dinsdag 20 november 2018

Project naaiatelier 2


Vervolg:
17 november 2018
Wat gaat de tijd snel. Na het werk in het bergdorp zijn we nog enkele dagen opzoek gegaan hier in de omgeving in Dadeldhura naar pure plekken met spirituele energie. In maart kom ik weer hierheen met een groep mensen om hen een bijzondere reis aan te bieden door hen in contact te brengen met de mensen die nog heel puur leven en tevens door hun cultuur en rituelen te laten beleven waar de mensen hier voor staan. Als je jezelf hier voor openstelt, gaat er een nieuwe wereld open. Ik hou van de spirituele plekken, de puurheid en de inspiratie die ik op deze plekken mag voelen. Het brengt me steeds weer in contact met het hogere, kosmische in mezelf, laat het me anders verwoorden, de onzichtbare wereld. Ik wil de mogelijkheid geven aan de mensen die met me meereizen om dit tevens te mogen ervaren vandaar mijn verlangen om deze bijzondere plekken nu te ontdekken en daar geef ik mezelf een aantal dagen voor.
De eerste plek die we bezoeken is een soort tempel en deze noemt Gatal. Het is een klein twee uur wandelen van het hotel en best een mooie wandeling met mooie uitzichten en dorpjes die we passeren en heel wat kinderen die van school komen. Als we de plek bereiken, een tempel die mooi gelegen is aan een meertje met burgjes, wordt het al snel duidelijk dat er net op dit moment een dood lichaam verbrand wordt, in onze taal is dit een begrafenis. Dit maakt dat ik niet van het geheel een foto kan maken omdat je uit respect voor de familie geen foto's neemt van de brandstapel met het dode lichaam op. Ik merk hoe ik geen moeite meer heb met het feit dat dit hier zo gebeurt.  Het is hun manier van omgaan met de dood en afscheid nemen. Ik heb hier geen oordeel meer over en kan dit gemakkelijk accepteren. Ik focus me op het mooie waar ik wel een foto van kan nemen en zet me dan voor een tijdje neer om de energie van de plek te voelen. Ik voel hoe hier de scheiding tussen de zichtbare wereld en de onzichtbare wereld dun is en krijg beelden hoe al de werelden altijd gelijktijdig aanwezig zijn maar je alleen de wereld (en) kan ervaren waar je contact mee maakt. Er zijn verschillende niveaus van werelden maar afhankelijk van je bewustzijn kan je een wereld ervaren of niet. Als je hier niet in gelooft, ervaar je alleen de zichtbare wereld en kan je de verbondenheid tussen alles niet voelen. Toch is alles goed zoals het is omdat het zo hoort te zijn en kan je over niets een waardeoordeel uitspreken. Ik vind het altijd heerlijk als ik inspiratie krijg om het nadien opnieuw te doorvoelen.




Na een kleine 2uur wordt het donker en als we de hele trip te voet moeten terug doen hebben we hier 2u voor nodig. Maar ik voel al dat er een oplossing komt en na 10 minuten wandelen, rijdt er een jeep voorbij die zo vriendelijk is om ons weer naar Dadeldhura te brengen. Zo zijn we ruim voor het donker weer terug.
De dag nadien besluiten we naar een plek te gaan waar twee rivieren samenkomen, dit wordt hier altijd gezien als een spirituele plek. Het is voor ons nog onontgonnen gebied en we kunnen er alleen maar geraken via een jeep dus eerst een zoektocht naar het vinden van een jeep en hoe we dit praktisch kunnen doen. Ik kijk al uit om het nieuwe te ontdekken en ga in mijn vertrouwen dat we vervoer zullen vinden en ja nog maar net uit het hotel passeert er een jeep en Rattan gaat in overleg. We kunnen tot een overeenkomst van prijs komen en voor een 6 tal uren beroep op hem doen. Zo start onze trip naar een pure plek, Parcheta waar mensen eten wat puur gecultiveerd wordt, niets van toevoegingen die niet natuurlijk zijn, geen fabrieken of zelfs winkels, enkel kleine eetplaatsen.


Mensen hier zijn helemaal zelfbedruipend. Zij kunnen het leven aan en zijn niet afhankelijk van  industrie of grote ketens. De tocht met de jeep erheen is prachtig.  De weg is ruw maar gelukkig hebben we een 4X4 en deze geraakt overal doorheen. De uitzichten zijn bij momenten adembenemend door het wijdse zicht en de bergen die elkaar opvolgen. Er lijkt geen einde aan te komen. We passeren het water waar de 2 rivieren samenkomen en dus 3 bergen elkaar ontmoeten waar de 2 rivieren tussen stromen. We rijden met de jeep door het waten en nog een stukje verder omdat daar een prachtige vallei is. En ja de vallei is geweldig en de energie op deze plek voelt heel puur en zuiver. Het lijkt mee te gaan met de natuurlijke flow van het leven. We blijven hier maar even en rijden opnieuw naar het water omdat ik daar nog even wil voelen. Ik wandel over de stenen door het water om bij het punt uit te komen waar de 2 rivieren samen komen om daar even op een steen te gaan zitten en de kracht van deze plek te voelen. Ik zit een tijdje op een steen maar krijg niet echt inspiratie. Ik besluit om van de steen af te komen en letterlijk het water te voelen door mijn handen in het water te steken en dan gebeurt het. Ik voel letterlijk met mijn rechtse hand de kracht van het stromend water en in mijn linkerhand de stilte van meer stilstaand water. Beide zijn nodig om evenwicht te brengen en dus onmisbaar ook in ons mensenleven. De kracht van het water laat voelen hoe fijn het is om mee te gaan met deze stroming zonder dat het energie kost en dat controle alleen maar zorgt dat er geen flow meer is. De flow is echt nodig om leven te brengen. Ik richt automatisch mijn gezicht naar de zon en voel hoe het leven doorheen ons stroomt als we meegaan met de flow. Als we dit kunnen, is het leven waar genieten. Niets moet gedaan worden alleen meegaan met wat zich aandient door in rust te voelen (linker hand) welke richting het dient uit te gaan. Als er flow is, is het de juiste richting,  als er geen flow is, dienen we een andere richting uit te gaan. Vandaar dat stilstand even belangrijk is in ons leven om te voelen of we nog juist zitten. Toch geweldig om dit hier te mogen voelen en zelfs in het zand nabij de rivier tijgerafdrukken te zien. Fijn dat de tijgers hier nog van een vrij bestaan kunnen genieten. Nepal draagt nog zoveel puurheid in zich. Ik ben dankbaar om op deze plek te mogen zijn. Zeker een plek om de mensen in maart mee naar toe te brengen. Onderweg terug naar Dadeldhura stoppen we bij een kleine eetplaats waar we verwend worden met noedels, wat verse groenten en enkele druppels citroen die je hier zo van de bomen kan plukken en wat de noedels een heerlijke smaak geeft.







