Reis Nepal november 2

7 november 2016: Vanmorgen zijn we in Lumbini de geboorteplaats van Buddha gaan bezoeken. Ik keek er best naar uit om de plek te zien en te ervaren. Het is een gigantisch domein onderverdeeld in verschillende gates. We diende eerst op zoek te gaan naar de eerste gate waar we een ticket diende te kopen. We hadden nog maar net de auto geparkeerd en we werden al aangeklampt door riksharijders (fietsen met een zitje waar je op kan zitten en zo rijden ze met je rond). Aangezien ik een blanke vrouw ben vragen ze automatisch heel wat meer. We gaan er niet op in omdat we eerst willen weten of we het niet met de auto mogen doen. Eens aan het loket betaal ik 200 rupies, de Indiërs 10 rupies en de Nepalese mensen gratis. Zo gaat dit hier, er wordt een duidelijk verschil gemaakt tussen buitenlanders en eigen mensen. Voor mij voelt dit niet goed maar niets aan te doen.  We kunnen met de auto overal geraken maar dienen hier ook voor te betalen. De kost valt wel mee. Eens van de parking worden we tegengehouden door een jongen die nogal nors geld vraagt voor de parking waar we nog geen 10 minuten stonden. Hij benadert ons echt vanuit irritatie en gunt ons geen enkele vriendelijke blik. Vreemd, hij had wellicht zijn dag niet. Daarna reden we naar gate 9 en 8 waar er verschillende monumenten gebouwd zijn door verschillende landen ter gedachtenis van Buddha.  Het eerste gebouw was best mooi en super goed onderhouden maar ik voelde weinig tot geen verbondenheid.  Er liep heel wat volk rond, hoofdzakelijk Nepalese jongeren, die vooral selfies maakten. Hoe meer ik er rond liep hoe meer ik verward geraakte om het hoe en waarom van deze plek. Het begon steeds meer te lijken op een uiterlijk vertoon waarbij het ene gebouw al wat meer welstand vertoonde dan het andere. Ik voelde steeds minder zin om op deze plek te zijn. Wat ik hier zag, kon nooit de bedoeling van Buddha geweest zijn. Het ging hem zeker niet om uiterlijk vertoon maar om de innerlijke waarde van eenvoud, respect, menslievendheid, vrede en liefde. Ik kon dit hier niet terugvinden. Na een tijdje was het voor mij al duidelijk dat ik al de gebouwen niet moest zien. Ik wou alleen nog naar de plek waar hij geboren is. We zijn daar naar toe gereden. We diende de auto een heel stuk ervoor te parkeren en dan te voet verder te gaan. Het was best warm en vermoeiend maar ik keek er naar uit. Eens aangekomen dienen we een loket te passeren en ons ticket te laten zien. En hier liep het even anders dan verwacht, ons ticket lag nog in de auto en met deze warmte is het een hele opgave om weer terug te wandelen. De man aan het loket was heel nors en op zijn gezicht was duidelijk af te lezen dat hij ons zeker niet binnen zou laten zonder ticket. We deden een vriendelijke poging om toch binnen te kunnen met een ticket niet in onze handen maar in de auto. Geen sprake van. Na opnieuw een poging mocht ik toch binnen op voorwaarde dat Rattan de hele weg terug naar de auto liep om het ticket te gaan halen. Ik stapte binnen terwijl Rattan terug naar de auto liep. Pfff echt geen goed gevoel voor mij, ik was vrij in de war door het dominante gedrag dat ik hier ervoer. Ik was net binnen toen ik een hele rij mensen zag staan, een enorme drukte wat me helemaal geen goed gevoel meer gaf.  Ik weet niet wat er in mezelf gebeurde maar alles voelde zo zwaar, ik had er echt geen zin meer in. Ik moest hier gewoon weer uit en ik volgde mijn gevoel . Ik had effen tijd nodig om weer tot mezelf te komen en ging in de schaduw zitten. Er klopt iets niet en ik wilde voelen wat dit was. Na een tijdje werd het steeds duidelijker.  Ik moest hier echt niet naar binnen en dat ticket diende in de auto te blijven.  Iedereen is opzoek naar de Buddha buiten zichzelf, aan de buitenkant maar daar kan je de ware betekenis van Buddha niet vinden, alleen maar in jezelf. De geboorte van Buddha ontstaat in jezelf door jouw eigen weg te volgen, je eigen kracht en je door niemand iets te laten opleggen. Een minuut later komt er een man naar me toe die vraagt of ik Buddhistisch ben.
Ik geef aan van niet. Dan vraagt hij of ik Katholiek ben of atheïst.  Ik vertel dat ik vooral in mezelf geloof.  Hij beaamt met een vriendelijke glimlach dat dit inderdaad het beste is en wandelt weer verder. Ik wandel weer naar de auto en ben dankbaar om wat ik mocht ervaren. Ik moet hier niet zijn, ik kreeg al de hele dag signalen maar heb ze niet opgenomen. Ik wil terug naar de bergen want dat maakt me echt blij. Voor mij geen Lumbini, uiterlijke aanbidding, maar de stilte en schoonheid van de natuur en de rust in mezelf.
Diezelfde avond komen we in Tansen aan, een bergdorpje 120 km voor Pokhara en vinden we een sober hotel maar met een lieve dame. De weg erheen was best een hele opgave door de slechte staat van de weg. Sommige stukken waren bezaaid met diepe kuilen en stenen. Mijn heupen, nek en hersenen waren goed door elkaar geschut maar om iets moois te zien moet je doorzetten. Het uitzicht was al prachtig maar ik was fysiek moe om bij aankomst nog rond te trekken. Na wat werken aan mijn blog, avondeten en een douche vroeg mijn bed in. Het bed is echter weer heel hard, net een plank maar ik ben zo moe en val toch snel in slaap.
's Ochtends doe ik wat oefeningen om mijn stramme lichaam weer in beweging te krijgen, ontbijten we en vertrekken richting Pokhara, een dorpje dicht bij de Himalaya. Het is 120 km rijden wat dus betekent dat het een 4 uur rijden is langs verschillende bergen. De weg erheen valt ditmaal best mee en ik geniet van de uitzichten. We stoppen regelmatig om foto's te nemen van de schoonheid die we tegenkomen. Wat prijs ik me rijk dat ik deze kans heb om dit te mogen zien. Dan naderen we Pokhara en kunnen we van op een bergtop de stad bewonderen met op de achtergrond de Himalaya.  Geweldig is dit. Dan op zoek naar een hotel. Ditmaal wil ik echt een zacht bed. Het plankslapen heb ik gehad. Er zijn heel wat hotels aangezien dit een toeristische plek is. We kiezen lukraak voor een klein hotel. Uiteindelijk blijkt dit een hotel te zijn van een Belgische vrouw die getrouwd was met een Nepalese man. Zij is 20 jaar geleden gestart met allerlei projecten aanvankelijk samen met haar man. Ik heb een kort gesprek met haar maar het voelt direct heerlijk. Ik wil haar hele verhaal horen en zij het mijne. We spreken af om morgen samen te ontbijten. Ze vertelt me dat ik zeker haar schooltje, dat ze heeft opgericht voor mensen met een beperking, dien te bezoeken. Het ligt boven op de berg, met een mooi zicht op de Himalaya.  Natuurlijk wil ik dit graag bezoeken. Ik vermoed dat we veel gemeen hebben en kijk al uit naar het ontbijt. We delen alvast ons Facebook en mijn blog. Toch super dat zij op mij  pad gekomen is. Haar hotel heeft een fijne sfeer en het bed is heerlijk zacht. Hmmmm.

10 november 2016: Nog 2 dagen en dan is het tijd om naar huis te gaan. Ik heb afgelopen 2 dagen echt kunnen genieten van Pokhara en zijn ongelooflijk mooie bergen. Gisteren zijn we als eerste gaan kijken naar de rivier hier in Pokhara met een mooi zicht op de bergen. De avond ervoor heb ik genoten van een wandeling rond het meer dicht bij ons hotel met ook en zicht op de bergen. Het ontbijt met de Belgische vrouw, Imana is niet doorgegaan aangezien ze onverwacht  uitgenodigd was door vrienden maar een fijn gesprek met haar heb ik op een later moment gehad. Het was even zoeken vooraleer we de plek vonden om de rivier te bereiken maar uiteindelijk zijn we er geraakt. In de rivier stonden heel wat mensen op een rij om stenen op 1 plek in de rivier te gooien. Ze waren een dam aan het bouwen om zo de rivier een andere richting te geven. Op die manier konden ze meer grind en stenen langst de rivier opgraven om te benutten voor de bouw van huizen en wegen. Het bijzondere van deze plek was niet alleen het zicht maar deze plek werd ook gebruikt om overleden mensen te verbranden. Ik had al verschillende vuurplekken gezien maar had er niet bij stilgestaan dat dit crematieplaatsen waren. Dit gaf direct een andere sfeer aan deze plek. Als je goed keek kon je resten van botten zien. Ik ben niet meer lang op deze plek gebleven omdat ik, als ik iets weet, snel contact met de energie van deze plek maak en dat wilde ik liever niet.
We zijn daarna doorgereden naar Sarangkot, een bergdorpje met een belangrijke toeristisch uitzicht op de Himalaya en zijn mooie bergen Annapurna en Machhapuchhre . Net voor de top met het uitzichtpunt bezochten we een bergschooltje dat door Imana, de eigenares van ons hotel, werd opgericht.  Ik was heel benieuwd naar haar project. Het schooltje zelf was best een prima gebouw. Ze hebben in totaal 75 kinderen van het bergdorp Sarangkot. We werden ontvangen door de directrice, in eerste opzicht iemand die wat afstand nam, wellicht omdat we onaangekondigd binnenkwamen.  Er waren ook twee Belgische meisjes aanwezig die er voor kortere tijd vrijwilligerswerk deden. Met hen hadden we een super  fijn gesprek. Leuke meiden die het best niet gemakkelijk hadden in het schooltje omdat ze de taal niet kenden en het tempo en de manier van werken ook zo verschillend is. Maar het zijn moedige zussen, want dat waren ze, die in dit schooltje best wat sfeer en lichtheid kunnen brengen want dat was iets wat ik hier toch wel miste. Het is een mooi initiatief maar ik kon niet goed voelen wat de uiteindelijke doelstelling was, maar misschien verwacht ik teveel en is het enkel dit wat ze vanuit goed bedoelde energie kunnen bieden aan de kinderen.  In België hebben we in onze voorziening al een hele weg afgelegd in hoe omgaan met elkaar en hoe de ander de ruimte geven om zichzelf te laten ontplooien en dat kan je hier absoluut nog niet verwachten. Hun manier van naar elkaar kijken en met elkaar omgaan, is nog van een heel ander niveau en dat hebben we alleen maar te accepteren zonder oordeel.  Vanuit oordeel komen we tot niets en ontstaat er ook geen verbinding. Ondanks het anders zijn van de ander toch in je mooie energie blijven en respect tonen om wie hij of zij is en hoe hij of zij naar de wereld kijkt, is belangrijk om verbinding met hen te maken omdat ze alleen zo jou toelaten. Hun leven overnemen door te gaan uitleggen en voor hen te beslissen hoe het allemaal moet zijn, leidt tot niets omdat je dan reageert vanuit 'opgelegdheid' en dit werkt niet. Mensen dienen hun eigen proces te gaan en dit binnen hun cultuur. We kunnen de onze niet opleggen dan verstoren we hun proces. Alleen als er openheid is en we elkaar onvoorwaardelijk nemen om wie we zijn, is er verbinding en verandering mogelijk. In dit proces is iedereen gelijk en gelijkwaardig maar dan dienen we elkaar onvoorwaardelijk lief te hebben en elk oordeel achter te laten. Wij mensen hebben nog een weg te gaan maar elke stap is een stap in de goede richting.
Na het bezoek aan het schooltje en het fijne gesprek met de 2 meiden trokken we te voet verder naar de bergtop met het uitzichtpunt. De weg erheen was al fantastisch ook omdat we onderweg paragliders tegenkwamen.  Mooi om te zien hoe ze door de lucht zweven maar niet echt een verlangen van mij om te doen hoor. Eens boven hadden we pech aangezien er bewolking was opgekomen en we dus de prachtige besneeuwde bergen niet konden bewonderen. We hadden wel een prachtig zicht op het grote groengekleurde meer. Met toch pijn in het hart zijn we weer naar huis gegaan maar dit werd weer goed gemaakt door het fijne gesprek dat ik met Imana had. De dag nadien zijn we toch nog in Pokhara gebleven omdat de lucht weer helder was en we het zicht op de bergen toch niet wilden missen. We werden  beloond. Zo ongelooflijk mooi dichtbij, om stil van te worden. Ik ben een tijdje op de top gebleven om te kunnen genieten.  Daarna genoten we van een ontbijt onderweg want dat hadden we nog niet gehad. We stopte bij een eenvoudig zaakje omdat ze daar meestal het beste eten hebben. Rattan heeft hier een neus voor. Hij ging als eerste een kijkje nemen alvorens ik uitstapte. Het eten was prima en de prijs ook dus ik stap uit. Nadat de vrouw mij zag werd de prijs plots duurder. Een blanke vrouw wordt direct geassocieerd met rijk of veel geld. Ik weet niet of ze dit hier ooit eruit krijgen maar fijn voelt dit absoluut niet. De 2 meiden van het schooltje vertelde ook dat zij 70 rupies diende te betalen voor dezelfde koekjes waar een Nepalees kind maar 10 rupies betaalt. Zo gaat dit hier maar Rattan kan het hier niet bij laten en confronteert de vrouw. Ze grommelt duchtig maar past haar prijs weer aan naar het bedrag dat ze gezegd had voordat ze mij had gezien. Haar ontbijt was eenvoudig maar lekker. Twee roti's, omelet met ajuin en tchai. Ze was echter een echte grommeldame maar ik bleef vriendelijk.  Op een gegeven moment vroeg ik haar waarom ze toch zo boos was. Ze verschoot van mij  vraag en vertelde, wat uit haar lood geslagen, dat ze altijd zo praat. Toch was dit een kentering in haar gedrag en werd ze vriendelijker en zachter. Ze was zich wellicht zelf niet bewust van haar eigen gedrag. Na het ontbijt nam ik nog een foto van haar met haar kleinkind wat haar blij maakte. Terwijl ik naar de auto liep,  riep ze me na dat ik zeker moest terugkomen.  Ja als je in je energie blijft en vriendelijk mensen benadert, dan kunnen mensen niet anders dan zelf weer zachter worden.
Die avond nodigt Imana ons uit om samen te eten in een Israëlische zaak op 10 minuten wandelafstand. Ik had hier best zin in aangezien ik het goed met haar kan vinden en ik wel benieuwd was naar dat zaakje. Het werd een leuke avond met nieuwe gerechten een de belofte dat we elkaar in België weer zullen ontmoeten.  Half december komt zij weer naar België.  Fijn om naar uit te kijken.
De dag nadien vertrokken we om 6u 's morgens naar Kathmandu aangezien het 210 km is. Een hele afstand door de bergen heen. De laatste 10 km hadden we file en dat was niet gelachen. Het kost echt heel wat energie van mijn zenuwstelsel met al dat verkeer, getoeter, kuilen in de weg en de immense stof als je Kathmandu binnenrijdt. Ik was heel blij toen ik na 6u rijden in mijn hotelkamer terecht kwam om tot rust te komen. Geef mij maar de natuur en kleine stadjes zoals Dadeldhura.  Na wat rust en een rustige lunch heb ik nog genoten van het wandelen door de kleine winkelstraten van Tamel,  de regio van Kathmandu waar ons hotel lag en daarna van een lekkere cappuccino in het hotel die gratis ter beschikking is. Geweldig is dat en die werd zelfs met zorg gemaakt. Maar ik moet er wel bij zeggen dat voor de prijs die ik nu betaal voor 1 nacht, ik 10 nachten in Dadeldhura kan overnachten. Dat heb je als je naar een grootstad gaat.
Morgen nog wat plekjes bezoeken in Kathmandu en rond 18u naar de vlieghaven om rond 21u via Abu Dhabi weer naar huis te vliegen. Ik ga thuis gekomen zeker weer wat tijd nodig hebben om dit alles weer te laten bezinken. Het was weer een bijzondere ervaring die veel met me heeft gedaan.

