31 januari: weer een nieuwe dag met een mooie zonsopgang. Ik heb er zonet een foto van genomen. Ik word blij als ik ernaar kijken en bij wonder passeren net een troep vogels als ik een foto neem waardoor het nog meer bijzonder voelt. Hier voel ik me zoveel meer verbonden met mezelf en het mooie in de natuur. Ik voel dankbaarheid in mijn hart dat ik dit mag voelen.
Ik heb natuurlijk ook moeilijke momenten hier. Het is erg verbonden met het systeem en manier van denken van India maar uiteindelijk is India maar een spiegel van wat ik in België ook voel maar daar was het voor mij niet zo duidelijk voelbaar dan hier. Ik voel hoe controle en moeten ervoor zorgt dat ik mijn hart sluit. Ik merk hier heel duidelijk dat het niet mogen uiten van hoe jij je voelt, je moeten aanpassen aan regels gewoonten en normen, letterlijk je hart gevangen zet. Ik voel hoe ik los kom van wie ik ben en ga volgen wat moet. Ik zie dat ik mijn vreugde verlies en mezelf ga beklagen. Ik loop doelloos rond en weet niet waaraan beginnen. Het duurde een tijdje voor ik in mezelf kon herkennen wat er zich afspeelt. Ik heb dan ook bewust wat tijd genomen om ernaar te kijken. Los komen van zelf beklag was het eerste, zien dat mijn hart niet vrij was het volgende, ervaren dat dit mijn flow vastzet omdat ik me aanpas aan anderen en niet mezelf ben het derde om uiteindelijk weer contact te maken met de liefde waaruit ik besta. Een heel proces en niet gemakkelijk maar als ik de liefde weer kan voelen, voel ik zoveel vreugde en dankbaarheid in mij hart. Dankbaar dat ik in deze situatie zit omdat ik net daardoor zo goed mij eigen proces kan voelen. Ik zal nog regelmatig hierin terecht komen maar ik kan dit gevoel benutten om er weer uit te komen.
Door dit alles te voelen en ervaren kan ik nog beter voelen wat het systeem van moeten en verplichtingen ook hier met de mensen doet. We zijn allemaal gelijk, wat ik voel kan een ander ook voelen. We denken dat we aparte wezens zij maar dit is helemaal niet zo. Ieder zijn/haar hart werkt op dezelfde manier alleen maken we verschillende keuzes. Ik voel hoe belangrijk het is dat ik in mij eigen energie, hart blijf maar hoe doe ik dit in een systeem van wetten en regels? Hoe kan ik hier voor mezelf verandering brengen, wat heb ik nodig? Ik heb liefde nodig, iemand waarmee ik mijn gevoelens kan uiten, iemand waarbij ik echt kan vertellen wat me stoort, blokkeert, wat ik graag wil, wat mijn verlangen is en dit puur vanuit mijn hart. Iemand die niet oordeelt maar gewoon luistert en aanvaardt dat ik me zo voel. Door te voelen wat ik nodig heb, krijg ik het antwoord en weet Ik wat de ander ook nodig heeft als hij/zij zich gevangen voelt. Een wijsheid die ik meeneem in mijn hart.
Kort erna werd ik in een situatie gebracht waarin ik, wat ik aan inzichten geleerd heb, al kon toepassen. Ik weet dat dit zo werkt voor mij. Ik ontdek iets en mag het dan in de praktijk zetten. Manu had een discussie met haar vader omdat ze was tussen gekomen in een gesprek tussen haar twee broers. Vader sprak vanuit zijn denken, wat voor hem de waarheid is. Voor Manu voelde dit als kwetsend maar ze uitte dit niet. Ik zag hoe ze gedwee nam wat haar vader haar vertelde en hoe ze haar eigen gevoel letterlijk op slot zette. Ze volgde gehoorzaam en ging daarna stil zwijgend apart op haar bed zitten. Ze sloot haar hart. Ik ben bij haar gaan zitten en vertelde haar dat ze haar door niemand dient te laten kwetsen omdat ook zij een heel mooi mens is dat liefde waard is. Ze begon direct te wenen door de pijn in haar hart. Ik was blij omdat ze zo haar hart weer vrij kan maken. Ik vertelde haar hoe bijzonder ik haar vind en hoe fier ik op haar ben dat ze met me mee de mensen van het dorp gaat bezoeken en voor mij vertaalt. Ze is op korte tijd gegroeid van een meid die zichzelf niet laat zien omdat ze zichzelf niet belangrijk vindt, naar iemand die stappen zet en de mensen laat zien dat ze best kwaliteiten heeft. Ik zie hoe de mensen haar nu aanspreken en haar bewonderen om haar kennis van Engels. Manu word weer blij van deze gedachte. Ze vertelt dat ze het ook goed bedoelt in het gesprek met haar vader maar hij dit niet ziet. Ik geef aan dat dit zo is. Iedereen heeft zijn manier van denken, iedereen spreekt zijn waarheid en geloofd in zijn waarheid het is alleen verschillend en op zich is dit ok. Het wordt pas moeilijk als iemand zijn waarheid doordrukt als de waarheid want dan kunnen we ons eigen hart niet meer volgen. Manu is een wijze meid en kan dit vatten. Ze weet dat haar vader het ook goed bedoelt en dat dit zijn manier van denken is. Ze kan voelen dat ze haar denken ook mag hebben, ook al, wordt het niet begrepen. Ze is weer vrolijk en we zetten ons bij de rest. Er wordt nog muziek op gezet, ik zet me in mij energie van vrijheid en dans als enige op de muziek. Het kan me echt niet schelen wat ze nu denken of voelen, ik geef uiting aan wie ik ben door mijn dans. Ik merk dat het vreugde brengt en er wordt weer heel wat af gelachen. Het word weer laat voor we naar bed gaan. Morgen weer vroeg op om naar het toilet te gaan maar wellicht voor de laatste keer. Het toilet is bijna klaar en ik mag dit als eerste inwijden. Hihihi. Ik kijk er naar uit. Het is een fantastisch toilet geworden met een kleurrijke deur. Het mooiste toilet van het dorp. Ik ben zo blij dat het gezin nu een toilet heeft. Er zijn nog zoveel andere mensen hier die het elementaire als een toilet niet hebben. Het zou mooi zijn als dit voor iedereen mogelijk zou zijn. Maar ja, voor dit gezin is het nu werkelijkheid. De bouw van het toilet heeft 3 dagen geduurd. Ik verschiet ervan dat dit zo snel is gelukt. Iemand van het dorp heeft het gemetst en wij hebben met zijn alleen geholpen. Rattan en zijn vader het meest. Het resultaat mag er zijn.
