24 september 2016: het verlangen om verder te werken aan mijn project heeft me niet losgelaten. De bergen van Nepal roepen iets in mij op, het lijkt dat ik er terug naar toe moet om iets af te werken. Ik ben vertrokken naar België met het onafgewerkte verlangen om voor de mensen van de bergen geitjes te kopen. Dit wil ik nu graag verwezenlijken maar ik voel dat het meer is dan dat. Het is momenteel niet duidelijk maar ik vertrouw dat het zich wel zal tonen.
In de zomer is het idee gestart een benefiet BBQ te organiseren om zo nog wat extra geld in het laadje te krijgen voor de mensen van Nepal. En ja dit wordt binnen een 2 weken een echt feit. Tijdens het organiseren werd ik weer aangenaam verrast en kwam ik terug in de flow, welke ik zo vaak in India en Nepal heb mogen ervaren. De flow dat je de weg word gewezen en alles spontaan ontstaat. Ik kreeg de volledige medewerking van 't Weyerke, mijn werk, en dit op alle vlakken. Zo fijn te mogen voelen hoe mensen mee een stuk van je project worden en belangeloos hun hulp en ondersteuning aanbieden. Ik ben dankbaar dat ik in zulk een fijne voorziening mag werken. Er boden zich ook spontaan vrijwilligers aan die een handje willen meehelpen tijdens de BBQ.
Er zijn ondertussen meer dan 100 inschrijvingen. Heerlijk om op die manier te voelen hoe meerdere mensen een warm hart dragen voor de mensen van Nepal. Hoe meer financiële middelen, hoe meer hulp er kan geboden worden. Er zijn zelfs mensen die geld gestort hebben voor 1 geitje en deze graag dopen met hun naam. Komt in orde, in de mate van het mogelijk ga ik dit realiseren en vastleggen op een foto.
Het is voor mij nu oefenen om in mijn rust te blijven en te vertrouwen dat de organisatie van de BBQ prima zal verlopen. Er komt best heel wat bij kijken. Ik heb niet alles in de hand maar weet wel dat als het vertrouwen er is, het wel in orde zal komen, iets wat ik van de vorige reis aan den lijve heb mogen ervaren.
En ja, ik voel het stilaan weer kriebelen. Ik ben bijna klaar om weer te vertrekken...en weet dat het een reis zal worden waar ikzelf ook weer zal ondergedompeld worden in een reis binnen mezelf. In de mate van het mogelijke zal ik ook nu mijn verhaal weer laten verschijnen via deze blogg aangevuld met foto's.
18 oktober 2016, het is weer zover. Ik zit inmiddels in het vliegtuig bijna klaar om op te stijgen naar mijn tussenstop Abu Dhabi. Ik ben al meer dan 4 uur onderweg door de ochtendspits en nu nog 15u te gaan. Ik zal vast blij als ik in Delhi land maar het onderweg zijn heeft best ook iets. Je komt altijd nieuwe mensen tegen met een eigen verhaal en dat is boeiend. Zo zit er nu een Indische man naast me die weer naar huis reist na een business trip in Italië. Hij kijkt er naar uit zijn gezin van 2 zonen en een vrouw weer terug te zien. Ik zie hoe blij hij wordt als hij het vertelt. Ik laat het mijne voor 3,5 week achter maar in mijn hart neem ik ze mee.
De benefiet BBQ van weer meer dan een week geleden is prima verlopen. Wat de opbrengst precies is, gaat mijn man Peter vandaag nog berekenen. Het is zeker voldoende om heel wat geitjes te kopen. Dank aan iedereen die aanwezig was maar ook aan al de mensen die een spontane storting deden. Er is een verschil met vorige keer, toen wist ik absoluut niet wat ik in de wereld zou zetten. Nu heb ik een richting en iets concreets maar geef ik zeker ook de ruimte aan wat zich mogelijks nog gaat aandienen. Een goede oefening in je niet vastpinnen op iets maar kunnen loslaten zodat je niet tegen de ontgoocheling aanloopt als het niet gaat zoals je had gedacht.
Ik ben heel benieuwd wat er gedurende de volgende 3,5 weken op mijn pad komt en wat het me als mens zal brengen. Ik zal proberen jullie lezers op de hoogte te houden. Hopelijk is er steeds mogelijkheid tot internet, dan komt het heus wel in orde.
Ik ben ondertussen in Abu Dhabi geland. De eerste keer dat ik in deze luchthaven vertoef en al snel weer kennis gemaakt met de Indische toiletten. Ik kan weer oefenen om gehurkt te zitten. 😉 Het is een vrij grote luchthaven maar gelukkig was de afstand tot de gate betrekkelijk kort. Amper 5 minuutjes wandelen. Hier is het een 2 uurtjes wachten op mijn volgende vlucht naar Delhi dus weer even tijd om te schrijven. Ditmaal is het goed duidelijk dat ik naar Delhi vlieg. Haast 90% bestaat uit Indiërs. Hopelijk vertrekt deze vlucht ook zonder vertraging en ben ik op afgesproken tijd in Delhi. 3u10 Indische tijd, 3u30 later dan bij ons. Eens ons winteruur is het een verschil van 4u30. Hier is het momenteel 30° buiten maar hier binnen is het aangenaam koel.
