18 januari 2016: Laatste 2 dagen hebben we intensief gewerkt. Met de hitte van hier voel ik dat het me energie heeft gekost. "s Avonds ben ik echt moe en heb ik mijn rust nodig maar gelukkig kan ik energie halen uit de dingen die ik die dag verwezenlijkt heb. Vandaag wordt nog een werkdag maar dan neem ik voor 3 dagen rust voor ik weer naar Kathima in India ga waar ik een ritueel mag bijwonen rond de overleden grootvader van Rattan. Het is voor mij een hele eer dat ik hiervoor wordt uitgenodigd. In die zin wil ik het zeker iets missen. We hebben de laatste 2 dagen heel wat hulp aan mensen kunnen bieden. Het geld dat eventueel nog over is van de rekening Purity for India and Nepal na vandaag, heeft nog een bestemming voor een gezin in de buurt van Kathima. Meer daarover als ik in India ben en dit kan realiseren.
De laatste 2 dagen hebben we nog verschillende gezinnen bezocht. In het eerste gezin was er een oudere vrouw met een ontsteking aan haar oog. Je zag dat ze er erg onder leed en er niet los van kon komen. Haar hele dag wordt gevuld met pijn omdat haar focus er helemaal naar toe gaat. Je kan haar dit proces niet uitleggen maar ik weet dat een beetje geld geven om naar de dokter te gaan haar focus kan doen veranderen. En ja dit gebeurde ook. Ze was zo blij dat haar stemming onmiddelijk veranderde. Ik was blij voor haar. Daarna zijn we naar het gezin gegaan van de 6 meisjes om een gesprek te hebben met de oudste dochter. Hier hebben Rattan en ik beslist om haar evenveel te geven wat we in totaal besteed hebben aan de andere meisjes. Het leek ons niet fair ten opzichten van de andere om haar een veel groter bedrag te geven. Daarnaast zou het betekenen dat we minder geld hebben om weer andere mensen te helpen.
Deze uitleg hebben we haar gegeven en heeft ze ook aanvaard. Ze zou binnen een paar dagen beginnen met de fundatie van het huis en met dit geld en wat ze zelf gespaard heeft, kon ze een start nemen om met de bouw te beginnen. Het graan van haar eigen land is reeds afgedaan en binnengehaald. Met de hulp van ons kan ze binnenkort in een eigen kleine huisje wonen. Ze bouwt maar 1 kamer en kan later altijd uitbreiden maar met 1 kamer kan ze apart gaan wonen wat haar groot verlangen is. Ze kan haar droom waarmaken.
In het volgende gezin hebben we een moeder wat extra geld gegeven om haar stier te kunnen afbetalen. Ze had deze in bruikleen en al een gedeelte betaald maar nu diende ze het andere deel aan de eigenaar te betalen of hij zou de stier weer terug opeisen. Ze heeft de stier nodig om op het land te werken zodat ze graan kan winnen en dus voedsel voor haar gezin. Voor haar was het geld een Godsgeschenk omdat ze op die manier de grote zorg om het behoud van de stier kan loslaten en dus zeker is dat ze haar gezin kan onderhouden.
Die dag zijn we ook langst gegaan bij de jonge vrouw waarvan de man soms drinkt en wie we wat geld gegeven hebben om haar huisje en dak te renoveren. Dit geld hebben we een week geleden aan haar gegeven en toen ik haar huisje zag, zag ik onmiddelijk dat ze al iets gedaan heeft. Ze heeft samen met haar man de muren van het huisje vervangen en het dak gerenoveerd. De muren zijn nog niet klaar. Enkel het strooi was geplaatst en hier dient klei tegen aangebracht te worden en dan is het klaar. Ze heeft nog wat werk maar de start is genomen en dat maakte blij. Ze heeft gedaan wat ze zei dat ze zou doen en dat geeft me echt een fijn gevoel. Ze neemt haar leven in handen en doet er iets mee. Ik heb zelfs een fijn gesprek gehad met haar man. Ik weet niet hoe zijn leven verder gaat maar hij lijkt het verder in orde brengen van zijn huis serieus te nemen. Op die manier neemt hij zijn verantwoordelijkheid als vader en echtgenoot en dat siert hem. Je kan altijd oordelen over zijn drinkgedrag maar dat op zich verandert niets. Daar zijn mensen niet mee geholpen. In deze reis heb ik verschillende keren kunnen zien, dat wat financiële ondersteuning, mannen kunnen aanzetten om echt iets te realiseren en te veranderen voor hun gezin. Ik weet niet of dit blijft duren en misschien vervallen ze.
Ik kan alleen zien dat op dit moment er een positieve inspanning en verandering is. De rest laat ik los.
Toen we bij de meisjes waren, kwam er een jongen van ongeveer 16 jaar langst met een schrift en een blad met een tekst. Hierop stond geschreven dat hij niet kon praten en ook twee zussen had met een beperking. Het was een officieel papier en in het schriftje diende je neer te schrijven wat je eventueel als gift aan hem zou willen schenken. Hij kon inderdaad niet praten omdat hij slechts een halve tong had. Op een of andere manier klopte er iets niet voor mij. Ik wou hem graag iets geven maar waarom dit neerschrijven in een schriftje, dit voelt als een vorm van controle. Dus wie controleert hem. Uiteindelijk komen we te weten dat hij de mensen afgaat voor geld en/of voedsel in naam van een soort van organisatie waar hij het weer afgeeft. Ik weet niet wie die organisatie is en wat ze precies doen, ik wil vooral de jongen zelf iets geven. Dus beslis ik hem geld te geven zonder dit te noteren, zo kan hij het voor zichzelf of zijn eigen familie benutten. Alleen op die manier voelde het voor mij goed. Zijn gezicht zei me voldoende toen hij merkte dat ik het niet opschreef.
