Nieuwe ontdekking Nepal 2017

3 november 2017
Ik ben ondertussen in Darchula aangekomen na een rit van 8u met een auto. Best intensief maar de panorama' s onderweg zijn geweldig. Het is duidelijk dat dit stukje natuur en de mooie bergen heel ongerept zijn en de mensen hun manier van leven vooral gericht is op overleven. De vrouwen in deze omgeving hebben een zwaar bestaan aangezien ze al het harde werk dienen te doen, hout kappen en naar huis brengen, graan dragen, gras gaan snijden voor het vee op de helling van de bergen, wat niet ongevaarlijk is, eten koken, voor het gezin zorgen, het huis onderhouden, .... terwijl de mannen zeer weinig taken op zich nemen, wat ik zie, enkel achter de ploeg lopen die door 2 stieren wordt voortgetrokken. Hier is het verschil tussen een man of een vrouw zijn groot. Vanuit onze Westerse mentaliteit is dit moeilijk te vatten en moeilijk om hier geen oordeel over te hebben, maar hier is het leven zo en wordt het zo geleefd. Op hun manier doen ze hun best om te overleven en door hard te werken lukt hen dit. Ze leven volledig zelfbedruipend, halen alles uit de natuur en winnen hun voedsel volledig zelf op een natuurlijke manier. Vrouwen hebben hier een hele grote rol in en zijn duidelijk het sterke geslacht als ik dat zo zeggen mag. Ik heb enorm respect hoe zij dagdagelijks zo hard moeten werken en dit steeds opnieuw doen. Geen enkele Westerse vrouw zou dit aankunnen. Een andere positieve manier om naar hun te kijken hè vandaar dat ik steeds probeer om geen oordeel te hebben omdat je dan verder kan kijken en je eigen hart kan openen voor het mooie wat ze doen.
Het landschap is geweldig met al die mooie terrassen en in de dalen de rivier die zijn weg vindt doorheen de verschillende valleien. Zo zie je hoe de natuur steeds zijn weg vindt, en hoe water zorgt dat de omgeving vruchtbaar kan zijn. Ik kan zo stil worden om hier naar te kijken, het leven hier is veel meer verbonden met de flow van de natuur, iets wat wij meer verleerd hebben. Wie in ons land kan nog zelfbedruipend zijn en heel zijn benodigdheden uit de natuur halen?  Wij weten zelfs niet meer hoe dit moet.

De weg doorheen de bergen is best spannend, het zijn smalle wegen en vaak zonder omheining wat het niet gemakkelijk maakt als je een tegenligger hebt. Als je echt hoogtevrees hebt, is dit wellicht niet zo makkelijk om te doen. Gelukkig heb ik er geen last van maar net vertrouwen dat alles wel goed gaat. Ik voel dat onze chauffeur voorzichtig rijdt en dan kan ik in overgave gaan en genieten van de rit en de uitzichten.
Het laatste half uur net voor Darchula rijden we langst de Kali rivier, een grote rivier die de scheiding vormt tussen India en Nepal. Wij rijden in Nepal en kijken over de rivier heen naar India. In Darchula is er een hangbrug waar je de grens te voet kan oversteken als je een Nepalees bent of een Indiër. Er is ook geen immigratiedienst vandaar dat je als toerist hier niet de grens overkan aangezien je dan geen stempel hebt in je paspoort dat je Nepal verlaten hebt en India ben binnengegaan. Op zich is het jammer dat ik hier de grens niet kan oversteken want dan zou ik via India weer naar Delhi kunnen reizen en dien ik niet de hele zelfde weg weer terug te gaan. Het is wat het is, aanvaarden en er het beste van maken, klagen helpt toch niets.
Eens aangekomen vinden we een hotel dat best in orde is en daar ben ik blij om. 8u reizen is best intensief en rust kan je dan gebruiken. Dus die dag spook ik niet veel meer uit.

De dag nadien neem ik me de tijd om rustig te douchen, mijn was te doen en te ontbijten en wat plannen te maken voor de verdere dagen. Ik wil zeker de Himalaya zien en vanaf de plek waar we nu zijn, is dit niet mogelijk. Om de Himalaya te kunnen zien zouden we naar een dorpje 18km hoger op moeten en dit is enkel bereikbaar met een 4x4 jeep. Het dorpje noemt Dal Lake, er is een mogelijkheid om er te overnachten in een hotel zodat je in de ochtend de Himalaya kan bewonderen.  Dat staat me wel aan. Vandaag gaan we uitzoeken hoe we een Jeep kunnen boeken en een overnachting in een hotel.

