8 maart 2018:
Het is weer zover, ik ben sinds vanmorgen weer in mijn tweede thuishaven India samen met 2 toffe lieve mensen Ronny en Sonja. De reis is vlot verlopen, na 9,5 vliegen zijn weer goed en wel in Delhi geland. Met wat vertraging omwille van het verkeer is Rattan ons komen oppikken met de traditionele bloemenkrans die we van hem om onze nek krijgen. Na in te zijn gecheckt in een hotel en kennis met elkaar gemaakt te hebben en een beetje gerust zijn we de winkelstraat van Karlbag gaan bezoeken, eentje die ik tijdens mijn allereerste reis in India al bezocht had. Voor mijn twee mensen best een avontuur aangezien zij voor de eerste keer in India vertoeven. Na een lokale lunch, een tali bezochten we nog de Hanneman tempel maar deze was helaas dicht. Jammer want het is een tempel die eruitziet als een grote aap waar je binnen kunt gaan. Een attractie op zich. We hebben wat fotootjes gemaakt en dan het verkeer getrotseerd om weer terug te wandelen . Een waar Russisch roulette om die straten over te steken maar het is ons gelukt. Nu vertoeven we weer op de kamer om wat bij te komen aangezien we nog moe zijn van de reis maar ook van de eerste warmte. Enkele dagen geleden vertoefden we in temperaturen van min 10 en nu een kleine 30.
Straks komt Rattan ons weer ophalen en gaan we bij zijn familie het avondeten nuttigen. Ik kijk er al naar uit aangezien zijn vrouw Parvati heerlijk kan koken maar ook om haar en de kinderen terug te zien.
Wordt vervolgd...
10 maart 2018:
We zijn ondertussen al in Kathima, genietend van de rust, het mooie uitzicht en de zo gastvrije mensen. Heerlijk om er te vertoeven, ook voor mijn 2 medereizigers. Het is nu ochtend, Sonja, Ronny en Mohan zijn net vertrokken voor een uurtje joggen. Mohan, half broer van Rattan is mee zodat ze de weg weer terugvinden. Ik werk ondertussen aan de blog.
Gisteren hebben we nog wat rond getoerd in Delhi voornamelijk met de metro. De avond ervoor zijn we met de auto van ons hotel ten huize van Rattan gereden. Deze keer een ware ongelooflijke chaos. Waar we een half uurtje over zouden doen, hebben we haast 3 uur over gedaan. Voor Sonja en Tonny een ongezien tafereel. Ze zitten in de fase van overkomen en verwonderen van hoe het verkeer in India verloopt. Ook zij geven aan, net als de vorige reizigers, dit kan je thuis niet uitleggen, dit moet je gevoeld hebben. Ik kan dit alleen maar beamen. Voor een aantal dagen is dit voor ons te doen, hier constant in vertoeven is te uitputtend. Ze hebben bewondering voor hoe Rattan zich een weg vindt in deze hectische toestand, waarin hij zijn best doet kalm te blijven maar dit best een opdracht is.
Aangekomen ten huize van Rattan had zijn vrouw Parvati weer een heerlijke maaltijd gekookt. Mijn 2 medereizigers vinden het Indisch eten fantastisch. We maken kennis met het deel van het gezin dat thuis is. Het werd een heerlijke avond met gesprekken over hun cultuur en manier van leven. Voor mijn 2 mensen fijn om dit te mogen ervaren, hoe je zo welkom kan zijn als vreemde in een Indisch gezin. Ik merk dat het best iets met hen doet. We besluiten om met de metro terug te gaan aangezien dit maar een half uurtje is. Ondertussen ken ik het verloop van de metro en ga ik met hen alleen terug naar het hotel. Eens afgestapt aan de metro nemen we een tsjoektsjoek en natuurlijk willen ze meer vragen maar als ik het correcte bedrag ken, laat ik me echt niet van de wijs brengen. Ik vind dan ook een tsjoektsjoek die de correcte prijs vraagt. En zo komen we aan in het hotel, drinken we nog iets, mijmeren over de dagen kruipen we best vermoeid na de lange reis en een dag vol indrukken, blij ons bed in voor een goede nachtrust.
Dag nadien verschijnt Rattan, zoon Heera heeft vanacht gewerkt en heeft nu zijn slaap nodig anders zou hij met veel plezier ons deze dag begeleid hebben. Metro en Rattan is iets moeilijker. Hij voelt zich hier niet zo thuis. Met zijn auto is hij als een vis in het water en brengt hij ons waar we willen, dus voor hem een uitdaging aangezien hij met de metro is aangekomen. We bezoeken eerst een mooie sikhs tempel Bangla Sahib Gurdwara, en dit doen we alsnog met de auto die Rattan snel regelde. De tempel wordt geapprecieerd. Het is altijd fijn om de energie van een tempel te voelen, de muziek, de sfeer, de mensen, de tempel op zich met al het bladgoud. Dan op weg te voet naar een monument dat zeer oud is, een studie rond hoe de zon de tijd kan aangeven, je kan het vergelijken met een zonnewijzer, anders gebouwd maar met dezelfde resultaten. Jantar Mantar genoemd.
Daarna gaan we naar de ondergrondse Palika bazar, een attractie op zich. Alle winkeltjes zijn open, het is dus een drukke bedoeling. Rattan neemt ons mee naar de eetstandjes waar we voor lunch heerlijke kip eten. We dienen hier rechtstaand te eten en wij Europeanen zouden hier wellicht niets bestellen maar als je ervoor durft te gaan wordt je ongelooflijk verrast door de heerlijke smaken. We trakteren ons daarna op een lekkere Starbucks Coffee, de enige die ik in India ken. Na hiervan te hebben genoten, ga ik alleen verder met Sonja en Ronny en reizen we via de metro doorheen Delhi vertrekkende vanuit CP Connaught Place naar Noida 18. We gaan naar een mooi overdekt winkelcentrum, kuieren er wat rond en kopen ons iets moois en trakteren onszelf op een heerlijk vers vruchtendrankje. Dan via metro terug naar het hotel waar we onze bagage oppikken en met de tsjoektsjoek terug naar de metro gaan op weg naar het huis van Rattan waar we opnieuw mogen genieten van een heerlijk avondmaal en deze keer er ook blijven slapen. Heera heeft ons opgewacht aan het hotel, best een aangenamen verrassing aangezien ik dit niet wist. Hij begeleidt ons naar huis. Toch echt een heerlijke man die Heera. Tijdens de rit naar huis, kan hij net als zijn vader boeiend vertellen met de nodige humor. En zo geraken we zonder problemen op de plek waar we moeten zijn. Zelf ben ik best fier op mezelf, dat het me lukt om alleen doorheen Delhi te reizen. Het geeft me echt een goed gevoel, dat ik dit zelfstandig kan.
De ochtend nadien vertrekken we op tijd naar Kathima na een goed ontbijt. We hebben heel wat verkeertijd kunnen sparen om van hieruit naar Kathima te vertrekken en niet vanuit het hotel. De tocht verloopt prima, de wegen zijn al heel wat beter dan toen ik hier voor de eerste keer naar toe reed iets meer dan 2 jaar geleden. Sonja en Ronny kijken hun ogen uit onderweg naar een land dat zo anders is als de onze. We halen onderweg heel wat thema's aan zoals het verkeer, reïncarnatie, sterven, waarom sommige fietsen versierd zijn, maar ook welke rollen, aldus Rattan een vrouw ten opzichte van haar man kan opnemen, een vrouw is als een moeder als ze zorgt dat haar man eten heeft, een vrouw is als een echtgenoot als ze geïnteresseerd is in hoe haar man zich voelt, een vrouw is als een broer als ze het opneemt voor haar man, een vrouw is als een vader als ze het geld goed beheerd, een vrouw is als een zus als ze samen met haar man van het leven geniet, ... best een mooie omschrijving. Maar er werd ook gezegd hoe een vrouw hier alles dient te doen voor haar man en kinderen, mannenwerk, vaderwerk, geen tijd voor zichzelf en dan nog klaar zijn om haar lichaam aan te bieden....
Hier dient de vrouw nog te leren hoe ze zorg dient te dragen voor zichzelf en haar niet laat onderdruk zetten of gebruiken door de ander.
Tegen 16u komen we in Kathima aan. Ze zijn net als de anderen zo positief verrast door deze plek. Ditmaal blijven we alle 3 in dit huisje overnachten. Ze hebben de aparte ruimte mooi voor ons ingericht. De kast is eruit gehaald waardoor we meer ruimte hebben. Ik sta steeds versteld hoe ze zoveel zorg dragen om het ons naar ons zin te maken. Ook al hoeft dit niet, je kan het best accepteren anders zijn ze geraakt.
Die avond maken we een wandeling in het dorp deels in het donker en genieten we opnieuw van voortreffelijk eten.
11 maart 2018:
De zon schijnt weer heerlijk. Na een frisse nacht is het super om die zonnestralen op je gezicht te voelen. Alles hier beleef is zoveel intenser dan thuis. Ik geniet veel dieper, dat is wat dit land met me doet. Ik koester dit voelen tot diep in mijn hart.
Sonja en Ronny wensen te gaan joggen. Geen probleem, we hebben Mohan die hen wil begeleiden. Ik ben hier echter niet zo voor geschikt. Elk zijn kwaliteiten.
Na het joggen en een letterlijk koude verfrissende douche buiten, krijgen we een heerlijk ontbijt. Dan op weg naar de politie van Kathima want net als altijd wenst Rattan dat we ons gaan registreren. Voor hem een stressvol moment, voor mij een goede dag gaan zeggen. Ik stap er vrolijk binnen en wordt vrolijk ontvangen. Rattan stap met stress binnen en wordt streng aangesproken in wat hij dient te doen om het in orde te brengen. Voor mij was alles in orde, hij dient wel van alles te doen. Naar mijn gevoel werkt zo het leven, zo binnen zo buiten. Hoe jij je voelt en wat je uitstraalt komt aan de buitenkant naar je toe. Ook al ben je je hier bewust van, het is best moeilijk om hier verandering in te krijgen aangezien we allemaal kwetsuren met ons meedragen waarom we ons zus of zo voelen en er ook naar handelen. Hier inzicht in krijgen, kwetsuren transformeren zorgt ervoor dat we anders kunnen zijn, anders kunnen kijken en handelen. Naar mijn gevoel een ware rijkdom als je zo naar het leven kan kijken en handelen.
Het politiegebeuren geraakt uiteindelijk opgelost na wat acties. Daarna zijn we het gezin gaan bezoeken dat ik 2 jaar geleden ondersteunt heb om een stukje grond te kopen zodat ze niet meer afhankelijk waren van een grootgrondbezitter.
Ze woonden in een huisje van hen, dienden hun akkers te bewerken en nog eens de helft van de opbrengst terug aan hen te geven in ruil om er te wonen. Het gezin heeft een stukje grond gekocht en er met geleend geld een klein huisje opgezet ondanks het accident dat de man vorig jaar had. Hij werd tijdens het werk op het veld geraakt door de bliksem. Hij viel met zijn hoofd in het water. Gelukkig was zijn dochter aanwezig anders was hij zeker in een plas water verdronken. Hij had verlamming aan 1 kant maar het gaat gelukkig al beter. Hij kan weer alles bewegen maar heeft het moeilijk om weer te bewegen als hij even heeft stilgestaan. Het wandelen gaat moeilijk maar het fietsen lukt prima. Zo zoekt hij zijn weg om toch voor zijn gezin te zorgen. Hij kan niet meer werken als voorheen en dus verdient hij ook minder. Toch zie ik hoe hard hij zijn best doet, ondanks. Ik had nog wat geld over van de vorige benefiet en dit heb ik nu nuttig besteed aan dit gezin. Ze kúnnen hiermee een deel van hun hypotheek op hun huis afbetalen zodat er weer wat ruimte komt om een vloer in het huis te leggen zodat ze echt in het huis kunnen gaan wonen. De man en zijn gezin waren zo dankbaar. Ik hoop dat dit hun zorgen verlicht zodat ze weer verder kunnen op een positieve manier met een fijn vooruitzicht. Ze zijn uit het systeem van eigendom van grootgrondbezitters geraakt en daar ben ik enorm blij om. Hun kinderen gaan het zeker beter hebben. Sonja en Ronny waren beide ook geraakt door dit gezin. Het is fijn om te zien hoe ze mee kunnen leven met de mensen en een zicht krijgen waar het project Purity for India and Nepal om draait.
Dan naar huis voor een lunch en daarna een wandeling door het dorp en kennis maken met de mensen daar. Ik geniet om de mensen weer terug te zien. Ik word nog altijd even enthousiast ontvangen. Sonja en Ronny genieten mee van de gastvrijheid van de mensen. Ze laten ons hun huis zien, we spreken met hen, krijgen tchai, ze doen hun verhalen, allemaal fijn om te ervaren. De avond eindigde met weer een heerlijk avondmaal. De ochtend nadien bezoeken we de tempel Punagri die ligt op een berg. Het zijn heel wat trappen voor we er geraken. Ditmaal is het drukker en dienen we zelfs op het laatste aan te schuiven. Het blijft een vreemd gegeven voor ons Westerlingen om te zien hoe erg ze hun goden vereren. Wij hebben hier weinig voeling mee. Het is goed dit te zien en te voelen maar echt begrijpen is best moeilijk. We doen net als de Indische mensen mee met de hetze van iets offeren, wensen doen, een Tika krijgen en een rood-geel koordje rond je arm om de wensen te laten uitkomen. Het heeft wel iets om je er eens helemaal aan over te geven.
Voor we weer terug naar Kathima rijden drinken we nog een tchai en gaan we even naar de Kali rivier die de scheiding vormt tussen India en Nepal. Ons voeten worden verfrist en we nemen enkele foto's. Dan naar huis voor de lunch om rond 18u de grens over te gaan naar Nepal. Het oversteken van de grens verliep vrij vlot. We dienden niet te wachten om de oude Engelse brug over te steken, de controle aan de Indische grenspost verliep vlot zonder te wachten, de leger controle ook. Ten slotte de immigratie dienst voor een visum. Ditmaal kopen we een visum ter plekke, vrij eenvoudig, kost veel minder dan in België dus aan iedereen aan te raden mocht je naar Nepal gaan. Voor mijn 2 medereizigers is het weer een hele belevenis om te ervaren hoe hier alles wordt opgeschreven in een boek en er weinig tot niets op computer gebeurd. Je kan je echt de vraag stellen wie dit allemaal nog gaat bekijken. Mocht hier brand ontstaan, dan zijn alle gegevens zeer zeker weg, geen enkele back-up. En dan komen we aan op onze nieuwe plek voor 3 dagen, een gezellig resort tegen de jungle. ...
14 maart 2014
We zijn ondertussen 2 dagen verder. Gisteren zijn we de Joulenga brug gaan bezoeken, een bijzondere hangbrug die opnieuw een verbinding vormt tussen Nepal en India. Dit wordt duidelijk door het groot aantal bromfietsen die hierover rijden geladen met allerlei spullen. Het lijkt wel een smokkelbrug. Het grappige is dat de bromfiets soms zo geladen is dat de bromfiets die van de andere kant komt, niet voorbij kan. Het zijn toestanden, de moeite waard om te bewonderen. We komen op de brug nog 3 jonge buitenlandse mensen tegen die ik aanspreek aangezien hier bijna geen toeristen komen. Ze zijn alle 3 van Spanje en werken voor een maand in een project hier in de buurt. Ze werken voor een schooltje. Ze geven aan dat het voor hen best een cultuurshock is geweest. Op dit moment zijn ze wat aangepast maar na deze week gaan ze voor 2 weken naar Phokara de Himalaya bewonderen. Ze kijken er naar uit om iets echt toeristisch te doen. Ze gaan daarna nog verder trekken naar andere landen, in totaal zullen ze voor 6 maanden weg zijn. Vast heel verrijkend voor deze 2 jongens en een meisje. Ik wens hen alvast een mooie bijzondere tijd toe.
Ter plekke eten we het typische gerecht van Nepal, een Somosa, gekruide aardappelen in een soort bladerdeeg en dit gefrituurd. Iets wat je zeker dient geproefd hebben. En we genieten van een lokale tchai thee.
Daarna kiezen Ronny en Sonja voor een wandeling door een lokaal dorp. Ik vraag Kum mee, een jungle gids verbonden aan dit resort. Hij woont in het lokale dorp achter ons resort en wil ons graag kennis laten maken met zijn dorp en familie. Het wordt een bijzondere wandeling in een rustige sfeer met mooie gezellige taferelen, ideaal om de sfeer op te snuiven en te zien hoe zij leven. Zo komen we een huis onderweg tegen waar een vrouw kurkumma aan het snijden is om te laten drogen en later poeder van te laten maken en een vrouw die van alles aan het naaien is en er uiteindelijk een typische Nepaleese jurk van maakt. We worden uitgenodigd op de koer van een huisje waar 3 vrouwen vertoeven en een baby. We passeren een veldje van wiet dat hier gewoon in het wild groeit. De typische geur ruik je als je het voorbij loopt. We wandelen verder naar het huis van Kum waar we zijn moeder ontmoeten. Zijn vrouw is niet thuis als ook niet de anderen. Zijn 2 jongere zussen zijn inmiddels getrouwd waardoor Kum zijn vrouw en de vrouw van diens broer de enige zijn die voor de andere dienen te zorgen. Ze wonen mooi met een zicht op de jungle. Zo anders dan hoe wij wonen, zo rustig en best gezellig.
Na een douche en wat rusten vertrekken we naar Mahendranagar bazar. Het is al aan het donker worden wat maakt dat een aantal winkels dicht zijn. Toch doen we onze eerste aankopen nadat we een aantal pogingen ondernamen om geld af te halen. Aangezien we honger hadden hebben we ons avondmaal hier genuttigd in het zaakje waar ik al enkele keren ben geweest. Je krijgt er goed eten en zeker voldoende. We hebben met ons 4 weer zo genoten van dit lekker Nepalees avondmaal.
De dag nadien zijn we op tijd opgestaan om naar Betcootlake te gaan, een meer in de bergen. 's morgens vroeg is dit aangenaam aangezien het dan nog lekker fris is. Overdag klimmen de temperaturen op tot 32 °. Voor we in Betcootlake aankomen dienen we een weg af te leggen doorheen de jungle. Best een mooi stuk en het is echt genieten om tussen het groen te zijn. De tocht is een beetje avontuurlijk omdat de weg zijn nodige hindernissen heeft. Maar dat maakt het alleen maar spannend.