Ik heb net verteld dat Manu heel wat stappen heeft gezet om zichzelf in de wereld te zetten. Ik ben zo fier op haar als ik haar zie stralen en vertalen naar de mensen. Ik kan dan ook voelen, het gaat niet om mij, het gaat er niet om dat ik mezelf op de voorgrond zet, het gaat erom dat het me lukt om iemand anders in zijn kracht te zetten zodat zij haar weg vindt en vreugde kent. Dit geeft veel meer vreugde dan eigenbelang. Iets wat ik ook meeneem in mijn mand van wijsheden.
Ik voel ook dat dit niet mijn project is maar iets wat ik samen doe met Rattan en zijn familie. Zonder hen kan ik niets verwezenlijken. Het samen dragen zorgt ook voor een bredere basis (iets wat ik van Rattan geleerd heb ). Er met Rattan over praten zorgt ook dat het steeds kan groeien en zo ontstaan nieuwe ideeën. Zo maken we gebruik van ieders talent en zijn we veel rijker.
Dit is een pracht gezin waar we met zijn allen veel van kunnen leren. De eenvoud en de simpelheid van het leven. De zorg voor elkaar en de vanzelfsprekendheid van respect. Ook van de mensen in het dorp. Gisteren ontmoette ik een vrouw van 65 jaar, helemaal krom gewerkt om haar gezin recht te houden, maar geen spoor van klagen te zien, heel vriendelijk en gastvrij. Ik bewonder haar vanuit het diepste van mijn hart.
Ik wil bij deze ook even de mensen bedanken die een reactie op mijn blog hebben geplaatst. Ik voel me vereerd door de mooie woorden en het geeft me de moed om verder te doen. Dankjewel. Ook jullie zijn een deel van (mijn) ons project.
Ik kreeg van een heel goede vriendin de volgende mail en het antwoord dat ik haar gaf. Ik plaats dit in mij blog omdat het voor mij voelt als een deel van mijn project alhoewel 'mijn' voor mij al niet meer klopt, het is een gezamenlijk project van de mensen die mijn blog lezen en meevoelen in dit alles. Vandaar dat ik dit toevoeg omdat Het zo groter kan worden en er een mogelijkheid kan ontstaan om de wereld een beetje mooier te maken. Zo hier komt het:
Lieve Lucia,
Een paar dagen geleden op de radio hoorde ik over Moeder Teresa, hoe ze terechtkwam in India en hoe ze daar begonnen is. Ik luisterde met veel aandacht want ik zag jouw verhaal daarin, Lucia. Het gaat niet over de vorm maar over de Geest. Dat is wat jullie gelijk maakt.
Herinner je je nog meditatie bij zonsondergang op die berg waarvan ik de naam niet meer weet? Je weet dat ik geen hoofd heb om namen te onthouden (We waren daar alleen en na een tijdje zagen we nog een jonge koppel in hun minibusje aan t koken).
Dat was een ongelooflijke meditatie met een bijzondere vibratie waar het nieuwe bewustzijn zich opende. Hoe en wat wisten we toen nog niet maar we voelden dat er iets was gebeurd, iets was veranderd.
Lucia! Datgene wat we toen gevoeld hebben, dat uit zich in wat je nu doet. Het was toen al aangekondigd. Dat nieuw bewustzijn dat we toen gevoeld hebben, brengt je niet alleen naar India maar ook hier bij ons. Degene die jouw verhaal lezen, ervaren ook dat bewustzijn. Door jouw schoonheid te tonen toon je de schoonheid van anderen die nog diep verborgen zit, maak je het zichtbaar voor hen. Je toont aan ons hoe we die schoonheid op een eenvoudige manier naar buiten mogen brengen. Je leert ons dat vallen niet erg is, omdat je er alleen maar van leert. Je doet dat met zoveel liefde en overgave.
Lucia we willen met je mee!!! Je hebt ons al in jouw verhaal binnengehaald. Je hebt al in ons onze dromen aangewakkerd. Daarom zou ik iedereen die de blog van Lucia leest, aanmoedigen om te reageren met een eigen verhaal. Het is moment van delen en niet alleen van luisteren. Durf jouw eigen droom te vertellen en zijn in het verhaal van wie je in werkelijkheid bent. Zo gaan we samen met Lucia mee op reis. Doordat jij vertelt, verbinden we ons met de verhalen van die mensen daar. Misschien kunnen we van hieruit iets voor hen betekenen. Misschien zijn er nog meer families die geen toilet of een simpele douche hebben? Vertel zelf wat je wilt doen voor die mensen daar? Misschien hebben ze boeken nodig? Op zo manier kunnen we meedoen aan het project van Lucia. Zo kan het ook ons project worden. Het hoeft echt niet veel te zijn.
Veel liefs, Ulla
Lucia Vangrieken heeft een nieuwe reactie op je bericht "Mijn reis naar India en Nepal" achtergelaten:
Dankjewel lieve Ulla. Jouw mooie woorden raken me tot tranen toe. Het zou inderdaad heel mooi zijn als mensen hun verhalen ook delen zodat het een groter gedragen geheel wordt. En ja wat extra steun vanuit België zou super mooi zijn aangezien hier nog heel wat mensen zijn die geen toilet hebben. Elke hulp, hoe klein ook is welkom. Ik was al gestart met dit idee en heb Peter gevraagd een rekening te openen voor dit project. Het zal wellicht de naam 'Purity for India' dragen. Zuiverheid op allerlei vlakken zowel buiten als binnenkant zodat de wereld een stukje mooier kan worden. Dus, oprechte dank Ulla en alvast ook aan de mensen die willen steunen. Als ik het nummer van de rekening heb maak ik het bekend. Lieve warme groeten aan iedereen.