En ja mijn vlucht is optijd vertrokken en was zelfs vroeger in Delhi. Na een thai thee weer op weg naar het noorden voor een kort bezoek bij de mensen die ik vorige keer ontmoet heb. Ik kijk er naar uit ze opnieuw te zien en er even weer te vertoeven. Aangezien ik de hele nacht niet geslapen heb maak ik een tussen stop om even wat te rusten. Was echt wel nodig want de weg naar het noorden is deels zo bezaaid met verschrikkelijke gaten dat ik mijn hersenen serieus op de proef stelde met zover heen en weer geschut. Vandaag optijd slapen en morgen het weerzien van mijn Indische familie.
20 oktober 2016: lang geslapen vandaag. Was echt nodig na de lange trip naar de plek waar ik nu ben. Nog 2u30 rijden en ik zie mijn Indische familie, zo voelt het voor mij, weer terug. Met momenten lijkt het of ik geen half jaar thuis in België ben geweest. Alles is weer zo herkenbaar hier, ik lijk weer helemaal op te gaan in dit Indische land en volk. Het voelt niet vreemd maar als iets dat deel is van wie ik ben. Ik kan het niet verklaren maar ik word steeds blij van dit India. Ik geniet weer van een thai en ontbijt en ga opweg naar Kathima. Ik ben zo blij om hen terug te zien en besluit om onderweg nog wat fruit en groenten mee te nemen. Ik heb voor allen een persoonlijk kadootje mee vanuit België en kijk al uit naar hun gezichten. Altijd zo leuk om kadootjes te geven, mijn dochter Jessica kan daar altijd een echt feestje van maken, een pakje dat zo mooi is dat je het haast niet wil uitpakken.
Onderweg stoppen we bij een groot meer dat de vorige keer droog stond. Nu is het helemaal gevuld en mooi om te zien. Hier maak ik mijn eerste foto van mijn verblijf nu. De weg heeft nog gaten maar gelukkig is het niet zo erg dan gisteren. En ja we naderen de stad Kathima. Ik snuif de geur weer helemaal op en kom helemaal in de herkenning van deze plek. We rijden langs de hoofdweg met heel wat winkeltjes met allerlei spulletjes. We stoppen eerst bij de politie om weer te vermelden dat ik er ben. Het is deze keer gelukkig van korte duur, ze nemen mijn paspoort even door, stellen wat vragen en het is weer in orde. Ik ben ditmaal op doortocht en blijf wellicht maar voor 1 nacht. Ik heb anders te weinig tijd om mijn werk dat ik voor ogen heb te kunnen doen maar ik heb me voorgenomen om van elke seconde te genieten. Na bezoek aan de politie kopen we wat fruit en groenten en mijn gekende flessen water. Ditmaal drink ik enkel verzegelde flessen water, dat heb ik geleerd van vorige keer.
Dan opweg naar het dorpje en het huis waar ik vorige keer meer dan een maand verbleef. Ik kom onderweg al gekende mensen tegen die verwonderd kijken en me vriendelijk groeten. Het nieuws dat ik er weer ben, gaat nu vast snel de ronde in het dorp. En dan rijden we de hoek om en zie ik weer het schattige huisje met het rieten dak. Het geeft me opnieuw dat warme gevoel en zelfs een gevoel van thuis. Manu is thuis en Sounil en Mohan. Zo leuk om ze weer te zien en dat doen we uitgebreid door naar elkaars verhalen te luisteren . Ik geef hun mijn geschenkjes en word zo blij met hun dankbare gezichten. Ik ben gewoon dankbaar dat ik hier opnieuw mag zijn en weer zo fijn ontvangen wordt. Manu had weer een heerlijke maaltijd gekookt, dat vind je zelfs niet in een restaurant. Moeder en vader zijn nog werken, we verwachten ze na een paar uurtjes. Ôndertussen kijk ik weer wat rond en geniet ik van de veranderingen van de omgeving. Alles is veel groener, er groeit een heuse pompoenstruik op het dak van de keuken en zelfs op deze van de toilet die we bouwden. Het geeft direct een heel andere energie. Het weerzien met moeder en vader is tevens heel intens en fijn om je zo welkom te voelen. Ook met hen verzeil ik in een heel gesprek. Vader geeft me wat raad rond mijn volgend project, hij geeft aan vooral ter plekke te gaan kijken om zo goed te voelen wat er nodig is. Zijn voorkeur gaat uit naar kleine dingen die best een grote waarde hebben zoals warme kleren en dekens omdat de winter er aankomt. Wat de geitjes betreft, raad hij me aan goed te zoeken naar mensen die deze verantwoordelijkheid aankunnen zodat het ook echt iets kan betekenen. Anders heeft het niet veel zin want met geitjes die niet verzorgd worden is niemand iets en dat kunnen we de geitjes ook niet aandoen. Ik neem zijn woorden mee en hoop dat me de weg wordt gewezen naar mensen die verantwoordelijkheid in zich dragen. Ik vertrouw erop dat het me wel getoond zal worden, wat het ook mogen zijn.
