Nieuwe ontdekking Nepal 2017

3 november 2017
Ik ben ondertussen in Darchula aangekomen na een rit van 8u met een auto. Best intensief maar de panorama' s onderweg zijn geweldig. Het is duidelijk dat dit stukje natuur en de mooie bergen heel ongerept zijn en de mensen hun manier van leven vooral gericht is op overleven. De vrouwen in deze omgeving hebben een zwaar bestaan aangezien ze al het harde werk dienen te doen, hout kappen en naar huis brengen, graan dragen, gras gaan snijden voor het vee op de helling van de bergen, wat niet ongevaarlijk is, eten koken, voor het gezin zorgen, het huis onderhouden, .... terwijl de mannen zeer weinig taken op zich nemen, wat ik zie, enkel achter de ploeg lopen die door 2 stieren wordt voortgetrokken. Hier is het verschil tussen een man of een vrouw zijn groot. Vanuit onze Westerse mentaliteit is dit moeilijk te vatten en moeilijk om hier geen oordeel over te hebben, maar hier is het leven zo en wordt het zo geleefd. Op hun manier doen ze hun best om te overleven en door hard te werken lukt hen dit. Ze leven volledig zelfbedruipend, halen alles uit de natuur en winnen hun voedsel volledig zelf op een natuurlijke manier. Vrouwen hebben hier een hele grote rol in en zijn duidelijk het sterke geslacht als ik dat zo zeggen mag. Ik heb enorm respect hoe zij dagdagelijks zo hard moeten werken en dit steeds opnieuw doen. Geen enkele Westerse vrouw zou dit aankunnen. Een andere positieve manier om naar hun te kijken hè vandaar dat ik steeds probeer om geen oordeel te hebben omdat je dan verder kan kijken en je eigen hart kan openen voor het mooie wat ze doen.
Het landschap is geweldig met al die mooie terrassen en in de dalen de rivier die zijn weg vindt doorheen de verschillende valleien. Zo zie je hoe de natuur steeds zijn weg vindt, en hoe water zorgt dat de omgeving vruchtbaar kan zijn. Ik kan zo stil worden om hier naar te kijken, het leven hier is veel meer verbonden met de flow van de natuur, iets wat wij meer verleerd hebben. Wie in ons land kan nog zelfbedruipend zijn en heel zijn benodigdheden uit de natuur halen?  Wij weten zelfs niet meer hoe dit moet.

De weg doorheen de bergen is best spannend, het zijn smalle wegen en vaak zonder omheining wat het niet gemakkelijk maakt als je een tegenligger hebt. Als je echt hoogtevrees hebt, is dit wellicht niet zo makkelijk om te doen. Gelukkig heb ik er geen last van maar net vertrouwen dat alles wel goed gaat. Ik voel dat onze chauffeur voorzichtig rijdt en dan kan ik in overgave gaan en genieten van de rit en de uitzichten.
Het laatste half uur net voor Darchula rijden we langst de Kali rivier, een grote rivier die de scheiding vormt tussen India en Nepal. Wij rijden in Nepal en kijken over de rivier heen naar India. In Darchula is er een hangbrug waar je de grens te voet kan oversteken als je een Nepalees bent of een Indiër. Er is ook geen immigratiedienst vandaar dat je als toerist hier niet de grens overkan aangezien je dan geen stempel hebt in je paspoort dat je Nepal verlaten hebt en India ben binnengegaan. Op zich is het jammer dat ik hier de grens niet kan oversteken want dan zou ik via India weer naar Delhi kunnen reizen en dien ik niet de hele zelfde weg weer terug te gaan. Het is wat het is, aanvaarden en er het beste van maken, klagen helpt toch niets.
Eens aangekomen vinden we een hotel dat best in orde is en daar ben ik blij om. 8u reizen is best intensief en rust kan je dan gebruiken. Dus die dag spook ik niet veel meer uit.

De dag nadien neem ik me de tijd om rustig te douchen, mijn was te doen en te ontbijten en wat plannen te maken voor de verdere dagen. Ik wil zeker de Himalaya zien en vanaf de plek waar we nu zijn, is dit niet mogelijk. Om de Himalaya te kunnen zien zouden we naar een dorpje 18km hoger op moeten en dit is enkel bereikbaar met een 4x4 jeep. Het dorpje noemt Dal Lake, er is een mogelijkheid om er te overnachten in een hotel zodat je in de ochtend de Himalaya kan bewonderen.  Dat staat me wel aan. Vandaag gaan we uitzoeken hoe we een Jeep kunnen boeken en een overnachting in een hotel.

Na mijn ochtendrituelen vertrekken we naar de bazar van Darchula, best gezellig en voelbaar meer ontwikkeld dan wat we onderweg zagen, wellicht omdat dit dicht bij de grens van India ligt wat voor meer mogelijkheden zorgt. Ik ben benieuwd naar de brug die naar India leidt en na wat wandelen bereiken we deze. De politie staat in de buurt en al snel word ik aangekeken. Ik mag over de brug wandelen maar ze niet volledig oversteken en ook geen foto's nemen aan de kant van India. De politieman is best vriendelijk en wandelt voor me uit om zijn collega politieman van India op de hoogte te brengen van mijn bestaan en bedoelingen. Ik wandel rustig over de brug en neem foto's van de Nepalese kant maar eens ik bijna aan de Indische kant gekomen ben, wordt me duidelijk gemaakt dat ik geen foto's mag nemen. Ik heb er ook geen genomen van de Indische kant en biedt mijn tablet aan ter controle. Ze doen geen controle maar maken me duidelijk dat ik gefilmd wordt vanuit de Indische kant en geen foto's mag maken. Geen probleem, ik blijf vriendelijk en merk dat zij dit ook wensen te zijn maar niet anders kunnen dan zich aan de regels van hun land te houden. Ik blijf er maar kort en wandel weer terug. Ik ben toch even in India geweest.
We wandelen langst de Kali rivier iets hoger op naar de plek waar de jeeps staan om naar Dal Lake te gaan, een 18 km verder en hoger op waar er een mogelijkheid is om de Himalaya te bezichtigen. De jeeps vertrekken de hele dag door als deze helemaal volzet zijn met mensen. Dit betekent dat je soms lang kan wachten. We beslissen om morgenvroeg hier naartoe te komen voor de jeeptocht naar Dal Lake. We nemen kleine bagage mee om eventueel te overnachten want daar zou een mogelijkheid zijn. We drinken in de buurt nog een tchai alvorens we weer naar het hotel wandelen. Daar spreken 2 jongeren ons aan, ze kennen een beetje Engels en zijn benieuwd naar wie we zijn en ons verhaal. Wij zijn benieuwd naar hun verhaal. Er is een groot festival vanacht een paar uur rijden hoger op. Alle jongeren komen samen om met een jeep er naar toe te gaan en van het festival te genieten. Ik merk dat ze er echt naar uitkijken. Het is verbonden met een grote tempel die op deze plek gelegen is. Bij het vallen van de avond komen we ze opnieuw tegen met het nodige jolijt.  Zelfs de dag nadien zien we 1 van hen opnieuw wanneer wij naar de jeep wandelen,  deze keer heeft hij kleine oogjes van een nachtje feesten en geen slaap. Toch is hij even vriendelijk en goedgezind. Zo anders de mensen en cultuur van hier. Naar mijn gevoel leeft er veel meer verbondenheid tussen de jongeren en wordt er veel samen gevierd.
Ondertussen zijn we bij de jeep aangekomen en zien we dat deze half vol is. Hoe lang gaan we moeten wachten tot deze vol is en we kunnen vertrekken. Er is een man die geen zin heeft om lang te wachten en hij wil met ons onderhandelen om het volledig bedrag van een volle jeep samen te leggen zodat we direct kunnen vertrekken. Dit betekent dat wij iets meer moeten betalen. Wij komen het bedrag overeen en naar ons gevoel kunnen we vertrekken. De chauffeur wenst nog 10 minuten te wachten op nog meer volk. Uiteindelijk wordt het een half uur later en is de jeep toch vol. Dus geen extra bijdrage maar het voornaamste is dat we kunnen vertrekken. Ik had geen idee hoe deze rit zou verlopen en van in het begin was het uiterst avontuurlijk. De weg kon alleen maar bereden worden door een jeep dat was duidelijk maar deze was best vrij smal,  de dieptes waren soms adembenemend en het landschap onbeschrijfelijk.  Je komt hier in een sfeer terecht die zo natuurlijk en puur is. Ik had ogen tekort om alles te zien, te ervaren, te beleven. Het is een stukje van de wereld waar alleen nog een jeep kan komen en tijdens de moesson zelfs geen enkel vervoersmiddel. Dan kan je je alleen nog verplaatsen door te voet te wandelen over de weg. Wij hebben 1,5u gereden met de jeep om in Dal Lake te geraken dus als je dit te voet dient te doen, ik zou niet weten hoe lang je hierover zou moeten doen.

 Nu, deze mensen zijn gewend om te wandelen en hun snelheid is beduidend hoger dan deze van een gemiddelde Westerling. Vaak hebben ze dan nog een heel gewicht mee te dragen van iets dat ze dienen te vervoeren. Ik heb hier alleen maar veel respect voor. Na de jeeptocht waar ik heerlijk van genoten heb, moesten we nog 20 minuten naar boven wandelen over een vrij steile helling. Ondertussen gaat me dit al beter af, na al heel wat hellingen gedaan te hebben. Eens boven kwamen we in een klein dorpje terecht met een mooi uitzicht maar geen Himalaya.  Om deze te mogen zien, dienden we nog 1,5 uur steil omhoog te klimmen. Ik had dit ervoor over omdat ik graag een glimp van de Himalaya wou zien. Na een niet zo denderende lunch vertrekken we voor de klim van de berg. Dit was bij momenten echt klimmen en best intensief maar de uitzichten waren de beloning. Eens boven kunnen we nog even een klein stipje van de Himalaya zien maar is de rest al verdwenen achter de wolken. We zijn net iets te laat, een uur vroeger had voor een fantastisch uitzicht gezorgd. Niet getreurd, we nemen foto's van de toch wel bijzondere plek. Ik zet me neer en kijk naar al het moois rondom mij. Ik prijs me gelukkig dat ik dit mag zien en ja misschien is dit wel iets dat we in een van de volgende reizen kunnen aanbieden. Het is een plek die nog zo ongerept en puur is, waar er geen toeristen komen en je helemaal ondergedompeld wordt in de schoonheid van moeder natuur. Het brengt je zo dicht bij jezelf, je vergeet alles en kan loskomen van zorgen of wat dan ook om de diepe vreugde te voelen van de schoonheid die ons via de natuur geschonken wordt.

