28 oktober 2016: eergisteren een dagje rustig aan gedaan. Wat langer de tijd genomen om te ontbijten wat te winkelen en voorbereidingen te doen voor de trip naar de bergen. Die dag vernemen we dat het gezin waar we de geitjes voor kopen toch niet naar de bergen gaat maar na grondig overleg met hun vader beslist hebben iets hoger op te gaan wonen in een huis met wat grond om te cultiveren dat ze voor een klein bedrag kunnen huren en pachten. Er is een jungle in de buurt voor de geitjes en met dat inkomen samen met opbrengst van het land kunnen ze best een goed leven hebben. Voor mij helemaal ok. Ik wil niet voor heb beslissen waar ze gaan wonen. Ik had de geitjes beloofd en houd me aan deze belofte. Dat ze uiteindelijk kiezen om toch niet naar de bergen te trekken maar iets hoger op in deze buurt maakt op zich niet uit. Ze verbeteren hun leven en dat maakt mij blij.
Gisteren vertrokken we dan uiteindelijk naar de bergen. Eerst nog een bezoek gebracht aan vrienden die we vorige keer ontmoet hebben.
Het was al tegen de middag vooraleer we echt op weg waren. Na 4 uur rijden, bereikten we Dadeldhura, een stad in de bergen een aantal km voor het dorp waar ik naar toe ga. Aangezien het na 1 uurtje donker wordt, beslissen we om in Dadeldhura te overnachten. We vinden een gezellig hotelletje waar ik een ongelooflijk uitzicht heb. De kamer is best proper en kost nog geen 5 €. Ik verschiet van de prijs in kombinatie met de gerieflijkheid van de kamer. Dit vind je zelfs niet India. Het voelt super hier in de bergen. De sfeer hier is heel anders. Het lijkt veel ruimer, de lucht is heerlijk en het uitzicht geweldig. De mensen zijn tevens anders. Dit is een buurt waar toeristen niet komen, misschien dokters vanuit het buitenland met een gerichte opdracht. Toch kijken mensen me hier veel minder aan dan in Mahendranagar. Ik ga meer op in hun huidig bestaan. Dat voelt fijn omdat ik op die manier meer mezelf kan zijn. Na te zijn geïnstalleerd in mij gezellig kamertje, een koffie te hebben gedronken, bezoeken we de stad Dadeldhura. Het is ondertussen donker en al heel wat frisser buiten maar dat houdt me niet tegen. Ik wil het stadje graag zien en blijkbaar dien je vandaag iets te kopen voor Dewali waardoor het jou tijdens het jaar vreugde en geluk kan bieden. Maar wat kopen? Ik weet niets gericht, ik zal het wel ontdekken. Het stadje bestaat uit een hoofdstaat met aan twee kanten kleine winkeltjes, op zich het gekende straatbeeld alleen dat de straat nu mooi versierd is omwille van Dewali in het vooruitzicht. Tijdens het wandelen door de straten komen we heel wat groepjes kinderen tegen die het liedje zingen met de beste wensen in hoop zo wat geld te krijgen om Dewali te vieren. Dit maakt het allemaal best gezellig. Aangezien het al wat later is, sluiten al een aantal shops. We kijken wat rond en komen uiteindelijk terecht in een shop waar ze vooral keukenartikelen verkopen. We zien een kleine waterkoker waar we al een tijdje naar opzoek waren. Super handig om zelf koffie te zetten. Ik heb er meegenomen vanuit België en kan ook echt genieten om op mijn gemak een tasje koffie te drinken. Dat wordt het dus voor mijn Dewali, een waterkoker en dat gaat me zeker vreugde brengen. Met een voldaan gevoel wandel ik weer naar het hotel. Na een lekker avondmaal en goed te hebben gelachen omwille van een grappige situatie was het tijd om te gaan slapen. We spreken af om 's morgens op tijd te gaan ontbijten. Rattan komt me wakker maken rond 6u. Pfff nog moe maar als hij me vertelt om door het raam te kijken, was ik snel uit mijn bed en nog sneller mijn kamer uit met mijn tablet in mijn hand. Buiten zag ik een ongelooflijk