14 november 2016: Ik ben ondertussen weer thuis. De laatste dag in Kathmandu was best mooi ondanks de drukte van de stad. Na een Europees ontbijt, want dit hotel gaf een ontbijtbuffet ongeveer zoals wij dit kennen, gingen we de belangrijkste Hindi tempel van Kathmandu bezoeken. Bij dit bezoek namen we een vriend van Rattan mee, Suresh die regelmatig in Kathmandu komt maar van Mahendranagar is en die straks weer met Rattan terug naar huis reist, naar Kathima. Op die manier heeft Rattan gezelschap en dient hij de hele afstand niet alleen te doen.
De tempel bestaat uit een oud gedeelte en een nieuw. Het oude gedeelte heeft wat geleden van de aardbeving maar het nieuwe gedeelte is nog volledig heel. Het jammere hier is dat ik de tempel zelf niet mag betreden aangezien deze alleen toegankelijk is voor de Hindi mensen. Gevolg was dat ik mooi buiten kon blijven staan terwijl mijn twee vrienden de tempel in gingen.  Ik voelde dat, een bezoek aan de tempel voor hen heel belangrijk was. Hier konden ze een wensen uiten voor het komende jaar door een muntstuk ergens op te gooien en als deze bleef liggen, zou deze wens in vervulling gaan. Ik heb dan maar een wens buiten de tempel gedaan en deze overgegeven aan de wil van God.
Na het tempel bezoek konden we de achterzijde gaan bezoeken waar de rivier stroomt en er verbrandingen zijn van overleden mensen. Ik ben er een kijkje gaan nemen terwijl Rattan me alles vertelde over het gebeuren rond de verbrandingen. Best wel confronterend als je een stapel hout ziet branden met daarop een lijk gewikkeld in doeken en daarnaast een plek waar de verbranding beëindigd was en ze de assen in de rivier deden. Bij een verbranding mogen de vrouwen niet aanwezig zijn enkel de mannen. De mannen scheren daarna hun haren af en dragen witte doeken als teken van rouw. Ik ben hier niet zolang blijven kijken aangezien ik dit best een intiem gebeuren vind. Ik wil dit proces zo weinig mogelijk storen.
Na deze ervaring gaan we een paleis bezoeken waar de voormalige koning woonde. Het was nog niet zo'n oud gebouw en de inrichting was nog aanwezig. In die zin viel er ook nog echt iets te zien. Ook dit had een verhaal. De oudste zoon heeft uit pure macht zijn familie uitgemoord om zo de oppermachtig te hebben. Hij heeft zijn zussen en broers vermoord en daarna 1 jaar het land geregeerd. Na een jaar is hij moeten aftreden omdat het volk hem als mens en koning niet wou. Te verstaan natuurlijk.  Sindsdien is het paleis een soort van museum geworden. Binnen het paleis was het nemen van foto's niet toegestaan. De mooiste plekje was het trappenhuis met bovenaan een mooie Buddha.  Deze ruimte had best een mooie energie.
Daarna nog met ons drietjes genoten van een lunch. Mijn reis zit er zo goed als op. Tegen 5u kleed ik me om in mijn Europese kledij. Voor mij voelt dit als een eerste stap in het loslaten van Nepal. Tegen half 6 's avonds rijden we naar de luchthaven van Kathmandu, de eerste keer dat ik hier kom. Ik weet echt niet wat te verwachten.  De heenrit is best spannend aangezien er heel wat verkeer is en we 1 uur nodig hebben om er te geraken ipv een half uur zoals ze ons gezegd hadden. Maar eens daar merk ik dat het een kleine luchthaven is en alle procedures vrij snel doorlopen worden. Om 21u vertrekt het vliegtuig richting Abu Dhabi om na 2,5 u weer door te vliegen naar Brussel.
Ik kijk weer terug op een fantastische reis waarin ik de kans gekregen heb om met een heel dorp te werken, wat trouwens mijn verlangen was/is. Daarnaast ben ik op bijzondere plekken geweest en heb ik fijne mensen ontmoet. Ik prijs mezelf gelukkig voor wat zich allemaal heeft aangediend en wat ik als ervaringen mee naar huis mag nemen. Ik weet niet wanneer ik er weer naar terug ga maar dat ik weer terug ga is wellicht een feit. Er zijn weer nieuwe ideeën ontstaan die nog dienen te groeien en als God het wil, zal het steeds duidelijker worden. De plek van het bergdorp heeft me diep geraakt en ik voel me met deze mensen verbonden. Ze hebben me gevraagd om terug te komen zodat ze aan mij kunnen laten zien wat ze gebouwd hebben.Ik ben alvast heel benieuwd en geloof dat ze iets moois in de wereld zullen zetten. De waterpunten zullen er komen, een plek voor de vrouwen om de was te doen en een plek voor de dieren om gemakkelijk te drinken. Het hele dorp zal er baad bij hebben. We hebben al afgesproken  dat er zal gevierd en gefeest worden als het klaar is. Dit is ook nodig om God te danken voor het water, want zonder water is er geen leven mogelijk.
Ik wil graag weer met dit dorp verder werken, we zullen zien wat er zich in de toekomst aandiend. Ik ben Rattan dankbaar voor de kansen die hij me geeft om dit werk te mogen doen, voor zijn deskundig rijden in dit creazy verkeer van Nepal, voor al zijn zorgen om mijn welzijn. Ik ben God dankbaar dat hij op mij  pad gekomen is.
En nu alles de tijd geven om weer een plekje te geven hier in België.  Dankjewel lieve mensen die mijn blog mee volgden, dankje wel voor elke steun en welke vorm dan ook.
Via mijn Facebook pagina Purity for India and Nepal blijf ik julie verder op de hoogte houden.
Veel liefs en licht op julie pad.
Namaste,
Lucia