De dag nadien besluiten we Ajmerkot te gaan bezoeken, restanten van zeer oude tempels. We gaan vandaag een bepaald risico aan omdat we niet weten hoe we daar geraken en nog minder hoe we weer terug geraken. Er wordt ons verteld dat het 3u wandelen is om er te geraken en weer 3u terug. Dat betekent 6u wandelen als alles zou meezitten. We vertrekken rond 10u in de morgen en proberen om ongeveer ter plekje te geraken met een jeep. We weten zelfs niet of je er met een jeep kan geraken. We vinden na wat zoeken een jeep die ons tot aan de rivier beneden wil brengen. Vandaar uit is het nog een stukje wandelen. Als we halverwege de afdaling van de berg zijn, kan de jeep niet meer verder omdat een haarspeldbocht bestaat uit modder en dus geen vaste ondergrond. De jeep rijdt zich hierin vast. Niets aan te doen, vanaf dit punt gaan we te voet verder. We wandelen al snel door een bijzonder bos wat ik ervaar door de sfeer die het uitstraalt.





Het is een open bos met veel lichtinval en verfijnde energie die voelbaar is. Het overvalt me als het ware en inspiratie ontstaat. Ik voel al wandelend hoe ikzelf uit energie besta en verbonden ben met een grotere energiebron. Ik heb een lichaam nodig om uitdrukking te geven aan de energie waaruit ik besta. Ik ben niet mijn lichaam, enkel energie verbonden met een grotere bron, anders gezegd een deel van het geheel. Dit maakt dat mijn energie zich verbindt met gelijkaardige energie. Als ik me klein houd, verbindt de energie zich met het kleine, als ik geloof in oneindige mogelijkheden verbindt mijn energie zich met oneindige mogelijkheden. Het gaat niet om hoe ik eruit zie of wat ik presteer maar hoe ik uitdrukking geef aan de energie die ik ben,  en hoe ik mijn energie weer kan verbinden met de bron die bestaat uit pure oneindige liefde om zo steeds meer de liefde om het leven en het bestaan te kunnen belichamen. Zo ben ik instaat een hemel te creëren hier op aarde. Zo plots als de inspiratie komt, stop het. Toch blijf ik nagenieten met een enorm vreugde gevoel om dit te mogen voelen. Kort erna zie ik 2 kinderen hoog in een boom zitten. Ongelooflijk hoe ze kunnen klimmen en helemaal geen angst hebben. Kinderen hier worden heel anders groot en voeden grotendeels zichzelf op door te doen en te ontdekken. Ze zitten niet urenlang achter tv, gsm, computer maar in de werkelijke wereld.
Het zacht hellend bos gaat snel over in een waar avonturenparcour en ik dien uit te kijken waar ik mijn voeten zet. De hellingen zijn bij momenten erg steil naar beneden maar ik raak er gelukkig aan gewend. Eens aan de rivier na een uur wandelen steken we het water over via een ijzeren brug waar je doorheen naar beneden kijkt. Hier kan je best geen last hebben van hoogtevrees. Als je over de brug wandelt, schommelt deze en moet je toch wat moeite doen om je evenwicht te bewaren maar ik geniet van dit avontuur.  Daarna is het klimmen de andere berg op om in Ajmerkot te geraken. Het is een wandeling met zo mooie uitzichten en we passeren een klein dorpje dat bestaat uit een 3-tal huizen. Mensen zijn vriendelijk en willen je altijd iets aanbieden maar we willen verder de oude tempel bezoeken. In de verte zien we restanten op een berg van vermoedelijk de oude tempel en daar willen we geraken. Het lijkt niet zo ver maar door berg en dal is het toch een heel stuk wandelen. De passeren onderweg een kleine waterbron en hier zijn we blij om omdat we geen water bij hebben. Hier in de bergen ben ik niet bang om water te drinken omdat hier alles nog puur is. Het water is veel beter dan deze uit de flessen, het komt rechtstreeks van de bergen en hier is absoluut geen industrie.






Uiteindelijk geraken we aan de voet van de, laat ons zeggen, fatsoenlijke heuvel waar naar ons idee de tempel te vinden is. We beklimmen deze via trappen en bereiken zo de top maar zien alleen wat restanten maar absoluut niet de tempel die we op een foto gezien hadden. Ik merk wel hoe deze heuvel een centrum vormt tussen heel wat bergen om ons heen en dat alleen is de moeite om te zien. We gaan wat teleurgesteld naar beneden en proberen aan de enkele passanten die er zijn te vragen naar de plek van de tempel. Ze wijzen allemaal de berg aan die we al beklommen hadden. We zouden er overheen dienen te wandelen omdat aan de achterkant van de berg een grot zou zijn waar we doorheen moeten wandelen om zo aan het water te geraken.




We besluiten deze opnieuw te beklimmen wat best een inspanning is maar we wensen en hopen toch iets te zien. Achter de berg gaan we weer naar beneden maar merken alleen maar dat we op een pad beland zijn waar zelfs nog geen geiten meer overheen lopen. Niets te zien zelfs geen grot en plots voel ik de boodschap van de berg. Het is een plek die je eigen centrum laat voelen met de wijsheid dat je alleen vanuit je eigen centrum weet waarheen je dient te gaan. Als je volgt wat andere zeggen en geen contact maakt met je centrum, loop je als het ware als een kip zonder kop rond en in dat stuk zaten we helemaal. Ik moest er echt om lachen hoe we ons hadden laten leiden door de verhalen van de passanten  die ze wellicht zelf geloven maar blijkbaar niet kloppen. Het is iets wat we hier in Nepal al meerdere malen ervaren hebben. Mensen vertellen precies wat je wenst te horen om je content te stellen maar de informatie klopt niet waardoor je alleen maar ontgoocheld of gefrustreerd bent.
We laten de verhalen los en proberen de rivier over te steken via stenen die in het water liggen omdat we aan de andere kant van het water vanop de berg een tempel hadden gezien die leek op deze van de foto. Ik drink eerst nog water uit de rivier omdat ik echt dorst heb na de berg 2 keer op te zijn gegaan. Het water is heerlijk fris. Ongelooflijk dat je hier zo uit de rivier kan drinken. Dan vervolgen we onze weg en deze keer volgen we ons eigen gevoel en gaan naar de plek waarvan wij denken dat dit de tempel zou kunnen zijn. Het is weer een stukje klimmen en opnieuw de rivier oversteken maar deze keer via een brug. Zo komen we bij de tempel uit en ja het lijkt in ieder geval de tempel die op de foto stond.  We zijn blij deze alsnog te hebben gevonden en zelfs nog meer dan we dachten. Je kan zien dat ze heel oud zijn maar jammer genoeg niet meer onderhouden. Aan de laatste tempel liggen 2 huizen en daar vragen we of ze iets van fruit voor ons hebben omdat het haast 3u is en we sinds de ochtend niets meer gegeten hebben. We krijgen van een oudere man 6 gwawa's, fruit dat we in ons land niet kennen. Het ziet er ongeveer uit als een citroen maar smaakt heel anders. Je kan schil en al opeten. Rattan kent het fruit maar al te goed en snijdt direct eentje in twee. We krijgen op een blad van de boom nog wat zout gemengd met verse look om op de gwawa's te doen. Ik probeer het uit en het smaakt heerlijk.  Ik had zo wie zo honger wat maakt dat je gelijk wat kan eten maar het smaakte echt heerlijk. Ik heb er 2 verorbert en water gedronken van hun waterbron.