Na een uurtje dalen we weer af tot in het dorpje en besluiten we om verder af te dalen tot bij de plek waar we weer een jeep kunnen nemen richting Darchula. We willen graag de dag nadien weer verder trekken naar nog nieuw onontgonnen gebied. We weten niet hoelang we nu dienen te wachten tot de jeep vertrekt. Er staat al eentje klaar en deze is helemaal volzet alleen de laadruimte van achter niet. Dat wordt dan de eerste keer dat ik hier in moet reizen. Ik geef me hieraan over, als dit zo is dan doen we dat. Net toen ik dit dacht kwam er een nieuwe jeep aan met nog ruimte in de jeep. De chauffeur nodigde ons uit om in zijn jeep plaats te nemen en nog voor de andere jeep waren we weg. Heerlijk, we stonden er nog geen 5 minuten en zijn al terug op weg. Ook de terugrit was best spannend zeker als je een tegenligger hebt.  Dan denk je echt dat dit niet gaat lukken maar altijd vinden ze een manier om elkaar te passeren. Eens terug in Darchula en er een tchai te hebben gedronken, gaan we naar de busstand op zoek naar informatie voor een bus naar Gothlapani. Er vertrekt een bus om 5u 's morgens en de rit duurt 6u. De man van de bus wil dat we een ticket reserveren maar dit wenst Rattan niet te doen. Hij gelooft niet dat dit nodig is aangezien wij het eerste vertrekpunt zijn. Ik vertrouw hem aangezien hij al jaren lang ervaring heeft rond het regelen van vervoer. Ik ben heel blij dat ik dit aan hem kan overlaten en ik me hier geen zorgen om hoef te maken. Iets na 4 in de ochtend sta ik op en rond 5u staan we beneden klaar voor de bus die 30 minuten later verschijnt. Zo gaat dat hier, stiptheid in Nepal is een illusie.  Gewoon aanvaarden en er het beste van maken zoals de tijd invullen met wat tchai en een klein ontbijt.
Dan verschijnt de bus en is er eerst een hele discussie omdat we niet gereserveerd hebben, raar aangezien de bus nog niet half vol is. Ik voel hoe deze man vrij dominant is en volledige controle wenst. Hij probeert ons een ticket te verkopen naar Mahendranagar maar daar moeten we nog niet zijn. Omdat we niet gereserveerd hebben dienen we op de laatste rij te gaan zitten. Geen probleem, ik heb daar voldoende beenlengte. En dan zijn we weg. Na 5 minuten zetten ze de radio aan, amaai loeihard en muziek waar mijn zenuwstelsel op alarm komt te staan. We vragen beleefd of het af mag en voor korte tijd gebeurt dit. Alleen in de voorste afgesloten cabine is er muziek op dat moment.

Ik ben super blij maar ik niet alleen, nog anderen reisgezellen zijn er blij mee. Rattan vertelt dat dit typisch Nepalees is, ze geven niet aan wat ze willen en leggen hun bij alles neer, ook als het hen stoort.  Ik kan hem geen ongelijk geven aangezien ik hetzelfde ervaar. Het maakt dat wij alleen iets van de muziek zeggen en dus alleen staan met als gevolg dat na 10 minuten de muziek weer opstaat. We krijgen alleen klaar dat de achterste box wordt afgezet en dat is voor mij een opluchting. Anders werd het een rit met oorstoppen in. Niet alleen de muziek was een storende factor maar het rijgedrag van de chauffeur nog meer. Naar mijn gevoel reed hij te hard en te bruusk om echt veilig te rijden. Ik heb me tot nu toe altijd veilig gevoeld maar nu voelde dit toch anders. Hij rijdt met een hele bus mensen en zou zijn verantwoordelijkheid voor deze mensen toch moeten nemen. Ik heb van in het begin al het gevoel dat de bus eigenaar die in de bus aanwezig is, de wetten stelt en het geld int, vooral bezig is met geld en zeker niet met het welzijn van de mensen. Waar we ook stoppen, ronselt hij mensen om met zijn bus mee te reizen. Tegen dat we in de helft van de rit zijn, zijn niet alleen de zitten vol maar staat de gang ook vol mensen. Hij duwt als het ware de mensen in zijn bus. Ik voel alleen maar walging. Na 3u rijden moest ik echt naar het toilet. Toen we stopten om nieuwe mensen op te laden, vroeg ik of ik naar het toilet mocht. Ik kreeg resoluut te horen dat dit niet kon, alleen bij de volgende halte. Ok dan maar opnieuw gaan zitten en hopen dat de volgende halte er snel aankwam. Niet dus, na 20 minuten rijden nog geen halte. Hier had ik de keuze, ofwel opnieuw gaan vragen en nu eisend of niet meer kunnen ophouden en in de bus doen maar dat laatste wou ik zeker niet. Dus ging ik opnieuw naar die vriendelijke buseigenaar met de dwingende eis dat ik naar het toilet moet of het is in de bus. Gelukkig wordt er gestopt en kan ik gaan. Ik zie niet direct waar ik kan gaan aangezien we gewoon op de weg gestopt zijn. Ik loop dan maar de bocht om en zet me neer, kon me echt niet schelen of er een auto of wie dan ook zou passeren wat gelukkig niet gebeurde.  Dan weer naar de bus lopen maar deze keer met een opgelucht gevoel. Man, man ,man, ik kan niet begrijpen waarom hij zo met mensen omgaat. Ik zat nog maar net terug op mijn plek vanachter in de bus waar we al met 2 personen extra zaten dan er zetels waren, als een man van de gang eisend komt zeggen dat hij wenst te zitten. Hij verwacht dat we plaats voor hem maken.  Ik vraag hem of dit niet vriendelijk kan, een reactie die ik niet kon laten. De jongeman van 20 naast me vertelt me in het Engels dat hij deze taal niet kent. Ik was een beetje verrast dat hij Engels sprak. Ik weet dat de eisende man mij niet verstaat maar ik kon niet anders dan dit zo benoemen. Naast de jongen zat zijn vader in het midden van achter in de bus. Zij deden moeite om in het midden plaats te maken voor deze eisende man. Ik schoof nog meer naar Rattan de jongen naar mij maar er was echt onvoldoende plaats voor nog een persoon.  Toch zetten de man zich tussen de jongen en zijn vader, zetten is veel gezegd, het was meer persen. Hij zat letterlijk op de heupen van de vader en de jongen. Hij kon de zetel niet raken, er was echt te weinig plaats. Toch gaf hij niet op en maande aan nog op te schuiven wat echt niet ging. Uiteindelijk is hij tussen vader en zoon hun benen gaan zitten waardoor hij op de voorkant van de zetel zat met als gevolg dat wij allemaal met ons benen scheef zaten. De jongen en de vader zeiden, niets, lieten dit gewoon gebeuren. Om de 5 minuten perste hij zijn zitvlak weer naar achter om beter te zitten, je kan je dit echt niet voorstellen. Ik zie hoe zoon en vader al zwijgend dit toelaten. Ik kijk toe naar dit tafereel en probeer dit te begrijpen en niet tussen te komen ook al kost me dit energie. Ik voel dat het aan de jongen en zijn vader is om al dan niet iets te vertellen, niet aan mij. Dit heeft meer dan 1 uur geduurd en toen was het tijd voor mij en Rattan om uit te stappen.

Gelukkig, me so happy dat ik veilig en wel van deze bus geraakt ben. We waren op een plek beland op een afstand van 16 km waar we wilden zijn. Dus opzoek naar vervoer en deze keer hadden we geluk aangezien er een jeep aankwam die naar Gothlapani reed. Het was opnieuw een mooie rit met uitzichten op de Himalaya in de verte. Na een uurtje komen we in Gothlapani aan, een iets groter dorp tussen de bergen. Eerst op zoek naar een hotel om dan de buurt te verkennen. We vinden een aangenaam hotel met een behoorlijk mooi uitzicht. Aangezien het al later op de dag is, kan je de Himalaya niet meer zien, enkel hier en daar nog een top. Nadat we geïnstalleerd zijn verkennen we de buurt en wandelen naar een tempel hogerop. Het is weer een bijzondere plek waar ik voel hoe de tempel die op een berg ligt, de energie van de berg draagt. De berg is verbonden met alles wat is, met het Goddelijke, het universum of hoe je dit ook noemt. De berg draagt alles in zich en staat voor de tempel. Het is een opdracht om de berg te kunnen zijn, de wijsheid die hij in zich draagt want dan ben jij je eigen tempel. De tempel aan de buitenkant word je tempel aan de binnenkant door de wijsheid van het universum te zijn en te beleven, er is een groot verschil tussen wijsheid weten en zijn. Wanneer je het kan zijn, is het pas voelbaar voor andere mensen, weten is niet genoeg. Ik vind het altijd bijzonder om dit te mogen voelen en hier woorden aan te geven.

De dag nadien bezoeken we Jhulaghat, tevens gelegen aan de Kali rivier welke een scheiding vormt tussen India en Nepal. Ook hier heb je een wandelbrug waardoor je van het ene land naar het andere kan wandelen als je Nepalees of Indiër bent. Het ligt 16 km verder dan Gothlapani wat betekent dat we opnieuw vervoer nodig hebben. Opnieuw schiet Rattan in actie en na een half uur heeft hij een jeep gevonden die deze richting uitrijdt. Het is een rustige tocht op een mooie weg met opnieuw mooie taferelen onderweg. Als we bijna aankomen zijn, zien we de Kali rivier tussen de bergen stromen. Zo bijzonder mooi. Jhulaghat is tevens verrassend. Het is aan de kant van Nepal een oude dorpje en het heeft echt wel iets. Er hangt een bijzondere sfeer die ik niet kan benoemen. We bezoeken het hele dorpje en wandelen daarna naar beneden naar de brug. Opnieuw staat hier politie en krijg ik te horen dat ik de brug niet over kan, zelfs niet op kan. Ik dien mijn paspoort af te geven, mijn gegevens

worden gecontroleerd en opgeschreven. Zo vreemd al die regels hier en waarom? Rattan mag de brug over om aan de andere kant een tempel te bezoeken,  ik blijf achter. Ik merk dat hij helemaal niet gecontroleerd wordt zelfs niet aan de overkant. Ik accepteer dat het hier zo is maar blijf het moeilijk hebben met al die regels die zorgen dat een mens zijn vreugde verliest. Ik merk dat het echt mijn thema is van deze reis, regels en wetten door een mens gemaakt, geven zoveel beperkingen dat vreugde niet kan stromen en men de mens als wezen met gevoelens niet meer ziet alleen de regels die dienen gevolgd te worden. Wat is nu het verschil tussen Rattan en ik, of een Nepalees en ik, we zijn toch allemaal gewoon mensen alleen van een ander land, waarom hebben mensen toch zo"n angst opgebouwd waardoor al die wetten zijn ontstaan?  Angst doet een mens beperken in allerlei opzichten terwijl liefde en respect net deuren opent. Maar je moet dit eerst kunnen voelen en ervaren om het dan te kunnen beleven. Op deze plek is dit nog niet van toepassing. Maar los van dit, het is een mooie plek en zeker de moeite om te bezoeken.  Na een lunch in een plaatselijke daba vinden we opnieuw direct een jeep om weer naar Gothlapani te rijden. Het is best gezellig in de jeep, mensen praten met elkaar en genieten van het samenzijn.  Er wordt van alles verteld en dat is leuk. Ik geniet hiervan dat dit zo spontaan kan. Heerlijk.
Die dag werk ik nog aan mijn blog want heel de tijd is hier geen ruimte voor geweest. Het ontdekken van nieuwe plakken is best een intensief gebeuren maar ik geniet.
Dag nadien gaan we weer naar Dhadeldura dichter richting Delhi.