Project Nepal november 1

28 oktober 2016: eergisteren een dagje rustig aan gedaan. Wat langer de tijd genomen om te ontbijten wat te winkelen en voorbereidingen te doen voor de trip naar de bergen. Die dag vernemen we dat het gezin waar we de geitjes voor kopen toch niet naar de bergen gaat maar na grondig overleg met hun vader beslist hebben iets hoger op te gaan wonen in een huis met wat grond om te cultiveren dat ze voor een klein bedrag kunnen huren en pachten. Er is een jungle in de buurt voor de geitjes en met dat inkomen samen met opbrengst van het land kunnen ze best een goed leven hebben. Voor mij helemaal ok. Ik wil niet voor heb beslissen waar ze gaan wonen. Ik had de geitjes beloofd en houd me aan deze belofte. Dat ze uiteindelijk kiezen om toch niet naar de bergen te trekken maar iets hoger op in deze buurt maakt op zich niet uit. Ze verbeteren hun leven en dat maakt mij blij.
Gisteren vertrokken we dan uiteindelijk naar de bergen. Eerst nog een bezoek gebracht aan vrienden die we vorige keer ontmoet hebben.
Het was al tegen de middag vooraleer we echt op weg waren. Na 4 uur rijden, bereikten we Dadeldhura, een stad in de bergen een aantal km voor het dorp waar ik naar toe ga. Aangezien het na 1 uurtje donker wordt, beslissen we om in Dadeldhura te overnachten. We vinden een gezellig hotelletje waar ik een ongelooflijk uitzicht heb. De kamer is best proper en kost nog geen 5 €. Ik verschiet van de prijs in kombinatie met de gerieflijkheid van de kamer. Dit vind je zelfs niet India. Het voelt super hier in de bergen. De sfeer hier is heel anders. Het lijkt veel ruimer, de lucht is heerlijk en het uitzicht geweldig. De mensen zijn tevens anders. Dit is een buurt waar toeristen niet komen, misschien dokters vanuit het buitenland met een gerichte opdracht. Toch kijken mensen me hier veel minder aan dan in Mahendranagar.  Ik ga meer op in hun huidig bestaan. Dat voelt fijn omdat ik op die manier meer mezelf kan zijn. Na te zijn geïnstalleerd in mij gezellig kamertje, een koffie te hebben gedronken, bezoeken we de stad Dadeldhura.  Het is ondertussen donker en al heel wat frisser buiten maar dat houdt me niet tegen. Ik wil het stadje graag zien en blijkbaar dien je vandaag iets te kopen voor Dewali waardoor het jou tijdens het jaar vreugde en geluk kan bieden. Maar wat kopen? Ik weet niets gericht, ik zal het wel ontdekken. Het stadje bestaat uit een hoofdstaat met aan twee kanten kleine winkeltjes, op zich het gekende straatbeeld alleen dat de straat nu mooi versierd is omwille van Dewali in het vooruitzicht. Tijdens het wandelen door de straten komen we heel wat groepjes kinderen tegen die het liedje zingen met de beste wensen in hoop zo wat geld te krijgen om Dewali te vieren. Dit maakt het allemaal best gezellig. Aangezien het al wat later is, sluiten al een aantal shops.  We kijken wat rond en komen uiteindelijk terecht in een shop waar ze vooral keukenartikelen verkopen. We zien een kleine waterkoker waar we al een tijdje naar opzoek waren. Super handig om zelf koffie te zetten. Ik heb er meegenomen vanuit België en kan ook echt genieten om op mijn gemak een tasje koffie te drinken. Dat wordt het dus voor mijn Dewali, een waterkoker en dat gaat me zeker vreugde brengen. Met een voldaan gevoel wandel ik weer naar het hotel. Na een lekker avondmaal en goed te hebben gelachen omwille van een grappige situatie was het tijd om te gaan slapen. We spreken af om 's morgens op tijd te gaan ontbijten. Rattan komt me wakker maken rond 6u. Pfff nog moe maar als hij me vertelt om door het raam te kijken, was ik snel uit mijn bed en nog sneller mijn kamer uit met mijn tablet in mijn hand. Buiten zag ik een ongelooflijk mooie zonsopgang die ik graag op foto wou zetten. De hemel kleurde rood achter de bergen en daarna verscheen een rode zon. Hier wordt een mens helemaal stil van. Wat heeft God mooi dingen voor ons geschapen en ben ik een gelukkig mens dat ik daarvan mag genieten. Na een douche tijd voor een ontbijt en ook dit was heerlijk. Weer heel anders dan in Mahendranagar en wat mij betreft zelfs beter. Zelfs het personeel is heel gemotiveerd, zien werk en zorgt voor een goede service.  Ze zijn nog geen buitenlandse toeristen gewoon maar ik kan hier wel zeggen dat de hygiëne en het eten dat ze aanbieden zeker door buitenlandse toeristen kan geapprecieerd worden. Naar mijn gevoel staan ze een streepje voor op de mensen van het guesthouse in Mahendranagar. Het is alleen moeilijker om hier te geraken maar ik neem het er graag bij. Na het ontbijt gaan we op weg naar het dorpje in de bergen. Ik laat mijn koffer in het hotel achter en neem alleen een kleine rugzak mee met hoofdnoodzakelijke spulletjes. Ik dien het namelijk zelf te dragen voor de afstand die we te voet dienen af te leggen. We proberen met de auto zo ver als mogelijk te geraken maar weten niet echt hoe de toestand van de weg is. We rijden met een gewone auto op een route die normaal voor jeeps bedoeld zijn. Het wordt een waar avontuur. Rattan vraagt aan verschillende  jeeps die ons kruisen hoe de weg is en we horen telkens dat het mogelijk is. Ik heb vertrouwen dat we er wel geraken. Zo rijden we aanvankelijk een 4 tal km over heel stoffige weg maar het is haalbaar. Na 4km staan we stil omwille van een vrachtwagen en graafmachine die midden op de weg staan. De machine vult de vrachtwagen met serieuze stenen. We kunnen niets anders dan gewoon wachten tot ze klaar zijn. Na een 10 tal minuten is het zover en kunnen we weer verder. We moeten nog een heel stuk door bossen, heuvels, steile bergwegen tot we aan een rivier geraken. Hier moeten we met de auto door rijden. Rattan test of de rivier niet te diep is, steekt deze eerst te voet over, gaat een gebed doen in de heilige tempel die dicht bij de rivier ligt en komt weer terug. Het gebed heeft hem de nodige kracht gegeven om de rivier over te steken ook al is deze naar mijn gevoel vrij diep. Als hij het vertrouwt, wie ben ik dan om hieraan te twijfelen.  Met de nodige snelheid geraken we snel door de rivier heen. Pfff best spannend.  Dan nog een aantal steilen wegen tot deze letterlijk stoppen. We komen daar wat kinderen tegen die verschieten dat er een auto komt. Dit zijn ze in deze streek absoluut niet gewoon. Hier dienen we de auto achter te laten en te voet verder te gaan. We zijn al verschillende uren onderweg, vermoeiend maar de uitzichten verzachten dit helemaal. Ongelooflijk mooi is de omgeving hier en niet te begrijpen dat de mensen hier op zo moeilijk bereikbaar gebied kunnen wonen. De huisjes die we onderweg zijn tegen gekomen zijn heel idyllisch.  Dan mijn schoenen aan, rugzak op mijn rug en stappen. Stukken zijn best steil maar we dienen maar een klein uurtje te stappen en we zijn waar we wilden aankomen. Ik word stil en kijk met verwondering naar het dorpje dat verspreid op de heuvel ligt. Eenvoudig maar mooi en de sfeer is best bijzonder. We stappen voorbij een waterpunt waar de mensen vanuit het hele dorp water halen en hun vee laten drinken. Er is maar 1 waterpunt waar iedereen zijn pot of kan dient te vullen. Dit zorgt hier, hoor ik later, vaak voor discussies over wie eerst is. Deze mensen zouden echt geholpen zijn als ze meerdere waterpunten zouden hebben, een idee dat langzaam begint te groeien. Ze hebben een reservoir voor de dieren aangelegd maar dit is voor het hele dorp te klein.
We komen aan bij het huis waar ik mag overnachten. Het is een heel oud stenen huis waar een hele familie woont, vader moeder, zonen, schoondochters en kleinkinderen. Iedereen heeft zijn eigen plekje. We krijgen al snel een eenvoudige maar lekkere maaltijd. De mensen staan versteld om hier een buitenlandse vrouw te zien. Ze voelen zich vereerd met mijn bezoek en vragen zich af wat ze mij kunnen bieden. Ik verlang echter niets bijzonders,  ben al heel blij dat ze me ontvangen en een slaapplaats geven. Ze sleuren voor mij een houten bed uit een kamer om naar een andere te brengen omdat in de eerste kamer je de geur van de dieren hebt. Ik krijg een kleine kamer voor mezelf met een houten bed met planken met daarop een rieten mat, een deken en een laken om op te liggen en een deken om mij warm te houden. Geen matras maar ik trek mijn plan wel. Toilet kan ik niet gebuiken omwille van de hygiëne dus kies ik maar om in de natuur te gaan, is niet de eerste keer. Ik ben best blij met de aparte ruimte en het houten bed. Al de anderen slapen wellicht gewoon op de grond. Na het eten bezoeken we het dorp en maken kort kennis met de mensen. Iedereen is verbaasd met mijn komst en dit zorgt natuurlijk voor vragen. Toch valt dit best mee. Het wordt snel donker waardoor we terug naar het huis dienen te gaan. Hier werk ik aan mijn blog en bespreek ik samen met Rattan het idee om met de mensen hier te bekijken of ze nood hebben aan het bouwen van een groter waterreservoir voor de dieren en meerdere waterkranen voor de mensen. Rattan heeft al wat zitten rond horen en opgevangen dat er best interesse voor is. Het idee groeit om een aantal mensen van het dorp samen te brengen en dit te bespreken. Ik vind het vooral belangrijk dat de mensen dit echt nodig hebben en voor dit idee willen gaan. Zij kunnen dan iets uitwerken omdat zij beter weten hoe dit moet en wat het beste werkt en ik kan zien in welke mate ik dit kan sponsoren. In dit dorp is waterverdeling best belangrijk en ik wil ingaan op de noden van hen. Op die manier heb ik het gevoel dat het geld, dat ik heb samengekregen vanuit België, goed besteed wordt.
Het wordt stilaan kouder, ik zit nog steeds buiten. Ik kijk terug op deze weer bijzondere dag. Ik ben op een plek gekomen waar mensen heel anders leven, niet te vergelijken met thuis. Ik geef me over en kijk wat het me brengt. Ik krijg het op dit moment niet allemaal geplaatst maar dat is niet nodig. Ik laat gebeuren en kijk uit naar wat de dag van morgen me te bieden heeft maar ook de nacht die volgt. Ik slaap in een kamer zonder deur en hoop dat ik het warm genoeg zal hebben. We zien wel.