Na mijn ochtendrituelen vertrekken we naar de bazar van Darchula, best gezellig en voelbaar meer ontwikkeld dan wat we onderweg zagen, wellicht omdat dit dicht bij de grens van India ligt wat voor meer mogelijkheden zorgt. Ik ben benieuwd naar de brug die naar India leidt en na wat wandelen bereiken we deze. De politie staat in de buurt en al snel word ik aangekeken. Ik mag over de brug wandelen maar ze niet volledig oversteken en ook geen foto's nemen aan de kant van India. De politieman is best vriendelijk en wandelt voor me uit om zijn collega politieman van India op de hoogte te brengen van mijn bestaan en bedoelingen. Ik wandel rustig over de brug en neem foto's van de Nepalese kant maar eens ik bijna aan de Indische kant gekomen ben, wordt me duidelijk gemaakt dat ik geen foto's mag nemen. Ik heb er ook geen genomen van de Indische kant en biedt mijn tablet aan ter controle. Ze doen geen controle maar maken me duidelijk dat ik gefilmd wordt vanuit de Indische kant en geen foto's mag maken. Geen probleem, ik blijf vriendelijk en merk dat zij dit ook wensen te zijn maar niet anders kunnen dan zich aan de regels van hun land te houden. Ik blijf er maar kort en wandel weer terug. Ik ben toch even in India geweest.
We wandelen langst de Kali rivier iets hoger op naar de plek waar de jeeps staan om naar Dal Lake te gaan, een 18 km verder en hoger op waar er een mogelijkheid is om de Himalaya te bezichtigen. De jeeps vertrekken de hele dag door als deze helemaal volzet zijn met mensen. Dit betekent dat je soms lang kan wachten. We beslissen om morgenvroeg hier naartoe te komen voor de jeeptocht naar Dal Lake. We nemen kleine bagage mee om eventueel te overnachten want daar zou een mogelijkheid zijn. We drinken in de buurt nog een tchai alvorens we weer naar het hotel wandelen. Daar spreken 2 jongeren ons aan, ze kennen een beetje Engels en zijn benieuwd naar wie we zijn en ons verhaal. Wij zijn benieuwd naar hun verhaal. Er is een groot festival vanacht een paar uur rijden hoger op. Alle jongeren komen samen om met een jeep er naar toe te gaan en van het festival te genieten. Ik merk dat ze er echt naar uitkijken. Het is verbonden met een grote tempel die op deze plek gelegen is. Bij het vallen van de avond komen we ze opnieuw tegen met het nodige jolijt.  Zelfs de dag nadien zien we 1 van hen opnieuw wanneer wij naar de jeep wandelen,  deze keer heeft hij kleine oogjes van een nachtje feesten en geen slaap. Toch is hij even vriendelijk en goedgezind. Zo anders de mensen en cultuur van hier. Naar mijn gevoel leeft er veel meer verbondenheid tussen de jongeren en wordt er veel samen gevierd.
Ondertussen zijn we bij de jeep aangekomen en zien we dat deze half vol is. Hoe lang gaan we moeten wachten tot deze vol is en we kunnen vertrekken. Er is een man die geen zin heeft om lang te wachten en hij wil met ons onderhandelen om het volledig bedrag van een volle jeep samen te leggen zodat we direct kunnen vertrekken. Dit betekent dat wij iets meer moeten betalen. Wij komen het bedrag overeen en naar ons gevoel kunnen we vertrekken. De chauffeur wenst nog 10 minuten te wachten op nog meer volk. Uiteindelijk wordt het een half uur later en is de jeep toch vol. Dus geen extra bijdrage maar het voornaamste is dat we kunnen vertrekken. Ik had geen idee hoe deze rit zou verlopen en van in het begin was het uiterst avontuurlijk. De weg kon alleen maar bereden worden door een jeep dat was duidelijk maar deze was best vrij smal,  de dieptes waren soms adembenemend en het landschap onbeschrijfelijk.  Je komt hier in een sfeer terecht die zo natuurlijk en puur is. Ik had ogen tekort om alles te zien, te ervaren, te beleven. Het is een stukje van de wereld waar alleen nog een jeep kan komen en tijdens de moesson zelfs geen enkel vervoersmiddel. Dan kan je je alleen nog verplaatsen door te voet te wandelen over de weg. Wij hebben 1,5u gereden met de jeep om in Dal Lake te geraken dus als je dit te voet dient te doen, ik zou niet weten hoe lang je hierover zou moeten doen.