9 november 2017
Nog 4 dagen en het is weer tijd om naar buis te gaan.  De rit naar Dhadeldura is deze keer per jeep gegaan tot aan de lunch en dan met de bus. Ik geraak ondertussen het openbaar vervoer gewoon, zelfs mijn zenuwstelsel kan de muziek beter verdragen. Best ongelooflijk hoe een lichaam zich aanpast aan de omgeving. Het eten gaat me goed af. Ik hou echt van de Indische keuken met al zijn smaken en geuren van de kruiden. Ik kan begrijpen dat de Indische mensen onze keuken maar flauw vinden. Ik kan een beetje pikant verdragen maar zeker niet zoals hen.   Ik hou van roti en een beetje rijst maar zeker niet elke dag rijst. Van de rijst gaat mijn buik letterlijk zwellen. Ik kan niet begrijpen dat ze hier zoveel rijst in een keer kunnen eten. Je houdt dit echt niet voor mogelijk. Daar moet je lichaam op afgestemd zijn, het mijne niet dus. Maar van de roti kan ik niet afblijven en gelukkig zwelt mijn buik hier niet zo van. Het zal weer wennen zijn als ik thuis ben, dan dien ik weer zelf te koken na 6 weken verwend te zijn.

Nu is het stilaan uitbollen van een intense reis. We hebben zeker nieuwe fantastische ideeën opgedaan om een volgende bijzondere reis doorheen India en vooral Nepal aan te bieden, een mogelijk alternatief mocht de trekking in Khaptad te zwaar zijn. Ideeën genoeg om iets speciaals op maat aan te bieden. Ik kijk al uit naar de volgende groep om hen in een wereld te brengen die zo anders is als hun gekende wereld in België waardoor je zoveel beleeft en ervaart zodat je als mens rijker naar huis kan gaan. Mijn eerste reis was een succes en dit wil ik graag herhalen en eventueel nog beter doen.
Rattan en ik hebben op een week tijd ongeveer 650km door de bergen gereisd en dit met lokaal vervoer en een gemiddelde snelheid van maximum 30 km per uur. Dat zijn dus heel wat uren in bus of jeep vertoeven. Toch was het de moeite waard om deze ervaring op te doen. Het verloopt zo anders dan in België waar alles in schema's en planningen van vaste tijdstippen vastgelegd is. Stiptheid in transport bestaat hier niet. Dit dien je helemaal los te laten en je over te geven aan wat op het moment gebeurt, zelfs in wat er onderweg gebeurt.  Vandaag stopte de bus op 3/4 van de afstand waar we moesten zijn zonder, voor ons, een gekende reden. Na een paar minuten stappen de meeste uit de bus. Eens uit de bus zie ik dat het achterwiel van de bus er al is afgehaald en er olie op de grond ligt. Het ziet er best serieus uit en ik kijk richting Rattan. Blijkbaar iets met het remsysteem wat betekent dat het wiel geblokkeerd geraakt als dit niet gemaakt wordt. Uiteindelijk wordt het zodanig gemaakt dat we na niet al te veel tijd weer verder kunnen reizen maar dan wel met 3 remmen ipv 4. De chauffeur dient hierdoor zijn snelheid iets aan te passen aangezien het remmen nu iets langer duurt. De chauffeur is gelukkig voorzichtig en past zijn rijgedrag aan. De meeste chauffeurs hier weten heel wat van autoreparaties af en dat is maar goed ook.  Dus nadat de band er weer op lag, iedereen terug de bus in om de reis voort te zetten. Niemand die klaagt omwille van het voorval, iedereen wacht geduldig af of helpt een hand als hij dit kan. De sfeer in de bus is even gemoedelijk als ervoor, niemand die zich zorgen maakt. Ik vind dit geweldig hoeveel acceptatie er heerst en mensen meegaan met wat zich voordoet.  Geen angstgevoel, geen wetten rond hoe iets moet, geen ambetant gedrag maar accepteren van dat wat is en je blijven verbinden met liefde en vertrouwen. Mooi is dat, ook deze ervaring neem ik mee in mijn rugzak.
De terugreis naar Nepal is goed verlopen en daar ben ik blij om. Het was even zoeken hoe we de grens over zouden gaan aangezien ik mijn grote valies bij me had. Als we met eigen auto gaan is dat geen probleem maar met het openbaar vervoer is dit niet zo simpel aangezien ik dien te stoppen bij de immigratiedienst van Nepal, de politiecontrole en nog eens de grenscontrole van India. Een bus gaat niet op mij wachten. Ik moet wel zeggen dat het reizen met het openbaar vervoer en mijn grote valies, best is meegevallen.
 Er is altijd een mogelijkheid geweest om deze ergens een plek te geven, achterin de laadbak, op het dak, in de bus zelf, het heeft nooit voor problemen gezorgd. Maar, volgende keer neem ik zeker een kleinere valies mee en heel wat minder spullen. Een zakje goed wasmiddel is voldoende aangezien ik bijna dagelijks mijn was doe en dan heb je niet zoveel spullen nodig. Mijn huidige valies is al zwaar zonder dat er iets inzit, de volgende zal heel wat lichter zijn. Zo leert een mens hè. Het is haast een symbool voor al de zwaarte die we in ons leven meezeulen, zwaarte vanuit het verleden, onze opvoeding en alles wat we onderweg zijn tegengekomen. Het is zo heerlijk als we een groot deel hiervan kunnen loslaten zodat het ons leven niet meer gaat bepalen en we veel lichter in het leven staan. Minder zwaarte, minder spullen, letterlijk lichter en meer ruimte. Ik wens het mezelf toe in de komende periode.
Om terug bij het verhaal van de grens oversteken te komen, eens in Mahendranagar aangekomen met de bus, moesten we op zoek naar een huurauto omdat alleen een huurauto stopt en op me wacht om al de formaliteiten te doen bij het oversteken van de grens. Als bij wonder, eens uit de bus, staat er een auto te wachten op passagiers.  Even onderhandelen voor een schappelijke prijs, wat lukt en dan richting de grens. De auto dient nog te tanken en de chauffeur vraagt Rattan om zijn benzine te betalen. Op dat moment komt Rattan tot de constatatie dat hij zijn vest met portefeuille in de bus vergeten is. Groot alarm aangezien hier al zijn belangrijke spullen inzitten zoals paspoort,  rijbewijs, bankkaart,... iedereen weet wel wat er allemaal in een portefeuille zit. De chauffeur van de auto onderneemt direct actie en rijdt terug richting de plek waar we uit de bus zijn gestapt maar deze was al weg. Rattan probeert uiterlijk kalm te blijven maar ik merk hoe gestresst hij is. De auto rijdt nog een stuk verder tot waar de bussen draaien en na een aantal minuten vinden we de betreffende bus. Oef, nu nog hopen dat zijn vest er nog is. Rattan stap uit en loopt naar de bus. Ik zie hoe de chauffeur hem zijn vest overhandigd. Alles is nog aanwezig en hier mogen we dankbaar voor zijn. Een groot probleem is verdwenen. We kunnen weer rustig verder rijden met een opgelucht gevoel, het had anders kunnen zijn. De oversteek naar India is vlot verlopen.  Ik heb ondertussen tevens meer informatie kunnen bekomen rond het aankopen van een visum in Nepal zelf, naar mijn gevoel veel beterkoop en makkelijker dan in België.  Daar ben ik blij om, een goede tip voor mijn volgende reis.
De laatste dagen zijn dagen geworden van rustig uitbollen want hier zijn we beide aan toe. Het is een bijzondere reis geworden die nog rijker geworden is dan ik verwacht had. Ik heb enorm genoten van de trip met mijn 4 medereizigers,  ik zou het zo opnieuw doen. Het is zeker voor herhaling vatbaar.  

De laatste dagen hebben we nog wat tempels bezocht, ik kan daar altijd van genieten ook al ken ik hun religie niet helemaal. Het heeft altijd een bijzondere sfeer waar ik me graag mee verbind. De laatste tempel die we bezochten was een Sikh tempel en best een hele mooie. Het is fijn om te zien hoe zij helemaal opgaan in hun geloof maar ook hoe ze het beleven en uitdragen. Ik ben hierdoor alvast geraakt. Binnen in de tempel mag ik geen foto's nemen maar erbuiten gelukkig wel. Buiten staat een heel oude heilige boom, prachtig om te zien en zijn energie te voelen. Ik heb echt een boon voor deze vorm van heilige bomen, zo bijzonder. Deze is immens groot, zijn takken worden reeds ondersteunt en ik zie hoe deze door de mensen vereerd wordt. Ze blijven stilstaan bij de boom, doen hun gebed en raken zijn takken aan, daar waar ze aankunnen. Ik kan het niet laten om me met deze boom te verbinden. Ik zie hoe oud hij is maar hoeveel blaadjes hij ondanks heeft. Hij lijkt heel vruchtbaar en levendig. Als ik me ermee verbind, voel ik hoe de boom zich vult met de liefdevolle energie van de mensen om hem heen. Hij wordt gekoesterd, vereerd, liefdevol aangeraakt, super goed verzorgd

en dit zorgt ervoor dat hij zo levendig en vruchtbaar is ondanks zijn leeftijd.  Ik voel hoe alles in de wereld zo werkt, als het liefde en zorg krijgt, kan iets groeien en vruchtbaar zijn, het maakt niet uit was het is, een boom, een plant, een dier, een kind, een man, een vrouw, een relatie, een vriend, een zaak...als het liefdevol wordt benaderd, behandeld, mee omgegaan ontstaat er iets moois omdat liefde levengevend is en zuurstof bevat dat nodig is om te groeien. Zo werkt zelfs ons eigen lichaam. Als er liefdevol wordt mee omgegaan, is het gezond en soepel, levendig en vruchtbaar, sterk en instaat om te creëren.  Het is alleen super moeilijk om diep van jezelf en je lichaam te houden. Daarvoor is aandacht en wilskracht nodig. 