30 oktober 2016: Ik heb best een goede nacht achter de rug, ik was goed moe van de rit.  Ik ben 1 keer wakker geworden omdat ik het wat koud had maar met een extra truitje was dit opgelost. Om 6u opgestaan aangezien ik al beweging hoorde. Vandaag is het Dewali. In dit bergdorp is dit niet direct merkbaar. In de rest van Nepal worden de huizen versierd met kleurige linten, bloemen en lichtjes. Hier hebben ze daar geen geld voor. Dewali heeft een hele betekenis. Het wordt 5 dagen gevierd. Twee dagen voor Dewali wordt er gebeden voor de kraaien, omdat ze staan voor het brengen van nieuws en gevoelens. De dag voor Dewali bidden ze voor de honden omdat deze staat voor veiligheid (bescherming van het huis) en eerlijkheid. De dag van Dewali zelf vieren ze Lukxmi en zij staat voor geld en voorspoed, voor de vrouwelijke koe. De dag na Dewali vieren ze het hebben van nuttige bruikbare dingen zoals de stieren die op het land werken, een hamer, spaden, pannen, naaimachine,.... deze worden gewassen of schoongemaakt en men bedankt God voor al die dingen, vragen voor voorspoed zodat hen dit steeds mag geschonken worden, wish karma Day wordt dit genoemd. De laatste dag worden de zusters en broeders geëerd om  samen te kunnen zijn, geboren uit 1 moeder en vader. Zusters worden door de broers geëerd zoals de moeders voor de kinderen zorgen. En de zusters eren hun broeders door hen halskettingen te geven.
Allemaal rituelen die vreugde brengen en iets om naar uit te kijken hier in de bergen. Ik probeer 's morgens vroeg mijn blog te publiceren maar aan het huis lukt me dit niet. Internet verbinding is niet sterk genoeg. We moeten hiervoor de berg op zo'n 15 minuten wandelen en klimmen.  Ik doe dit op nuchtere maag aangezien ze hier vroeg in de morgen niet eten. Het uitzicht is weer adembenemend en ik geniet van de wandeling en het uitzicht. Inderdaad bovenop de berg werkt het internet, langzaam maar het lukt. Het is heerlijk in de bergen en het is fantastisch hoe de kinderen hier in alle gemak over de heuvels lopen. Voor hen zijn de bergen een grote speeltuin. Ik blijf hier zeker 1 uur zitten en neem foto's van de schoonheid rondom mij. Rond 11u komen we weer thuis aan. We maken snel wat noedels om toch iets te hebben gegeten. Daarna zijn we uitgenodigd voor een ritueel in een gezin ter nagedachtenis van de overleden vader. De oudste zoon dient het ritueel te doen. Ik beleef dit voor de 3de keer en weet ondertussen hoe het verloopt. Tocht blijft het een fascinerend schouwspel.  Na dit ritueel stappen we naar de mannen in het dorp met de vraag of ze morgen rond 10u aan de waterbron aanwezig willen zijn voor een gesprek rond de mogelijke bouw van een groter waterreservoir en meerdere waterkranen. Ze zijn allemaal enthousiast en willen graag deelnemen. Ze geven aan dat ze zeker niet willen dat ik de volledige kosten draag. Ze willen niet en verwachten ook niet dat ik alles zal betalen. Een geweldig voorstel, iets waar ik helemaal achtersta.  Op die manier weet ik zeker dat ze het waterreservoir en extra waterpunten graag in de wereld willen zetten. Het hele dop heeft hier profijt van. We kunnen niet iedereen apart iets geven omdat er teveel huizen zijn. Sommige iets geven, maakt het moeilijk. Ik hoor van de mensen van het dorp dat er 3 gezinnen zijn die het echt nodig hebben. Het zijn oudere alleenstaande zonder kinderen. Daar wil ik graag iets voor doen en dit wordt ook door het hele dorp geaccepteerd zonder problemen. Niemand gaat hier moeilijk om doen. Ik ben benieuwd wat het morgen gaat zijn. Ik denk eraan de mensen zelf iemand te laten voorstellen die de verantwoordelijkheid en opvolging van dit project op zich wil en kan nemen. Uit ervaring weet ik dat mensen het best functioneren als ze in hun eigen kracht worden gezet en vertrouwen krijgen. Tijdens mijn verblijf hier kan dit hele project niet voltooid geraken aangezien ik maar kort blijf. Rattan zal dit opvolgen vanop afstand en indien haalbaar gaat hij op bezoek in dit dorp. Het concrete deel dient hier door de mensen zelf in de wereld gezet te worden.
De avond breng ik eerst door in het gezelschap van de mannen waar er heel wat gelachen wordt omwille van jokes die we maken. Een super gezellig moment. Het is al donker als we naar huis gaan. Daar zet ik me neer in de keuken waar de vrouw des huizes speciale chapaties maakt met sap dat uit stengels komt. Het lijkt haast lijm en ziet er erg glibberig uit. Op het eerste zicht echt niet smakelijk.  Maar het is schijnbaar heel gezond. Ze mengt het met rijstmeel dat ze zelf gemalen hebben. Er wordt een laagje van deze brij in een hete pan gedaan en uitgesmeerd als een pannekoek. Men draait dit om in de pan en dan wordt er een laagje gekookte bonen opgesmeerd.  Dit wordt weer omgedraaid in de pan en nog eens en hierop opnieuw de brei met de lijm. Ook al zag het er raar uit het smaakt uiteindelijk heerlijk.  Na de geslaagde avond weer optijd mijn bed is. Ik voel aan mijn lichaam dat ik nu zonder matras slaap maar ik ga niet klagen. Dit brengt me niets verder. Ik hou mijn focus positief.
's Morgens wordt er voor mij een douche in elkaar gezet. Ik ben er heel blij mee na bijna 3 dagen me niet te hebben kunnen wassen. Het worden 4 stokken met daar rond een sari. Ik dien me op mijn hurken te wassen maar dat heb ik ondertussen geleerd. Ik ben blij met het warme water dat ze hebben gemaakt en geniet van het wasmoment.  Ook al is het primitief, ik ben blij met het feit dat ik me kan wassen en dat doet echt deugd. Ik voel me weer een ander mens. Aangezien er nog tijd overblijft voor het eten klaar is doe ik mijn yoga oefeningen. Het doet me echt goed om dit in de ochtendzon te doen met zicht op de bergen. Daarnaast merk ik dat het tijd werd om weer naar mezelf te gaan. Ik hoor het gepraat op de achtergrond maar dit ebt weg. Ik voel hoe dit alles toch energie kost en de omgeving me soms uit mezelf haalt. Ik dien goed zorg voor mezelf te dragen en te blijven voelen wat ik nodig heb. Het is fijn om het project hier te verwezenlijken maar het leven hier is zo anders dan thuis en dit is niet altijd even gemakkelijk. Mensen stellen vragen, willen veel weten, staren me aan, staan soms met trossen rond me heen en dit beneemt me soms letterlijk de adem. Ik kan niet anders dan dit te benoemen om zo weer mijn ruimte te krijgen. Ik versta wel dat het voor hen een heel belevenis is dat er een blanke vrouw is, en ze mij van dichtbij willen bekijken maar ik heb mijn ruimte nodig om letterlijk te kunnen ademen. Voor mij een oefening om echt voor mezelf op te komen en uit het goed willen doen te stappen. Ik leer dit steeds beter.
Na de yoga krijg ik noedels voor ontbijt en nog een stuk van de pannekoek van gisteren. Er wordt niets weggegooid. Een heel ander ontbijt dan ik gewoon ben maar het smaakt me echt. Dan gaat het naar 10u toe, de tijd die we hebben afgesproken om samen te komen aan het waterpunt. De mensen zijn nog bezig met het decoreren van hun stieren uit dankbaarheid voor het werk dat ze gedurende het hele jaar leveren op hun velden. Dus eerst dit laten gebeuren en hier foto's van nemen want het is best een hele belevenis. En dan komen de mannen in groepjes naar het waterpunt. Mooi om te zien. Het gesprek begint al snel, hoe ze de verbouwingen zien, wat nodig is voor de vrouwen om de was te doen, dat dit gescheiden wordt van de waterkranen, hoe alles beter geëgaliseerd kan worden, hoe ze de pijp die van boven komt kunnen beschermen en de treden kunnen verbeteren,... Ik zie dat er mensen tussen zitten die naar mijn gevoel een goed inzicht hebben en met goede ideeën komen. Het wordt een heuse vergadering en er komen steeds meer mannen. Zo ongelooflijk om te ervaren  hoe spontaan hier een vergadering ontstaat zonder dat er een gesprekleider is aangeduid. Ik film het hele gebeuren want het is echt de moeite.  Ik word zo blij van wat hier ontstaat en voel dat het een goede keuze was om hier voor te gaan. Na verloop van tijd krijgen ze de vraag wat dit project zou kosten. Iemand heeft dit in een ander dorp helpen bouwen had daardoor een idee van de prijs.  Ze geven direct aan dat ze zelf ook voor een deel voor de kosten willen instaan en dat ik zelf mag beslissen hoeveel mijn bijdrage is. We komen uiteindelijk tot een bedrag waarvan ik iets meer dan de helft zal sponseren. Het is een serieus bedrag uit mijn budget maar naar mijn gevoel de moeite waard aangezien een heel dorp hier profijt van heeft. Dan krijgen ze de vraag iemand aan te stellen die de verantwoordelijkheid wil dragen om het project in de wereld te zetten en het geld te beheren. Ze komen zonder grote discussie snel tot 3 mensen die ze aanstellen. Eentje is van de beneden kant van het dorp, eentje woont centraal en de andere van de bovenkant. Zo is elk gebied van het dorp vertegenwoordigd. We geven de eerste schijf van het bedrag aan de persoon van het benedengebied terwijl iedereen getuigen is. Als de werken gestart zijn krijgen ze de volgende schijven. We verdelen dit over de 3 aangestelde verantwoordelijke mannen. Dit alles gebeurt zonder enig probleem. Ik geef aan dat ik dit vertrouwen geef omdat ik erook van overtuigd ben dat de mannen de kracht in zich dragen om goed voor hun gezin te zorgen en ook voor het hele dorp. Dit wordt door iedereen beaamd. Ik trek een foto van de hele groep en er wordt een vreugde kreet geroepen ter bezegeling van dit project. Ik trakteer iedereen op een bidie,  is een soort van sigaret, omdat de mannen dit roken om te genieten na hun geleverd werk. Het zorgt opnieuw voor vreugde. Ze dienen eerst nog hun velden te bewerken en nieuwe dingen te zaaien en dan start de bouw van een praktisch goed bruikbaar waterpunt en waterreservoir. Voor het eerst heb ik het gevoel dat hier echt iets moois zal ontstaan wat voor een heel lange tijd voor een positieve verandering zal zorgen. Het is dan nog gekoppeld aan Dewali, de wish karma dag waarin gebeden wordt voor voorspoed voor nuttige bruikbare dingen en werktuigen. De waterpunten en het waterreservoir zullen dit zeker zijn. Toch mooi hoe dit zo spontaan is ontstaan. Ja als je vertrouwen hebt dat het zich wel toont en je jezelf niet vastpint aan eerdere ideeën maar meegaat met de flow van wat zich aandient, alleen dan kan er iets moois ontstaan. It makes me so happy.
Daarna zijn we op bezoek gegaan bij de 3 oudere mensen die alleen wonen en niemand hebben om voor hen te zorgen. We bezoeken hen om te zien en te voelen wat ze echt nodig hebben. De eerste oudere vrouw was niet thuis, ze is blijkbaar voor even naar een ander dorp. De tweede oudere vrouw heeft het moeilijk om aan te geven wat ze echt nodig heeft. Dit hebben we als mens toch echt geleerd he,  ons beschaamd voelen om iets te vragen wat we eigenlijk echt nodig hebben, ons beschaamd voelen om onszelf het beste te schenken. Ik herken dit gevoel maar heb geleerd dat me dit nergens toe brengt. Opkomen voor jezelf en echt uitspreken wat je wilt en nodig hebt in elke situatie is niet gemakkelijk maar alleen dit geeft jezelf weer waarde en een gevoel van geluk. We helpen onszelf niet door onszelf weg te cijferen en niet belangrijk te vinden. Ik accepteer wel als mensen het niet kunnen benoemen, het is wat het is en iedereen heeft een eigen keuze over hoe hij of zij naar zichzelf kijkt en waardevol voelt. Het is een hele weg om jezelf het beste te schenken. De vrouw geeft voorzichtig aan dat ze graag wat geld wil om rijst en meel te kopen als haar huidige voorraad op is. Ze heeft vooral nood aan eten. De derde is een oudere man die heel goed kan benoemen wat hij nodig heeft. Dit geeft mij echt een blij gevoel. Zo zie ik dat je ook niet beschaamd moet zijn, mensen zijn er om elkaar te helpen en als dit niet zo is, dan zegt dit meer over die andere dan over jezelf. Hij wil graag een matras omdat zijn lichaam zo pijn doet van op een mat te slapen, een deken om hem warm te houden voor de winter die komt, een warme vest en nieuwe kleren. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht als hij dit vertelt. Hij wordt al blij met het vooruitzicht dit te hebben. Zo anders dan de vrouw die in tranen schiet en niets durft te vragen. Twee verschillende manieren van hoe ze naar zichzelf kijken.
Daarna stelt ik dezelfde vraag in het gezin waar ik verblijf. Ook zij hebben het moeilijk om dit te verwoorden.  Uiteindelijk doen ze een opsomming van de dingen die echt nodig zijn en kan ik hier een keuze uitmaken. Hun toilet is dringend aan restoratie toe, ze hebben nood aan kookpotten omdat sommige van de huidige kookpotten gaten hebben die ze wel gedicht hebben om ze alsnog te kunnen gebruiken en daarnaast zijn dekens echt nodig om hen de nodige warmte te geven voor de komende winter. Zelf zie ik dat kleren voor de kinderen ook een must is. Ik bekijk wat binnen mij budget nog mogelijk is. Na een gezellig kampvuur en een eenvoudige maaltijd ga ik de derde nacht in. We hebben besloten om de volgende dag rond de middag weer te vertrekken.  Ook ik heb nood aan een matras, toilet en douche en gun me dit weer.  Het werk dat hier op dit moment kan verricht worden is klaar. We dienen in Dadeldhura inkopen te doen voor de mensen waarvoor we dit beloofd hebben. We vragen de man des huizes om een dag later naar Dadeldhura te komen om dit alles weer naar het dorp te brengen.  Het is een te grote opdracht voor ons om weer terug naar het dorp te rijden. We kunnen dit de auto en onszelf niet aandoen.
Na een gezellig brunch vertrekken we naar de auto die een stuk verder staat. Het gastgezin vergezelt ons tot aan de auto. Daar nemen we afscheid van elkaar. Ik ben blij dat ik hier 3 dagen mocht verblijven en super blij om al de ervaringen die ik mocht opdoen, iets onvergetelijk.  Net voor we vertrekken vraagt de man des huizes me om terug te komen voor een bezoek. Ik weet niet wat de tijd zal brengen maar ik wil graag terug om te zien hoe ze de waterbron gebouwd hebben maar ook om dit gezin weer te ontmoeten.
Dan vertrekken we met de auto weer richting Dadeldhura.  De eerste 9 km is een verschrikkelijke weg met heel wat stenen en kuilen. Ik voel de stress bij Rattan maar heb het vertrouwen dat alles wel goed komt. Ik kan zijn stress wel begrijpen omdat hij zich ook heel verantwoordelijkheid voelt en er niets in de buurt is als we mogelijke stukken aan de auto  hebben. Als we over de rivier rijden, valt de auto stil. Stress ten top maar ik heb vertrouwen en ja de auto start weer.  Na 9 km kan Rattan de grootste stress loslaten omdat het ergste stuk voorbij is. Na iets meer dan 2 uur rijden is de helse rit voorbij en kan Rattan een vreugde kreet uiten.  Ik ben ook heel blij  dat we er zijn want door de rit ben ik helemaal door elkaar geschut.  Mijn hele lichaam doet pijn. We arriveren weer bij het hotel waar we onze bagage achterlieten en zien dat deze gesloten is net als alle winkels en dit omwille van Dewali.  Na heel wat getoeter met de auto doet toch iemand open en krijgen we onze bagage en een kamer. Pfff ik heel content want het is echt tijd om te rusten. Vandaag doe ik niet veel meer, wat wandelen, iets eten en vroeg naar bed. De dag nadien sta ik weer op met een prachtig zonsopgang.