 Nu, deze mensen zijn gewend om te wandelen en hun snelheid is beduidend hoger dan deze van een gemiddelde Westerling. Vaak hebben ze dan nog een heel gewicht mee te dragen van iets dat ze dienen te vervoeren. Ik heb hier alleen maar veel respect voor. Na de jeeptocht waar ik heerlijk van genoten heb, moesten we nog 20 minuten naar boven wandelen over een vrij steile helling. Ondertussen gaat me dit al beter af, na al heel wat hellingen gedaan te hebben. Eens boven kwamen we in een klein dorpje terecht met een mooi uitzicht maar geen Himalaya.  Om deze te mogen zien, dienden we nog 1,5 uur steil omhoog te klimmen. Ik had dit ervoor over omdat ik graag een glimp van de Himalaya wou zien. Na een niet zo denderende lunch vertrekken we voor de klim van de berg. Dit was bij momenten echt klimmen en best intensief maar de uitzichten waren de beloning. Eens boven kunnen we nog even een klein stipje van de Himalaya zien maar is de rest al verdwenen achter de wolken. We zijn net iets te laat, een uur vroeger had voor een fantastisch uitzicht gezorgd. Niet getreurd, we nemen foto's van de toch wel bijzondere plek. Ik zet me neer en kijk naar al het moois rondom mij. Ik prijs me gelukkig dat ik dit mag zien en ja misschien is dit wel iets dat we in een van de volgende reizen kunnen aanbieden. Het is een plek die nog zo ongerept en puur is, waar er geen toeristen komen en je helemaal ondergedompeld wordt in de schoonheid van moeder natuur. Het brengt je zo dicht bij jezelf, je vergeet alles en kan loskomen van zorgen of wat dan ook om de diepe vreugde te voelen van de schoonheid die ons via de natuur geschonken wordt.

Na een uurtje dalen we weer af tot in het dorpje en besluiten we om verder af te dalen tot bij de plek waar we weer een jeep kunnen nemen richting Darchula. We willen graag de dag nadien weer verder trekken naar nog nieuw onontgonnen gebied. We weten niet hoelang we nu dienen te wachten tot de jeep vertrekt. Er staat al eentje klaar en deze is helemaal volzet alleen de laadruimte van achter niet. Dat wordt dan de eerste keer dat ik hier in moet reizen. Ik geef me hieraan over, als dit zo is dan doen we dat. Net toen ik dit dacht kwam er een nieuwe jeep aan met nog ruimte in de jeep. De chauffeur nodigde ons uit om in zijn jeep plaats te nemen en nog voor de andere jeep waren we weg. Heerlijk, we stonden er nog geen 5 minuten en zijn al terug op weg. Ook de terugrit was best spannend zeker als je een tegenligger hebt.  Dan denk je echt dat dit niet gaat lukken maar altijd vinden ze een manier om elkaar te passeren. Eens terug in Darchula en er een tchai te hebben gedronken, gaan we naar de busstand op zoek naar informatie voor een bus naar Gothlapani. Er vertrekt een bus om 5u 's morgens en de rit duurt 6u. De man van de bus wil dat we een ticket reserveren maar dit wenst Rattan niet te doen. Hij gelooft niet dat dit nodig is aangezien wij het eerste vertrekpunt zijn. Ik vertrouw hem aangezien hij al jaren lang ervaring heeft rond het regelen van vervoer. Ik ben heel blij dat ik dit aan hem kan overlaten en ik me hier geen zorgen om hoef te maken. Iets na 4 in de ochtend sta ik op en rond 5u staan we beneden klaar voor de bus die 30 minuten later verschijnt. Zo gaat dat hier, stiptheid in Nepal is een illusie.  Gewoon aanvaarden en er het beste van maken zoals de tijd invullen met wat tchai en een klein ontbijt.
Dan verschijnt de bus en is er eerst een hele discussie omdat we niet gereserveerd hebben, raar aangezien de bus nog niet half vol is. Ik voel hoe deze man vrij dominant is en volledige controle wenst. Hij probeert ons een ticket te verkopen naar Mahendranagar maar daar moeten we nog niet zijn. Omdat we niet gereserveerd hebben dienen we op de laatste rij te gaan zitten. Geen probleem, ik heb daar voldoende beenlengte. En dan zijn we weg. Na 5 minuten zetten ze de radio aan, amaai loeihard en muziek waar mijn zenuwstelsel op alarm komt te staan. We vragen beleefd of het af mag en voor korte tijd gebeurt dit. Alleen in de voorste afgesloten cabine is er muziek op dat moment.