Naast de bijzondere boom was er ook een mooi meer en zelfs een gelegenheid om iets te eten de hele dag door. Voor een eigen gekozen bijdrage kan je een simpele tali eten met roti, groenten, bonen, rijst en pickel. Je komt in een zaal terecht waar je op de grond kan gaan zitten om te eten, je dient zelf je bord en lepel te gaan halen en nadien ook weer af te wassen. Je zet je op een mat en wacht tot ze je eten brengen.  Iedereen mag hieraan deelnemen en dat is mooi om te zien hoe ze op die manier delen met anderen, ongeacht hun geloof of wie ze ook zijn. Hun geloof wordt op die manier echt beleefd en daar heb ik alleen maar respect voor. Ik mag zelfs in hun immense keuken gaan zien hoe de vrouwen al die eten klaar maken. De mannen scheppen het eten uit. Ik word vriendelijk door de vrouwen ontvangen. Ze vragen me zelfs om me even bij hen te zetten en daar zeg ik geen nee op. Uniek om dit te ervaren, ook hun gastvrijheid en vriendelijkheid. Zo fijn om te voelen, daar wordt een mens alleen maar gelukkig van.

De laatste dag maak ik de trip terug naar Delhi,  amaai de laatste 3u zijn zwaar omdat er zoveel verkeer is en smogalarm over heel Delhi.  Om 5u pm lijkt het al donker te worden. De zon is niet meer zichtbaar door de smog. Een waar probleem voor deze immens grote stad waar zoveel mensen wonen. Naar mijn gevoel kan dit niet meer gezond zijn. Werk voor hun regering om hier een oplossing voor te vinden. Ook het rijden door de stad is bij momenten een hel. Zo druk en zoveel hels lawaai. Het zuigt mijn energie uit mijn lijf. Ik heb te doen met Rattan die dit heel dikwijls moet doorstaan, respect voor hem hoe hij dit kan hanteren naast nog de andere taken als reserveren van een hotel, telefoons doen, van alles regelen voor andere reizigers... Gelukkig heeft hij zijn zoon Heera waar hij op kan rekenen en die een aantal taken voor hem kan overnemen.
Ik begin aan mijn laatste halve nacht voor ik terug naar België vertrek. Ik heb een dubbel gevoel, enerzijds ben ik blij om mijn familie weer te zien, anderzijds doet het me wat dit weer achter te laten. India en Nepal zijn beide een land waar ik me thuis voel en waar ik nog zoveel wens te ontdekken. Ik ga zeker naar huis met een rijk gevulde rugzak aan nieuwe ervaringen en inzichten. Het is zeker niet de laatste reis, daar is mijn verlangen naar meer te groot voor. Ik ben blij om wat ik samen met Rattan voor de bergmensen van Nepal heb kunnen realiseren. Het lijkt niet veel maar het zorgt voor nieuwe mogelijkheden en deze keer vooral voor de vrouwen. Daar ben ik heel blij om.
Ik ben dankbaar voor deze voorbije 6 weken. Ze zijn snel omgegaan en dat is een goed teken. Ik koester ze in mijn hart en neem de mooie herinneringen mee naar België. 
Ik stel me open voor wat komen gaat en ben benieuwd hoe snel ik weer naar hier mag komen met een nieuwe groep mensen. Maart staat voorlopig op de planning. Nu dit nog realiseren. 
😁😉🤗😘

 

                                        

Project Nepal 2017

23 oktober 2017
Mijn reizigers zitten ondertussen op het vliegtuig op weg naar huis met niet alleen hun gewone bagage en gekochte spulletjes maar tevens met een extra bagage aan ervaringen en belevenissen en ik ben benieuwd in welke maten deze voor hen gewicht (op een positieve manier uiteraard) krijgen in België.
Ik ben een dagje alleen geweest in Dhadeldura, zelfs alleen in heel het hotel met de eigenaar.  Met Dewali is iedereen vrij om thuis Dewali te vieren, dat betekent geen kok, beperkt eten maar de eigenaar zorgt goed voor mij. Ik krijg een super lekker ontbijt, de lunch krijg ik in het huis van zijn broer alleen het avondeten bestaat uit droge magie noedels maar dat krijg ik er echt niet in. Op mijn vraag heeft hij het gekookt in water en dat viel beter te eten maar ik klaag niet, ik heb een fijne dag achter de rug. Rond half 10 in de morgen kwam de eigenaar me vragen of ik mee wou gaan naar zijn jongere broer om het feest Dutiya ( bhai tika) te vieren, een feest waarbij de zusters hun broers eren door een tika (stip op het voorhoofd) aan te brengen. Broers bedanken hun zus in de vorm van fruit en zoetigheid en wat geld. Om bij het huis te geraken diende ik 3 km te wandelen deels de berg op maar ik ben ondertussen getraind en erger gewoon. De trip viel reuze mee. Het was een gezellig huisje met een mooi uitzicht op de vallei, fijn om zo te wonen, open en vrij.  Ik word daar best gelukkig van. Leuk om de mensen te leren kennen, ik begroet zijn zussen met een knuffel en deze beginnen te huilen. Ze strelen me op mijn armen en rug en lijken blij te zijn dat ik er ben. Een andere manier om dit te uiten dan bij ons. Buiten lag een mat op de grond met fruit, zoetigheid, bloemen en kleuren om op het voorhoofd aan te brengen. Na een klein uurtje begint het ritueel. Mooi om te zien en fijn om te voelen hoe respectvol dit gebeurt. Een heel andere band tussen broer en zus als dat ik in ieder geval gewoon ben. Bijzonder om te mogen beleven. Ik krijg daarna lunch die bestaat uit rijst en groenten, zij eten ook vlees maar daar pas ik voor. Ik ben blij dat ik dit ritueel mee mocht beleven. Ik word weer terug gebracht met een bromfiets, door een zoon van de broer van de eigenaar van het hotel. De chauffeur draagt een helm maar ik niet. Zo is dat hier maar ik heb vertrouwen dat het wel goed komt. Ik vind het heerlijk om achter op de bromfiets te zitten, wind in mijn haren te voelen en zo door de bochten heen te gaan. Het is rustig op de weg omdat iedereen thuis is. Wat geniet ik van deze rit.
De rest van de dag vul ik met werken aan mijn blog en het doen van mijn was, heerlijk op mijn gemak.

De dag nadien komt Manu maar ik weet echt niet hoe laat. Ik weet dat ze de naam van het hotel kent en het op die manier wel zal vinden. Ik zelf kan haar telefonisch niet bereiken maar kan wel iemand vragen om haar even op te bellen.  Rond 10u wandel ik naar de bazar en de bushalte. Misschien kom ik haar tegen maar dit is niet het geval. Ik koop voor mezelf wat bananen en gezouten pindanootjes. Het zijn kleine pakjes en het aantal nootjes kan je tellen maar het kost dan ook bijna niets. Ik wandel weer opnieuw naar het hotel waar het nog steeds rustig is. Tegen 1u verschijnt ze in mijn deuropening, ze is blij dat ze me gevonden heeft en ik ben blij haar te zien. De jeep heeft haar aan de deur afgezet. En dan wordt het praten en praten tot we alles aan elkaar verteld hebben. Ja, we kunnen echt wel thuis komen bij elkaar. Ze is een super lieve meid en ik noem haar dan ook mera beti (mijn dochter) en dat vindt ze best fijn. Tegen de late avond genieten we nog van een wandeling en doe ik een poging geld uit te halen wat me weer niet lukt. Hier moet ik morgen werk van maken aangezien ik geld nodig heb voor het project. In Mahendranagar was dit echt geen probleem, hier is dat iets heel anders. Na de wandeling genieten we van een best lekker avondmaal. We gaan beide op tijd slapen aangezien we moe zijn. Er is jammer genoeg kabaal op onze gang aangezien er jongeren logeren
Maar na beleefd gevraagd te hebben of het rustiger kan omdat we wensen te slapen, gebeurt dit ook. Daar zijn Manu en ik heel blij om, en we genieten beide van een heerlijke nachtrust.
De dag nadien zouden we warme kledij voor de bergmensen gaan kopen, voor deze die het echt nodig hebben aangezien de winter eraan komt. Die avond of de dag nadien in de morgen zouden we de grootmoeder van Manu gaan bezoeken en deze van Rattan. Ik keek er wel naar uit om ze te ontmoeten. We zouden vertrekken met lokaal vervoer en een kleine rugzak meenemen. Mijn grote koffer zou ik achterlaten bij de receptie van het hotel. We hadden al een heel plan gemaakt maar het eerste wat ik moest doen, was een manier vinden om aan geld te geraken. Ik probeer opnieuw de bank uit waar ik voorheen 2x iets had kunnen afhalen. Het lukt echter niet, bij een andere bank lukt het ook niet. De eerste bank is ondertussen open wat maakt dat we de bank binnenstappen om persoonlijk te vragen wat maakt dat dit niet lukt.
Ik krijg een hele uitleg over de beperkte limieten van mijn kaart, dag limiet, week limiet maar ik weet dat dit niet het probleem is aangezien mij limieten hoog genoeg zijn. Ik dien mijn betaalkaart te laten zien. Ze doen een telefoontje maar we moeten wachten op een antwoord. Na bijna een half uur geven ze aan dat ik 1 malig een klein bedrag kan afhalen. Ik dien het uit te proberen en ja 1 malig lukt het me een klein bedrag uit te halen maar dit is zeker onvoldoende,  ik wens meer af te kunnen halen voor mijn project. In Mahendranagar was dit geen probleem maar hier blijkbaar wel. Ik dien weer te wachten. Uiteindelijk krijg ik te horen dat de limieten bij hun zijn opgesteld en zij dus bepalen wat ik al dan niet kan afhalen. Hier hebben ze geen Indische bank waar je onbeperkt kunt afhalen maar alleen privaat banken die zelf hun eigen regeltjes hebben. Pfff hier valt verder weinig aan te doen. Als ik geld wil uithalen  dat meer is dan zij toelaten dien ik terug naar Mahendranagar te gaan, een reis van 5u enkel met de bus. Je houd het niet voor mogelijk, maar dit is de enige oplossing. Na overleg met Rattan via telefoon beslissen we dat ik samen met Manu binnen 2 dagen terug afreizen naar Mahendranagar om daar geld uit te halen en dan de reis weer aanvangen om terug naar Dhadeldura en het bergdorp te gaan. Dat kost me dus 2 dagen extra reizen en vervoer. Maar ik heb al geleerd, me erbij neerleggen en er het beste van te maken anders kost het me nog meer energie. Onze aanvankelijke plannen vallen in duigen. Bezoeken van de oma's kan voorlopig niet omdat we hier meer tijd voor nodig hebben aangezien het in de bergen is en ik graag ook iets voor hen had gekocht samen voor de bergmensen waar ik dus geen geld voor heb op dit moment.
Manu en ik gaan dan naar de bazar om te kijken of we vandaag eventueel vervoer vinden om een volgend mooi dorp te bezoeken maar het is een hel daar waar de bussen staan,  een drukte van je welste en lawaai waar ik niet goed van word. We doen ons best om aan informatie te geraken maar niets stroomt, het lukt niet tot ik voel dat we dit dlan ook niet moeten doen. Zowel Manu als ik zijn moe van deze toestanden en snakken alleen nog naar rust. Daar kiezen we dan ook voor.  We maken iets om te eten op ons kamer en nemen uitgebreid te tijd om te bekomen  en iets te doen wat energie geeft. Ik werk wat aan mijn blog en daarna gaat Manu een henna tekening op mijn hand maken. Dat lijkt me heerlijk. De energie begint weer te stromen, zo ontdek ik voor mezelf wat goed is, welke weg ik dien te volgen en wat ik beter niet doe. We lachen beide om de druk die we onszelf hebben opgelegd. Geen bus voor vandaag  en wellicht ook niet morgen aangezien we overmorgen zo wie zo de bus naar Mahendranagar moeten nemen. Deze rit duurt al lang genoeg.
Ja hier in Nepal kan je heel goed oefenen om de controle los te laten en je over te geven aan wat is, aangezien het gewoon niet anders gaat. In die toestand blijven zoeken naar je vreugde en positiviteit is een ware oefening.
Manu maakt een waar kunstwerk op mijn hand en zelfs mijn voeten.
Ik hou van de mooie tekeningen en de natuurlijke kleurstof om je lichaam te versieren. Het blijft er een paar weken op en vervaagt als maar meer. Bij iedere vrouw kleurt de henna anders, licht of donder bruin, iets meer orange of net meer bruin. Aldus de cultuur zegt dit iets over de energie van de vrouw zelf. Boeiend hè. Bij mij kleurt het warm orange - bruin. Ik hou van deze kleur. Bij Manu kleurt het veel donkerder bruin maar het staat haar.
Als ik mijn handen en voeten nu bekijk, word ik echt blij. Ik heb er geen woorden voor om het uit te leggen. Het lijkt of het je bijzonder maakt. Het is als vrouw hier zo fijn om je op die manier mooi te maken, zo anders dan door juwelen, nagellak of al het andere dat wij kennen.