Geplaatst door Lucia Vangrieken op Reis India-Nepal op 31 januari 2016 19:39
2februari:
Twee dagen geleden ben ik samen met Rattan naar een gebedsdienst in de buurt geweest. Deze werd gedaan door een kleine groep Christelijke mensen die erg geloven in Jezus en de bijbel. Zij willen zich afscheiden van het meer godendom en geloven in 1 God, Jezus. Ze streven naar gelijkheid tussen de mensen wat ik wel een mooi principe vind. Er werd voorgebeden en vooral gezongen. Bij momenten vertelde de mensen elk voor zich wat hun lijden is, wat ze nodig hebben en waarbij ze geholpen wensen te worden. Ik verstond niets maar kon wel voelen dat ze hun geloof vooral beleven vanuit woorden uit de bijbel en vragen aan Jezus voor genade en het oplossen van hun problemen. Vooral het lijden komt aan bod. Gelukkig was er ook een moment van dankbaarheid waar ik wel voeling mee kon maken. Naderhand had ik een heel gesprek met Rattan over deze dienst. Rattan sluit aan bij het Hindoeïsme, voor hem was deze dienst ook nieuw. Beiden respecteren we deze mensen en hun manier van geloof beleven maar beide hebben we er geen voeling mee. Ik vertel Rattan dat voor mij het geloof in jezelf dient beleefd te worden en niet buiten jezelf. Ik bedoel hierbij dat als je ergens problemen ervaart, het niet is dat Jezus deze voor je gaat oplossen maar dat je hem als voorbeeld kan nemen hoe je zelf je problemen kan oplossen. Jezus heeft de mensen laten zien hoe je met liefde mensen kan benaderen, niet vanuit eigen belang maar omdat je echt om hen geeft. Hij heeft ons geleerd om zijn leer te beleven elke dag en op elk moment. Hij heeft zeker niet het accent op het lijden gelegd maar op de vreugde van het leven en de dankbaarheid van het bestaan. Dat was zijn boodschap. Rattan kon zich hier ook in vinden en zei me dat ik dit in de gebedsdienst mag vertellen. Iedereen heeft er het recht van spreken, ik dus ook. Hij kan voor mij vertalen. De mensen zouden zo een breder beeld kunnen vormen van wie Jezus echt was. Ik wil dit graag doen, vanuit alle respect voor hun manier van beleiden en zonder oordeel. Alleen zo kan ik mogelijk een opening creëren. Dus volgende zondag stap ik dapper naar de dienst om hen te vertellen hoe ik dit beleef. Best spannend. Een fijn voorstel van Rattan.
Gisteren zijn we nog bij een gezin op bezoek geweest. Ik had een gesprek met een oudere dame. Ook haar vertelde ik dat ik het moeilijk vind als mensen elkaar verschillend benaderen zoals ik merk ik het kastensysteem. Het duurde even voor ze mee was omdat het kastensysteem voor haar een evidentie is. Ze kon het pas echt vatten toen ik vertelde dat ik me niet gelijk voel als ik op een stoel zit en zij op een mat op de grond. Dit begreep ze en het grappige was dat ze direct een groter tapijt ging halen, de stoelen aan de kant zette en me uitnodigde op haar tapijt. Geweldig vond ik dit. En nu konden we verder converseren op gelijk niveau.
Nog iets grappigs, voor mij dan toch. Hier wordt bijna dagelijks de keuken gepoetst. Niet met water en zeep zoals wij dit doen maar, verschiet niet, met koeienpoep, water en klei. Dit wordt eerst met de hand gekneed tot een fijn papje en hiermee wordt de vloer en muur van de keuken zorgvuldig ingesmeerd op je knieën met de hand. In België onvoorstelbaar maar hier heel gewoon. En je kan het misschien niet geloven maar het resultaat is prachtig. Als het droog is, is het best mooi en geeft het een zacht lichtbruine beige kleur. Het huis en het erf wordt ook op die manier gereinigd. Het heeft zelfs absoluut geen geur. Heel natuurlijk en effectief maar niet bruikbaar in onze westerse huizen.
Ik heb ondertussen het toilet ingewijd. Eerst met een dans van dankbaarheid rond het toilet. Dankbaar voor wat de aarde ons heeft geschonken om dit te mogen bouwen en dankbaar voor de mensen die dit hebben gerealiseerd. Na 3 rondjes rond het toilet kon ik echt gaan genieten van een rustige toiletbeurt zonder gezien te worden. Daar zat ik dan op het toilet, zo blij dat dit er nu was, dit leuk schattig gebouwtje. Nooit gedacht dat een mens zo gelukkig kan worden van een toilet. Het lijkt of het gebouwtje dit uitstraalt. 😊
Een ander gegeven dat ik graag wil vertellen gaat over de relatie schoonzusters en schoonbroers. Hier in India kan een schoonzuster haar oudere schoonbroer niet aanraken en zelf niets aanreiken zoals een kopje thee. Dit wordt voor hun voeten gezet en niet in de hand gegeven. Ze mogen ook niet naast een schoonbroer gaan zitten of op een zelfde zetel zitten, zelfs niet aan eenzelfde tafel. Ze dienen steeds afstand te nemen en dit uit respect voor de oudere. Voor mij een heel vreemd gegeven. Ik mag dit wel maar een schoonzuster niet. De broers nodigen me uit om bij hen te zitten en geven me de uitleg van de positie van de schoonzusters zoals hierboven beschreven. Eens ik dit hoor ga ik weg van de broers en zet ik mij bij de schoonzusters. Ze kijken me vreemd aan. Weer geef ik aan, ik ben gelijk aan hen dus ik zit bij hen. Ze moeten ermee lachen maar ik hoop dat ze mijn signaal een beetje begrepen hebben. Ik vroeg naderhand aan Rattan wie deze regel gemaakt heeft. Hij wist het niet en blijkbaar zijn vader ook niet. En toch is die er nog altijd gewoon uit traditie. Ongelooflijk hoe sterk een traditie is he.