Ik ben super blij maar ik niet alleen, nog anderen reisgezellen zijn er blij mee. Rattan vertelt dat dit typisch Nepalees is, ze geven niet aan wat ze willen en leggen hun bij alles neer, ook als het hen stoort.  Ik kan hem geen ongelijk geven aangezien ik hetzelfde ervaar. Het maakt dat wij alleen iets van de muziek zeggen en dus alleen staan met als gevolg dat na 10 minuten de muziek weer opstaat. We krijgen alleen klaar dat de achterste box wordt afgezet en dat is voor mij een opluchting. Anders werd het een rit met oorstoppen in. Niet alleen de muziek was een storende factor maar het rijgedrag van de chauffeur nog meer. Naar mijn gevoel reed hij te hard en te bruusk om echt veilig te rijden. Ik heb me tot nu toe altijd veilig gevoeld maar nu voelde dit toch anders. Hij rijdt met een hele bus mensen en zou zijn verantwoordelijkheid voor deze mensen toch moeten nemen. Ik heb van in het begin al het gevoel dat de bus eigenaar die in de bus aanwezig is, de wetten stelt en het geld int, vooral bezig is met geld en zeker niet met het welzijn van de mensen. Waar we ook stoppen, ronselt hij mensen om met zijn bus mee te reizen. Tegen dat we in de helft van de rit zijn, zijn niet alleen de zitten vol maar staat de gang ook vol mensen. Hij duwt als het ware de mensen in zijn bus. Ik voel alleen maar walging. Na 3u rijden moest ik echt naar het toilet. Toen we stopten om nieuwe mensen op te laden, vroeg ik of ik naar het toilet mocht. Ik kreeg resoluut te horen dat dit niet kon, alleen bij de volgende halte. Ok dan maar opnieuw gaan zitten en hopen dat de volgende halte er snel aankwam. Niet dus, na 20 minuten rijden nog geen halte. Hier had ik de keuze, ofwel opnieuw gaan vragen en nu eisend of niet meer kunnen ophouden en in de bus doen maar dat laatste wou ik zeker niet. Dus ging ik opnieuw naar die vriendelijke buseigenaar met de dwingende eis dat ik naar het toilet moet of het is in de bus. Gelukkig wordt er gestopt en kan ik gaan. Ik zie niet direct waar ik kan gaan aangezien we gewoon op de weg gestopt zijn. Ik loop dan maar de bocht om en zet me neer, kon me echt niet schelen of er een auto of wie dan ook zou passeren wat gelukkig niet gebeurde.  Dan weer naar de bus lopen maar deze keer met een opgelucht gevoel. Man, man ,man, ik kan niet begrijpen waarom hij zo met mensen omgaat. Ik zat nog maar net terug op mijn plek vanachter in de bus waar we al met 2 personen extra zaten dan er zetels waren, als een man van de gang eisend komt zeggen dat hij wenst te zitten. Hij verwacht dat we plaats voor hem maken.  Ik vraag hem of dit niet vriendelijk kan, een reactie die ik niet kon laten. De jongeman van 20 naast me vertelt me in het Engels dat hij deze taal niet kent. Ik was een beetje verrast dat hij Engels sprak. Ik weet dat de eisende man mij niet verstaat maar ik kon niet anders dan dit zo benoemen. Naast de jongen zat zijn vader in het midden van achter in de bus. Zij deden moeite om in het midden plaats te maken voor deze eisende man. Ik schoof nog meer naar Rattan de jongen naar mij maar er was echt onvoldoende plaats voor nog een persoon.  Toch zetten de man zich tussen de jongen en zijn vader, zetten is veel gezegd, het was meer persen. Hij zat letterlijk op de heupen van de vader en de jongen. Hij kon de zetel niet raken, er was echt te weinig plaats. Toch gaf hij niet op en maande aan nog op te schuiven wat echt niet ging. Uiteindelijk is hij tussen vader en zoon hun benen gaan zitten waardoor hij op de voorkant van de zetel zat met als gevolg dat wij allemaal met ons benen scheef zaten. De jongen en de vader zeiden, niets, lieten dit gewoon gebeuren. Om de 5 minuten perste hij zijn zitvlak weer naar achter om beter te zitten, je kan je dit echt niet voorstellen. Ik zie hoe zoon en vader al zwijgend dit toelaten. Ik kijk toe naar dit tafereel en probeer dit te begrijpen en niet tussen te komen ook al kost me dit energie. Ik voel dat het aan de jongen en zijn vader is om al dan niet iets te vertellen, niet aan mij. Dit heeft meer dan 1 uur geduurd en toen was het tijd voor mij en Rattan om uit te stappen.