Na de henna wandelen we opnieuw naar de bazar maar nu is het al een stuk frisser omdat de avond valt en gelukkig een heel stuk minder druk. Ik koop mezelf een warme sjaal aangezien ik binnenkort weer naar het bergdorp ga en het hier de avond best koud is. Met de sjaal kan ik tevens mijn hoofd bedekken en dat is meegenomen.
Als avondeten trakteer ik Manu en mezelf op gefrituurde kippenstukjes omdat ik voel wat kracht nodig te hebben. Die gefrituurde kip is om je handen van af te likken, zo lekker. God, die smaken van de kruiden er rond is onbeschrijfelijk heerlijk.
We gaan op tijd naar bed om de volgende ochtend te voet naar de tempel te gaan, een uurtje wandelen. Ik ben er al 2 keer geweest maar Manu heeft deze nog niet gezien. Ik zag aan haar gezicht dat ze er graag naar toe wou.  We vertrekken rond half 8 in de ochtend zonder ontbijt. Manu wil niet eten voor ze naar een tempel gaat en ik ben solidair. De wandeling naar de tempel valt goed mee aangezien je vooral dient te dalen. Eens aangekomen bekijk ik hoe Manu haar rituelen in de tempel uitvoert.  In de mate van het mogelijke neem ik deel. Het is best een bijzondere plek vooral door de ligging van de tempel, je hebt een ongelooflijk uitzicht. Het is er drukker dan een goede week geleden dat ik er was. Ditmaal was er een priester aanwezig  en kreeg ik een Tika, stip op mijn voorhoofd, bloemen in mijn handen en gedroogd fruit. Zo anders als in onze cultuur maar het heeft iets. Ik zie hoe diep ze ermee verbonden zijn en hoe ze hun kracht hieruit putten. Ik ben gewoon blij dat ik er naar kan kijken en kan hierin vreugde voelen. Dan terug naar het hotel, ik begin honger te krijgen, we dienen nog een uurtje te stappen maar deze keer steeds hellend omhoog. We stappen stevig door,  we stoppen niet onderweg aangezien ik al gevoeld heb dat in de kadans blijven de beste manier is om er te geraken ook al is het vermoeiend. Na exact 1 uur stappen zijn we terug en bestellen we ons ontbijt, het is eerder een lunch aangezien het bijna 10u30 is. God ik heb honger en beide genieten we intens van ons ontbijt. Als je echt honger hebt, kan iets zo smaken hè.

Ik drink daarna een kopje koffie en moet aan mijn vriendin denken die me net een foto stuurt van een lekkere tas cappuccino.  Dat vind ik hier niet en  dat weet ze natuurlijk maar ik moet er erg om lachen.  Ik heb geen cappuccino maar wel een heerlijk ontbijt. Nee, tot nu toe mis ik nog steeds niet het thuisfront.  Ik voel me hier in Nepal zo thuis, zo veel dichter bij mezelf dan in België waar ik veel sneller uit mijn energie gehaald word door de snelheid van ons leven en de vele verwachtingen die gesteld worden. Ook al ga ik in België hier bewust mee om, toch word je er veel meer in meegesleurd wat ik hier in Nepal bijna niet heb. Echt 2 werelden die ik telkens dien te verbinden. De mooie energie die ik hier mag voelen, probeer ik dicht bij me te houden om het in België tevens neer te zetten, best een moeilijk opdracht.
Ik werk wat aan mijn blog,  lees in een boek over het belang van een thuisland voor iedereen,  een plek waar iedereen voor zichzelf vanuit liefde kan zijn zodat je echt thuis kan komen. Een gedachte die ik koester.
We maken ons valies, ik weer een aparte bagage aangezien ik wellicht alleen maar op en af ga. Mijn grote valies blijft in het hotel. Fijn dat dit hier zo kan.
Voor het avondeten maken we een wandeling naar het fort dat hoger op ligt. Ik heb dit vorige keer al bezocht, Manu nog niet en ze is best nieuwsgierig. Eens aangekomen wil ze het fort van binnen bezichtigen. Zij betaald 50 roepies,  ik 250. Ik dien meer te betalen als toerist. Ik probeer me er niet om te frustreren maar helemaal mee eens ben ik het niet. Op zich niet zo'n groot bedrag maar ik pas omdat ik het al gezien heb en ik het niet zo bijzonder vind. Manu wil alleen naar binnen gaan maar ze wordt tegengehouden. Ze dient uit te leggen waarom ik niet mee naar binnen ga. Ze vertelt dat ik het al gezien heb en daarom niet opnieuw 250  NC betaal. De man vertelt dat ik met haar mee moet gaan en hiervoor niets dien te betalen. Amaai dat ben ik niet gewoon. Dus ik ga volledig gratis met haar mee omdat het ook fijn voor haar is dat ze dit niet alleen moet doen. Ook zij vindt het fort niet zo bijzonder. We wandelen verder de straat uit. Het leek me een rustige gezellige straat en het was zelfs nog meer dan dat. Het was een straat met nog oude Engelse huizen en bijzonder mooie uitzichten over valleien aan de 2 kanten van de straat. Op het einde van de straat was er een open plek waar nog mensen aanwezig waren, een plek die rondom voor een super mooi uitzicht zorgde. We zetten ons aan de rand van deze plek en genieten van het uitzicht. Zo mooi om die huisjes tegen de helling te zien, de mooie kleuren blauw wat afsteekt tegen de natuurlijke kleuren rondom. Het heeft iets idyllisch. Ik kan zo blij worden van dat uitzicht. Na een tijdje wordt het kouder en besluiten we weer naar het hotel te gaan. Na weer een lekker avondmaal gaan we optijd slapen, morgen moeten we met de bus naar Mahendranagar.

25 oktober 2017
Om 9u16 vertrekt de minibus die we gevonden hebben om naar Mahendranagar te gaan. Gelukkig heb ik een zit achter de chauffeur waardoor ik voldoende beenruimte ben. Met mijn lengte hier is dat nodig aangezien mijn benen heel wat langer zijn dan een gemiddelde persoon hier. Mijn rugzak staat tussen mijn benen. Na 15 minuten stoppen we in de volgende bazar en wordt er voor bijna een half uur aan de voorband van de bus gewerkt. Zo gaat dat hier, mensen doen à la moment wat nodig is. Heel de tijd blijft iedereen rustig wachten in de bus. Dat zou bij  ons onmogelijk zijn. Dan rijden we verder en naar mate we verder geraken stappen er steeds meer mensen in. We zitten in een bus naar ik schat voor 16 personen maar uiteindelijk zitten we er met 25 mensen in. Lekker dicht bij elkaar, niet iets wat wij gewoon zijn. Zo weinig ruimte voor mezelf hebben is best niet eenvoudig.  Op een gegeven moment slaapt Manu op mijn linker schouder, een oudere vrouw op mijn rechter schouder en een man achter in mijn rug en nek. Hier zijn ze dit lichamelijk contact zo gewoon maar voor ons is dit op zijn zachts uitgedrukt, vreemd. En daar zit ik dan, lekker knus tussen grotendeels vreemde mensen, ik moet er haast om lachen en probeer een foto te maken maar net voor ik een foto maak, heft de vrouw rechts van me haar hoofd op. Jammer want het was echt een mooi zicht. En of dit nog niet genoeg is, wordt de muziek opgezet. Ik heb hier constant het gevoel dat de mensen doof zijn, ze praten ontzettend luid en zetten de muziek zo hard dat in ieder geval mijn zenuwstelsel over zijn limiet van aankunnen gaat. We doen een poging om te vragen of het zachter kan, wat gebeurt maar na een kwartier staat het opnieuw loeihard, aldus zo ervaar ik het. Mijn God als ik zo nog 5u in de auto moet zitten, dan ben ik een wrak. Ik zoek in mijn tas mijn oorstoppen en gelukkig heb ik deze bij. Er zit niets anders op dan ze in mijn oren te stoppen. Op die manier hoor ik alles heel wat meer gedempt en kan ik het nog 5u volhouden. Manu slaapt ondertussen op mijn schoot en het geeft me best een fijn gevoel. Ze is een lieve meid en de verbondenheid ̈met elkaar is groot. Het is best fijn dat mensen zo ongedwongen tegen elkaar zitten en zo in slaap vallen. Het geeft tevens een gevoel van samenhorigheid. Ik voel me echt als een van hen.