4 februari: gisteren ben ik een oude vrouw van over de 100 jaar gaan bezoeken. Ze zat buiten op een bed dat gemaakt was van touw. Geen enkel oud mens in België zou daarop kunnen zitten. Zij zocht zich een weg om er te rusten. Ze draaide voortdurend haar lichaam omdat te lang op dezelfde manier zitten haar pijn deed. Ik vond ze prachtig, een fragiel dapper vrouwtje. Haar huid was haast papier. Ze had nog weinig om haar botten te beschermen. Enkel een dun laagje huid. Ik kon niet anders dan haar liefdevol omhelzen en zachtjes haar hoofd en rug masseren. Ze genoot er zichtbaar van. Ze kon nog moeilijk alleen lopen omdat haar spieren te zwak geworden waren. Ze was echter nog steeds heel helder. Ze vroeg haar schoondochter om thee voor ons te maken. De oude vrouw had 6 dochters en 1 zoon. Aangezien dochters uit huis gaan als ze trouwen had ze nu alleen haar schoondochter die voor haar zorgde samen met haar gezin, een zoon en dochter. Een super lieve schoondochter die vanuit haar hart voor haar oude schoonmoeder zorgt. Ze kan geen 10 minuten het huis uit omdat ze haar schoonmoeder niet alleen kan laten. Ik kan alleen maar enorm respect voor haar voelen. Ik vertelde haar dat ik graag wat zorg voor haar schoonmoeder wil opnemen zodat ze eens wat langer uit huis kan, of haar een bad geven zodat ze wat tijd heeft voor zichzelf. Ze bedankte me voor het voorstel en was verbaasd dat een vreemd iemand dit voor haar wil doen. Ik geef aan dat ik dit heel graag wil doen omdat ik zo ook iemand van hen ben, niet meer en niet minder . Het is niet de eerste keer dat ik iemand een bad geef. Even later staat ze me toe om haar te helpen haar schoonmoeder te laten plassen. Als ze ondersteund wordt, kan ze een stukje stappen. We zetten haar wat verder gehurkt op de grond waar het zachtjes bergaf gaat. Zo kan ze gemakkelijk plassen. Voor ons heel vreemd maar hier de beste manier wat weinig energie kost voor de helpen en de persoon zelf. We drinken daarna samen thee en praten over het feit dat haar dochters haast niet komen en als ze komen snel weg zijn. Ze krijgen geen hulp van hen. Haar schoonmoeder lijdt hieronder . Ze wil graag sterven omdat ze geen last voor haar schoondochter wil zijn. Ze blijft echter leven. De schoondochter vraagt me om advies. Ik vertel dat ik voel dat haar hart gevuld is met boosheid en verdriet om haar dochters. Deze negatieve gevoelens houden haar hier. Als ze echt vanuit haar hart met haar dochters zou kunnen praten, hen vertellen wat ze echt voelt, kan ze haar hart luchten en is dit niet meer zo gevuld met boosheid en verdriet. Ze kan dan met meer lichtheid naar God gaan. De schoondochter was hier in mee. Ze probeert de dochters een voor een uit te nodigen voor een echt gesprek met hun moeder. Weer ben ik ontroerd. Zo dapper dat ze dit voor haar schoonmoeder wil doen. Ook de zoon had een vraag voor mij. Hij vroeg of hij een Job zou vinden. Hem heb ik verteld dat hij eerst goed moet voelen wat hij graag wil doen zodat hij in zijn hele lijf kan voelen dat hij deze Job gaat doen. Dit neemt hij als doel waar hij naar toe wil en onderweg laat hij zich door niemand van de wijs brengen, hij blijft gefocust. Dan zet hij kleine stappen in de richting van zijn doel en als hij blijft geloven, komt hij bij zijn doel uit en heeft hem de Job van zijn dromen. Hoe specifieker je ben in wat je wil, hoe meer kans dat je dit bereikt. James, zijn naam, was blij met dit advies en ook zijn moeder. Als dank kreeg ik een grote bloemkool en witte kool mee. Dit werd ons avond eten. Zo fijn om op deze manier er voor mensen te zijn. Voor ik vertrek geef ik aan dat ze me altijd mag komen roepen als ze hulp nodig heeft. Ze weet waar ik nu woon. Ze geeft aan dit te doen. Ik hoop echt dat ze dit gaat doen. Terug thuis hadden Rattan en ik er nog een gesprek over. We waren enkele uren in dit gezin maar voelen beide dat dit erg waardevol en vruchtbaar was. Eenvoudig er voor mensen zijn, meer is er echt niet nodig.
En ja ondertussen ben ik haast een volledig Indische. Ik eet bijna net zo soepel met mij handen als zij dit doen.