Gelukkig, me so happy dat ik veilig en wel van deze bus geraakt ben. We waren op een plek beland op een afstand van 16 km waar we wilden zijn. Dus opzoek naar vervoer en deze keer hadden we geluk aangezien er een jeep aankwam die naar Gothlapani reed. Het was opnieuw een mooie rit met uitzichten op de Himalaya in de verte. Na een uurtje komen we in Gothlapani aan, een iets groter dorp tussen de bergen. Eerst op zoek naar een hotel om dan de buurt te verkennen. We vinden een aangenaam hotel met een behoorlijk mooi uitzicht. Aangezien het al later op de dag is, kan je de Himalaya niet meer zien, enkel hier en daar nog een top. Nadat we geïnstalleerd zijn verkennen we de buurt en wandelen naar een tempel hogerop. Het is weer een bijzondere plek waar ik voel hoe de tempel die op een berg ligt, de energie van de berg draagt. De berg is verbonden met alles wat is, met het Goddelijke, het universum of hoe je dit ook noemt. De berg draagt alles in zich en staat voor de tempel. Het is een opdracht om de berg te kunnen zijn, de wijsheid die hij in zich draagt want dan ben jij je eigen tempel. De tempel aan de buitenkant word je tempel aan de binnenkant door de wijsheid van het universum te zijn en te beleven, er is een groot verschil tussen wijsheid weten en zijn. Wanneer je het kan zijn, is het pas voelbaar voor andere mensen, weten is niet genoeg. Ik vind het altijd bijzonder om dit te mogen voelen en hier woorden aan te geven.

De dag nadien bezoeken we Jhulaghat, tevens gelegen aan de Kali rivier welke een scheiding vormt tussen India en Nepal. Ook hier heb je een wandelbrug waardoor je van het ene land naar het andere kan wandelen als je Nepalees of Indiër bent. Het ligt 16 km verder dan Gothlapani wat betekent dat we opnieuw vervoer nodig hebben. Opnieuw schiet Rattan in actie en na een half uur heeft hij een jeep gevonden die deze richting uitrijdt. Het is een rustige tocht op een mooie weg met opnieuw mooie taferelen onderweg. Als we bijna aankomen zijn, zien we de Kali rivier tussen de bergen stromen. Zo bijzonder mooi. Jhulaghat is tevens verrassend. Het is aan de kant van Nepal een oude dorpje en het heeft echt wel iets. Er hangt een bijzondere sfeer die ik niet kan benoemen. We bezoeken het hele dorpje en wandelen daarna naar beneden naar de brug. Opnieuw staat hier politie en krijg ik te horen dat ik de brug niet over kan, zelfs niet op kan. Ik dien mijn paspoort af te geven, mijn gegevens

worden gecontroleerd en opgeschreven. Zo vreemd al die regels hier en waarom? Rattan mag de brug over om aan de andere kant een tempel te bezoeken,  ik blijf achter. Ik merk dat hij helemaal niet gecontroleerd wordt zelfs niet aan de overkant. Ik accepteer dat het hier zo is maar blijf het moeilijk hebben met al die regels die zorgen dat een mens zijn vreugde verliest. Ik merk dat het echt mijn thema is van deze reis, regels en wetten door een mens gemaakt, geven zoveel beperkingen dat vreugde niet kan stromen en men de mens als wezen met gevoelens niet meer ziet alleen de regels die dienen gevolgd te worden. Wat is nu het verschil tussen Rattan en ik, of een Nepalees en ik, we zijn toch allemaal gewoon mensen alleen van een ander land, waarom hebben mensen toch zo"n angst opgebouwd waardoor al die wetten zijn ontstaan?  Angst doet een mens beperken in allerlei opzichten terwijl liefde en respect net deuren opent. Maar je moet dit eerst kunnen voelen en ervaren om het dan te kunnen beleven. Op deze plek is dit nog niet van toepassing. Maar los van dit, het is een mooie plek en zeker de moeite om te bezoeken.  Na een lunch in een plaatselijke daba vinden we opnieuw direct een jeep om weer naar Gothlapani te rijden. Het is best gezellig in de jeep, mensen praten met elkaar en genieten van het samenzijn.  Er wordt van alles verteld en dat is leuk. Ik geniet hiervan dat dit zo spontaan kan. Heerlijk.
Die dag werk ik nog aan mijn blog want heel de tijd is hier geen ruimte voor geweest. Het ontdekken van nieuwe plakken is best een intensief gebeuren maar ik geniet.
Dag nadien gaan we weer naar Dhadeldura dichter richting Delhi.