3 november 2016: Gisteren voormiddag zijn we inkopen gaan doen voor de oudere alleenstaande man in de bergen en het gastgezin waar ik mocht verblijven. De man van het gastgezin was naar Dadeldhura gekomen, samen met een jongen van het bergdorp om de artikelen die we gingen kopen in Dadeldhura weer naar het dorp te brengen aangezien een terugrit voor onze auto teveel gevraagd is. Zij hebben een ticket gekocht om met de jeep te gaan. Op die manier kunnen ze de artikelen goed vervoeren en naar het dorp brengen.
We startten in een winkel waar we beddengoed konden kopen. We kochten een matras, een dekbed, een kussen en overtrekken voor de oudere man en 3 dekens voor ons gastgezin. Daarna naar de shop met jassen en kledij waar we een dikke jas kochten voor de oudere man en 2 jassen voor het gastgezin, een speciale muts, typisch voor Nepal voor de oudere man en schoenen, warme broeken voor de kinderen van het gastgezin, warme vestjes voor de meisjes en 2 stofjes om kleren te maken voor de meisjes, daarna nog speciaal product om ongedierte te doden voor de oudere man en nog 2 stofjes om voor hem 2 broeken en hemden te maken. Ik heb echt genoten om dit alles te kopen alleen al met het vooruitzicht hoe blij ze zullen zijn als ze dit alles mogen uitpakken. Voor ons allemaal vanzelfsprekende dingen zoals de papa en mama van Koen uit België me schreven maar voor hun zijn dit ware geschenken zeker met de winter in het vooruitzicht.
Voor de 2 oudere alleenstaande vrouwen heb ik een gesloten briefomslag met geld gemaakt, hetzelfde bedrag als ik voor de alleenstaande oudere man in spullen gekocht heb. Zij kunnen het besteden aan rijst en meel, dit was hun wens. Voor de man van het gastgezin heb ik tevens een envelop gemaakt met wat geld om hun toilet te renoveren.  Door de serieuze regenval tijdens de moesson is hun toilet deels meegespoeld.  Hij heeft ze een beetje gerestaureerd met de beperkte middelen die hij had. Nu kan hij ze behoorlijk restaureren. De jongen die de spullen voor de oude man kwam ophalen, heb ik tevens een matras en dekbed gekocht aangezien hij pas in de stad werk gevonden had, een kamer deelde met 3 andere mensen maar niets had om op te slapen. Zo heeft hij een fijne start op zijn nieuwe werk. Hij was heel dankbaar.
Aan de bushalte waar hun jeep hen komt ophalen, nemen we afscheid. De man van het gastgezin was heel geraakt tot tranen toe en vroeg me nogmaals om hen zeker weer te bezoeken. Hij vertelde dat zijn hele gezin de voorbije avond mijn aanwezigheid miste. Dit raakte mij dan weer. Het gaat ook niet om al de spullen die we gekocht hebben, het gaat niet om wat we doen, het gaat om wie we zijn en wat je in een anders hart kan laten ontstaan. Hen een bezoek brengen, hun manier van leven respecteren, met hen leven, samen eten, samen aan een kampvuur zitten, samen praten, vreugde brengen, daar gaat het om.
Ik vind het alleen jammer dat ik hun gezichten niet kan zien als ze de geschenken ontvangen, vooral deze van de oudere man, maar ik kan me er een voorstelling van maken en dat is op dit moment voldoende. Ik ken ze maar sinds kort maar toch voldoende om ze in mijn hart te dragen.
Daarna was het tijd voor een tchai en om alles weer te laten bezinken. Op korte tijd is er heel veel gebeurd.  Die namiddag zijn we een tempel gaan bezoeken en een fort in de buurt en hebben we genoten van het uitzicht van de bergen en zelfs deze van de Himalaya.  De dag nadien wordt eentje van vertrekken uit Dadeldhura en opweg naar iets nieuw. Het beschikbare budget is ondertussen verdeeld. Er is nog een deel voor de geitjes maar deze kunnen nu nog niet worden aangekocht aangezien het gezin nog niet kan verhuizen. Ze dienen te wachten tot het vorige gezin uit het huis is waar zij dan terecht kunnen. Het vorige gezin heeft nog wat tijd nodig om te verhuizen en dan kunnen zij er gaan wonen. Als ze er wonen kunnen de geitjes aangekocht worden en eentje zal de naam Maria krijgen en eentje Satnam zoals beloofd.  Ik kan er momenteel geen foto van nemen maar deze zal later zeker volgen.
De volgende dag kunnen we foto's nemen van de Himalaya omdat deze nu zichtbaar is en dan vertrekken we naar een nieuwe bestemming, eentje om van te genieten na al het verrichtte  werk. We kiezen voor onontgonnen gebied wat nog niet echt toeristische is. Het wordt een avontuur omdat we niet weten wat het zal brengen.  Het is 2u rijden doorheen de bergen naar de rivier beneden. We hebben ons door de mensen ter plaatse laten vertellen dat dit de moeite is. We gaan dit risico aan en laten ons verrassen en een verrassing wordt het. De natuur toont zich op zijn best met ongelooflijke mooie uitzichten op de terrassen en de rivier. We zien hoe de lokale mensen met hun stieren op het veld werken en passeren zelfs een soort festival waar heel wat meisjes in een stoet stappen met een pot water op hun hoofd. De betekenis hiervan is dat ze na Dewali naar de rivier gaan voor water en dit dragen ze naar een tempel voor voorspoed en geluk voor het komende jaar. Hier in Nepal, maar ook in India wordt er zoveel gevierd wat samenhorigheid creëert.  Wij in België hebben nog weinig rituelen en zijn ook weinig verbonden met de Godenwereld. Naar mijn gevoel staan ze hier veel meer stil met wat de natuur hen schenkt en zijn ze veel dankbaarder voor wat er is. Dit tonen ze in de vorm van deze rituelen. Voor ons is alles meer vanzelfsprekend en wordt er ook weinig samen met een heel dorp gevierd. We leven veel meer individueel en delen vreugde in beperktere kringen.   Een andere manier van naar de wereld kijken.  Ik persoonlijk heb mogen voelen hoe krachtig vreugde kan zijn als dit met een heel dorp mensen kan gevierd worden.
Na 2u rijden tot op het verste punt diende we de hele weg weer terug te rijden aangezien er maar 1 weg is die niet verbonden is met een andere. Voor we vertrokken aten we in het stadje lekkere gebakken vis. De terugweg deden we in 1,5u omdat we nu niet meer diende te stoppen om foto's te nemen. Terug aangekomen in Dadeldhura reden we na een tchai terug naar het platte land richting Bardia Nationaal Park een 5u verder rijden. Na 3,5 u rijden werd het bijna donker en had ik het autozitten wel gehad. Pfff een hele opgave om door de bergen te rijden en het verkeer hier is nog gevaarlijker dan in India. Tegenliggers blijven niet op hun rijstrook maar rijden ook op jouwe.  Gelukkig is Rattan een goede ervaren chauffeur maar ook hij kreeg er de nodige stress van. In de bergen heb je echt niet veel mogelijkheid om uit te wijken. Tegen de avond vonden we, na heel wat zoeken een hotel maar dat is ook alles wat ik kan zeggen. God, het eenvoudige huisje in de bergen waar ik sliep op een houten plank had meer uitstraling en was properder dan dit hotel. Geen andere keuze omdat doorrijden tot Bardia te veel tijd vraagt en we waren beiden moe van de rit. Voor mij is 1 ding duidelijk, morgen ga ik voor een korte rit. Maar toch kijk ik terug naar de mooie momenten van de dag. Je gedachten positief houden is in een hotel als dit belangrijk. Als je stilstaat met wat je ziet, hou je het niet vol. Gewoon accepteren, het beste ervan maken, je gedachten positief houden en weer uitkijken naar de volgende dag.

5 november 2016: De volgende dag vertrekken we naar Bardia Nationaal Park na eerst een koude douche te hebben genomen en een ontbijt. Ik ben deze keer blij dat we weer kunnen vertrekken. Dit stadje heeft weinig tot niets te bieden. Al snel wordt de omgeving veel mooier en zie ik weer natuur en in de verte de bergen. Ik voel dat ik echt wel van de bergen hou. Het is een heel andere energie dan het platte land zowel wat het uitzicht betreft als hoe de mensen zijn. We dienen een kleine 2 tal uren te rijden en voor mij is dit best een opgave. Ik ben niet echt een mens die gemaakt is om lang in de auto te zitten maar om ergens te komen hoort het erbij. We passeren onderweg een hangbrug die voor de Nepalese mensen best een attratie is maar voor ons iets gekend. Toch is de ligging van de brug met zicht op de bergen best bijzonder. We stoppen er om foto's te nemen en een lunch. We eten gebakken vis die vers gevangen is. Dit is niet zo moeilijk met de rivier in de buurt. Aan de rivier zien we een groep jongens en meisjes die met potten sleuren en zelfs met een muziekinstallatie.  Ze hebben een 10-tal levende kippen bij, groenten en rijst en maken aan de rivier hun picknick. Een heel andere manier dan de uitstappen en picknick die de jongeren van België houden. Zij kiezen voor kant en klare dingen of kopen gewoon iets om te eten. Hier wordt het dus door hen zelf klaargemaakt en dienen ze zelfs de kippen nog te slachten. Voor ons onvoorstelbaar.  Na de lekkere gebakken vis rijden we door naar Bardia en gaan we opzoek naar een cottage van een vrouw uit Nederland die een koppel vormt met een Nepalese man. Ze is uit Nederland vertrokken en heeft hier in Nepal een gastenverblijfje gebouwd. Ik zelf ben best nieuwsgierig hoe het eruit ziet en hoe ze dit uiteindelijk opgestart is en ervaart. Voor we er geraken rijden we over best een mooie weg tussen het woud. Als we Bardia naderen wordt de weg heel wat miserabeler en dat had ik niet echt verwacht omdat dit gebied toch iets meer toeristisch is. We vragen verschillende mensen of ze de weg weten naar de cottage van de Nederlandse vrouw. Ze sturen ons telkens de richting uit naar een steeds moeilijkere weg. We dienen zelfs weer door een rivier te rijden. Uiteindelijk komen we iemand op een brommer tegen die ons tot bij haar cottage brengt. Hij heeft zelf ook een cottage, gelegen niet ver van deze van haar. En zo komen we bij haar terecht. Ze was net naar de markt maar 10 minuten later verschijnt ze achterop de brommer van haar Nepalese man. Ze laat haar cottage zien en vertelt ons hoe deze is ontstaan. Ze heeft dit 3 jaar geleden opgestart samen met haar Nepalese vriend. Voorheen was ze manager in een verzekeringskantoor en dit heeft ze opgegeven. Ze zijn gestart met 1 kamer maar moesten al snel hun eigen kamer ook verhuren. Uiteindelijk hebben ze nog 2 kamers bijgebouwd en doen ze het beide goed. Ze bieden hun gasten wat avontuur aan in de vorm van een fietstocht of jungle bezoek. De man is al jaren gids in de jungle. Zij leeft nu iets meer dan een half jaar in Nepal en het andere deel van het jaar in Nederland. Ze gaat tijdens de moesson weer naar Nederland omdat er dan geen toeristen zijn en het gebied veel minder toegankelijk is. Zo heeft ze hier een nieuw leven opgebouwd. Het was best fijn om haar verhaal te horen en ik heb haar beloofd dit in mijn blog te zetten met een foto van haar cottage. We konden helaas niet bij haar overnachten omdat ze al volboekt was en dus kozen we voor de cottage van de man die ons tot haar bracht. Best ook een mooie plek om te verblijven ook al heb ik die nacht een muis op bezoek gehad. Ik was niet de enige. De dag nadien ontmoette ik een jong Nederlands koppel dat al een jaar van huis was en die me de vraag stelde of ik 's nachts een muis op bezoek gehad had. Zij dus ook. Ze zijn een jaar naar Australië geweest waar ze een half jaar in een bar gewerkt hebben om wat centen te verdienen. Nu zijn ze voor 3 maanden in Nepal, ze gaan nog naar Thailand en Vietnam en zullen uiteindelijk 2 jaar van huis zijn.Op zich heel knap hoe ze dit doen en een heel ander leven leiden dan een doorsnee Nederlander. Na een kort bezoek aan Bardia, ik kies niet voor een jungle bezoek omdat dit niet zo echt mijn groot verlangen is, rijden we weer verder richting Boudwel, een 340 km verder. Het wordt een hele dag rijden want 340 km in Nepal is een hele afstand en neemt heel wat tijd in beslag aangezien je hier maximum een gemiddelde van 50 km/uur hebt, maar we hebben leuke gesprekken en genieten van de landschappen.  Die avond stoppen we in een klein stadje Lamahi iets voor Boudwel waar we overnachten. We ontmoeten een fijne man die het hotel runt en hebben ook met hem fijne gesprekken. Het is ongelooflijk mooi als er mensen op je pad komen met een verhaal. Het maakt je eigen leven zo veel rijker.
Na het ontbijt vertrekken we richting Boudwel met als eindbestemming Tansen een mooi bergdorpje hebben we ons laten vertellen. Na 2 uur rijden komen we in Boudwel aan,  best een grote stad. Hier eten we wat en op vraag van mij doen we de winkelstraat. Zo komen we bij een kleermaker terecht omdat ik iets gekocht had wat iets smaller diende gemaakt te worden. Hier in Nepal is dit mogelijk op een half uurtje tijd terwijl je zelf een tchai drinkt en toekijkt hoe hij dit kledingstuk losmaakt en weer in de juiste maat aan elkaar naait. Ook hier krijgen we weer een heel verhaal maar ook het advies om naar Lumbini te gaan, de geboorte stad van Buddha. Een stad die ik 2 jaar geleden ook wilde bezoeken maar toen kozen we ervoor alleen India te doen. Nu ik dichtbij ben, is het best de moeite om dit mee te nemen en volgen we zijn advies. Net voor we vertrekken begint de kleermaker een kostuumsvest uit te tekenen in stof. Er hangen verschillende kostuumsvesten die hij allemaal zelf heeft gemaakt. Wat een talent, dat je dit met zo een eenvoudig naaimachine kan maken.
Tegen de avond bereiken we Lumbini. Na wat hotels te hebben bezocht op zoek naar een behoorlijk betaalbare kamer met ditmaal een zacht bed. Morgen bezoeken we de geboorteplaats van Buddha.  Ik ben benieuwd.
Die avond mijmeren Rattan en ik over een volgend project. Beide dragen we het verlangen in ons om iets uit te werken waarbij een heel dorp zoals bijvoorbeeld het bergdorp dicht bij Dadeldhura, betrokken wordt, voordeel heeft en iets kan verdienen. Wat het precies wordt, is nog niet duidelijk maar de doelstelling is dat we een heel dorp willen opliften naar een gemeenschap die iets te bieden heeft, die mag gezien worden, waar iedereen belangrijk is en deel mag nemen,  waar vreugde is en oude beperkende gedachten en gewoonte mogen losgelaten worden ....

