Het is weer bijna zo ver. Na ongeveer een week vertrek ik weer naar India en Nepal om deze keer de droom van een naaiatelier voor vrouwen waar te maken. De benefiet is achter de rug en met een voorlopig mooi bedrag van ongeveer 2500€ kan ik zeker al heel wat concretiseren.
Via de blog probeer ik jullie op de hoogte te houden van de verdere ontwikkelingen.
3 november 2019:
Na een reistijd van 18u ben ik in Delhi geraakt. Het was een aantal dagen voor mijn vertrek best spannend aangezien mijn reis niet gegarandeerd was door een staking op Zaventem. Maar gelukkig was dit 2 dagen voor mijn vertrek opgelost. De check-In in Zaventem verliep zeer langzaam wat ervoor zorgde dat ik maar net op tijd mijn vliegtuig had. De rest van de reis verliep al even strak, alles volgde vlot op elkaar, geen extra ruimte maar van het ene naar het andere vliegtuig. Net genoeg tijd om iets kleins te eten en een cadootje voor mijn Indische familie te kopen en weer op weg. Ik Delhi moest ik deze keer tot het laatste wachten op mijn bagage maar gelukkig was ze er bij want door het lange wachten gaat er van alles door je hoofd aan rampenscenario's. Eens buiten de luchthaven rook ik de typische Delhi lucht en al haar geluiden waardoor ik weer direct in de sfeer was. Rond 4u30 in de ochtend kwam ik aan bij het gezin van Rattan. Het was er donker en stil buiten een aantal honden die buiten luidruchtig blaften. Iedereen sliep nog. Parvati had weer een mooi bedje voor me klaar gemaakt en na een snelle douche was ik blij om een 4-tal uurtjes te slapen.
Ik werd al snel weer wakker van al de geluiden want de plek waar ik nu vertoef is absoluut niet te vergelijken met waar ik woon. Hier staan de huizen zeer dicht op elkaar en bestaat de voordeur uit een open poort waardoor je alle geluiden goed hoort. De straat ligt als het ware naast je hoofdkussen. Met oordopjes is het voor ons westerse mensen te doen.
In de ochtend ondertussen lokale tijd van 10u heb ik een blij weerzien met Parvati en Heera. Al snel zit ik een uur met Heera te praten, een zalige jonge kerel met zoveel dromen maar vooral een positieve minder. Parvati maakt me zoals altijd een lekker ontbijt en na het ontbijt was het tijd om met Rattan te praten. Hij vertelt dat hij niet tevreden is over de afwerking van de douches en hoe we dit alsnog kunnen oplossen. We voelen beide dat we een andere manier van aanpak nodig hebben omdat de mensen van het bergdorp toch een leidende hand nodig hebben om het in goede banen te leiden. Er ontstaan al ideetje over een nieuwe aanpak. We leren beide wat nodig is om iets te laten slagen. Voor het naaiatelier willen we een grondige analyse doen en op zoek gaan naar dat wat de meeste slaagkansen biedt. We gaan niets forseren of van start gaan zolang het niet duidelijk genoeg is en goed voelt. Dit is wat ik het laatste jaar geleerd heb, iets laten rijpen en het zichzelf laten ontwikkelen zonder al te veel sturing en controle maar met een duidelijke focus.. Ik leef vanuit de visie dat alles wordt geleid door een grotere kracht dat met ons beperkt menselijk verstand moeilijk/niet te vatten is. Het is een soort vertrouwen dat alles op je pad komt wat nodig is om iets te laten ontstaan. Belangrijk is de intentie die erachter steekt. We zijn hier op aarde op iets voor anderen te betekenen en zo de wereld een beetje mooier te maken. Het is niet de bedoeling om je zelf alleen maar te verrijken met materie en geld of om voor jezelf aanzien en macht te creëren. Als je intentie positief en liefdevol is en gericht op mogelijkheden om het leven van anderen te verbeteren en je de focus hebt op wat je wenst te creëren dan kan hier iets moois rond ontstaan als we durven sturing loslaten en werken met wat op ons pad komt. Als je denkt dat je dit alleen dient te doen, is dit best stresserend maar als je weet en je kan overgeven aan die grotere kracht dan kan je in het vertrouwen gaan zitten dat wat nodig is, op je pad komt.
Zo verliep tevens mijn voorbereiding vanuit België voor het nieuwe project de opstart van een naaiatelier.
Nieuw project betekent opnieuw geld samenkrijgen, want dat is nog steeds de realiteit in deze wereld. Ik koos om voor de 3de keer een BBQ benefiet te geven, altijd wel een bepaald risico omdat je niet weet hoeveel mensen er komen. De voorbereidingen verlopen prima, ik heb snel mijn vrijwilligers die me willen helpen, de zaal en een uitstekende kok die de BBQ op zich wenst te nemen. Dit geeft me al een goed gevoel omdat ik al een stroming voel. De inschrijvingen blijven aanvankelijk achter en dat zorgt voor wat spanning. Het is echt oefenen om toch in de rust te blijven. Maar naast de benefiet ontstaat er dit jaar iets extra. Een collega stelt mijn project voor in een organisatie van zangkoren die concerten geven voor het vieren van het einde van de eerste WO en dit tevens wensen te koppelen aan goede doelen. De opbrengst van iets dat ze tijdens de concerten verkopen wordt verdeeld over 2 goede doelen waarvan eentje mijn project geworden is. Ik word daar bijzonder blij om en ben haar zeer dankbaar. Daarnaast heb ik iemand leren kennen die mijn project in haar nieuwsbrief plaatst omdat ze zelf graag iets wil schenken aan een goed doel en het belangrijk vind in haar leven. Ik ben vaak verwonderd hoe dit op mijn pad komt maar weet dat als het komt, ik in de goede richting zit van iets dat mag ontstaan. En dan ben ik nog terecht gekomen in een serviceclub van vrouwen die me al mee steunde door naar de benefiet te komen en wie weet wat hieruit nog mag ontstaan. Daarnaast heb ik het eerste half uur van de benefiet een lezing gegeven rond hoe ik kijk naar ware dienstbaarheid en vertrouwen. Best een uitdaging voor mezelf om mijn manier van zijn te delen maar wat ik voel toch belangrijk is voor mezelf om ook zo iets voor de anderen te betekenen. Ja de laatste maanden is er van alles in beweging gekomen en voel ik dat dit voor al komt omdat ik ga voor mijn dromen en mijn manier van in het leven staan. Ik heb me jaren aangepast aan anderen om niet een buitenbeentje te moeten zijn. Nu is het voor mij helemaal ok, ik ben wie ik ben en wens te zijn wie ik ben ongeacht wat anderen over me denken. Ik heb me te vaak naar beneden laten halen maar voel nu zo duidelijk, dat dit niets opbrengt buiten verdriet en frustratie. De stappen om je dromen waar te maken geven vreugde en geluk en eindelijk echte zin aan je bestaan.
Ik ben alvast benieuwd wat er de komende weken naar me toe zal komen en wat er mag ontstaan. Ik ben alvast dankbaar voor de nieuwe kans die zich voordoet om iets te laten ontstaan.
5 november 2018
Ondertussen ben Ik al de derde dag in Delhi, tijd gaat snel. Het is heerlijk te vertoeven bij de familie Singh. Ik word benaderd als een van hen en dat voelt als thuiskomen. Fijn om voor een tijdje een van hen te zijn. Ik voel dit op allerlei gebieden, en het getuigd eveneens van de grote openheid binnen dit gezin. Ik krijg hun vertrouwen, vertrouwen dat ik eveneens aan hun schenk. Heerlijk is dit omdat je op die manier gewoon jezelf kan zijn en je niet in bochten hoeft te wringen. Best niet iets wat je overal hebt. Ik ben dankbaar dat ik bij hen terecht ben gekomen. Het geeft me de ruimte om weer te wennen aan het Indische eten, hun manier van leven maar vooral de geluiden en de drukte van dit land. Waar ik nu ben valt het nog een beetje mee maar eens buitenhuis richting de stad is het onvoorstelbaar. Gisteren ging ik samen met de dochter Kiran naar de stad voor het kopen van kledij. Binnen enkele dagen is het Dewali, hun nieuwjaarsfeest wat uitgebreid gevierd wordt en daar horen nieuwe kleren bij. Ik kan hier best van genieten om samen met haar mooie spulletjes te zoeken, passen en kiezen maar eens buiten de winkels wordt ik echt snel moe van de intense geluiden en de hoeveelheid mensen om me heen. Mijn lichaam en vooral mijn zenuwstelsel is dit absoluut niet gewoon. Het maakt dat ik na een uurtje me effen moet terugtrekken in een klein zaakje om iets te drinken en iets kleins te eten en vooral om weer tot rust te komen. De drukte van Delhi is iets waar ik nooit aan kan wennen. Voor ons westerlingen echt een te groot verschil. Maar ik weet dat dit zo is en zorg voor de rust momenten waardoor ik mijn vreugde kan behouden en het aankan. We hebben leuke kleren voor haar gevonden en dienen nu te wachten tot ze op maat gemaakt zijn. Dit gebeurt direct na de aankoop van je kledij. Kleren worden niet in verschillende maten gemaakt maar zijn standaard vrij groot waarna het bij de aankoop passend wordt gemaakt, iets wat wij niet kennen. Ik heb bewondering voor hoe dat hier gaat, in minder dan een uur kan je je kleren opnieuw ophalen, deze keer passend zonder dat je extra dient te betalen. Er wordt in de winkelstraat heel wat afgenaaid omdat er op dit moment door de komst van Dewali heel wat wordt gekocht. Het maakt dat de wachttijd wat oploopt maar al bij al binnen 1 uur.
Daarna met de metro terug naar huis, en fijn om dan weer van wat rust en lekker eten te genieten terwijl Kiran fier haar nieuwe kleren showt. Een nonkel vanuit Nepal is op bezoek wat betekent dat hij mee eet en tevens blijft slapen. Dit was een onaangekondigd bezoek. Hier in India is dit zo vanzelfsprekend en wordt er direct ook voor hem gekookt en nadien een slaapplaats aangeboden. Bij ons is dit helaas onbestaand op deze manier. Ja hier in India kan je echt stilstaan met hun gewoonte en best bewonderen wat bij ons lijkt verloren te zijn gegaan.
Ik heb heel wat gesprekken met zoon, dochter en vrouw van Rattan. Heerlijk om te ervaren hoe ze hun hart voor me openen en best persoonlijke verhalen vertellen en mijn mening of inzichten vragen. Ik ben blij dat ik met mijn manier van naar het leven kijken, mijn inzichten iets voor hen kan betekenen. Ik voel hoe de verbindingen met mij en elkaar dichter worden en dit vreugde en lachen met zich meebrengt. Het hoeft echt niet veel te zijn, gewoon je open hart tonen, luisteren en vooral respect tonen voor het anders zijn. Het kan een sfeer op korte tijd echt optillen.
Ook vandaag ben ik nog in Delhi aangezien Rattan vandaag zijn nieuw paspoort aankrijgt en hij dit nodig heeft om te reizen. Ik probeer te leren dat ik het leven niet kan sturen of onder controle krijgen, ik probeer mee te gaan met de flow en blijf genieten van wat is. Ik hang de gordijnen die Parvati heeft gewassen omdat met mijn lengte ik dit gemakkelijk kan. Ik kan zelfs hier van genieten. Door mezelf niets op te leggen maar mee te gaan met de flow en te blijven vertrouwen dat wat nodig is komt, kan ik in rust blijven. Niet altijd even simpel omdat er altijd wel een stemmetje is dat zegt 'je kan niet zomaar genieten, er moet ook nog een project in de wereld gezet worden'. Een mens is dan gewend om de boel te forseren en gaat anderen onder druk zetten om te bekomen wat je wil of denkt te moeten doen. Ik leer dat dit niet werkt en alleen maar voor extra stress zorgt voor mezelf en de ander. Toch is het niet zo gemakkelijk om de controle los te laten omdat er ook wel echt een project op je wacht. Dit duidelijk maken is wel belangrijk, maar de manier waarop zich dit best ontwikkelt kunnen we niet forseren, we dienen het wel wakker te houden. Morgen vertrekken we richting Kathima omdat het voor vandaag te laat is om te vertrekken. Ik dacht maar 2 nachten in Delhi te blijven maar het zijn er 3 geworden, maar wel 3 dagen waar ik van genoten heb en heel wat boeiende gesprekken gehad heb die mijn hart verwarmen. Het is een rijkdom om dit te mogen beleven. Ik ben fier op mezelf omdat ik mezelf dit kan gunnen.