Gisteren wou ik het verhaal van de naaimachines beëindigen. Drie machines hadden een bestemming, van de 4de waren we niet zeker. We wilden vooral dat het terecht zou komen bij mensen die het echt nodig hebben en waarbij het een meerwaarde zou kunnen brengen. Tijdens een lassi zitten Rattan en ik na te denken. Ik voelde vooral, het moet vandaag een bestemming krijgen en liefst daar waar het nodig is. Rattan deed erg zijn best om dit te verwezenlijken. We voelen aanvankelijk doelloosheid tot we beiden het gevoel hadden, het moet vandaag een bestemming krijgen. Ik had voldoende vertrouwen dat het zou lukken en Rattan startte telefonisch met het uitzoeken via mensen die hij al kende en na een uur heel wat telefoontjes te hebben gedaan is het juiste nummer naar ons toegekomen. We konden direct naar deze mensen gaan om een bezoekje te brengen en te gaan voelen of dit de plek is waar we moeten zijn. Ik had al een goed gevoel ook al wist ik niet waar we terecht zouden kunnen komen. We diende een half uurtje te fietsen om er te geraken, deels over de drukke hoofdweg en in de warmte. Een heel intensieve ervaring omdat het echt niet gelachen is om je met de fiets op de hoofdweg te begeven met het drukke verkeer op deze weg wat absoluut niet verloopt zoals wij dit in België kennen. Maar het is me gelukt. Op de plek waar we moesten zijn stond een vrouw ons op te wachten. Ze is een jonge vrouw met een beperking, haar voeten zijn misvormd en helemaal naar binnen gekeerd. Ondanks heeft ze geleerd om te stappen wat haar wel moeite kost. Ze leeft bij haar halfbroer die getrouwd is, 4 zonen en een dochter heeft. Voorheen was ze getrouwd maar werd ze mishandeld door haar man, in die mate dat ze op het punt stond een einde aan haar leven te maken. Haar vader was hierop uitgekomen en heeft haar bij haar man vandaan gehaald. Een paar maanden geleden is haar vader overleden. Hij woonde tevens bij haar halfbroer. Ze delen dezelfde vader maar hebben een andere moeder.
Van haar broer heeft ze leren naaien en af en toe mag ze de naaimachine van haar broer gebruiken die dit in bruikleen heeft van een winkel. Hij dient dit nog af te betalen maar hij naait voor andere mensen en verdient zo geld om voor zijn gezin te zorgen. Zijn zus met een beperking heeft geen mogelijkheid om zelfstandig te zijn maar als ze een eigen naaimachine heeft zou ze ook voor andere mensen kunnen naaien en wat geld verdienen. Het zou zoveel meer waarde aan haar leven geven. Voor ons was de beslissing eenvoudig, hier moesten we zijn, hier hoort het 4de naaimachine terecht te komen. De ontroering op haar gezicht toen ze hoorde dat ze dit zou krijgen geeft me nu nog rillingen en kippenvel van de immense voldoening die ik kreeg. Zo heerlijk als je kan voelen dat dit gebaar een mensenleven veel meer waarden geeft. Zowel Rattan als ik hebben de rest van de dag kunnen genieten van dat moment. Ze had tranen in haar ogen van blijdschap en ontroering. Ja, delen met mensen en samen mensen gelukkig maken kan zoveel vreugde brengen. Geen enkel materieel iets kan dit gevoel oproepen. We zijn niet op aarde om financieel rijker te worden en meer materie te hebben, we zijn op aarde om elkaar te respecteren en elkaars leven mooier te maken. Alleen dit geeft ware vreugde.
Ik heb deze reis geleerd dat ik in materie echt niet veel nodig heb. In de 1,5 maand dat ik in Nepal ben, heb ik enkel 4 setjes Indische kledij, wat ondergoed, zakdoeken en mijn toilet zak bij me. Alles in een kleine tas. Het enige wat ik nog gekocht heb is waspoeder om dagelijks mijn was te doen waardoor ik elke dag propere kledij kan dragen. De rijkdom zit hem in de vreugde van de contacten met de mensen, in het zoeken naar wat meerwaarde geeft aan een ander zijn leven, in het delen van liefde en de ander te laten voelen dat hij/zij er mag zijn los van welke kast dan ook deze persoon behoort, in het creëren van een betere wereld door de ander zijn eigen kracht en schoonheid te laten voelen en niet te oordelen, in het leren van je eigen levenslessen, in het ontdekken van je eigen kracht en schoonheid, in het voelen van eigenliefde want daar start alles mee. Als je niet kan voelen dat je uit liefde bestaat en liefde bent, kan je je hart niet openen om dit aan anderen te schenken. Elk oordeel dat je naar anderen of naar jezelf uit, elke vorm van kritiek en afkeer naar een ander of jezelf vertelt iets over jezelf en niet over de ander. Het vertelt jou dat je hart niet vrij is, niet open om contact te maken met de liefde die er schuilt. Ja in elk mensen hart schuilt liefde die onuitputtelijk is. Het kan alleen vrijkomen als je naar je eigen processen durft te kijken zonder anderen hiervoor te beschuldigen. Als je de wereld wenst te veranderen dan kan dit enkel als je start bij jezelf. Daar is moed voor nodig maar het is de enige weg naar waar succes, ware vrijheid, ware liefde, ware dankbaarheid.