Reis naar Nepal oktober 2016

24 september 2016: het verlangen om verder te werken aan mijn project heeft me niet losgelaten. De bergen van Nepal roepen iets in mij op, het lijkt dat ik er terug naar toe moet om iets af te werken. Ik ben vertrokken naar België met het onafgewerkte verlangen om voor de mensen van de bergen geitjes te kopen. Dit wil ik nu graag verwezenlijken maar ik voel dat het meer is dan dat. Het is momenteel niet duidelijk maar ik vertrouw dat het zich wel zal tonen.
In de zomer is het idee gestart een benefiet BBQ te organiseren om zo nog wat extra geld in het laadje te krijgen voor de mensen van Nepal. En ja dit wordt binnen een 2 weken een echt feit. Tijdens het organiseren werd ik weer aangenaam verrast en kwam ik terug in de flow, welke ik zo vaak in India en Nepal heb mogen ervaren. De flow dat je de weg word gewezen en alles spontaan ontstaat. Ik kreeg de volledige medewerking van 't Weyerke, mijn werk, en dit op alle vlakken. Zo fijn te mogen voelen hoe mensen mee een stuk van je project worden en belangeloos hun hulp en ondersteuning aanbieden. Ik ben dankbaar dat ik in zulk een fijne voorziening mag werken. Er boden zich ook spontaan vrijwilligers aan die een handje willen meehelpen tijdens de BBQ.
Er zijn ondertussen meer dan 100 inschrijvingen. Heerlijk om op die manier te voelen hoe meerdere mensen een warm hart dragen voor de mensen van Nepal. Hoe meer financiële middelen, hoe meer hulp er kan geboden worden. Er zijn zelfs mensen die geld gestort hebben voor 1 geitje en deze graag dopen met hun naam. Komt in orde, in de mate van het mogelijk ga ik dit realiseren en vastleggen op een foto.
Het is voor mij nu oefenen om in mijn rust te blijven en te vertrouwen dat de organisatie van de BBQ prima zal verlopen. Er komt best heel wat bij kijken. Ik heb niet alles in de hand maar weet wel dat als het vertrouwen er is, het wel in orde zal komen, iets wat ik van de vorige reis aan den lijve heb mogen ervaren.
En ja, ik voel het stilaan weer kriebelen. Ik ben bijna klaar om weer te vertrekken...en weet dat het een reis zal worden waar ikzelf ook weer zal ondergedompeld worden in een reis binnen mezelf.  In de mate van het mogelijke zal ik ook nu mijn verhaal weer laten verschijnen via deze blogg aangevuld met foto's.

18 oktober 2016, het is weer zover. Ik zit inmiddels in het vliegtuig bijna klaar om op te stijgen naar mijn tussenstop Abu Dhabi.  Ik ben al meer dan 4 uur onderweg door de ochtendspits en nu nog 15u te gaan. Ik zal vast blij als ik in Delhi land maar het onderweg zijn heeft best ook iets. Je komt altijd nieuwe mensen tegen met een eigen verhaal en dat is boeiend. Zo zit er nu een Indische man naast me die weer naar huis reist na een business trip in Italië.  Hij kijkt er naar uit zijn gezin van 2 zonen en een vrouw weer terug te zien. Ik zie hoe blij hij wordt als hij het vertelt. Ik laat het mijne voor 3,5 week achter maar in mijn hart neem ik ze mee.
De benefiet BBQ van weer meer dan een week geleden is prima verlopen. Wat de opbrengst precies is, gaat mijn man Peter vandaag nog berekenen. Het is zeker voldoende om heel wat geitjes te kopen. Dank aan iedereen die aanwezig was maar ook aan al de mensen die een spontane storting deden. Er is een verschil met vorige keer, toen wist ik absoluut niet wat ik in de wereld zou zetten. Nu heb ik een richting en iets concreets maar geef ik zeker ook de ruimte aan wat zich mogelijks nog gaat aandienen. Een goede oefening in je niet vastpinnen op iets maar kunnen loslaten zodat je niet tegen de ontgoocheling aanloopt als het niet gaat zoals je had gedacht.
Ik ben heel benieuwd wat er gedurende de volgende 3,5 weken op mijn pad komt en wat het me als mens zal brengen. Ik zal proberen jullie lezers op de hoogte te houden. Hopelijk is er steeds mogelijkheid tot internet, dan komt het heus wel in orde.
Ik ben ondertussen in Abu Dhabi geland. De eerste keer dat ik in deze luchthaven vertoef en al snel weer kennis gemaakt met de Indische toiletten. Ik kan weer oefenen om gehurkt te zitten. 😉 Het is een vrij grote luchthaven maar gelukkig was de afstand tot de gate betrekkelijk kort. Amper 5 minuutjes wandelen. Hier is het een 2 uurtjes wachten op mijn volgende vlucht naar Delhi dus weer even tijd om te schrijven. Ditmaal is het goed duidelijk dat ik naar Delhi vlieg. Haast 90% bestaat uit Indiërs.  Hopelijk vertrekt deze vlucht ook zonder vertraging en ben ik op afgesproken tijd in Delhi.  3u10 Indische tijd, 3u30 later dan bij ons. Eens ons winteruur is het een verschil van 4u30. Hier is het momenteel 30° buiten maar hier binnen is het aangenaam koel. 
En ja mijn vlucht is optijd vertrokken en was zelfs vroeger in Delhi. Na een thai thee weer op weg naar het noorden voor een kort bezoek bij de mensen die ik vorige keer ontmoet heb. Ik kijk er naar uit ze opnieuw te zien en er even weer te vertoeven.  Aangezien ik de hele nacht niet geslapen heb maak ik een tussen stop om even wat te rusten. Was echt wel nodig want de weg naar het noorden is deels zo bezaaid met verschrikkelijke gaten dat ik mijn hersenen serieus op de proef stelde met zover heen en weer geschut. Vandaag optijd slapen en morgen het weerzien van mijn Indische familie.

20 oktober 2016: lang geslapen vandaag. Was echt nodig na de lange trip naar de plek waar ik nu ben. Nog 2u30 rijden en ik zie mijn Indische familie, zo voelt het voor mij, weer terug. Met momenten lijkt het of ik geen half jaar thuis in België ben geweest. Alles is weer zo herkenbaar hier, ik lijk weer helemaal op te gaan in dit Indische land en volk. Het voelt niet vreemd maar als iets dat deel is van wie ik ben. Ik kan het niet verklaren maar ik word steeds blij van dit India. Ik geniet weer van een thai en ontbijt en ga opweg naar Kathima. Ik ben zo blij om hen terug te zien en besluit om onderweg nog wat fruit en groenten mee te nemen. Ik heb voor allen een persoonlijk kadootje mee vanuit België en kijk al uit naar hun gezichten. Altijd zo leuk om kadootjes te geven, mijn dochter Jessica kan daar altijd een echt feestje van maken, een pakje dat zo mooi is dat je het haast niet wil uitpakken.
Onderweg stoppen we bij een groot meer dat de vorige keer droog stond. Nu is het helemaal gevuld en mooi om te zien. Hier maak ik mijn eerste foto van mijn verblijf nu. De weg heeft nog gaten maar gelukkig is het niet zo erg dan gisteren. En ja we naderen de stad Kathima. Ik snuif de geur weer helemaal op en kom helemaal in de herkenning van deze plek. We rijden langs de hoofdweg met heel wat winkeltjes met allerlei spulletjes.  We stoppen eerst bij de politie om weer te vermelden dat ik er ben. Het is deze keer gelukkig van korte duur, ze nemen mijn paspoort even door, stellen wat vragen en het is weer in orde. Ik ben ditmaal op doortocht en blijf wellicht maar voor 1 nacht. Ik heb anders te weinig tijd om mijn werk dat ik voor ogen heb te kunnen doen maar ik heb me voorgenomen om van elke seconde te genieten. Na bezoek aan de politie kopen we wat fruit en groenten en mijn gekende flessen water. Ditmaal drink ik enkel verzegelde flessen water, dat heb ik geleerd van vorige keer.
Dan opweg naar het dorpje en het huis waar ik vorige keer meer dan een maand verbleef. Ik kom onderweg al gekende mensen tegen die verwonderd kijken en me vriendelijk groeten. Het nieuws dat ik er weer ben, gaat nu vast snel de ronde in het dorp. En dan rijden we de hoek om en zie ik weer het schattige huisje met het rieten dak. Het geeft me opnieuw dat warme gevoel en zelfs een gevoel van thuis.  Manu is thuis en Sounil en Mohan. Zo leuk om ze weer te zien en dat doen we uitgebreid door naar elkaars verhalen te luisteren . Ik geef hun mijn geschenkjes en word zo blij met hun dankbare gezichten. Ik ben gewoon dankbaar dat ik hier opnieuw mag zijn en weer zo fijn ontvangen wordt. Manu had weer een heerlijke maaltijd gekookt, dat vind je zelfs niet in een restaurant. Moeder en vader zijn nog werken, we verwachten ze na een paar uurtjes. Ôndertussen kijk ik weer wat rond en geniet ik van de veranderingen van de omgeving. Alles is veel groener, er groeit een heuse pompoenstruik op het dak van de keuken en zelfs op deze van de toilet die we bouwden. Het geeft direct een heel andere energie. Het weerzien met moeder en vader is tevens heel intens en fijn om je zo welkom te voelen. Ook met hen verzeil ik in een heel gesprek.  Vader geeft me wat raad rond mijn volgend project, hij geeft aan vooral ter plekke te gaan kijken om zo goed te voelen wat er nodig is. Zijn voorkeur gaat uit naar kleine dingen die best een grote waarde hebben zoals warme kleren en dekens omdat de winter er aankomt. Wat de geitjes betreft, raad hij me aan goed te zoeken  naar mensen die deze verantwoordelijkheid aankunnen zodat het ook echt iets kan betekenen. Anders heeft het niet veel zin want met geitjes die niet verzorgd worden is niemand iets en dat kunnen we de geitjes ook niet aandoen. Ik neem zijn woorden mee en hoop dat me de weg wordt gewezen naar mensen die verantwoordelijkheid in zich dragen. Ik vertrouw erop dat het me wel getoond zal worden, wat het ook mogen zijn.
Ik geniet van de gezellige avond en het samen nuttigen van het avondmaal.  Het lijkt echt of ik niet ben weggeweest en dat voelt voor iedereen zo. Ik krijg weer mijn bed in de aparte kamer. Ik aanvaard dit en voel me niet meer zo schuldig dan vorige keer. Toen had ik echt moeite met het feit dat er 6 mensen in 1 ruimte diende te slapen en zelfs op de grond terwijl ik een eigen kamer heb en een relatief groot bed voor mezelf.  Nu weet ik dat ze dit met veel liefde doen en vanuit een groot respect. Dit accepteren geeft net respect terug aan hen. Tegen 22u30 ben ik weer echt moe en kruip ik mijn bed in. Niet veel later heeft iedereen zijn slaapplekje gevonden en gaat het licht uit.
Om 5u 's morgens hoor ik alweer gestommel. De ouders staan op om look in hun tuintje te planten. Ja, iedere dag zijn ze om 5u op. Pfff echt vroeg hé maar voor hun normaal. Tegen 6u kruipt ik er ook uit en geniet ik van de heerlijke koelte 's morgens, de gekende rode zonsopgang en de heerlijke thai gemaakt door Manu. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik dit weer mag ervaren en dat ik hier bij deze lieve mensen mag zijn.
Een aantal mensen zijn al aan het werken op het veld. Met 2 stieren en een ploeg, ploegen ze de aarde om zodat het weer klaar is om iets nieuw te laten groeien. Dit beeld symboliseert wat ik nu ook voel rond mijn tweede project, wat is nodig om weer iets nieuw te laten groeien en hoe breng ik dit in de aarde. En net als de ouders vanmorgen deden, hoe plant ik iets nieuw zodat het kan groeien. Door het tijd te geven om te kiemen, is wat ik voel en meeneem deze dag.