mooie zonsopgang die ik graag op foto wou zetten. De hemel kleurde rood achter de bergen en daarna verscheen een rode zon. Hier wordt een mens helemaal stil van. Wat heeft God mooi dingen voor ons geschapen en ben ik een gelukkig mens dat ik daarvan mag genieten. Na een douche tijd voor een ontbijt en ook dit was heerlijk. Weer heel anders dan in Mahendranagar en wat mij betreft zelfs beter. Zelfs het personeel is heel gemotiveerd, zien werk en zorgt voor een goede service. Ze zijn nog geen buitenlandse toeristen gewoon maar ik kan hier wel zeggen dat de hygiëne en het eten dat ze aanbieden zeker door buitenlandse toeristen kan geapprecieerd worden. Naar mijn gevoel staan ze een streepje voor op de mensen van het guesthouse in Mahendranagar. Het is alleen moeilijker om hier te geraken maar ik neem het er graag bij. Na het ontbijt gaan we op weg naar het dorpje in de bergen. Ik laat mijn koffer in het hotel achter en neem alleen een kleine rugzak mee met hoofdnoodzakelijke spulletjes. Ik dien het namelijk zelf te dragen voor de afstand die we te voet dienen af te leggen. We proberen met de auto zo ver als mogelijk te geraken maar weten niet echt hoe de toestand van de weg is. We rijden met een gewone auto op een route die normaal voor jeeps bedoeld zijn. Het wordt een waar avontuur. Rattan vraagt aan verschillende jeeps die ons kruisen hoe de weg is en we horen telkens dat het mogelijk is. Ik heb vertrouwen dat we er wel geraken. Zo rijden we aanvankelijk een 4 tal km over heel stoffige weg maar het is haalbaar. Na 4km staan we stil omwille van een vrachtwagen en graafmachine die midden op de weg staan. De machine vult de vrachtwagen met serieuze stenen. We kunnen niets anders dan gewoon wachten tot ze klaar zijn. Na een 10 tal minuten is het zover en kunnen we weer verder. We moeten nog een heel stuk door bossen, heuvels, steile bergwegen tot we aan een rivier geraken. Hier moeten we met de auto door rijden. Rattan test of de rivier niet te diep is, steekt deze eerst te voet over, gaat een gebed doen in de heilige tempel die dicht bij de rivier ligt en komt weer terug. Het gebed heeft hem de nodige kracht gegeven om de rivier over te steken ook al is deze naar mijn gevoel vrij diep. Als hij het vertrouwt, wie ben ik dan om hieraan te twijfelen. Met de nodige snelheid geraken we snel door de rivier heen. Pfff best spannend. Dan nog een aantal steilen wegen tot deze letterlijk stoppen. We komen daar wat kinderen tegen die verschieten dat er een auto komt. Dit zijn ze in deze streek absoluut niet gewoon. Hier dienen we de auto achter te laten en te voet verder te gaan. We zijn al verschillende uren onderweg, vermoeiend maar de uitzichten verzachten dit helemaal. Ongelooflijk mooi is de omgeving hier en niet te begrijpen dat de mensen hier op zo moeilijk bereikbaar gebied kunnen wonen. De huisjes die we onderweg zijn tegen gekomen zijn heel idyllisch. Dan mijn schoenen aan, rugzak op mijn rug en stappen. Stukken zijn best steil maar we dienen maar een klein uurtje te stappen en we zijn waar we wilden aankomen. Ik word stil en kijk met verwondering naar het dorpje dat verspreid op de heuvel ligt. Eenvoudig maar mooi en de sfeer is best bijzonder. We stappen voorbij een waterpunt waar de mensen vanuit het hele dorp water halen en hun vee laten drinken. Er is maar 1 waterpunt waar iedereen zijn pot of kan dient te vullen. Dit zorgt hier, hoor ik later, vaak voor discussies over wie eerst is. Deze mensen zouden echt geholpen zijn als ze meerdere waterpunten zouden hebben, een idee dat langzaam begint te groeien. Ze hebben een reservoir voor de dieren aangelegd maar dit is voor het hele dorp te klein.