Iets na 3 geeft de oudere man aan dat we best terug vertrekken als we voor het donker in Dadeldhura willen geraken. We kiezen voor een andere weg tot aan een school waar Rattan probeert om een jeep te laten komen. Het is een steile klim van een uur voor we aan de school en een berijdbare weg geraken. Ongelooflijk hoe je in korte tijd hier hoogte maakt. Eens op de weg belt Rattan naar dezelfde mensen die ons vanmorgen met hun jeep een stuk op weg hadden gebracht. Ze zouden komen. Ondertussen wandelden we verder. Na een tweede keer te hebben gebeld, werd het duidelijk dat ze niet zouden komen,  dus er zat niets anders op dan nog meer dan 2u terug naar Dadeldhura te wandelen. Omdat we niet meer zoveel tijd hadden vooraleer het donker zou worden, kozen we voor de kortere afstanden en niet alleen de berijdbare weg te volgen maar dat betekent serieus klimmen. Het was bij momenten tanden bijten maar na weer een goed uur klimmen, kwamen we op een iets vlakker stuk terecht en na nog een half uur waren we op de asfaltweg richting Dadeldhura. Daar zagen we een afstandspaaltje met vermelding van 4 km tot Dadeldhura dus nog een goed uur wandelen. Het was 6u pm gepasseerd als we uiteindelijk in Dadeldhura aankwamen en het dus al donker was.






Het eerste wat we deden was in de bazaar een lekkere chai drinken, heerlijk na zo'n straffe wandeling van ongeveer 15 km en meer dan 6u wandelen.  We zijn niet lang blijven zitten omdat we voelde dat we afkoelden en nood hadden aan een warme douche na toch wel heel wat gezweet te hebben.
Na een warme douche en een heerlijk avondmaal dat super smaakte omdat we echt honger hadden na alleen een ontbijt en wat fruit, was ik toe aan een avondje op tijd in bed.
Dag nadien voelde we nog onze voeten en beenspieren van de trip en besloten voor nog een rustdag te gaan en opnieuw naar de tempel van Gatal te gaan. Ik had de vorige keer niet veel tijd gehad om contact met deze plek te maken en er was toen tevens een lichaamverbranding, niet het moment om te voelen.
Deze keer gingen we met een auto die ons voor een klein bedrag wilde brengen. Hoe we terug zouden geraken zouden we wel zien, we hadden ondertussen de telefoonnummer van de chauffeur van de kleine auto. 
Deze keer verkende we de hele omgeving want hier stonden meerdere tempels. Zo kwam ik eerst terecht bij de vrouwelijke tempel en voor mij de belangrijkste. Ik voelde hoe de vrouwelijke energie belangrijk is om te creëren en zij zich door niets laat beïnvloeden maar helemaal handelt vanuit haar centrum. Rattan had me verteld dat Gatal staat voor de wervelwind, een orkaan, lucht... en hier maakte ik contact mee. Het centrum voelt als het centrum van een orkaan, in het midden is het stil en sta je in je kracht, de  wervelwind van de orkaan die ontstaat vanuit het centrum ruimt alles op wat niet hoort en deint uit zodat alles weer rein is, puur vanuit de energie van het centrum. Ik voel hoe ik automatisch deze energie verbind met het naaiatelier. Hoe ik ook daar de vrouwelijke energie dien te brengen en mijn aanwezigheid belangrijk is om het vanuit die energie te laten ontstaan. Ik probeer contact te maken met wat ik dien te doen en voel hoe bij de start een ritueel nodig is en in het atelier een klein altaar om het Goddelijke te danken voor deze mogelijkheid. Het zorgt ervoor dat we de energie van het atelier verbinden met een hoger doel en het lager denken van het dorp kan losgelaten worden. Het atelier mag een centrum worden van licht, vreugde en nieuwe mogelijkheden. Het dorp draagt nog achterklap met zich mee, maar daar gaan we ons niet mee verbinden. Ik voel de vreugde in mezelf om het een mooie start te geven en ben klaar om terug naar Kathima te gaan waar Manju haar werk rond onderzoek naar prijzen van machines en al het nodige al heeft gedaan en er al een ruimte is om te huren. De laatste dagen hier in Dadeldhura lijken een voorbereiding te zijn om de start van het atelier met de juiste energie te laten verlopen. Alles heeft een reden, soms kan je deze niet direct zien maar heeft het tijd nodig.
We doen nog een aantal tempels in de buurt en wandelen terug naar Dadeldhura ongeveer 1,5 u. We zijn het wandelen ondertussen gewend en genieten van de uitzichten.









De dag nadien ben ik er klaar voor om opnieuw naar Kathima te gaan. We overnachten opnieuw bij Suresh dicht bij Mahendranagar om de dag nadien de grens over te steken. Suresh is er niet maar wel zijn vrouw en de rest van de familie. Het is fijn om hen terug te zien en zij voelen als familie. Ik slaap die nacht alleen met de vrouw van Suresh in haar huis en niet meer met 10 mensen samen. Daar ben ik best blij om want na een dag in een bus met 27 mensen waar normaal maar 16 mensen in mogen zitten, heb ik nood aan rust en ruimte. De dag nadien reizen we verder naar Mahendranagar om zo weer de grens te passeren. We zijn nog maar een klein 10 minuten weg met een busje als Rattan merkt dat hij zijn telefoon vergeten is bij het gezin van Suresh. We stappen direct weer uit de bus. Rattan gaat met een brommer weer terug naar het huis om zijn telefoon op te halen. Ik wandel reeds verder richting Mahendranagar.  Na een half uur wandelen kom ik bij een controlepost van het leger mag ik niet meer te voet verder aangezien de weg nu voor een stuk door de jungle gaat en dit te voet gevaarlijk is.