22 september 2016, ik ben ondertussen weer in Nepal na een half uur te hebben gewacht om de grens brug te kunnen oversteken en 4 maal een controle te zijn gepasseerd.  Het korte verblijf met mijn Indische familie was heerlijk en heeft mijn hart weer gevuld met liefde maar ik voel ook dat het ok is om weer verder te gaan. Er is werk aan de winkel en ik heb niet zoveel tijd dan de vorige keer.  Ik kan jullie ondertussen vertellen dat de benefiet BBQ 3250 € heeft opgebracht. Een mooie som wat de mogelijkheid geeft om weer iets nieuw voor de mensen van Nepal in de wereld te zetten. Dankjewel voor zij die kwamen eten en zij die een vrije giften deden. De rekening Purity for India and Nepal BE 08 6528 4644 4213 blijft open voor zij die nog wensen een bijdrage te leveren.
Gelukkig verloren we deze keer niet te veel tijd aan de controle deels omdat ik al wist waar we moesten zijn en hoe het in zijn werk gaat. Het blijft onvoorstelbaar hoe vaak je door verschillende diensten dient gecontroleerd te worden en vanuit welke machtsenergie dit gebeurt. Nu, je kan niet anders dan dit accepteren en er het beste van maken, vriendelijk zijn en heel meegaand, zo geraak je het snelst hier doorheen.
We dienden een serieuze taks te betalen om met de auto die we in India huurden, in Nepal te mogen rijden. Elke dag dat we de auto hier benutten, dient betaald te worden. Ik gok dat het 5€ per dag is en als je er een maand verblijft, is dit best prijzig. Daarnaast dien je in de stad nog een bedrag te betalen voor roetuitlaat. Als dit dan gekoppeld zou zijn aan mooi verzorgde wegen dan zou je het er gerust kunnen bijnemen maar helaas, de werkelijkheid is heel anders.  Het huren of het aankopen van een auto of bromfiets in Nepal zelf, is echter nog duurder. Jammer want zo leggen ze een eigen stop op een mogelijke economische groei aangezien het voor weinig mensen hier financiële mogelijk is. Ik kan dit niet goed volgen maar ja wie ben ik in dit grote Nepal.
Ik keek er echt naar uit Kum en Garet weer te ontmoeten in het guesthouse waar ik vorige keer 1,5 maand verbleef. En ja, ze waren beide aanwezig en het was zo heerlijk hen weer te zien en dat was voelbaar wederzijds. De avond werd gevuld met heel wat verhalen die we met elkaar deelden. Uiteindelijk weer vroeg naar bed aangezien ik best moe was van de trip naar Nepal ook al was deze niet zo lang. 's Morgens keek ik weer uit naar een ontbijt op het kleine tafeltje buiten tussen de bamboe. Ik was aangenaam verrast toen ik naar buiten keek en zag hoe alles nog meer groen was geworden. Toen we de avond ervoor aangekomen waren, was het al donker om dit nog te ontdekken.  Na een heerlijk kopje thai en een warme douche kreeg ik mijn ontbijt op het plekje dat ik zo graag wou. Echt genieten is dat en ondertussen bekijk ik samen met Rattan hoe we het project kunnen aanpakken. Hoe vinden we een geschikt gezin dat de verantwoordelijkheid kan dragen om goed voor de geitjes te zorgen want dat is iets wat we beide belangrijk vinden. Vorige keer hadden we reeds een gezinnetje benaderd maar hadden we niet de tijd om het uit te werken. Rattan had al wat prospectie gedaan voor ik er was en gaf aan dat dit gezin momenteel nog in dit dorp is. Ze werken voor landeigenaars in ruil voor een deel van de oogst en het verblijf in een heel sober huisje, als je dit een huis kan noemen. Zij doen al het werk terwijl de eigenaars gewoon deels de oogst innen. Je moet er verstandelijk niet bij stilstaan want dit valt dan niet te begrijpen zonder boosheid te voelen. Het best is om te accepteren dat het zo nu is en zo te kijken naar wat er nodig is om verandering te creëren. Deze mensen hebben hun huis in de bergen maar omdat ze er moeilijk konden overleven zijn ze naar hier gekomen en leven ze onder deze omstandigheden ondanks het feit dat ze liever in de bergen wonen.  We besluiten samen om er vandaag naar toe te gaan en een gesprek met hen aan te gaan. Na het ontbijt gaan we op weg. Eerst even naar de stad voor wat inkopen aangezien we beide niet graag ergens aankomen met lege handen. Het hoeft niet veel te zijn, iets kleins betekent best veel.
De mensen herkennen ons en weten nog wie we zijn, stralen blijdschap uit en nodigen ons uit in hun sober verblijf. Ze zijn net klaar om aan hun lunch te beginnen. Er stonden borden met rijst en wat groenten klaar, tevens een sobere maaltijd. Ze wilden hun maaltijd met ons delen maar dit konden we beide niet aanvaarden, wetende dat ze het al moeilijk genoeg hebben om alle monden van het gezin te voeden. We hebben hen rustig laten eten en zijn toen in gesprek gegaan. Wat ik vooral belangrijk vond is om te weten wat zijn als gezin graag wilden, wat hun leven gemakkelijker en gelukkiger zou maken. Het mooie hier was dat ze durfde de keuze te maken van dat wat ze echt wilden. Als ze echt konden kiezen, wilden ze terug naar de bergen omdat ze er hun huis hebben en zich er ook thuis voelen. Ook al is het leven in de bergen soms hard, ze houden van de bergen en voelen zich ook bergmensen. Op de vraag of geitjes hun leven ginder zou kunnen vergemakkelijken, durfden ze niet direct een antwoord geven. Enerzijds omdat ze het best moeilijk hebben om te ontvangen (vaak uit het idee dat ze het niet waard zijn)  en anderzijds angst om te falen. Voor mij best herkenbare emoties en als mensen in dit gevoel zitten, is het moeilijk om een mogelijke verandering te zien of zelfs toe te staan. Na hen uit te leggen dat ze geluk waard zijn en we hen graag het vertrouwen geven, durven ze de verantwoordelijkheid aan. Als ze in het bezit zijn van 15 geitjes, kunnen ze weer in de bergen gaan wonen en zelfs voor hun eigen onderhoud zorgen. Ze kunnen de melk benutten of verkopen en als de geitjes het goed doen en voor nieuwe geitjes zorgen, deze tevens verkopen wat voor een inkomen zorgt. De sfeer in hun huisje verandert positief en al snel wordt er naar namen gezocht voor de geitjes. Ze worden gekoppeld aan karaktertrekken van de kinderen en eentje gaat Maria heten omdat ik dit aan een vrouw, die een geitjes heeft gesponsord, heb beloofd en de naam Satnam, omdat mijn yoga groepje deze naam wilde voor hun gesponsord geitje.
Bij het concreet maken werd wel duidelijk dat ze nog een week op deze plek intensief diende te werken om hun rijst oogst binnen te halen. Daarna gaan we met de man des huizes naar de bergen om de geitjes te kopen en als dit geregeld is, komt het hele gezin weer naar de bergen.
Voor mij betekent dit dat ik nog een week dien te wachten voor ik naar de bergen kan. Een hele tijd als je nog maar 3 weken hebt, maar ik neem het erbij omdat dit gezin wat mij betreft dit verdient. In de week die volgt, zal wel duidelijk worden wat we verder nog kunnen doen. Ik wil graag nog een aantal gezinnen bezoeken die ik vorige keer heb leren kennen. De schoondochter van het eerste toilet dat we in Nepal bouwden moet ondertussen al bevallen zijn. Ik ben benieuwd om de baby te zien. Daarnaast wil ik graag nog even naar het gezin met de 7 meisjes. Ook hier ben ik benieuwd naar wat er zich verder heeft voorgedaan. Ik ga me zeer zeker ook laten verrassen in wat er mogelijks nog op mijn pad komt.

24 oktober 2016, gisteren was de dag niet zo goed gestart. Na een gezond ontbijt ( granen vanuit België) wat wel had gesmaakt, kwamen we tot de conclusie dat de rechter voorband  van de auto plat was. Opzich niet zo'n groot probleem want al snel was er iemand van het guesthouse die samen met Rattan de band verving. Het betekende echter ook dat we de platte band diende te laten repareren. Een te groot risico om naar de bergen te rijden als er geen reserve wiel meer is. Dus dat was onze eerste job vandaag, band laten repareren en gelukkig gebeurde dit vrij snel en nog op de oude manier door water over de band te gooien om te kijken waar deze lucht verliest. Best boeiend om dit gade te slaan. Zelfs busbanden vervangen ze zo.
Dan was het even zoeken hoe we de dag gingen invullen. Ik wou graag een bezoek brengen aan het gezin met de 7 meisjes en het gezin waar er een baby is geboren. Aangezien we beide niet met lege handen wilden gaan, moesten we eerst op zoek naar een kadootje voor de baby en wat fruit voor de 2 gezinnen.  Na toch wel een 5-tal winkeltjes te hebben gedaan was die opdracht gelukt. Ondertussen was het lunch tijd en ditmaal vonden we een lokale traditionele eetgelegen in de stad. Heel eenvoudig maar met de mogelijkheid om een tali te eten. Dit is een schotel met verschillende soorten groenten, bonen, rijst en roti. Heel lekker en hier zelfs heel goedkoop. Er zat een groep vrouwen die Nainital in Noord India bezocht hadden. Een plekje dat ik 2 jaar geleden samen met Peter bezocht heb. Een jong meisje sprak me spontaan in het Engels aan en vertelde me dit verhaal. Voor haar was het de eerste keer dat ze in Nainital was en had ze er ook echt van genoten.  Het is een mooi stadje met een mooi groot meer en bergen rondom. De moeite om te bezoeken.
Na de lunch zijn we om bezoek gegaan bij de 7 meisjes. Twee waren thuis en de anderen allemaal op het veld om de rijst oogst binnen te halen. Zo fijn om de twee meisjes terug te zien. Direct werd er weer een heerlijke tchai gemaakt en genoten we van het elkaar weerzien. Er werd beslist om naar de rest van de familie te bellen om te vragen of ze even naar huis wilden komen. Het werd binnen een goed uur donker. Moeder kwam als eerste naar huis en daarna de meisjes in groepjes. Ik genoot weer van het weerzien. Ze doen het goed. De oudste heeft ondertussen de fundatie van haar huis klaar. Na de winter start ze wellicht met de bouw van de rest. Met een blij hart neem ik weer afscheid. Daarna bezoeken we het gezin waar de baby geboren is maar horen we echter dat de moeder met haar kind naar haar moeder in de bergen is voor ongekende tijd. Het komt meer voor dat, wanneer schoondochters bevallen, ze voor een tijdje weer naar de moeder gaan. Ik ben licht ontgoocheld want ik had ze echt graag terug gezien en zeker ook de baby maar niets aan te veranderen. Na een kort bezoek en het achterlaten van de kadootjes voor de baby gaan we weer naar het guesthouse.  Op een of andere manier voelen we beide dat de bezoeken best ok zijn maar niet echt voldoening geven. Het is fijn ze weer te zien maar ik wil graag mijn tijd de volgende dagen benutten om heel concreet nieuwe dingen te doen. De volgende dag dienen we goed te voelen wat we echt concreet willen maken. We brainstormen die avond over mogelijkheden en hoe we dit gaan uitvoeren. Ja, ik voel hierdoor dat ik echt iemand ben die het graag concreet heeft en niet alleen in woorden. Ik zie mijn eigen onzekerheid om uit te spreken uit angst om niet begrepen te worden. Dit patroon wil ik graag loslaten en dit is een goede oefening maar best ook een hele opgave. Ik weet dat het leven draait om steeds meer jezelf te zijn en je hart te volgen. Iedereen heeft zijn ingebouwde patronen die gemaakt zijn om zich veilig te voelen maar die vaak ook beletten om vrij te zijn. Uit angst passen we ons aan en gaan we niet voor wat we zelf zo graag willen.  We kiezen voor de gekende veiligheid maar dit brengt ons nooit in ons hart.
Met vallen en opstaan en het toelaten van de nodige emoties kunnen we leren en dit doe ik die avond. Door toe te laten, ook al is dit moeilijk, ontstaat er iets nieuw. Het geeft uiteindelijk opluchting en zelfs liefde voor jezelf en zo ook respect voor de ander. Als je de liefde voor jezelf niet kan voelen, is de kans groot dat je eigen emoties gaat projecteren. Altijd bij jezelf blijven en daar de verandering zoeken, niet bij de ander, zorgt voor echt een nieuwe weg.  Ik ben dankbaar dat ik dit mag leren en ervaren hier in Nepal.
De volgende ochtend maken we plannen en bekijken we hoe we deze concreet uitvoeren. Zo ervaren we meer rust door de dag en verlies ik niet onnodig energie. We kiezen ervoor om de vrouw met een beperking, welke we vorige keer een naaimachine gegeven hebben, te bezoeken. Ze ligt na aan mijn hart omdat ik in mijn dagelijks leven in België ook werk met mensen met een beperking. Voor we op bezoek gaan, wil ik graag nog wat stof voor haar kopen, zodat ze kledij kan maken voor zichzelf of om te verkopen zodat ze extra centjes heeft. Het is bijna Dewali, een feest wat je hier kan vergelijken met nieuwjaar. Misschien wel fijn om nieuwe kledij te hebben voor deze gelegenheid.  Daarnaast willen we graag matrassen, dekbedden, kussen en overtrekken kopen voor gezinnen die dit niet hebben. De winter komt eraan en de meeste huizen hebben open ramen. We hebben een gezin waar we dit graag voor kopen. We brengen nog een kort bezoek aan het gezin waar we de geitjes voor kopen om te vragen of ze via hulp van anderen niet sneller naar de bergen kunnen. Zo kan ik zelf ook sneller er naar toe wat ik persoonlijk graag wil. Dus eerste stap is winkelen, eerste het stof en dan het beddengoed. We vinden een aantal mooie stofjes waarvan ik zelf al blij word. Het kopen van het beddengoed is een hele karwei. Het verloopt echt niet zoals in België waar je iets besteld en dit ook krijgt. Hier verloopt dit met veel meer onderhandeling wat mij persoonlijk best wat energie kost. We kochten 3 matrassen, 3 dekbedden met overtrek en 3 kussens met overtrek. Dit heeft bijna een uur geduurd. Om wat te bekomen besloten we om te gaan lunchen. We kozen weer voor een tali in dezelfde zaak van gisteren. Even lekker en gelukkig was het er rustig. Daarna op weg naar de vrouw met een beperking.  We diende haar op te pikken 3 km rijden over een verschrikkelijke weg om dan weer naar haar broer te gaan. Het mooie was dat we onderweg heel wat koeien tegenkwamen die uit zichzelf weer van de jungle naar huis wandelden. Er loopt niemand van eigenaar achter de koeien, de koeien zelf slaan spontaan verschillende wegen in op weg naar huis. De koeien hier weten dus perfect waar ze wonen. Heel grappig om te zien. We pikken haar op en gaan naar haar broer waar we haar vorige keer ontmoet hebben. Ze is heel blij met haar stof. Haar broer heeft haar naaimachine gemonteerd op een trapper zodat ze comfortabel kan zitten. Ze hebben nu een winkelruimte aan de voorkant van het huis waar ze klanten ontvangen.  In de winkel zelf hebben ze hun mini naaiateliertje met 2 naaimachines.  Mooi om te zien hoe ze hun verbeterd hebben. Na dit hartelijke bezoek gaan we even langst het gezin waarvoor we de geitjes kopen. En ja, ze aanvaarden hulp van anderen zodat ze sneller naar de bergen kunnen. De man des huizes kan dan eventueel morgen of overmorgen mee met ons naar de bergen. Daar ben ik alvast blij om. Na dit bezoek gaan we naar het gezin waarvoor we het beddengoed kochten en ook wat stof voor kledij. Het beddengoed dienen ze zelf in de winkel af te halen via een bestelbon. Op die manier weten mensen niet wat we doen en zorgen we niet voor onrust of mogelijke jaloezie.  Je kan niet iedereen helpen, het is wat het is. Ik wil vooral niet gekoppeld worden aan een weldoener of rijke vrouw want dat ben ik totaal niet.
Dit gezin wist ondertussen dat we hen deze avond zouden bezoeken. De vader is in de stad deels het beddengoed gaan ophalen met zijn fiets. Morgen gaat hij voor de tweede helft. De vrouw des huizes heeft samen met haar dochter een heerlijk avondmaal voor ons gemaakt en daarna hebben we leuke foto's genomen waarbij we veel plezier beleefden. We hebben heel wat vreugde mogen ervaren waar we met zijn allen van genoten hebben. Het was echt een heel fijne avond samen met deze mensen. Ze nemen je helemaal op in hun gezin en dat is heerlijk om te voelen. Ik ben niet meer of minder dan hen, ik voel me als hun moeder, zus of dochter. Mensen zijn echt gelijk, het maakt niet uit wat ze bezitten, in wat ze geloven of waar ze wonen. We zijn allemaal van vlees en bloed en ons hart klopt hetzelfde. Ik ga met een heel goed gevoel terug naar het guesthouse. De mensen hebben ons de dag nadien uitgenodigd voor een ontbijt. We hebben dit met veel genoegen geaccepteerd. Ik kijk al uit naar de volgende dag.