20 april 2016: Gisteren fantastisch nieuws gekregen van collega Tine van mijn werk. Zij hebben met de actie van de verkoop van brood maar liefst een winst behaald van 535€. Ik was even van mijn melk toen ik dit las. Ik had zulk een bedrag zeker niet verwacht maar ben hen ontzettend dankbaar en voel me zeer vereerd. Ik dacht stilaan uit te bollen maar dit bedrag geeft weer nieuwe mogelijkheden. De tijd is echter beperkt, met dit in gedachten zijn Rattan en ik gaan brainstormen. Tot op heden zijn we niet in de bergen geraakt en is de tijd ook te beperkt om dit nog te doen als ook de omstandigheden te moeilijk omwille van de hitte. Overdag gaat het hier naar de 40° wat maakt dat je enkel vroeg in de morgen of 's avonds laat iets kan doen. In de bergen dien je enkele uren te wandelen en soms te klimmen om van het ene naar het andere dorp te gaan. De mensen ginder zijn dit gewoon en doen dit in bijvoorbeeld 2u waar wij wellicht bijna het dubbel over doen. Ik weet dat de mensen ginder hulp en ondersteuning kunnen gebruiken. Er zijn weinig mogelijkheden van voedsel omdat er niet veel groeit. Daarnaast dient alles vanuit de stad te voet de bergen in gedragen te worden, elke kg rijst of wat dan ook. Rattan is bereid om na mijn thuiskomst in België naar de bergen in Nepal te gaan om verder te werken met wat we begonnen zijn. Dit is gewoon fantastisch aangezien op die manier het project nog verder kan lopen. In die zin zijn we gaan zoeken hoe we dit precies vorm kunnen geven. Ik wil graag iemand van de bergen ontmoeten voor een gesprek zodat ik wat meer voeling heb. Dit is haalbaar omdat er ook mensen van de bergen zijn die soms tijdelijk in deze omgeving verblijven zoals Bimla het meisje dat we een naaimachine gegeven hebben. Haar ouders wonen in de bergen, zij is tijdelijk hier bij familie. Er zou een mogelijkheid zijn om haar moeder en vader binnenkort te spreken omdat ze voor een aantal dagen naar hier komen. Zij kunnen me wat meer vertellen over het leven in de bergen en wat daar precies aan hulp nodig zou kunnen zijn. Zelf zijn we na de brainstorming tot het idee gekomen om geitjes aan te kopen voor zover de financiële mogelijkheden er nog zijn en/of misschien nog ontstaan. Voor ons is het belangrijk dat wat we schenken een meerwaarde geeft voor de toekomst en de mensen eigen verantwoordelijkheid geeft. Een geitje zou dit kunnen brengen aangezien het melk geeft en dus voedsel en als het drachtig is, kan zorgen voor weer nieuwe geitjes. De mannelijke geitjes kunnen ze verkopen en zo zelfs wat geld verdienen, de vrouwelijke zorgen voor melk en uitbreiding. Als ze er goed voor zorgen, geeft dit een betere toekomst en daar ligt hun verantwoordelijkheid. Met het geld van mijn werk in Beringen kunnen we wellicht 7 geitjes aankopen. Het blijft alleen even zoeken hoe we dit precies gaan aanpakken. Geven we 7 gezinnen een geitje of geven we 7 geitjes aan 1 gezin en geven we dit gezin de verantwoordelijkheid om er goed voor te zorgen en de verantwoordelijkheid om een deel van de extra geitjes die er komen weer aan nieuwe gezinnen te geven die geen geitje hebben. Zo kan het langzaam groeien en steeds meer mensen profijt hebben en dus een betere toekomst. Zowel Rattan als ik worden blij van dit idee maar voelen ook dat we nog meer duidelijkheid nodig hebben. Na een gesprek met de ouders van Bimla hebben we misschien weer wat extra informatie wat ons een richting kan geven.
Het is geweldig heet vandaag, meer dan 40°, echt geen weer om buiten te komen. Zelfs binnen is het zweten geblazen. Ik voel hoe dit op me weegt. Ik word loom en kom tot niets en niets doen of kunnen doen is niet altijd gemakkelijk. Op die momenten is de kans groot dat ik verval in een patroon van oordeel naar mezelf. 'Zie me hier nu zitten, ik dien nog heel wat te doen maar geraak niet vooruit,... Dat wil je dan niet voelen en probeer je weg te stoppen maar zo wordt het alleen maar erger. Dat kritisch stemmetje stop alleen als ik het gerust stel en zeg dat het ok is. Het gaat om het aanvaarden wat er nu is, je over te geven aan de situatie, en zo kan ik zien en voelen dat ik inderdaad rust nodig heb want mijn lichaam is echt moe. Ik kan er niet voor andere zijn als ik zelf te moe ben en zo kan ik me overgeven aan slaap. Na een dutje en het verdwijnen van de grote hitte is het super genieten om weer buiten te komen. Heerlijk om met de fiets naar de Bazaar te rijden en onderweg te genieten van de bomen en de natuur. Als je een tijdje binnen moet zitten, kan je extra voelen hoe belangrijk de natuur is om je op te laden en vreugde te voelen. Dan verschijnt de dankbaarheid want de natuur hebben we gratis en voor niets, het wordt ons geschonken om ons mooie zelf weer te voelen.
Die avond hebben we beslist om de dag nadien als ontspanning naar een meer te gaan diep in de natuur. We hebben beide hard gewerkt en morgen is het de laatste dag in Nepal. Bij het maken van de plannen en de voorbereiding ervan werden we beiden blij. Ja, dit gaan we doen, we hebben dit meer dan verdient. We bestellen een jeep, vertrekken vroeg in de morgen en nemen ons ontbijt mee zodat we het ginder kunnen eten. Het meer waar we naar toe gaan noemt Batkot en ligt op 45 km van het guesthouse.
21 april 2016: We zijn vroeg in de ochtend vertrokken iets na 6u. Heerlijk koel buiten en een aangename comfortabele jeep brengt ons naar het meer. Het eerste gedeelte is goed berijdbaar, het tweede gedeelte heel wat minder en het laatste dienden we te voet te doen. Een hele trip deels doorheen het woud met prachtige bomen. Eens aangekomen is de beloning groot, het meer is zo de moeite waard. Het ligt verscholen in de natuur met een aantal tempeltjes er omheen. Het was er super rustig en stil, zo fijn om te voelen. Ik was ontzettend blij dat we beslist hadden dit te doen. Ook voor Rattan en de jeep bestuurder was dit een nieuwe plek en dus ook nieuwe ervaring. Ik heb mijn ogen de kost gegeven en heel wat foto's genomen. We zijn het hele meer rond gewandeld tot we op een plek kwamen waar Rattan en de jeep bestuurder een slang zagen zo dik als een arm en meer dan 2 meter lang. We zijn onmiddellijk een stukje hoger op gaan wandelen op een stenen muur rond het laatste stuk van het meer. Ik ben blij dat ik ze niet gezien heb maar dat maakte me niet minder bang op dat moment. Ja, dat kan je hier dus ook tegenkomen.