We komen aan bij het huis waar ik mag overnachten. Het is een heel oud stenen huis waar een hele familie woont, vader moeder, zonen, schoondochters en kleinkinderen. Iedereen heeft zijn eigen plekje. We krijgen al snel een eenvoudige maar lekkere maaltijd. De mensen staan versteld om hier een buitenlandse vrouw te zien. Ze voelen zich vereerd met mijn bezoek en vragen zich af wat ze mij kunnen bieden. Ik verlang echter niets bijzonders, ben al heel blij dat ze me ontvangen en een slaapplaats geven. Ze sleuren voor mij een houten bed uit een kamer om naar een andere te brengen omdat in de eerste kamer je de geur van de dieren hebt. Ik krijg een kleine kamer voor mezelf met een houten bed met planken met daarop een rieten mat, een deken en een laken om op te liggen en een deken om mij warm te houden. Geen matras maar ik trek mijn plan wel. Toilet kan ik niet gebuiken omwille van de hygiëne dus kies ik maar om in de natuur te gaan, is niet de eerste keer. Ik ben best blij met de aparte ruimte en het houten bed. Al de anderen slapen wellicht gewoon op de grond. Na het eten bezoeken we het dorp en maken kort kennis met de mensen. Iedereen is verbaasd met mijn komst en dit zorgt natuurlijk voor vragen. Toch valt dit best mee. Het wordt snel donker waardoor we terug naar het huis dienen te gaan. Hier werk ik aan mijn blog en bespreek ik samen met Rattan het idee om met de mensen hier te bekijken of ze nood hebben aan het bouwen van een groter waterreservoir voor de dieren en meerdere waterkranen voor de mensen. Rattan heeft al wat zitten rond horen en opgevangen dat er best interesse voor is. Het idee groeit om een aantal mensen van het dorp samen te brengen en dit te bespreken. Ik vind het vooral belangrijk dat de mensen dit echt nodig hebben en voor dit idee willen gaan. Zij kunnen dan iets uitwerken omdat zij beter weten hoe dit moet en wat het beste werkt en ik kan zien in welke mate ik dit kan sponsoren. In dit dorp is waterverdeling best belangrijk en ik wil ingaan op de noden van hen. Op die manier heb ik het gevoel dat het geld, dat ik heb samengekregen vanuit België, goed besteed wordt.
Het wordt stilaan kouder, ik zit nog steeds buiten. Ik kijk terug op deze weer bijzondere dag. Ik ben op een plek gekomen waar mensen heel anders leven, niet te vergelijken met thuis. Ik geef me over en kijk wat het me brengt. Ik krijg het op dit moment niet allemaal geplaatst maar dat is niet nodig. Ik laat gebeuren en kijk uit naar wat de dag van morgen me te bieden heeft maar ook de nacht die volgt. Ik slaap in een kamer zonder deur en hoop dat ik het warm genoeg zal hebben. We zien wel.
30 oktober 2016: Ik heb best een goede nacht achter de rug, ik was goed moe van de rit. Ik ben 1 keer wakker geworden omdat ik het wat koud had maar met een extra truitje was dit opgelost. Om 6u opgestaan aangezien ik al beweging hoorde. Vandaag is het Dewali. In dit bergdorp is dit niet direct merkbaar. In de rest van Nepal worden de huizen versierd met kleurige linten, bloemen en lichtjes. Hier hebben ze daar geen geld voor. Dewali heeft een hele betekenis. Het wordt 5 dagen gevierd. Twee dagen voor Dewali wordt er gebeden voor de kraaien, omdat ze staan voor het brengen van nieuws en gevoelens. De dag voor Dewali bidden ze voor de honden omdat deze staat voor veiligheid (bescherming van het huis) en eerlijkheid. De dag van Dewali zelf vieren ze Lukxmi en zij staat voor geld en voorspoed, voor de vrouwelijke koe. De dag na Dewali vieren ze het hebben van nuttige bruikbare dingen zoals de stieren die op het land werken, een hamer, spaden, pannen, naaimachine,.... deze worden gewassen of schoongemaakt en men bedankt God voor al die dingen, vragen voor voorspoed zodat hen dit steeds mag geschonken worden, wish karma Day wordt dit genoemd. De laatste dag worden de zusters en broeders geëerd om samen te kunnen zijn, geboren uit 1 moeder en vader. Zusters worden door de broers geëerd zoals de moeders voor de kinderen zorgen. En de zusters eren hun broeders door hen halskettingen te geven.