Vandaag hebben we de lichtjes aan het huis gehangen ter voorbereiding van Dewali. Steeds meer huizen hebben lichtjes hangen en aan de binnenkant wordt het huis eveneens versierd. Hier wordt veel zorg aan besteed. Je voelt hoe de mensen uitkijken naar dit feest en de voorbereidingen je steeds meer in de sfeer brengen. Je kan het best vergelijken met het bieren van Kerstmis en al de voorbereidingen die wij daarvoor doen. Hier voel je hoe dit gedragen wordt door het hele gezin en ieder op zijn manier zijn bijdrage doet. Een fijne energie om te mogen voelen.
Vanavond is gelukkig de postman langst geweest en heeft Rattan zijn paspoort. Ik merk dat hij er heel blij en fier om is. Zo'n paspoort geeft hier letterlijk meer identiteit aangezien zelfs binnen dit gezin niet iedereen een paspoort heeft. Voor ons vreemd, voor hun een realiteit.
7 november 2018
Ondertussen ben ik in Kathima. Het afscheid van de familie in Delhi was best moeilijk, hen achterlaten nu het Diwali is. De familie is het wel gewend dat vader en echtgenoot vaak weg is maar dat neemt niet weg dat dit niet altijd even simpel is. Het is Rattan zijn job en dankzij zijn job kan hij zijn familie heel wat geven, maar het offer dat gebracht dient te worden is niet gemakkelijk voor alle partijen. Onderweg ging het hier een tijdje over, hoe hiermee omgaan. Ik begrijp ieders verhaal en voor elk is eigen verhaal waar. Aanvaarden dat dit zo is, de ander zijn verhaal accepteren en er begrip voor tonen, is naar mijn gevoel belangrijk om rust te behouden en verder te gaan.
Ik voel het eerste uur de bedruktheid onderweg maar door erover te praten krijgt het een plaats. Daarna vertel ik het verhaal over de uitzending op tv van Annemie over hoe omgaan met de dood in verschillende landen en deze keer in India, specifiek Varanasi. Het werd nogal vrij schokkerend in beeld gebracht, beelden waar de dode lichamen op de brandstapel gegooid werden en de benen eruit staken, vrij onrespectvol zoals wij hiernaar kijken. Het raakte me zelf omdat ik weet dat dit zeker geen representatie is van hoe alle Indische mensen het hun doden omgaan. Ik weet zeker dat Rattan en heel zijn familie en natuurlijk nog veel andere Indische mensen wel het nodige respect tonen en het niet op die manier doen. Maar de beelden zijn de wereld in, wat India naar mijn gevoel geen goede naam geeft. Collega's op het werk en nog andere mensen die er naar gekeken hebben, spraken hun afschuw uit. Sommige konden er niet naar kijken en hebben zelfs de aflevering stopgezet. Vanuit onze westerse manier van kijken kan dit moeilijk tot niet begrepen worden. Ik kan dit zien maar kan ook hier de beide verhalen begrijpen. Vanuit ieders standpunt is het anders en hier totaal anders maar als je open staat voor de ander zijn standpunt, en dit probeert te begrijpen, kan je er toch anders naar kijken. Als alleen je eigen standpunt het juiste is, dan is het natuurlijk erg moeilijk om het te begrijpen.
Voor hen is het dode lichaam enkel een lichaam en is de ziel reeds overgegaan naar de andere wereld. De persoon woont niet meer in zijn fysieke lichaam vandaar dat ze hier anders mee omgaan. Toch was het naar mijn gevoel best anders in beeld gebracht maar helaas het is wat het is.
Daarna hebben we een hele weg zitten brainstormen over het nieuw project namelijk het naaiatelier. Door alles wat we al gedaan hebben, hebben we belangrijke dingen geleerd die een voorwaarde zijn voor het slagen van een project. We hebben een betrouwbaar iemand nodig die het project in handen wil nemen, het leidt en toezicht houdt. We hebben geld nodig wat ik al deels heb samengekregen, een plek om het te laten doorgaan waar er genoeg vraag is vanuit vrouwen, een plek om te huren waar we het naaiatelier kunnen huisvesten, naaimachines, naaigerief, stofjes, mogelijkheden om het gemaakte te verkopen, vrouwen op te leiden... en noem maar op. Maar het belangrijkste wat we nodig hebben is iemand die de nodige wil in zich draagt om via het atelier iets aan te bieden aan vrouwen om zo verandering te bekomen. Die wil naar verandering is zeer belangrijk. Zonder deze wil, laat me het noemen innerlijke kracht en doorzettingsvermogen is het moeilijk om het neer te zetten. Iets wat ik uit eigen ervaring geleerd heb.
We hadden al verschillende opties en mogelijkheden bekeken maar voelde dat we nog niet bij het juiste zaten.
Ik kan dit voelen omdat het nog niet voor de nodige vreugde en stroming zorgt in mezelf. Ik zie hoe Rattan zijn hoofd er bijna bij breekt en geef aan dat hij het dient los te laten. Op een bepaald moment als je voelt dat het alleen maar energie kost en er geen nieuwe inspiratie komt, dan dien je los te laten om het geheel te laten zakken en je over te geven aan wat is. Ik ga dan in het vertrouwen zitten dat ik op de juiste tijd de inspiratie krijg of dat het naar me toe komt. Het vereist dat ik mijn doel loslaat en niet onder controle wens te houden. In rust en vertrouwen gaan zitten staat tegenover in controle en angst zitten en dat laatste ken ik echt heel goed omdat ik er heel lang in gezeten heb. Als ik in angst en controle zit, heb ik het gevoel dat ik alles alleen dien te doen, geen fouten mag maken, niet mag falen, kost wat kost, zelfs ten koste van eigen vreugde en welzijn er dien voor te gaan. Vanuit dit gevoel zet ik me erg onder druk om het zeker waar te maken zoals ik denk dat het moet waar gemaakt worden. Kost enorm veel energie en een bijna steeds aanwezige angst en onrust. Als ik in vertrouwen ga, maak ik verbinding met het hogere in mezelf wat me verbindt met dat wat groter is dan mezelf en me leidt en datgene brengt om mijn verlangen waar te maken. Het is niet iets wat ik in woorden tastbaar kan maken, het is iets waar je jezelf voor dient open te stellen en er rotsvast in dient te geloven, ook al kan je het niet verklaren, je weet dat het zo werkt, niets of niemand kan je ervan af brengen.
De ochtend nadien was het opnieuw ons gespreksonderwerp en deze keer kreeg het een richting die voor zowel Rattan als mezelf goed voelde. We voelde de stroming en de vreugde toen we erover bezig waren. Dit zou het kunnen zijn. Ik wijt er nu nog niet over uit. Pas als ik voel dat het zich aandient.
Ondertussen vertoef ik in Kathima en was hier het huis mooi versierd met lichtjes en kaarsjes en mooi kleurtekeningen op de grond. Ik mocht meedoen met een ritueel van de vereering van Luxmi, een van de goden die nu met Diwali gevierd worden. Altijd als ik hier kom, is het of ik niet weg ben geweest. Ik kan me zo thuis voelen tussen deze schatten van mensen. Het is heerlijk om Manju, Mohan, Sunil en de ouders weer te zien en verwend te worden met haar lekker eten. Ik kijk al uit naar wat de volgende dagen me brengen. Ik geniet alvast van de sfeer en de heerlijke rust die ik in Delhi gemist heb maar gelukkig wel kon vinden binnen de muren van het huis van Rattan. Ik voel hoe het lawaai en de drukte zwaar op me wegen en ervoor zorgen dat ik energie verlies. Ik heb echt rust nodig om de opgebouwde spanning door lawaai en drukte weer los te laten om weer in mijn eigen energie te geraken. Gelukkig vind ik tot nu toe die momenten. Hier in Kathima ga ik niet zoveel last hebben van het helse getoeter want dat is echt het ergste.
9 november 2018
Gisteren is een belangrijke aanzet tot het ontstaan van het naaiatelier gebeurd en is in korte tijd, wat ik zelfs niet had kunnen verwachten, al vrij duidelijk geworden. Zoals ik al vertelde, is het belangrijkste dat ik iemand vind die voor het naaiatelier wil gaan om zo verandering in haar leven te creëren en mogelijkheden voor andere vrouwen. Iemand met een innerlijke kracht om ervoor te gaan omdat het aansluit met een eigen droom. Ik had Manju in gedachte, de dochter van het gezin van Kathima waar ik nu vertoef. Het gezin woont als enige van dit authentiek Indisch dorp nog in een lemen huisje met een rieten dak. Ze hebben het helemaal niet breed maar voldoende om te leven. Manju is ondertussen al 23 jaar en woont nog steeds thuis. Ze brengt haar dag door met het huishouden doen, eten maken en de was doen. Hier gaat best wat tijd naar toe omdat o.a. het wassen nog volledig met de hand gebeurd. Ze is niet ongelukkig om dit te doen maar ik merkte al sinds een tijd dat het haar niet de gewenste vervulling geeft. Ze draagt meerdere talenten in zich die ze thuis niet kan inzetten. De wereld van enkel het huishouden doen wordt voor haar te klein en ze droomt al geruime tijd van een job buitenshuis. Ze doet al wat ondersteuning in een school en wat schoolcoaching aan huis maar ik weet dat het nog niet is wat ze wenst. De mogelijkheid van het leiden van een naaiatelier waar ze ook nog eens naailessen zou kunnen geven, zou voor haar een hele uitdaging zijn maar best ook een mogelijkheid om op haar eigen benen te kunnen staan en niet meer afhankelijk te zijn van haar ouders of zelfs toekomstige man. Ik weet dat dit laatste haar aanspreekt. Na de brunch vraag ik haar mee om even te gaan wandelen en ondertussen met haar te praten. Ik doe dit graag al wandelend in de natuur omdat dit tevens ruimte en rust geeft. Het wordt een fijn gesprek waarin ik haar uitleg wat mijn opzet van een nieuw project is, hoe ik het zie als een mogelijkheid voor de vrouwen om te leren naaien, om zo eigen kledij te maken maar ook om eventueel te verkopen. Ik heb in gedachten om een deel van de kledij die gemaakt wordt mee te nemen naar de bergdorpen van Nepal als ik er kom om daar voor een kleine betaalbare prijs te verkopen aan de mensen die het echt nodig hebben, vooral kinderkleding. Zo wens ik het project te koppelen aan een mogelijkheid voor vrouwen om meer zelfstandig te zijn maar ook aan een goed doel door mensen die echt kleding nodig hebben dit te kunnen aanbieden aan een voor hen betaalbare prijs. Ze luistert aandachtig en ik merk dat ze de informatie in zich probeert op te nemen. Ik verzeker haar dat ze vrij is om te kiezen om ervoor te gaan, ik weet dat sturen en opleggen absoluut niet werkt. Vanaf het moment dat zij begint te praten, vertelt ze me al hoe ze bepaalde zaken zou aanpakken en ik merkte dat ze in haar verbeelding al bezig was om een naaiatelier te leiden. Voor mij gaf dit een goed gevoel omdat ze op die manier laat zien dat ze mee in de energie van creëren kan gaan zitten. Om een verhaal kort te maken, ze vindt het fijn dat ze dit aanbod krijgt en wil er graag op ingaan. Daarna hebben we nog een gesprek rond het praktische zoals een shop om te huren, salaris, naaimachines en al de andere benodigdheden.
En dan een gesprek met haar ouders, om te voelen hoe zij ernaar kijken want zonder hun goedkeuring, is het voor haar moeilijk haalbaar. Ouders komen bij me zitten en samen vertellen we wat ik met haar besproken heb. Ik word aangenaam verrast. Ouders geven aan dat ze hun dochter ten volle wensen te steunen, haar geen extra taken zullen opleggen in huis en bereid zijn om een shop voor haar te zoeken die we kunnen huren. Vader wil zelf het electriciteitsverbruik betalen. Ik weet dat dit laatste voor hen niet gemakkelijk is maar weet ook dat het voor hem aangenaam voelt als hij een eigen bijdrage kan doen. Op die manier laat hij zijn verantwoordelijkheid als vader zien en daar kan ik alleen maar respect voor opbrengen.