We stoppen nog voor een lunch onderweg maar daar pas ik voor. Ik kies voor een banaan, tchai en een koekje. Een heel bord met rijst en dale is voor mij teveel als ik nog moet reizen,  na meer dan 5u komen we op het vlakke gedeelte en zijn de bergen achter ons, het wordt dan ook warmer. Na een half uurtje rijden stopt de minibus bij een busstop en dienen we een andere bus naar Mahendranagar te nemen. We hebben geluk aangezien we snel een, deze keer grote bus vinden. Ik ga van achter in het midden van de bus zitten omdat ik zo beenruimte heb. Het is best warm in de bus als ze stopt maar als ze rijdt is het te doen. Deze bus stopt bijna om de 5 minuten om mensen op te laten stappen of eraf. Op het laatste is ze best goed gevuld. Opnieuw dien ik mijn oorstoppen te gebruiken maar dat geeft niet. Het vele stoppen is best vermoeiend en maakt dat we meer dan anderhalf uur in deze bus zitten  Rattan heeft ondertussen al enkele malen gebeld waar we blijven, maar we kunnen niets anders dan ons overgeven aan wat is. Na 7u rijden komen we in Mahendranagar aan pfff best moe maar blij dat we er zijn.
Het is al laat voor Manu om nog verder naar huis te reizen. We zoeken een hotelkamer om tot rust te komen van de 7 uur durende trip. Die avond beslissen we om de dag nadien niet opnieuw naar Dhadeldura te gaan maar een rustdag te nemen en met ons 3 iets leuks te gaan doen.
26 oktober 2017
Na goed te hebben geslapen, uitgebreid gedoucht en een goed ontbijt besluiten we om naar een meer te gaan in de bergen, Jhilmila.  Het is een nieuwe ontdekking voor ons alle 3. Een jeep kost ons iets te veel vandaar dat we kiezen voor een 3-wieler, een soort van tsjoektsjoek. De man weet waar het ligt en wil ons wel brengen. Gepakt met een fles water, wat bananen en appels vertrekken we richting het meer. De weg erheen is best mooi door de vele velden en leuke huisjes tot op de plek waar we het domein naar het meer oprijden. Aanvankelijk is de weg berijdbaar maar stilaan wordt dit steeds moeilijker. Er komen steeds meer stenen die steeds groter worden. Het wisselt zich af met stukken berijdbare weg maar we dienen regelmatig uit te stappen omdat de 3-wieler het moeilijk heeft. Uiteindelijk geraken we aan de tempel, Vaijnath en van daaruit zou het nog 2,5 km stappen zijn door de jungle steeds hoger de berg op. We hoopten om verder te kunnen geraken met de 3-wieler maar dat was niet mogelijk. We hebben zitten twijfelen om het te wagen en te voet verder te stappen maar niemand kon ons garanderen dat het maar 2,5 km zou zijn. Rattan koos voor het zekere en besliste om terug te gaan. Niets aan te doen, de hele klim weer naar beneden. Beneden beslisten we om een kleinere bazar te bezoeken aan de grens met India. Daar kon ik mooie foto's nemen van de rivier die Nepal van India scheidt en gingen we naar een voor hen belangrijke tempel. Manu was hier blij om. Daarna begon de terugtocht naar Mahendranagar met opnieuw mooie uitzichten over velden. Ook al was ons plan niet gelukt, het was een leuke ontspannende dag die ons alle 3 goed had gedaan. Morgen gaat Manu weer naar huis en wij wellicht opnieuw naar Dhadeldura.

27 oktober 2017
Opnieuw op weg naar Dhadeldura maar nu met geld op zak. Nadat we Manu aan de bus hebben afgezet gaan Rattan en ik op weg voor een bus naar Dhadeldura.  De eerste die we vinden is een minibus die rijdt naar Ataria aan de voet van de bergen. Deze rit duurt minder dan 1u. Van daaruit is het zoeken naar een nieuwe bus en liefst eentje met wat beenruimte voor mij aangezien we hier zeker 5u op zullen zitten. Net voordat we een bus wensen te nemen ziet Rattan Suresh passeren, een van zijn broeders zoals ze dat hier noemen die met een taxi rijdt. Hij belt hem op en na een paar minuten verschijnt hij. Naast hem zit de eigenaar van de auto.  We proberen een goede prijs te maken maar dit lukt niet. Ik merk dat Suresh dit graag wenst te doen maar onder druk staat van de eigenaar.  Ik wens het voorgestelde bedrag er niet aan te geven maar ik versta dat ze dit dienen te vragen aangezien ̈de auto kan gezien worden als een luxe auto hier in Nepal.  Voor heel wat minder ga ik met de bus, het duurt wel langer en het is minder comfortabel maar ondertussen ben ik al veel gewoon. Met het geld dat we minder uitgeven, kan ik veel andere dingen doen. Dus 10 minuten later zitten we op een lokale bus richting Dhadeldura. Gelukkig nog 1 plaats van voor wat berekent voldoende beenruimte.  Rattan vindt een plek van achter in de bus.  Wij zijn de laatst opstappende mensen in deze bus. Na een goed uur rijden wordt er al gestopt voor lunch, veel te vroeg voor iedereen want het is nog geen 12u en lunchen doen ze tussen 2u en 3u. Wellicht omwille van contracten die gemaakt werden. Niets aan te doen, wij kiezen voor alleen een tchai. Na een klein half uur zijn we weer op weg.

Ik merk dat de chauffeur van de bus goed door rijdt maar naar mijn gevoel wel met de nodige oplettendheid. Voor heel wat mensen in de bus rijdt hij iets te bruusk wat maakt dat ze ziek worden. Gedurende de hele rit zijn er 4 mensen rond mij die moeten overgeven. Dat had ik nog niet beleefd en nu dus wel. Als ze op tijd zijn steken ze hun hoofd gewoon buiten de bus en geven over. Als ze niet op tijd zijn, is het gewoon in de bus zoals de man achter mij. Er worden plastieken zakjes uitgedeeld als het nodig is maar meestal is het onheil al geschied. Gelukkig staat het raam open en komt er frisse lucht binnen waardoor ik geen last heb van geurhinder.  Iets over de helft stappen nog mensen op. Zij dienen zich te zetten op de zakken die in het gangpad liggen. Rond mij zitten heel wat mensen maar ik merk dat ik toch in mij rust kan blijven door mijn ogen regelmatig te sluiten en naar de wereld in mezelf te gaan waar ik ondanks de buitenkant, ruimte en vreugde kan voelen. Het is best bijzonder want op die manier kan je stand houden in soms best moeilijke situaties. Na 5u reizen komen we weer in Dhadeldura aan. We wandelen opnieuw naar het gekende hotel waar mijn grote bagage staat. De wandeling erheen doet goed na weer een hele tijd in een bus gezeten te hebben. Het is weer een beetje thuiskomen in de kamer die ik steeds kies. Ze was weer helemaal gepoetst en zelfs geverfd. Ja dit hotel doet goed zijn best om mensen het naar hun zit te maken.  Rattan en ik bestellen een tas koffie en maken plannen voor de volgende dagen.
Morgen gaan we weer naar het bergdorp om te kijken welke noden er het grootst zijn en wat we eventueel kunnen bieden. We vullen onze maag met lekker eten en gaan op tijd slapen voor weer een volgende trip.

28 oktober 2017
Na een goed ontbijt en warme douche, snel wat was doen en laten drogen in de zon, vertrekken we richting de bushalte. Eerst moeten we langst het politie district om te melden dat ik voor een aantal dagen naar het bergdorp ga. We kunnen dit in Dhadeldura doen zodat we de klim in het bergdorp niet moeten maken. We moeten echter toch een klim maken om ook in Dhadeldura tot bij het politie district te geraken. We komen eerst bij een vriendelijke man terecht die ons doorverwijst naar een soort hoofdinspecteur maar deze straalt heel andere energie uit. Ik merk hoe hij zich dominant opstelt om zich op die manier te laten gelden, helemaal mijn type niet. Ik hou me gewoon afzijdig en zeg niet meer dan nodig. Hij doet vooral zijn verhaal aan Rattan en ook al versta ik de taal niet, ik voel hoe ook Rattan zich gedomineerd voelt,  ik zie frustraties in zijn ogen ontstaan. Niet ik maar vooral hij wordt gecontroleerd, hij dient zijn identiteitskaart te geven en zich te verantwoorden rond mijn en zijn bezoek aan het bergdorp. De inspecteur eindigt met de woorden ' ik zal je in het oog houden '. Dat kwam bij Rattan helemaal niet goed aan omdat hij alleen maar goede bedoelingen heeft, maar ik zie hem zich inhouden en beleefd en respectvol gedragen. Eens uit het zicht van de inspecteur spuugt hij zijn frustraties en ik versta dit best maar vrees dat hier weinig aan te doen is. De inspecteur gedraagt zich dominant om zo zijn gezag te laten gelden maar hij weet niet hoe lelijk hij zich daardoor maakt. Hij speelt zijn rol als gezaghebbende en vanuit zijn waarheid is hij goed bezig. Probleem is dat het voor anderen nooit goed voelt als je op die manier benaderd wordt. Eens dit losgelaten gaan we naar de winkel om een warm deken te kopen voor de oudere vrouw van het bergdorp die ik vorige keer ook wat ondersteund had. Ze was naar het huis gekomen toen de groep hier was om me goede dag te komen zeggen en om te vragen of we een warm deken voor haar konden meenemen vanuit Dhadeldura. Voor haar doe ik dit graag omdat ik weet dat ze dit ook echt nodig heeft anders zou zij het me zeker niet vragen. We kopen een warm deken met overtrek. Ik kijk er al naar uit haar dit te bezorgen. Daarna kopen we nog wat groenten omdat in de bergen hiervan niet veel aanwezig is. Dan op weg naar de jeep die ons naar het bergdorp brengt. Ik zit van voor met 2 jonge meisjes naast me en dan de chauffeur.  Een van de meisjes zit half achter het stuur wat betekent dat de bestuurder van de jeep zelf maar half achter zijn stuur zit. Ja zo rijdt hij voor ongeveer 2u naar het bergdorp. Achter me zitten 2 jonge moeders met een klein kind, nog een kind en 2 mannen, achter in de deels open laadruimte van de jeep zitten nog heel wat mensen waaronder Rattan.  Zelfs langst de jeep hangen 4 mannen, eentje hangt langst mij  aan de buitenkant van de jeep en heeft aan de binnenkant een handvat vast om er niet af te vallen. Je houdt het niet voor mogelijk wat hier allemaal kan. Als we een politiepost naderen springen de mannen die aan de zijkant hangen eraf en wandelen door. Het is normaal niet toegelaten en na de controlepost, springen ze er terug op. Zo komen we na 2u rijden in het bergdorp aan, de mensen aan de buitenkant helemaal bestoft alsook de mensen in de laadbak.  Jezus die zien er nogal uit, ik herkende Rattan bijna  niet. Ik moest er echt om lachen. Gezond is iets anders maar het is hier nu eenmaal zo. Mensen klagen niet maar nemen het zoals het is.