Ik wacht op Rattan die na 45min nog niet verschijnt en besluit om de bus te nemen naar Mahendranagar aangezien de mensen van  het leger hierop aandringen. Ik kan Rattan voorlopig niet verwittigen maar hoop dat hij snel zijn gsm heeft zodat ik hem in Mahendranagar kan verwittigen. Eens in Mahendranagar aangekomen zie ik op mijn gsm dat hij mij probeerde te bereiken maar door de muziek in de bus heb ik dat niet gehoord. Hij was op de plek aan het wachten waar hij mij had achtergelaten terwijl ik had gezegd al verder te wandelen. En zo kom je in een miscommunicatie terecht maar eind goed al goed. Rattan had bijna een hartaanval omdat hij mij kwijtgespeeld was en Ik was fier dat Ik alleen in Mahendranagar geraakt was.  😉 uiteindelijk geraken we samen weer in Kathima en moeten we om het misverstand lachen. Werelden kunnen toch zo anders zijn.
Manju is blij om me te zien en ik om haar weer te zien. De rest van de dag is uitrusten en morgen makken we verdere plannen rond het atelier. 

23 november 2018
Ik ben ondertussen al 3 dagen in Kathima.  Eergisteren heb ik niet zoveel kunnen doen omdat de winkels omwille van een festival gesloten waren. Ik hoopte de dag nadien al wat meer te kunnen doen maar het verliep een beetje anders. Manju moet een hele dag naar school omdat ze daar nog dient te werken tot einde deze maand. Ik vind het belangrijk dat zij aanwezig is bij de inkopen voor het naaiatelier omdat zij het gaat runnen en het grotendeels haar energie wordt. Het wordt stilaan duidelijk dat ik niet aanwezig zal zijn bij de opening van het atelier omdat het tijd vraagt om het de vorm te geven die het mag worden en iets vorm geven hier anders verloopt dan thuis. Voor mij best even een moeilijk moment omdat ik graag bij de start aanwezig wou zijn. Als ik de boel forseer is het wel mogelijk maar dan weet ik dat het niet de energie meekrijgt die het hoor te hebben, namelijk laten ontstaan. Het heeft voor mezelf even geduurd vooraleer ik dit een plek kon geven, en weer in mijn energie van vertrouwen in het grote geheel te vertoeven. Als mens willen we zo graag iets neerzetten om waarde te geven aan jezelf maar dan zitten we nog steeds in het bewijzen als het doel is, jezelf belangrijk maken. Als je dit nastreeft, vaak vanuit de pijn van geen eigenwaarde te voelen, ga je de boel forseren om het alsnog te bekomen en teleurgesteld zijn als het je niet lukt. Dit proces is onbewust aanwezig en zolang het onbewust is, blijf je vanuit de pijn van geen eigenwaarde voelen, reageren en ga je dus controleren of forseren om op die manier je doel te bereiken en waarde te krijgen. Pas als het proces in je bewustzijn komt,  kan je er naar kijken, het omarmen om wat het is/was om het zo te helen in het voelen dat je goed bent zoal je bent, niets hoeft te bewijzen en al waarde in je draagt. Je weet weer dat je verbonden bent met het grote geheel dat  je draagt en steunt en op je weg brengt wat nodig is, en waar je als persoon, wie je al bent, een verschil kan maken. Het gaat erom dat je weer in je volle energie kan staan en niet in de pijn aangezien dit tevens zorgt voor onmacht.
Op dat moment kan je weer contact maken met het nu wat aanwezig is en weer genieten van wat is. Je accepteert en geeft je over aan het universum in het vertrouwen dat er iets moois mag ontstaan. Het universum kan dan met deze energie werken waardoor heel wat mogelijk kan zijn wat niet zo is als je denkt iets te 'moeten' bekomen vanuit een eigen verengt beeld. Moeten geeft altijd druk op jezelf, accepteren wat is en vertrouwen in alles kan en is mogelijk geeft rust en zelfs grote vreugde. Er hoeft niets bewezen te worden, gewoon zijn wie je al bent.
In dit proces werd ik even gezet tot ik het voor mezelf weer kon zien, loslaten en me overgeven aan wat is. Ik had er een flinke wandeling voor nodig, wat tijd alleen onder een heilige boom en een confronterend gesprek met Rattan.
Ik accepteer dat ik niet aanwezig ben bij de start, ga in de overgave dat wat nu kan naar me toekomt en vertrouw dat het naaiatelier de juiste vorm krijgt, eentje met vrouwelijke energie en het ontstaan van nieuwe mogelijkheden. Er is al een ruimte die we kunnen huren, dicht bij de woning van Manju. Dat op zich is al een voordeel. Het nadeel is dat er geen elektriciteit ter beschikking is en de buren dit voorlopig niet wensen te geven ook niet tegen betaling. Ik dacht aan de mogelijkheid van zonne-energie omdat je op die manier van niemand meer afhankelijk bent. In eerste instantie ga ik de atelierruimte bezoeken. Ze is niet zo groot maar het ligt fijn met zon aan de voorkant. Er liggen nog persoonlijke spullen in maar als deze eruit zijn en de ruimte is gepoetst en het kleine tuintje ervoor proper gemaakt, dan heeft het iets. We huren het van een dame van dit dorp die ik heel graag heb en dat is tevens een pluspunt. Alleen geen elektriciteit maar het idee van zonne-energie spreekt ook Ratan aan.
 Een nieuw huis gelegen aan de overkant van de weg heeft zonnepanelen en we besluiten om in dit gezin informatie in te winnen. Ik heb thuis ook zonnepanelen omdat we op die manier zorgen voor groene energie wat belangrijk is voor moeder aarde.
Het systeem is hier veel eenvoudiger dan thuis maar het pluspunt hier is dat ze de energie opslaan op eigen batterijen en zo deze opgeslagen energie benutten voor licht, frigo, tv, enz...
Wij hebben niet zoveel energie nodig omdat het alleen dient voor licht, ventilator en een strijkijzer. We krijgen informatie rond de hoeveelheid die we nodig hebben en de prijs en dit valt best mee. Het is tevens een investering die geen kost meer heeft. Er dient geen elektriciteitsrekening betaald te worden en dat is tevens een groot voordeel. Na verloop van tijd hebben we de panelen terug verdient. Het is dus een optie die we mee kunnen nemen. Vader vond nog een andere huurruimte met elektriciteit maar deze lag in het noorden wat betekent geen zon en beperkter licht en dat vinden we een nadeel.