Allemaal rituelen die vreugde brengen en iets om naar uit te kijken hier in de bergen. Ik probeer 's morgens vroeg mijn blog te publiceren maar aan het huis lukt me dit niet. Internet verbinding is niet sterk genoeg. We moeten hiervoor de berg op zo'n 15 minuten wandelen en klimmen. Ik doe dit op nuchtere maag aangezien ze hier vroeg in de morgen niet eten. Het uitzicht is weer adembenemend en ik geniet van de wandeling en het uitzicht. Inderdaad bovenop de berg werkt het internet, langzaam maar het lukt. Het is heerlijk in de bergen en het is fantastisch hoe de kinderen hier in alle gemak over de heuvels lopen. Voor hen zijn de bergen een grote speeltuin. Ik blijf hier zeker 1 uur zitten en neem foto's van de schoonheid rondom mij. Rond 11u komen we weer thuis aan. We maken snel wat noedels om toch iets te hebben gegeten. Daarna zijn we uitgenodigd voor een ritueel in een gezin ter nagedachtenis van de overleden vader. De oudste zoon dient het ritueel te doen. Ik beleef dit voor de 3de keer en weet ondertussen hoe het verloopt. Tocht blijft het een fascinerend schouwspel. Na dit ritueel stappen we naar de mannen in het dorp met de vraag of ze morgen rond 10u aan de waterbron aanwezig willen zijn voor een gesprek rond de mogelijke bouw van een groter waterreservoir en meerdere waterkranen. Ze zijn allemaal enthousiast en willen graag deelnemen. Ze geven aan dat ze zeker niet willen dat ik de volledige kosten draag. Ze willen niet en verwachten ook niet dat ik alles zal betalen. Een geweldig voorstel, iets waar ik helemaal achtersta. Op die manier weet ik zeker dat ze het waterreservoir en extra waterpunten graag in de wereld willen zetten. Het hele dop heeft hier profijt van. We kunnen niet iedereen apart iets geven omdat er teveel huizen zijn. Sommige iets geven, maakt het moeilijk. Ik hoor van de mensen van het dorp dat er 3 gezinnen zijn die het echt nodig hebben. Het zijn oudere alleenstaande zonder kinderen. Daar wil ik graag iets voor doen en dit wordt ook door het hele dorp geaccepteerd zonder problemen. Niemand gaat hier moeilijk om doen. Ik ben benieuwd wat het morgen gaat zijn. Ik denk eraan de mensen zelf iemand te laten voorstellen die de verantwoordelijkheid en opvolging van dit project op zich wil en kan nemen. Uit ervaring weet ik dat mensen het best functioneren als ze in hun eigen kracht worden gezet en vertrouwen krijgen. Tijdens mijn verblijf hier kan dit hele project niet voltooid geraken aangezien ik maar kort blijf. Rattan zal dit opvolgen vanop afstand en indien haalbaar gaat hij op bezoek in dit dorp. Het concrete deel dient hier door de mensen zelf in de wereld gezet te worden.
De avond breng ik eerst door in het gezelschap van de mannen waar er heel wat gelachen wordt omwille van jokes die we maken. Een super gezellig moment. Het is al donker als we naar huis gaan. Daar zet ik me neer in de keuken waar de vrouw des huizes speciale chapaties maakt met sap dat uit stengels komt. Het lijkt haast lijm en ziet er erg glibberig uit. Op het eerste zicht echt niet smakelijk. Maar het is schijnbaar heel gezond. Ze mengt het met rijstmeel dat ze zelf gemalen hebben. Er wordt een laagje van deze brij in een hete pan gedaan en uitgesmeerd als een pannekoek. Men draait dit om in de pan en dan wordt er een laagje gekookte bonen opgesmeerd. Dit wordt weer omgedraaid in de pan en nog eens en hierop opnieuw de brei met de lijm. Ook al zag het er raar uit het smaakt uiteindelijk heerlijk. Na de geslaagde avond weer optijd mijn bed is. Ik voel aan mijn lichaam dat ik nu zonder matras slaap maar ik ga niet klagen. Dit brengt me niets verder. Ik hou mijn focus positief.