Als we dit net besproken hebben, komen er mensen van dit dorp op bezoek. Het zijn lieve mensen die ik al ken. Er ontstaat een heel gesprek tussen hen dat ik niet kan verstaan omdat het in Hindi is. Ik ga buiten zitten omdat het luid spreken wat hier de gewoonte is, best vermoeiend is. Nadien hoor ik dat vader de mensen gevraagd heeft of ze iemand kennen die een shop verhuurt waarop de mensen aangeven dat ze zelf een ruimte in hun dorp ter beschikking hebben een 100m van dit huis. Ongelooflijk hoe snel er al een mogelijk naar ons toe gekomen is om de shop in te huisvesten. De mensen weten nog niet waarom vader dit wil huren. Verlopig laten we dit zo om extra roddels te voorkomen, want dit is iets wat hier snel gaat. Ik word nog steeds gekoppeld aan een rijke vrouw wat voor de nodige roddels en jaloezie zorgt. We proberen zoveel als mogelijk hieruit te blijven. Als de mensen vertrokken zijn, ga ik met Rattan en Manju weer langst het policibureau om opnieuw mijn aanwezigheid te melden. Alle formaliteiten in orde brengen, dezelfde informatie omdat ik steeds in hetzelfde gezin verblijf maar toch dien het opnieuw opgeschreven te worden. Niets aan te doen, enkel me aan overgeven. Rattan krijgt weer de nodige vragen naar het waarom van mijn verblijf. Hij wordt hier behoorlijk nerveus van. Ik kan de gesprekken ook hier niet volgen omdat ze over mijn hoofd heen in Hindi spreken wat maakt dat ik niet voor mezelf kan spreken. Ik ben maar een toerist en dan nog wel een vrouw, Rattan lijkt de hele verantwoordelijkheid te krijgen en lijkt deze ook op zich te nemen. Ik kan er weinig aan veranderen alleen Rattan nadien duidelijk maken dat hij niet hoeft te antwoorden, enkel de vragen van de politie te vertalen zodat ik kan antwoorden voor mezelf. Geen gemakkelijk thema omdat hij het gevoel heeft verantwoordelijk te zijn. Vanuit goed willen doen, probeert hij op zijn manier er een draai aan te geven. Dat dit hem stress en spanning geeft, neemt hij erbij. Ik accepteer want voel dat ik voor de rest niets kan doen.
Thema roddels en jaloezie komt nadien nog even naar boven. Ik zoek zelf een weg om hiermee om te gaan. Hoe laten we het naaiatelier best ontstaan zonder extra spanningen betreffende dat thema. Het is een thema dat mij niet zo raakt maar wel het gezin. Ik neem het mee de nacht in en hoop in de ochtend inspiratie te krijgen.
In de ochtend voel ik hoe ik zelf niet belangrijk ben maar vooral het ontstaan van het project. Mijn naam hoeft hier niet genoemd te worden dus bedenk ik het volgende wat mij zelfs meer vrijheid geeft. Vader neemt de contacten verder op om de shop te huren en spreekt een prijs af, ik maak samen met Manju een lijst van al de benodigdheden voor het atelier, vader en Manju gaan in de loop van de volgende dagen naar de stad en lopen de winkels af naar het geschikte materiaal en noteren voor alles de prijs. Ik ga ondertussen met Rattan naar het bergdorp in Nepal om het verhaal van de douches die we laatst lieten bouwen te bekijken en verder af te werken en als we van deze trip weer terug zijn in Kathima kennen we de prijs van alles en kan ik bekijken wat haalbaar is. Zo spaar ik voor mezelf tijd en zelfs energie. Later kan het door de familie zelf besteld worden waardoor ik niet in het verhaal verschijn en het niet voor problemen zorgt. Als alles in de shop staat, zorgt mijn aanwezigheid niet meer voor problemen. De familie kan zonder problemen met de overheid een shop starten, ik als westerling kan dit niet zonder dat ik een hele verantwoording dien af te leggen met het risico dat ik alles aan hen dien af te geven. Voor de omgeving is het atelier van Manju en haar familie maar in werkelijkheid is de shop van Purity for India and Nepal maar wordt ze geleid door Manju een inwoner van India. Dit geeft de meeste kans op succes en daar wil ik voor gaan als dit zo is. Ik blijf vertrouwen dat wat nodig is op ons pad komt, ook al is het niet de weg die ik dacht te bewandelen om het concreet te maken, ik kan loslaten en meegaan met wat zich aandient als dit voor rust en flow zorgt. Met strijd kom ik nergens.
Via de blog probeer ik jullie op de hoogte te houden van de verdere ontwikkelingen.
3 november 2019:
Na een reistijd van 18u ben ik in Delhi geraakt. Het was een aantal dagen voor mijn vertrek best spannend aangezien mijn reis niet gegarandeerd was door een staking op Zaventem. Maar gelukkig was dit 2 dagen voor mijn vertrek opgelost. De check-In in Zaventem verliep zeer langzaam wat ervoor zorgde dat ik maar net op tijd mijn vliegtuig had. De rest van de reis verliep al even strak, alles volgde vlot op elkaar, geen extra ruimte maar van het ene naar het andere vliegtuig. Net genoeg tijd om iets kleins te eten en een cadootje voor mijn Indische familie te kopen en weer op weg. Ik Delhi moest ik deze keer tot het laatste wachten op mijn bagage maar gelukkig was ze er bij want door het lange wachten gaat er van alles door je hoofd aan rampenscenario's. Eens buiten de luchthaven rook ik de typische Delhi lucht en al haar geluiden waardoor ik weer direct in de sfeer was. Rond 4u30 in de ochtend kwam ik aan bij het gezin van Rattan. Het was er donker en stil buiten een aantal honden die buiten luidruchtig blaften. Iedereen sliep nog. Parvati had weer een mooi bedje voor me klaar gemaakt en na een snelle douche was ik blij om een 4-tal uurtjes te slapen.
Ik werd al snel weer wakker van al de geluiden want de plek waar ik nu vertoef is absoluut niet te vergelijken met waar ik woon. Hier staan de huizen zeer dicht op elkaar en bestaat de voordeur uit een open poort waardoor je alle geluiden goed hoort. De straat ligt als het ware naast je hoofdkussen. Met oordopjes is het voor ons westerse mensen te doen.
In de ochtend ondertussen lokale tijd van 10u heb ik een blij weerzien met Parvati en Heera. Al snel zit ik een uur met Heera te praten, een zalige jonge kerel met zoveel dromen maar vooral een positieve minder. Parvati maakt me zoals altijd een lekker ontbijt en na het ontbijt was het tijd om met Rattan te praten. Hij vertelt dat hij niet tevreden is over de afwerking van de douches en hoe we dit alsnog kunnen oplossen. We voelen beide dat we een andere manier van aanpak nodig hebben omdat de mensen van het bergdorp toch een leidende hand nodig hebben om het in goede banen te leiden. Er ontstaan al ideetje over een nieuwe aanpak. We leren beide wat nodig is om iets te laten slagen. Voor het naaiatelier willen we een grondige analyse doen en op zoek gaan naar dat wat de meeste slaagkansen biedt. We gaan niets forseren of van start gaan zolang het niet duidelijk genoeg is en goed voelt. Dit is wat ik het laatste jaar geleerd heb, iets laten rijpen en het zichzelf laten ontwikkelen zonder al te veel sturing en controle maar met een duidelijke focus.. Ik leef vanuit de visie dat alles wordt geleid door een grotere kracht dat met ons beperkt menselijk verstand moeilijk/niet te vatten is. Het is een soort vertrouwen dat alles op je pad komt wat nodig is om iets te laten ontstaan. Belangrijk is de intentie die erachter steekt. We zijn hier op aarde op iets voor anderen te betekenen en zo de wereld een beetje mooier te maken. Het is niet de bedoeling om je zelf alleen maar te verrijken met materie en geld of om voor jezelf aanzien en macht te creëren. Als je intentie positief en liefdevol is en gericht op mogelijkheden om het leven van anderen te verbeteren en je de focus hebt op wat je wenst te creëren dan kan hier iets moois rond ontstaan als we durven sturing loslaten en werken met wat op ons pad komt. Als je denkt dat je dit alleen dient te doen, is dit best stresserend maar als je weet en je kan overgeven aan die grotere kracht dan kan je in het vertrouwen gaan zitten dat wat nodig is, op je pad komt.
Zo verliep tevens mijn voorbereiding vanuit België voor het nieuwe project de opstart van een naaiatelier.
Nieuw project betekent opnieuw geld samenkrijgen, want dat is nog steeds de realiteit in deze wereld. Ik koos om voor de 3de keer een BBQ benefiet te geven, altijd wel een bepaald risico omdat je niet weet hoeveel mensen er komen. De voorbereidingen verlopen prima, ik heb snel mijn vrijwilligers die me willen helpen, de zaal en een uitstekende kok die de BBQ op zich wenst te nemen. Dit geeft me al een goed gevoel omdat ik al een stroming voel. De inschrijvingen blijven aanvankelijk achter en dat zorgt voor wat spanning. Het is echt oefenen om toch in de rust te blijven. Maar naast de benefiet ontstaat er dit jaar iets extra. Een collega stelt mijn project voor in een organisatie van zangkoren die concerten geven voor het vieren van het einde van de eerste WO en dit tevens wensen te koppelen aan goede doelen. De opbrengst van iets dat ze tijdens de concerten verkopen wordt verdeeld over 2 goede doelen waarvan eentje mijn project geworden is. Ik word daar bijzonder blij om en ben haar zeer dankbaar. Daarnaast heb ik iemand leren kennen die mijn project in haar nieuwsbrief plaatst omdat ze zelf graag iets wil schenken aan een goed doel en het belangrijk vind in haar leven. Ik ben vaak verwonderd hoe dit op mijn pad komt maar weet dat als het komt, ik in de goede richting zit van iets dat mag ontstaan. En dan ben ik nog terecht gekomen in een serviceclub van vrouwen die me al mee steunde door naar de benefiet te komen en wie weet wat hieruit nog mag ontstaan. Daarnaast heb ik het eerste half uur van de benefiet een lezing gegeven rond hoe ik kijk naar ware dienstbaarheid en vertrouwen. Best een uitdaging voor mezelf om mijn manier van zijn te delen maar wat ik voel toch belangrijk is voor mezelf om ook zo iets voor de anderen te betekenen. Ja de laatste maanden is er van alles in beweging gekomen en voel ik dat dit voor al komt omdat ik ga voor mijn dromen en mijn manier van in het leven staan. Ik heb me jaren aangepast aan anderen om niet een buitenbeentje te moeten zijn. Nu is het voor mij helemaal ok, ik ben wie ik ben en wens te zijn wie ik ben ongeacht wat anderen over me denken. Ik heb me te vaak naar beneden laten halen maar voel nu zo duidelijk, dat dit niets opbrengt buiten verdriet en frustratie. De stappen om je dromen waar te maken geven vreugde en geluk en eindelijk echte zin aan je bestaan.
Ik ben alvast benieuwd wat er de komende weken naar me toe zal komen en wat er mag ontstaan. Ik ben alvast dankbaar voor de nieuwe kans die zich voordoet om iets te laten ontstaan.
5 november 2018
Ondertussen ben Ik al de derde dag in Delhi, tijd gaat snel. Het is heerlijk te vertoeven bij de familie Singh. Ik word benaderd als een van hen en dat voelt als thuiskomen. Fijn om voor een tijdje een van hen te zijn. Ik voel dit op allerlei gebieden, en het getuigd eveneens van de grote openheid binnen dit gezin. Ik krijg hun vertrouwen, vertrouwen dat ik eveneens aan hun schenk. Heerlijk is dit omdat je op die manier gewoon jezelf kan zijn en je niet in bochten hoeft te wringen. Best niet iets wat je overal hebt. Ik ben dankbaar dat ik bij hen terecht ben gekomen. Het geeft me de ruimte om weer te wennen aan het Indische eten, hun manier van leven maar vooral de geluiden en de drukte van dit land. Waar ik nu ben valt het nog een beetje mee maar eens buitenhuis richting de stad is het onvoorstelbaar. Gisteren ging ik samen met de dochter Kiran naar de stad voor het kopen van kledij. Binnen enkele dagen is het Dewali, hun nieuwjaarsfeest wat uitgebreid gevierd wordt en daar horen nieuwe kleren bij. Ik kan hier best van genieten om samen met haar mooie spulletjes te zoeken, passen en kiezen maar eens buiten de winkels wordt ik echt snel moe van de intense geluiden en de hoeveelheid mensen om me heen. Mijn lichaam en vooral mijn zenuwstelsel is dit absoluut niet gewoon. Het maakt dat ik na een uurtje me effen moet terugtrekken in een klein zaakje om iets te drinken en iets kleins te eten en vooral om weer tot rust te komen. De drukte van Delhi is iets waar ik nooit aan kan wennen. Voor ons westerlingen echt een te groot verschil. Maar ik weet dat dit zo is en zorg voor de rust momenten waardoor ik mijn vreugde kan behouden en het aankan. We hebben leuke kleren voor haar gevonden en dienen nu te wachten tot ze op maat gemaakt zijn. Dit gebeurt direct na de aankoop van je kledij. Kleren worden niet in verschillende maten gemaakt maar zijn standaard vrij groot waarna het bij de aankoop passend wordt gemaakt, iets wat wij niet kennen. Ik heb bewondering voor hoe dat hier gaat, in minder dan een uur kan je je kleren opnieuw ophalen, deze keer passend zonder dat je extra dient te betalen. Er wordt in de winkelstraat heel wat afgenaaid omdat er op dit moment door de komst van Dewali heel wat wordt gekocht. Het maakt dat de wachttijd wat oploopt maar al bij al binnen 1 uur.