Er is hier een bepaalde techniek voor en als je die beet hebt, dan lukt het. Mijn nagels zijn steeds kort want proper kan je ze hier niet houden. Het eten kruipt erin en aangezien ze veel met curcuma werken, hebben ze snel een gele kleur. Voor mij niet gelaten, het stoort me niet. De afwas doen ze hier met gruis vanuit het vuur en een beetje wasmiddel. Speciaal voor ons maar heel effectief. Ik zie dat hier niets wordt weggegooid en alles een functie heeft of krijgt. Vader van Rattan zit nu bij me en is van stuk gesneden plastiek zakken touw aan het maken. Voormiddag heeft hij touw gemaakt van een oude sari. Ik merk dat ik heel weinig nodig heb om te leven. Ik had een valies vol bij maar gebruik nog niet de helft, enkel mijn Indische kleren. De was doe ik om de 2 dagen. Ik moet zeggen dat dit echt heel vuiligheid. De eerste keer dat ik de de was deed (met de hand omdat er geen andere mogelijkheid is) was ik best verschoten. Ik kon dit niet geloven, zo vuil. Nu zie ik dat dit vooral van het stof komt en het koken met houd in het keukentje. Dus als ik om de 2 dagen was, heb ik ook niet zoveel nodig. Ik leer dit echt appreciëren. Ik geniet van het wassen van mij kledij, het in de zon hangen en in de avond weer naar binnen halen. De eenvoud doet me beseffen dat ik echt leef. Ik leef zoveel intenser dan in België. Een mens heeft echt niet veel nodig, alleen lieve mensen om je heen en iets voor iemand kunnen betekenen. Dit geeft de grootste vreugde. Ik voel hoe ik uit het dagelijkse systeem van België ben gestapt en hoe me dit heeft veranderd. Ik maakt veel gemakkelijker contact met mij hart en met het leven zelf. Ik ben nog steeds heel dankbaar voor deze mogelijkheid. Heel wat mensen in België twijfelde over mij stappen en dachten dat ik overmoedig was. Ik heb dit vaak kunnen voelen, maar ik ben nog steeds blij dat ik mijn hart ben blijven volgen. Als ik dit niet had gedaan was ik nunin België en had ik dit alles gemist. Dus lieve mensen die dit lezen, volg je hart en laat je door niemand van je pad af brengen.
5 februari: Gisteren ochtend ben ik met Manu naar de rand van de jungle geweest rond 10 's morgens om te zien hoe de vrouwen uit de jungle komen met op hun rug een ongelooflijk grote stapel hout. Je houdt het niet voor mogelijk.
We zijn met de fiets tot daar gereden. Ik op een herenfiets, want dit is de enige die ze hebben en Manu op een geleende kleinere damesfiets. Natuurlijk niet wat wij thuis als fiets gewoon zijn maar een zware moeilijk te besturen voertuig. Maar met een beetje oefenen lukt me dit prima. We fietsen eerst de afstand die haar moeder te voet dient te gaan om aan de jungle te geraken. Ik denk dat we 15 minuten nodig hebben om dit al fietsend af te leggen. Haar moeder dient dan nog eens een heel stuk te wandelen de jungle in voor ze op een plek is waar ze hout kan hakken. Ik kan niet de jungle in omdat je daar een vergunning voor nodig hebt. Ik blijf aan rand staan tot de vrouwen buiten komen. Net ervoor stoppen we met de fiets om naar een kleine dam te kijken die ze gebouwd hebben zodat mensen die geen eigen water hebben er water kunnen gaan halen. Nu wordt hier nog weinig tot geen gebruik van gemaakt omdat iedereen nu een handpomp heeft. Ook wij hebben dit. Als we water nodig hebben voor afwas of om te douchen en voor hen ook om te drinken, dienen we eerst met de handpomp het water te pompen. Ik drink voor alle veiligheid enkel flessenwater. We hebben wat koud lauw water waar we alles mee doen, afwas, douchen en de was. Luxe van warm water is er niet maar daar geraakte ik alvast snel aan gewend. We wachten meestal tot rond de middag omdat de zon dan meer schijnt en het warmer is. We vinden voor alles een oplossing en dat alleen is waardevol. Je leeft veel meer met de natuur mee en zoekt in het moment naar mogelijkheden. Als ik echt eens warm water wil, dan wordt er wat warm gemaakt op het vuur. Dan is het echt genieten om dit over je lichaam heen te laten glijden.
Ik ben blij dat nu bijna alle mensen een eigen watervoorziening hebben.
Dan gaan we verder naar de rand van de jungle. Ook daar is een mooi stukje natuur. Wat water met groen erom heen en prachtige vogels. Ik neem er wat foto's van. We hebben nog wat tijd voor de vrouwen uit de jungle komen. Ik moet echter plassen. Dus gewoon neerzitten achter een stuik en doen. Ik ben er ondertussen aan gewoon. Ik kan maar bevrijd zijn. Na wat tijd komen de vrouwen uit de jungle. Je houdt het echt niet voor mogelijk wat ze op hun rug dragen. Een vrouw geeft bijna een hele boom op haar rug een andere een stuk boom 2 keer zo dik als haarzelf. Ik denk dat heel wat mannen in België dit niet op hun rug kunnen dragen. Onvoorstelbaar. Je moet het echt gezien hebben om dit te geloven. Ze dragen dit op hun rug met een lint over hun hoofd zodat het grotendeels door hun hoofd wordt gedragen. Ik denk dat mijn nekwervels gebroken zouden zijn. Om het op haar rug te dragen gaat ze eerst zitten en iemand helpt om het op haar rug te leggen. Ze gaat dan op haar knieën zitten en komt zo recht. Dan dient ze nog een klein half uur te wandelen voor ze thuis is. In heb alleen maar bewondering voor deze sterke vrouwen. Geen gezaag en geklaag maar elke dag met evenveel enthousiasme naar de jungle voor hout om te koken. Ik word er stil van. Dit zou de hele wereld moeten zien, dan durf je nooit meer te klagen.
De moeder van Manu is er ook met een ongelooflijk grote stapel hout op haar rug. We nemen een deel van haar op mijn fiets zodat ze niet zoveel moet dragen. Ik doe dit met alle plezier om zo een klein stukje te kunnen bijdragen. Zo fietsen Manu en ik terug naar huis en gaat haar moeder te voet met hout op haar rug. Ze komt maar 15 minuten later dan ons aan. Dit doet ze haast elke dag. Wat een sterke vrouw. Ik voel alleen maar heel veel respect. Ze stapelt haar hout op een stapel en geniet daarna van een welverdiende rust en douche. Daarna eet ze haar ontbijt. Ja goed gelezen, ze doet dit werk op nuchtere maag. Wij westerse vrouwen zijn in vergelijking met haar verwend. We weten niet hoe goed we het hebben en welke vanzelfsprekende luxe we hebben.