Na de wandeling rond het meer hebben we een plekje gezocht om ons ontbijt op te eten en toen we hiervan aan het genieten waren hoorden we plots mooie klanken van een fluit. Een oudere man zat op de muur rond het meer op een houten fluit te spelen, het paste perfect in het plaatje. Ik ben een tijdje bij hem gaan zitten om van zijn muziek te genieten. Hij was er samen met een andere oudere man. Heerlijk als zo mooie dingen samenvallen, dan krijg je echt het gevoel, dit heb ik verdient. Daarna hebben we nog genoten van een lekkere tchai en noedels in een leuk zaakje iets hoger op aan het meer.
Dan weer te voet naar de auto, een steile hellingen af en met de jeep weer naar huis. Op de moeilijke weg komen we de 2 oudere mannen, die te voet onderweg zijn, weer tegen. Ze moeten dezelfde richting uit dan wij dus geven we ze graag een lift. Ik word uit dankbaarheid opnieuw getrakteerd op fluit muziek. De mannen komen van de bergen en zijn al 3 dagen te voet onderweg om naar hun land hier in de buurt te gaan. Ze waren dus heel blij dat ze voor even in een auto konden zitten. Toch straffe mannen, die mannen van de bergen. Ze waren beide in de 60 jaar.
23 april 2016: Gisteren vroeg vertrokken met de fiets vanuit Nepal naar India. Om 5u 15 waren we gepakt en gezakt, klaar om te vertrekken. Het was nog donker en lekker koel buiten. Het eerste gedeelte verliep rustig aangezien er nog weinig verkeer was. Een klein gedeelte van de weg was echt slecht maar het wisselde gelukkig af met betere weg. Na een half uurtje rijden was het licht wat het rijden gemakkelijker maakte. Na een klein uurtje rijden bereikten we de grens. Eerst passeren via de migratiedienst om de nodige formulieren in orde te brengen en vooral een stempel te krijgen. Aan de grens zelf krijgen we heel wat vragen rond het feit dat we met de fiets zijn, waar we vandaan komen, wat we gedaan hebben, waar we naar toe gaan,... Dit is iets wat typisch is voor heel Nepal en India. Ze vuren allerlei vragen op je af en willen alles weten, ook de mensen buiten de grenspost. Dit kan soms erg vermoeiend zijn aangezien ik de druk om alles te vertellen niet wens. We hebben geleerd om dit zo kort mogelijk te houden om zo niet nog meer vragen te krijgen. Dit helpt gelukkig.
Aan de grens dien ik me opnieuw te registreren om de grens over te gaan. Hier verliezen we heel wat tijd omdat de persoon die me moet registeren zich al de tijd van de wereld neemt. Hij leest op zijn gemak de krant, begint tegen een voorbijganger te praten, spreekt de poetsman aan, tot Rattan de opmerking maakt of hij alsjeblieft ons voort kan helpen. Dan begint hij aan zijn taak, 1 regeltje in een boek schrijven wat heel wat tijd in beslag neemt omdat hij op mijn paspoort niet goed vindt wat hij nodig heeft en ik zijn Engels niet versta. Na een 45 minuten heeft hij 1 regeltje in een boek geschreven en mij op zijn computer geregistreerd. Ja geduld is een mooie deugd. Je hierin druk maken, heeft niet zoveel zin. Het is hun manier van werken. En zo rijden we met de fiets over de oude Britse brug van in de kolonie tijd de Ganges over, van Nepal naar India. Dan wordt het plots heel wat drukker op de weg en is het verkeer veel agressiever. Nu is het uitkijken geblazen. Als je een vrachtwagen of tractor achter je hoort, kan je best goed aan de kant rijden of zelfs stoppen of ze rijden je van de weg. Zo werd ik 2 keer van de weg gereden. Pfff een heel avontuur met de nodige spanning. Zo hebben we zeker 1 uur moeten rijden tot we van de hoofdweg af konden richting het dorp van vader van Rattan. Op 8u15 kwamen we aan, na 3 u onderweg te zijn geweest zonder ontbijt alleen wat water. Dus grote honger als we aankwamen maar voor ontbijt was het nog even wachten. De mannen waren stilaan bezig om de ceremonie voor te bereiden. De vader van Rattan had de avond ervoor zijn haren afgeschoren en droeg een witte lendedoek. Hij is de oudste van de broers en dient de ceremonie voor te gaan. Het is nog even wachten tot twee andere broers aanwezig zijn. Dit zorgt even voor een hevig discussie naar de reden hiervan. Het blijken twee broers te zijn die altijd te laat zijn. Op het moment van deze discussie ga ik even het huis uit omdat ik me hier geen deel van voel. Niemand heeft ontbijt gehad en door het laat zijn van de twee dient iedereen te wachten. Uiteindelijk wordt er besloten om te beginnen en eens begonnen verschijnen de twee laatkomers. Gelukkig begint de discussie niet opnieuw maar start de ceremonie op een rustige manier. De vader van Rattan doet al de handelingen omdat hij deze verantwoordelijkheid draagt als oudste zoon van zijn gezin. Er wordt een cirkel in het huis bevochtigd met water en hierop wordt alles neergezet. Een kaarsje van olie, bananenbladeren met yoghurt, twijgjes voor vuur, wat rijst, geurstokjes, .... Vader van Rattan mengt rijst met allerlei andere dingen en maakt hier 5 bollen van. Deze worden daarna door hem aan een kalfje gegeven als blijk voor alle goede wensen voor zijn overleden vader. Hij dient daarna nog een half jaar in het wit gekleed te zijn terwijl zijn broers nu terug de andere kleding kunnen dragen. Als oudste dien je dit een heel jaar te doen, de anderen een half jaar. Dus na een half jaar is er weer opnieuw hetzelfde ritueel en dan jaarlijks. Rattan vertelde nadien dat hij dit ritueel niet meer wenst te doen als zijn vader komt te overlijden. Hij wil z'n vader een mooi ritueel geven als hij sterft tot 15 dagen na het overlijden wat het gangbare is maar wenst al de ceremonies nadien niet meer te doen. Niemand weet niet meer hoe deze zijn ontstaan. Hij geeft aan hier geen voeling mee te hebben zoals de oudere generatie dit nog heeft. Hij is iemand van het breken van de regels, wetten en gebruiken als hij de zin er niet meer van kan voelen. Daar heb je moed en durf voor nodig en dat bewonder ik ten zeerste. Respect voor andermans zijn is voor hem zeer belangrijk maar het belangrijkste respect voor wie hij zelf is. Een mooie eigenschap waar ik van leer.
