7 november 2016: Vanmorgen zijn we in Lumbini de geboorteplaats van Buddha gaan bezoeken. Ik keek er best naar uit om de plek te zien en te ervaren. Het is een gigantisch domein onderverdeeld in verschillende gates. We diende eerst op zoek te gaan naar de eerste gate waar we een ticket diende te kopen. We hadden nog maar net de auto geparkeerd en we werden al aangeklampt door riksharijders (fietsen met een zitje waar je op kan zitten en zo rijden ze met je rond). Aangezien ik een blanke vrouw ben vragen ze automatisch heel wat meer. We gaan er niet op in omdat we eerst willen weten of we het niet met de auto mogen doen. Eens aan het loket betaal ik 200 rupies, de Indiërs 10 rupies en de Nepalese mensen gratis. Zo gaat dit hier, er wordt een duidelijk verschil gemaakt tussen buitenlanders en eigen mensen. Voor mij voelt dit niet goed maar niets aan te doen. We kunnen met de auto overal geraken maar dienen hier ook voor te betalen. De kost valt wel mee. Eens van de parking worden we tegengehouden door een jongen die nogal nors geld vraagt voor de parking waar we nog geen 10 minuten stonden. Hij benadert ons echt vanuit irritatie en gunt ons geen enkele vriendelijke blik. Vreemd, hij had wellicht zijn dag niet. Daarna reden we naar gate 9 en 8 waar er verschillende monumenten gebouwd zijn door verschillende landen ter gedachtenis van Buddha. Het eerste gebouw was best mooi en super goed onderhouden maar ik voelde weinig tot geen verbondenheid. Er liep heel wat volk rond, hoofdzakelijk Nepalese jongeren, die vooral selfies maakten. Hoe meer ik er rond liep hoe meer ik verward geraakte om het hoe en waarom van deze plek. Het begon steeds meer te lijken op een uiterlijk vertoon waarbij het ene gebouw al wat meer welstand vertoonde dan het andere. Ik voelde steeds minder zin om op deze plek te zijn. Wat ik hier zag, kon nooit de bedoeling van Buddha geweest zijn. Het ging hem zeker niet om uiterlijk vertoon maar om de innerlijke waarde van eenvoud, respect, menslievendheid, vrede en liefde. Ik kon dit hier niet terugvinden. Na een tijdje was het voor mij al duidelijk dat ik al de gebouwen niet moest zien. Ik wou alleen nog naar de plek waar hij geboren is. We zijn daar naar toe gereden. We diende de auto een heel stuk ervoor te parkeren en dan te voet verder te gaan. Het was best warm en vermoeiend maar ik keek er naar uit. Eens aangekomen dienen we een loket te passeren en ons ticket te laten zien. En hier liep het even anders dan verwacht, ons ticket lag nog in de auto en met deze warmte is het een hele opgave om weer terug te wandelen. De man aan het loket was heel nors en op zijn gezicht was duidelijk af te lezen dat hij ons zeker niet binnen zou laten zonder ticket. We deden een vriendelijke poging om toch binnen te kunnen met een ticket niet in onze handen maar in de auto. Geen sprake van. Na opnieuw een poging mocht ik toch binnen op voorwaarde dat Rattan de hele weg terug naar de auto liep om het ticket te gaan halen. Ik stapte binnen terwijl Rattan terug naar de auto liep. Pfff echt geen goed gevoel voor mij, ik was vrij in de war door het dominante gedrag dat ik hier ervoer. Ik was net binnen toen ik een hele rij mensen zag staan, een enorme drukte wat me helemaal geen goed gevoel meer gaf. Ik weet niet wat er in mezelf gebeurde maar alles voelde zo zwaar, ik had er echt geen zin meer in. Ik moest hier gewoon weer uit en ik volgde mijn gevoel . Ik had effen tijd nodig om weer tot mezelf te komen en ging in de schaduw zitten. Er klopt iets niet en ik wilde voelen wat dit was. Na een tijdje werd het steeds duidelijker. Ik moest hier echt niet naar binnen en dat ticket diende in de auto te blijven. Iedereen is opzoek naar de Buddha buiten zichzelf, aan de buitenkant maar daar kan je de ware betekenis van Buddha niet vinden, alleen maar in jezelf. De geboorte van Buddha ontstaat in jezelf door jouw eigen weg te volgen, je eigen kracht en je door niemand iets te laten opleggen. Een minuut later komt er een man naar me toe die vraagt of ik Buddhistisch ben.