Als Manju terug is van school vertelt ze dat ze 3 dagen vrij is, voila, nog wat extra tijd om inkopen te doen voor het atelier en naar machines te gaan kijken. We hebben al een aantal shops die we kunnen aandoen. Ze vertelt me hoe ze het verder verloop van het atelier ziet, hoe ze hier voor zichzelf al een beeld heeft gemaakt. Ik voel hoe alles bij haar in beweging is gekomen om er echt voor te gaan en deze kans met 2 handen aan te nemen. Ze heeft zelfs een fantastische naam voor het atelier met een betekenis waar ik me helemaal in kan vinden. Het atelier krijgt de naam Kalpna wat betekent verbeeldingskracht. Ik was direct mee met de naam en kon de draagwijdte ervan voelen, verbeeldingskracht geeft mogelijkheden, vrijheid, onbeperkt creëren.  Helemaal de energie die bij het atelier dat ik in gedachte had, past. Ik vind de naam geweldig en ben dankbaar dat deze via haar naar ons toe is gekomen. Ik voel hoe ik zelf weer in de flow geraak en ben hier dankbaar om.
Die avond krijgt de familie verschrikkelijk nieuws, een jonge vrouw van einde in de 20 en tevens familie van hen is overleden. Ze vernemen dit via een telefoongesprek.  Ik was net in bed gekropen. De vrolijke energie veranderde plots in verstomming en intens verdriet. In korte tijd zaten we weer met zijn allen in de grotere ruimte en was het plots heel stil. Niemand had behoefte om te slapen. Ik voelde de bedrukte sfeer en kon niet veel meer doen dan luisteren en er voor hen zijn door respect te tonen voor hun verdriet. Na korte tijd krijgen we opnieuw telefoon uit Nepal waar de vrouw  woonde en horen we dat ze opnieuw is gaan ademen en ze nu buiten levensgevaar is. Dit nieuws zorgt voor een hele opluchting bij ons allemaal en ik merk vooral bij Rattan. Hij heeft zijn eigen moeder als kind moeten afgeven en weet wat het betekent om op te groeien zonder moeder. De jonge vrouw heeft 2 kinderen en gelukkig hebben ze nu nog steeds hun moeder.
Vandaag 23 november zijn we een hele dag inkopen gaan doen voor het atelier.  Nu Manju een paar dagen thuis is, kunnen we die tijd alvast nuttig invullen. Na een laat ontbijt en douche vertrekken we rond de middag en komen als het donker is na 6u pm weer thuis. Het was een heerlijke dag en fijn om samen te shoppen. We zijn gestart met het aankopen van stoffen om de typisch Indische courties en saluoirs (tunieken met broek) te maken. Manju kiest de stofjes met geduld uit. Ze houdt rekening met het feit dat de kledij nodig is voor dagdagelijks gebruik en kiest daarom niet voor wit of super lichte kleuren maar wel steeds samenpassende stofjes die wel wat kleur hebben. Daarna gaan we naar een winkel om al het naaibenodigde als scharen, kleermakers krijt, knoopjes, naaigaren, naaldjes enz... te kopen.  Ook dit neemt de nodige tijd in beslag. Ik kan er geduldig naar kijken en geniet van al de bezigheden om me heen. Ik voel wel hoe de drukte van mensen me moe maakt maar ik probeer dit los te laten. Als dit gedaan is, gaan we nog speciaal stof kopen om onderrokken te maken omdat dit hier gedragen wordt onder de sari.


Om voor mezelf weer tot rust te komen, zoeken we een zaakje waar het enigszins rustig is en we iets klein kunnen eten. Het doet me goed om iets te eten, tot mezelf te komen en te lachen omdat dit altijd ontspannend werkt.
Dan kan ik er weer even tegenaan om met Manju naar naaimachines te gaan kijken. We hebben een shop gevonden die verschillende machines hebben en waar de prijs goed meevalt. We kiezen voor 2 handbedienings machines en 2 met voetbediening. Deze met voet bediening heeft 3 opties wat een pluspunt is. De handmachines nemen we al mee naar huis, de andere 2 dienen ze eerst in elkaar te zetten en halen we zondag op. Zaterdag is hier blijkbaar geen goede dag om ijzer te kopen. Hoe ze hierbij komen, is een grote vraag waar ze zelf geen antwoord op weten. Op zich geen probleem  want morgen wil ik graag naar de tempel Purnagri zelfs met de hele familie als ze dit wensen, en dit als mijn manier van ritueel om het ontstaan van het atelier te vieren. Het is een tempel niet zo ver hier vandaan, een uurtje met de auto, die op een berg ligt. Om de tempel te bereiken dien je een klein uurtje naar boven te wandelen. De mensen die al met mij meegereisd zijn, zullen zeker weten welke tempel dit is aangezien ik ze ermee naar toe heb genomen. Voor mij is het de 5de keer dat ik ernaar toe ga. Ik vind het steeds bijzonder om te doen omdat het naar boven stappen en weer naar onder gaan, me telkens in een bepaald proces brengt. Ik beleef deze tempel wellicht heel anders dan de Indiërs maar heb respect voor hun manier van beleven.
Zo vertrekken we de dag nadien met heel de familie alleen vader niet omdat hij moet werken en moeder niet omdat ze al een aantal dagen in Nepal is bij haar moeder.
Deze keer is Sunil er ook bij, het kleinkind dat door de grootouders wordt opgevoed. Voor hem is dit de eerste keer en aan zijn gezicht te zien, is hij heel blij met deze uitstap. Mohan is er tevens bij de zoon des huizes, Manju, Rattan en mezelf. De tocht erheen voel ik me stil worden en naar binnen gaan. Ik heb niet veel behoefte om te praten en geef me hieraan over. In de auto wordt er heel wat gepraat onder elkaar in hun taal wat ik grotendeels niet kan verstaan. Ik laat hen genieten van hun gepraat en geniet van het blije gezicht van Sunil.
Eens aangekomen start de tocht  te voet naar de tempel, bij momenten een echte klim. De 3 jonge mensen lopen voorop, ik een beetje achter hen aan en aan het staartje Rattan. Ieder doet dit op zijn eigen manier en dat voelt goed. Het is tevens de dag van volle maan wat extra energie geeft. Ik voel de energie van verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven om er zo iets van te maken. Ik heb jaren de verantwoordelijkheid genomen voor het welzijn van andere mensen en niet voor het welzijn van mezelf. Angst om te beantwoorden aan de verwachtingen van anderen heeft lang gespeeld om zo goedgevonden te worden. Het is een item dat hier goed in beeld gebracht wordt omdat de cultuur hier nog vaak vanuit dominerende bepalende energie, vooral naar vrouwen toe functioneert. Vrouwen nemen hier nog veel, laten zich commanderen omdat ze denken dat dit zo hoort. Niet altijd even gemakkelijk voor mij om dit te zien maar ik probeer er met liefde naar te kijken .  Zelf voel ik hoe moeilijk het soms is om echt eigen gevoel uit te spreken uit angst niet begrepen te worden. Toestemming geven aan jezelf om je eigen waarheid uit te spreken, is een belangrijke stap naar nemen van verantwoordelijkheid voor jezelf.
Het is leren zien dat je niet het slachtoffer bent maar de mogelijkheid krijgt om te leren je eigen verantwoordelijkheid te nemen vanuit eigen waarheid, wie je bent en waar je voor staat. Medelijden met de ander en vanwaaruit verantwoordelijkheid nemen is hier een grote valkuil. Hoe meer je in je centrum staat, hoe meer de wereld om je heen van hieruit zal functioneren. Als je vanuit slachtoffer reageert gaat de wereld om je heen dit spiegelen. Je eigen denken bepaalt de wereld, je eigen verbeeldingskracht en zo komen we weer uit bij de naam van het atelier Kalpna. Ik ben blij dat deze mogelijkheid ontstaat en blij om te zien hoe de mogelijkheid de ander in zijn kracht zet om ervoor te gaan.
Ondertussen zijn we bijna boven maar komen we in een wachtrij te staan. Het is best even aanschuiven want iedereen wil zijn tijd nemen als hij/zij bij de priester aankomt.  Ze doen dan een gebed en je kan om zegeningen vragen. Voor mij gaat het hier om een loslaten van het oude, de beperkte wereld naar het me openstellen voor het nieuwe, de wereld van onbeperkte mogelijkheden.