De volle maan bracht voor mij dit thema helemaal in beeld. Als men zich afstemt op de maan kan men maandelijks voelen welke thema's aanbod komen om in jezelf los te laten en te transformeren. Voor mij was het ditmaal loslaten van schuld om dit te transformeren in respect voor jezelf en dit thema zag ik gisteren en vandaag ook bij anderen verschijnen ook al zijn ze zich hier niet van bewust.
Vanuit schuldgevoel gaat een mens zich aanpassen aan wat de ander wenst om zo goed te zijn en waarden te krijgen van de ander maar laat hij/zij zich zo onder druk zetten wat spanningen en ongenoegen met zich meebrengt. Als men zich hier niet van bewust is, blijft dit mechanisme bestaan. Als men naar zichzelf kan kijken en zich meer bewust is van eigen handelen en denken, kan men hier veranderingen in aanbrengen. Wanneer je ziet dat men zichzelf onder druk laat zetten, kan je zien dat je je eigen weg niet volgt, niet voldoende respect hebt voor je eigen wensen en verlangen, deze niet volgt maar het verlangen van de ander voorop zet. Uit eigen ervaring weet ik dat dit enorm veel energie kost en nooit voor voldoening zal zorgen. Loslaten van schuld zorgt voor zoveel meer liefde voor jezelf, voor weten dat jij het waard bent je eigen weg te gaan, los van wat anderen van je wensen, verlangen, opleggen,....In het loslaten van schuld zijn verschillende laagjes en elk laagje loslaten zorgt voor meer vrijheid en vreugde. Het vraagt ook moed om je eigen ruimte op te eisen, en te gaan voor dat wat jou rust brengt. Hoe meer rust je in je lijf voelt, hoe meer je verbonden bent met je ziel, met je authentieke zelf. Zo vertelt je lichaam je wanneer jij je eigen weg volgt of deze van de ander.
Door te kijken naar alles wat zich rondom me afspeelt, leer ik over mezelf. Zelfs in de meest moeilijke situatie om je heen, zelfs in het verliezen van jezelf, kan je leren jezelf weer te vinden. Als je kan zien dat elke situatie een mogelijkheid is om jezelf weer te vinden, zonder onderscheid te maken tussen goed of slecht, kan je voelen hoe het leven een proces is op weg naar jezelf. Elk stukje dichter bij jezelf, geeft je de vreugde waar je naar opzoek bent, alleen daar kan je het vinden.
Diezelfde dag heb ik een gesprek gehad met de ouders van Bimla, mensen van de bergen waar het leven een heel stuk moeilijker is. We hebben ons voorstel van de geitjes aan hen gedaan. In eerste instantie waren ze niet in staat om dit te aanvaarden uit angst voor de verantwoordelijkheid voor de geitjes en wat als er eentje sterft maar na een tijdje zag ik hoe hun ogen veranderde in het dromen van de geitjes en het zien wat de mogelijkheden hiervan zouden kunnen zijn. De moeder vertelde o.a.dat ze dan niet meer zo hard op het veld dient te werken en dit haar leven wat minder moeilijk maakt. Ze heeft gras genoeg om aan de geitjes te geven. Ze kan inderdaad zorgen dat ze na 6 maanden meer geitjes heeft en een gedeelte ervan aan andere gezinnen geven. En zo werden haar ogen steeds blijer en kon ze, samen met haar man, de geitjes accepteren. Na een dikke week gaat Rattan naar de bergen om de geitjes aan te kopen en te bekijken hoe dit wat kan opgevolgd worden zodat na verloop van tijd ook andere mensen een geitje kunnen hebben en dus ook een beetje een beter leven. Als het lukt, ga ik een volgende keer dit klein projectje bezoeken als ik weer in Nepal ben. Ik weet niet wanneer het gaat zijn en in welke vorm maar ik heb het gevoel dat ik het ter plekke ga bekijken. Het is uiteindelijk ontstaan uit het geld dat via mijn werk in België werd geschonken in die zin wil ik het graag op afstand opvolgen om als de tijd rijp is, het ter plekke te bezoeken.
Het maakt me ontzettend gelukkig als ik zie dat mensen ervoor gaan om hun leven een beetje te verbeteren. Op deze manier krijgt het geschonken geld een waardevolle betekenis omdat het rechtstreeks bij de mensen zelf terechtkomt. Als ik terugkijk op al de stappen die ik in dit project gezet heb, deels samen met Rattan, voel ik me zo vereerd voor de steun die vanuit België gekomen is want dankzij dit, is er heel wat concrete hulp aan mensen in India en Nepal mogelijk geworden. Ik ben hier ontzettend dankbaar voor.