Ik geef aan van niet. Dan vraagt hij of ik Katholiek ben of atheïst. Ik vertel dat ik vooral in mezelf geloof. Hij beaamt met een vriendelijke glimlach dat dit inderdaad het beste is en wandelt weer verder. Ik wandel weer naar de auto en ben dankbaar om wat ik mocht ervaren. Ik moet hier niet zijn, ik kreeg al de hele dag signalen maar heb ze niet opgenomen. Ik wil terug naar de bergen want dat maakt me echt blij. Voor mij geen Lumbini, uiterlijke aanbidding, maar de stilte en schoonheid van de natuur en de rust in mezelf.
Diezelfde avond komen we in Tansen aan, een bergdorpje 120 km voor Pokhara en vinden we een sober hotel maar met een lieve dame. De weg erheen was best een hele opgave door de slechte staat van de weg. Sommige stukken waren bezaaid met diepe kuilen en stenen. Mijn heupen, nek en hersenen waren goed door elkaar geschut maar om iets moois te zien moet je doorzetten. Het uitzicht was al prachtig maar ik was fysiek moe om bij aankomst nog rond te trekken. Na wat werken aan mijn blog, avondeten en een douche vroeg mijn bed in. Het bed is echter weer heel hard, net een plank maar ik ben zo moe en val toch snel in slaap.
's Ochtends doe ik wat oefeningen om mijn stramme lichaam weer in beweging te krijgen, ontbijten we en vertrekken richting Pokhara, een dorpje dicht bij de Himalaya. Het is 120 km rijden wat dus betekent dat het een 4 uur rijden is langs verschillende bergen. De weg erheen valt ditmaal best mee en ik geniet van de uitzichten. We stoppen regelmatig om foto's te nemen van de schoonheid die we tegenkomen. Wat prijs ik me rijk dat ik deze kans heb om dit te mogen zien. Dan naderen we Pokhara en kunnen we van op een bergtop de stad bewonderen met op de achtergrond de Himalaya. Geweldig is dit. Dan op zoek naar een hotel. Ditmaal wil ik echt een zacht bed. Het plankslapen heb ik gehad. Er zijn heel wat hotels aangezien dit een toeristische plek is. We kiezen lukraak voor een klein hotel. Uiteindelijk blijkt dit een hotel te zijn van een Belgische vrouw die getrouwd was met een Nepalese man. Zij is 20 jaar geleden gestart met allerlei projecten aanvankelijk samen met haar man. Ik heb een kort gesprek met haar maar het voelt direct heerlijk. Ik wil haar hele verhaal horen en zij het mijne. We spreken af om morgen samen te ontbijten. Ze vertelt me dat ik zeker haar schooltje, dat ze heeft opgericht voor mensen met een beperking, dien te bezoeken. Het ligt boven op de berg, met een mooi zicht op de Himalaya. Natuurlijk wil ik dit graag bezoeken. Ik vermoed dat we veel gemeen hebben en kijk al uit naar het ontbijt. We delen alvast ons Facebook en mijn blog. Toch super dat zij op mij pad gekomen is. Haar hotel heeft een fijne sfeer en het bed is heerlijk zacht. Hmmmm.
10 november 2016: Nog 2 dagen en dan is het tijd om naar huis te gaan. Ik heb afgelopen 2 dagen echt kunnen genieten van Pokhara en zijn ongelooflijk mooie bergen. Gisteren zijn we als eerste gaan kijken naar de rivier hier in Pokhara met een mooi zicht op de bergen. De avond ervoor heb ik genoten van een wandeling rond het meer dicht bij ons hotel met ook en zicht op de bergen. Het ontbijt met de Belgische vrouw, Imana is niet doorgegaan aangezien ze onverwacht uitgenodigd was door vrienden maar een fijn gesprek met haar heb ik op een later moment gehad. Het was even zoeken vooraleer we de plek vonden om de rivier te bereiken maar uiteindelijk zijn we er geraakt. In de rivier stonden heel wat mensen op een rij om stenen op 1 plek in de rivier te gooien. Ze waren een dam aan het bouwen om zo de rivier een andere richting te geven. Op die manier konden ze meer grind en stenen langst de rivier opgraven om te benutten voor de bouw van huizen en wegen. Het bijzondere van deze plek was niet alleen het zicht maar deze plek werd ook gebruikt om overleden mensen te verbranden. Ik had al verschillende vuurplekken gezien maar had er niet bij stilgestaan dat dit crematieplaatsen waren. Dit gaf direct een andere sfeer aan deze plek. Als je goed keek kon je resten van botten zien. Ik ben niet meer lang op deze plek gebleven omdat ik, als ik iets weet, snel contact met de energie van deze plek maak en dat wilde ik liever niet.