Eens boven zien we het mooie meer. We worden ontvangen door een monnik die hier al 44 jaar helemaal alleen woont. Onvoorstelbaar. Hij legt ons uit dat we best met de klok mee rond het meer wandelen wat we ook doen. Iets over de helft wacht hij ons op aan de tempel en krijgen we een Tika op ons voorhoofd. Hij vertelt ons rond de tempel te wandelen zodat we zegeningen kunnen ontvangen. Daarna krijgen we opnieuw een Tika. Hij nodigt ons uit op zijn plekje waar hij woont voor een tchai die hij klaarmaakt in een keteltje boven vuur. Hij laat tevens zijn klein huisje zien waar hij zijn bed en wat spulletjes heeft. Hij speelt een melodietje voor ons op zijn speciaal orgeltje. Best een bijzonder man.
Daarna gaan we naar Linga, een nieuwe plek die Rattan ontdekt heeft. Deze keer rijden we met de auto door een droge rivier om er te geraken. Dit wil zeggen dat de mensen die er wonen afgesloten zijn als er moessonregens zijn aangezien de rivier dan vol water stroomt. In de toekomst zal hier een brug gebouwd worden, maar nu is het zoals het is. Het is best een mooie plek als we zo door de velden met huisjes rijden. Plots dienen we te stoppen? We moeten ons registreren en inkom betalen om naar de plek te gaan waar we willen zijn. Het geld wordt benut voor de bouw van een tempel. Eens aangekomen, zien we dat we bij een natuurfenomeen aankomen. Het lijkt een wand vol stallachtieten, best groot en toch een beetje indrukwekkend maar niet iets heel nieuw voor ons. Voor de mensen hier is het echt heel bijzonder en indrukwekkend. Ze hebben er direct een heilige plaats van gemaakt en gestart met de bouw van een tempel naast de tempel die er al in de buurt staat. Het lijkt een nieuw soort bedevaartsoord. Voor Sonja en Ronny is dit moeilijk te begrijpen. Zeker als ze horen dat de regering dit steunt. Zij zouden liever zien dat hulpbehoevende mensen worden gesteund maar het geloof in dit land staat echter helemaal van boven. Inderdaad niet makkelijk om te begrijpen maar wel een niet te veranderen feit. Na dit tafereel doen we ons te goed aan een zakje noedels en een tchai gemaakt met een stukje van een medicinale boom. Dit een 10-tal dagen drinken zorgt ervoor dat je geen pijn meer hebt in je gewrichten. De thee smaakt heerlijk. We kopen ons een zakje om mee te nemen. Daarna rijden we opnieuw naar de bazar van Mahendranagar voor een lassy, opnieuw een typische yoghurtdrank van Nepal. Je kan kiezen voor een gezoute äof een zoete. Het smaakt best verkoelen.
Na al deze belevenissen verkiezen we om weer naar ons resort te rijden en de rest van de dag op eigen tempo en naar eigen smaak door te brengen. Al de indrukken die je opdoet hebben vaak tijd nodig om weer los te laten.
Morgen vertrekken we naar Dadeldhura, op weg naar de bergen. Sonja kijkt er echt naar uit. Maar deze avond genieten we nog van een super maaltijd met gefrituurde kip. Hmmm lekker.
17 maart 2018:
We zijn ondertussen al 2 dagen in Dadeldhura. De trip erheen is goed verlopen. Onderweg vertelde Rattan over het ontstaan van de Hindi goden. Aldus hem zijn er 33 miljoen goden. Het startte met moederaarde en haar naam is Anasuia Davi (onvergetelijke moeder aarde waar je mag leven) die alle kracht bezit om te creëren. Zo creëert ze een zoon Bhrama. Zij vraagt haar zoon om met haar te slapen maar hij weigert want zij is zijn moeder en dat hoort niet. De moeder dood haar zoon en creëert een nieuwe zoon Vishnu. Ook hem stelt ze dezelfde vraag maar ook hij wenst dit niet. De moeder dood hem tevens en creëert haar derde zoon Mahesh (Shiva). Hij krijgt dezelfde vraag van zijn moeder. Hij gaat akkoord op drie voorwaarden, dat zijn 2 broers terug mogen leven, wat al 2 voorwaarden zijn en de derde is dat hij haar volledige kracht krijgt. Moeder gaat akkoord, ze brengt zijn 2 broers terug tot leven en geeft haar grote creërende kracht aan hem. Hij gebruikt deze om zijn moeder te doden en heeft de creërende kracht om nieuwe dingen te creëren. Vanaf dat moment is hij de creator maar ook degene die kan vernietigen. Hij is het mannelijke dat vernietigt wat niet hoort en het vrouwelijke dat nieuw leven creëert. Mijn medereizigers vonden dit een niet zo gemakkelijk verhaal en konden de betekenis hiervan niet voelen. Ik kan een verbinding maken met dit verhaal en met hoe ik naar de wereld kijk. Ik voel hoe we allemaal Shiva zijn, het mannelijk en vrouwelijk in ons dragen en van daaruit kunnen handelen, het vernietigen en het creëren zowel vanuit het mannelijk als vanuit het vrouwelijke. We kunnen voor onszelf een wereld creëren waarin we vernietigen en niets kunnen opbouwen maar eerder lijden in wat we creëren of we kunnen een wereld creëren waarin vernieuwing is, verbinding met elkaar, optillen van elkaar, mooier maken, ruimte creëren, vreugde, ....
Het is een keuze die we elke dag kunnen maken. De keuze om in een afhankelijke rol te blijven zitten en dus te denken dan we slachtoffer zijn van wat er rond ons gebeurt, of de keuze om verbinding te maken met de Shiva in je zelf die in staat is zijn/haar eigen wereld van vreugde te creëren voor zo ver dit op dat moment mogelijk is. We kunnen niet altijd bepalen wat ons overkomt, wel hoe we ermee omgaan en wat we verder wensen te creëren, ons eigen geluk of afhankelijk zijn.
Ik hou er wel van om naar die godenverhalen te luisteren en te voelen hoe ik me hier al dan niet mee kan verbinden.
Bijna in Dadeldhura aangekomen is het weer helemaal omgeslagen. Het regent en er is behoorlijk wat wind, een weertje dat ik hier niet ken. Het zal zo moeten zijn, ik vertrouw erop dat morgen de zon weer schijnt. Sonja en Ronny zijn heel blij met deze nieuwe plek, ze houden beide van de bergen en wat meer rust. Hier is er veel minder verkeer en het uitzicht van de bergen biedt ongetwijfeld al rust. De dag nadien wensen Sonja en Ronny te wandelen liefst in de natuur. We doen een aantal voorstellen, uiteindelijk doet Rattan het voorstel om naar Silgadhi te gaan, vandaar uit de jeep te nemen zo ver mogelijk om dan die afstand weer terug te wandelen. Onderweg er heen zijn er heel wat mooie uitzichten. Er wordt voor dit gekozen. We vertrekken na het ontbijt richting Silgadhi. We stoppen op de prachtige plekken die we passeren om foto's te nemen en rijden verder richting het dal de bedding van de rivier volgend. De sfeer in de auto is fijn. We genieten van wat is. Op een gegeven moment wordt er gevraagd hoe lang ze nog in de auto dienen te zitten waarbij ze te horen krijgen dat we nog maar in de helft zijn. Ze schrikken erg omdat ze in gedachten hadden te wandelen en niet opnieuw heel wat tijd in de auto te zitten. Om een verhaal kort te maken, we stuiteren hier op een miscommunicatie iets wat kan gebeuren. Ik voel dat het leidt tot een heel andere sfeer. Hier zit ik dan in een situatie waar ik mezelf verantwoordelijk voor voel. Ik voel de sfeer en zoek in mezelf hoe ik hier weer lucht in kan brengen. Ik wacht een tijd tot ze zelf met hun gevoel komen maar dat gebeurt niet.
Ik besluit het gevoel te benoemen omdat uitspreken alleen maar kan zorgen voor loslaten en opnieuw beginnen. Het benoemen zorgt voor een bevestiging van hun ongenoegen wat ik best begrijp. We kunnen echter niet terug, we kunnen alleen maar vooruit. Hier komen we in een situatie waarin we kunnen kiezen om ons ambetant te voelen omdat het niet is wat we zouden willen, of proberen we te accepteren dat het is wat het is en proberen er samen het beste van te maken, ons open te stellen en ondanks een dag van genieten te maken. Ik ben blij dat ik het benoemt heb en zij beide dit ook konden waardoor we met zijn allen konden loslaten en gaan voor een fijne dag. Het werd uiteindelijk een geweldige dag. Eens aangekomen in Silgadhi namen we een lunch terwijl Rattan een jeep regelde, en dan begon een nieuw avontuur. De jeeptocht was een waar avontuur waar we goed door elkaar geschut werden omwille van de moeilijke weg maar het gaf vreugde en plezier. Ronny zijn verstand stond stil dat de Nepaleese mensen deze weg rijden met een jeep die geen 4x4 heeft. We zaten bij momenten vast, moesten al eens uit de jeep, er werd geduwd, stenen onder de wielen gelegd, noem maar op maar we geraakten waar we wilden zijn. Zeer zeker is er heel wat rubber van de achterbanden van de jeep verdwenen. Geen enkele Belgische chauffeur zou dit aandurven, hier in Nepal kan alles. We nemen door dit avontuur een heel verhaal mee naar huis. Dan kan de 2,5 durende wandeling beginnen, eerst door de bossen terug naar beneden aangezien we met de jeep alleen maar naar boven zijn gereden. Het laatste stuk door het dorp. We genieten allemaal van de wandeling, de mensen die we onderweg tegen komen, waar we soms mee in gesprek gaan, de sfeer van een warm dorp, een tempel die we passeren, een goudsmid die we aan het werk zien,... heerlijk om te beleven. Na een drankje gaan we terug op weg naar Dadeldhura met een voldaan gevoel. Het was ondanks een heerlijke dag en ik ben dankbaar dat Sonja en Ronny hier mede voor gezorgd hebben. We hebben met zijn allen iets moois van onszelf mogen ontdekken, de mogelijkheid om ondanks toch iets leuk te creëren.
De dag nadien geven we Sonja en Ronny een dagje vrij in Dadeldhura zodat ze zelf op hun manier deze omgeving al wandelend kunnen ontdekken. Ze kijken ernaar uit om dit te doen. Ik leer dat mensen dit nodig hebben en dat niet alles voor hen dient ingevuld te worden.
's Avonds zitten we meestal samen en drinken lokale drankjes (whisky cola of rum cola of een biertje) en praten met elkaar. Dit zijn heerlijke momenten waar we kunnen delen en elkaar nog beter leren kennen.
Ik ben dankbaar dat ik dit mag doen en beleven. Het is fijn om mensen mee te nemen en een reis te maken doorheen Nepal en India maar zo ook een reis doorheen henzelf. Het gaat niet alleen om wat er aan de buitenkant gebeurt maar ook om de binnenkant. Als ik zie hoe mensen meer inzicht krijgen in hun zelf en dit ervoor zorgt dat ze iets kunnen loslaten en hen meer kunnen openstellen voor iets nieuw, dan maakt het niet allen hen blij maar zeer zeker ook mezelf. Dat is wat voor mij deze reis zo waardevol maakt.
Vandaag zaterdag 17 maart vertrekken Sonja en Ronny alleen op stap voor een dagje zelf ontdekken. Ik kijk uit naar hun verhaal als ze terug zijn.
Ik vul mijn tijd met werken aan mijn blog, telefoon naar huis en tijd voor mezelf.... Ook dit vind ik heerlijk.....
18 maart 2018:
Sonja en Ronny zijn vanmorgen alleen vertrokken voor een grote wandeling over de bergkam, niet echt wetend waar ze uit zouden komen. Na 4 u wandelen zagen we ze heel blij gezind weer terugkomen. Ze waren over de bergkam gewandeld naar beneden tot aan de rivier en zo weer omhoog om aan de andere kant van ons hotel weer uit te komen. Ze waren onderweg van alles tegengekomen, hindernissen zoals een boom op de weg en struiken maar ook een moeder met kinderen die een van haar kinderen aan het wassen was. Sonja geeft aan dat ze door dit beeld werd geraakt. Ze wou graag een foto nemen maar omdat de moeder haar kind aan het wassen was, heeft ze dit uit respect niet gedaan. Ik zie dat de 4 uur durende wandeling hun goed heeft gedaan, ze genoten van wat ze tegenkwamen maar ook van het avontuur op zich. Ze waren toe aan een frisse pint en een lunch. Ik stond klaar om alleen op pad te gaan, effen op mijn manier gaan wandelen en mijn tijd invullen. Heerlijk kan dit zijn. Ik deed deels een route die ik kende maar zocht een nieuwe extra route en dit lukte me. Onderweg stopte ik bij een meisje dat op een bank zat om even met haar te praten en een foto te nemen. Ik heb haar foto's van mijn gezin laten zien, altijd fijn om zo in communicatie te treden. Het nieuwe pad dat ik ontdekte was prachtig met mooie uitzichten, leuke huisjes en vriendelijke mensen onderweg. Ik kan zo genieten van rustig wandelen, rondkijken en mensen ontmoeten. Als ik twijfelde aan de richting vroeg ik onderweg of het de richting was naar de bazar want daar moest ik uiteindelijk weer uitkomen. Ik zat telkens goed. Eens aan het begin van de bazar zocht ik een plekje om effen te rusten en wat te schrijven. Ik hou ervan om neer te schrijven wat er door me heen gaat. Het geeft me steeds meer inzichten in de processen van het leven. Ik zette me eerst onder een boom maar daar voelde het kil door de wind. Ik zocht een nieuwe plek en vond een verhoogje langs de straat waar al een vrouw zat. Ik ging bij haar zitten. Al snel gingen we in gesprek. Altijd zo fijn om te voelen hoe open en vriendelijk deze mensen zijn. Zij had net als ik drie kinderen, twee dochters en een zoon. Ze woonde een stukje van de bazar af en wachtte nu op haar bus om naar Ataria te gaan waar 1 van haar kinderen woont. Ze zou er 5 dagen verblijven. Ik ken niet zoveel Nepalees maar met een aantal woorden, kan je toch al heel wat te weten komen en vertellen. Ik knuffel haar ten afscheid nadat ik een goed half uur bij haar gezeten heb, en wat neergeschreven in mijn boek.
Ik koop wat druiven, ga terug naar de vrouw die ik ontmoette en geef haar de helft. Ze wil het eerst niet aannemen maar na wat aandringen neemt ze het toch aan. Typisch voor de Nepaleese vrouwen. Ik ga naar een muurtje aan de busstand om mijn vest aan te doen aangezien het kouder werd. Ik zag er een moeder met 3 kinderen en het was duidelijk dat ze niet welgesteld waren. Ik haal een pakje koekjes uit mijn tas en geef deze aan de kinderen. Hun ogen vertellen voldoende. Ze wuiven me na tot ik uit het zicht ben. Fijn als je een ander gelukkig kan maken. Ik wandel opnieuw naar het hotel na een 2 tal uren heerlijk te hebben genoten. Het leven kan zo simpel zijn als we er ons voor openstellen. Niets verwachten maar verwondert kijken naar dat wat op je pad komt. Het doe zo goed als je tijd maakt voor jezelf. Ik voel hoe dit voor elke mens zo belangrijk is, eigen batterijen opladen en dit is voor iedereen anders.
Ondertussen is het weer avond.
Morgen vertrekken we naar het bergdorp, weer een nieuw avontuur. Ik ben benieuwd wat dit voor Sonja en Ronny gaat betekenen.
19 maart 2018:
Na het ontbijt gaan we nog even naar de bazar om nog wat te kuieren en eventueel te kopen. Ik wil graag nog wat broeken kopen voor de meisjes van ons gastgezin in de bergen, en voor Rattan zijn schoonmoeder en grootmoeder, de moeder van zijn echte moeder die overleden is toen hij nog jong was, elk een sjaal. Ik wil haar graag ontmoeten, stond eerder al op mijn programma maar het had zich nog niet kunnen voordoen.
Het is een wandeling van 2,5u enkel maar dit heb ik ervoor over. Ik vind wat ik wou in de bazar, en ook Sonja en Ronny vinden wat ze wilden. We wandelen via een weg die hoger op ligt weer terug naar het hotel. Na wat gedronken te hebben, vertrekken we naar Talphaka het bergdorpje waar mijn project loopt. Ik ben benieuwd om de mensen terug te ontmoeten en te kijken hoe ver ze staan met de bouw van de douches voor de vrouwen.
Het is verwonderlijk hoe een groot deel van de weg nu geasfalteerd is en dit na 4 maanden want het is maar 4 maand gelden dat ik hier was. De geasfalteerde weg is heerlijk om op te rijden. Ook de rest van de weg is behoorlijk, beter dan de vorige keer ook al bestaat deze uit zand en stenen. Sonja en Ronny genieten van weer een ander uitzicht. We stoppen onderweg voor een lunch bestaande uit magie noedels, best lekker en redelijk pikant. Ze voelen beide dat ze hier nog meer achter staan dan wat ze al gezien hebben. Toch zijn de mensen bijzonder lief en vriendelijk en spreken ze je graag aan. Het moeilijk hier is dat de taal zo anders is en ze hier geen Engels spreken. Eens de noedels op en de tchai rijden we verder.
Een aantal km voor de rivier stoppen we en laten we Sonja en Ronny te voet verder wandelen, aangezien ze van wandelen houden, zijn ze blij met dit voorstel. We wachten hen op aan de rivier die we met de auto dienen over te steken aangezien de brug nog niet af is. Ik stap door de rivier wat best heerlijk is, fris water aan mijn voeten is super als je het warm hebt. Rattan gaat ondertussen naar de tempel wat hij altijd doet op deze plek, ik neem wat foto's en wandel door de rivier. Sonja en Ronny arriveren al snel. Ze genieten tevens om met blote voeten door het water te stappen. Dan doen we ons wandelschoenen aan en wandelen te voet de berg op tot aan het dorpje. Rattan rijdt met de auto verder waardoor we geen bagage dienen te dragen alleen het laatste stukje waar hij met zijn auto niet meer verder kan. Na een stevige klim zien we in de verte dat heel wat kinderen de bagage naar het dorp aan het dragen zijn. Dat gebeurt hier spontaan. Wij hoeven alleen nog onze eigen bagage te dragen en dan nog een laatste stevige klim naar het dorp. Net op het laatste passeer ik het waterpunt waar de mannen van het dorp 2 douches voor de vrouwen gingen maken, mijn project dat ik vorige oktober startte. Ik was heel aangenaam verrast te zien dat ze toch al heel wat gebouwd hadden. Mannen dragen de stenen van onderaf naar boven om hiermee een douche te bouwen. Ik ben blij te zien dat ze het ter harte hebben genomen en aan het bouwen zijn gegaan. Ook het huis van de oudere zoon van het gezin waar we verblijven is met de bouw van zijn huis van start gegaan, een heel mooi gebouw dat nog niet voltooid is maar waar je kan zien dat het met zorg gemaakt is. Het maakt me oprecht blij als mensen stappen zetten om hun leven te verbeteren.