9 november 2017
Nog 4 dagen en het is weer tijd om naar buis te gaan.  De rit naar Dhadeldura is deze keer per jeep gegaan tot aan de lunch en dan met de bus. Ik geraak ondertussen het openbaar vervoer gewoon, zelfs mijn zenuwstelsel kan de muziek beter verdragen. Best ongelooflijk hoe een lichaam zich aanpast aan de omgeving. Het eten gaat me goed af. Ik hou echt van de Indische keuken met al zijn smaken en geuren van de kruiden. Ik kan begrijpen dat de Indische mensen onze keuken maar flauw vinden. Ik kan een beetje pikant verdragen maar zeker niet zoals hen.   Ik hou van roti en een beetje rijst maar zeker niet elke dag rijst. Van de rijst gaat mijn buik letterlijk zwellen. Ik kan niet begrijpen dat ze hier zoveel rijst in een keer kunnen eten. Je houdt dit echt niet voor mogelijk. Daar moet je lichaam op afgestemd zijn, het mijne niet dus. Maar van de roti kan ik niet afblijven en gelukkig zwelt mijn buik hier niet zo van. Het zal weer wennen zijn als ik thuis ben, dan dien ik weer zelf te koken na 6 weken verwend te zijn.

Nu is het stilaan uitbollen van een intense reis. We hebben zeker nieuwe fantastische ideeën opgedaan om een volgende bijzondere reis doorheen India en vooral Nepal aan te bieden, een mogelijk alternatief mocht de trekking in Khaptad te zwaar zijn. Ideeën genoeg om iets speciaals op maat aan te bieden. Ik kijk al uit naar de volgende groep om hen in een wereld te brengen die zo anders is als hun gekende wereld in België waardoor je zoveel beleeft en ervaart zodat je als mens rijker naar huis kan gaan. Mijn eerste reis was een succes en dit wil ik graag herhalen en eventueel nog beter doen.
Rattan en ik hebben op een week tijd ongeveer 650km door de bergen gereisd en dit met lokaal vervoer en een gemiddelde snelheid van maximum 30 km per uur. Dat zijn dus heel wat uren in bus of jeep vertoeven. Toch was het de moeite waard om deze ervaring op te doen. Het verloopt zo anders dan in België waar alles in schema's en planningen van vaste tijdstippen vastgelegd is. Stiptheid in transport bestaat hier niet. Dit dien je helemaal los te laten en je over te geven aan wat op het moment gebeurt, zelfs in wat er onderweg gebeurt.  Vandaag stopte de bus op 3/4 van de afstand waar we moesten zijn zonder, voor ons, een gekende reden. Na een paar minuten stappen de meeste uit de bus. Eens uit de bus zie ik dat het achterwiel van de bus er al is afgehaald en er olie op de grond ligt. Het ziet er best serieus uit en ik kijk richting Rattan. Blijkbaar iets met het remsysteem wat betekent dat het wiel geblokkeerd geraakt als dit niet gemaakt wordt. Uiteindelijk wordt het zodanig gemaakt dat we na niet al te veel tijd weer verder kunnen reizen maar dan wel met 3 remmen ipv 4. De chauffeur dient hierdoor zijn snelheid iets aan te passen aangezien het remmen nu iets langer duurt. De chauffeur is gelukkig voorzichtig en past zijn rijgedrag aan. De meeste chauffeurs hier weten heel wat van autoreparaties af en dat is maar goed ook.  Dus nadat de band er weer op lag, iedereen terug de bus in om de reis voort te zetten. Niemand die klaagt omwille van het voorval, iedereen wacht geduldig af of helpt een hand als hij dit kan. De sfeer in de bus is even gemoedelijk als ervoor, niemand die zich zorgen maakt. Ik vind dit geweldig hoeveel acceptatie er heerst en mensen meegaan met wat zich voordoet.  Geen angstgevoel, geen wetten rond hoe iets moet, geen ambetant gedrag maar accepteren van dat wat is en je blijven verbinden met liefde en vertrouwen. Mooi is dat, ook deze ervaring neem ik mee in mijn rugzak.
De terugreis naar Nepal is goed verlopen en daar ben ik blij om. Het was even zoeken hoe we de grens over zouden gaan aangezien ik mijn grote valies bij me had. Als we met eigen auto gaan is dat geen probleem maar met het openbaar vervoer is dit niet zo simpel aangezien ik dien te stoppen bij de immigratiedienst van Nepal, de politiecontrole en nog eens de grenscontrole van India. Een bus gaat niet op mij wachten. Ik moet wel zeggen dat het reizen met het openbaar vervoer en mijn grote valies, best is meegevallen.