Door dit te zien kijk je anders naar de wereld. Ik zie hoe de moeder van Manu haar taak om naar de jungle te gaan ter harte neemt als een vanzelfsprekendheid. Ze is fysiek ook erg sterk. Manu zal iets anders dienen te doen want haar lichaam is hier echt niet voor gemaakt. Ik hoop dat ze later een lieve man vindt met een goede job zodat ze haar een gasvuurtje kan aanschaffen en niet naar de jungle moet.
Rattan vertelde me tevens dat ze er voor gezorgd wordt dat er een nieuwe jungle wordt geplant zodat ze niet zonder jungle komen. De jungle is ook nodig om de natuur in evenwicht te houden. Ik ben blij dat ze dit inzicht hebben.
7 februari : 2 dagen geleden ben ik samen met de moeder van Manu, Indra en Manu zelf naar een vriendin van de vader van Indra geweest. Opnieuw mensen uit een hogere kast met een mooi groot stenen huis met zelfs marmeren vloer. Iets wat ik helemaal nog niet gezien heb in deze omgeving. De oudere vrouw des huizes was best vriendelijk. Wij hadden wat bananen en koekjes bij om niet met lege handen aan te komen. Ook hier had ik het voornemen even vriendelijk en sociaal te zijn als ik ook voor andere ben. Ik merkte al hoe Indra een heel verhaal deed over mij. Ik zie dat ze dit heel leuk vindt omdat ze zo ook iets te vertellen heeft aan de oudere vrouw. Ze is best fier dat ik in haar huis woon. Het was ook een reden om op bezoek te gaan. Normaal komen ze er niet. Toch vreemd die wereld hier. Tijdens het bezoek merk ik er weinig van. Ik krijg weer chai laat foto's zien van mijn gezin,vertel hoe ik het hier vind, gebruik heel wat humor en dans zelfs voor hen. Ze wilden dit zien van mij maar zijn zelf veel te verlegen om dit te tonen. Ik heb hun door mijn dansen proberen te tonen dat dit echt niet nodig is als vrouwen onder elkaar, dat dit net plezier geeft, een vorm van uiting van vrijheid. Er werd gelachen, er werd me gevraagd om daar een nacht te slapen en te eten. Ik heb hiervoor bedankt omdat ik heel goed af ben bij mijn gastgezin. Ik merk dat als jezelf alle schaamte loslaat, mensen dit echt weten te appreciëren omdat ze dit diep in hunzelf ook graag willen. Bij het naar huis gaan kregen we nog een zak meel, een zak rijst en radijs. Genoeg voor enkele goede maaltijden. Ik leer dat vriendelijkheid en openheid beloond wordt. Manu geeft aan dat deze vrouw anders nooit iets tegen haar zegt. Ik vertel haar dat ze zelf de stap moet zetten als ze wil dat mensen met haar praten. Als ik niet op bezoek ga en vriendelijk ben, komen ze ook niet naar mij. Voor haar niet gemakkelijk maar ze kon het zien.
Gisteren zijn Manu en ik gestart om kledij te maken. Ik had wat stof gekregen en Rattan heeft 2 weken geleden een tweedehands naaimachine gekocht. Eentje dat met de hand bediend wordt. Dus 1 hand om te naaien en eentje om aan het wiel te draaien maar het werkt perfect. Zo kunnen we goedkoop iets moois maken. Manu is laatst voor een aantal maanden een naaicursus gaan volgen. Ze kan dit best goed. Ik probeerde om op mijn manier een patroon te maken terwijl Rattan en zijn vader op mijn vingers zaten te kijken. Pfff niet gemakkelijk want ik werd goed in het oog gehouden. Ik deed dit heel anders dan Manu en in hun ogen dus niet te vertrouwen. Ik kreeg meermaals commentaar en op een gegeven moment waren de twee mannen mij aan het uitleggen hoe ik het moest doen. Ongelooflijk hoe zij gewoon zijn om te komen invullen voor jou. Ik zag hoe ik in het begin onzeker werd en begon te twijfelen aan mezelf. Voor je er erg in hebt, heeft het je zo te pakken dat de zin erin verdwijnt. Ik wou al niets meer maken en liet alles gewoon bezinken tot ik zag hoe ik mezelf weer heb laten beïnvloeden door anderen. Zo krijg ik nooit in de wereld wat ik wil maken. Dus, met nieuwe moed begon ik opnieuw. Ik luisterde naar de adviezen maar volgde alleen wat ik echt wou. Dit werd al snel duidelijk voor de mannen met als resultaat dat ze stopten met hun commentaar.
Hier in India moet je daar zo alert voor zijn. Mannen zijn echt gewoon om de vrouwen te vertellen hoe dingen dienen te gebeuren. In dit gezin leren ze dat dit niet door elke vrouw genomen wordt. Ik ben er een voorbeeld van. Ik confronteer hun ook met hun gedrag en ik moet zeggen dat ze er ook naar luisteren. Ze proberen het te begrijpen maar ik voel dat ze het snel weer kwijt zijn. Het is zo ingebakken in hun systeem. Zo ook voor de vrouwen om maar te volgen en niet in hun eigen kracht te gaan staan. Ik heb hierover al heel wat gesprekken gehad. Ze staan er in dit gezin gelukkig voor open. Het is voor hun ook heel nieuw om anders naar vrouwen en elkaar te kijken. Ik zie dat ze erg proberen er iets mee te doen. Zo voel ik dat het luid praten, discussiëren en becommentariëren heel wat verbeterd is. Ze praten zachter met elkaar en proberen ook meer naar elkaar te luisteren, super gewoon dat ze hier iets mee doen.
Ik kan alleen maar respect voelen. Ik merk ook dat het luid praten soms nodig is omdat dit vaak de enige manier is om hun frustraties te uiten. Aangezien men hier niet zomaar zijn gevoelens kan uiten en mensen vastzitten in een systeem, moet er een tegengewicht zijn om die frustraties en het gevangen zitten te uiten. Hier gebeurt dit via woorden in een gesprek met anderen. De vastzittende frustratie wordt hier op de ander geprojecteerd. En dit gebeurt bijna constant. Mensen hier zijn zich er niet bewust van. Ik probeer dit telkens duidelijk te maken door hun eigen gedrag te spiegelen door ook luid naar hen toe te spreken. Ze verschieten als ik dit doe omdat ze dit van mij niet gewoon zijn. Maar deze lieve mensen zijn bereid om naar hun gedrag te kijken en dat alleen al is fantastisch. De wereld wordt er een klein stukje zachter van en zij kunnen het weer doorgeven aan anderen. Ik merk dat ze doorheen de weken steeds minder hevig discussiëren. Fantastisch toch!