Sonja en Ronny kijken hun ogen uit want hier is het leven echt blijven stilstaan. Ze maken kennis met de mensen, bekijken hun kamer en gaan op ontdekkingswandeling in het dorp nog net voor dat het donker wordt. Ze krijgen van ons een heerlijke zelfgemaakte maaltijd buiten op het terras. Er wordt van genoten. Ze voelen de stilte hier, geen auto's, geen verkeer of machines, alleen rust en natuur. Ze ademen dit gevoel in om nooit te vergeten.
Morgen gaan Sonja en Ronny weer alleen op pad in de bergen. Ze gaan een wandeling maken naar een tempel hoog in de bergen, komen naar beneden en wandelen eventueel nog naar beneden naar de rivier. Ze willen er een ganse dag van maken. Voor ons geen probleem. We zorgen dat ze een maaltijd mee hebben zodat ze een ganse dag kunnen genieten.
Ik ging normaal naar de grootouders van Manu en Rattan maar daar was het helaas al te laat voor aangezien het een te grote afstand is om voor het donker thuis te zijn. Manu en ik besluiten om in de plaats samen naar de rivier te wandelen om daar wat te vertoeven. Dat is altijd heerlijk en ik weet dat dit samen gaat met lange gesprekken met elkaar. Het is ook de eerste keer deze reis dat ik echt tijd voor haar heb. Ze is een lieve meid die het zelf ook niet altijd even gemakkelijk heeft maar die wel heel wat in haar mars heeft. Het is heerlijk vertoeven aan het water en het doet ons beide enorm deugd. Ik voel aan haar verhaal dat ze deze manier van leven van dit dorp al een tijd voorbij is. Ze denkt anders, zorgt beter voor zichzelf, neemt verantwoordelijkheid en weet dat ze alleen maar ergens geraakt als ze werkt en ervoor gaat. Het komt niet vanzelf naar je toe. In dit dorp houden ze vast aan het gekende, is de zelfzorg nog steeds vrij laag en zijn mensen vaak liever lui dan moe. Ze doen wat moet gedaan worden maar meer niet. Zo is de trap naar dit huis nog steeds stuk. Wij zouden deze al lang gerepareerd hebben maar hier kijken ze ernaar. Het is wat het is, je kant dit best accepteren zonder oordeel aangezien dit hun leven en hun keuzes zijn. Manu wil graag verder met haar leven. Ze wil zich ontwikkelen en niet blijven stilstaan wat haar siert. De mensen in dit dorp lijken dit verlangen niet zo sterk in zich te dragen. Ze zien hun huidig leven als hun leven zoals het altijd zal zijn. Ze kennen geen ander leven, in die zin kunnen we dit ook niet van hen verlangen.
Sonja beslist om die nacht buiten te slapen op een speciaal gevlochten bed met een muggennet boven haar. Mohan slaap samen met haar buiten in een ander gevlochten bed. Ze heeft alleen de pech dat de hele nacht vooral zij maar ook wij met zijn allen kunnen genieten van luide muziek van ergens in de buurt waar er een verjaardagsfeest wordt gegeven. Amaai muziek tot in de ochtend voorbij 5u. Toch vond ze het heerlijk om in dat bedje te vertoeven. De temperatuur 's nachts buiten is zalig, beter dan binnen. Vanaf april slapen ze allemaal buiten omwille van de warmte binnen. Dag nadien is Ronny buiten gaan slapen om deze ervaring op te doen.
28 maart 2018
Na een rustige ochtend, ons wassen in de buitendouche, genieten van een ontbijt buiten zijn we op weg naar een Siks tempel. Eentje die Rattan en ik vorige keer ontdekt hadden en een positieve ervaring hadden opgedaan waardoor we deze graag wilden delen met anderen. Het is een mooi verzorgd complex met een grote prachtige boom en een groot gebouwd waterbad waar de mensen zich in mogen douchen. Het water wordt hier gezien als heilig water. Wij gaan er met ons voeten in. De mensen die er rondlopen zijn verzorgd en super vriendelijk. Ronny gaat met verschillende mensen een gesprek aan. Ik merk dat hij er echt van geniet. Hij is een spontaan iemand die helemaal in zijn element is als hij een gesprek kan aangaan. Na het bezoek aan de tempel gaan we naar het complex ernaast waar je gratis kan eten of voor een vrijwillige bijdrage. Je neemt een bord en zet je neer op een mat, allemaal naast elkaar. Er wordt rijst, dal, groenten op je bord geschept. Je kan eten zoveel je wil. Daarna ruim je zelf je bord op. Vrijwilligers, zowel jong als oud, wassen dit af, koken het eten, serveren het eten, poetsen of ruimen op. Elke dag zijn dit andere mensen. Het is een fijne manier om er voor mensen te zijn, iedereen mag komen eten ondanks hun geloof of rijkdom. Het raakt Sonja en Ronny dat dit hier zo kan, een mooi te bewonderen initiatief.
Dan rijden we opnieuw naar de bazaar van Kathima voor een vers fruitsapje. Het is bijzonder warm en dan smaakt dit wel. Voor het avondeten eten we vis dus na het sapje naar de vismarkt. Voor ons Europese mensen niet zo gemakkelijk. Er ligt dikke verse vis, maar het stinkt er naar de vis en de vliegen zijn talrijk aanwezig. Toch geeft Rattan aan dat deze vis super vers is en lekker. Ik vertrouw hem en zo kopen we 2 vissen die ter plekke gefileerd worden en in stukken gedaan. Dan op weg naar huis om de vis klaar te maken. De vis wordt voorzien van een gekruide laagje bloem en in de zon gezet zodat de kruiden in de vis kunnen trekken. Daarna wordt de vis gefrituurd voor de eerste keer, terug afgekoeld en gefrituurd voor de 2de keer. Ik mag zeggen dat deze vis, super smaakte, het was een over heerlijk avondmaal. Na nog een pintje was het weer bedtijd.
De dag nadien vertrekken we naar Delhi. Het wordt een rit waar we van alles onverwacht tegenkomen. We zijn onderweg van 9u30 tot 19u45.
Het is weer zover, ik ben sinds vanmorgen weer in mijn tweede thuishaven India samen met 2 toffe lieve mensen Ronny en Sonja. De reis is vlot verlopen, na 9,5 vliegen zijn weer goed en wel in Delhi geland. Met wat vertraging omwille van het verkeer is Rattan ons komen oppikken met de traditionele bloemenkrans die we van hem om onze nek krijgen. Na in te zijn gecheckt in een hotel en kennis met elkaar gemaakt te hebben en een beetje gerust zijn we de winkelstraat van Karlbag gaan bezoeken, eentje die ik tijdens mijn allereerste reis in India al bezocht had. Voor mijn twee mensen best een avontuur aangezien zij voor de eerste keer in India vertoeven. Na een lokale lunch, een tali bezochten we nog de Hanneman tempel maar deze was helaas dicht. Jammer want het is een tempel die eruitziet als een grote aap waar je binnen kunt gaan. Een attractie op zich. We hebben wat fotootjes gemaakt en dan het verkeer getrotseerd om weer terug te wandelen . Een waar Russisch roulette om die straten over te steken maar het is ons gelukt. Nu vertoeven we weer op de kamer om wat bij te komen aangezien we nog moe zijn van de reis maar ook van de eerste warmte. Enkele dagen geleden vertoefden we in temperaturen van min 10 en nu een kleine 30.
Straks komt Rattan ons weer ophalen en gaan we bij zijn familie het avondeten nuttigen. Ik kijk er al naar uit aangezien zijn vrouw Parvati heerlijk kan koken maar ook om haar en de kinderen terug te zien.
Wordt vervolgd...
10 maart 2018:
We zijn ondertussen al in Kathima, genietend van de rust, het mooie uitzicht en de zo gastvrije mensen. Heerlijk om er te vertoeven, ook voor mijn 2 medereizigers. Het is nu ochtend, Sonja, Ronny en Mohan zijn net vertrokken voor een uurtje joggen. Mohan, half broer van Rattan is mee zodat ze de weg weer terugvinden. Ik werk ondertussen aan de blog.
Gisteren hebben we nog wat rond getoerd in Delhi voornamelijk met de metro. De avond ervoor zijn we met de auto van ons hotel ten huize van Rattan gereden. Deze keer een ware ongelooflijke chaos. Waar we een half uurtje over zouden doen, hebben we haast 3 uur over gedaan. Voor Sonja en Tonny een ongezien tafereel. Ze zitten in de fase van overkomen en verwonderen van hoe het verkeer in India verloopt. Ook zij geven aan, net als de vorige reizigers, dit kan je thuis niet uitleggen, dit moet je gevoeld hebben. Ik kan dit alleen maar beamen. Voor een aantal dagen is dit voor ons te doen, hier constant in vertoeven is te uitputtend. Ze hebben bewondering voor hoe Rattan zich een weg vindt in deze hectische toestand, waarin hij zijn best doet kalm te blijven maar dit best een opdracht is.
Aangekomen ten huize van Rattan had zijn vrouw Parvati weer een heerlijke maaltijd gekookt. Mijn 2 medereizigers vinden het Indisch eten fantastisch. We maken kennis met het deel van het gezin dat thuis is. Het werd een heerlijke avond met gesprekken over hun cultuur en manier van leven. Voor mijn 2 mensen fijn om dit te mogen ervaren, hoe je zo welkom kan zijn als vreemde in een Indisch gezin. Ik merk dat het best iets met hen doet. We besluiten om met de metro terug te gaan aangezien dit maar een half uurtje is. Ondertussen ken ik het verloop van de metro en ga ik met hen alleen terug naar het hotel. Eens afgestapt aan de metro nemen we een tsjoektsjoek en natuurlijk willen ze meer vragen maar als ik het correcte bedrag ken, laat ik me echt niet van de wijs brengen. Ik vind dan ook een tsjoektsjoek die de correcte prijs vraagt. En zo komen we aan in het hotel, drinken we nog iets, mijmeren over de dagen kruipen we best vermoeid na de lange reis en een dag vol indrukken, blij ons bed in voor een goede nachtrust.
Dag nadien verschijnt Rattan, zoon Heera heeft vanacht gewerkt en heeft nu zijn slaap nodig anders zou hij met veel plezier ons deze dag begeleid hebben. Metro en Rattan is iets moeilijker. Hij voelt zich hier niet zo thuis. Met zijn auto is hij als een vis in het water en brengt hij ons waar we willen, dus voor hem een uitdaging aangezien hij met de metro is aangekomen. We bezoeken eerst een mooie sikhs tempel Bangla Sahib Gurdwara, en dit doen we alsnog met de auto die Rattan snel regelde. De tempel wordt geapprecieerd. Het is altijd fijn om de energie van een tempel te voelen, de muziek, de sfeer, de mensen, de tempel op zich met al het bladgoud. Dan op weg te voet naar een monument dat zeer oud is, een studie rond hoe de zon de tijd kan aangeven, je kan het vergelijken met een zonnewijzer, anders gebouwd maar met dezelfde resultaten. Jantar Mantar genoemd.
Daarna gaan we naar de ondergrondse Palika bazar, een attractie op zich. Alle winkeltjes zijn open, het is dus een drukke bedoeling. Rattan neemt ons mee naar de eetstandjes waar we voor lunch heerlijke kip eten. We dienen hier rechtstaand te eten en wij Europeanen zouden hier wellicht niets bestellen maar als je ervoor durft te gaan wordt je ongelooflijk verrast door de heerlijke smaken. We trakteren ons daarna op een lekkere Starbucks Coffee, de enige die ik in India ken. Na hiervan te hebben genoten, ga ik alleen verder met Sonja en Ronny en reizen we via de metro doorheen Delhi vertrekkende vanuit CP Connaught Place naar Noida 18. We gaan naar een mooi overdekt winkelcentrum, kuieren er wat rond en kopen ons iets moois en trakteren onszelf op een heerlijk vers vruchtendrankje. Dan via metro terug naar het hotel waar we onze bagage oppikken en met de tsjoektsjoek terug naar de metro gaan op weg naar het huis van Rattan waar we opnieuw mogen genieten van een heerlijk avondmaal en deze keer er ook blijven slapen. Heera heeft ons opgewacht aan het hotel, best een aangenamen verrassing aangezien ik dit niet wist. Hij begeleidt ons naar huis. Toch echt een heerlijke man die Heera. Tijdens de rit naar huis, kan hij net als zijn vader boeiend vertellen met de nodige humor. En zo geraken we zonder problemen op de plek waar we moeten zijn. Zelf ben ik best fier op mezelf, dat het me lukt om alleen doorheen Delhi te reizen. Het geeft me echt een goed gevoel, dat ik dit zelfstandig kan.
De ochtend nadien vertrekken we op tijd naar Kathima na een goed ontbijt. We hebben heel wat verkeertijd kunnen sparen om van hieruit naar Kathima te vertrekken en niet vanuit het hotel. De tocht verloopt prima, de wegen zijn al heel wat beter dan toen ik hier voor de eerste keer naar toe reed iets meer dan 2 jaar geleden. Sonja en Ronny kijken hun ogen uit onderweg naar een land dat zo anders is als de onze. We halen onderweg heel wat thema's aan zoals het verkeer, reïncarnatie, sterven, waarom sommige fietsen versierd zijn, maar ook welke rollen, aldus Rattan een vrouw ten opzichte van haar man kan opnemen, een vrouw is als een moeder als ze zorgt dat haar man eten heeft, een vrouw is als een echtgenoot als ze geïnteresseerd is in hoe haar man zich voelt, een vrouw is als een broer als ze het opneemt voor haar man, een vrouw is als een vader als ze het geld goed beheerd, een vrouw is als een zus als ze samen met haar man van het leven geniet, ... best een mooie omschrijving. Maar er werd ook gezegd hoe een vrouw hier alles dient te doen voor haar man en kinderen, mannenwerk, vaderwerk, geen tijd voor zichzelf en dan nog klaar zijn om haar lichaam aan te bieden....
Hier dient de vrouw nog te leren hoe ze zorg dient te dragen voor zichzelf en haar niet laat onderdruk zetten of gebruiken door de ander.
Tegen 16u komen we in Kathima aan. Ze zijn net als de anderen zo positief verrast door deze plek. Ditmaal blijven we alle 3 in dit huisje overnachten. Ze hebben de aparte ruimte mooi voor ons ingericht. De kast is eruit gehaald waardoor we meer ruimte hebben. Ik sta steeds versteld hoe ze zoveel zorg dragen om het ons naar ons zin te maken. Ook al hoeft dit niet, je kan het best accepteren anders zijn ze geraakt.
Die avond maken we een wandeling in het dorp deels in het donker en genieten we opnieuw van voortreffelijk eten.
11 maart 2018:
De zon schijnt weer heerlijk. Na een frisse nacht is het super om die zonnestralen op je gezicht te voelen. Alles hier beleef is zoveel intenser dan thuis. Ik geniet veel dieper, dat is wat dit land met me doet. Ik koester dit voelen tot diep in mijn hart.
Sonja en Ronny wensen te gaan joggen. Geen probleem, we hebben Mohan die hen wil begeleiden. Ik ben hier echter niet zo voor geschikt. Elk zijn kwaliteiten.
Na het joggen en een letterlijk koude verfrissende douche buiten, krijgen we een heerlijk ontbijt. Dan op weg naar de politie van Kathima want net als altijd wenst Rattan dat we ons gaan registreren. Voor hem een stressvol moment, voor mij een goede dag gaan zeggen. Ik stap er vrolijk binnen en wordt vrolijk ontvangen. Rattan stap met stress binnen en wordt streng aangesproken in wat hij dient te doen om het in orde te brengen. Voor mij was alles in orde, hij dient wel van alles te doen. Naar mijn gevoel werkt zo het leven, zo binnen zo buiten. Hoe jij je voelt en wat je uitstraalt komt aan de buitenkant naar je toe. Ook al ben je je hier bewust van, het is best moeilijk om hier verandering in te krijgen aangezien we allemaal kwetsuren met ons meedragen waarom we ons zus of zo voelen en er ook naar handelen. Hier inzicht in krijgen, kwetsuren transformeren zorgt ervoor dat we anders kunnen zijn, anders kunnen kijken en handelen. Naar mijn gevoel een ware rijkdom als je zo naar het leven kan kijken en handelen.
Het politiegebeuren geraakt uiteindelijk opgelost na wat acties. Daarna zijn we het gezin gaan bezoeken dat ik 2 jaar geleden ondersteunt heb om een stukje grond te kopen zodat ze niet meer afhankelijk waren van een grootgrondbezitter.
Ze woonden in een huisje van hen, dienden hun akkers te bewerken en nog eens de helft van de opbrengst terug aan hen te geven in ruil om er te wonen. Het gezin heeft een stukje grond gekocht en er met geleend geld een klein huisje opgezet ondanks het accident dat de man vorig jaar had. Hij werd tijdens het werk op het veld geraakt door de bliksem. Hij viel met zijn hoofd in het water. Gelukkig was zijn dochter aanwezig anders was hij zeker in een plas water verdronken. Hij had verlamming aan 1 kant maar het gaat gelukkig al beter. Hij kan weer alles bewegen maar heeft het moeilijk om weer te bewegen als hij even heeft stilgestaan. Het wandelen gaat moeilijk maar het fietsen lukt prima. Zo zoekt hij zijn weg om toch voor zijn gezin te zorgen. Hij kan niet meer werken als voorheen en dus verdient hij ook minder. Toch zie ik hoe hard hij zijn best doet, ondanks. Ik had nog wat geld over van de vorige benefiet en dit heb ik nu nuttig besteed aan dit gezin. Ze kúnnen hiermee een deel van hun hypotheek op hun huis afbetalen zodat er weer wat ruimte komt om een vloer in het huis te leggen zodat ze echt in het huis kunnen gaan wonen. De man en zijn gezin waren zo dankbaar. Ik hoop dat dit hun zorgen verlicht zodat ze weer verder kunnen op een positieve manier met een fijn vooruitzicht. Ze zijn uit het systeem van eigendom van grootgrondbezitters geraakt en daar ben ik enorm blij om. Hun kinderen gaan het zeker beter hebben. Sonja en Ronny waren beide ook geraakt door dit gezin. Het is fijn om te zien hoe ze mee kunnen leven met de mensen en een zicht krijgen waar het project Purity for India and Nepal om draait.