We zijn daarna doorgereden naar Sarangkot, een bergdorpje met een belangrijke toeristisch uitzicht op de Himalaya en zijn mooie bergen Annapurna en Machhapuchhre . Net voor de top met het uitzichtpunt bezochten we een bergschooltje dat door Imana, de eigenares van ons hotel, werd opgericht. Ik was heel benieuwd naar haar project. Het schooltje zelf was best een prima gebouw. Ze hebben in totaal 75 kinderen van het bergdorp Sarangkot. We werden ontvangen door de directrice, in eerste opzicht iemand die wat afstand nam, wellicht omdat we onaangekondigd binnenkwamen. Er waren ook twee Belgische meisjes aanwezig die er voor kortere tijd vrijwilligerswerk deden. Met hen hadden we een super fijn gesprek. Leuke meiden die het best niet gemakkelijk hadden in het schooltje omdat ze de taal niet kenden en het tempo en de manier van werken ook zo verschillend is. Maar het zijn moedige zussen, want dat waren ze, die in dit schooltje best wat sfeer en lichtheid kunnen brengen want dat was iets wat ik hier toch wel miste. Het is een mooi initiatief maar ik kon niet goed voelen wat de uiteindelijke doelstelling was, maar misschien verwacht ik teveel en is het enkel dit wat ze vanuit goed bedoelde energie kunnen bieden aan de kinderen. In België hebben we in onze voorziening al een hele weg afgelegd in hoe omgaan met elkaar en hoe de ander de ruimte geven om zichzelf te laten ontplooien en dat kan je hier absoluut nog niet verwachten. Hun manier van naar elkaar kijken en met elkaar omgaan, is nog van een heel ander niveau en dat hebben we alleen maar te accepteren zonder oordeel. Vanuit oordeel komen we tot niets en ontstaat er ook geen verbinding. Ondanks het anders zijn van de ander toch in je mooie energie blijven en respect tonen om wie hij of zij is en hoe hij of zij naar de wereld kijkt, is belangrijk om verbinding met hen te maken omdat ze alleen zo jou toelaten. Hun leven overnemen door te gaan uitleggen en voor hen te beslissen hoe het allemaal moet zijn, leidt tot niets omdat je dan reageert vanuit 'opgelegdheid' en dit werkt niet. Mensen dienen hun eigen proces te gaan en dit binnen hun cultuur. We kunnen de onze niet opleggen dan verstoren we hun proces. Alleen als er openheid is en we elkaar onvoorwaardelijk nemen om wie we zijn, is er verbinding en verandering mogelijk. In dit proces is iedereen gelijk en gelijkwaardig maar dan dienen we elkaar onvoorwaardelijk lief te hebben en elk oordeel achter te laten. Wij mensen hebben nog een weg te gaan maar elke stap is een stap in de goede richting.
Na het bezoek aan het schooltje en het fijne gesprek met de 2 meiden trokken we te voet verder naar de bergtop met het uitzichtpunt. De weg erheen was al fantastisch ook omdat we onderweg paragliders tegenkwamen. Mooi om te zien hoe ze door de lucht zweven maar niet echt een verlangen van mij om te doen hoor. Eens boven hadden we pech aangezien er bewolking was opgekomen en we dus de prachtige besneeuwde bergen niet konden bewonderen. We hadden wel een prachtig zicht op het grote groengekleurde meer. Met toch pijn in het hart zijn we weer naar huis gegaan maar dit werd weer goed gemaakt door het fijne gesprek dat ik met Imana had. De dag nadien zijn we toch nog in Pokhara gebleven omdat de lucht weer helder was en we het zicht op de bergen toch niet wilden missen. We werden beloond. Zo ongelooflijk mooi dichtbij, om stil van te worden. Ik ben een tijdje op de top gebleven om te kunnen genieten. Daarna genoten we van een ontbijt onderweg want dat hadden we nog niet gehad. We stopte bij een eenvoudig zaakje omdat ze daar meestal het beste eten hebben. Rattan heeft hier een neus voor. Hij ging als eerste een kijkje nemen alvorens ik uitstapte. Het eten was prima en de prijs ook dus ik stap uit. Nadat de vrouw mij zag werd de prijs plots duurder. Een blanke vrouw wordt direct geassocieerd met rijk of veel geld. Ik weet niet of ze dit hier ooit eruit krijgen maar fijn voelt dit absoluut niet. De 2 meiden van het schooltje vertelde ook dat zij 70 rupies diende te betalen voor dezelfde koekjes waar een Nepalees kind maar 10 rupies betaalt. Zo gaat dit hier maar Rattan kan het hier niet bij laten en confronteert de vrouw. Ze grommelt duchtig maar past haar prijs weer aan naar het bedrag dat ze gezegd had voordat ze mij had gezien. Haar ontbijt was eenvoudig maar lekker. Twee roti's, omelet met ajuin en tchai. Ze was echter een echte grommeldame maar ik bleef vriendelijk. Op een gegeven moment vroeg ik haar waarom ze toch zo boos was. Ze verschoot van mij vraag en vertelde, wat uit haar lood geslagen, dat ze altijd zo praat. Toch was dit een kentering in haar gedrag en werd ze vriendelijker en zachter. Ze was zich wellicht zelf niet bewust van haar eigen gedrag. Na het ontbijt nam ik nog een foto van haar met haar kleinkind wat haar blij maakte. Terwijl ik naar de auto liep, riep ze me na dat ik zeker moest terugkomen. Ja als je in je energie blijft en vriendelijk mensen benadert, dan kunnen mensen niet anders dan zelf weer zachter worden.