Die avond sliep ik onder de blote hemel bij volle maan. Ze hadden voor mij een touwen bed buiten gezet met een muggen net erop. Het bed is 20 cm te kort voor mij omwille van mijn lengte maar dat kon me niet deren. Buiten was het heerlijk met wat frisse wind en zo wordt je dan 's morgens wakker met het opkomen van de zon. Een aantal bedden stonden buiten en al de anderen sliepen op de grond maar hoe dan ook, het was veel beter dan in het huis zelf waar het nog steeds heel muf was. Enkel tegen de ochtend was het huis een beetje afgekoeld.
25 april: Net wakker geworden na een heerlijk nachtje geslapen te hebben onder de blote hemel. Het is bijna onvoorstelbaar hoe de temperatuur hier kan verschillen tussen dag en nacht. Tijdens afgelopen 2 nachten had ik 2 dekens nodig om me warm te houden, en gedurende de dag weet je niet waar te zitten om wat koelte te voelen. Het blijkt ook geen normaal gegeven te zijn, alles in de wereld schijnt te veranderen.
Gisteren hebben we nog een gesprek gehad met een gezin dat we eerder voor mijn vertrek naar Nepal hadden ontmoet. Een gezin dat in een huisje woont op het land van een groot grondbezitter voor wie ze het land bewerken voor een deel van de opbrengst van het graan. Ze werken hard om een eigen plekje te bekomen op een eigen stukje land. De man probeert als loodgieter wat extra geld te verdienen en dit lukt maar het is hard werken omdat hij geen werkgerief heeft zoals een elektrische boormachine. Dit zou zijn werk veel makkelijker maken en hij zou meer kunnen doen in kortere tijd, dus meer geld verdienen. Wat betekent dat ze sneller een eigen plekje kunnen kopen. Een boormachine geeft verbetering aan hun leven vandaar dat we hen graag hierbij willen ondersteunen. Daarnaast weten we dat hun dochter graag wil leren naaien en al regelmatig een naaimachine aan haar ouders heeft gevraagd maar zij haar dit niet kunnen geven. Ze hebben geen enkele vraag gesteld naar ons om iets te krijgen, ze wisten ook niet waarom we hen vandaag hadden uitgenodigd voor een gesprek. Dat maakt de verrassing voor hen groter en voor ons een fijne manier om te geven omdat we oprecht weten dat ze dit nodig hebben om hun leven mooier te maken. Ze waren ook even van hun melk als ze hoorden waarom we hen hadden uitgenodigd. Na het wat te laten bezinken met een lekkere tchai zie je hoe vreugde in hun ogen verschijnt. Dit is heerlijk om te zien en bevestigd alleen maar mijn gevoel dat we hier goed aan doen. Zij geven spontaan zelf aan verantwoordelijkheid te nemen voor wat hen nu geschonken werd door er helemaal voor te gaan en me daarna uit te nodigen als ze het hebben verwezenlijkt. Ze willen me graag tonen dat ze dit gebaar ten zeerste appreciëren. En ja, als het me lukt, kom ik zeker een volgende keer bij hen langst omdat dit ook ervaren wordt als respect voor hen.
Vanmorgen na de heerlijke nacht en de nog koele temperatuur wou ik beginnen aan mijn blog. Ik las eerst even mijn mails na om dan te starten maar dat was niet direct het geval. Gedurende een aantal weken krijg ik mails van iemand die totaal niet appreciërt wat ik hier in India en Nepal doe. Ik krijg heel wat kritiek, commentaar en oordeel naar mijn hoofd geslingerd wat me aanvankelijk totaal uit mijn lood bracht maar waar ik nu naar kan kijken zonder me gekwetst te voelen. De mails zijn vast bedoeld om me de grond in te boren maar ik weet, ik ben niet wat ze denken, noch wat ze in woorden uitspreken. Het zegt veel meer over hen dan over mezelf. Het uiten van kritiek en oordeel doe je als je zelf met irritatie en frustraties zit die je niet voor jezelf kan verwerken en dus projecteert je dit op een ander. Door schuld te geven aan een ander hoef je niet naar jezelf te kijken maar helaas zullen de opgestapelde frustraties op deze manier niet verdwijnen. Uitleggen wie ik ben heeft totaal geen zin aangezien het niet begrepen kan worden als je in het verhaal en de emotie zit. Daardoor kan je nooit openstaan voor een andere manier van kijken omdat je overtuigd bent van je eigen gedachtengang, ook als deze absoluut niet strookt met de werkelijkheid. Ik leer van deze situatie want ook zij zijn mijn leraren die me laten zien wie ik ben. Als er donker is, kan je licht zien. Het zijn herkenbare processen waar we allemaal door moeten als we ons ware zijn willen ontdekken. Zo zie je dat goed en slecht relatief is omdat je van beide kan leren.
En enkele minuten later komt er een priester op ons erf. Aangezien ik nog in de gedachtengang zat rond de mail stelde ik de priester de vraag hoe hij naar het leven kijkt en het leven ervaart. Zijn antwoorden waren verrassend.
Hij vertelt dat als je in het leven wil slagen en iets wil bereiken, je daadwerkelijk iets zinvol dient te doen omdat het niet zomaar naar je toekomt zonder stappen te zetten. In het leven is vooral respect nodig voor elke mens ook al is hij anders, je dient hem altijd welkom te heten door hem voedsel aan te bieden. Voedsel aanbieden betekent hier in India dat je de ander respecteert en waardeert. Op de vraag, wat maakt je echt blij, geeft hij aan dat hij niet veel nodig heeft, enkel een plek om te slapen en 's morgens weer wakker te worden met het gevoel van vreugde, wie mag ik vandaag ontmoeten en waar mag ik welkom zijn? Hij geeft aan heel simpele wensen te hebben. Als priester is hij vaak op huwelijken en hij vertelt hierover dat als er iemand trouwt, je mensen nodig hebt om te vieren en een Brahma die de muziek maakt anders is er geen bruiloft. Hij bedoelt hiermee dat iedereen belangrijk is en alleen zo iets moois kan ontstaan als een bruiloft.