Dan naar huis voor een lunch en daarna een wandeling door het dorp en kennis maken met de mensen daar. Ik geniet om de mensen weer terug te zien. Ik word nog altijd even enthousiast ontvangen. Sonja en Ronny genieten mee van de gastvrijheid van de mensen. Ze laten ons hun huis zien, we spreken met hen, krijgen tchai, ze doen hun verhalen, allemaal fijn om te ervaren. De avond eindigde met weer een heerlijk avondmaal. De ochtend nadien bezoeken we de tempel Punagri die ligt op een berg. Het zijn heel wat trappen voor we er geraken. Ditmaal is het drukker en dienen we zelfs op het laatste aan te schuiven. Het blijft een vreemd gegeven voor ons Westerlingen om te zien hoe erg ze hun goden vereren. Wij hebben hier weinig voeling mee. Het is goed dit te zien en te voelen maar echt begrijpen is best moeilijk. We doen net als de Indische mensen mee met de hetze van iets offeren, wensen doen, een Tika krijgen en een rood-geel koordje rond je arm om de wensen te laten uitkomen. Het heeft wel iets om je er eens helemaal aan over te geven.
Voor we weer terug naar Kathima rijden drinken we nog een tchai en gaan we even naar de Kali rivier die de scheiding vormt tussen India en Nepal. Ons voeten worden verfrist en we nemen enkele foto's. Dan naar huis voor de lunch om rond 18u de grens over te gaan naar Nepal. Het oversteken van de grens verliep vrij vlot. We dienden niet te wachten om de oude Engelse brug over te steken, de controle aan de Indische grenspost verliep vlot zonder te wachten, de leger controle ook. Ten slotte de immigratie dienst voor een visum. Ditmaal kopen we een visum ter plekke, vrij eenvoudig, kost veel minder dan in België dus aan iedereen aan te raden mocht je naar Nepal gaan. Voor mijn 2 medereizigers is het weer een hele belevenis om te ervaren hoe hier alles wordt opgeschreven in een boek en er weinig tot niets op computer gebeurd. Je kan je echt de vraag stellen wie dit allemaal nog gaat bekijken. Mocht hier brand ontstaan, dan zijn alle gegevens zeer zeker weg, geen enkele back-up. En dan komen we aan op onze nieuwe plek voor 3 dagen, een gezellig resort tegen de jungle. ...
14 maart 2014
We zijn ondertussen 2 dagen verder. Gisteren zijn we de Joulenga brug gaan bezoeken, een bijzondere hangbrug die opnieuw een verbinding vormt tussen Nepal en India. Dit wordt duidelijk door het groot aantal bromfietsen die hierover rijden geladen met allerlei spullen. Het lijkt wel een smokkelbrug. Het grappige is dat de bromfiets soms zo geladen is dat de bromfiets die van de andere kant komt, niet voorbij kan. Het zijn toestanden, de moeite waard om te bewonderen. We komen op de brug nog 3 jonge buitenlandse mensen tegen die ik aanspreek aangezien hier bijna geen toeristen komen. Ze zijn alle 3 van Spanje en werken voor een maand in een project hier in de buurt. Ze werken voor een schooltje. Ze geven aan dat het voor hen best een cultuurshock is geweest. Op dit moment zijn ze wat aangepast maar na deze week gaan ze voor 2 weken naar Phokara de Himalaya bewonderen. Ze kijken er naar uit om iets echt toeristisch te doen. Ze gaan daarna nog verder trekken naar andere landen, in totaal zullen ze voor 6 maanden weg zijn. Vast heel verrijkend voor deze 2 jongens en een meisje. Ik wens hen alvast een mooie bijzondere tijd toe.
Ter plekke eten we het typische gerecht van Nepal, een Somosa, gekruide aardappelen in een soort bladerdeeg en dit gefrituurd. Iets wat je zeker dient geproefd hebben. En we genieten van een lokale tchai thee.
Daarna kiezen Ronny en Sonja voor een wandeling door een lokaal dorp. Ik vraag Kum mee, een jungle gids verbonden aan dit resort. Hij woont in het lokale dorp achter ons resort en wil ons graag kennis laten maken met zijn dorp en familie. Het wordt een bijzondere wandeling in een rustige sfeer met mooie gezellige taferelen, ideaal om de sfeer op te snuiven en te zien hoe zij leven. Zo komen we een huis onderweg tegen waar een vrouw kurkumma aan het snijden is om te laten drogen en later poeder van te laten maken en een vrouw die van alles aan het naaien is en er uiteindelijk een typische Nepaleese jurk van maakt. We worden uitgenodigd op de koer van een huisje waar 3 vrouwen vertoeven en een baby. We passeren een veldje van wiet dat hier gewoon in het wild groeit. De typische geur ruik je als je het voorbij loopt. We wandelen verder naar het huis van Kum waar we zijn moeder ontmoeten. Zijn vrouw is niet thuis als ook niet de anderen. Zijn 2 jongere zussen zijn inmiddels getrouwd waardoor Kum zijn vrouw en de vrouw van diens broer de enige zijn die voor de andere dienen te zorgen. Ze wonen mooi met een zicht op de jungle. Zo anders dan hoe wij wonen, zo rustig en best gezellig.
Na een douche en wat rusten vertrekken we naar Mahendranagar bazar. Het is al aan het donker worden wat maakt dat een aantal winkels dicht zijn. Toch doen we onze eerste aankopen nadat we een aantal pogingen ondernamen om geld af te halen. Aangezien we honger hadden hebben we ons avondmaal hier genuttigd in het zaakje waar ik al enkele keren ben geweest. Je krijgt er goed eten en zeker voldoende. We hebben met ons 4 weer zo genoten van dit lekker Nepalees avondmaal.
De dag nadien zijn we op tijd opgestaan om naar Betcootlake te gaan, een meer in de bergen. 's morgens vroeg is dit aangenaam aangezien het dan nog lekker fris is. Overdag klimmen de temperaturen op tot 32 °. Voor we in Betcootlake aankomen dienen we een weg af te leggen doorheen de jungle. Best een mooi stuk en het is echt genieten om tussen het groen te zijn. De tocht is een beetje avontuurlijk omdat de weg zijn nodige hindernissen heeft. Maar dat maakt het alleen maar spannend.
Eens boven zien we het mooie meer. We worden ontvangen door een monnik die hier al 44 jaar helemaal alleen woont. Onvoorstelbaar. Hij legt ons uit dat we best met de klok mee rond het meer wandelen wat we ook doen. Iets over de helft wacht hij ons op aan de tempel en krijgen we een Tika op ons voorhoofd. Hij vertelt ons rond de tempel te wandelen zodat we zegeningen kunnen ontvangen. Daarna krijgen we opnieuw een Tika. Hij nodigt ons uit op zijn plekje waar hij woont voor een tchai die hij klaarmaakt in een keteltje boven vuur. Hij laat tevens zijn klein huisje zien waar hij zijn bed en wat spulletjes heeft. Hij speelt een melodietje voor ons op zijn speciaal orgeltje. Best een bijzonder man.
Daarna gaan we naar Linga, een nieuwe plek die Rattan ontdekt heeft. Deze keer rijden we met de auto door een droge rivier om er te geraken. Dit wil zeggen dat de mensen die er wonen afgesloten zijn als er moessonregens zijn aangezien de rivier dan vol water stroomt. In de toekomst zal hier een brug gebouwd worden, maar nu is het zoals het is. Het is best een mooie plek als we zo door de velden met huisjes rijden. Plots dienen we te stoppen? We moeten ons registreren en inkom betalen om naar de plek te gaan waar we willen zijn. Het geld wordt benut voor de bouw van een tempel. Eens aangekomen, zien we dat we bij een natuurfenomeen aankomen. Het lijkt een wand vol stallachtieten, best groot en toch een beetje indrukwekkend maar niet iets heel nieuw voor ons. Voor de mensen hier is het echt heel bijzonder en indrukwekkend. Ze hebben er direct een heilige plaats van gemaakt en gestart met de bouw van een tempel naast de tempel die er al in de buurt staat. Het lijkt een nieuw soort bedevaartsoord. Voor Sonja en Ronny is dit moeilijk te begrijpen. Zeker als ze horen dat de regering dit steunt. Zij zouden liever zien dat hulpbehoevende mensen worden gesteund maar het geloof in dit land staat echter helemaal van boven. Inderdaad niet makkelijk om te begrijpen maar wel een niet te veranderen feit. Na dit tafereel doen we ons te goed aan een zakje noedels en een tchai gemaakt met een stukje van een medicinale boom. Dit een 10-tal dagen drinken zorgt ervoor dat je geen pijn meer hebt in je gewrichten. De thee smaakt heerlijk. We kopen ons een zakje om mee te nemen. Daarna rijden we opnieuw naar de bazar van Mahendranagar voor een lassy, opnieuw een typische yoghurtdrank van Nepal. Je kan kiezen voor een gezoute äof een zoete. Het smaakt best verkoelen.
Na al deze belevenissen verkiezen we om weer naar ons resort te rijden en de rest van de dag op eigen tempo en naar eigen smaak door te brengen. Al de indrukken die je opdoet hebben vaak tijd nodig om weer los te laten.
Morgen vertrekken we naar Dadeldhura, op weg naar de bergen. Sonja kijkt er echt naar uit. Maar deze avond genieten we nog van een super maaltijd met gefrituurde kip. Hmmm lekker.
17 maart 2018:
We zijn ondertussen al 2 dagen in Dadeldhura. De trip erheen is goed verlopen. Onderweg vertelde Rattan over het ontstaan van de Hindi goden. Aldus hem zijn er 33 miljoen goden. Het startte met moederaarde en haar naam is Anasuia Davi (onvergetelijke moeder aarde waar je mag leven) die alle kracht bezit om te creëren. Zo creëert ze een zoon Bhrama. Zij vraagt haar zoon om met haar te slapen maar hij weigert want zij is zijn moeder en dat hoort niet. De moeder dood haar zoon en creëert een nieuwe zoon Vishnu. Ook hem stelt ze dezelfde vraag maar ook hij wenst dit niet. De moeder dood hem tevens en creëert haar derde zoon Mahesh (Shiva). Hij krijgt dezelfde vraag van zijn moeder. Hij gaat akkoord op drie voorwaarden, dat zijn 2 broers terug mogen leven, wat al 2 voorwaarden zijn en de derde is dat hij haar volledige kracht krijgt. Moeder gaat akkoord, ze brengt zijn 2 broers terug tot leven en geeft haar grote creërende kracht aan hem. Hij gebruikt deze om zijn moeder te doden en heeft de creërende kracht om nieuwe dingen te creëren. Vanaf dat moment is hij de creator maar ook degene die kan vernietigen. Hij is het mannelijke dat vernietigt wat niet hoort en het vrouwelijke dat nieuw leven creëert. Mijn medereizigers vonden dit een niet zo gemakkelijk verhaal en konden de betekenis hiervan niet voelen. Ik kan een verbinding maken met dit verhaal en met hoe ik naar de wereld kijk. Ik voel hoe we allemaal Shiva zijn, het mannelijk en vrouwelijk in ons dragen en van daaruit kunnen handelen, het vernietigen en het creëren zowel vanuit het mannelijk als vanuit het vrouwelijke. We kunnen voor onszelf een wereld creëren waarin we vernietigen en niets kunnen opbouwen maar eerder lijden in wat we creëren of we kunnen een wereld creëren waarin vernieuwing is, verbinding met elkaar, optillen van elkaar, mooier maken, ruimte creëren, vreugde, ....
Het is een keuze die we elke dag kunnen maken. De keuze om in een afhankelijke rol te blijven zitten en dus te denken dan we slachtoffer zijn van wat er rond ons gebeurt, of de keuze om verbinding te maken met de Shiva in je zelf die in staat is zijn/haar eigen wereld van vreugde te creëren voor zo ver dit op dat moment mogelijk is. We kunnen niet altijd bepalen wat ons overkomt, wel hoe we ermee omgaan en wat we verder wensen te creëren, ons eigen geluk of afhankelijk zijn.
Ik hou er wel van om naar die godenverhalen te luisteren en te voelen hoe ik me hier al dan niet mee kan verbinden.
Bijna in Dadeldhura aangekomen is het weer helemaal omgeslagen. Het regent en er is behoorlijk wat wind, een weertje dat ik hier niet ken. Het zal zo moeten zijn, ik vertrouw erop dat morgen de zon weer schijnt. Sonja en Ronny zijn heel blij met deze nieuwe plek, ze houden beide van de bergen en wat meer rust. Hier is er veel minder verkeer en het uitzicht van de bergen biedt ongetwijfeld al rust. De dag nadien wensen Sonja en Ronny te wandelen liefst in de natuur. We doen een aantal voorstellen, uiteindelijk doet Rattan het voorstel om naar Silgadhi te gaan, vandaar uit de jeep te nemen zo ver mogelijk om dan die afstand weer terug te wandelen. Onderweg er heen zijn er heel wat mooie uitzichten. Er wordt voor dit gekozen. We vertrekken na het ontbijt richting Silgadhi. We stoppen op de prachtige plekken die we passeren om foto's te nemen en rijden verder richting het dal de bedding van de rivier volgend. De sfeer in de auto is fijn. We genieten van wat is. Op een gegeven moment wordt er gevraagd hoe lang ze nog in de auto dienen te zitten waarbij ze te horen krijgen dat we nog maar in de helft zijn. Ze schrikken erg omdat ze in gedachten hadden te wandelen en niet opnieuw heel wat tijd in de auto te zitten. Om een verhaal kort te maken, we stuiteren hier op een miscommunicatie iets wat kan gebeuren. Ik voel dat het leidt tot een heel andere sfeer. Hier zit ik dan in een situatie waar ik mezelf verantwoordelijk voor voel. Ik voel de sfeer en zoek in mezelf hoe ik hier weer lucht in kan brengen. Ik wacht een tijd tot ze zelf met hun gevoel komen maar dat gebeurt niet.
Ik besluit het gevoel te benoemen omdat uitspreken alleen maar kan zorgen voor loslaten en opnieuw beginnen. Het benoemen zorgt voor een bevestiging van hun ongenoegen wat ik best begrijp. We kunnen echter niet terug, we kunnen alleen maar vooruit. Hier komen we in een situatie waarin we kunnen kiezen om ons ambetant te voelen omdat het niet is wat we zouden willen, of proberen we te accepteren dat het is wat het is en proberen er samen het beste van te maken, ons open te stellen en ondanks een dag van genieten te maken. Ik ben blij dat ik het benoemt heb en zij beide dit ook konden waardoor we met zijn allen konden loslaten en gaan voor een fijne dag. Het werd uiteindelijk een geweldige dag. Eens aangekomen in Silgadhi namen we een lunch terwijl Rattan een jeep regelde, en dan begon een nieuw avontuur. De jeeptocht was een waar avontuur waar we goed door elkaar geschut werden omwille van de moeilijke weg maar het gaf vreugde en plezier. Ronny zijn verstand stond stil dat de Nepaleese mensen deze weg rijden met een jeep die geen 4x4 heeft. We zaten bij momenten vast, moesten al eens uit de jeep, er werd geduwd, stenen onder de wielen gelegd, noem maar op maar we geraakten waar we wilden zijn. Zeer zeker is er heel wat rubber van de achterbanden van de jeep verdwenen. Geen enkele Belgische chauffeur zou dit aandurven, hier in Nepal kan alles. We nemen door dit avontuur een heel verhaal mee naar huis. Dan kan de 2,5 durende wandeling beginnen, eerst door de bossen terug naar beneden aangezien we met de jeep alleen maar naar boven zijn gereden. Het laatste stuk door het dorp. We genieten allemaal van de wandeling, de mensen die we onderweg tegen komen, waar we soms mee in gesprek gaan, de sfeer van een warm dorp, een tempel die we passeren, een goudsmid die we aan het werk zien,... heerlijk om te beleven. Na een drankje gaan we terug op weg naar Dadeldhura met een voldaan gevoel. Het was ondanks een heerlijke dag en ik ben dankbaar dat Sonja en Ronny hier mede voor gezorgd hebben. We hebben met zijn allen iets moois van onszelf mogen ontdekken, de mogelijkheid om ondanks toch iets leuk te creëren.
De dag nadien geven we Sonja en Ronny een dagje vrij in Dadeldhura zodat ze zelf op hun manier deze omgeving al wandelend kunnen ontdekken. Ze kijken ernaar uit om dit te doen. Ik leer dat mensen dit nodig hebben en dat niet alles voor hen dient ingevuld te worden.
's Avonds zitten we meestal samen en drinken lokale drankjes (whisky cola of rum cola of een biertje) en praten met elkaar. Dit zijn heerlijke momenten waar we kunnen delen en elkaar nog beter leren kennen.
Ik ben dankbaar dat ik dit mag doen en beleven. Het is fijn om mensen mee te nemen en een reis te maken doorheen Nepal en India maar zo ook een reis doorheen henzelf. Het gaat niet alleen om wat er aan de buitenkant gebeurt maar ook om de binnenkant. Als ik zie hoe mensen meer inzicht krijgen in hun zelf en dit ervoor zorgt dat ze iets kunnen loslaten en hen meer kunnen openstellen voor iets nieuw, dan maakt het niet allen hen blij maar zeer zeker ook mezelf. Dat is wat voor mij deze reis zo waardevol maakt.
Vandaag zaterdag 17 maart vertrekken Sonja en Ronny alleen op stap voor een dagje zelf ontdekken. Ik kijk uit naar hun verhaal als ze terug zijn.
Ik vul mijn tijd met werken aan mijn blog, telefoon naar huis en tijd voor mezelf.... Ook dit vind ik heerlijk.....