Daarna met de metro terug naar huis, en fijn om dan weer van wat rust en lekker eten te genieten terwijl Kiran fier haar nieuwe kleren showt. Een nonkel vanuit Nepal is op bezoek wat betekent dat hij mee eet en tevens blijft slapen. Dit was een onaangekondigd bezoek. Hier in India is dit zo vanzelfsprekend en wordt er direct ook voor hem gekookt en nadien een slaapplaats aangeboden. Bij ons is dit helaas onbestaand op deze manier. Ja hier in India kan je echt stilstaan met hun gewoonte en best bewonderen wat bij ons lijkt verloren te zijn gegaan.
Ik heb heel wat gesprekken met zoon, dochter en vrouw van Rattan. Heerlijk om te ervaren hoe ze hun hart voor me openen en best persoonlijke verhalen vertellen en mijn mening of inzichten vragen. Ik ben blij dat ik met mijn manier van naar het leven kijken, mijn inzichten iets voor hen kan betekenen. Ik voel hoe de verbindingen met mij en elkaar dichter worden en dit vreugde en lachen met zich meebrengt. Het hoeft echt niet veel te zijn, gewoon je open hart tonen, luisteren en vooral respect tonen voor het anders zijn. Het kan een sfeer op korte tijd echt optillen.
Ook vandaag ben ik nog in Delhi aangezien Rattan vandaag zijn nieuw paspoort aankrijgt en hij dit nodig heeft om te reizen. Ik probeer te leren dat ik het leven niet kan sturen of onder controle krijgen, ik probeer mee te gaan met de flow en blijf genieten van wat is. Ik hang de gordijnen die Parvati heeft gewassen omdat met mijn lengte ik dit gemakkelijk kan. Ik kan zelfs hier van genieten. Door mezelf niets op te leggen maar mee te gaan met de flow en te blijven vertrouwen dat wat nodig is komt, kan ik in rust blijven. Niet altijd even simpel omdat er altijd wel een stemmetje is dat zegt 'je kan niet zomaar genieten, er moet ook nog een project in de wereld gezet worden'. Een mens is dan gewend om de boel te forseren en gaat anderen onder druk zetten om te bekomen wat je wil of denkt te moeten doen. Ik leer dat dit niet werkt en alleen maar voor extra stress zorgt voor mezelf en de ander. Toch is het niet zo gemakkelijk om de controle los te laten omdat er ook wel echt een project op je wacht. Dit duidelijk maken is wel belangrijk, maar de manier waarop zich dit best ontwikkelt kunnen we niet forseren, we dienen het wel wakker te houden. Morgen vertrekken we richting Kathima omdat het voor vandaag te laat is om te vertrekken. Ik dacht maar 2 nachten in Delhi te blijven maar het zijn er 3 geworden, maar wel 3 dagen waar ik van genoten heb en heel wat boeiende gesprekken gehad heb die mijn hart verwarmen. Het is een rijkdom om dit te mogen beleven. Ik ben fier op mezelf omdat ik mezelf dit kan gunnen.
Vandaag hebben we de lichtjes aan het huis gehangen ter voorbereiding van Dewali. Steeds meer huizen hebben lichtjes hangen en aan de binnenkant wordt het huis eveneens versierd. Hier wordt veel zorg aan besteed. Je voelt hoe de mensen uitkijken naar dit feest en de voorbereidingen je steeds meer in de sfeer brengen. Je kan het best vergelijken met het bieren van Kerstmis en al de voorbereidingen die wij daarvoor doen. Hier voel je hoe dit gedragen wordt door het hele gezin en ieder op zijn manier zijn bijdrage doet. Een fijne energie om te mogen voelen.
Vanavond is gelukkig de postman langst geweest en heeft Rattan zijn paspoort. Ik merk dat hij er heel blij en fier om is. Zo'n paspoort geeft hier letterlijk meer identiteit aangezien zelfs binnen dit gezin niet iedereen een paspoort heeft. Voor ons vreemd, voor hun een realiteit.
7 november 2018
Ondertussen ben ik in Kathima. Het afscheid van de familie in Delhi was best moeilijk, hen achterlaten nu het Diwali is. De familie is het wel gewend dat vader en echtgenoot vaak weg is maar dat neemt niet weg dat dit niet altijd even simpel is. Het is Rattan zijn job en dankzij zijn job kan hij zijn familie heel wat geven, maar het offer dat gebracht dient te worden is niet gemakkelijk voor alle partijen. Onderweg ging het hier een tijdje over, hoe hiermee omgaan. Ik begrijp ieders verhaal en voor elk is eigen verhaal waar. Aanvaarden dat dit zo is, de ander zijn verhaal accepteren en er begrip voor tonen, is naar mijn gevoel belangrijk om rust te behouden en verder te gaan.
Ik voel het eerste uur de bedruktheid onderweg maar door erover te praten krijgt het een plaats. Daarna vertel ik het verhaal over de uitzending op tv van Annemie over hoe omgaan met de dood in verschillende landen en deze keer in India, specifiek Varanasi. Het werd nogal vrij schokkerend in beeld gebracht, beelden waar de dode lichamen op de brandstapel gegooid werden en de benen eruit staken, vrij onrespectvol zoals wij hiernaar kijken. Het raakte me zelf omdat ik weet dat dit zeker geen representatie is van hoe alle Indische mensen het hun doden omgaan. Ik weet zeker dat Rattan en heel zijn familie en natuurlijk nog veel andere Indische mensen wel het nodige respect tonen en het niet op die manier doen. Maar de beelden zijn de wereld in, wat India naar mijn gevoel geen goede naam geeft. Collega's op het werk en nog andere mensen die er naar gekeken hebben, spraken hun afschuw uit. Sommige konden er niet naar kijken en hebben zelfs de aflevering stopgezet. Vanuit onze westerse manier van kijken kan dit moeilijk tot niet begrepen worden. Ik kan dit zien maar kan ook hier de beide verhalen begrijpen. Vanuit ieders standpunt is het anders en hier totaal anders maar als je open staat voor de ander zijn standpunt, en dit probeert te begrijpen, kan je er toch anders naar kijken. Als alleen je eigen standpunt het juiste is, dan is het natuurlijk erg moeilijk om het te begrijpen.
Voor hen is het dode lichaam enkel een lichaam en is de ziel reeds overgegaan naar de andere wereld. De persoon woont niet meer in zijn fysieke lichaam vandaar dat ze hier anders mee omgaan. Toch was het naar mijn gevoel best anders in beeld gebracht maar helaas het is wat het is.
Daarna hebben we een hele weg zitten brainstormen over het nieuw project namelijk het naaiatelier. Door alles wat we al gedaan hebben, hebben we belangrijke dingen geleerd die een voorwaarde zijn voor het slagen van een project. We hebben een betrouwbaar iemand nodig die het project in handen wil nemen, het leidt en toezicht houdt. We hebben geld nodig wat ik al deels heb samengekregen, een plek om het te laten doorgaan waar er genoeg vraag is vanuit vrouwen, een plek om te huren waar we het naaiatelier kunnen huisvesten, naaimachines, naaigerief, stofjes, mogelijkheden om het gemaakte te verkopen, vrouwen op te leiden... en noem maar op. Maar het belangrijkste wat we nodig hebben is iemand die de nodige wil in zich draagt om via het atelier iets aan te bieden aan vrouwen om zo verandering te bekomen. Die wil naar verandering is zeer belangrijk. Zonder deze wil, laat me het noemen innerlijke kracht en doorzettingsvermogen is het moeilijk om het neer te zetten. Iets wat ik uit eigen ervaring geleerd heb.
We hadden al verschillende opties en mogelijkheden bekeken maar voelde dat we nog niet bij het juiste zaten.
Ik kan dit voelen omdat het nog niet voor de nodige vreugde en stroming zorgt in mezelf. Ik zie hoe Rattan zijn hoofd er bijna bij breekt en geef aan dat hij het dient los te laten. Op een bepaald moment als je voelt dat het alleen maar energie kost en er geen nieuwe inspiratie komt, dan dien je los te laten om het geheel te laten zakken en je over te geven aan wat is. Ik ga dan in het vertrouwen zitten dat ik op de juiste tijd de inspiratie krijg of dat het naar me toe komt. Het vereist dat ik mijn doel loslaat en niet onder controle wens te houden. In rust en vertrouwen gaan zitten staat tegenover in controle en angst zitten en dat laatste ken ik echt heel goed omdat ik er heel lang in gezeten heb. Als ik in angst en controle zit, heb ik het gevoel dat ik alles alleen dien te doen, geen fouten mag maken, niet mag falen, kost wat kost, zelfs ten koste van eigen vreugde en welzijn er dien voor te gaan. Vanuit dit gevoel zet ik me erg onder druk om het zeker waar te maken zoals ik denk dat het moet waar gemaakt worden. Kost enorm veel energie en een bijna steeds aanwezige angst en onrust. Als ik in vertrouwen ga, maak ik verbinding met het hogere in mezelf wat me verbindt met dat wat groter is dan mezelf en me leidt en datgene brengt om mijn verlangen waar te maken. Het is niet iets wat ik in woorden tastbaar kan maken, het is iets waar je jezelf voor dient open te stellen en er rotsvast in dient te geloven, ook al kan je het niet verklaren, je weet dat het zo werkt, niets of niemand kan je ervan af brengen.
De ochtend nadien was het opnieuw ons gespreksonderwerp en deze keer kreeg het een richting die voor zowel Rattan als mezelf goed voelde. We voelde de stroming en de vreugde toen we erover bezig waren. Dit zou het kunnen zijn. Ik wijt er nu nog niet over uit. Pas als ik voel dat het zich aandient.
Ondertussen vertoef ik in Kathima en was hier het huis mooi versierd met lichtjes en kaarsjes en mooi kleurtekeningen op de grond. Ik mocht meedoen met een ritueel van de vereering van Luxmi, een van de goden die nu met Diwali gevierd worden. Altijd als ik hier kom, is het of ik niet weg ben geweest. Ik kan me zo thuis voelen tussen deze schatten van mensen. Het is heerlijk om Manju, Mohan, Sunil en de ouders weer te zien en verwend te worden met haar lekker eten. Ik kijk al uit naar wat de volgende dagen me brengen. Ik geniet alvast van de sfeer en de heerlijke rust die ik in Delhi gemist heb maar gelukkig wel kon vinden binnen de muren van het huis van Rattan. Ik voel hoe het lawaai en de drukte zwaar op me wegen en ervoor zorgen dat ik energie verlies. Ik heb echt rust nodig om de opgebouwde spanning door lawaai en drukte weer los te laten om weer in mijn eigen energie te geraken. Gelukkig vind ik tot nu toe die momenten. Hier in Kathima ga ik niet zoveel last hebben van het helse getoeter want dat is echt het ergste.
9 november 2018
Gisteren is een belangrijke aanzet tot het ontstaan van het naaiatelier gebeurd en is in korte tijd, wat ik zelfs niet had kunnen verwachten, al vrij duidelijk geworden. Zoals ik al vertelde, is het belangrijkste dat ik iemand vind die voor het naaiatelier wil gaan om zo verandering in haar leven te creëren en mogelijkheden voor andere vrouwen. Iemand met een innerlijke kracht om ervoor te gaan omdat het aansluit met een eigen droom. Ik had Manju in gedachte, de dochter van het gezin van Kathima waar ik nu vertoef. Het gezin woont als enige van dit authentiek Indisch dorp nog in een lemen huisje met een rieten dak. Ze hebben het helemaal niet breed maar voldoende om te leven. Manju is ondertussen al 23 jaar en woont nog steeds thuis. Ze brengt haar dag door met het huishouden doen, eten maken en de was doen. Hier gaat best wat tijd naar toe omdat o.a. het wassen nog volledig met de hand gebeurd. Ze is niet ongelukkig om dit te doen maar ik merkte al sinds een tijd dat het haar niet de gewenste vervulling geeft. Ze draagt meerdere talenten in zich die ze thuis niet kan inzetten. De wereld van enkel het huishouden doen wordt voor haar te klein en ze droomt al geruime tijd van een job buitenshuis. Ze doet al wat ondersteuning in een school en wat schoolcoaching aan huis maar ik weet dat het nog niet is wat ze wenst. De mogelijkheid van het leiden van een naaiatelier waar ze ook nog eens naailessen zou kunnen geven, zou voor haar een hele uitdaging zijn maar best ook een mogelijkheid om op haar eigen benen te kunnen staan en niet meer afhankelijk te zijn van haar ouders of zelfs toekomstige man. Ik weet dat dit laatste haar aanspreekt. Na de brunch vraag ik haar mee om even te gaan wandelen en ondertussen met haar te praten. Ik doe dit graag al wandelend in de natuur omdat dit tevens ruimte en rust geeft. Het wordt een fijn gesprek waarin ik haar uitleg wat mijn opzet van een nieuw project is, hoe ik het zie als een mogelijkheid voor de vrouwen om te leren naaien, om zo eigen kledij te maken maar ook om eventueel te verkopen. Ik heb in gedachten om een deel van de kledij die gemaakt wordt mee te nemen naar de bergdorpen van Nepal als ik er kom om daar voor een kleine betaalbare prijs te verkopen aan de mensen die het echt nodig hebben, vooral kinderkleding. Zo wens ik het project te koppelen aan een mogelijkheid voor vrouwen om meer zelfstandig te zijn maar ook aan een goed doel door mensen die echt kleding nodig hebben dit te kunnen aanbieden aan een voor hen betaalbare prijs. Ze luistert aandachtig en ik merk dat ze de informatie in zich probeert op te nemen. Ik verzeker haar dat ze vrij is om te kiezen om ervoor te gaan, ik weet dat sturen en opleggen absoluut niet werkt. Vanaf het moment dat zij begint te praten, vertelt ze me al hoe ze bepaalde zaken zou aanpakken en ik merkte dat ze in haar verbeelding al bezig was om een naaiatelier te leiden. Voor mij gaf dit een goed gevoel omdat ze op die manier laat zien dat ze mee in de energie van creëren kan gaan zitten. Om een verhaal kort te maken, ze vindt het fijn dat ze dit aanbod krijgt en wil er graag op ingaan. Daarna hebben we nog een gesprek rond het praktische zoals een shop om te huren, salaris, naaimachines en al de andere benodigdheden.