Dan nog 15 minuten wandelen en we komen bij het huis aan. Deze keer is het niet zo opgepoetst en proper gemaakt als toen de groep kwam en is het duidelijk dat ze ons niet verwachtte. De energie voelt totaal anders maar na een goed half uur, is er veel opgekuist en zit ik te genieten van een tas koffie. We delen wat foto's met de mensen hier want dat vinden ze altijd leuk. Tegen dat we hiermee rond waren was het avondmaal klaar. Heel eenvoudig, roti met groene groenten maar best lekker. Daarna gaan we een gesprek aan met de oudste zoon van de man des huizes.
 Hij zou graag apart gaan wonen met zijn vrouw en 4 kinderen en vraagt om wat ondersteuning. Ik kan zijn vraag begrijpen aangezien er weinig ruimte voor hen is nu ze samen met zijn ouders en al hun kinderen en schoondochters wonen. Hij heeft met zijn gezin nood aan een eigen plek en dat op zich is heel goed te begrijpen. Ik geniet nog van de sterrenhemel alvorens ik in mijn bed kruip.

29 oktober 2017
Ik heb in een heerlijk bed geslapen met 2 dunne matrassen en een warm deken, fijn om die zachtheid weer te voelen aangezien de meeste bedden hier in Nepal super hard zijn. Rond 6u sta ik op bij het opgaan van de zon. Dit is een gegeven wat je hier overal vindt. Mensen liggen niet langer in hun bed dan wanneer de zon opkomt, ze gaan ook op tijd slapen. Van ochtend wandel ik naar een plek met bijzondere energie. Rattan had me er al eerder over verteld en gisteren avond had ik er vanop afstand al contact mee gemaakt. Ik wou er heel graag naar toe want ik voelde al dat dit, zoals ze dit in de volksmond zeggen, een spirituele plek is. Eentje waar de mensen van het dorp soms rituelen houden en om zegeningen vragen. Iets in mij trok me naar deze plek, nog geen 2 minuten wandelen van het huis waar ik verblijf. Rattan bracht me tot de plek en liet me er alleen, iets wat ik ook wilde. Ik voelde dat ik niet helemaal op de plek was waar ik moest zij  en wandelde iets hoger op. Ik zag hoe ik op een plek kwam waar een aantal bellen hingen en dit betekende dat ik op de juiste plek was. Ik zoek me een plekje om te gaan zitten en vind een steen. Ik zat nog maar net met mijn ogen dicht en ik vertoefde in een bijzonder beeld. Ik weet niet hoe ik dit dien uit te leggen en het is ook de eerste keer dat ik over zulke ervaringen in mezelf schrijf. Ik ben hier nooit mee naar buiten gekomen omdat er steeds een angst in me zat dat mensen me voor gek zouden verklaren. Waarschijnlijk gebeurt dit nu ook door een aantal lezers maar ik heb mezelf beloofd om te zijn wie ik ben en mijn waarheid te leven. Het hoeft echt niet de waarheid van een ander te zijn.
Dus ik kwam snel in het beeld dat ik op een witte vogel door de lucht vloog langs de mooie bergtoppen en dalen. Het gaf me een intens gevoel van vrijheid en vreugde. Tranen stroomden over mijn wangen van het intense gevoel van vrijheid en er mogen zijn. Ik voelde de liefde en grote vreugde die me in totaliteit droeg. In mezelf en rond mezelf was er alleen maar harmonie en oneindige liefde zo puur en totaal. Ik heb er geen woorden voor. In dit intens gevoel hoor ik Rattan roepen dat ik niet op deze plek mag zitten, mijn schoenen moet uitdoen en zo snel mogelijk wat verder vandaan dien te gaan zitten omdat de mensen hier dit niet gaan goedkeuren. Ik word uit mijn gevoel getrokken en kom van het een op het andere moment in een wereld terecht waarin er regels, wetten en verboden zijn. Ik doe wat er van me gevraagd wordt maar hoor mezelf zeggen dat deze plek geen wetten of geboden  heeft aangezien deze door de mens zijn gemaakt en niet door deze plek die voor iedereen is. Ik volg de stem die me zegt waar ik wel mag zitten. Eens ik er zit kom ik in zoveel verdriet terecht, verdriet om wetten en geboden die werden gemaakt waardoor de grote vreugde en intense liefde wordt geblokkeerd. Ik zit opnieuw in het beeld dat ik op de witten vogel zit maar hij kan niet meer vliegen omdat zijn poot is vastgemaakt. Ik voel hoe deze plek die blokkade in zich draagt. De blokkade dat de mannelijke energie te veel heeft bepaald waardoor de vrouwelijke energie niet vrij kan stromen. Wanneer een vrouw wordt beperkt, kan ze haar vreugde niet voelen maar ook niet beleven en het is net die vreugde die de man nodig heeft om zijn hart weer te openen. Op deze plek is de hartenergie geblokkeerd omdat er een onevenwicht is tussen de mannelijke en vrouwelijke energie wat zich ook weerspiegelt in dit dorp. Mannen leiden de rituele, mannen doen de zegeningen. Om evenwicht te creëren en vreugde te laten ontstaan is het nodig dat de vrouw terug haar rechtmatige plek krijgt en ze wordt gezien als nodig voor de man om hun hart te openen.

Alleen op deze manier kan de energie van deze plek weer stromen en ontstaat er vruchtbaarheid op deze bodem. Op dit moment voelt de bron droog en is er geen stroming, door de vrouw weer haar plek te geven ontstaat er vruchtbaarheid en nieuw leven wat zich kan uiten in bloemen en planten die er spontaan gaan groeien. Stilaan kom ik weer in de wereld van hier en probeer ik te voelen wat dit me allemaal wil vertellen.  Wat ik hier ook mag doen, het moet iets zijn voor de vrouwen zodat zij zich gewaardeerd voelen. We hadden al het plan om douche ruimtes voor de vrouwen te maken en nu weet ik het zeker dat dit het mag zijn. Wij dachten aan 2 of 3 douches aan het waterpunt zelf zodat iedereen ze kan gebruiken. Ook deze plek heeft iets nodig, het dient een plek te worden waar mannen en vrouwen mogen samenkomen om te praten, te vieren en vreugde te beleven. Deze vreugde is van zo groot belang om harten te openen. Na dit gevoeld te hebben, ga ik weet naar beneden. Ik doe dit verhaal aan Rattan, voor hem voelt het niet vreemd aangezien hij zelf voelt hoe puur deze plek is en hoe nodig dat deze plek gerespecteerd dient te worden. Op het moment dat ik hem het verhaal doe zit en er grote witte vogel op de boom. Bijzonder is dit.

We laten deze plek effen los maar ik weet dat ik er opnieuw contact mee zal maken als het zich aandient. Het plan van de douche ruimtes voor de vrouwen laten we niet meer los, daarnaast is er een verlangen om een ontmoetingsplaats van deze bijzondere plek te maken. We laten het idee groeien. Na het ontbijt vragen we eerste de vrouwen van dit huis wat ze van de douche ruimtes vinden. Hier voelen we alvast enthousiasme.  Daarna trekken we door het dorp en vertellen we overal ons idee. We krijgen steeds positieve commentaar.  We nodigen hen uit om tegen de avond naar het waterpunt te gaan voor een vergadering en hopen dat ze komen.
Daarnaast vertelt Rattan dat sinds wij het waterpunt hersteld hebben en meerdere mensen van water voorzien hebben, de mensen hoger op ook waterpunten gemaakt hebben. Fijn om te zien hoe dit ook anderen geïnspireerd heeft. Hoger op spreken we met een man die eigenaar is van een land met een waterbron. Als hij een aantal pijpleidingen zou maken, kunnen nog meerdere gezinnen beneden van zijn bron water bekomen. In een gesprek met hem is het snel duidelijk dat hij dit wel wenst te doen maar dat hij het geld niet heeft om voor zoveel meter pijpleidingen te leggen. Hier wensen we best in te ondersteunen. Hij gaat navragen hoeveel mensen water wensen via een pijpleiding en laat dan weten hoeveel pijpleiding er nodig is. Super is dit. Op die manier hebben nog meer mensen iets meer welzijn.
We gaan nog langst bij de oudere vrouw die ik vorige keer ondersteunt heb met geld en dit heeft ze gebruikt om het dak van het huis te repareren. Samen met het geld dat ze gespaard had, is haar dit gelukt. Ze heeft nu echt een klein mooi net huisje. Ze is een gelukkige vrouw. Haar warme deken komt er ook aan en daar is ze bijzonder blij om. We weten dat haar dochter die een dorp verder woont het moeilijk heeft. Ze is getrouwd met een geestelijke beperkte man en staat er grotendeels alleen voor om voor hun 3 kinderen te zorgen. Ze vertelt dat haar dochter heel blij zou zijn met kleren voor haar kinderen. We spreken af om haar en haar kinderen morgen op deze plek te ontmoeten. Ik wil heel graag met haar in gesprek gaan.

Dan passeren we nog bij de oude man waar we vorige keer spullen voor gekocht hebben. Hij heeft op zijn leeftijd zijn hele terras uitgebroken en is dit aan het herstellen. Amaai daar zit ondanks zijn leeftijd nog pit in.

Daarna is het tijd om weer naar huis te gaan waar de lunch klaarstaat. Ik ben er echt blij mee want ik heb honger als een paard.  Er werd volle rijst gemaakt met een zelfgemaakte bonenburger. Ik vond het heerlijk. Rattan is daarna terug door het dorp gewandeld om ons idee te verkondigen. Ik koos om thuis te blijven en aan mijn blog te werken. Het was tijd voor weer wat ruimte voor mezelf. Ik ben benieuwd of het gaat lukken om deze avond de mensen samen te krijgen.  

30 oktober 2017
Nee het is die avond niet gelukt. Er zijn maar 3 mensen komen opdagen waaronder de priester van het dorp. Hij verontschuldigt zich bij mij dat de mensen niet zijn gekomen. Hij voelt zich echt schuldig omdat hij het als respectloos voor mij als persoon ervaart. Hij is blij dat ik naar het dorp ben gekomen en ziet dit ook als een geschenk van God dat je dient te respecteren of er komen geen zegeningen.  Ondanks dat iedereen voor het idee te vinden is, was het vreemd dat er maar 3 personen waren. We spreken af om de dag nadien samen te komen om 16u. De priester gaat zijn best doen om iedereen tot hier te krijgen.