Ik dien mijn naam uit te spreken en krijg een heel gebed en tot mijn verbazing voel ik de energie door me heen stromen. Ik voel hoe blijdschap mezelf vult door de verbinding met het hogere en koester dit. Zo gaan we weer naar beneden met ieder zijn zegeningen op zak.






We drinken nog iets voor we de auto in stappen en rijden weer naar huis. Bijna thuis komen we de vader van Sunil tegen op zijn fiets op weg naar ons huis. Hij komt onverwacht op bezoek, dat gaat hier zo. Hij eet die avond mee en blijft ook slapen. Hier allemaal zo normaal, voor mij toch weer even aanpassen omdat ik nu in een huis vertoef met weer een andere energie. Hoe lang hij blijft, is niet duidelijk, in ieder geval voor mij een vraagteken. 
De dag nadien wil ik graag de inkopen voor het atelier afwerken. Ik voel dat ik nog een aantal dagen voor mezelf wens en wil mezelf dit gunnen. De energie van naar huisgaan dient zich aan. Afhankelijke van hoe de inkopen verlopen, vertrek ik vanavond of eventueel morgenvroeg. Ik hoop woensdag in Delhi te zijn om donderdag uitgerust het vliegtuig weer naar huis te nemen. Ik heb weer heel wat kunnen beleven en zal dit nog een tijd koesteren maar ben er klaar voor om ook thuis weer verder te gaan met mijn bezigheden in België.  Zo anders dan hier, maar even waardevol. Het atelier krijgt zijn vorm, daar vertrouw ik op. Manju is een dankbaar en respectvol persoon die er alles aan zal doen om het te doen slagen. Na een week start ze met het atelier en hier kijkt ze echt naar uit. Als ik in maart er weer ben, ga ik het resultaat mogen bewonderen. Ze zal me zeker nog foto's toesturen van de start en het verloop van het atelier.


27 november 2018
Ik zit op dit moment in Mukteshwar, een klein dorpje meer in het noordoosten van India met een zicht op de Himalaya. Het is een heerlijke plek om te vertoeven, een mooie verrassing van Rattan om deze reis af te sluiten. Ik zit al een tijdje de Himalaya te bewonderen, gewoon zalig om er contact mee te maken. De Himalaya is zo puur, lijkt te zweven tussen hemel en aarde. Het is ongerept, zoals het is. De mens heeft hier geen verhaal omdat het grotendeels voor de mens onbereikbaar is. Je kan er symbolisch naar kijken, als de berg die staat voor jezelf. Indien je werkelijk wil zijn zoals de Himalaya dien je heel wat menselijk zijn te overstijgen om zelf weer puur te zijn. Het topje van de berg staat voor je hoofd het denken, je brein en alleen als dit is afgestemd op het hogere, het goddelijke, als er stilte heerst om te ontvangen, kan je puur zijn zoals de Himalaya. Wij mensen hebben nog zoveel geruis en puin in ons denken zitten waardoor het niet kan ontvangen maar nog steeds functioneert vanuit dit geruis en dat opgestapeld puin. Zolang we hier geen helderheid in kunnen brengen, kunnen we niet de pure reflectie zijn van de goddelijke Himalaya, alleen in het puur zijn, door het te beleven, het uit te stralen en in je handelen weer te geven.





Maar even terug naar mijn laatste dag in Kathima, een dag gevuld met de laatste belangrijke inkopen voor het atelier en nog wat stappen die gezet werden om het vorm te geven. We zijn de naaimachine gaan ophalen en hebben gekozen om nog een motor te laten installeren.  De voorziening van elektriciteit is toch een feit geworden omdat een buurman van het atelier de toestemming heeft gegeven om voorlopig voor 3 maanden elektriciteit te voorzien als wij zorgen voor een tussenmeter. De kost van een tussenmeter en de extra bedrading is niet zo groot wat maakt dat we voorlopig voor deze optie kiezen. Op die manier hebben we licht in het atelier, kan het strijkijzer benut worden, een ventilator en kunnen we gaan voor 1 naaimachine met motor. Na de installatie van de motor en tevens de mogelijk om het met de voeten te bedienen, wordt de naaimachine uitgeprobeerd.  In eerste instantie werkt de machine niet behoorlijk. Rattan wordt al zenuwachtig, wil een ander naaimachine en uit zijn ongenoegen naar de verkoper. Ik zie dat de mensen echt hun best doen om kwaliteit te leveren en blijf vertrouwen op een goede afloop. Er wordt een ingenieur bijgehaald die de naaimachine grondig bekijkt en al snel een aanpassing doet waardoor het prima functioneert. Manju zelf krijgt de nodige uitleg en kan de machine uitproberen. We kopen nog vloerbekleding in deze winkel en een strijkijzer.  Nadat we dit van ons lijstje kunnen afvinken, gaan we nog voor een grote opbergbox. Als we naar huis rijden, zit de auto weer goed vol. Voorlopig is alles gestokkeerd in het kleine huis tot de gehuurde ruimte beschikbaar is en deze kan gepoetst worden. Deze week krijgen ze de sleutel. Er zijn nog een aantal kleine dingen die aangekocht dienen te worden maar deze kan Manju alleen aan. De grote stukken zijn aangekocht en al thuis afgeleverd. Ik zie hoe blij ze is en hoe ze inventief blijft zoeken naar mogelijkheden om het atelier goed te runnen.




                                      Foto van de ruimte waar het naaiatelier komt.