's Morgens wordt er voor mij een douche in elkaar gezet. Ik ben er heel blij mee na bijna 3 dagen me niet te hebben kunnen wassen. Het worden 4 stokken met daar rond een sari. Ik dien me op mijn hurken te wassen maar dat heb ik ondertussen geleerd. Ik ben blij met het warme water dat ze hebben gemaakt en geniet van het wasmoment. Ook al is het primitief, ik ben blij met het feit dat ik me kan wassen en dat doet echt deugd. Ik voel me weer een ander mens. Aangezien er nog tijd overblijft voor het eten klaar is doe ik mijn yoga oefeningen. Het doet me echt goed om dit in de ochtendzon te doen met zicht op de bergen. Daarnaast merk ik dat het tijd werd om weer naar mezelf te gaan. Ik hoor het gepraat op de achtergrond maar dit ebt weg. Ik voel hoe dit alles toch energie kost en de omgeving me soms uit mezelf haalt. Ik dien goed zorg voor mezelf te dragen en te blijven voelen wat ik nodig heb. Het is fijn om het project hier te verwezenlijken maar het leven hier is zo anders dan thuis en dit is niet altijd even gemakkelijk. Mensen stellen vragen, willen veel weten, staren me aan, staan soms met trossen rond me heen en dit beneemt me soms letterlijk de adem. Ik kan niet anders dan dit te benoemen om zo weer mijn ruimte te krijgen. Ik versta wel dat het voor hen een heel belevenis is dat er een blanke vrouw is, en ze mij van dichtbij willen bekijken maar ik heb mijn ruimte nodig om letterlijk te kunnen ademen. Voor mij een oefening om echt voor mezelf op te komen en uit het goed willen doen te stappen. Ik leer dit steeds beter.
Na de yoga krijg ik noedels voor ontbijt en nog een stuk van de pannekoek van gisteren. Er wordt niets weggegooid. Een heel ander ontbijt dan ik gewoon ben maar het smaakt me echt. Dan gaat het naar 10u toe, de tijd die we hebben afgesproken om samen te komen aan het waterpunt. De mensen zijn nog bezig met het decoreren van hun stieren uit dankbaarheid voor het werk dat ze gedurende het hele jaar leveren op hun velden. Dus eerst dit laten gebeuren en hier foto's van nemen want het is best een hele belevenis. En dan komen de mannen in groepjes naar het waterpunt. Mooi om te zien. Het gesprek begint al snel, hoe ze de verbouwingen zien, wat nodig is voor de vrouwen om de was te doen, dat dit gescheiden wordt van de waterkranen, hoe alles beter geëgaliseerd kan worden, hoe ze de pijp die van boven komt kunnen beschermen en de treden kunnen verbeteren,... Ik zie dat er mensen tussen zitten die naar mijn gevoel een goed inzicht hebben en met goede ideeën komen. Het wordt een heuse vergadering en er komen steeds meer mannen. Zo ongelooflijk om te ervaren hoe spontaan hier een vergadering ontstaat zonder dat er een gesprekleider is aangeduid. Ik film het hele gebeuren want het is echt de moeite. Ik word zo blij van wat hier ontstaat en voel dat het een goede keuze was om hier voor te gaan. Na verloop van tijd krijgen ze de vraag wat dit project zou kosten. Iemand heeft dit in een ander dorp helpen bouwen had daardoor een idee van de prijs. Ze geven direct aan dat ze zelf ook voor een deel voor de kosten willen instaan en dat ik zelf mag beslissen hoeveel mijn bijdrage is. We komen uiteindelijk tot een bedrag waarvan ik iets meer dan de helft zal sponseren. Het is een serieus bedrag uit mijn budget maar naar mijn gevoel de moeite waard aangezien een heel dorp hier profijt van heeft. Dan krijgen ze de vraag iemand aan te stellen die de verantwoordelijkheid wil dragen om het project in de wereld te zetten en het geld te beheren. Ze komen zonder grote discussie snel tot 3 mensen