Echt hun ware gevoelens uiten vinden ze moeilijk. Ik doe dit als ik het moeilijk heb en merk dat hen dit soms uit hun evenwicht brengt. Ik kan echter niet blij zijn als ik me verdrietig voel. Het is voor mij niet altijd gemakkelijk om in het Indische systeem te functioneren. Hier zijn heel wat regels die ik ontgroeid ben maar waar ik nu opnieuw mee gecontroleerd word. Zeker als vrouw is dit niet gemakkelijk. Je moet je zo gedragen, dit mag en dit niet....
Soms is dit teveel en moet ik dit ook verwoorden omdat dit me helpt het los te laten. Ze nemen me altijd serieus en proberen me te helpen wat niet echt mijn vraag is. Gewoon uiten van gevoelens en dat dit er mag zijn is wat ik nodig heb. Dit vraagt tijd. Ik zie ook dat ik gewoon moet aanvaarden dat is wat is. Het geeft ook rust. Het fijne is dat ik zie dat ook Manu en zelfs Rattan probeert om zijn gevoelens te uiten en het raakte me gisteren diep toen ik zag dat Rattan voor het eerst zijn ware gevoelens aan zijn vader vertelde. Ik kon niet begrijpen wat er gezegd werd wat ook niet nodig was. De gezichten vertelden me alles. Hij was naderhand een ander mens, heel wat lichter. Bevrijd van zwaarte. Dit maakt mij alvast gelukkig.
9 februari: Manu en ik zijn vandaag alleen thuis. Vanmorgen is Sounil (de zoon van de oudere zus van Rattan die ook in dit gezin woont zodat hij naar school kan wat niet lukt bij zijn moeder) naar school vertrokken, vader van Rattan gaan werken en Rattan, Mohan (halfbroer van Rattan) en zijn moeder naar Nepal vertrokken voor de begrafenis van de zus van de vader van Rattan. Vader van Rattan kan niet mee opdat hij nog in rouw is van het overlijden van zijn vader in december. De rouwperiode bedraagt 6 maanden. Vader van Rattan kan dan niet naar een tempel of een begrafenis en dient die hele periode in het wit gekleed te zijn. Vandaag wordt er in het gezin niet gegeten aangezien er iemand overleden is. Omdat het een tante is, wordt er de dag van de begrafenis niet gegeten en daarna weer wel. Is het een nonkel of iemand uit het gezin zelf dan wordt er voor 11 dagen sober gegeten zonder look, ajuin en nog bepaalde kruiden. Ze mogen hun dan 10 dagen niet wassen, geen was doen, niets kopen en sober eten. Heel anders dan bij ons en weer een verschil tussen een tante en onkel. Voor ons vreemd maar hier normaal. Ik beslis om mee te doen en zal vandaag ook niet eten. Niet eten betekent dat jij respect toont voor de overleden persoon. Hier in India wordt je dezelfde dag nog gecremeerd aan een rivier in de buurt. Hooguit de dag nadien. Begrijpelijk omwille van de temperatuur en het ontbreken van koeling. Het komt me goed uit dat we vandaag niet eten omdat ik voor het eerst voel dat mijn darmen wat rust nodig hebben. Een maand heel anders eten is voelbaar in mijn lichaam maar gelukkig met beperkte klachten. Voor mij wordt er gelukkig zonder pikante kruiden gekookt, anders zou ik al veel langer problemen hebben gehad. Mijn lichaam is niet bestand tegen zoveel pikante kruiden.
Voor het eerst sinds een maand voel ik terug hoe stilte klinkt nu iedereen het huis uit is en Manu en ik alleen zijn. Het doet me goed om dit weer te ervaren. Niemand die luid spreekt of discussieert of goed bedoeld me zegt wat ik wel of niet mag doen. Ik voel hoe ik in de stilte beter contact kan maken met mijn lichaam en ja het zegt, ik heb rust nodig. Bijna een maand constant met mensen samen leven in een kleine ruimte is voelbaar aangezien ze zo anders met elkaar omgaan dan dat ik gewend ben. Vandaag neem ik me voor heel goed bij mezelf te blijven en enkel te doen van ik echt wil en voel dat ik nodig heb. Na de chai hebben Manu en ik nog wat zitten naaien aan mijn nieuwe kledij tot we voelde dat we moe waren. We zijn beide op bed gaan liggen voor een heerlijk dutje. Zo fijn om gewoon te volgen wat je echt nodig hebt. Ik zie dat Manu er ook van geniet. We kunnen goed met elkaar opschieten. Ook zij kan nu de rust ervaren omdat ik niet luid praat en haar geen opdrachten geef of zegt wat ze al, dan niet moet doen. Een verademing voor ons twee. Ik wou eventueel met haar naar het dorp om naar de markt te gaan. Dit kan echter niet omwille van het overlijden. Dit respecteer ik, dus vandaag een dag thuis. Manu wil nog wat naaien en ik werk aan mijn blog en laat verder de dag komen zoals deze zich aandient.