 Er is altijd een mogelijkheid geweest om deze ergens een plek te geven, achterin de laadbak, op het dak, in de bus zelf, het heeft nooit voor problemen gezorgd. Maar, volgende keer neem ik zeker een kleinere valies mee en heel wat minder spullen. Een zakje goed wasmiddel is voldoende aangezien ik bijna dagelijks mijn was doe en dan heb je niet zoveel spullen nodig. Mijn huidige valies is al zwaar zonder dat er iets inzit, de volgende zal heel wat lichter zijn. Zo leert een mens hè. Het is haast een symbool voor al de zwaarte die we in ons leven meezeulen, zwaarte vanuit het verleden, onze opvoeding en alles wat we onderweg zijn tegengekomen. Het is zo heerlijk als we een groot deel hiervan kunnen loslaten zodat het ons leven niet meer gaat bepalen en we veel lichter in het leven staan. Minder zwaarte, minder spullen, letterlijk lichter en meer ruimte. Ik wens het mezelf toe in de komende periode.
Om terug bij het verhaal van de grens oversteken te komen, eens in Mahendranagar aangekomen met de bus, moesten we op zoek naar een huurauto omdat alleen een huurauto stopt en op me wacht om al de formaliteiten te doen bij het oversteken van de grens. Als bij wonder, eens uit de bus, staat er een auto te wachten op passagiers.  Even onderhandelen voor een schappelijke prijs, wat lukt en dan richting de grens. De auto dient nog te tanken en de chauffeur vraagt Rattan om zijn benzine te betalen. Op dat moment komt Rattan tot de constatatie dat hij zijn vest met portefeuille in de bus vergeten is. Groot alarm aangezien hier al zijn belangrijke spullen inzitten zoals paspoort,  rijbewijs, bankkaart,... iedereen weet wel wat er allemaal in een portefeuille zit. De chauffeur van de auto onderneemt direct actie en rijdt terug richting de plek waar we uit de bus zijn gestapt maar deze was al weg. Rattan probeert uiterlijk kalm te blijven maar ik merk hoe gestresst hij is. De auto rijdt nog een stuk verder tot waar de bussen draaien en na een aantal minuten vinden we de betreffende bus. Oef, nu nog hopen dat zijn vest er nog is. Rattan stap uit en loopt naar de bus. Ik zie hoe de chauffeur hem zijn vest overhandigd. Alles is nog aanwezig en hier mogen we dankbaar voor zijn. Een groot probleem is verdwenen. We kunnen weer rustig verder rijden met een opgelucht gevoel, het had anders kunnen zijn. De oversteek naar India is vlot verlopen.  Ik heb ondertussen tevens meer informatie kunnen bekomen rond het aankopen van een visum in Nepal zelf, naar mijn gevoel veel beterkoop en makkelijker dan in België.  Daar ben ik blij om, een goede tip voor mijn volgende reis.
De laatste dagen zijn dagen geworden van rustig uitbollen want hier zijn we beide aan toe. Het is een bijzondere reis geworden die nog rijker geworden is dan ik verwacht had. Ik heb enorm genoten van de trip met mijn 4 medereizigers,  ik zou het zo opnieuw doen. Het is zeker voor herhaling vatbaar.  

De laatste dagen hebben we nog wat tempels bezocht, ik kan daar altijd van genieten ook al ken ik hun religie niet helemaal. Het heeft altijd een bijzondere sfeer waar ik me graag mee verbind. De laatste tempel die we bezochten was een Sikh tempel en best een hele mooie. Het is fijn om te zien hoe zij helemaal opgaan in hun geloof maar ook hoe ze het beleven en uitdragen. Ik ben hierdoor alvast geraakt. Binnen in de tempel mag ik geen foto's nemen maar erbuiten gelukkig wel. Buiten staat een heel oude heilige boom, prachtig om te zien en zijn energie te voelen. Ik heb echt een boon voor deze vorm van heilige bomen, zo bijzonder. Deze is immens groot, zijn takken worden reeds ondersteunt en ik zie hoe deze door de mensen vereerd wordt. Ze blijven stilstaan bij de boom, doen hun gebed en raken zijn takken aan, daar waar ze aankunnen. Ik kan het niet laten om me met deze boom te verbinden. Ik zie hoe oud hij is maar hoeveel blaadjes hij ondanks heeft. Hij lijkt heel vruchtbaar en levendig. Als ik me ermee verbind, voel ik hoe de boom zich vult met de liefdevolle energie van de mensen om hem heen. Hij wordt gekoesterd, vereerd, liefdevol aangeraakt, super goed verzorgd