Ik merk dat hij ook geen vragen stelt over mijn aanwezigheid, afkomst, of wat dan ook, wat ik van anderen vaak wel krijg. Hij gaat gewoon met me in gesprek zonder oordeel of verwachting. Hij luistert respectvol en vertelt zijn manier van naar het leven kijken. Ik vraag hem hoe hij dit alles heeft geleerd. Hij vertelt dat hij een heel moeilijke tijd in zijn leven heeft gehad en dat hij door zichzelf te veranderen een beter leven ontvangen heeft. Hij is niet meer in strijd gegaan met de omgeving rond hem maar heeft een eigen plekje gezocht in die omgeving en zo is hij echt iemand geworden en heeft hij waarden gekregen. Ook als mensen veel vragen, bedenkingen en oordeel hebben, probeer je gewoon te zijn wie je bent vanuit je eigen plek, en te aanvaarden dat mensen zo in elkaar kunnen zitten en dan laat je los. Hij heeft dit alles geleerd door als priester stervensprocessen, geboortes en huwelijken te begeleiden. In deze processen heeft hij het leven gevonden van loslaten, opnieuw geboren worden en vreugde kennen. Ik had dit niet beter kunnen verwoorden en was ontzettend blij dat hij net op dit moment op mijn pad kwam. Ook hij is mijn leraar maar dan vanuit het licht. Ik herken in mezelf wat hij me vertelt en dat alleen geeft ontzettend veel vreugde. Hier gaat het leven om, de processen van loslaten herkennen en opnieuw geboren worden omdat dit alleen voor ware vreugde zorgt.
Vandaag of morgen is mijn laatste dag in Kathima en zal ik dit gezin dienen achter te laten maar verlaten doe ik ze niet, ik draag ze mee in mijn hart voor wie ze zijn en wat ze me afgelopen maanden geleerd hebben. Eenvoud en respect, blij zijn met wat er is, werken om iets te bereiken en dankbaar zijn als je iets mag ontvangen. De simpelheid van het leven, genieten van tijd voor elkaar, samen werken, samen eten, samen praten, samen vieren, samen delen, elkaar helpen, er voor andere zijn.. Het geluk zit hier en niet in het hebben van veel materie of aanzien want dat heeft een mens in essentie niet nodig. Alles wat ik heb mogen ervaren kent geen prijs want dit is van onschatbare waarde. Het heeft me als mens veel rijker gemaakt en daar ben ik dankbaar voor. Ik ben onzettend blij dat mijn aanwezigheid tenzeerste op prijs werd gesteld en dat zij mij ook in hun hart dragen. Ze uiten nog steeds hun dankbaarheid maar deze van mij naar hen is minstens even groot. Het is tijd om naar huis te gaan, de velden zijn letterlijk leeg, de oogst is binnengehaald, dat waar gedurende maanden zorg voor gedragen werd. Een mooi symbool om mee te nemen als herinnering aan de tijd in Kathima en dit gezin. Ik weet zeker, we zien elkaar weer.
27 april 2016: Ondertussen heb ik de ouders van Rattan en Kathima verlaten. Het was best een intens afscheid na 2 maanden in hun huis te hebben gewoond en lief en leed te hebben gedeeld. Ik ben er ontvangen als een dochter, behandeld als een dochter en voor het afscheid is vader helemaal naar naar de Bazaar van Kathima gegaan, wat toch wel een 7 km is, om voor mij als verrassing vis te gaan kopen. Als lunch heeft moeder een heerlijk gerecht van deze vis gemaakt zonder mijn weten. Ik was dus heel aangenaam verrast door de aangeboden lunch en heb hier zo van genoten. Het was met liefde klaargemaakt en hier kan ik alleen maar heel dankbaar voor zijn. Ik heb een aantal persoonlijke spullen van mezelf, die heel bruikbaar voor hen zijn, voor elk van hen achtergelaten zodat ze een tastbare herinnering hebben. Hierdoor waren zij aangenaam verrast. Ik heb ook voor andere persoonlijke spullen achter gelaten. Ik kan met veel minder leven en deel graag als het meer bruikbaar is voor de ander. Zo komt er ruimte in mijn valies vrij voor typische Indische producten die ik graag mee naar huis neem. Het is zo symbolisch voor mijn tijd in India en Nepal. Ik heb geleerd om oude patronen in mezelf los te laten waardoor er nieuwe energie kan ontstaan. Het kan alleen maar ontstaan als er ruimte komt en dit kan alleen als je loslaat. Loslaten van gedachten patronen, gewoonten, houvasten, zorgen, controle,... waardoor er rust komt, vertrouwen, overgaven aan wat is. Ik ben vanmorgen met de inzichten wakker geworden rond hoeveel energie we vaak stoppen in het controleren van alles rondom ons. Vanuit eigen gedachtengang starten we de dag en plannen we hoe deze dient te verlopen. We stoppen vaak heel wat energie om dit alles te laten verlopen zoals we dit gepland hebben met als gevolg dat als het niet lukt, we erg ontgoocheld zijn, gefrustreerd, geïrriteerd wat weer tot energieverlies lijdt en dit gaan we dan nog eens projecteren op andere die hierop gaan reageren wat weer voor frustraties en energieverlies zorgt. We zijn ons van deze processen meestal niet bewust. Alleen door dit bewust te maken, kunnen we deze gedachtengang loslaten en veranderen in vertrouwen dat wat op je pad komt nodig is om uit te leren, dat je niets kan controleren noch kan vasthouden want dan laat jij jezelf bepalen door de buitenwereld. Als je kan loslaten en niet meer in strijd gaat met wat er rond je gebeurt maar dit accepteert als een proces om van te leren, verlies je geen energie en komt er meer rust in je denken en lichaam. Je kan loskomen van het verhaal van de buitenwereld en leert er naar te kijken zonder er echt in te zitten. Op die manier verbind je jezelf met je eigen kracht en centrum en laat je daar alles starten. Je gaat op pad, de wereld in, je staat 's morgens op, niet met wat je allemaal dient te doen of wat er allemaal gepland staat, maar met de nieuwsgierigheid van wat er op je pad gaat komen en wat het je te vertellen heeft. Je weet dat je geleid wordt door een grotere kracht die net dat op je pad brengt wat nodig voor je is om te groeien als mens. Je laat los om te presteren of jezelf te bewijzen, of te strijden voor waardering in de buitenwereld en verbind je alleen nog met de schoonheid die je al bent, met de zachte liefdevolle energie die je in je draagt en zet dit in de wereld met als doel de wereld een beetje mooier, verdraagzamer en liefdevolle te maken. Alleen dit geeft rust en brengt de vreugde waarnaar iedereen opzoek is. We zijn niet zo verschillend van elkaar, we zijn allemaal op zoek naar liefde en geliefd worden alleen hebben we allemaal de vrije keuze hiervoor te kiezen of in de strijd te blijven.