18 maart 2018:
Sonja en Ronny zijn vanmorgen alleen vertrokken voor een grote wandeling over de bergkam, niet echt wetend waar ze uit zouden komen. Na 4 u wandelen zagen we ze heel blij gezind weer terugkomen. Ze waren over de bergkam gewandeld naar beneden tot aan de rivier en zo weer omhoog om aan de andere kant van ons hotel weer uit te komen. Ze waren onderweg van alles tegengekomen, hindernissen zoals een boom op de weg en struiken maar ook een moeder met kinderen die een van haar kinderen aan het wassen was. Sonja geeft aan dat ze door dit beeld werd geraakt. Ze wou graag een foto nemen maar omdat de moeder haar kind aan het wassen was, heeft ze dit uit respect niet gedaan. Ik zie dat de 4 uur durende wandeling hun goed heeft gedaan, ze genoten van wat ze tegenkwamen maar ook van het avontuur op zich. Ze waren toe aan een frisse pint en een lunch. Ik stond klaar om alleen op pad te gaan, effen op mijn manier gaan wandelen en mijn tijd invullen. Heerlijk kan dit zijn. Ik deed deels een route die ik kende maar zocht een nieuwe extra route en dit lukte me. Onderweg stopte ik bij een meisje dat op een bank zat om even met haar te praten en een foto te nemen. Ik heb haar foto's van mijn gezin laten zien, altijd fijn om zo in communicatie te treden. Het nieuwe pad dat ik ontdekte was prachtig met mooie uitzichten, leuke huisjes en vriendelijke mensen onderweg. Ik kan zo genieten van rustig wandelen, rondkijken en mensen ontmoeten. Als ik twijfelde aan de richting vroeg ik onderweg of het de richting was naar de bazar want daar moest ik uiteindelijk weer uitkomen. Ik zat telkens goed. Eens aan het begin van de bazar zocht ik een plekje om effen te rusten en wat te schrijven. Ik hou ervan om neer te schrijven wat er door me heen gaat. Het geeft me steeds meer inzichten in de processen van het leven. Ik zette me eerst onder een boom maar daar voelde het kil door de wind. Ik zocht een nieuwe plek en vond een verhoogje langs de straat waar al een vrouw zat. Ik ging bij haar zitten. Al snel gingen we in gesprek. Altijd zo fijn om te voelen hoe open en vriendelijk deze mensen zijn. Zij had net als ik drie kinderen, twee dochters en een zoon. Ze woonde een stukje van de bazar af en wachtte nu op haar bus om naar Ataria te gaan waar 1 van haar kinderen woont. Ze zou er 5 dagen verblijven. Ik ken niet zoveel Nepalees maar met een aantal woorden, kan je toch al heel wat te weten komen en vertellen. Ik knuffel haar ten afscheid nadat ik een goed half uur bij haar gezeten heb, en wat neergeschreven in mijn boek.
Ik koop wat druiven, ga terug naar de vrouw die ik ontmoette en geef haar de helft. Ze wil het eerst niet aannemen maar na wat aandringen neemt ze het toch aan. Typisch voor de Nepaleese vrouwen. Ik ga naar een muurtje aan de busstand om mijn vest aan te doen aangezien het kouder werd. Ik zag er een moeder met 3 kinderen en het was duidelijk dat ze niet welgesteld waren. Ik haal een pakje koekjes uit mijn tas en geef deze aan de kinderen. Hun ogen vertellen voldoende. Ze wuiven me na tot ik uit het zicht ben. Fijn als je een ander gelukkig kan maken. Ik wandel opnieuw naar het hotel na een 2 tal uren heerlijk te hebben genoten. Het leven kan zo simpel zijn als we er ons voor openstellen. Niets verwachten maar verwondert kijken naar dat wat op je pad komt. Het doe zo goed als je tijd maakt voor jezelf. Ik voel hoe dit voor elke mens zo belangrijk is, eigen batterijen opladen en dit is voor iedereen anders.
Ondertussen is het weer avond.
Morgen vertrekken we naar het bergdorp, weer een nieuw avontuur. Ik ben benieuwd wat dit voor Sonja en Ronny gaat betekenen.
19 maart 2018:
Na het ontbijt gaan we nog even naar de bazar om nog wat te kuieren en eventueel te kopen. Ik wil graag nog wat broeken kopen voor de meisjes van ons gastgezin in de bergen, en voor Rattan zijn schoonmoeder en grootmoeder, de moeder van zijn echte moeder die overleden is toen hij nog jong was, elk een sjaal. Ik wil haar graag ontmoeten, stond eerder al op mijn programma maar het had zich nog niet kunnen voordoen.
Het is een wandeling van 2,5u enkel maar dit heb ik ervoor over. Ik vind wat ik wou in de bazar, en ook Sonja en Ronny vinden wat ze wilden. We wandelen via een weg die hoger op ligt weer terug naar het hotel. Na wat gedronken te hebben, vertrekken we naar Talphaka het bergdorpje waar mijn project loopt. Ik ben benieuwd om de mensen terug te ontmoeten en te kijken hoe ver ze staan met de bouw van de douches voor de vrouwen.
Het is verwonderlijk hoe een groot deel van de weg nu geasfalteerd is en dit na 4 maanden want het is maar 4 maand gelden dat ik hier was. De geasfalteerde weg is heerlijk om op te rijden. Ook de rest van de weg is behoorlijk, beter dan de vorige keer ook al bestaat deze uit zand en stenen. Sonja en Ronny genieten van weer een ander uitzicht. We stoppen onderweg voor een lunch bestaande uit magie noedels, best lekker en redelijk pikant. Ze voelen beide dat ze hier nog meer achter staan dan wat ze al gezien hebben. Toch zijn de mensen bijzonder lief en vriendelijk en spreken ze je graag aan. Het moeilijk hier is dat de taal zo anders is en ze hier geen Engels spreken. Eens de noedels op en de tchai rijden we verder.
Een aantal km voor de rivier stoppen we en laten we Sonja en Ronny te voet verder wandelen, aangezien ze van wandelen houden, zijn ze blij met dit voorstel. We wachten hen op aan de rivier die we met de auto dienen over te steken aangezien de brug nog niet af is. Ik stap door de rivier wat best heerlijk is, fris water aan mijn voeten is super als je het warm hebt. Rattan gaat ondertussen naar de tempel wat hij altijd doet op deze plek, ik neem wat foto's en wandel door de rivier. Sonja en Ronny arriveren al snel. Ze genieten tevens om met blote voeten door het water te stappen. Dan doen we ons wandelschoenen aan en wandelen te voet de berg op tot aan het dorpje. Rattan rijdt met de auto verder waardoor we geen bagage dienen te dragen alleen het laatste stukje waar hij met zijn auto niet meer verder kan. Na een stevige klim zien we in de verte dat heel wat kinderen de bagage naar het dorp aan het dragen zijn. Dat gebeurt hier spontaan. Wij hoeven alleen nog onze eigen bagage te dragen en dan nog een laatste stevige klim naar het dorp. Net op het laatste passeer ik het waterpunt waar de mannen van het dorp 2 douches voor de vrouwen gingen maken, mijn project dat ik vorige oktober startte. Ik was heel aangenaam verrast te zien dat ze toch al heel wat gebouwd hadden. Mannen dragen de stenen van onderaf naar boven om hiermee een douche te bouwen. Ik ben blij te zien dat ze het ter harte hebben genomen en aan het bouwen zijn gegaan. Ook het huis van de oudere zoon van het gezin waar we verblijven is met de bouw van zijn huis van start gegaan, een heel mooi gebouw dat nog niet voltooid is maar waar je kan zien dat het met zorg gemaakt is. Het maakt me oprecht blij als mensen stappen zetten om hun leven te verbeteren.
Sonja en Ronny kijken hun ogen uit want hier is het leven echt blijven stilstaan. Ze maken kennis met de mensen, bekijken hun kamer en gaan op ontdekkingswandeling in het dorp nog net voor dat het donker wordt. Ze krijgen van ons een heerlijke zelfgemaakte maaltijd buiten op het terras. Er wordt van genoten. Ze voelen de stilte hier, geen auto's, geen verkeer of machines, alleen rust en natuur. Ze ademen dit gevoel in om nooit te vergeten.
Morgen gaan Sonja en Ronny weer alleen op pad in de bergen. Ze gaan een wandeling maken naar een tempel hoog in de bergen, komen naar beneden en wandelen eventueel nog naar beneden naar de rivier. Ze willen er een ganse dag van maken. Voor ons geen probleem. We zorgen dat ze een maaltijd mee hebben zodat ze een ganse dag kunnen genieten.
Ik ging normaal naar de grootouders van Manu en Rattan maar daar was het helaas al te laat voor aangezien het een te grote afstand is om voor het donker thuis te zijn. Manu en ik besluiten om in de plaats samen naar de rivier te wandelen om daar wat te vertoeven. Dat is altijd heerlijk en ik weet dat dit samen gaat met lange gesprekken met elkaar. Het is ook de eerste keer deze reis dat ik echt tijd voor haar heb. Ze is een lieve meid die het zelf ook niet altijd even gemakkelijk heeft maar die wel heel wat in haar mars heeft. Het is heerlijk vertoeven aan het water en het doet ons beide enorm deugd. Ik voel aan haar verhaal dat ze deze manier van leven van dit dorp al een tijd voorbij is. Ze denkt anders, zorgt beter voor zichzelf, neemt verantwoordelijkheid en weet dat ze alleen maar ergens geraakt als ze werkt en ervoor gaat. Het komt niet vanzelf naar je toe. In dit dorp houden ze vast aan het gekende, is de zelfzorg nog steeds vrij laag en zijn mensen vaak liever lui dan moe. Ze doen wat moet gedaan worden maar meer niet. Zo is de trap naar dit huis nog steeds stuk. Wij zouden deze al lang gerepareerd hebben maar hier kijken ze ernaar. Het is wat het is, je kant dit best accepteren zonder oordeel aangezien dit hun leven en hun keuzes zijn. Manu wil graag verder met haar leven. Ze wil zich ontwikkelen en niet blijven stilstaan wat haar siert. De mensen in dit dorp lijken dit verlangen niet zo sterk in zich te dragen. Ze zien hun huidig leven als hun leven zoals het altijd zal zijn. Ze kennen geen ander leven, in die zin kunnen we dit ook niet van hen verlangen.
Eens terug komen Sonja en Ronny tevens terug van hun wandeling. Ze hebben een hele wandeling achter de rug, met weer nieuwe ontdekkingen. Ze passeerden een leegstaand schooltijd, ze kwamen bergmensen tegen die hen aankeken wat te begrijpen is aangezien ze hier vaak nog nooit een blank iemand gezien hebben. Kinderen zijn vaak bang van ons aangezien ze het blank zijn niet kennen. Sonja en Ronny zijn echte goede wandelaars, ze zijn haast echte bergmensen als je ziet wat zij in 1 dag in de bergen kunnen wandelen. Zonder al te veel moeite wandelen ze helemaal naar boven over de berg, gaan ze weer naar onder naar de rivier, dan wandelen ze een heel eind door de rivier om weer naar boven te wandelen naar ons dorp. Ik kan dit alleen maar bewonderen. Ik zie dat ze hier erg van genieten en dat maakt mij blij. Ze zijn erg onder de indruk van hoe de mensen hier nog leven. Ook zij geven aan dat je dit dient te beleven, je kan dit met geen enkele woorden helemaal uitleggen.
De dag nadien 20 maart vertrekken Manu en ik vroeg in de morgen naar haar grootmoeder en deze van Rattan. Sonja en Ronny hebben de smaak te pakken en willen weer een hele dag met hun twee op pad om weer een andere berg te verkennen.
Manu en ik starten zonder ontbijt aan onze lange trip. We eten ons ontbijt bij haar grootmoeder. Ik eet enkel een banaan. Het eerste stuk is de helling naar beneden naar de rivier die we dienen over te steken. Naar beneden gaat me goed af, we zijn vrij snel aan de rivier. We nemen niet de hangbrug maar gaan echt door de rivier omdat we zo meer zegeningen krijgen aangezien er een tempel in de buurt staat. Voor Manu is dit belangrijk dus respecteer ik dit. Ik hou er zelf van om door de rivier te gaan en verbinding met de tempel te maken. Ik vind er zelf rust en vertrouwen.
Daarna beginnen we aan onze zware klim naar boven, eentje van 1,5u. Dit is veel zwaarder ook omdat de lucht hier iets ijler is omdat we boven de 2500 meter boven het zeeniveau zitten. Ik probeer mijn eigen ritme te voelen en dit aan te houden omdat ik op die manier beter kan blijven stappen. Toch is het een fijne klim met mooie uitzichten. Je staat er verstelt van hoe snel je hoogte maakt. Het is wonderbaarlijk om dan naar de berg te kijken waar je van komt. Het heeft echt iets. Aangekomen bij de grootmoeder worden we fijn ontvangen. Ze wisten dat we gingen komen en hadden daarom hun heel huis en koer proper gemaakt. Dat was duidelijk te zien. Ze leefden echt in een mooi schattig huisje. Na kennismaking met de grootmoeder van Manu en haar schoondochter werd ons ontbijt klaar gemaakt. We kregen gebakken aardappelen met een rijstchapati en een zelfgemaakte yoghurt drank. Het smaakte heerlijk. Ik had best honger na de lange wandeling. Er kwamen regelmatig vrouwen binnen springen om te kijken wie er op bezoek was. In zo'n dorp gaat dit als een lopend vuurtje rond.
Na ons ontbijt en nog wat bezoekjes aan nabije huizen vertrokken we voor de volgende trip van een goed uur wandelen naar de grootmoeder van Rattan. Het pad ging door nog een ander dorpje en overal kregen we kijkende ogen. Mensen hier kennen geen blanke mensen waardoor ik best een attractie ben, zeker omdat ik ook nog zo groot ben in vergelijking met hen. We passeerden een school en binnen de kortste tijd stonden alle kinderen aan het raam te kijken. Super grappig is dat. Deze tocht is behoorlijk vlak in vergelijking met wat ik net ervoor heb gewandeld. De natuur is echt mooi. Ik geniet omdat het vlakker is en ik beter kan rondkijken. Het is ongelooflijk om terug te kijken naar de berg waar je vandaan komt. Hier in de bergen kan je echt niet inschatten hoeveel je nu gewandeld hebt. Het laatste stukje is nog effen klimmen en dan komen we bij de grootmoeder aan. Gelukkig is ze thuis omdat we hen niet hadden kunnen verwittigen dat wij hen zouden bezoeken. Ze was heel blij ons te zien en nog meer blij met foto's die ik nog op mijn tablet had van Rattan en zijn familie. Tot tranen toe was ze geroerd. Ik was blij haar te mogen ontmoeten omdat ik al wat van haar bestaan had gehoord. Ook hier werden we ontvangen met eten, ook al heb je nog geen honger, er zal gegeten worden. Dit is hier een vorm van respect. Het zijn ook hier weer warme mensen. Er wordt goed voor de grootmoeder gezorgd en dat is fijn om te zien. Ook hier bezoeken we nog wat andere huisjes. In het laatste huisje drink ik een tchai aangezien het hier rustig is en er geen mensen zijn om me te bekijken. Dit laatste kan best vermoeiend zijn en wat ruimte doet me dan goed. Daarna begonnen Manu en ik aan onze terugweg naar huis, normaal een 2,5 u wandelen. Het vlakke stuk en de helling naar beneden hebben we gedaan in 1,5u. Manu had zich van pad vergist waardoor we het geitenpad hadden genomen en haast de berg moesten aflopen omdat de helling serieus was. Ik moet zeggen, ik heb er heerlijk van genoten om dit te doen. Eens aangekomen aan de rivier hebben we ons neergezet met ons voeten in het water en nog wat gepeuzeld van dat wat we nog aan eten bij hadden. Echt genieten is dat zo heerlijk om bij te rivier te bekomen en naar het geluid van het water te luisteren. Dan ons schoenen weer aan en aan de laatste klim terug naar het dorp beginnen, een klein half uurtje te gaan. We waren voor het donker weer thuis na een super dag te hebben beleefd zowel voor Manu als voor mezelf.
Rattan en Mohan waren al aan het avond eten begonnen. Sonja en Ronny waren al een tijdje terug weer van een lange trip over de bergen. Opnieuw een schooltje tegen gekomen maar deze keer met kinderen en leerkrachten die hen aanspraken. Beide genieten zo van het wandelen, de vrijheid, de natuur en lieve vriendelijke mensen die ze tegen komen. Ja dit is een plek op hun lijf geschreven. We beleven nog een laatste avondmaal en avond in dit bergdorp, gaan op tijd slapen en vertrekken morgen weer naar Dadeldhura.
21 maart 2018
Voor we naar Dadeldhura vertrekken ga ik samen met Manu nog even langst bij de oude vrouw die ik voorheen al ondersteunt heb. Ik had gehoord dat ze naar me toe wou komen maar dat het haar niet lukte omwille van een gezwollen knie.
Ze heeft al 1,5 maand last van haar knie en kan nog moeilijk lopen en voor zichzelf zorgen. Haar kleindochter probeert voor haar te zorgen als ze niet naar school moet. Ze dient 's morgens al wat water en eten voor haar klaar te zetten. Ik heb haar wat ondersteunt vanuit het projectgeld Purity for India and Nepal zodat ze samen met haar kleindochter een jeep naar Dadeldhura kan nemen waar ze naar de dokter kan gaan. Als haar knie niet goed verzorgd wordt, kan ze niet vooruit. Ze belooft me de dag nadien te gaan.
Na uitgebreid afscheid te nemen van de familie, zegeningen te hebben ontvangen door een rode stip op je voorhoofd, wat rijst en een bloem achter je oren wandelen we met ons bagage weer naar de auto. De familie wandelt met ons mee. Daar nemen we echt afscheid en vertrekken op weg naar Dadeldhura. We wuiven zo lang mogelijk na. Voor Sonja en Ronny maar zeker ook voor de familie is dit steeds intens. Je leert elkaar kennen maar weet nooit of je elkaar nog ooit gaat terugzien. Sonja en Ronny gaan hen zeker nooit vergeten en nemen de bijzondere dagen mee in hun herinneringen.
De weg naar Dadeldhura wordt nog spannend aangezien ze onderweg aan het werken waren en het er niet direct naar uitzag dat we hier door zouden kunnen. Toch werden stenen weer weggehaald en de weg enigszins vereffend zodat de auto er door kon geraken. Even spannend voor Rattan maar als ervaren chauffeur lukt dit. Na een rustige rit komen we aan in ons hotel waar we onze bagage hadden achter gelaten. We hadden maar een kleine rugzak meegenomen. De rest van de dag onze was doe omdat deze toch wel erg naar het vuur rook, onszelf wassen en wat rusten. De dag nadien vertrekken we naar Gothalapani een dorp dichter bij de Himalaya.
22 maart 2018
Na een rustig ontbijt gaan we op weg naar onze volgende bestemming. Sonja en Ronny zijn benieuwd. Onderweg stoppen we aan een bijzonder dorpje dat op een kam tussen twee valleien gebouwd is. Echt heel speciaal om dit te zien. Samen met Ronny en Sonja wandelen we door het dorpje 1 straat groot. Beide weten het te appreciëren, spreken mensen aan en nemen foto's. We drinken nog een tchai in een plaatselijk zaakje. De eigenaar vindt het fijn ons te mogen ontvangen. Dit gaat gepaard met het nemen van een foto. Ronny vond zijn tchai de lekkerste tot nu toe, dat zou je zeker niet verwachten als je zo'n zaakje binnen gaat. Ik weet ondertussen dat je net daar vaak het beste krijgt.