En dan een gesprek met haar ouders, om te voelen hoe zij ernaar kijken want zonder hun goedkeuring, is het voor haar moeilijk haalbaar. Ouders komen bij me zitten en samen vertellen we wat ik met haar besproken heb. Ik word aangenaam verrast. Ouders geven aan dat ze hun dochter ten volle wensen te steunen, haar geen extra taken zullen opleggen in huis en bereid zijn om een shop voor haar te zoeken die we kunnen huren. Vader wil zelf het electriciteitsverbruik betalen. Ik weet dat dit laatste voor hen niet gemakkelijk is maar weet ook dat het voor hem aangenaam voelt als hij een eigen bijdrage kan doen. Op die manier laat hij zijn verantwoordelijkheid als vader zien en daar kan ik alleen maar respect voor opbrengen.
Als we dit net besproken hebben, komen er mensen van dit dorp op bezoek. Het zijn lieve mensen die ik al ken. Er ontstaat een heel gesprek tussen hen dat ik niet kan verstaan omdat het in Hindi is. Ik ga buiten zitten omdat het luid spreken wat hier de gewoonte is, best vermoeiend is. Nadien hoor ik dat vader de mensen gevraagd heeft of ze iemand kennen die een shop verhuurt waarop de mensen aangeven dat ze zelf een ruimte in hun dorp ter beschikking hebben een 100m van dit huis. Ongelooflijk hoe snel er al een mogelijk naar ons toe gekomen is om de shop in te huisvesten. De mensen weten nog niet waarom vader dit wil huren. Verlopig laten we dit zo om extra roddels te voorkomen, want dit is iets wat hier snel gaat. Ik word nog steeds gekoppeld aan een rijke vrouw wat voor de nodige roddels en jaloezie zorgt. We proberen zoveel als mogelijk hieruit te blijven. Als de mensen vertrokken zijn, ga ik met Rattan en Manju weer langst het policibureau om opnieuw mijn aanwezigheid te melden. Alle formaliteiten in orde brengen, dezelfde informatie omdat ik steeds in hetzelfde gezin verblijf maar toch dien het opnieuw opgeschreven te worden. Niets aan te doen, enkel me aan overgeven. Rattan krijgt weer de nodige vragen naar het waarom van mijn verblijf. Hij wordt hier behoorlijk nerveus van. Ik kan de gesprekken ook hier niet volgen omdat ze over mijn hoofd heen in Hindi spreken wat maakt dat ik niet voor mezelf kan spreken. Ik ben maar een toerist en dan nog wel een vrouw, Rattan lijkt de hele verantwoordelijkheid te krijgen en lijkt deze ook op zich te nemen. Ik kan er weinig aan veranderen alleen Rattan nadien duidelijk maken dat hij niet hoeft te antwoorden, enkel de vragen van de politie te vertalen zodat ik kan antwoorden voor mezelf. Geen gemakkelijk thema omdat hij het gevoel heeft verantwoordelijk te zijn. Vanuit goed willen doen, probeert hij op zijn manier er een draai aan te geven. Dat dit hem stress en spanning geeft, neemt hij erbij. Ik accepteer want voel dat ik voor de rest niets kan doen.
Thema roddels en jaloezie komt nadien nog even naar boven. Ik zoek zelf een weg om hiermee om te gaan. Hoe laten we het naaiatelier best ontstaan zonder extra spanningen betreffende dat thema. Het is een thema dat mij niet zo raakt maar wel het gezin. Ik neem het mee de nacht in en hoop in de ochtend inspiratie te krijgen.
In de ochtend voel ik hoe ik zelf niet belangrijk ben maar vooral het ontstaan van het project. Mijn naam hoeft hier niet genoemd te worden dus bedenk ik het volgende wat mij zelfs meer vrijheid geeft. Vader neemt de contacten verder op om de shop te huren en spreekt een prijs af, ik maak samen met Manju een lijst van al de benodigdheden voor het atelier, vader en Manju gaan in de loop van de volgende dagen naar de stad en lopen de winkels af naar het geschikte materiaal en noteren voor alles de prijs. Ik ga ondertussen met Rattan naar het bergdorp in Nepal om het verhaal van de douches die we laatst lieten bouwen te bekijken en verder af te werken en als we van deze trip weer terug zijn in Kathima kennen we de prijs van alles en kan ik bekijken wat haalbaar is. Zo spaar ik voor mezelf tijd en zelfs energie. Later kan het door de familie zelf besteld worden waardoor ik niet in het verhaal verschijn en het niet voor problemen zorgt. Als alles in de shop staat, zorgt mijn aanwezigheid niet meer voor problemen. De familie kan zonder problemen met de overheid een shop starten, ik als westerling kan dit niet zonder dat ik een hele verantwoording dien af te leggen met het risico dat ik alles aan hen dien af te geven. Voor de omgeving is het atelier van Manju en haar familie maar in werkelijkheid is de shop van Purity for India and Nepal maar wordt ze geleid door Manju een inwoner van India. Dit geeft de meeste kans op succes en daar wil ik voor gaan als dit zo is. Ik blijf vertrouwen dat wat nodig is op ons pad komt, ook al is het niet de weg die ik dacht te bewandelen om het concreet te maken, ik kan loslaten en meegaan met wat zich aandient als dit voor rust en flow zorgt. Met strijd kom ik nergens.
Best een serieuze oefening om niet te sturen en te beslissen maar los te laten en mee te gaan met wat zich aandient en wat voor rust blijft zorgen. Vrouwelijke energie en niet de bepalende mannelijke energie die we allemaal zo goed kennen. Ik merk hoe deze reis voor mij een oefening en leerproces is om vanuit de vrouwelijke ontvankelijke energie te werken en niet vanuit de mannelijke bepalende controlerende energie. Ook al ben ik niet akkoord over hoe ik hier iets dien te realiseren, over de strengheid van de Indische ambtenaren, in strijd gaan omdat ik wens te bepalen zal me alleen energie kosten en zelfs verlies. Ik ga dan in de energie van bewijzen zitren dat mijn waarheid de waarheid is en weet uit ervaring dat ik dan nergens kom alleen in het verliezen. Accepteren dat het is wat het is, geeft ruimte om los te laten zodat nieuwe inspiratie kan ontstaan. Je gaat dan in het vertrouwen dat je verbonden bent met de bron die allesomvattend is en onuitputtelijk en op je pad brengt wat nodig is. Je krijgt dan ruimte om opnieuw te genieten vanuit het nu omdat je niets moet waarmaken, het zal ontstaan.
In de namiddag is Santi op bezoek gekomen, de werkelijke zus van Rattan. Het is vandaag het feest waar de zussen hun broers vereren door hen te zegenen en fruit te geven. De broers geven hun zussen dan wat geld. Best een fijn ritueel wat wij in België helemaal niet kennen. Ik hou van deze rituelen omdat het voor verbondenheid zorgt. De avond is eentje van eten, praten, lachen, genieten en we gaan de nacht in met 9 personen die er slapen. Ik slaap die nacht heerlijk. Zo fijn om te zien hoe gemakkelijk mensen hier hun huis openstellen en voedsel en warmte delen. Wij kunnen hiervan leren omdat het bij ons verloren is gegaan.
Morgen vertrek ik met openbaar vervoer naar Nepal omdat me dit heel wat geld uitspaart. Het is telkens een hele ervaring omdat je nooit weet hoe het verlopen zal. Ik stel me open voor wat komt. 😊
De reis van Kathima naar Nepal en de stad Mahendranagar verliep met verschillende vervoersmiddelen, 6 in totaal waarvan eentje wat ik nog niet gedaan had. Eerst een klein autootje, dan een lift met een auto tot Banbasa, een rishka (wat nieuw was) tot aan de brug over de rivier die de scheiding vormt tussen India en Nepal, te voet over de brug van India naar Nepal, langs de Indische grenspost waar we een gesprek hebben met een vriendelijke man, te voet tot de politiecontrole, te voet tot de Nepaleese immigratiedienst, met een tuktoek tot Mahendranagar en nog eens een andere tuktoek tot bij een vriend van Rattan waar we de avond en de nacht doorbrengen bij zijn familie.
Het wordt een gezellige avond waar ik de vrouwen foto's laat zien van mijn familie in België en Rattan lange gesprekken heeft onder de mannen. Ik ga de nacht in op een bed voor mij alleen maar slapend samen met 9 andere mensen. De hele familie slaapt bij mij, Rattan enkel met zijn vriend in het huis van zijn vriend net naast het huis waar ik slaap. Ook een nieuwe ervaring voor mij om op een hard bed te slapen, zonder lakens en kussen wel een deken en nog eens 9 mensen rondom mij. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet zo veel geslapen heb maar toch ben ik blij om dit te mogen ervaren om weer eens te zien hoe mensen me alles schenken wat binnen hun mogelijkheden ligt.
In de ochtend vertrekken we naar Dadeldhura. De vriend van Rattan, Suresh is tevens taxirijder en hij neemt ons mee tot Ataria waar we opnieuw opzoek dienen te gaan naar vervoer tot Dadeldhura. In mezelf praat ik met het hogere (Goddelijke, universum of hoe je het ook noemt) en vraag dat er comfortabel vervoer op ons pad mag komen en de rit, die meer dan 5u duurt, aangenaam en fijn mag verlopen. Rattan is zoekende naar geschikt vervoer, hij heeft hier best een talent voor wat maakt dat het gevraagde mogelijk kan zijn. Na 15 minuten wachten en vragen en uitkijken zien we een soort van jeepauto die al zo goed als vol zit maar zo te zien nog 2 plaatsen vooraan heeft. Rattan spreekt de chauffeur aan maar hij maakt niet echt tijd voor hem en wandelt weg. We vragen de mensen in de auto of ze naar Dadeldhura gaan en dit is het geval. Dat weten we dus al, nu opnieuw wachten op de chauffeur om te vragen of we mee mogen, het is best in hun normen een comfortabele auto. Na 5 minuten komt de chauffeur opnieuw aangewandeld met nog een vrouw en 2 kinderen die zich van voor op de 2 lege plekken neerzet. Daar gaat onze kans op mooi vervoer maar toch vraagt Rattan of we mee mogen. We mogen mee als we op de achterbank gaan zitten waar 2 jonge vrouwen zitten en een klein kind. De vrouwen schuiven op en ja, het is niet zoveel plaats maar het lukt, we passen er net tussen. Bagage gaat op het dak. De reis van meer dan 5 uur start, het is wat voelen wie de mensen zijn die met ons samen reizen. De zetel is best aangenaam, er is geen luide muziek in de auto omdat er geen radio is waar ik heel blij om ben aangezien mijn zenuwstelsel moeilijk 5u aan een stuk luide muziek kan verdragen.