Eens je in je centrum staat en je je eigen kracht kan voelen, komt de informatie van wat je in deze wereld dient te doen vanuit je zelf. Je weet, voelt, hoort, ervaart welke weg je dient te gaan. In deze maatschappij van bewijzen, presteren en angst is het best moeilijk om je weg te vinden. Elk anderszijn wordt vaak veroordeeld. Er is dus moed voor nodig om je eigen pad te volgen want er komen altijd mensen langst die je van het tegendeel bewijzen. Blijven luisteren naar je innerlijke stem, en hier steeds meer verfijning in brengen zorgt ervoor dat je steeds sterker wordt. Je laat je minder beïnvloeden door anderen, stapt niet in het verhaal maar maakt contact met het grotere geheel met de ware reden van ons bestaan. Je aanvaard van wat er is, gaat niet meer in strijd om te controleren wat er rond je gebeurt maar je leert om in het nu moment te gaan en te genieten vanuit dat wat is.
Hoe volg je nu je eigen pad en hoe maak je contact met die innerlijke informatie?
In wat je ook doet is het belangrijk dat je vreugde voelt, je kan het vergelijken met het koken van voedsel, je kan bewust koken door kruiden toe te voegen waardoor het voedsel een lekkere smaak krijgt en als je dit dan eet, voel je vreugde van wat kruiden met voedsel kunnen doen en voel je de vreugde van het creëren van lekker eten. Daarnaast verbind je jezelf met de schoonheid van wat moeder aarde ons geeft. Als je in je leven de smaak van de kruiden proeft in wat je aan het doen bent, dan volg je dit pad want het voed je, als je geen smaak voelt dien je dit los te laten omdat het je niet voedt. Het brengt geen vreugde, dus het hoort niet bij jouw ziel. Zo creëer je, je eigen pad van vreugde en volg je je ziel.
Steeds in dezelfde omgeving blijven en voor hetzelfde kiezen, voor het gekende, zorgt dat er geen vernieuwing kan ontstaan. Uit patronen stappen geeft de mogelijkheid om heel anders naar de wereld te kijken, nieuwe ervaringen op te doen waardoor je ruimer kan denken, kijken, voelen,... Je verruimt niet alleen je omgeving maar ook je denkwereld en bewustzijn. Het biedt de mogelijkheid om jezelf op een andere manier te leren kennen en zo kan je groeien. Ieder heeft zijn eigen weg te gaan op zijn manier alleen het proces van jezelf beter leren kennen is voor iedereen gelijk. We komen allemaal van dezelfde bron, we dienen dit alleen opnieuw te ontdekken en te beseffen. Deze keuze hoe we dit doen en of we dit willen doen, is aan elk van ons.
Voor mij was deze reis van 4 maanden India en Nepal de weg om nog dichter bij mezelf te komen, voor anderen kan dit iets heel anders zijn.
Ik ben ondertussen in Rudrapur als tussenstop richting Delhi. Ik heb mezelf getrakteerd op een hotelkamer met airco om zo af te koelen, te rusten, de hele reis wat te laten bezinken en me voor te bereiden op mijn thuiskomst. Ik voel dat de rust me goed doet en er zelfs voor zorgt dat ik meer informatie en inzichten krijg over de hele reis, informatie over de ware betekenis van mijn reis. Het was niet alleen een reis aan de buitenkant doorheen India en Nepal maar ook een reis doorheen mijn binnenwereld. Ik heb me veel meer opengesteld en blootgegeven dan dat ik ooit heb gedaan. Het voelt heel bevrijdend. Mijn blog heeft me geholpen om mijn ware gevoelens te verwoorden, om mijn eigenheid niet meer te verstoppen. Dit is wie ik ben, zo kijk ik naar de wereld en zo wil ik in de wereld staan. Het is mijn manier van inspireren, van het brengen van vernieuwing. Ik wil mezelf niet meer verstoppen, noch me aanpassen aan de maatschappelijke norm of aan dat wat anderen vinden dat het moet zijn. Ik leef mijn leven en wens hierin vrij te zijn. Als het anderen inspireert hun eigen weg te vinden/te gaan dan ben ik heel gelukkig. Zij die er niets mee zijn is ook in orde en zij die hier tegen strijden laat ik totaal los. Ze behoren niet langer meer tot mijn leven, ze kiezen vanuit hun eigen goed recht een andere weg.
Rudrapur is best een grote stad met heel wat winkeltjes, een groentenmarkt en verschillende tempels. Leuk om er doorheen te wandelen om de sfeer te ervaren maar dan best na 17u als de koelte wat is wedergekeerd. Ik laat jullie wat meegenieten via foto's.