Dan verder op weg langs de vele bergkammen met zo mooie uitzichten. Je kan dit niet beschrijven. Uiteindelijke stoppen we in een klein stadje voor Gothalapani voor een lekkere lunch weer in een lokaal zaakje. Ook deze mensen vinden het geweldig om toeristen te mogen ontvangen. Hier horen we dat na 2 dagen er een speciaal festival is waar ze buffels gaan offeren. De eerste dag worden ze versierd en gaan ze ermee rond, de dag nadien worden ze gedood, klaargemaakt en uiteindelijk mag iedereen ervan eten. Voor hen een bijzonder feest, voor ons voelt dit weer anders, deze cultuur is zo verschillend met de onze. We beslissen dat we misschien op terugweg er toch langst gaan om van de sfeer te genieten.
Dan naderen we Gothalapani, best mooi als je het van op afstand ziet. Het hotel valt helemaal in de smaak, iets moderner dan wat we de laatste tijd gewoon zijn. Na te zijn gesetteld verkennen Sonja en Ronny de buurt. Wij gaan op zoek naar een eetgelegenheid aangezien er vanavond geen avondmaal in het hotel mogelijk is omdat het personeel vrij heeft, ik weet niet direct waarom. We vinden na een paar zaakjes te zijn afgegaan een best gezellige plek.
Ik wandel daarna alleen naar de bergtempel waar ik van kan genieten. Ik kan er altijd contact maken met moeder aarde, de warmte en liefde die ze uitstraalt, de verbinding die ze heeft met zichzelf en alles om haar heen. Ik kan hier zoveel kracht uit putten en wandel blij gezind weer terug naar het hotel. Het avondmaal in het zaakje was best lekker, zeker de yoghurt die ze serveerden.
De dag nadien bezoeken we Jhulaghat een klein oud stadje dat deels in India ligt en deels in Nepal.
Ze zijn van elkaar gescheiden door de Kali rivier en met elkaar verbonden door een brug. Een brug die wij toeristen niet over mogen maar wel de Indiërs en de Nepalesen. Een plek, de moeite waard om te bezoeken.
De weg erheen is al heel bijzonder met weer ongelooflijke uitzichten met als kers op de taart een super uitzicht op de Kali rivier tot we aankomen ik het oude stadje Jhulaghat. Het is een klein stadje aan de kant van Nepal en een iets grotere aan de kant van India. Om doorheen het stadje te wandelen, doe je trappen naar beneden en naar omhoog met daarnaast kleine huisjes maar vooral handelspandjes. Aan de brug aangekomen zie je hoeveel er verhandeld wordt van India naar Nepal. Alles wordt door de politie gecontroleerd maar naar mijn gevoel wel vrij oppervlakkig. Vorige keer mocht ik niet op de brug. Deze keer mogen we een politieman volgen tot een aantal meter ver op de brug nog altijd aan de Nepaleese kant op voorwaarde dat we geen foto's nemen op de brug. Best een fijne ervaring aangezien het een oude brug is en je deze goed voelt bewegen als je erover wandelt. Sonja en Ronny weten dit stadje te appreciëren. We lunchen er en krijgen verse vis van de Kali rivier met een super lekker vis sausje. De eerste keer dat we vis eten aangezien we weten dat deze echt vers is en uit een schone rivier komt. De vis en het sausje smaakten heerlijk. Sonja en Ronny zijn nog 2 uurtjes gaan wandelen langs de rivier, eerst een 35 minuten op de helling van de berg vooraleer ze beneden aan het water geraakten. Naar hun zeggen de moeite waard.
Daarna weer terug naar het hotel. We passeren een tempel Tri Pouri Soundri die ik nog niet bezocht maar wel graag wou bezoeken. Ik weet dat het niet echt iets is wat Sonja en Ronny graag doen maar ik hou er wel van en spreek dit uit. Sonja en Ronny zijn lieve mensen en weten ondertussen dat ik graag een tempel bezoek. Ze stellen voor om mee te gaan maar Sonja had geen lange broek aan. Aangezien de tempel niet ver van ons hotel was, zijn we eerst naar het hotel gereden om even om te kleden, iets te drinken en dan weer te vertrekken naar de tempel. Ik keek er echt naar uit. Ik heb geleerd dat ik ook aan mezelf mag denken en uitspreken wat ik graag wens en voel dat anderen dit best respecteren en dat is gewoon heerlijk. We vertrekken samen naar de tempel en het worden een 2 tal echt fijne uren. Aan de tempel stond een reuze hoge schommel waar we alle 4 zijn gaan opzitten en dit alleen al zorgde voor de nodige animatie en plezier. Daarna gingen we de tempel binnen op blote voeten. Deze lag weer op een zo mooie plek, een soort plateau met aan alle kanten een geweldig uitzicht op de valleien en bergen. Ieder bezocht de tempel op zijn manier, ik door te mediteren, Ronny door gesprekken met mensen te hebben, Sonja door alles te bekijken, Rattan door zijn rituelen te doen. Op eigen tempo verlieten we de tempel, de ene al wat vroeger dan de andere. Op het laatste kregen we van de priester een papaya kado, wat mag gezien worden als een ware zegening voor ons alle 4. Dit vonden we allemaal geweldig. Deze papaya zou ons zeker smaken maar we weten nog niet wanneer we hem gaan eten.
Daarna reed Rattan ons voorbij het hotel de berg op waar we naar de zonsondergang konden kijken. Ongelooflijk mooi tafereel en ook de foto's die we er namen zijn spreken voor wat ons ogen mochten waarnemen. Dit maakt zo'n reis zo bijzonder en dat voelen we allemaal. Die avond eten we samen in een plaatselijk klein zaakje waar we bediend worden door een super lieve vrouw.
24 maart 2018
Weer tijd om terug te reizen naar Dadeldhura. Na het ontbijt wandel ik met Sonja en Ronny opnieuw de berg op. Ik vind het wel leuk om hen te begeleiden en onderweg in contact te brengen met de mensen, iets waar ik echt van hou. Als je vriendelijk naar de mensen kijkt, zoeken ze snel contact en is het best makkelijk om verbinding met hen te maken. Ik hou hiervan en zet ook stappen naar de mensen toe. Ik heb dit ondertussen geleerd.
Manu en ik starten zonder ontbijt aan onze lange trip. We eten ons ontbijt bij haar grootmoeder. Ik eet enkel een banaan. Het eerste stuk is de helling naar beneden naar de rivier die we dienen over te steken. Naar beneden gaat me goed af, we zijn vrij snel aan de rivier. We nemen niet de hangbrug maar gaan echt door de rivier omdat we zo meer zegeningen krijgen aangezien er een tempel in de buurt staat. Voor Manu is dit belangrijk dus respecteer ik dit. Ik hou er zelf van om door de rivier te gaan en verbinding met de tempel te maken. Ik vind er zelf rust en vertrouwen.
Daarna beginnen we aan onze zware klim naar boven, eentje van 1,5u. Dit is veel zwaarder ook omdat de lucht hier iets ijler is omdat we boven de 2500 meter boven het zeeniveau zitten. Ik probeer mijn eigen ritme te voelen en dit aan te houden omdat ik op die manier beter kan blijven stappen. Toch is het een fijne klim met mooie uitzichten. Je staat er verstelt van hoe snel je hoogte maakt. Het is wonderbaarlijk om dan naar de berg te kijken waar je van komt. Het heeft echt iets. Aangekomen bij de grootmoeder worden we fijn ontvangen. Ze wisten dat we gingen komen en hadden daarom hun heel huis en koer proper gemaakt. Dat was duidelijk te zien. Ze leefden echt in een mooi schattig huisje. Na kennismaking met de grootmoeder van Manu en haar schoondochter werd ons ontbijt klaar gemaakt. We kregen gebakken aardappelen met een rijstchapati en een zelfgemaakte yoghurt drank. Het smaakte heerlijk. Ik had best honger na de lange wandeling. Er kwamen regelmatig vrouwen binnen springen om te kijken wie er op bezoek was. In zo'n dorp gaat dit als een lopend vuurtje rond.
Na ons ontbijt en nog wat bezoekjes aan nabije huizen vertrokken we voor de volgende trip van een goed uur wandelen naar de grootmoeder van Rattan. Het pad ging door nog een ander dorpje en overal kregen we kijkende ogen. Mensen hier kennen geen blanke mensen waardoor ik best een attractie ben, zeker omdat ik ook nog zo groot ben in vergelijking met hen. We passeerden een school en binnen de kortste tijd stonden alle kinderen aan het raam te kijken. Super grappig is dat. Deze tocht is behoorlijk vlak in vergelijking met wat ik net ervoor heb gewandeld. De natuur is echt mooi. Ik geniet omdat het vlakker is en ik beter kan rondkijken. Het is ongelooflijk om terug te kijken naar de berg waar je vandaan komt. Hier in de bergen kan je echt niet inschatten hoeveel je nu gewandeld hebt. Het laatste stukje is nog effen klimmen en dan komen we bij de grootmoeder aan. Gelukkig is ze thuis omdat we hen niet hadden kunnen verwittigen dat wij hen zouden bezoeken. Ze was heel blij ons te zien en nog meer blij met foto's die ik nog op mijn tablet had van Rattan en zijn familie. Tot tranen toe was ze geroerd. Ik was blij haar te mogen ontmoeten omdat ik al wat van haar bestaan had gehoord. Ook hier werden we ontvangen met eten, ook al heb je nog geen honger, er zal gegeten worden. Dit is hier een vorm van respect. Het zijn ook hier weer warme mensen. Er wordt goed voor de grootmoeder gezorgd en dat is fijn om te zien. Ook hier bezoeken we nog wat andere huisjes. In het laatste huisje drink ik een tchai aangezien het hier rustig is en er geen mensen zijn om me te bekijken. Dit laatste kan best vermoeiend zijn en wat ruimte doet me dan goed. Daarna begonnen Manu en ik aan onze terugweg naar huis, normaal een 2,5 u wandelen. Het vlakke stuk en de helling naar beneden hebben we gedaan in 1,5u. Manu had zich van pad vergist waardoor we het geitenpad hadden genomen en haast de berg moesten aflopen omdat de helling serieus was. Ik moet zeggen, ik heb er heerlijk van genoten om dit te doen. Eens aangekomen aan de rivier hebben we ons neergezet met ons voeten in het water en nog wat gepeuzeld van dat wat we nog aan eten bij hadden. Echt genieten is dat zo heerlijk om bij te rivier te bekomen en naar het geluid van het water te luisteren. Dan ons schoenen weer aan en aan de laatste klim terug naar het dorp beginnen, een klein half uurtje te gaan. We waren voor het donker weer thuis na een super dag te hebben beleefd zowel voor Manu als voor mezelf.
Rattan en Mohan waren al aan het avond eten begonnen. Sonja en Ronny waren al een tijdje terug weer van een lange trip over de bergen. Opnieuw een schooltje tegen gekomen maar deze keer met kinderen en leerkrachten die hen aanspraken. Beide genieten zo van het wandelen, de vrijheid, de natuur en lieve vriendelijke mensen die ze tegen komen. Ja dit is een plek op hun lijf geschreven. We beleven nog een laatste avondmaal en avond in dit bergdorp, gaan op tijd slapen en vertrekken morgen weer naar Dadeldhura.
21 maart 2018
Voor we naar Dadeldhura vertrekken ga ik samen met Manu nog even langst bij de oude vrouw die ik voorheen al ondersteunt heb. Ik had gehoord dat ze naar me toe wou komen maar dat het haar niet lukte omwille van een gezwollen knie.
Ze heeft al 1,5 maand last van haar knie en kan nog moeilijk lopen en voor zichzelf zorgen. Haar kleindochter probeert voor haar te zorgen als ze niet naar school moet. Ze dient 's morgens al wat water en eten voor haar klaar te zetten. Ik heb haar wat ondersteunt vanuit het projectgeld Purity for India and Nepal zodat ze samen met haar kleindochter een jeep naar Dadeldhura kan nemen waar ze naar de dokter kan gaan. Als haar knie niet goed verzorgd wordt, kan ze niet vooruit. Ze belooft me de dag nadien te gaan.
Na uitgebreid afscheid te nemen van de familie, zegeningen te hebben ontvangen door een rode stip op je voorhoofd, wat rijst en een bloem achter je oren wandelen we met ons bagage weer naar de auto. De familie wandelt met ons mee. Daar nemen we echt afscheid en vertrekken op weg naar Dadeldhura. We wuiven zo lang mogelijk na. Voor Sonja en Ronny maar zeker ook voor de familie is dit steeds intens. Je leert elkaar kennen maar weet nooit of je elkaar nog ooit gaat terugzien. Sonja en Ronny gaan hen zeker nooit vergeten en nemen de bijzondere dagen mee in hun herinneringen.
De weg naar Dadeldhura wordt nog spannend aangezien ze onderweg aan het werken waren en het er niet direct naar uitzag dat we hier door zouden kunnen. Toch werden stenen weer weggehaald en de weg enigszins vereffend zodat de auto er door kon geraken. Even spannend voor Rattan maar als ervaren chauffeur lukt dit. Na een rustige rit komen we aan in ons hotel waar we onze bagage hadden achter gelaten. We hadden maar een kleine rugzak meegenomen. De rest van de dag onze was doe omdat deze toch wel erg naar het vuur rook, onszelf wassen en wat rusten. De dag nadien vertrekken we naar Gothalapani een dorp dichter bij de Himalaya.
22 maart 2018
Na een rustig ontbijt gaan we op weg naar onze volgende bestemming. Sonja en Ronny zijn benieuwd. Onderweg stoppen we aan een bijzonder dorpje dat op een kam tussen twee valleien gebouwd is. Echt heel speciaal om dit te zien. Samen met Ronny en Sonja wandelen we door het dorpje 1 straat groot. Beide weten het te appreciëren, spreken mensen aan en nemen foto's. We drinken nog een tchai in een plaatselijk zaakje. De eigenaar vindt het fijn ons te mogen ontvangen. Dit gaat gepaard met het nemen van een foto. Ronny vond zijn tchai de lekkerste tot nu toe, dat zou je zeker niet verwachten als je zo'n zaakje binnen gaat. Ik weet ondertussen dat je net daar vaak het beste krijgt.
Dan verder op weg langs de vele bergkammen met zo mooie uitzichten. Je kan dit niet beschrijven. Uiteindelijke stoppen we in een klein stadje voor Gothalapani voor een lekkere lunch weer in een lokaal zaakje. Ook deze mensen vinden het geweldig om toeristen te mogen ontvangen. Hier horen we dat na 2 dagen er een speciaal festival is waar ze buffels gaan offeren. De eerste dag worden ze versierd en gaan ze ermee rond, de dag nadien worden ze gedood, klaargemaakt en uiteindelijk mag iedereen ervan eten. Voor hen een bijzonder feest, voor ons voelt dit weer anders, deze cultuur is zo verschillend met de onze. We beslissen dat we misschien op terugweg er toch langst gaan om van de sfeer te genieten.
Dan naderen we Gothalapani, best mooi als je het van op afstand ziet. Het hotel valt helemaal in de smaak, iets moderner dan wat we de laatste tijd gewoon zijn. Na te zijn gesetteld verkennen Sonja en Ronny de buurt. Wij gaan op zoek naar een eetgelegenheid aangezien er vanavond geen avondmaal in het hotel mogelijk is omdat het personeel vrij heeft, ik weet niet direct waarom. We vinden na een paar zaakjes te zijn afgegaan een best gezellige plek.
Ik wandel daarna alleen naar de bergtempel waar ik van kan genieten. Ik kan er altijd contact maken met moeder aarde, de warmte en liefde die ze uitstraalt, de verbinding die ze heeft met zichzelf en alles om haar heen. Ik kan hier zoveel kracht uit putten en wandel blij gezind weer terug naar het hotel. Het avondmaal in het zaakje was best lekker, zeker de yoghurt die ze serveerden.
De dag nadien bezoeken we Jhulaghat een klein oud stadje dat deels in India ligt en deels in Nepal.
Ze zijn van elkaar gescheiden door de Kali rivier en met elkaar verbonden door een brug. Een brug die wij toeristen niet over mogen maar wel de Indiërs en de Nepalesen. Een plek, de moeite waard om te bezoeken.
De weg erheen is al heel bijzonder met weer ongelooflijke uitzichten met als kers op de taart een super uitzicht op de Kali rivier tot we aankomen ik het oude stadje Jhulaghat. Het is een klein stadje aan de kant van Nepal en een iets grotere aan de kant van India. Om doorheen het stadje te wandelen, doe je trappen naar beneden en naar omhoog met daarnaast kleine huisjes maar vooral handelspandjes. Aan de brug aangekomen zie je hoeveel er verhandeld wordt van India naar Nepal. Alles wordt door de politie gecontroleerd maar naar mijn gevoel wel vrij oppervlakkig. Vorige keer mocht ik niet op de brug. Deze keer mogen we een politieman volgen tot een aantal meter ver op de brug nog altijd aan de Nepaleese kant op voorwaarde dat we geen foto's nemen op de brug. Best een fijne ervaring aangezien het een oude brug is en je deze goed voelt bewegen als je erover wandelt. Sonja en Ronny weten dit stadje te appreciëren. We lunchen er en krijgen verse vis van de Kali rivier met een super lekker vis sausje. De eerste keer dat we vis eten aangezien we weten dat deze echt vers is en uit een schone rivier komt. De vis en het sausje smaakten heerlijk. Sonja en Ronny zijn nog 2 uurtjes gaan wandelen langs de rivier, eerst een 35 minuten op de helling van de berg vooraleer ze beneden aan het water geraakten. Naar hun zeggen de moeite waard.
Daarna weer terug naar het hotel. We passeren een tempel Tri Pouri Soundri die ik nog niet bezocht maar wel graag wou bezoeken. Ik weet dat het niet echt iets is wat Sonja en Ronny graag doen maar ik hou er wel van en spreek dit uit. Sonja en Ronny zijn lieve mensen en weten ondertussen dat ik graag een tempel bezoek. Ze stellen voor om mee te gaan maar Sonja had geen lange broek aan. Aangezien de tempel niet ver van ons hotel was, zijn we eerst naar het hotel gereden om even om te kleden, iets te drinken en dan weer te vertrekken naar de tempel. Ik keek er echt naar uit. Ik heb geleerd dat ik ook aan mezelf mag denken en uitspreken wat ik graag wens en voel dat anderen dit best respecteren en dat is gewoon heerlijk. We vertrekken samen naar de tempel en het worden een 2 tal echt fijne uren. Aan de tempel stond een reuze hoge schommel waar we alle 4 zijn gaan opzitten en dit alleen al zorgde voor de nodige animatie en plezier. Daarna gingen we de tempel binnen op blote voeten. Deze lag weer op een zo mooie plek, een soort plateau met aan alle kanten een geweldig uitzicht op de valleien en bergen. Ieder bezocht de tempel op zijn manier, ik door te mediteren, Ronny door gesprekken met mensen te hebben, Sonja door alles te bekijken, Rattan door zijn rituelen te doen. Op eigen tempo verlieten we de tempel, de ene al wat vroeger dan de andere. Op het laatste kregen we van de priester een papaya kado, wat mag gezien worden als een ware zegening voor ons alle 4. Dit vonden we allemaal geweldig. Deze papaya zou ons zeker smaken maar we weten nog niet wanneer we hem gaan eten.