Het wordt een super fijne trip waar we vooral met de jonge vrouwen praten, een man en jongen die de bank voor ons zitten en de chauffeur. Wij zitten op de laatste derde bank. Nog een andere man die voor ons zit met zijn zoon en zijn vrouw en haar 2 kinderen die naast de chauffeur zitten, blijven de hele trip afzijdig maar dat heeft onze pret niet verstoord. De chauffeur reed voorzichtig en aangenaam waardoor op dat vlak de reis al prima verlopen is. Rattan kent zowel Hindi als Nepalees en heeft het talent om mensen te entertainen en dat gebeurde ook. Hij liet mij Nepaleese woorden uitspreken waarbij de anderen al snel moesten lachen omwille van mijn uitspraak maar natuurlijk ook omdat hij mij grappige dingen laat zeggen die ik zelf niet versta. Maar dat vind ik absoluut niet erg, als de sfeer daardoor in de bus heel aangenaam wordt, doe ik dit graag. Na een 2-tal uur rijden is het stoppen voor de lunch. Iedereen eruit en je hebt de keuze tussen 2 dhaba's die er zijn. Je krijgt standaard een tali met rijst, groenten en linzen. Ik neem maar een half bord omdat ik tijdens de rit niet zoveel honger heb en ook niet teveel wens te eten. Na een goed half uur gaan we weer op pad. Een klein uurtje voor Dadeldhura stoppen we opnieuw, wat normaal niet de gewoonte is maar de vriendelijke man voor ons wist te vertellen dat de plek waar we stopten een plek is die heel gekend is om zijn lekkere rijstpap. De vriendelijke chauffeur wou hier wel voor stoppen. Ik nam voor alle zekerheid maar een kleine portie van Rattan omdat ik niet echt voor heel zoet ben maar de rijstpap was geweldig. Ik heb nog nooit zo'n lekkere rijstpap gegeten, weinig gezoet met suiker maar met vruchten waaronder kokosnoot. Ik heb zelfs meer van Rattan zijn bord genomen of hij dit wou of niet, zo lekker. Mijn man Peter zou zich hier in de hemel wanen omdat hij zo van rijstpap houdt. Jammer dat ik dit niet voor hem mee naar huis kan nemen. Dus man van mij, je zal eens een keertje tot hier moeten komen. 😉😍
Rond half 5 in de namiddag komen we aan. We helpen een van de jonge vrouwen met het dragen van haar zware bagage maar vergeten hierdoor onze extra bagage. Rattan is nog steeds niet terug na 2u. Ik besluit om naar de bazar te gaan om wat nootjes en snoepjes te kopen. Ik besluit om na de bazar een weg je naar boven te wandelen om langs die weg weer naar het hotel te gaan. Nog ik halverwege het weg je roept iemand hello mam naar mij. Ik kijk op en zie Bishnu die ik 2 jaar geleden heb leren kennen ik Shuklaphanta, een guesthouse in Mahendranagar. Ik weet dat hij er niet zo graag werkte omdat ze slecht betalen en geen goede begeleiding krijgen. Ik wist ook nog dat zijn familie in Dadeldhura woont. En als een wonder kom ik hem nu tegen. Ik was zo verrast hem te zien en ook super blij. Hij nodigt me uit bij zijn thuis om thee te drinken en daar ga ik graag op in. Ik ontmoet zijn familie, krijg lekkere citroenthee en mag zijn ouders huis bewonderen. Ze wonen mooi met deels nog een zicht op de Himalaya als het niet bewolkt is. Het is zo fijn om hem weer te ontmoeten. Hij vertelt dat hij in het guesthouse is weggegaan omdat hij werk diende te doen dat niet was waar hij was voor aangenomen en kreeg zijn loon altijd te laat uitbetaald. Hij had het lang volgehouden en gehoopt dat er verandering zou komen, maar deze kwam maar niet wat maakt dat hij op een gegeven moment zijn ontslag heeft gegeven. Nu is hij weer in zijn geboorte stad Dadeldhura waar hij probeert om wat gidswerk te doen voor eventuele toeristen. Het is niet zo gemakkelijk maar hij is gelukkiger in Dadeldhura. Hij is zelfs 3 maanden geleden getrouwd en woont op de bovenste verdieping van zijn ouderlijk huis. Hij vraagt me waar Rattan is en ik leg uit dat hij opzoek is naar de bagage maar ik absoluut niet weet of het hem lukt en wanneer hij terug zal zijn. Ik kan hem niet telefonisch bereiken en dien dus gewoon te wachten. Bishnu vraagt of Rattan een Nepalees telefoonnummer heeft en dat heeft hij en jet valt me binnen dat ik zijn nummer in mijn gsm heb staan.
Bishnu belt hem op en verrast hem eveneens met dit gesprek. Hij is op dat moment nog geen 100 meter van ons vandaan. Bishnu nodigt hem tevens uit voor thee en loopt hem tegemoet om de weg te tonen 7en zo zitten we samen bij de familie van Bishnu, een heel onverwacht maar super fijn weerzien. Ook Rattan heeft een goede meevaller na toch wel een hele zoektocht naar de eventuele telefoonnummer van de chauffeur die ons gisteren naar Dadeldhura bracht en bij wie we onze extra bagage vergeten waren. Hij heeft wel 10 mensen proberen te bellen maar vond niet de juiste chauffeur en zo besloot hij om op de hoek van de straat te wachten tot eventueel de auto zou passeren, want dat die zou passeren was vrij zeker. En na een tijdje ziet hij de auto met de chauffeur en heeft hij onze bagage terug. Ik ben zo blij want daar zaten de kleren in die we aan een kinderen in het bergdorp zouden schenken. Rattan is blijven geloven dat hij de bagage terug zou krijgen en als je geloof sterk genoeg is, komt het naar je toe. Wonderbaarlijk is dat. Na afscheid te hebben genomen van Bishnu gaan we naar het hotel voor onze eerste maaltijd van de dag, het is inmiddels middag. Na de lunch en onze bagage te hebben gepakt, gaan we eerst naar het politiebureau om te melden dat ik naar het bergdorp ga en gaan we daarna naar de plek waar de jeeps vertrekken naar het dorp. Rattan kijkt enorm op tegen het bezoek aan de politie omdat hij steeds het gevoel heeft dat de politie extra vragen stelt en het hem moeilijk maakt. Ik zie hoe angst hem op dat moment bepaalt. Hij dient zich echter niet onder iemand te zetten omdat hij ook helemaal niets verkeerd doet. Ik stel voor dat hij zijn angst probeert los te laten en ervan uit gaat dat alles goed gaat komen, dat hij probeert zoveel mogelijk in het Engels te praten zodat ik het versta en zelf mijn uitleg kan doen. Zo stappen we het politiebureau binnen en komen we zelfs bij de hoogste man terecht. Het wordt een fijn gesprek waar deze keer vooral Engels wordt gesproken en we merken dat we te doen hebben met best een vriendelijke man. We krijgen wat extra vragen maar kunnen deze in rust beantwoorden. De man behandelt ons zeer respectvol en nodigde ons uit om na het bezoek aan het bergdorp terug langst te komen om samen thee te drinken. Wat een fijne verrassing en voor Rattan een nieuwe ervaring. Ik ben blij voor hem. Met een goed gevoel gaan we naar de plek van de jeeps en kopen onderweg nog groenten en fruit voor het gezin waar we terecht komen. We hebben 2 zitplaatsen van voor in de jeep en daar zijn we gelukkig om. Deze keer dient Rattan niet achter in te gaan zitten want dat zou betekenen dat hij er onherkenbaar uit zou komen als we aankomen omdat hij dan bedekt is met een serieuze laag stof. We dienen echter 1,5u te wachten voor de jeep vertrekt, niets aan te doen, gewoon blij zijn met de 2 zitplaatsen van voor. Na bijna 2u wachten vraagt de chauffeur of we nog 1 uur kunnen wachten omdat er een jonge vrouw met een klein kind in een bus zit die na 1 uur aankomt. Ze dient echt mee te gaan met de jeep omdat ze geen slaapplaats heeft in Dadeldhura. De chauffeur vraagt dit aan elke passagier en iedereen vindt het in orde om nog 1 uur te wachten. Het wordt nog 1,5u als de chauffeur met de jonge vrouwen en haar kindje verschijnt. Ongelooflijk hoe iedereen hier dit geduld kan opbrengen en meevoelend is met de situatie van de jonge vrouw. Ik vind het tevens geweldig dat de chauffeur zo voor mensen in nood opkomt. Ik neem de extra wachttijd er graag bij omdat ik zijn intentie prachtig vind. Ik zou ook geholpen willen worden als ik in nood ben. Ik kijk er met verwondering naar toe. In België zou dit vast anders gelopen zijn.
Het maakt dat we in het donker aankomen in het bergdorp en in het donker nog een 20 minuten dienen te wandelen met de bagage en de groenten en fruit dat we bij hebben. Het is wat kouder in de bergen maar met dit wandelavontuur in het donker heb ik het snel heel warm.
Als we aankomen zit iedereen van het gezin binnen omdat ze het avondeten aan het klaarmaken zijn.
Ze wisten niet dat we zouden komen en zijn dus aangenaam verrast. Het wordt een fijne weerzien, een leuke avond met lekker eten en een warme slaapplek voor mij ik de kamer boven de dieren. In de ochtend ben ik al vroeg wakker terwijl de rest nog slaapt. Ik besluit om naar de douche aan het waterpunt te gaan kijken en daarna een wandeling te maken. Ik merk dat de douches af zijn maar veel te groot zijn gemaakt. Er is te weinig ruimte tussen de douches en het waterpunt om te passeren. Het zijn in die mate 2 bombastische douches die zelfs heel wat van het open zicht wegnemen. De afwerking is behoorlijk maar het functionele laat te wensen over. Ik had van de vrouw van Rattan die een goede week voordien op deze plek was al gehoord, dat de douches niet zijn wat ze zouden moeten zijn. Ik moet dit beamen ook al vind ik dit niet fijn. Om dit te laten bezinken en hoe ik dit verder ga aanpakken besluit Ik om wat te gaan wandelen en zet ik me neer zodra ik een plekje alleen vind met een mooi uitzicht. De ochtend is hier zo heerlijk stil en de lucht voelt zuiver en fris. Ik probeer naar binnen te gaan om te voelen en inspiratie te krijgen. Ik besluit om vandaag vooral aan vrouwen van het dorp te vragen hoe zij de douches vinden om vandaar verder te werken.
Na een ontbijt ga ik samen met Rattan op pad. Eerst neem ik nog wat foto's van het gebeuren hier in huis omdat het best bijzonder is. Heel wat jonge vrouwen en vrouwen van middelbare leeftijd, zo'n 16 vrouwen komen hier samen om de mest van de dieren die gedurende maanden is opgehoopt naar de velden te brengen om deze vruchtbaar te maken. Dit duurt een hele dag en ze krijgen 2 keer in de dag een warme maaltijd van dit gezin aangeboden. Zo helpen ze elkaar om de velden vruchtbaar te maken. Vandaag is dit gezin aan de beurt en na een aantal dagen weer een ander gezin. Super om deze samenhorigheid te ervaren en te voelen en de sfeer die het met zich meebrengt.
Dan ga ik op pad met de missie te onderzoeken hoe de vrouwen naar de huidige douches kijken. Om een verhaal kort te maken voel ik dat de oudere vrouwen de douches weg willen en kiezen zij voor het oude maar de jongere generatie het wel wenst maar dan liever meer functioneel en met meer ruimte tussen de douches en het waterpunt om gemakkelijk te passeren.
Dan komt het volgende denkwerk, hoe pakken we dit aan. Ik wil niet meer met alle mannen van het dorp werken, maximum met 2 mensen die echt bekwaam zijn en er echt voor willen gaan. Maar hoe pakken we dit aan. Ik voel in mezelf dat ik niets moet forseren maar gewoon dien te wachten omdat het wel zal ontstaan. Vertrouwen hebben. Kort erna verschijnt er een man in ons huis die met de man deze huizes in gesprek gaat. Rattan zet zich hierbij en stelt een open vraag rond de douches. Beide hebben het gevoel dat de huidige douches dienen afgebroken te worden, een heel stuk verkleind, hoger gebouwd, met in de douche een rek om de emmer met water neer te zetten. Ze tekenen een plan op de grond en Rattan roept me om bij hen te gaan zitten. Ik word betrokken in het gesprek en de 2 mannen leggen me uit hoe het er best zou uitzien en wat nodig is om iedereen tevreden te stellen. Ik vraag hen wat de kost zou zijn als ze dit zouden doen. Het valt best mee omdat de stenen al aanwezig zijn. Dan vragen ik hen of zij deze verantwoordelijkheid willen nemen en hier krijg ik een positief antwoord. In minder dan een half uur heb ik een oplossing voor het probleem van de douches zonder dat ik er moest naar opzoek gaan. Ik weet zeker dat de 2 mannen goed werk gaan leveren want het werk van 1 van hen heb ik al kunnen bewonderen. Ik voel hoe het een succes kan worden en de twijfel en toch vervelend gevoel om de huidige douches kan ik loslaten. Opnieuw ervaar ik hoe je niets moet forseren maar het gewoon laten ontstaan. Alleen zo ontstaat het juiste. Ik weet hoe ik de vorige keer de mannen haast heb moeten forseren om de douches te maken wat me veel energie kostte en zie hoe dan het juiste ook niet ontstaat.
Ik ben blij met deze les en zal ze niet snel vergeten.
Foto's van hoe zelfstandig kinderen hier zijn.