Ik geniet van de gezellige avond en het samen nuttigen van het avondmaal. Het lijkt echt of ik niet ben weggeweest en dat voelt voor iedereen zo. Ik krijg weer mijn bed in de aparte kamer. Ik aanvaard dit en voel me niet meer zo schuldig dan vorige keer. Toen had ik echt moeite met het feit dat er 6 mensen in 1 ruimte diende te slapen en zelfs op de grond terwijl ik een eigen kamer heb en een relatief groot bed voor mezelf. Nu weet ik dat ze dit met veel liefde doen en vanuit een groot respect. Dit accepteren geeft net respect terug aan hen. Tegen 22u30 ben ik weer echt moe en kruip ik mijn bed in. Niet veel later heeft iedereen zijn slaapplekje gevonden en gaat het licht uit.
Om 5u 's morgens hoor ik alweer gestommel. De ouders staan op om look in hun tuintje te planten. Ja, iedere dag zijn ze om 5u op. Pfff echt vroeg hé maar voor hun normaal. Tegen 6u kruipt ik er ook uit en geniet ik van de heerlijke koelte 's morgens, de gekende rode zonsopgang en de heerlijke thai gemaakt door Manu. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik dit weer mag ervaren en dat ik hier bij deze lieve mensen mag zijn.
Een aantal mensen zijn al aan het werken op het veld. Met 2 stieren en een ploeg, ploegen ze de aarde om zodat het weer klaar is om iets nieuw te laten groeien. Dit beeld symboliseert wat ik nu ook voel rond mijn tweede project, wat is nodig om weer iets nieuw te laten groeien en hoe breng ik dit in de aarde. En net als de ouders vanmorgen deden, hoe plant ik iets nieuw zodat het kan groeien. Door het tijd te geven om te kiemen, is wat ik voel en meeneem deze dag.
22 september 2016, ik ben ondertussen weer in Nepal na een half uur te hebben gewacht om de grens brug te kunnen oversteken en 4 maal een controle te zijn gepasseerd. Het korte verblijf met mijn Indische familie was heerlijk en heeft mijn hart weer gevuld met liefde maar ik voel ook dat het ok is om weer verder te gaan. Er is werk aan de winkel en ik heb niet zoveel tijd dan de vorige keer. Ik kan jullie ondertussen vertellen dat de benefiet BBQ 3250 € heeft opgebracht. Een mooie som wat de mogelijkheid geeft om weer iets nieuw voor de mensen van Nepal in de wereld te zetten. Dankjewel voor zij die kwamen eten en zij die een vrije giften deden. De rekening Purity for India and Nepal BE 08 6528 4644 4213 blijft open voor zij die nog wensen een bijdrage te leveren.
Gelukkig verloren we deze keer niet te veel tijd aan de controle deels omdat ik al wist waar we moesten zijn en hoe het in zijn werk gaat. Het blijft onvoorstelbaar hoe vaak je door verschillende diensten dient gecontroleerd te worden en vanuit welke machtsenergie dit gebeurt. Nu, je kan niet anders dan dit accepteren en er het beste van maken, vriendelijk zijn en heel meegaand, zo geraak je het snelst hier doorheen.
We dienden een serieuze taks te betalen om met de auto die we in India huurden, in Nepal te mogen rijden. Elke dag dat we de auto hier benutten, dient betaald te worden. Ik gok dat het 5€ per dag is en als je er een maand verblijft, is dit best prijzig. Daarnaast dien je in de stad nog een bedrag te betalen voor roetuitlaat. Als dit dan gekoppeld zou zijn aan mooi verzorgde wegen dan zou je het er gerust kunnen bijnemen maar helaas, de werkelijkheid is heel anders. Het huren of het aankopen van een auto of bromfiets in Nepal zelf, is echter nog duurder. Jammer want zo leggen ze een eigen stop op een mogelijke economische groei aangezien het voor weinig mensen hier financiële mogelijk is. Ik kan dit niet goed volgen maar ja wie ben ik in dit grote Nepal.