Daarna reed Rattan ons voorbij het hotel de berg op waar we naar de zonsondergang konden kijken. Ongelooflijk mooi tafereel en ook de foto's die we er namen zijn spreken voor wat ons ogen mochten waarnemen. Dit maakt zo'n reis zo bijzonder en dat voelen we allemaal. Die avond eten we samen in een plaatselijk klein zaakje waar we bediend worden door een super lieve vrouw.
24 maart 2018
Weer tijd om terug te reizen naar Dadeldhura. Na het ontbijt wandel ik met Sonja en Ronny opnieuw de berg op. Ik vind het wel leuk om hen te begeleiden en onderweg in contact te brengen met de mensen, iets waar ik echt van hou. Als je vriendelijk naar de mensen kijkt, zoeken ze snel contact en is het best makkelijk om verbinding met hen te maken. Ik hou hiervan en zet ook stappen naar de mensen toe. Ik heb dit ondertussen geleerd.
Zo komen Sonja en Ronny ook in contact met hen en ik zie dat ze er beide van genieten. We maken een praatje met mensen op hun dakterras, met een man die een naaiatelier heeft en iets aan het maken is, met een grootmoeder en haar kleinkind, met een man die werk in het districtoffice, met een meisje dat haar teen bezeerd heeft, met vrouwen die stenen dragen voor een bouw en dit alles op korte tijd. Ik kan zo genieten van deze mensen en van het feit dat ik Sonja en Ronny hier deel van kan later maken.
Dan terug naar het hotel om weer te vertrekken naar Dadeldhura maar onderweg stoppen we bij de tempel Ninglasaini waar vandaag een 2 dagen durend ritueel start waar alle dorpen van de omstreek aan deelnemen. Het is een soort festival waar mannelijke buffels worden geofferd voor zegeningen voor allerlei redenen, voor gezondheid, werk, familie, voor geluk, goede oogst,....
De eerste dag komen de mensen met de buffels aan, voort trekkend aan een touw en versierd. Ze komen uit alle richtingen aan, te voet of met een jeep waar de buffel inzit of zelfs met een vrachtwagen. Het gaat soms gepaard met tromgeroffel van mooi verklede mannen. Mooi om naar te kijken. Nog voor de drukte kunnen we de tempel bezoeken en al deels een ritueel meemaken als je op die dag de tempel bezoekt. We krijgen 2 keer een Tika op ons voorhoofd en een bloempje in ons hand. We worden door een man mee naar binnen genomen die ons de weg wijst. Eens weer buiten wil de man samen met nog andere met Ronny op de foto. Aangezien Ronny goed gebruind is en een Nepaleese hoed op heeft, wordt hij aanzien als een Nepalees. Best grappig is dat. Toch speciaal om dit festival te beleven en alles wat hier rond gebeurt. We hebben best geluk dat we net op die dag hier passeren. Morgen worden ze gedood, klaargemaakt en opgegeten door iedereen die wil. Dat wil ik alvast niet zien. Voor ons blijft het vreemd om dieren te doden en te offeren, in hun beleving is dit heel anders. Ik zie dat het veel vreugde met zich meebrengt, maar ik hoor dat er ook mensen sterven die dagen aangezien er tussen de 200 tot 300 buffels naar deze plaats gebracht worden en dan nog al de mensen die samen komen dan kan je wel een plaatje bedenken wat er zou kunnen gebeuren, mensen die door de buffels vertrappeld worden. Elk jaar gebeurt dit, wellicht dit jaar ook. Nu het nog rustig is, kunnen we naar het gebeuren kijken, vanavond en zeker morgen willen we er zeker niet tussen staan. Als we verder rijden naar Dadeldhura komen we nog enkele mensen tegen op weg met hun buffel naar de tempel.
We passeren opnieuw het stadje op de bergkam tussen 2 valleien waar we deze keer lunchen. We eten een tandori roti, in de oven gebakken roti, super lekker omdat het krokant is en licht verteerbaar. Terwijl we eten, krijgen we nog bezoek van kijkende mensen. We kunnen het begrijpen en geraken het zelfs wel wat gewoon.
Uiteindelijk geraken we weer in Dadeldhura voor de derde keer. We kennen hier het doen en laten en voelen ons snel thuis. Genieten van een rustige avond en een lassy drankje van de papaya welke we van de priester kregen, papaya met yoghurt, melk en suiker en dit samen gemixt. Super lekker. Morgen terug naar Mahendranagar.
25 maart 2018
Na nog een ochtend wandeling en een goed ontbijt, weer op weg naar Mahendranagar, een groot deel van de dag in de auto zitten. Om toch nog iets aan te bieden besluiten we eerst naar een mooi meer te gaan alvorens we naar ons guesthouse op het platte land gaan. Zo hebben we toch een fijn vooruitzicht voor die dag.
We rijden een 4 tal uren door de bergen en genieten nog van de mooie uitzichten en de aangename temperatuur in de bergen. Alle 4 houden we hiervan en gaan we deze bergen missen. Ik kan het niet uitleggen maar bergen doen iets met mensen. Ik kan met zoveel ontzag naar dit natuurfenomeen kijken dat het me zo blij kan maken en dankbaar dat moeder aarde zo mooi kan zijn, zo wonderbaarlijk wat zich zeker uit in bergen.
We drinken tchai onderweg en strekken ons benen. We voelen hoe het stilaan warmer wordt wat maakt dat we minder honger hebben. Eens op het platte land overvalt de warmte ons. Het is een stuk boven de 30°. Het is nog een uurtje rijden vooraleer we aankomen bij het meer. De landschappen zijn zo anders maar tevens ontzettend mooi. Het graan is al bijna klaar om te oogsten waardoor het een gouden kleur afgeeft. Daar de huisjes tussen en een aantal bomen zorgt voor idyllische uitzichten.
Dan komen we aan bij het meer, het Ghodaghodi Lake genoemd, dat ook voor Rattan en mij een nieuwe ontdekking is en het mag er zijn. We hadden helemaal geen idee hoe dit zou zijn maar we werden positief verrast. Het meer was heel wat groter dan we hadden gedacht met een pad er omheen om te wandelen en een aantal uitkijktorens. Het was een leuke afwisseling na heel wat uren in de auto te hebben gezeten, het gaf plezier en sfeer door de mensen die we onderweg rond het meer tegen kwamen. Dit ging gepaard met foto's nemen en gesprekken aangaan. Ronny is ondertussen vrij populair aangezien hij door zijn donker geworden huidskleur en de Nepalese hoed, heel erg gelijkend is met de Nepalese mensen zelf. Het maakt dat heel wat mensen graag met hem op de foto staan. Hij geniet er wel van.
Daarna reden we naar Suresh familie en huis wat op de terugweg ligt richting ons guesthouse. Hij heeft ons uitgenodigd om bij zijn familie te komen eten. Suresh is een zeer close neef van Rattan. Sonja en Ronny zien dit wel zitten. Hier krijgen ze helemaal geen spijt van, het eten dat we krijgen is super lekker en overtreft zeker het aanbod van het guesthouse. De kip die ze hebben klaar gemaakt is super. We doen ons te goed aan deze over heerlijke maaltijd in een familie van super vriendelijke mensen. Zo fijn om te ervaren hoe gastvrij mensen hier zijn, hoe welkom je bent en hoeveel zorg je krijgt. Ik kan hier alleen maar dankbaar voor zijn, dit te mogen ervaren en voelen en met anderen te mogen delen.
Dan op weg naar ons guesthouse in Shuklaphanta waar we ons te goed doen aan een heerlijk nacht, na een dag reizen en aanpassen aan de warmte is een bed heel welkom.
26 maart vertrekken 2018
Een laatste dag genieten in Nepal. Morgen gaan we de grens over. Sonja en Ronny willen graag op ontdekking met de fiets. Wij gaan op zoek naar 2 fietsen, een vrouwen fiets mogen we van Kum lenen, een mannen fiets lenen we in de lokale dicht bij liggende bazaar. Zo gaan Ronny en Sonja op pad naar de Joulenga brug, die ze gaan oversteken met de fiets. Best een heel avontuur.
Bijna 2 weken geleden hebben we deze brug met de auto bezocht. Rattan en ik gaan die dag op zoek naar eventueel nog te bezoeken nieuwigheden voor toekomstige medereizigers. Zo ontdekken we niet ver van de plaats waar we nu zijn, een jungle resort waar je door de jungle kan rijden op een olifant. We konden zien hoe een aantal werklieden eten aan het maken waren voor de olifanten die op dit moment in de jungle waren. Om 9u 's ochtends of om 16u kan je voor een uur op de olifanten rijden. Gelukkig olifanten die goed verzorgd worden en dat doet deugd dit te zien. Ze hebben enkele soorten dieren binnen het resort die je hier kan zien en die beschermd zijn. Het doden van zulk een dier geeft een grotere straf dan het doden van een mens. Nu ik ben blij dat de dieren beschermd zijn, ik geef echt om dieren maar mensen zijn me tevens dierbaar.
Al bij al, de energie van het resort voelt best goed, een mogelijke activiteit om bij een volgende gelegenheid aan te bieden.
Sonja en Ronny zijn ondertussen terug van hun fietsavontuur. Ze zijn de brug overgereden en dit was best niet gemakkelijk. Ronny kon met zijn herenfiets met zwaar verzet niet de hoge bruggen over, wel deze met een kleinere helling. Sonja gaf aan dat het best wel glad was, de ijzeren constructie waar ze overheen moesten. Ze hebben aan de overkant een lekkere frisse pint gedronken en zijn dan toch maar terug gefietst aangezien het al over de 30 graden was. Super warm. Na een lunch, wat rusten en wachten tot het wat afkoelt, zijn Sonja en ik samen gaan wandelen. Een fijne wandeling waarin we al pratend de tijd vullen en zo nog dichter bij elkaar komen. Ik vind het fijn om naar het verhaal van een ander te luisteren en om hier en daar mijn manier van kijken naar, toe te voegen en te voelen wat het met de ander doet. Iedereen heeft zijn verhaal en voor iedereen is zijn verhaal de waarheid. Het is heel verrijkend als we durven ons verhaal even los te laten om naar een verhaal van een ander te luisteren en te kijken wat jij er zelf al dan niet van wenst op te nemen. Het is een mogelijkheid om eigen inzichten te vergroten, te verrijken en dit geeft waarden aan je eigen leven. De maatstaf is dat je altijd bij jezelf gaat voelen wat echt goed voelt voor jezelf, niet dat je iets gaat doen omdat de ander dit graag heeft, dus om een ander te plezieren ten koste van jezelf. Ik voel hoe ook Sonja probeert een zicht te krijgen op haar verhaal met als doel wat niet goed voelt los te laten en te kiezen voor wat haar gelukkig maakt. Ik merk dat dit voor haar best een zoektocht is maar ook dat er een groot verlangen is om dit voor zichzelf waar te maken. Samen praten en samen delen kan zo verrijkend zijn. We zijn niet gemaakt om alleen te zijn, we hebben de ander nodig om onszelf te leren kennen. Als we dit kunnen zien, wordt er veel duidelijk, kunnen we milder zijn naar elkaar.
Het avondeten benutten we in de bazaar van Mahendranagar. Dag nadien steken we weer de grens over naar India.
27 maart 2018
Na een rustig ontbijt en het inpakken van ons valiezen, vertrekken we richting India. Eerst naar de immigratiedienst, daar dienen we weer hetzelfde papiertje in te vullen, dan passeren we het leger waar opnieuw alles wordt neergeschreven in een boek en als laatst passeren we de Indische controle waar ook alles weer wordt opgeschreven. Dan wachten aan de brug naar India tot we het sein krijgen dat we mogen oversteken. Je weet hier niet hoelang je dient te wachten, een half uur een uur of nog meer. Gelukkig voor ons ongeveer een half uur en dan was het ons beurt om van Nepal naar India te gaan. De rivier die we dan oversteken is de Kali rivier waar mensen in het water stonden om te vissen of zich te douchen.
Die dag reden we eerst naar Tanakpur om iets te drinken, doorheen de bazaar te kuieren en rond te kijken hoe India toch weer net iets anders is dan Nepal, drukker, bedrijviger, goed warm, iets vuiler op sommige plekken, maar veel winkeltjes en een groter aanbod. Daarna terug naar de rivier om wat af te koelen, een toren met stenen te maken en aan de hand van deze toren probeer ik hen een beeld te geven van wie ze zijn. Voor Ronny een heerlijke activiteit aangezien hij hier van houdt. Voor Rattan ook omdat hij altijd nieuwsgierig is naar wat ik ga vertellen. Sonja paste en genoot gewoon van het water en het uitzicht. Iets in haar kon dit niet toestaan maar dit is helemaal ok.
Daarna was het weer tijd om ergens rustig te zitten, we kozen voor een hotel waar ik eerder in een vorige reis verbleef en waar ik wist dat er ontzettend lieve mensen zijn. Dat werd nu ook waarheid, er werd een hotelkamer vrij gemaakt met een Engelse toilet speciaal voor ons vrouwen, we kregen toiletpapier, we werden verwend met tchai en een van de mannen reed met zijn fiets naar de bazaar voor een biertje voor Sonja en Ronny. Hier ontstond weer een fijn gesprek met zijn vieren over de reis en wat we allemaal konden tegenkomen.
Dan op weg naar Kathima maar een goed half uur rijden om mijn tweede familie weer te zien, er met zijn allen lekker te dineren en te overnachten. Manu kan heerlijk koken en haar eten is altijd genieten. 
Dan terug naar het hotel om weer te vertrekken naar Dadeldhura maar onderweg stoppen we bij de tempel Ninglasaini waar vandaag een 2 dagen durend ritueel start waar alle dorpen van de omstreek aan deelnemen. Het is een soort festival waar mannelijke buffels worden geofferd voor zegeningen voor allerlei redenen, voor gezondheid, werk, familie, voor geluk, goede oogst,....
De eerste dag komen de mensen met de buffels aan, voort trekkend aan een touw en versierd. Ze komen uit alle richtingen aan, te voet of met een jeep waar de buffel inzit of zelfs met een vrachtwagen. Het gaat soms gepaard met tromgeroffel van mooi verklede mannen. Mooi om naar te kijken. Nog voor de drukte kunnen we de tempel bezoeken en al deels een ritueel meemaken als je op die dag de tempel bezoekt. We krijgen 2 keer een Tika op ons voorhoofd en een bloempje in ons hand. We worden door een man mee naar binnen genomen die ons de weg wijst. Eens weer buiten wil de man samen met nog andere met Ronny op de foto. Aangezien Ronny goed gebruind is en een Nepaleese hoed op heeft, wordt hij aanzien als een Nepalees. Best grappig is dat. Toch speciaal om dit festival te beleven en alles wat hier rond gebeurt. We hebben best geluk dat we net op die dag hier passeren. Morgen worden ze gedood, klaargemaakt en opgegeten door iedereen die wil. Dat wil ik alvast niet zien. Voor ons blijft het vreemd om dieren te doden en te offeren, in hun beleving is dit heel anders. Ik zie dat het veel vreugde met zich meebrengt, maar ik hoor dat er ook mensen sterven die dagen aangezien er tussen de 200 tot 300 buffels naar deze plaats gebracht worden en dan nog al de mensen die samen komen dan kan je wel een plaatje bedenken wat er zou kunnen gebeuren, mensen die door de buffels vertrappeld worden. Elk jaar gebeurt dit, wellicht dit jaar ook. Nu het nog rustig is, kunnen we naar het gebeuren kijken, vanavond en zeker morgen willen we er zeker niet tussen staan. Als we verder rijden naar Dadeldhura komen we nog enkele mensen tegen op weg met hun buffel naar de tempel.
We passeren opnieuw het stadje op de bergkam tussen 2 valleien waar we deze keer lunchen. We eten een tandori roti, in de oven gebakken roti, super lekker omdat het krokant is en licht verteerbaar. Terwijl we eten, krijgen we nog bezoek van kijkende mensen. We kunnen het begrijpen en geraken het zelfs wel wat gewoon.
Uiteindelijk geraken we weer in Dadeldhura voor de derde keer. We kennen hier het doen en laten en voelen ons snel thuis. Genieten van een rustige avond en een lassy drankje van de papaya welke we van de priester kregen, papaya met yoghurt, melk en suiker en dit samen gemixt. Super lekker. Morgen terug naar Mahendranagar.
25 maart 2018
Na nog een ochtend wandeling en een goed ontbijt, weer op weg naar Mahendranagar, een groot deel van de dag in de auto zitten. Om toch nog iets aan te bieden besluiten we eerst naar een mooi meer te gaan alvorens we naar ons guesthouse op het platte land gaan. Zo hebben we toch een fijn vooruitzicht voor die dag.
We rijden een 4 tal uren door de bergen en genieten nog van de mooie uitzichten en de aangename temperatuur in de bergen. Alle 4 houden we hiervan en gaan we deze bergen missen. Ik kan het niet uitleggen maar bergen doen iets met mensen. Ik kan met zoveel ontzag naar dit natuurfenomeen kijken dat het me zo blij kan maken en dankbaar dat moeder aarde zo mooi kan zijn, zo wonderbaarlijk wat zich zeker uit in bergen.
We drinken tchai onderweg en strekken ons benen. We voelen hoe het stilaan warmer wordt wat maakt dat we minder honger hebben. Eens op het platte land overvalt de warmte ons. Het is een stuk boven de 30°. Het is nog een uurtje rijden vooraleer we aankomen bij het meer. De landschappen zijn zo anders maar tevens ontzettend mooi. Het graan is al bijna klaar om te oogsten waardoor het een gouden kleur afgeeft. Daar de huisjes tussen en een aantal bomen zorgt voor idyllische uitzichten.
Dan komen we aan bij het meer, het Ghodaghodi Lake genoemd, dat ook voor Rattan en mij een nieuwe ontdekking is en het mag er zijn. We hadden helemaal geen idee hoe dit zou zijn maar we werden positief verrast. Het meer was heel wat groter dan we hadden gedacht met een pad er omheen om te wandelen en een aantal uitkijktorens. Het was een leuke afwisseling na heel wat uren in de auto te hebben gezeten, het gaf plezier en sfeer door de mensen die we onderweg rond het meer tegen kwamen. Dit ging gepaard met foto's nemen en gesprekken aangaan. Ronny is ondertussen vrij populair aangezien hij door zijn donker geworden huidskleur en de Nepalese hoed, heel erg gelijkend is met de Nepalese mensen zelf. Het maakt dat heel wat mensen graag met hem op de foto staan. Hij geniet er wel van.