Het geld dat ik aan de huidige douches heb gespendeerd is niet helemaal verloren. De mannen die ervoor gewerkt hebben, zijn ervoor betaald en hebben zo hun gezin iets extra kunnen bieden. De stenen om een nieuwe douche te bouwen zijn nu reeds aanwezig. Ik verwijt mezelf niets, ik heb mijn best gedaan en het is wat het is. Ik ben blij met de nieuwe mogelijkheid. Ik had nog extra geld van de vorige keer aan de kant staan om eventueel de douches verder af te werken wat nu kan benut worden voor de afbraak van de huidige en de bouw van nieuwe. Daarnaast wil ik nog een man aanspreken die ik geld gaf voor het leggen van extra waterleidingen zodat mensen die in zijn buurt wonen, 8 gezinnen, water zouden hebben. Ik ben benieuwd of hier iets rond gedaan is, anders zal ik ook hier actie dienen te ondernemen. De dag nadien om half 6 's morgens staat de man aan onze deur. Ik sliep nog en wordt wakker gemaakt. Met nog een slaperig gevoel zit ik om half 6 in de ochtend op de mat in een gesprek met de man en Rattan als tolk. Om hier het verhaal kort te maken, de man heeft geen enkele stappen gezet naar de bouw van watervoorziening voor de 8 gezinnen omdat het naar zijn gevoel niet genoeg geld was. Hij heeft geen hulp gevraagd aan de 8 gezinnen omdat hij denkt dat hij dit alleen moet doen omdat de kleine waterbron bij zijn huis zijn eigendom is. Ik ben even van mijn melk bij wat ik hoor. Ik heb geen vertrouwen meer in hem en vraag het geld terug. Hij heeft het geld al uitgegeven voor andere doeleinde die hij niet kan specifiëren en is dus niet meer in staat om me het geld vandaag terug te geven. Hij vraagt of hij nog een kans krijgt. Als ik in maart terug kom, wil hij me tonen wat hij aan werk voor de watervoorziening heeft gedaan omdat hij nu wenst in actie te treden, als dit niet zo is, geeft hij in maart mij het geld terug. Ik heb niet veel keuze maar wens toch te laten voelen dat het niet de bedoeling is om geld te nemen zonder iets te ondernemen. Mocht hij iets hebben ondernomen en ik zag dat hij echt zijn best had gedaan maar het niet kon afwerken omdat het niet genoeg was, zou dit een ander verhaal zijn geweest en had ik met veel plezier wat extra gegeven. Nu geef ik hem 3 opties, in maart zijn er zichtbare stappen gezet met het geld dat ik hem al gegeven had, tweede optie is dat hij in maart me het geld terug geeft en derde optie is dat als beide niet is, ik het bedrag van Rattan zijn vergoeding ga afhouden (Dit is louter een drukkingsmiddel wat ik niet zal uitvoeren maar wat hij niet hoeft te weten) Ik wens heel duidelijk te zijn in de voorwaarden en duldt geen tegenspraak. Ik voel hoe ik hier met deze bepalende energie naar hem toe dien te werken omdat hij anders zijn verantwoordelijkheid niet opneemt. Hij zal een manier moeten vinden om weer aan het geld te geraken en hier heb ik geen medelijden omdat hij deze situatie zelf heeft gecreëerd. Hij had een mooie mogelijkheid die hij niet benut heeft en zal dus nu op de blaren moeten zitten. Eens dit uitgesproken kan ik het voorval als nog van me afzetten omdat ik naar mijn gevoel in mijn kracht ben gaan staan en dit voor hem voelbaar was. Ik ben benieuwd om in maart te zien waar hij voor is gegaan. Als hij start met de bouw moet hij me tevens alle rekeningen tonen.
Na een letterlijke koude douche wat me best goed doet om los te laten en me verfrist te voelen en een ontbijt vertrekken we in de ochtend weer met de jeep terug naar Dadeldhura. Mijn werk in het bergdorp is voorlopig volbracht en ik voel dat ik niet langer dien te blijven. De jeeptocht terug naar Dadeldhura is weer een nieuw en fijn avontuur. Deze keer geen zitplaats in de jeep maar vanachter in de laadruimte waar we met 8 mensen zitten tussen een hoop bagage. Net genoeg plaats om je neer te zetten en ergens je benen en voeten kwijt te geraken. Ook een ruimte waar veel stof binnen komt omdat de achterkant open is maar gelukkig doen ze het zeil naar beneden en valt dit wel mee. Het wordt een rit met veel animatie, heen en weer geschut, lachen en plezier maken waar zowel Rattan als ik voor zorgen.
In de namiddag is Santi op bezoek gekomen, de werkelijke zus van Rattan. Het is vandaag het feest waar de zussen hun broers vereren door hen te zegenen en fruit te geven. De broers geven hun zussen dan wat geld. Best een fijn ritueel wat wij in België helemaal niet kennen. Ik hou van deze rituelen omdat het voor verbondenheid zorgt. De avond is eentje van eten, praten, lachen, genieten en we gaan de nacht in met 9 personen die er slapen. Ik slaap die nacht heerlijk. Zo fijn om te zien hoe gemakkelijk mensen hier hun huis openstellen en voedsel en warmte delen. Wij kunnen hiervan leren omdat het bij ons verloren is gegaan.
Morgen vertrek ik met openbaar vervoer naar Nepal omdat me dit heel wat geld uitspaart. Het is telkens een hele ervaring omdat je nooit weet hoe het verlopen zal. Ik stel me open voor wat komt. 😊
12 november 2018
Ik ben ondertussen al in Dadeldhura de stad net voor het bergdorp Talphaka waar ik wellicht vandaag nog naar toe ga als Rattan de extra zak met kledij om in het bergdorp af te geven, nog te pakken krijgt. We zijn deze gisterenavond vergeten mee te nemen van de auto waarmee we naar Dadeldhura gereisd zijn. Alles stond op het dak van de auto waardoor we het ook niet gezien hadden dat dit er nog stond. Vanmorgen dacht ik er plots aan toen we aan het bekijken waren hoe we ons werk in het bergdorp zouden aanpakken. Rattan is direct naar de busstand vertrokken en probeert een manier te vinden om het alsnog terug te bekomen. Het geeft mij de tijd om de was te doen en weer aan mijn blog te werken. Tijd hier gaat bijzonder snel en we hebben toch nog wat op ons programma staan. Toch kan ik me ook openstellen om te genieten van wat is waardoor het fijn blijft om te doen. De reis van Kathima naar Nepal en de stad Mahendranagar verliep met verschillende vervoersmiddelen, 6 in totaal waarvan eentje wat ik nog niet gedaan had. Eerst een klein autootje, dan een lift met een auto tot Banbasa, een rishka (wat nieuw was) tot aan de brug over de rivier die de scheiding vormt tussen India en Nepal, te voet over de brug van India naar Nepal, langs de Indische grenspost waar we een gesprek hebben met een vriendelijke man, te voet tot de politiecontrole, te voet tot de Nepaleese immigratiedienst, met een tuktoek tot Mahendranagar en nog eens een andere tuktoek tot bij een vriend van Rattan waar we de avond en de nacht doorbrengen bij zijn familie.
Het wordt een gezellige avond waar ik de vrouwen foto's laat zien van mijn familie in België en Rattan lange gesprekken heeft onder de mannen. Ik ga de nacht in op een bed voor mij alleen maar slapend samen met 9 andere mensen. De hele familie slaapt bij mij, Rattan enkel met zijn vriend in het huis van zijn vriend net naast het huis waar ik slaap. Ook een nieuwe ervaring voor mij om op een hard bed te slapen, zonder lakens en kussen wel een deken en nog eens 9 mensen rondom mij. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet zo veel geslapen heb maar toch ben ik blij om dit te mogen ervaren om weer eens te zien hoe mensen me alles schenken wat binnen hun mogelijkheden ligt.
In de ochtend vertrekken we naar Dadeldhura. De vriend van Rattan, Suresh is tevens taxirijder en hij neemt ons mee tot Ataria waar we opnieuw opzoek dienen te gaan naar vervoer tot Dadeldhura. In mezelf praat ik met het hogere (Goddelijke, universum of hoe je het ook noemt) en vraag dat er comfortabel vervoer op ons pad mag komen en de rit, die meer dan 5u duurt, aangenaam en fijn mag verlopen. Rattan is zoekende naar geschikt vervoer, hij heeft hier best een talent voor wat maakt dat het gevraagde mogelijk kan zijn. Na 15 minuten wachten en vragen en uitkijken zien we een soort van jeepauto die al zo goed als vol zit maar zo te zien nog 2 plaatsen vooraan heeft. Rattan spreekt de chauffeur aan maar hij maakt niet echt tijd voor hem en wandelt weg. We vragen de mensen in de auto of ze naar Dadeldhura gaan en dit is het geval. Dat weten we dus al, nu opnieuw wachten op de chauffeur om te vragen of we mee mogen, het is best in hun normen een comfortabele auto. Na 5 minuten komt de chauffeur opnieuw aangewandeld met nog een vrouw en 2 kinderen die zich van voor op de 2 lege plekken neerzet. Daar gaat onze kans op mooi vervoer maar toch vraagt Rattan of we mee mogen. We mogen mee als we op de achterbank gaan zitten waar 2 jonge vrouwen zitten en een klein kind. De vrouwen schuiven op en ja, het is niet zoveel plaats maar het lukt, we passen er net tussen. Bagage gaat op het dak. De reis van meer dan 5 uur start, het is wat voelen wie de mensen zijn die met ons samen reizen. De zetel is best aangenaam, er is geen luide muziek in de auto omdat er geen radio is waar ik heel blij om ben aangezien mijn zenuwstelsel moeilijk 5u aan een stuk luide muziek kan verdragen.
Rond half 5 in de namiddag komen we aan. We helpen een van de jonge vrouwen met het dragen van haar zware bagage maar vergeten hierdoor onze extra bagage. Rattan is nog steeds niet terug na 2u. Ik besluit om naar de bazar te gaan om wat nootjes en snoepjes te kopen. Ik besluit om na de bazar een weg je naar boven te wandelen om langs die weg weer naar het hotel te gaan. Nog ik halverwege het weg je roept iemand hello mam naar mij. Ik kijk op en zie Bishnu die ik 2 jaar geleden heb leren kennen ik Shuklaphanta, een guesthouse in Mahendranagar. Ik weet dat hij er niet zo graag werkte omdat ze slecht betalen en geen goede begeleiding krijgen. Ik wist ook nog dat zijn familie in Dadeldhura woont. En als een wonder kom ik hem nu tegen. Ik was zo verrast hem te zien en ook super blij. Hij nodigt me uit bij zijn thuis om thee te drinken en daar ga ik graag op in. Ik ontmoet zijn familie, krijg lekkere citroenthee en mag zijn ouders huis bewonderen. Ze wonen mooi met deels nog een zicht op de Himalaya als het niet bewolkt is. Het is zo fijn om hem weer te ontmoeten. Hij vertelt dat hij in het guesthouse is weggegaan omdat hij werk diende te doen dat niet was waar hij was voor aangenomen en kreeg zijn loon altijd te laat uitbetaald. Hij had het lang volgehouden en gehoopt dat er verandering zou komen, maar deze kwam maar niet wat maakt dat hij op een gegeven moment zijn ontslag heeft gegeven. Nu is hij weer in zijn geboorte stad Dadeldhura waar hij probeert om wat gidswerk te doen voor eventuele toeristen. Het is niet zo gemakkelijk maar hij is gelukkiger in Dadeldhura. Hij is zelfs 3 maanden geleden getrouwd en woont op de bovenste verdieping van zijn ouderlijk huis. Hij vraagt me waar Rattan is en ik leg uit dat hij opzoek is naar de bagage maar ik absoluut niet weet of het hem lukt en wanneer hij terug zal zijn. Ik kan hem niet telefonisch bereiken en dien dus gewoon te wachten. Bishnu vraagt of Rattan een Nepalees telefoonnummer heeft en dat heeft hij en jet valt me binnen dat ik zijn nummer in mijn gsm heb staan.