Ik keek er echt naar uit Kum en Garet weer te ontmoeten in het guesthouse waar ik vorige keer 1,5 maand verbleef. En ja, ze waren beide aanwezig en het was zo heerlijk hen weer te zien en dat was voelbaar wederzijds. De avond werd gevuld met heel wat verhalen die we met elkaar deelden. Uiteindelijk weer vroeg naar bed aangezien ik best moe was van de trip naar Nepal ook al was deze niet zo lang. 's Morgens keek ik weer uit naar een ontbijt op het kleine tafeltje buiten tussen de bamboe. Ik was aangenaam verrast toen ik naar buiten keek en zag hoe alles nog meer groen was geworden. Toen we de avond ervoor aangekomen waren, was het al donker om dit nog te ontdekken. Na een heerlijk kopje thai en een warme douche kreeg ik mijn ontbijt op het plekje dat ik zo graag wou. Echt genieten is dat en ondertussen bekijk ik samen met Rattan hoe we het project kunnen aanpakken. Hoe vinden we een geschikt gezin dat de verantwoordelijkheid kan dragen om goed voor de geitjes te zorgen want dat is iets wat we beide belangrijk vinden. Vorige keer hadden we reeds een gezinnetje benaderd maar hadden we niet de tijd om het uit te werken. Rattan had al wat prospectie gedaan voor ik er was en gaf aan dat dit gezin momenteel nog in dit dorp is. Ze werken voor landeigenaars in ruil voor een deel van de oogst en het verblijf in een heel sober huisje, als je dit een huis kan noemen. Zij doen al het werk terwijl de eigenaars gewoon deels de oogst innen. Je moet er verstandelijk niet bij stilstaan want dit valt dan niet te begrijpen zonder boosheid te voelen. Het best is om te accepteren dat het zo nu is en zo te kijken naar wat er nodig is om verandering te creëren. Deze mensen hebben hun huis in de bergen maar omdat ze er moeilijk konden overleven zijn ze naar hier gekomen en leven ze onder deze omstandigheden ondanks het feit dat ze liever in de bergen wonen. We besluiten samen om er vandaag naar toe te gaan en een gesprek met hen aan te gaan. Na het ontbijt gaan we op weg. Eerst even naar de stad voor wat inkopen aangezien we beide niet graag ergens aankomen met lege handen. Het hoeft niet veel te zijn, iets kleins betekent best veel.
De mensen herkennen ons en weten nog wie we zijn, stralen blijdschap uit en nodigen ons uit in hun sober verblijf. Ze zijn net klaar om aan hun lunch te beginnen. Er stonden borden met rijst en wat groenten klaar, tevens een sobere maaltijd. Ze wilden hun maaltijd met ons delen maar dit konden we beide niet aanvaarden, wetende dat ze het al moeilijk genoeg hebben om alle monden van het gezin te voeden. We hebben hen rustig laten eten en zijn toen in gesprek gegaan. Wat ik vooral belangrijk vond is om te weten wat zijn als gezin graag wilden, wat hun leven gemakkelijker en gelukkiger zou maken. Het mooie hier was dat ze durfde de keuze te maken van dat wat ze echt wilden. Als ze echt konden kiezen, wilden ze terug naar de bergen omdat ze er hun huis hebben en zich er ook thuis voelen. Ook al is het leven in de bergen soms hard, ze houden van de bergen en voelen zich ook bergmensen. Op de vraag of geitjes hun leven ginder zou kunnen vergemakkelijken, durfden ze niet direct een antwoord geven. Enerzijds omdat ze het best moeilijk hebben om te ontvangen (vaak uit het idee dat ze het niet waard zijn) en anderzijds angst om te falen. Voor mij best herkenbare emoties en als mensen in dit gevoel zitten, is het moeilijk om een mogelijke verandering te zien of zelfs toe te staan. Na hen uit te leggen dat ze geluk waard zijn en we hen graag het vertrouwen geven, durven ze de verantwoordelijkheid aan. Als ze in het bezit zijn van 15 geitjes, kunnen ze weer in de bergen gaan wonen en zelfs voor hun eigen onderhoud zorgen. Ze kunnen de melk benutten of verkopen en als de geitjes het goed doen en voor nieuwe geitjes zorgen, deze tevens verkopen wat voor een inkomen zorgt. De sfeer in hun huisje verandert positief en al snel wordt er naar namen gezocht voor de geitjes. Ze worden gekoppeld aan karaktertrekken van de kinderen en eentje gaat Maria heten omdat ik dit aan een vrouw, die een geitjes heeft gesponsord, heb beloofd en de naam Satnam, omdat mijn yoga groepje deze naam wilde voor hun gesponsord geitje.
Bij het concreet maken werd wel duidelijk dat ze nog een week op deze plek intensief diende te werken om hun rijst oogst binnen te halen. Daarna gaan we met de man des huizes naar de bergen om de geitjes te kopen en als dit geregeld is, komt het hele gezin weer naar de bergen.
Voor mij betekent dit dat ik nog een week dien te wachten voor ik naar de bergen kan. Een hele tijd als je nog maar 3 weken hebt, maar ik neem het erbij omdat dit gezin wat mij betreft dit verdient. In de week die volgt, zal wel duidelijk worden wat we verder nog kunnen doen. Ik wil graag nog een aantal gezinnen bezoeken die ik vorige keer heb leren kennen. De schoondochter van het eerste toilet dat we in Nepal bouwden moet ondertussen al bevallen zijn. Ik ben benieuwd om de baby te zien. Daarnaast wil ik graag nog even naar het gezin met de 7 meisjes. Ook hier ben ik benieuwd naar wat er zich verder heeft voorgedaan. Ik ga me zeer zeker ook laten verrassen in wat er mogelijks nog op mijn pad komt.