die ze aanstellen. Eentje is van de beneden kant van het dorp, eentje woont centraal en de andere van de bovenkant. Zo is elk gebied van het dorp vertegenwoordigd. We geven de eerste schijf van het bedrag aan de persoon van het benedengebied terwijl iedereen getuigen is. Als de werken gestart zijn krijgen ze de volgende schijven. We verdelen dit over de 3 aangestelde verantwoordelijke mannen. Dit alles gebeurt zonder enig probleem. Ik geef aan dat ik dit vertrouwen geef omdat ik erook van overtuigd ben dat de mannen de kracht in zich dragen om goed voor hun gezin te zorgen en ook voor het hele dorp. Dit wordt door iedereen beaamd. Ik trek een foto van de hele groep en er wordt een vreugde kreet geroepen ter bezegeling van dit project. Ik trakteer iedereen op een bidie, is een soort van sigaret, omdat de mannen dit roken om te genieten na hun geleverd werk. Het zorgt opnieuw voor vreugde. Ze dienen eerst nog hun velden te bewerken en nieuwe dingen te zaaien en dan start de bouw van een praktisch goed bruikbaar waterpunt en waterreservoir. Voor het eerst heb ik het gevoel dat hier echt iets moois zal ontstaan wat voor een heel lange tijd voor een positieve verandering zal zorgen. Het is dan nog gekoppeld aan Dewali, de wish karma dag waarin gebeden wordt voor voorspoed voor nuttige bruikbare dingen en werktuigen. De waterpunten en het waterreservoir zullen dit zeker zijn. Toch mooi hoe dit zo spontaan is ontstaan. Ja als je vertrouwen hebt dat het zich wel toont en je jezelf niet vastpint aan eerdere ideeën maar meegaat met de flow van wat zich aandient, alleen dan kan er iets moois ontstaan. It makes me so happy.
Daarna zijn we op bezoek gegaan bij de 3 oudere mensen die alleen wonen en niemand hebben om voor hen te zorgen. We bezoeken hen om te zien en te voelen wat ze echt nodig hebben. De eerste oudere vrouw was niet thuis, ze is blijkbaar voor even naar een ander dorp. De tweede oudere vrouw heeft het moeilijk om aan te geven wat ze echt nodig heeft. Dit hebben we als mens toch echt geleerd he, ons beschaamd voelen om iets te vragen wat we eigenlijk echt nodig hebben, ons beschaamd voelen om onszelf het beste te schenken. Ik herken dit gevoel maar heb geleerd dat me dit nergens toe brengt. Opkomen voor jezelf en echt uitspreken wat je wilt en nodig hebt in elke situatie is niet gemakkelijk maar alleen dit geeft jezelf weer waarde en een gevoel van geluk. We helpen onszelf niet door onszelf weg te cijferen en niet belangrijk te vinden. Ik accepteer wel als mensen het niet kunnen benoemen, het is wat het is en iedereen heeft een eigen keuze over hoe hij of zij naar zichzelf kijkt en waardevol voelt. Het is een hele weg om jezelf het beste te schenken. De vrouw geeft voorzichtig aan dat ze graag wat geld wil om rijst en meel te kopen als haar huidige voorraad op is. Ze heeft vooral nood aan eten. De derde is een oudere man die heel goed kan benoemen wat hij nodig heeft. Dit geeft mij echt een blij gevoel. Zo zie ik dat je ook niet beschaamd moet zijn, mensen zijn er om elkaar te helpen en als dit niet zo is, dan zegt dit meer over die andere dan over jezelf. Hij wil graag een matras omdat zijn lichaam zo pijn doet van op een mat te slapen, een deken om hem warm te houden voor de winter die komt, een warme vest en nieuwe kleren. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht als hij dit vertelt. Hij wordt al blij met het vooruitzicht dit te hebben. Zo anders dan de vrouw die in tranen schiet en niets durft te vragen. Twee verschillende manieren van hoe ze naar zichzelf kijken.