en dit zorgt ervoor dat hij zo levendig en vruchtbaar is ondanks zijn leeftijd.  Ik voel hoe alles in de wereld zo werkt, als het liefde en zorg krijgt, kan iets groeien en vruchtbaar zijn, het maakt niet uit was het is, een boom, een plant, een dier, een kind, een man, een vrouw, een relatie, een vriend, een zaak...als het liefdevol wordt benaderd, behandeld, mee omgegaan ontstaat er iets moois omdat liefde levengevend is en zuurstof bevat dat nodig is om te groeien. Zo werkt zelfs ons eigen lichaam. Als er liefdevol wordt mee omgegaan, is het gezond en soepel, levendig en vruchtbaar, sterk en instaat om te creëren.  Het is alleen super moeilijk om diep van jezelf en je lichaam te houden. Daarvoor is aandacht en wilskracht nodig. 

Naast de bijzondere boom was er ook een mooi meer en zelfs een gelegenheid om iets te eten de hele dag door. Voor een eigen gekozen bijdrage kan je een simpele tali eten met roti, groenten, bonen, rijst en pickel. Je komt in een zaal terecht waar je op de grond kan gaan zitten om te eten, je dient zelf je bord en lepel te gaan halen en nadien ook weer af te wassen. Je zet je op een mat en wacht tot ze je eten brengen.  Iedereen mag hieraan deelnemen en dat is mooi om te zien hoe ze op die manier delen met anderen, ongeacht hun geloof of wie ze ook zijn. Hun geloof wordt op die manier echt beleefd en daar heb ik alleen maar respect voor. Ik mag zelfs in hun immense keuken gaan zien hoe de vrouwen al die eten klaar maken. De mannen scheppen het eten uit. Ik word vriendelijk door de vrouwen ontvangen. Ze vragen me zelfs om me even bij hen te zetten en daar zeg ik geen nee op. Uniek om dit te ervaren, ook hun gastvrijheid en vriendelijkheid. Zo fijn om te voelen, daar wordt een mens alleen maar gelukkig van.

De laatste dag maak ik de trip terug naar Delhi,  amaai de laatste 3u zijn zwaar omdat er zoveel verkeer is en smogalarm over heel Delhi.  Om 5u pm lijkt het al donker te worden. De zon is niet meer zichtbaar door de smog. Een waar probleem voor deze immens grote stad waar zoveel mensen wonen. Naar mijn gevoel kan dit niet meer gezond zijn. Werk voor hun regering om hier een oplossing voor te vinden. Ook het rijden door de stad is bij momenten een hel. Zo druk en zoveel hels lawaai. Het zuigt mijn energie uit mijn lijf. Ik heb te doen met Rattan die dit heel dikwijls moet doorstaan, respect voor hem hoe hij dit kan hanteren naast nog de andere taken als reserveren van een hotel, telefoons doen, van alles regelen voor andere reizigers... Gelukkig heeft hij zijn zoon Heera waar hij op kan rekenen en die een aantal taken voor hem kan overnemen.
Ik begin aan mijn laatste halve nacht voor ik terug naar België vertrek. Ik heb een dubbel gevoel, enerzijds ben ik blij om mijn familie weer te zien, anderzijds doet het me wat dit weer achter te laten. India en Nepal zijn beide een land waar ik me thuis voel en waar ik nog zoveel wens te ontdekken. Ik ga zeker naar huis met een rijk gevulde rugzak aan nieuwe ervaringen en inzichten. Het is zeker niet de laatste reis, daar is mijn verlangen naar meer te groot voor. Ik ben blij om wat ik samen met Rattan voor de bergmensen van Nepal heb kunnen realiseren. Het lijkt niet veel maar het zorgt voor nieuwe mogelijkheden en deze keer vooral voor de vrouwen. Daar ben ik heel blij om.
Ik ben dankbaar voor deze voorbije 6 weken. Ze zijn snel omgegaan en dat is een goed teken. Ik koester ze in mijn hart en neem de mooie herinneringen mee naar België. 
Ik stel me open voor wat komen gaat en ben benieuwd hoe snel ik weer naar hier mag komen met een nieuwe groep mensen. Maart staat voorlopig op de planning. Nu dit nog realiseren. 
😁😉🤗😘