24 oktober 2016, gisteren was de dag niet zo goed gestart. Na een gezond ontbijt ( granen vanuit België) wat wel had gesmaakt, kwamen we tot de conclusie dat de rechter voorband van de auto plat was. Opzich niet zo'n groot probleem want al snel was er iemand van het guesthouse die samen met Rattan de band verving. Het betekende echter ook dat we de platte band diende te laten repareren. Een te groot risico om naar de bergen te rijden als er geen reserve wiel meer is. Dus dat was onze eerste job vandaag, band laten repareren en gelukkig gebeurde dit vrij snel en nog op de oude manier door water over de band te gooien om te kijken waar deze lucht verliest. Best boeiend om dit gade te slaan. Zelfs busbanden vervangen ze zo.
Dan was het even zoeken hoe we de dag gingen invullen. Ik wou graag een bezoek brengen aan het gezin met de 7 meisjes en het gezin waar er een baby is geboren. Aangezien we beide niet met lege handen wilden gaan, moesten we eerst op zoek naar een kadootje voor de baby en wat fruit voor de 2 gezinnen. Na toch wel een 5-tal winkeltjes te hebben gedaan was die opdracht gelukt. Ondertussen was het lunch tijd en ditmaal vonden we een lokale traditionele eetgelegen in de stad. Heel eenvoudig maar met de mogelijkheid om een tali te eten. Dit is een schotel met verschillende soorten groenten, bonen, rijst en roti. Heel lekker en hier zelfs heel goedkoop. Er zat een groep vrouwen die Nainital in Noord India bezocht hadden. Een plekje dat ik 2 jaar geleden samen met Peter bezocht heb. Een jong meisje sprak me spontaan in het Engels aan en vertelde me dit verhaal. Voor haar was het de eerste keer dat ze in Nainital was en had ze er ook echt van genoten. Het is een mooi stadje met een mooi groot meer en bergen rondom. De moeite om te bezoeken.
Na de lunch zijn we om bezoek gegaan bij de 7 meisjes. Twee waren thuis en de anderen allemaal op het veld om de rijst oogst binnen te halen. Zo fijn om de twee meisjes terug te zien. Direct werd er weer een heerlijke tchai gemaakt en genoten we van het elkaar weerzien. Er werd beslist om naar de rest van de familie te bellen om te vragen of ze even naar huis wilden komen. Het werd binnen een goed uur donker. Moeder kwam als eerste naar huis en daarna de meisjes in groepjes. Ik genoot weer van het weerzien. Ze doen het goed. De oudste heeft ondertussen de fundatie van haar huis klaar. Na de winter start ze wellicht met de bouw van de rest. Met een blij hart neem ik weer afscheid. Daarna bezoeken we het gezin waar de baby geboren is maar horen we echter dat de moeder met haar kind naar haar moeder in de bergen is voor ongekende tijd. Het komt meer voor dat, wanneer schoondochters bevallen, ze voor een tijdje weer naar de moeder gaan. Ik ben licht ontgoocheld want ik had ze echt graag terug gezien en zeker ook de baby maar niets aan te veranderen. Na een kort bezoek en het achterlaten van de kadootjes voor de baby gaan we weer naar het guesthouse. Op een of andere manier voelen we beide dat de bezoeken best ok zijn maar niet echt voldoening geven. Het is fijn ze weer te zien maar ik wil graag mijn tijd de volgende dagen benutten om heel concreet nieuwe dingen te doen. De volgende dag dienen we goed te voelen wat we echt concreet willen maken. We brainstormen die avond over mogelijkheden en hoe we dit gaan uitvoeren. Ja, ik voel hierdoor dat ik echt iemand ben die het graag concreet heeft en niet alleen in woorden. Ik zie mijn eigen onzekerheid om uit te spreken uit angst om niet begrepen te worden. Dit patroon wil ik graag loslaten en dit is een goede oefening maar best ook een hele opgave. Ik weet dat het leven draait om steeds meer jezelf te zijn en je hart te volgen. Iedereen heeft zijn ingebouwde patronen die gemaakt zijn om zich veilig te voelen maar die vaak ook beletten om vrij te zijn. Uit angst passen we ons aan en gaan we niet voor wat we zelf zo graag willen. We kiezen voor de gekende veiligheid maar dit brengt ons nooit in ons hart.
Met vallen en opstaan en het toelaten van de nodige emoties kunnen we leren en dit doe ik die avond. Door toe te laten, ook al is dit moeilijk, ontstaat er iets nieuw. Het geeft uiteindelijk opluchting en zelfs liefde voor jezelf en zo ook respect voor de ander. Als je de liefde voor jezelf niet kan voelen, is de kans groot dat je eigen emoties gaat projecteren. Altijd bij jezelf blijven en daar de verandering zoeken, niet bij de ander, zorgt voor echt een nieuwe weg. Ik ben dankbaar dat ik dit mag leren en ervaren hier in Nepal.