Gisterenavond stelde de vader van Rattan mij als voorbeeld voor zijn kinderen Manu en Mohan en kleinkinderen Sounil. Ik was wat verbaasd. Hij vertelde hen dat hij zag hoe ik een bepaalde discipline in mijn leven bracht door elke dag rond ongeveer hetzelfde tijdstip me te wassen, de was te doen indien nodig, taken in het gezin opneem, mensen bezoek of in het huis iets doe zoals naaien, aan mijn blog werk en dan mezelf de ontspanning gun en vreugde om wat te dansen of te lezen en ook nog zorg dat er fijne contacten zijn met het gezin en er wordt gelachen. Ik doe dit alles, aldus de vader, zonder te klagen of te morren. Hij ziet die zelfdiscipline als iets waardevols en hij zou willen dat zijn kinderen en kleinkinderen dit ook zouden leren door mij als voorbeeld te nemen. Ik was echt verrast en had niet gedacht dat de vader mij zo goed had geobserveerd en dit had geconcludeerd. Ik wist niet direct hoe me te voelen met deze mooie woorden.
Ik neem ze in alle dankbaarheid aan. Hij heeft mij hierdoor ook de spiegel voorgehouden en ja ik was best fier op mezelf. Het kan zo goed doen om complimenten te krijgen. Ik leer dat het dus ook super fijn is om dit aan mensen te geven. Zo kan je voelen dat je een waardevol mens bent. Daarnaast merk ik dat door gewoon jezelf te zijn, je inspirerend kan zijn voor anderen. Gewoon geweldig hé.
Vader van Rattan is echt een wijze man. Manu deed vanmorgen haar beklag aan hem waarom hij sinds mij komst nu veel positiever is en ook met haar omgaat en waarom hij dit 10 jaar eerder niet deed. Hij vertelde haar dat als je een huis wilt bouwen met alleen maar perfecte stenen, dit nooit een mooi huis kan zijn maar als je een huis bouwt met goede en minder goede stenen het huis heel prachtig is. Zo is het leven ook. Als je alleen maar naar de mooie dingen wilt kijken en al het andere veroordeelt, dan sluit je heel wat mensen uit. Als je zowel het goede als het minder goede van de mensen aanvaardt, heb je heel veel vrienden. Prachtig hé. Ik kan het niet beter verwoorden. Ik zag dat ook Manu er stil van werd.
En ja we kunnen het huis niet uit maar net komt er een hele klas schoolmeisjes aan die me wensen te ontmoeten. Eentje had me blijkbaar al eens gezien en samen hebben ze beslist om onder de lunchpauze naar hier te komen om mij te zien. Een hoop verlegen meisjes die niet weten hoe zich te gedragen ten opzichte van mij. Ik geef allen een knuffel en kus en voel hun onwennigheid. Ik nodig hen uit om op het erf te komen wat ze grotendeels doen. Een deel blijft op straat staan, te bang en onwennig. Ik stel me kort voor en vraag of ik een foto mag nemen. De meisjes met de meeste moed stemmen toe. Ze hebben niet veel tijd omdat de school terug start. Ik geef aan dat ze later altijd mogen langstkomen dat ik dit zeker apprecieer. Ze geven aan dit te doen en hup weer de fiets op terug naar school. Een blits maar tof bezoek. Een leuke verrassing van de dag. Wie weet wat de dag nog te bieden heeft.
Een uurtje later komt een nieuw groepje schoolmeisjes al even verlegen. Eentje durft te praten en stelt vragen. Ze willen foto's zien van mijn gezin. Ik vertel dat ik graag naar de klas kom om wat over België te vertellen en mijn ervaringen in India te delen. Ze vragen het aan hun leerkracht. Ik ben alvast benieuwd. Engels kunnen ze niet spreken omdat ze op school alleen geschreven Engels leren. Super jammer omdat dit niet zoveel opbrengt. Engels spreken dienen ze hier blijkbaar zelf te leren maar dit is moeilijk als niemand hen de uitspraak leert. In Delhi spreekt de jeugd wel Engels omdat ze hier via tv en media leren. In dit dorp heb je dit niet.
10 februari: Peter heeft ondertussen in opdracht van mij een rekeningnummer geopend. De rekening krijgt de mooie titel 'Purity for India en Nepal' omdat dit voor mij zowel betekenis heeft voor de buitenwereld en alles rondom ons maar ook voor de binnenwereld van de mens. Ze staan niet los van elkaar. Als een mens zķich innerlijk beter voelt, verandert de buitenwereld mee. Als we de buitenwereld aangenamer maken, voelt de mens zich beter. In dit gezin heb ik dit letterlijk zien gebeuren. Door mijn aanwezigheid is er meer vreugde ontstaan bij hen en is het toilet tot stand gekomen. Het toilet zorgt weer voor zoveel meer gemak waardoor de stress hierrond is verdwenen.
Ik heb het verlangen om voor meerdere mensen hier een toilet mogelijk te maken. Daarnaast zie ik dat een gasvuur voor veel mensen hier ook geen overbodige luxe is. Indien ze dit zouden bezitten dienen ze niet meer naar de jungle te gaan om dat zware hout kilometers lang te dragen. De jungle blijft dan ook beter bespaart. Vandaag was nog een jonge vrouw op bezoek die vanmorgen hout was gaan halen in de jungle. Ze is 3 maanden zwanger van haar 2 de kindje. Ook oudere vrouwen dienen nog te gaan. Als ze een gasvuur hebben, kunnen ze daar op koken en is het gesleur niet meer nodig. Ik zou dit zo graag voor deze mensen realiseren maar alleen kan ik dit niet. Dus lieve mensen die mij blog lezen, ik zou elke gift tenzeerste op prijs stellen. De wereld zou er echt een beetje mooier van worden. Hoe klein ook het wordt hier zeer nuttig besteed. Alvast bedankt vanwege Rattan en mij. Nepal heb ik ook toegevoegd aangezien ik hier binnenkort naar toe ga en de nood er hetzelfde is.
Purity for India andere Nepal BE08 6528 4644 4213
En lieve mensen, als het enigszins kan, zou ik het erg appreciëren als jullie mijn blog nog met andere mensen delen. Alvast bedankt vanwege Rattan en mij.
Ik wil nog even toevoegen dat een toilet (gebouwtje en toilet zelf, zoals wij het gemaakt hebben) hier ongeveer tussen de 250 en 300 euro's kost en een gasvuur met leiding ongeveer tussen de 350 en 400 euro's. Zo hebben jullie een idee van de kost.