Die avond nodigt Imana ons uit om samen te eten in een Israëlische zaak op 10 minuten wandelafstand. Ik had hier best zin in aangezien ik het goed met haar kan vinden en ik wel benieuwd was naar dat zaakje. Het werd een leuke avond met nieuwe gerechten een de belofte dat we elkaar in België weer zullen ontmoeten. Half december komt zij weer naar België. Fijn om naar uit te kijken.
De dag nadien vertrokken we om 6u 's morgens naar Kathmandu aangezien het 210 km is. Een hele afstand door de bergen heen. De laatste 10 km hadden we file en dat was niet gelachen. Het kost echt heel wat energie van mijn zenuwstelsel met al dat verkeer, getoeter, kuilen in de weg en de immense stof als je Kathmandu binnenrijdt. Ik was heel blij toen ik na 6u rijden in mijn hotelkamer terecht kwam om tot rust te komen. Geef mij maar de natuur en kleine stadjes zoals Dadeldhura. Na wat rust en een rustige lunch heb ik nog genoten van het wandelen door de kleine winkelstraten van Tamel, de regio van Kathmandu waar ons hotel lag en daarna van een lekkere cappuccino in het hotel die gratis ter beschikking is. Geweldig is dat en die werd zelfs met zorg gemaakt. Maar ik moet er wel bij zeggen dat voor de prijs die ik nu betaal voor 1 nacht, ik 10 nachten in Dadeldhura kan overnachten. Dat heb je als je naar een grootstad gaat.
Morgen nog wat plekjes bezoeken in Kathmandu en rond 18u naar de vlieghaven om rond 21u via Abu Dhabi weer naar huis te vliegen. Ik ga thuis gekomen zeker weer wat tijd nodig hebben om dit alles weer te laten bezinken. Het was weer een bijzondere ervaring die veel met me heeft gedaan.
14 november 2016: Ik ben ondertussen weer thuis. De laatste dag in Kathmandu was best mooi ondanks de drukte van de stad. Na een Europees ontbijt, want dit hotel gaf een ontbijtbuffet ongeveer zoals wij dit kennen, gingen we de belangrijkste Hindi tempel van Kathmandu bezoeken. Bij dit bezoek namen we een vriend van Rattan mee, Suresh die regelmatig in Kathmandu komt maar van Mahendranagar is en die straks weer met Rattan terug naar huis reist, naar Kathima. Op die manier heeft Rattan gezelschap en dient hij de hele afstand niet alleen te doen.
De tempel bestaat uit een oud gedeelte en een nieuw. Het oude gedeelte heeft wat geleden van de aardbeving maar het nieuwe gedeelte is nog volledig heel. Het jammere hier is dat ik de tempel zelf niet mag betreden aangezien deze alleen toegankelijk is voor de Hindi mensen. Gevolg was dat ik mooi buiten kon blijven staan terwijl mijn twee vrienden de tempel in gingen. Ik voelde dat, een bezoek aan de tempel voor hen heel belangrijk was. Hier konden ze een wensen uiten voor het komende jaar door een muntstuk ergens op te gooien en als deze bleef liggen, zou deze wens in vervulling gaan. Ik heb dan maar een wens buiten de tempel gedaan en deze overgegeven aan de wil van God.