27 oktober 2016, wat gaat de tijd snel. Ik ben al meer dan een week van huis maar het gaat goed met mij. Ik leer veel voor mezelf en kan steeds beter bij mezelf blijven. Ik ben niet dezelfde persoon dan vorige keer. In voel meer innerlijke rust en vertrouwen dat alles wat zich voordoet zo moet zijn. Ik kan hierdoor veel meer genieten.
Zo heb ik eergisteren heerlijk genoten van het ontbijt in het gezin waar we beddengoed voor kochten en wat stof voor kledij. De vrouwen hadden zoveel lekkers voor mij gekookt. Ik zal er straks een foto van laten zien. Deze mensen hadden 3 jaar geleden nog een lemen huisje en nu een eenvoudig stenen huis dat de vader helemaal zelf heeft gemaakt. Op die manier diende hij enkel materialen te kopen. Het is mooi om te ervaren hoe deze mensen als gezin voor elkaar zorgen. Iedereen heeft een taak en neemt deze op zonder morren maar als iets wat vanzelfsprekend is dat je die verantwoordelijk neemt. Best iets waar wij van kunnen leren. Er is meer samenhorigheid en zorg voor elkaar dan dat ik in het westen voel.
Na het ontbijt zijn we naar de stad gereden om opnieuw beddengoed te kopen maar ook keukengerief. We hebben 2 gezinnen in gedachten welke we dit willen geven en die we kort zijn gaan bezoeken om te voelen wat ze echt nodig hebben, net voor we naar de stad reden. Ze wonen beide in een heel sober lemen huisje van grootgrondbezitters en werken dus ook voor hen. Toen ik binnen stapte, zat er een jong meisje met een baby op haar armen en een klein jongetje naast haar. Dit jonge meisje diende voor hen te zorgen omdat de anderen op het veld aan het werken waren. Dit houd je in België echt niet voor mogelijk. Ze hadden geen beddengoed en beperkt eetgerei.  Het tweede huisje, waar een iets ouder meisje aanwezig was, had nog minder. Hun houten bed zonder matras stond enkel onder een afdak. Overdag is het hier iets over de 30° maar ' s nachts koelt het af tot ongeveer 13°. We gaan naar de winter, het wordt dus nog kouder. Kan jij je voorstellen dat je dient te slapen onder een afdak op een houten plank zonder matras en zelfs zonder iets om op je te leggen? Voor ons is dit niet voor te stellen en zelfs niet mogelijk. Ik heb hier een bed met matras, een dun deken, ik slaap in een gesloten kamer met deur en venster en ik heb het net warm genoeg in de nacht. Ik koop dus met heel veel plezier matrassen, dekbedden, kussen en overtrekken voor deze twee gezinnen. We kopen ook keukengerief omdat ze daar tevens een tekort aan hebben. Ditmaal doe ik de onderhandelingen en dit gaat best prima. Ik krijg korting en dat geeft me de nodige voldoening. Toch kost het best ook energie om dit klaar te krijgen maar ik heb het ervoor over. Ik trakteer mezelf nadien op een lekkere tchai. Ik heb de verkoper 3 bewijzen van betaling laten maken met daarop wat we gekocht hebben voor elk gezin. De twee gezinnen krijgen dit betalingsbewijs en kunnen dan zelf hun spullen gaan ophalen. Op die manier blijven wij het best uit het zicht voor anderen. Het derde betalingsbewijs gaat naar het gezin met de geitjes. Ook zij hebben nood aan beddengoed en keukengerief en op die manier kunnen ze een goede start maken in de bergen. Na het kopen van de matrassen kopen we het keukengerief. Ook een hele opgave. Hier betaal je niet per stuk maar per gewicht. Vreemd maar het is hier zo. Niets in porselein want dat zou niet lang overleven. Trouwens porselein vind je hier haast niet. We kopen 6 tali's, wat borden zijn om uit te eten, 6 kommetjes voor gerechten met bonen, 2 kleine waterbekers en 1 grote. Dit hebben ze nodig om behoorlijk te kunnen eten. Bestek is niet nodig aangezien hier iedereen met hun handen eten. Ik ben het ondertussen ook weer gewoon en vind dit best aangenaam.  Je kan na het eten altijd je handen wassen.
Nadien zijn we weer naar de 2 gezinnen gereden om hen het keukengerief, verpakt in een zak, te schenken. De mensen zijn echt verrast aangezien ze niet wisten dat we dit zouden doen. Ze zijn nog meer verrast met het betalingsbewijs voor het beddengoed.  Tranen van blijdschap en ontroering lopen over de wangen van de vrouw van het tweede huis. Ik neem haar in mijn armen als gebaar dat ze dit verdient. Ik ben haar zuster en heb hetzelfde hart als haar, ik ben niet meer en zij niet minder. Ik krijg dit gevoel niet in woorden gevat maar het raakt me diep, niet vanuit emotie maar vanuit weten dat we allemaal gelijk zijn. Op een ander niveau is er geen verschil, alleen mens maakt een verschil.
Ik ga weer met een fijn gevoel naar huis dankbaar voor wat de dag me heeft gebracht.
De dag nadien gaan we op bezoek bij een gezin waarvan de man de dag voordien bijna in onze wagen sprong. Hij had de vraag aan ons om zijn gezin te bezoeken. Ik ben steeds voorzichtig als er een opdringerige vraag komt maar probeer mijn oordeel los te laten. Als ik in zijn schoenen stond, zou ik misschien hetzelfde doen. Het was even zoeken voor we het gezin vonden. Best een mooi lemen huisje landelijk gelegen. Ook zij werken voor grootgrondbezitters en wonen in een huis van hen. Moeder en dochter waren thuis. Ze lieten ons hun huis zien, sober maar proper en goed onderhouden. Dat geeft mij al het gevoel dat deze mensen best goed in elkaar zitten en weten wat ze doen. Ze hebben beddengoed en keukengerief. De man des huizes is niet thuis.  We hebben echter niet de tijd om te wachten. Ik voel niet direct dat hier echt hulp nodig is en bij deze beslissen we te vertrekken na vriendelijk afscheid te hebben genomen.
Daarna gaan we naar de stad om stof te kopen en een paar sari's voor gezinnen die we vorige keer bezochten. Eentje heeft een extra baby, de andere is een gezin waar we vorige keer vaak thee dronken en hun toilet gebruikten. Het is fijn hen een geschenk aan te bieden met de komst van Dewali in het vooruitzicht. Na de aankopen reden we even naar de 2 gezinnen waar we het keukengerief gaven en het beddengoed, dit om te zien of het hen gelukt was het beddengoed op te halen. We kregen te horen dat de mannen naar de stad waren om dit op te halen. Fijn dat maakt me blij. Dan opweg naar de moeder die een baby kreeg, ben benieuwd hoe het met haar gaat. Haar huisje was vorige keer ene chaos en ditmaal was het net hetzelfde. Het is wat het is, ze doet vast heel erg haar best. Ze liet me fier haar baby zien mooi ingepakt in een deken. Zo schattig en vredig om te zien. Het super fijne op dat moment was dat er net een groep meisjes en jongens langst kwamen om een ceremonie te doen in voorbereiding van Dewali. Ze zingen voor elk gezin om zegeningen met de betekenis het donkere los te laten, het licht toe te laten en het leven elke dag te vieren. Ze krijgen dan wat roepies of rijst wat ze benutten om hun Dewali te vieren. Ze zongen voor ons en daarna diende Rattan met de jongens te dansen en ik met de meisjes en kreeg ik de zegening van een rode kleur en rijst op mijn voorhoofd.  Zo bijzonder om dit te mogen beleven en dat wij hierin betrokken werden. Wellicht niet voor niets want mijn groot verlangen is om de zwaarte van het leven helemaal los te laten laten en de lichtheid, vreugde en genieten toe te staan. Het leven is een geschenk om elke dag van te genieten. Ik kan dit hier in Nepal goed voelen in mijn hart en hoop dit nu ook mee naar België te kunnen nemen waar ik in een heel andere levenspatroon terecht kom met veel verwachtingen. Ik kan de verwachtingen niet veranderen maar ik kan wel  de keuze maken om zoveel als mogelijk het genieten te creëren en toe te staan. Kort gezegd, proberen om elke dag het leven te vieren. De intensie en de bewustwording hiervan en weten dat je dit in je handen hebt, is de eerste stap.
Na dit bijzonder moment bezoeken we het andere gezin. Hier is alleen de dochter thuis en zijn de anderen op het veld. Ze maakt voor ons tchai en we praten wat. Ook zij is heel blij met de stofjes om iets moois te maken voor Dewali. Het is niet veel maar voor hen van grote betekenis.  God ik voel zoveel dankbaarheid dat dit alles op mijn pad komt. De zonen van het gezin komen even thuis om een zak rijst, die ze op hun schouders of hoofd dragen af te zetten. Zulke zakken wegen 35 kg. Een hele karwei en ik weet niet hoe vaak ze op en af dienen te wandelen.
Ze blijven maar even en gaan weer op pad om de volgende lading te halen.  De dochter blijft thuis om de maaltijd voor hen te maken. De avond valt en de zon kleurt rood. Ik neem er een foto van want dit zien we thuis niet vaak. Na de tchai gaan we weer naar huis. Ook dit was een bijzondere dag. Morgen zijn we nog in Mahendranagar en vrijdag vertrekken we naar de bergen. Hier weet ik al dat ik tot 2 uurs dien te wandelen over soms steile stukken en smalle paden. Ik zal wellicht op de grond slapen en beperkt comfort hebben maar dat neem ik er bij. Mijn hart roept me naar de bergen ook al weet ik niet helemaal duidelijk waarom. Deels om de geitjes maar ik voel dat het meer gaat zijn. Ik geef me over aan het vertrouwen dat het zich wel toont.