Daarna reden we naar Suresh familie en huis wat op de terugweg ligt richting ons guesthouse. Hij heeft ons uitgenodigd om bij zijn familie te komen eten. Suresh is een zeer close neef van Rattan. Sonja en Ronny zien dit wel zitten. Hier krijgen ze helemaal geen spijt van, het eten dat we krijgen is super lekker en overtreft zeker het aanbod van het guesthouse. De kip die ze hebben klaar gemaakt is super. We doen ons te goed aan deze over heerlijke maaltijd in een familie van super vriendelijke mensen. Zo fijn om te ervaren hoe gastvrij mensen hier zijn, hoe welkom je bent en hoeveel zorg je krijgt. Ik kan hier alleen maar dankbaar voor zijn, dit te mogen ervaren en voelen en met anderen te mogen delen.
Dan op weg naar ons guesthouse in Shuklaphanta waar we ons te goed doen aan een heerlijk nacht, na een dag reizen en aanpassen aan de warmte is een bed heel welkom.
26 maart vertrekken 2018
Een laatste dag genieten in Nepal. Morgen gaan we de grens over. Sonja en Ronny willen graag op ontdekking met de fiets. Wij gaan op zoek naar 2 fietsen, een vrouwen fiets mogen we van Kum lenen, een mannen fiets lenen we in de lokale dicht bij liggende bazaar. Zo gaan Ronny en Sonja op pad naar de Joulenga brug, die ze gaan oversteken met de fiets. Best een heel avontuur.
Bijna 2 weken geleden hebben we deze brug met de auto bezocht. Rattan en ik gaan die dag op zoek naar eventueel nog te bezoeken nieuwigheden voor toekomstige medereizigers. Zo ontdekken we niet ver van de plaats waar we nu zijn, een jungle resort waar je door de jungle kan rijden op een olifant. We konden zien hoe een aantal werklieden eten aan het maken waren voor de olifanten die op dit moment in de jungle waren. Om 9u 's ochtends of om 16u kan je voor een uur op de olifanten rijden. Gelukkig olifanten die goed verzorgd worden en dat doet deugd dit te zien. Ze hebben enkele soorten dieren binnen het resort die je hier kan zien en die beschermd zijn. Het doden van zulk een dier geeft een grotere straf dan het doden van een mens. Nu ik ben blij dat de dieren beschermd zijn, ik geef echt om dieren maar mensen zijn me tevens dierbaar.
Al bij al, de energie van het resort voelt best goed, een mogelijke activiteit om bij een volgende gelegenheid aan te bieden.
Sonja en Ronny zijn ondertussen terug van hun fietsavontuur. Ze zijn de brug overgereden en dit was best niet gemakkelijk. Ronny kon met zijn herenfiets met zwaar verzet niet de hoge bruggen over, wel deze met een kleinere helling. Sonja gaf aan dat het best wel glad was, de ijzeren constructie waar ze overheen moesten. Ze hebben aan de overkant een lekkere frisse pint gedronken en zijn dan toch maar terug gefietst aangezien het al over de 30 graden was. Super warm. Na een lunch, wat rusten en wachten tot het wat afkoelt, zijn Sonja en ik samen gaan wandelen. Een fijne wandeling waarin we al pratend de tijd vullen en zo nog dichter bij elkaar komen. Ik vind het fijn om naar het verhaal van een ander te luisteren en om hier en daar mijn manier van kijken naar, toe te voegen en te voelen wat het met de ander doet. Iedereen heeft zijn verhaal en voor iedereen is zijn verhaal de waarheid. Het is heel verrijkend als we durven ons verhaal even los te laten om naar een verhaal van een ander te luisteren en te kijken wat jij er zelf al dan niet van wenst op te nemen. Het is een mogelijkheid om eigen inzichten te vergroten, te verrijken en dit geeft waarden aan je eigen leven. De maatstaf is dat je altijd bij jezelf gaat voelen wat echt goed voelt voor jezelf, niet dat je iets gaat doen omdat de ander dit graag heeft, dus om een ander te plezieren ten koste van jezelf. Ik voel hoe ook Sonja probeert een zicht te krijgen op haar verhaal met als doel wat niet goed voelt los te laten en te kiezen voor wat haar gelukkig maakt. Ik merk dat dit voor haar best een zoektocht is maar ook dat er een groot verlangen is om dit voor zichzelf waar te maken. Samen praten en samen delen kan zo verrijkend zijn. We zijn niet gemaakt om alleen te zijn, we hebben de ander nodig om onszelf te leren kennen. Als we dit kunnen zien, wordt er veel duidelijk, kunnen we milder zijn naar elkaar.
Het avondeten benutten we in de bazaar van Mahendranagar. Dag nadien steken we weer de grens over naar India.
27 maart 2018
Na een rustig ontbijt en het inpakken van ons valiezen, vertrekken we richting India. Eerst naar de immigratiedienst, daar dienen we weer hetzelfde papiertje in te vullen, dan passeren we het leger waar opnieuw alles wordt neergeschreven in een boek en als laatst passeren we de Indische controle waar ook alles weer wordt opgeschreven. Dan wachten aan de brug naar India tot we het sein krijgen dat we mogen oversteken. Je weet hier niet hoelang je dient te wachten, een half uur een uur of nog meer. Gelukkig voor ons ongeveer een half uur en dan was het ons beurt om van Nepal naar India te gaan. De rivier die we dan oversteken is de Kali rivier waar mensen in het water stonden om te vissen of zich te douchen.
Die dag reden we eerst naar Tanakpur om iets te drinken, doorheen de bazaar te kuieren en rond te kijken hoe India toch weer net iets anders is dan Nepal, drukker, bedrijviger, goed warm, iets vuiler op sommige plekken, maar veel winkeltjes en een groter aanbod. Daarna terug naar de rivier om wat af te koelen, een toren met stenen te maken en aan de hand van deze toren probeer ik hen een beeld te geven van wie ze zijn. Voor Ronny een heerlijke activiteit aangezien hij hier van houdt. Voor Rattan ook omdat hij altijd nieuwsgierig is naar wat ik ga vertellen. Sonja paste en genoot gewoon van het water en het uitzicht. Iets in haar kon dit niet toestaan maar dit is helemaal ok.
Daarna was het weer tijd om ergens rustig te zitten, we kozen voor een hotel waar ik eerder in een vorige reis verbleef en waar ik wist dat er ontzettend lieve mensen zijn. Dat werd nu ook waarheid, er werd een hotelkamer vrij gemaakt met een Engelse toilet speciaal voor ons vrouwen, we kregen toiletpapier, we werden verwend met tchai en een van de mannen reed met zijn fiets naar de bazaar voor een biertje voor Sonja en Ronny. Hier ontstond weer een fijn gesprek met zijn vieren over de reis en wat we allemaal konden tegenkomen.
Sonja beslist om die nacht buiten te slapen op een speciaal gevlochten bed met een muggennet boven haar. Mohan slaap samen met haar buiten in een ander gevlochten bed. Ze heeft alleen de pech dat de hele nacht vooral zij maar ook wij met zijn allen kunnen genieten van luide muziek van ergens in de buurt waar er een verjaardagsfeest wordt gegeven. Amaai muziek tot in de ochtend voorbij 5u. Toch vond ze het heerlijk om in dat bedje te vertoeven. De temperatuur 's nachts buiten is zalig, beter dan binnen. Vanaf april slapen ze allemaal buiten omwille van de warmte binnen. Dag nadien is Ronny buiten gaan slapen om deze ervaring op te doen.
28 maart 2018
Na een rustige ochtend, ons wassen in de buitendouche, genieten van een ontbijt buiten zijn we op weg naar een Siks tempel. Eentje die Rattan en ik vorige keer ontdekt hadden en een positieve ervaring hadden opgedaan waardoor we deze graag wilden delen met anderen. Het is een mooi verzorgd complex met een grote prachtige boom en een groot gebouwd waterbad waar de mensen zich in mogen douchen. Het water wordt hier gezien als heilig water. Wij gaan er met ons voeten in. De mensen die er rondlopen zijn verzorgd en super vriendelijk. Ronny gaat met verschillende mensen een gesprek aan. Ik merk dat hij er echt van geniet. Hij is een spontaan iemand die helemaal in zijn element is als hij een gesprek kan aangaan. Na het bezoek aan de tempel gaan we naar het complex ernaast waar je gratis kan eten of voor een vrijwillige bijdrage. Je neemt een bord en zet je neer op een mat, allemaal naast elkaar. Er wordt rijst, dal, groenten op je bord geschept. Je kan eten zoveel je wil. Daarna ruim je zelf je bord op. Vrijwilligers, zowel jong als oud, wassen dit af, koken het eten, serveren het eten, poetsen of ruimen op. Elke dag zijn dit andere mensen. Het is een fijne manier om er voor mensen te zijn, iedereen mag komen eten ondanks hun geloof of rijkdom. Het raakt Sonja en Ronny dat dit hier zo kan, een mooi te bewonderen initiatief.
Dan rijden we opnieuw naar de bazaar van Kathima voor een vers fruitsapje. Het is bijzonder warm en dan smaakt dit wel. Voor het avondeten eten we vis dus na het sapje naar de vismarkt. Voor ons Europese mensen niet zo gemakkelijk. Er ligt dikke verse vis, maar het stinkt er naar de vis en de vliegen zijn talrijk aanwezig. Toch geeft Rattan aan dat deze vis super vers is en lekker. Ik vertrouw hem en zo kopen we 2 vissen die ter plekke gefileerd worden en in stukken gedaan. Dan op weg naar huis om de vis klaar te maken. De vis wordt voorzien van een gekruide laagje bloem en in de zon gezet zodat de kruiden in de vis kunnen trekken. Daarna wordt de vis gefrituurd voor de eerste keer, terug afgekoeld en gefrituurd voor de 2de keer. Ik mag zeggen dat deze vis, super smaakte, het was een over heerlijk avondmaal. Na nog een pintje was het weer bedtijd.
De dag nadien vertrekken we naar Delhi. Het wordt een rit waar we van alles onverwacht tegenkomen. We zijn onderweg van 9u30 tot 19u45.
We komen tegen, een man op de weg die geen voeten heeft en zich al rollend dient te verplaatsen, een trein die voorbij rijdt, een boom die ze langs de weg omzagen en omtrekken waardoor we niet doorkonden. een groot machine om asfalt te leggen, een Amerikaanse vrouw tijdens de lunch die alleen rondreist voor 5 weken, gaten in de weg, druk verkeer als we Delhi naderen, hindernissen op de weg als we bijna ten huize van Rattan aankomen. Zoveel tegenkomen kan alleen in India.
Ten huize van Rattan genieten we van een lekkere maaltijd bereidt door Parvati en kijken we samen de foto's die ik tijdens de trip nam, met het hele gezin, heel gezellig was dit. We douchen daarna, rusten wat en vertrekken rond middernacht naar de luchthaven. Onze reis zit erop.
Naar mijn gevoel een geslaagde reis waar ieder van ons op zijn manier dingen is tegen gekomen, ervaringen heeft opgedaan, verwonderd werd, creatief werd, op ontdekking ging, inzichten opdeed, ... verrijkend naar huis kan vertrekken. Sonja en Ronny benoemen hoe bijzonder deze reis is omdat je in contact komt met zo'n andere manier van leven dat het niet anders kan dan dat dit je diep raakt. Ronny heeft een groot verlangen om weer terug te komen. Het is een unieke mogelijkheid om echt een authentiek stukje van India en Nepal te leren kennen en ervaren, iets waar geen toeristen komen en waar het leven nog zijn eenvoud kent maar ook de rijkdom van samenhorigheid, vriendelijkheid, elkaar kennen, rustig ritme, dicht bij de natuur en zelfbedruipend zijn.
Ik ben weer dankbaar dat ik deze reis kan en mocht aanbieden aan 2 lieve mensen, ik heb genoten van wie ze zijn, van de gesprekken met hen, van het aanbieden van inzichten, van het vertellen vanuit eigen ervaringen, van hen in contact brengen met de lokale mensen, van de ontdekkingen die ze zelf deden, van de durf om stappen te zetten en eigen tijd in vullen. Ik bewonder hun ontdekkingskwaliteiten en er durven op uit te gaan, zelfs wat risico's nemen. Ik heb genoten van hun blinkende ogen, van hun manier van genieten en meegaan met wat zich aanbood. Thuis gekomen gaan ze dit nog lang meedragen en hopelijk elementen ervan in hun dagdagelijks leven integreren.
De reis heeft mezelf vooral duidelijk gemaakt dat ik mijn kwaliteit om persoonlijke processen uit te leggen nog meer mag inzetten omdat ik merk wat dit met de ander doet. Het geeft mezelf energie om dit te mogen doen en om te zien wat de ander ermee doet. De reis krijgt naar mijn gevoel hierdoor een diepere laag, een laag waarin de ander de mogelijkheid krijgt om veranderingen in zichzelf aan te brengen ten gunste van zichzelf. Hierdoor gaan ze als rijkere mensen met nieuwe inzichten weer naar huis en dat maakt mij ontzettend gelukkig. Het is voor mij een manier om wie ik ben en wat ik belangrijk vind met andere te delen waardoor andere kunnen groeien maar zeer zeker ook ikzelf. Het zo andere leven van India en Nepal wat automatisch processen in mensen doet ontstaan met daarnaast nog de uitleg die ik kan geven betreffende de processen is naar mijn gevoel een ideale mogelijkheid voor mensen die er voor openstaan, om veranderingen in zichzelf aan te brengen en als meer waardevol mens weer naar huis te gaan. Doorheen de reis die je aan de buitenkant maakt door alles wat je rondom je heen ervaart en beleeft, maak je ook een reis aan de binnenkant waar je tevens van alles ervaart en beleeft. In deze reis probeer ik inzichten bij te brengen zodat je handvaten krijgt om voor jezelf positieve veranderingen aan te brengen en dit neem je als rijkdom mee naar huis. Mijn verlangen is groot om dit verder te mogen zetten in volgende reizen.
Dus lieve lezers, mocht je interesse hebben om een bijzondere reis zowel aan de buitenkant als aan de binnenkant te beleven dan laat je snel iets weten. In oktober organiseer ik weer een nieuwe reis. Vangriekenlucia@hotmail.com of 0494/123652
Dankjewel Sonja en Ronny voor wie jullie zijn en voor alles wat we samen mochten beleven.
Dankjewel Rattan voor wie jij bent en voor alle steun die ik van jou mocht ervaren om het bijzondere van mezelf naar boven te halen.
Ten huize van Rattan genieten we van een lekkere maaltijd bereidt door Parvati en kijken we samen de foto's die ik tijdens de trip nam, met het hele gezin, heel gezellig was dit. We douchen daarna, rusten wat en vertrekken rond middernacht naar de luchthaven. Onze reis zit erop.
Naar mijn gevoel een geslaagde reis waar ieder van ons op zijn manier dingen is tegen gekomen, ervaringen heeft opgedaan, verwonderd werd, creatief werd, op ontdekking ging, inzichten opdeed, ... verrijkend naar huis kan vertrekken. Sonja en Ronny benoemen hoe bijzonder deze reis is omdat je in contact komt met zo'n andere manier van leven dat het niet anders kan dan dat dit je diep raakt. Ronny heeft een groot verlangen om weer terug te komen. Het is een unieke mogelijkheid om echt een authentiek stukje van India en Nepal te leren kennen en ervaren, iets waar geen toeristen komen en waar het leven nog zijn eenvoud kent maar ook de rijkdom van samenhorigheid, vriendelijkheid, elkaar kennen, rustig ritme, dicht bij de natuur en zelfbedruipend zijn.
Ik ben weer dankbaar dat ik deze reis kan en mocht aanbieden aan 2 lieve mensen, ik heb genoten van wie ze zijn, van de gesprekken met hen, van het aanbieden van inzichten, van het vertellen vanuit eigen ervaringen, van hen in contact brengen met de lokale mensen, van de ontdekkingen die ze zelf deden, van de durf om stappen te zetten en eigen tijd in vullen. Ik bewonder hun ontdekkingskwaliteiten en er durven op uit te gaan, zelfs wat risico's nemen. Ik heb genoten van hun blinkende ogen, van hun manier van genieten en meegaan met wat zich aanbood. Thuis gekomen gaan ze dit nog lang meedragen en hopelijk elementen ervan in hun dagdagelijks leven integreren.
De reis heeft mezelf vooral duidelijk gemaakt dat ik mijn kwaliteit om persoonlijke processen uit te leggen nog meer mag inzetten omdat ik merk wat dit met de ander doet. Het geeft mezelf energie om dit te mogen doen en om te zien wat de ander ermee doet. De reis krijgt naar mijn gevoel hierdoor een diepere laag, een laag waarin de ander de mogelijkheid krijgt om veranderingen in zichzelf aan te brengen ten gunste van zichzelf. Hierdoor gaan ze als rijkere mensen met nieuwe inzichten weer naar huis en dat maakt mij ontzettend gelukkig. Het is voor mij een manier om wie ik ben en wat ik belangrijk vind met andere te delen waardoor andere kunnen groeien maar zeer zeker ook ikzelf. Het zo andere leven van India en Nepal wat automatisch processen in mensen doet ontstaan met daarnaast nog de uitleg die ik kan geven betreffende de processen is naar mijn gevoel een ideale mogelijkheid voor mensen die er voor openstaan, om veranderingen in zichzelf aan te brengen en als meer waardevol mens weer naar huis te gaan. Doorheen de reis die je aan de buitenkant maakt door alles wat je rondom je heen ervaart en beleeft, maak je ook een reis aan de binnenkant waar je tevens van alles ervaart en beleeft. In deze reis probeer ik inzichten bij te brengen zodat je handvaten krijgt om voor jezelf positieve veranderingen aan te brengen en dit neem je als rijkdom mee naar huis. Mijn verlangen is groot om dit verder te mogen zetten in volgende reizen.
Dus lieve lezers, mocht je interesse hebben om een bijzondere reis zowel aan de buitenkant als aan de binnenkant te beleven dan laat je snel iets weten. In oktober organiseer ik weer een nieuwe reis. Vangriekenlucia@hotmail.com of 0494/123652
Dankjewel Sonja en Ronny voor wie jullie zijn en voor alles wat we samen mochten beleven.
Dankjewel Rattan voor wie jij bent en voor alle steun die ik van jou mocht ervaren om het bijzondere van mezelf naar boven te halen.