De volgende ochtend maken we plannen en bekijken we hoe we deze concreet uitvoeren. Zo ervaren we meer rust door de dag en verlies ik niet onnodig energie. We kiezen ervoor om de vrouw met een beperking, welke we vorige keer een naaimachine gegeven hebben, te bezoeken. Ze ligt na aan mijn hart omdat ik in mijn dagelijks leven in België ook werk met mensen met een beperking. Voor we op bezoek gaan, wil ik graag nog wat stof voor haar kopen, zodat ze kledij kan maken voor zichzelf of om te verkopen zodat ze extra centjes heeft. Het is bijna Dewali, een feest wat je hier kan vergelijken met nieuwjaar. Misschien wel fijn om nieuwe kledij te hebben voor deze gelegenheid. Daarnaast willen we graag matrassen, dekbedden, kussen en overtrekken kopen voor gezinnen die dit niet hebben. De winter komt eraan en de meeste huizen hebben open ramen. We hebben een gezin waar we dit graag voor kopen. We brengen nog een kort bezoek aan het gezin waar we de geitjes voor kopen om te vragen of ze via hulp van anderen niet sneller naar de bergen kunnen. Zo kan ik zelf ook sneller er naar toe wat ik persoonlijk graag wil. Dus eerste stap is winkelen, eerste het stof en dan het beddengoed. We vinden een aantal mooie stofjes waarvan ik zelf al blij word. Het kopen van het beddengoed is een hele karwei. Het verloopt echt niet zoals in België waar je iets besteld en dit ook krijgt. Hier verloopt dit met veel meer onderhandeling wat mij persoonlijk best wat energie kost. We kochten 3 matrassen, 3 dekbedden met overtrek en 3 kussens met overtrek. Dit heeft bijna een uur geduurd. Om wat te bekomen besloten we om te gaan lunchen. We kozen weer voor een tali in dezelfde zaak van gisteren. Even lekker en gelukkig was het er rustig. Daarna op weg naar de vrouw met een beperking. We diende haar op te pikken 3 km rijden over een verschrikkelijke weg om dan weer naar haar broer te gaan. Het mooie was dat we onderweg heel wat koeien tegenkwamen die uit zichzelf weer van de jungle naar huis wandelden. Er loopt niemand van eigenaar achter de koeien, de koeien zelf slaan spontaan verschillende wegen in op weg naar huis. De koeien hier weten dus perfect waar ze wonen. Heel grappig om te zien. We pikken haar op en gaan naar haar broer waar we haar vorige keer ontmoet hebben. Ze is heel blij met haar stof. Haar broer heeft haar naaimachine gemonteerd op een trapper zodat ze comfortabel kan zitten. Ze hebben nu een winkelruimte aan de voorkant van het huis waar ze klanten ontvangen. In de winkel zelf hebben ze hun mini naaiateliertje met 2 naaimachines. Mooi om te zien hoe ze hun verbeterd hebben. Na dit hartelijke bezoek gaan we even langst het gezin waarvoor we de geitjes kopen. En ja, ze aanvaarden hulp van anderen zodat ze sneller naar de bergen kunnen. De man des huizes kan dan eventueel morgen of overmorgen mee met ons naar de bergen. Daar ben ik alvast blij om. Na dit bezoek gaan we naar het gezin waarvoor we het beddengoed kochten en ook wat stof voor kledij. Het beddengoed dienen ze zelf in de winkel af te halen via een bestelbon. Op die manier weten mensen niet wat we doen en zorgen we niet voor onrust of mogelijke jaloezie. Je kan niet iedereen helpen, het is wat het is. Ik wil vooral niet gekoppeld worden aan een weldoener of rijke vrouw want dat ben ik totaal niet.
Dit gezin wist ondertussen dat we hen deze avond zouden bezoeken. De vader is in de stad deels het beddengoed gaan ophalen met zijn fiets. Morgen gaat hij voor de tweede helft. De vrouw des huizes heeft samen met haar dochter een heerlijk avondmaal voor ons gemaakt en daarna hebben we leuke foto's genomen waarbij we veel plezier beleefden. We hebben heel wat vreugde mogen ervaren waar we met zijn allen van genoten hebben. Het was echt een heel fijne avond samen met deze mensen. Ze nemen je helemaal op in hun gezin en dat is heerlijk om te voelen. Ik ben niet meer of minder dan hen, ik voel me als hun moeder, zus of dochter. Mensen zijn echt gelijk, het maakt niet uit wat ze bezitten, in wat ze geloven of waar ze wonen. We zijn allemaal van vlees en bloed en ons hart klopt hetzelfde. Ik ga met een heel goed gevoel terug naar het guesthouse. De mensen hebben ons de dag nadien uitgenodigd voor een ontbijt. We hebben dit met veel genoegen geaccepteerd. Ik kijk al uit naar de volgende dag.