De dag nadien moet ze weer naar school voor de laatste week. Volgende week start ze met een totaal nieuw leven voor haar, een mogelijkheid om haar droom naar meer zelfstandigheid waar te maken. Dit maakt dat het voor mij tevens tijd is om te vertrekken omdat ik voorlopig niets kan doen. Na afscheid te hebben genomen, vertrek ik naar een bestemming die ik niet ken. Het wordt Mukteshwar, een Indisch bergdorp met zicht op de Himalaya. 
De eerste avond kunnen we maar beperkt genieten van de Himalaya omdat het snel weer donker is. De dag nadien genieten we een deel van de voormiddag van het prachtige zicht en de plek waar we vertoeven.
In de namiddag bekijk ik de uitgaven en verreken ik wat er eventueel aan geld nog over is. Ik beschik nog over een klein bedrag dat ik eventueel kan benutten voor onverwachte extra onkosten.
Ik ben blij met het kleine wat ik heb kunnen opstarten en hoop dat het iets mag worden dat verder kan groeien. Ik ben dankbaar voor de financiële hulp van de mensen uit mijn land,  de ondersteuning van mijn man en de hulp van Rattan want zonder hen had ik dit niet kunnen verwezenlijken.  Ik hoop uit ganser harte dat dit geplant zaadje mag uitgroeien tot een mooie boom met vele blaadjes en lekkere vruchten.
Ik ben blij voor mezelf dat ik deze uitdaging ben aangegaan en op die manier een klein verschil kan maken. Ik kijk al uit naar het vervolg van deze start. 😊
Een goed uur voor het donker, zijn we nog gaan wandelen en werden we verwonderd door een absoluut prachtige plek waar we belandden. Mooi rotsen met een prachtig zicht op de vallei en dit met een ondergaande zon. Voor mij een moment van een hemel op aarde dat ik nog een tijd kan koesteren. Die momenten kan een mens zich zo gelukkig voelen omwille van zoveel schoonheid om je heen. Ja moeder aarde biedt ons zoveel schoons maar het is aan onszelf om een hemel op deze aarde te creëren.  Wat we willen voelen, wie we willen zijn, welke mensen we om onsheen willen en wat we willen doen, dienen we zelf te creëren of anders gezegd daar zijn we zelf verantwoordelijk voor. Gaan voor je diep verlangen en je door niets of niemand laten tegenhouden, zorgt voor ware vreugde. Pijn en verdriet is er als we niet kunnen zijn wie we zo graag willen zijn en niet gaan voor wat we echt wensen. Het lost alleen op als je jezelf de toestemming geeft, het beste aan jezelf te schenken want zo geef je waarde aan wie je bent. Vanuit deze waarden voor jezelf kan je een ware hemel creëren. 





We komen nog een tempel tegen op een berg gelegen en enkele oude huizen die door de Britten begin 1900 werden gebouwd. Deze huizen zijn echt degelijk gemaakt en stralen nog steeds gratie uit. Ze zijn allemaal gelegen op plekken met een mooi uitzicht. De Britten van die tijd wisten de plekken wel te vinden. 😊




Morgen is het weer een dag met veel kilometers rijden. Overmorgen vertrek ik naar huis om weer bij mijn familie te zijn en ik kijk er naar uit hen weer te zien. Ik ben weer een ervaring rijker en blij met wat ik heb kunnen creëren. Daar gaat het om, jezelf waarden geven, zo creëer je je eigen hemel op aarde hè 😉
Mijn volgend werk in India en Nepal is in maart een reis maken met 4 mensen om hen iets bijzonders aan te bieden door hen mee te nemen naar de verschillende plekken die mij zo erg geraakt hebben. Het gaat hen vast niet onberoerd laten en hen meenemen in een proces dat als vanzelf ontstaat. Door een reis te maken buiten je comfortzone, het niet gekende, kan je in korte tijd opgetild worden naar een heel ander niveau van leven. Het verrijkt je als mens waardoor je als mens voor een ander meer kan betekenen. Ik vind het heerlijk om op die manier voor een ander een verschil te kunnen zijn. Wie hier voor openstaat mag me altijd contacteren vangriekenlucia@hotmail.com
De dag reizen richting Delhi is iets anders verlopen dan we aanvankelijk dachten. Het is een rit van meer dan 8u geworden door het feit dat we tot 3 maal toe platte band met de auto hadden en deze dus tot 3 maal toe hebben moeten vervangen. De tweede keer op een drukke baan wat ik persoonlijk heel gevaarlijk vond voor Rattan omdat hij zo omver gereden kon worden terwijl hij de band omwisselde. Zo goed als ik kon, heb ik het verkeer in de gaten gehouden om een teken te geven en ik kon roepen als hij echt weg moest gaan. Was ik blij toen deze klus geklaard was. Chauffeur zijn hier in India is echt een apart beroep waar je voor in de wieg gelegd dient te zijn. Zoveel drukte op de weg, zoveel onverwachte situaties, zoveel slechte wegen, zoveel lawaai en noem maar op. Als chauffeur in India dien je constant gefocust te zijn. Ik heb voor alle chauffeurs hier in India veel bewondering en respect. Tussendoor zijn we nog snel twee meren gaan bezoeken dicht bij Nainital in Shatal.  In die omgeving liggen 7 meren waarvan een aantal helaas droog zijn. Het was een fijn moment waarop ik weer even mijn benen kon strekken.





Het verkeer in de bergen is zoveel rustiger dan op het platte land. Je gaat als het ware van de hemel naar de hel, ik weet het is straf uitgedrukt, maar het voelt wel zo. Het verschil is enorm. Ik hou van de bergen, de kronkelende wegen, het klimmen en het afdalen, we wijdse zicht, de rust, de frisse zuivere lucht, het heldere water, de Himalaya,  het dicht zijn bij de hemel 😊 het spirituele...
Het past bij wie ik ben vandaar mijn liefde voor de bergen.