Het is al laat en best koud buiten. Ik kruip mijn bed in en Rattan gaat nog met de heren mee om vlees te eten. Daar pas ik voor.
De volgende ochtend sta ik rond 6u weer buiten te genieten van de ochtend zon. Het was gisteren best een intense dag. Ik voelde nog wat zwaarte maar ik kreeg een emmer warm water aangeboden om me te wassen in de douche die we voor mijn reizigers gebouwd hadden. Daar zei ik geen nee op na bijna 3 dagen niet te zijn gewassen.  Ook al was het nog koud buiten, ik genoot met volle teugen van het warme water en me proper te wassen. Daarna waste ik de kledij van de dag nadien. Dit ritueel zorgt ervoor dat ik mijn zwaarte helemaal kwijt ben en me heerlijk fris voel zelfs van geest. 

Nog voor het ontbijt hebben we een gesprek met de oudste zoon van dit gezin die graag apart wil gaan wonen en een huis voor zijn gezin bouwen. Hij krijgt van ons een ondersteuning van een bepaald bedrag wat voor ons haalbaar is. Ik vertel dat ik hem mijn vertrouwen geef en hoop dat hij dit nakomt.  Hij doet deze belofte. Ik hoop dat bij mijn volgende terugkomst hij gestart is. Hij zelf geeft aan dit te doen. Ik wens hem vanuit mijn hart veel succes.
Na het ontbijt gaan we opnieuw naar de mensen in het dorp. We gaan eerst naar de oudere vrouw wiens dochters man geestelijk beperkt is. Haar dochter is nu bij haar samen met haar kinderen. Fijn om haar te mogen ontmoeten. Ze draagt de pijn in haar geen vader meer te hebben en ook geen broer (deze is overleden door bijensteken, een gruwelijke dood) en sinds een aantal jaren een man die zelf zorg nodig heeft. Daarnaast zie ik tevens een krachtige vrouw die het beste maakt van wat is. Ze is heel blij dat we haar willen ondersteunen maar durft niet te zeggen wat ze nodig heeft. We geven haar geld zodat ze zelf kan kopen wat nodig is. Tranen komen in haar ogen van geraaktheid. Ik wens haar het allerbeste toe en hoop dat het geld haar hierin zal ondersteunen in het verwezenlijken van wat ze nodig heeft. Als dankbaarheid krijgen we eten aangeboden. Ook al heb ik ontbijt achter de rug, ik kan dit niet weigeren.

Daarna wandelen we naar een ouder koppel dat hoger op woont. Ze hebben het hoofdnoodzakelijke zoals voedsel maar voor de rest leven ze simpel. Ook hen ondersteunen we met een klein bedrag en ook hier zien we tranen verschijnen.  Ik hoop dat ze zichzelf iets leuks gunnen zo op hun oude dag. En ook hier krijgen we eten. Ik hou het met een sinaasappel vers van de boom.
Wanneer we weer naar beneden wandelen, komen we de man tegen die eventueel zijn buren van een pijpleiding en dus water wil voorzien.  Hij geeft aan hoeveel hij nodig heeft en wat dit kosten zou. Zijn bedrag is echter heel wat hoger dan verwacht wat ons niet echt een goed gevoel geeft. We geven aan dat hij in de avond naar ons toe kan komen en wij zullen kijken wat we kunnen bieden. Het is niet de bedoeling dat ze zelf winst zouden maken.
Zo wandelen we verder naar beneden tot bij een huis waar een gezin woont met een blinde vrouw. Ze zag nog toen ze trouwde maar haar ogen zijn steeds  achteruit gegaan tot ze definitief blind was. Ik zie hoe ze alsnog haar plan trekt met het koken van de lunch. Ze vindt haar weg rond en ik haar buitenkeuken. Ik bewonder haar hoe ze dit klaar speelt. Daarnaast merk ik hoeveel vreugde zij en haar man uitstralen. Bijzonder om te zien. Het zijn beide mensen die het leven nemen zoals het is en er het beste van maken. Een kwaliteit waar je stil van wordt.

Het is heerlijk om bij hen te vertoeven en hun bezig te zien, zij in haar keuken en hij met het maken van touw, een bezigheid die je hier vaker ziet. Alles is hier nog zo puur, ze leven helemaal van de natuur en maken zoveel mogelijk van natuurlijke materialen zoals touwen van vezels van een plant en ploegen van hout van bomen. Het voedsel komt tevens vanuit de natuur, niets vanuit pakjes of dozen zoals bij ons maar alles zelf gewonnen vanop hun velden. Ze hebben zelfs een werktuig uit hout om van zaden olie te persen. Alles gebeurt handmatig,  er zijn geen machines.  Wij kunnen ons dit niet meer voorstellen. Echte corpulente mensen zien we hier niet, te begrijpen als je weet hoe hun voedsel hoofdzakelijk bestaat uit rijst, beperkte groenten, bonen en linzen, roti en zeer zelden iets van kip of geit. 

Het is ondertussen 16u en voorlopig is er nog maar éne man. We wachten verder af. Pas rond 19u zijn er ongeveer 20 mannen aanwezig. Ze zijn al een tijdje met elkaar aan het praten en discussiëren en heel wat bidies aan het roken. Bidies zijn lokale sigaretten gemaakt van tabakblaren. Ik versta de hele discussie niet maar kan aan de gezichten zien dat ze nog niet overtuigd zijn. Na wat uitleg van Rattan verneem ik dat ze het moeilijk vinden om alle mannen   te mobiliseren om de stenen vanuit de rivier naar boven te dragen. Die hebben ze nodig om de douches te maken. Ik probeer er wat humor in te brengen door hen te vragen of ze hun vrouwen dan niet graag zien. Ze geven aan van wel. Dus wat is dan het probleem, ze krijgen een ondersteuning dienen alleen de stenen te dragen en een bouwer wordt ook betaald. Het frustreert me enigszins dat dit zo'n probleem is als ze er geen eigen geld in dienen te stoppen maar wel wat inspanning.  Ik merk hoe Rattan zijn best doet maar ook gefrustreerd geraakt. Ik begin zwaarte te voelen en op die momenten werkt humor het best. Een van de mannen is een grapjas en hij maant me aan de mannen met hun bijnaam te noemen. Ik had dit aanvankelijk niet door maar eens ik het begreep ben ik erop ingegaan. Ik begon iedereen aan te spreken met zijn bijnaam. Het maakte inderdaad dat de mannen begonnen te lachen en de sfeer werd lichter. Uiteindelijk zijn ze akkoord gegaan om 2 of 3 douche ruimtes te bouwen en een kleine zitruimte aan de bijzondere plek waar ik die morgen was geweest zodat de vrouwen er kunnen samenkomen om hun verhalen te doen, naast de rituelen die de mannen er doen. Oef ik ben blij dat dit rond is. De mannen blijven echter nog hangen en het is al laat. Ik heb kou van de hele tijd buiten te staan en voel me moe van de drukte en spanningen. Het was best een intensieve avond en ik heb nood aan rust en vooral stilte. Ik zeg spontaan aan iedereen soebratrie wat betekent goede nacht en samen met de hulp van Rattan, die mijn hint begreep, gingen de mannen gelukkig naar huis. Ik had weer rust wat nodig was en ondertussen was er voor wat avondeten gezorgd en dat was tevens welkom. Na het avondmaal ben ik direct mijn bed in gekropen om mij op te warmen. Ik was zo moe dat ik snel in slaap ben gevallen.
De volgende ochtend voelde ik nog wat zwaarte in mezelf omwille van de toch stroeve vergadering met de mannen maar na dit los te hebben gelaten was ik blij dat de douches en de ontmoetingsplaats voor de vrouwen er gaat komen. Het heeft me zeker energie gekost maar het doel is bereikt.
De man die pijpleiding voor water wil maken voor zijn buren is die ochtend nog langst geweest. Wij hebben hem enkel de ondersteuning van het materiaal gegeven, hij zal samen met zijn buren moeten bekijken hoe ze dit werk gaan verdelen. Hij ging hiermee akkoord. Het gaat echt niet zoals bij ons. Teveel zachtheid en soepelheid wordt hier gezien als een deur die open staat waar ze kunnen binnengaan en nemen. Hier is duidelijkheid en grenzen stellen een must en gelukkig is er Rattan die daarna nog een oogje in het zeil kan houden. Of ik me hierom frustreert of niet, het is hun manier van leven. Aanvaarden maakt dat ik het kan loslaten.
Die ochtend vertrekken we weer naar Dhadeldura en eerlijk gezegd, ik kijk er naar uit om opnieuw een warme douche te pakken en mij  kleren te wassen. Na afscheid te hebben genomen, een Tika te hebben gekregen, wandelen we naar de plek waar de jeep vertrekt. Het is aan de boom waar je een fantastisch uitzicht hebt. De oudere vrouw en een oudere man zijn met ons meegewandeld. Van hen kregen we een zakje bonen en linzen en daar zijn we heel blij om. We hebben nog wat tijd omdat de jeep er nog niet is. Ik geniet van het uitzicht want vanaf de boom is dit prachtig. Ik kom weer even in de bijzondere energie van de bergen, het voelt zo puur en veel meer verbonden met de, zoals ik het noem, onzichtbare maar aanwezige wereld. Je kan deze voelen als je het heel stil maakt, je hoofd leeg maakt en je overgeeft aan iets wat niet kan omschreven worden, dan komt het naar je toe

 In de vorm van een weten dat het zo is. Het maakt mij intens gelukkig.

Dan arriveert de jeep en gelukkig kunnen zowel Rattan als ik in de jeep zitten waardoor we veel minder hinder hebben van het stof. Het wordt een fijne rit door een gesprek dat we hebben met een medereiziger.  Altijd fijn om mensen te ontmoeten die Engels spreken en waarmee ik in gesprek kan gaan. Dit is iets wat ik hier toch wel mis.
Eens aangekomen in het hotel waar mijn valies is achter gebleven, is het eerste wat ik doe een douche nemen, een waar genot. Die dag wordt een rustdag en weer plannen maken voor de volgende dagen. Het geld van het project is bijna helemaal besteed.
Ik hou nog ongeveer 10 dagen over en dan dien ik richting Delhi te gaan want daar hebben we enkele dagen voor nodig.
De volgende dagen gaan we nieuw domein verkennen om eventueel aan te bieden bij een volgende trip. We trekken richting Darchula wat een heel stuk hoger op ligt, dichter bij de Himalaya.  De Himalaya is zo bijzonder en het lijkt een fijn avontuur om deze stad te bezoeken. Het is een eindje rijden van hier, 2 dagen bus of een hele dag met de auto. Deze keer kiezen we voor het laatste om voldoende tijd te hebben om te ontdekken wat deze plek te bieden heeft. Het zou een alternatief voor Khaptad kunnen zijn. Ik ben alvast benieuwd.