27 oktober 2016, wat gaat de tijd snel. Ik ben al meer dan een week van huis maar het gaat goed met mij. Ik leer veel voor mezelf en kan steeds beter bij mezelf blijven. Ik ben niet dezelfde persoon dan vorige keer. In voel meer innerlijke rust en vertrouwen dat alles wat zich voordoet zo moet zijn. Ik kan hierdoor veel meer genieten.
Zo heb ik eergisteren heerlijk genoten van het ontbijt in het gezin waar we beddengoed voor kochten en wat stof voor kledij. De vrouwen hadden zoveel lekkers voor mij gekookt. Ik zal er straks een foto van laten zien. Deze mensen hadden 3 jaar geleden nog een lemen huisje en nu een eenvoudig stenen huis dat de vader helemaal zelf heeft gemaakt. Op die manier diende hij enkel materialen te kopen. Het is mooi om te ervaren hoe deze mensen als gezin voor elkaar zorgen. Iedereen heeft een taak en neemt deze op zonder morren maar als iets wat vanzelfsprekend is dat je die verantwoordelijk neemt. Best iets waar wij van kunnen leren. Er is meer samenhorigheid en zorg voor elkaar dan dat ik in het westen voel.
Na het ontbijt zijn we naar de stad gereden om opnieuw beddengoed te kopen maar ook keukengerief. We hebben 2 gezinnen in gedachten welke we dit willen geven en die we kort zijn gaan bezoeken om te voelen wat ze echt nodig hebben, net voor we naar de stad reden. Ze wonen beide in een heel sober lemen huisje van grootgrondbezitters en werken dus ook voor hen. Toen ik binnen stapte, zat er een jong meisje met een baby op haar armen en een klein jongetje naast haar. Dit jonge meisje diende voor hen te zorgen omdat de anderen op het veld aan het werken waren. Dit houd je in België echt niet voor mogelijk. Ze hadden geen beddengoed en beperkt eetgerei. Het tweede huisje, waar een iets ouder meisje aanwezig was, had nog minder. Hun houten bed zonder matras stond enkel onder een afdak. Overdag is het hier iets over de 30° maar ' s nachts koelt het af tot ongeveer 13°. We gaan naar de winter, het wordt dus nog kouder. Kan jij je voorstellen dat je dient te slapen onder een afdak op een houten plank zonder matras en zelfs zonder iets om op je te leggen? Voor ons is dit niet voor te stellen en zelfs niet mogelijk. Ik heb hier een bed met matras, een dun deken, ik slaap in een gesloten kamer met deur en venster en ik heb het net warm genoeg in de nacht. Ik koop dus met heel veel plezier matrassen, dekbedden, kussen en overtrekken voor deze twee gezinnen. We kopen ook keukengerief omdat ze daar tevens een tekort aan hebben. Ditmaal doe ik de onderhandelingen en dit gaat best prima. Ik krijg korting en dat geeft me de nodige voldoening. Toch kost het best ook energie om dit klaar te krijgen maar ik heb het ervoor over. Ik trakteer mezelf nadien op een lekkere tchai. Ik heb de verkoper 3 bewijzen van betaling laten maken met daarop wat we gekocht hebben voor elk gezin. De twee gezinnen krijgen dit betalingsbewijs en kunnen dan zelf hun spullen gaan ophalen. Op die manier blijven wij het best uit het zicht voor anderen. Het derde betalingsbewijs gaat naar het gezin met de geitjes. Ook zij hebben nood aan beddengoed en keukengerief en op die manier kunnen ze een goede start maken in de bergen. Na het kopen van de matrassen kopen we het keukengerief. Ook een hele opgave. Hier betaal je niet per stuk maar per gewicht. Vreemd maar het is hier zo. Niets in porselein want dat zou niet lang overleven. Trouwens porselein vind je hier haast niet. We kopen 6 tali's, wat borden zijn om uit te eten, 6 kommetjes voor gerechten met bonen, 2 kleine waterbekers en 1 grote. Dit hebben ze nodig om behoorlijk te kunnen eten. Bestek is niet nodig aangezien hier iedereen met hun handen eten. Ik ben het ondertussen ook weer gewoon en vind dit best aangenaam. Je kan na het eten altijd je handen wassen.
Nadien zijn we weer naar de 2 gezinnen gereden om hen het keukengerief, verpakt in een zak, te schenken. De mensen zijn echt verrast aangezien ze niet wisten dat we dit zouden doen. Ze zijn nog meer verrast met het betalingsbewijs voor het beddengoed. Tranen van blijdschap en ontroering lopen over de wangen van de vrouw van het tweede huis. Ik neem haar in mijn armen als gebaar dat ze dit verdient. Ik ben haar zuster en heb hetzelfde hart als haar, ik ben niet meer en zij niet minder. Ik krijg dit gevoel niet in woorden gevat maar het raakt me diep, niet vanuit emotie maar vanuit weten dat we allemaal gelijk zijn. Op een ander niveau is er geen verschil, alleen mens maakt een verschil.