Na het tempel bezoek konden we de achterzijde gaan bezoeken waar de rivier stroomt en er verbrandingen zijn van overleden mensen. Ik ben er een kijkje gaan nemen terwijl Rattan me alles vertelde over het gebeuren rond de verbrandingen. Best wel confronterend als je een stapel hout ziet branden met daarop een lijk gewikkeld in doeken en daarnaast een plek waar de verbranding beëindigd was en ze de assen in de rivier deden. Bij een verbranding mogen de vrouwen niet aanwezig zijn enkel de mannen. De mannen scheren daarna hun haren af en dragen witte doeken als teken van rouw. Ik ben hier niet zolang blijven kijken aangezien ik dit best een intiem gebeuren vind. Ik wil dit proces zo weinig mogelijk storen.
Na deze ervaring gaan we een paleis bezoeken waar de voormalige koning woonde. Het was nog niet zo'n oud gebouw en de inrichting was nog aanwezig. In die zin viel er ook nog echt iets te zien. Ook dit had een verhaal. De oudste zoon heeft uit pure macht zijn familie uitgemoord om zo de oppermachtig te hebben. Hij heeft zijn zussen en broers vermoord en daarna 1 jaar het land geregeerd. Na een jaar is hij moeten aftreden omdat het volk hem als mens en koning niet wou. Te verstaan natuurlijk. Sindsdien is het paleis een soort van museum geworden. Binnen het paleis was het nemen van foto's niet toegestaan. De mooiste plekje was het trappenhuis met bovenaan een mooie Buddha. Deze ruimte had best een mooie energie.
Daarna nog met ons drietjes genoten van een lunch. Mijn reis zit er zo goed als op. Tegen 5u kleed ik me om in mijn Europese kledij. Voor mij voelt dit als een eerste stap in het loslaten van Nepal. Tegen half 6 's avonds rijden we naar de luchthaven van Kathmandu, de eerste keer dat ik hier kom. Ik weet echt niet wat te verwachten. De heenrit is best spannend aangezien er heel wat verkeer is en we 1 uur nodig hebben om er te geraken ipv een half uur zoals ze ons gezegd hadden. Maar eens daar merk ik dat het een kleine luchthaven is en alle procedures vrij snel doorlopen worden. Om 21u vertrekt het vliegtuig richting Abu Dhabi om na 2,5 u weer door te vliegen naar Brussel.
Ik kijk weer terug op een fantastische reis waarin ik de kans gekregen heb om met een heel dorp te werken, wat trouwens mijn verlangen was/is. Daarnaast ben ik op bijzondere plekken geweest en heb ik fijne mensen ontmoet. Ik prijs mezelf gelukkig voor wat zich allemaal heeft aangediend en wat ik als ervaringen mee naar huis mag nemen. Ik weet niet wanneer ik er weer naar terug ga maar dat ik weer terug ga is wellicht een feit. Er zijn weer nieuwe ideeën ontstaan die nog dienen te groeien en als God het wil, zal het steeds duidelijker worden. De plek van het bergdorp heeft me diep geraakt en ik voel me met deze mensen verbonden. Ze hebben me gevraagd om terug te komen zodat ze aan mij kunnen laten zien wat ze gebouwd hebben.Ik ben alvast heel benieuwd en geloof dat ze iets moois in de wereld zullen zetten. De waterpunten zullen er komen, een plek voor de vrouwen om de was te doen en een plek voor de dieren om gemakkelijk te drinken. Het hele dorp zal er baad bij hebben. We hebben al afgesproken dat er zal gevierd en gefeest worden als het klaar is. Dit is ook nodig om God te danken voor het water, want zonder water is er geen leven mogelijk.
Ik wil graag weer met dit dorp verder werken, we zullen zien wat er zich in de toekomst aandiend. Ik ben Rattan dankbaar voor de kansen die hij me geeft om dit werk te mogen doen, voor zijn deskundig rijden in dit creazy verkeer van Nepal, voor al zijn zorgen om mijn welzijn. Ik ben God dankbaar dat hij op mij pad gekomen is.
En nu alles de tijd geven om weer een plekje te geven hier in België. Dankjewel lieve mensen die mijn blog mee volgden, dankje wel voor elke steun en welke vorm dan ook.
Via mijn Facebook pagina Purity for India and Nepal blijf ik julie verder op de hoogte houden.
Veel liefs en licht op julie pad.
Namaste,
Lucia