29 november 2018
Mijn laatste dag in India van deze trip. Ik heb goed geslapen na een hele rit gisteren. Mijn vlucht naar België vertrek vanavond. Het wordt opnieuw een trip van een kleine 20u met een tussenstop in Abu Dabhi,  een treinrit naar Diest waar mijn man me staat op te wachten, en een autorit naar huis. Meestal kijk ik er tegenop om weer zolang te moeten reizen maar deze keer voelt het helemaal ok. Het loslaten van mijn geliefd India en Nepal en weer in het thuisland stappen met een heel ander ritme, een heel ander manier van met elkaar omgaan en   de opgelegde stress van het alledaagse ervaarde ik zeker in het begin als zeer moeilijk. Het is nu mijn zevende keer dat ik in India ben en ik voel hoe ik door de verschillende keren heen, steeds beter de verbinding tussen India, Nepal en België kan maken. Aanvankelijk waren het voor mij 2 verschillende werelden die ik niet met elkaar kon verbinden omdat ik de ervaringen en gevoelens koppelde aan het land waar ik me bevond. In België kon ik geen India of Nepal voelen. Ik heb geleerd dat je overal hetzelfde kan voelen maar dat het een niet gemakkelijk proces is om zover te geraken. Het gaat erom dat je al de ervaringen die je opdoet, ziet en voelt als iets van jezelf zodat je het in jezelf kan oproepen wanneer je maar wilt, los van de plek waar je bent. Je roept het gevoel dat je wenst te beleven op in jezelf en zet dit om in je eigen handelen waardoor je het opnieuw kan ervaren. Zo creëer ik mijn wereld vanuit de ervaringen die ik heb mogen beleven in India en Nepal, ook in België.  Het gaat niet om de buitenkant maar om wat je aan je binnenkant ervaren hebt en voelt. Je weet dat de buitenwereld een spiegel is van je binnenwereld. Je weet dat je via je binnenwereld, je buitenwereld creëert.  Door ervaringen op te doen in je buitenwereld leer je je binnenwereld beter kennen en kan je daardoor gericht keuzes maken wat je wenst te creëren.  Als je binnenkant nog leeg is, geen richting heeft, het niet weet ben je afhankelijk van anderen en zit je in een overkomen. Hoe beter jij jezelf leert kennen, je binnenwereld onderzoekt en voelt wat bij jou past en wat niet, krijgt je binnenwereld steeds meer vorm en kan je van hieruit, je eigen opgebouwde centrum leven en creëren. Als je dit doorziet, ontstaat er een nieuwe wereld waar jij in het centrum staat en je niet meer afhankelijk bent van anderen of de buitenwereld jouw leven laat bepalen. Zo leef jij je eigen leven vanuit wie je echt bent, vanuit waarden die jij belangrijk vindt vanuit liefde voor jezelf, het mooie wezen dat je bent. Dan is er nog maar 1 wereld waar alles vanuit ontstaat, van waaruit je verbinding met de buitenwereld maakt, verbinding die vanuit jezelf ontstaat en niet de verbinding van buiten naar binnen. Dan ben je vrij om je eigen weg te gaan en je eigen verantwoordelijkheid te nemen vanuit eigen waarheid om zo je eigen wereld te creëren overal waar je bent. Alles komt samen in 1 wereld, buitenwereld is binnenwereld.  Het wordt een eenheid.
Dit laatste voelt goed om voorlopig mijn verhaal van deze trip te beëindigen.  Het gaat zeker nog verder groeien, ik stel me open voor nieuwe onbegrensde mogelijkheden. Alles kan, als je erin gelooft en je weet dat je gedragen en ondersteund wordt door het hogere, het universum, een grote onzichtbare kracht die alles leidt, je draagt en ondersteunt als jij jezelf afstemt op je hoger doel. Het veronderstelt overgave en vertrouwen, twee energieën die in deze trip belangrijk waren en voor altijd belangrijk zullen zijn in mijn leven.




Ik kijk terug op 4 bijzondere weken en heb mezelf nog beter leren kennen naast de opstart van dat wat ik graag wou verwezenlijken mijn naaiatelier.  Ik ga dit verder koesteren, er zorg voor dragen ook al is dit grotendeels van op afstand, mijn verlangen is dat het kan blijven groeien zodat we steeds meer vrouwen kunnen bereiken en ze de mogelijkheid kunnen bieden om te leren naaien zodat ze meer onafhankelijk en zelfstandig kunnen zijn, iets waar steeds meer vrouwen in India naar verlangen.  In India en Nepal heerst nog de bepalende cultuur waar mannen belangrijker zijn dan vrouwen en de vrouwen grotendeels afhankelijk zijn van hun mannen. Zelfs als hun man sterft en ze hebben kinderen, geraken ze nog moeilijk tot niet meer aan een man omdat de man geen kinderen wenst die niet van hem zijn. Als een vrouw sterft en de man blijft achter met kinderen, kan deze moeiteloos opnieuw trouwen met een vrouw die zijn kinderen dient op te voeden als zijnde haar eigen kinderen. Voor ons verstand moeilijk te begrijpen, hier in India en Nepal een normaal feit. Ik hoop uit ganser harte dat met dit naaiatelier we voor een aantal vrouwen een verschil kunnen maken en ze niet meer zo afhankelijk zijn van hun mannen maar door eigen kunnen iets kunnen bijdragen in eigen onderhoud.
Nog een goede 2u rijden van Delhi stoppen we in Gahr Ganga, het kleine Varanasi genoemd. Ik heb nog voldoende tijd om dit te bezoeken aangezien mijn vlucht pas vanavond om 21u vertrekt. Rattan zelf is er al heel vaak gepasseerd maar nog nooit gestopt en nu doet de gelegenheid zich voor. Deze plek is een voorloper van de Ganga, de heilige rivier. Ook hier is het een plaats van rituelen, ceremonies en lijkverbrandingen. We stappen er op een boot en varen voor een 10-tal minuten over de rivier langs alle bezigheden die er zijn. Mensen wassen zich in dit water en wat verder op zijn er lijkverbrandingen waar de assen het water ingaan. Het is heel vergelijkbaar met Varanasi maar dan inderdaad veel kleiner. Als westerling blijft het een vreemd gebeuren, zo anders dan bij ons, maar je kan hun samenhorigheid en groot respect voor hun rituelen voelen. Op dat vlak zijn ze met elkaar verbonden. Het was een bezoek van een klein uurtje maar toch de moeite om het te beleven en de sfeer op te snuiven.






Na een uitgebreide maaltijd in Delhi rijden we richting luchthaven. Het is weer erg druk op deze Indische wegen en de smog is zichtbaar. Een serieus probleem voor Delhi. Te veel mensen, te veel auto's, teveel luchtvervuiling... Toch wordt rond dit probleem al hard gewerkt en kunnen verouderde auto's er niet meer rijden. Of het voldoende gaat zijn, is de vraag.
Aangekomen aan de luchthaven is het afscheid nemen en hier is niet veel tijd voor omdat de chauffeurs niet lang mogen stilstaan. Bagage uit de auto, een welgemeende knuffel, nawuiven en tot de volgende keer in maart. Ik stap de luchthaven binnen en ben dankbaar voor wat mocht zijn.

Dankjewel Peter voor al je steun.
Dankjewel Rattan voor je geduld met mij en je onbeperkte inzet.
Dankjewel mensen om me heen die mij ondersteunen om wie ik ben.
Dankjewel Manju voor de uitdaging die jij voor jezelf durft aan te gaan om ook andere vrouwen aan te zetten voor zichzelf te gaan.
Dankjewel aan alle lezers van mijn blog....
Wordt vervolgd....

                                                                                                                   Lucia
                                                                                         Purity for India and Nepal