Ik ga weer met een fijn gevoel naar huis dankbaar voor wat de dag me heeft gebracht.
De dag nadien gaan we op bezoek bij een gezin waarvan de man de dag voordien bijna in onze wagen sprong. Hij had de vraag aan ons om zijn gezin te bezoeken. Ik ben steeds voorzichtig als er een opdringerige vraag komt maar probeer mijn oordeel los te laten. Als ik in zijn schoenen stond, zou ik misschien hetzelfde doen. Het was even zoeken voor we het gezin vonden. Best een mooi lemen huisje landelijk gelegen. Ook zij werken voor grootgrondbezitters en wonen in een huis van hen. Moeder en dochter waren thuis. Ze lieten ons hun huis zien, sober maar proper en goed onderhouden. Dat geeft mij al het gevoel dat deze mensen best goed in elkaar zitten en weten wat ze doen. Ze hebben beddengoed en keukengerief. De man des huizes is niet thuis. We hebben echter niet de tijd om te wachten. Ik voel niet direct dat hier echt hulp nodig is en bij deze beslissen we te vertrekken na vriendelijk afscheid te hebben genomen.
Daarna gaan we naar de stad om stof te kopen en een paar sari's voor gezinnen die we vorige keer bezochten. Eentje heeft een extra baby, de andere is een gezin waar we vorige keer vaak thee dronken en hun toilet gebruikten. Het is fijn hen een geschenk aan te bieden met de komst van Dewali in het vooruitzicht. Na de aankopen reden we even naar de 2 gezinnen waar we het keukengerief gaven en het beddengoed, dit om te zien of het hen gelukt was het beddengoed op te halen. We kregen te horen dat de mannen naar de stad waren om dit op te halen. Fijn dat maakt me blij. Dan opweg naar de moeder die een baby kreeg, ben benieuwd hoe het met haar gaat. Haar huisje was vorige keer ene chaos en ditmaal was het net hetzelfde. Het is wat het is, ze doet vast heel erg haar best. Ze liet me fier haar baby zien mooi ingepakt in een deken. Zo schattig en vredig om te zien. Het super fijne op dat moment was dat er net een groep meisjes en jongens langst kwamen om een ceremonie te doen in voorbereiding van Dewali. Ze zingen voor elk gezin om zegeningen met de betekenis het donkere los te laten, het licht toe te laten en het leven elke dag te vieren. Ze krijgen dan wat roepies of rijst wat ze benutten om hun Dewali te vieren. Ze zongen voor ons en daarna diende Rattan met de jongens te dansen en ik met de meisjes en kreeg ik de zegening van een rode kleur en rijst op mijn voorhoofd. Zo bijzonder om dit te mogen beleven en dat wij hierin betrokken werden. Wellicht niet voor niets want mijn groot verlangen is om de zwaarte van het leven helemaal los te laten laten en de lichtheid, vreugde en genieten toe te staan. Het leven is een geschenk om elke dag van te genieten. Ik kan dit hier in Nepal goed voelen in mijn hart en hoop dit nu ook mee naar België te kunnen nemen waar ik in een heel andere levenspatroon terecht kom met veel verwachtingen. Ik kan de verwachtingen niet veranderen maar ik kan wel de keuze maken om zoveel als mogelijk het genieten te creëren en toe te staan. Kort gezegd, proberen om elke dag het leven te vieren. De intensie en de bewustwording hiervan en weten dat je dit in je handen hebt, is de eerste stap.
Na dit bijzonder moment bezoeken we het andere gezin. Hier is alleen de dochter thuis en zijn de anderen op het veld. Ze maakt voor ons tchai en we praten wat. Ook zij is heel blij met de stofjes om iets moois te maken voor Dewali. Het is niet veel maar voor hen van grote betekenis. God ik voel zoveel dankbaarheid dat dit alles op mijn pad komt. De zonen van het gezin komen even thuis om een zak rijst, die ze op hun schouders of hoofd dragen af te zetten. Zulke zakken wegen 35 kg. Een hele karwei en ik weet niet hoe vaak ze op en af dienen te wandelen.
Ze blijven maar even en gaan weer op pad om de volgende lading te halen. De dochter blijft thuis om de maaltijd voor hen te maken. De avond valt en de zon kleurt rood. Ik neem er een foto van want dit zien we thuis niet vaak. Na de tchai gaan we weer naar huis. Ook dit was een bijzondere dag. Morgen zijn we nog in Mahendranagar en vrijdag vertrekken we naar de bergen. Hier weet ik al dat ik tot 2 uurs dien te wandelen over soms steile stukken en smalle paden. Ik zal wellicht op de grond slapen en beperkt comfort hebben maar dat neem ik er bij. Mijn hart roept me naar de bergen ook al weet ik niet helemaal duidelijk waarom. Deels om de geitjes maar ik voel dat het meer gaat zijn. Ik geef me over aan het vertrouwen dat het zich wel toont.