Bishnu belt hem op en verrast hem eveneens met dit gesprek. Hij is op dat moment nog geen 100 meter van ons vandaan. Bishnu nodigt hem tevens uit voor thee en loopt hem tegemoet om de weg te tonen 7en zo zitten we samen bij de familie van Bishnu, een heel onverwacht maar super fijn weerzien. Ook Rattan heeft een goede meevaller na toch wel een hele zoektocht naar de eventuele telefoonnummer van de chauffeur die ons gisteren naar Dadeldhura bracht en bij wie we onze extra bagage vergeten waren. Hij heeft wel 10 mensen proberen te bellen maar vond niet de juiste chauffeur en zo besloot hij om op de hoek van de straat te wachten tot eventueel de auto zou passeren, want dat die zou passeren was vrij zeker. En na een tijdje ziet hij de auto met de chauffeur en heeft hij onze bagage terug. Ik ben zo blij want daar zaten de kleren in die we aan een kinderen in het bergdorp zouden schenken. Rattan is blijven geloven dat hij de bagage terug zou krijgen en als je geloof sterk genoeg is, komt het naar je toe. Wonderbaarlijk is dat. Na afscheid te hebben genomen van Bishnu gaan we naar het hotel voor onze eerste maaltijd van de dag, het is inmiddels middag. Na de lunch en onze bagage te hebben gepakt, gaan we eerst naar het politiebureau om te melden dat ik naar het bergdorp ga en gaan we daarna naar de plek waar de jeeps vertrekken naar het dorp. Rattan kijkt enorm op tegen het bezoek aan de politie omdat hij steeds het gevoel heeft dat de politie extra vragen stelt en het hem moeilijk maakt. Ik zie hoe angst hem op dat moment bepaalt. Hij dient zich echter niet onder iemand te zetten omdat hij ook helemaal niets verkeerd doet. Ik stel voor dat hij zijn angst probeert los te laten en ervan uit gaat dat alles goed gaat komen, dat hij probeert zoveel mogelijk in het Engels te praten zodat ik het versta en zelf mijn uitleg kan doen. Zo stappen we het politiebureau binnen en komen we zelfs bij de hoogste man terecht. Het wordt een fijn gesprek waar deze keer vooral Engels wordt gesproken en we merken dat we te doen hebben met best een vriendelijke man. We krijgen wat extra vragen maar kunnen deze in rust beantwoorden. De man behandelt ons zeer respectvol en nodigde ons uit om na het bezoek aan het bergdorp terug langst te komen om samen thee te drinken. Wat een fijne verrassing en voor Rattan een nieuwe ervaring. Ik ben blij voor hem. Met een goed gevoel gaan we naar de plek van de jeeps en kopen onderweg nog groenten en fruit voor het gezin waar we terecht komen. We hebben 2 zitplaatsen van voor in de jeep en daar zijn we gelukkig om. Deze keer dient Rattan niet achter in te gaan zitten want dat zou betekenen dat hij er onherkenbaar uit zou komen als we aankomen omdat hij dan bedekt is met een serieuze laag stof. We dienen echter 1,5u te wachten voor de jeep vertrekt, niets aan te doen, gewoon blij zijn met de 2 zitplaatsen van voor. Na bijna 2u wachten vraagt de chauffeur of we nog 1 uur kunnen wachten omdat er een jonge vrouw met een klein kind in een bus zit die na 1 uur aankomt. Ze dient echt mee te gaan met de jeep omdat ze geen slaapplaats heeft in Dadeldhura. De chauffeur vraagt dit aan elke passagier en iedereen vindt het in orde om nog 1 uur te wachten. Het wordt nog 1,5u als de chauffeur met de jonge vrouwen en haar kindje verschijnt. Ongelooflijk hoe iedereen hier dit geduld kan opbrengen en meevoelend is met de situatie van de jonge vrouw. Ik vind het tevens geweldig dat de chauffeur zo voor mensen in nood opkomt. Ik neem de extra wachttijd er graag bij omdat ik zijn intentie prachtig vind. Ik zou ook geholpen willen worden als ik in nood ben. Ik kijk er met verwondering naar toe. In België zou dit vast anders gelopen zijn.
Het maakt dat we in het donker aankomen in het bergdorp en in het donker nog een 20 minuten dienen te wandelen met de bagage en de groenten en fruit dat we bij hebben. Het is wat kouder in de bergen maar met dit wandelavontuur in het donker heb ik het snel heel warm.
Als we aankomen zit iedereen van het gezin binnen omdat ze het avondeten aan het klaarmaken zijn.
Ze wisten niet dat we zouden komen en zijn dus aangenaam verrast. Het wordt een fijne weerzien, een leuke avond met lekker eten en een warme slaapplek voor mij ik de kamer boven de dieren. In de ochtend ben ik al vroeg wakker terwijl de rest nog slaapt. Ik besluit om naar de douche aan het waterpunt te gaan kijken en daarna een wandeling te maken. Ik merk dat de douches af zijn maar veel te groot zijn gemaakt. Er is te weinig ruimte tussen de douches en het waterpunt om te passeren. Het zijn in die mate 2 bombastische douches die zelfs heel wat van het open zicht wegnemen. De afwerking is behoorlijk maar het functionele laat te wensen over. Ik had van de vrouw van Rattan die een goede week voordien op deze plek was al gehoord, dat de douches niet zijn wat ze zouden moeten zijn. Ik moet dit beamen ook al vind ik dit niet fijn. Om dit te laten bezinken en hoe ik dit verder ga aanpakken besluit Ik om wat te gaan wandelen en zet ik me neer zodra ik een plekje alleen vind met een mooi uitzicht. De ochtend is hier zo heerlijk stil en de lucht voelt zuiver en fris. Ik probeer naar binnen te gaan om te voelen en inspiratie te krijgen. Ik besluit om vandaag vooral aan vrouwen van het dorp te vragen hoe zij de douches vinden om vandaar verder te werken.
Na een ontbijt ga ik samen met Rattan op pad. Eerst neem ik nog wat foto's van het gebeuren hier in huis omdat het best bijzonder is. Heel wat jonge vrouwen en vrouwen van middelbare leeftijd, zo'n 16 vrouwen komen hier samen om de mest van de dieren die gedurende maanden is opgehoopt naar de velden te brengen om deze vruchtbaar te maken. Dit duurt een hele dag en ze krijgen 2 keer in de dag een warme maaltijd van dit gezin aangeboden. Zo helpen ze elkaar om de velden vruchtbaar te maken. Vandaag is dit gezin aan de beurt en na een aantal dagen weer een ander gezin. Super om deze samenhorigheid te ervaren en te voelen en de sfeer die het met zich meebrengt.
Dan ga ik op pad met de missie te onderzoeken hoe de vrouwen naar de huidige douches kijken. Om een verhaal kort te maken voel ik dat de oudere vrouwen de douches weg willen en kiezen zij voor het oude maar de jongere generatie het wel wenst maar dan liever meer functioneel en met meer ruimte tussen de douches en het waterpunt om gemakkelijk te passeren.
Dan komt het volgende denkwerk, hoe pakken we dit aan. Ik wil niet meer met alle mannen van het dorp werken, maximum met 2 mensen die echt bekwaam zijn en er echt voor willen gaan. Maar hoe pakken we dit aan. Ik voel in mezelf dat ik niets moet forseren maar gewoon dien te wachten omdat het wel zal ontstaan. Vertrouwen hebben. Kort erna verschijnt er een man in ons huis die met de man deze huizes in gesprek gaat. Rattan zet zich hierbij en stelt een open vraag rond de douches. Beide hebben het gevoel dat de huidige douches dienen afgebroken te worden, een heel stuk verkleind, hoger gebouwd, met in de douche een rek om de emmer met water neer te zetten. Ze tekenen een plan op de grond en Rattan roept me om bij hen te gaan zitten. Ik word betrokken in het gesprek en de 2 mannen leggen me uit hoe het er best zou uitzien en wat nodig is om iedereen tevreden te stellen. Ik vraag hen wat de kost zou zijn als ze dit zouden doen. Het valt best mee omdat de stenen al aanwezig zijn. Dan vragen ik hen of zij deze verantwoordelijkheid willen nemen en hier krijg ik een positief antwoord. In minder dan een half uur heb ik een oplossing voor het probleem van de douches zonder dat ik er moest naar opzoek gaan. Ik weet zeker dat de 2 mannen goed werk gaan leveren want het werk van 1 van hen heb ik al kunnen bewonderen. Ik voel hoe het een succes kan worden en de twijfel en toch vervelend gevoel om de huidige douches kan ik loslaten. Opnieuw ervaar ik hoe je niets moet forseren maar het gewoon laten ontstaan. Alleen zo ontstaat het juiste. Ik weet hoe ik de vorige keer de mannen haast heb moeten forseren om de douches te maken wat me veel energie kostte en zie hoe dan het juiste ook niet ontstaat.
Ik ben blij met deze les en zal ze niet snel vergeten.
Foto's van hoe zelfstandig kinderen hier zijn.
Het geld dat ik aan de huidige douches heb gespendeerd is niet helemaal verloren. De mannen die ervoor gewerkt hebben, zijn ervoor betaald en hebben zo hun gezin iets extra kunnen bieden. De stenen om een nieuwe douche te bouwen zijn nu reeds aanwezig. Ik verwijt mezelf niets, ik heb mijn best gedaan en het is wat het is. Ik ben blij met de nieuwe mogelijkheid. Ik had nog extra geld van de vorige keer aan de kant staan om eventueel de douches verder af te werken wat nu kan benut worden voor de afbraak van de huidige en de bouw van nieuwe. Daarnaast wil ik nog een man aanspreken die ik geld gaf voor het leggen van extra waterleidingen zodat mensen die in zijn buurt wonen, 8 gezinnen, water zouden hebben. Ik ben benieuwd of hier iets rond gedaan is, anders zal ik ook hier actie dienen te ondernemen. De dag nadien om half 6 's morgens staat de man aan onze deur. Ik sliep nog en wordt wakker gemaakt. Met nog een slaperig gevoel zit ik om half 6 in de ochtend op de mat in een gesprek met de man en Rattan als tolk. Om hier het verhaal kort te maken, de man heeft geen enkele stappen gezet naar de bouw van watervoorziening voor de 8 gezinnen omdat het naar zijn gevoel niet genoeg geld was. Hij heeft geen hulp gevraagd aan de 8 gezinnen omdat hij denkt dat hij dit alleen moet doen omdat de kleine waterbron bij zijn huis zijn eigendom is. Ik ben even van mijn melk bij wat ik hoor. Ik heb geen vertrouwen meer in hem en vraag het geld terug. Hij heeft het geld al uitgegeven voor andere doeleinde die hij niet kan specifiëren en is dus niet meer in staat om me het geld vandaag terug te geven. Hij vraagt of hij nog een kans krijgt. Als ik in maart terug kom, wil hij me tonen wat hij aan werk voor de watervoorziening heeft gedaan omdat hij nu wenst in actie te treden, als dit niet zo is, geeft hij in maart mij het geld terug. Ik heb niet veel keuze maar wens toch te laten voelen dat het niet de bedoeling is om geld te nemen zonder iets te ondernemen. Mocht hij iets hebben ondernomen en ik zag dat hij echt zijn best had gedaan maar het niet kon afwerken omdat het niet genoeg was, zou dit een ander verhaal zijn geweest en had ik met veel plezier wat extra gegeven. Nu geef ik hem 3 opties, in maart zijn er zichtbare stappen gezet met het geld dat ik hem al gegeven had, tweede optie is dat hij in maart me het geld terug geeft en derde optie is dat als beide niet is, ik het bedrag van Rattan zijn vergoeding ga afhouden (Dit is louter een drukkingsmiddel wat ik niet zal uitvoeren maar wat hij niet hoeft te weten) Ik wens heel duidelijk te zijn in de voorwaarden en duldt geen tegenspraak. Ik voel hoe ik hier met deze bepalende energie naar hem toe dien te werken omdat hij anders zijn verantwoordelijkheid niet opneemt. Hij zal een manier moeten vinden om weer aan het geld te geraken en hier heb ik geen medelijden omdat hij deze situatie zelf heeft gecreëerd. Hij had een mooie mogelijkheid die hij niet benut heeft en zal dus nu op de blaren moeten zitten. Eens dit uitgesproken kan ik het voorval als nog van me afzetten omdat ik naar mijn gevoel in mijn kracht ben gaan staan en dit voor hem voelbaar was. Ik ben benieuwd om in maart te zien waar hij voor is gegaan. Als hij start met de bouw moet hij me tevens alle rekeningen tonen.
Na een letterlijke koude douche wat me best goed doet om los te laten en me verfrist te voelen en een ontbijt vertrekken we in de ochtend weer met de jeep terug naar Dadeldhura. Mijn werk in het bergdorp is voorlopig volbracht en ik voel dat ik niet langer dien te blijven. De jeeptocht terug naar Dadeldhura is weer een nieuw en fijn avontuur. Deze keer geen zitplaats in de jeep maar vanachter in de laadruimte waar we met 8 mensen zitten tussen een hoop bagage. Net genoeg plaats om je neer te zetten en ergens je benen en voeten kwijt te geraken. Ook een ruimte waar veel stof binnen komt omdat de achterkant open is maar gelukkig doen ze het zeil naar beneden en valt dit wel mee. Het wordt een rit met veel animatie, heen en weer geschut, lachen en plezier maken waar zowel Rattan als ik voor zorgen.
We doorbreken de klassieke stilte waardoor er zoveel animatie en plezier ontstaat en de rit zoveel sneller gaat. Ik kan hier enorm van genieten en kijk weer uit naar het volgende avontuur.
Nog wat heerlijke foto's van het bergdorp volgen.
Nog wat heerlijke foto's van het bergdorp volgen.