Daarna stelt ik dezelfde vraag in het gezin waar ik verblijf. Ook zij hebben het moeilijk om dit te verwoorden. Uiteindelijk doen ze een opsomming van de dingen die echt nodig zijn en kan ik hier een keuze uitmaken. Hun toilet is dringend aan restoratie toe, ze hebben nood aan kookpotten omdat sommige van de huidige kookpotten gaten hebben die ze wel gedicht hebben om ze alsnog te kunnen gebruiken en daarnaast zijn dekens echt nodig om hen de nodige warmte te geven voor de komende winter. Zelf zie ik dat kleren voor de kinderen ook een must is. Ik bekijk wat binnen mij budget nog mogelijk is. Na een gezellig kampvuur en een eenvoudige maaltijd ga ik de derde nacht in. We hebben besloten om de volgende dag rond de middag weer te vertrekken. Ook ik heb nood aan een matras, toilet en douche en gun me dit weer. Het werk dat hier op dit moment kan verricht worden is klaar. We dienen in Dadeldhura inkopen te doen voor de mensen waarvoor we dit beloofd hebben. We vragen de man des huizes om een dag later naar Dadeldhura te komen om dit alles weer naar het dorp te brengen. Het is een te grote opdracht voor ons om weer terug naar het dorp te rijden. We kunnen dit de auto en onszelf niet aandoen.
Na een gezellig brunch vertrekken we naar de auto die een stuk verder staat. Het gastgezin vergezelt ons tot aan de auto. Daar nemen we afscheid van elkaar. Ik ben blij dat ik hier 3 dagen mocht verblijven en super blij om al de ervaringen die ik mocht opdoen, iets onvergetelijk. Net voor we vertrekken vraagt de man des huizes me om terug te komen voor een bezoek. Ik weet niet wat de tijd zal brengen maar ik wil graag terug om te zien hoe ze de waterbron gebouwd hebben maar ook om dit gezin weer te ontmoeten.
Dan vertrekken we met de auto weer richting Dadeldhura. De eerste 9 km is een verschrikkelijke weg met heel wat stenen en kuilen. Ik voel de stress bij Rattan maar heb het vertrouwen dat alles wel goed komt. Ik kan zijn stress wel begrijpen omdat hij zich ook heel verantwoordelijkheid voelt en er niets in de buurt is als we mogelijke stukken aan de auto hebben. Als we over de rivier rijden, valt de auto stil. Stress ten top maar ik heb vertrouwen en ja de auto start weer. Na 9 km kan Rattan de grootste stress loslaten omdat het ergste stuk voorbij is. Na iets meer dan 2 uur rijden is de helse rit voorbij en kan Rattan een vreugde kreet uiten. Ik ben ook heel blij dat we er zijn want door de rit ben ik helemaal door elkaar geschut. Mijn hele lichaam doet pijn. We arriveren weer bij het hotel waar we onze bagage achterlieten en zien dat deze gesloten is net als alle winkels en dit omwille van Dewali. Na heel wat getoeter met de auto doet toch iemand open en krijgen we onze bagage en een kamer. Pfff ik heel content want het is echt tijd om te rusten. Vandaag doe ik niet veel meer, wat wandelen, iets eten en vroeg naar bed. De dag nadien sta ik weer op met een prachtig zonsopgang.
3 november 2016: Gisteren voormiddag zijn we inkopen gaan doen voor de oudere alleenstaande man in de bergen en het gastgezin waar ik mocht verblijven. De man van het gastgezin was naar Dadeldhura gekomen, samen met een jongen van het bergdorp om de artikelen die we gingen kopen in Dadeldhura weer naar het dorp te brengen aangezien een terugrit voor onze auto teveel gevraagd is. Zij hebben een ticket gekocht om met de jeep te gaan. Op die manier kunnen ze de artikelen goed vervoeren en naar het dorp brengen.
We startten in een winkel waar we beddengoed konden kopen. We kochten een matras, een dekbed, een kussen en overtrekken voor de oudere man en 3 dekens voor ons gastgezin. Daarna naar de shop met jassen en kledij waar we een dikke jas kochten voor de oudere man en 2 jassen voor het gastgezin, een speciale muts, typisch voor Nepal voor de oudere man en schoenen, warme broeken voor de kinderen van het gastgezin, warme vestjes voor de meisjes en 2 stofjes om kleren te maken voor de meisjes, daarna nog speciaal product om ongedierte te doden voor de oudere man en nog 2 stofjes om voor hem 2 broeken en hemden te maken. Ik heb echt genoten om dit alles te kopen alleen al met het vooruitzicht hoe blij ze zullen zijn als ze dit alles mogen uitpakken. Voor ons allemaal vanzelfsprekende dingen zoals de papa en mama van Koen uit België me schreven maar voor hun zijn dit ware geschenken zeker met de winter in het vooruitzicht.
Voor de 2 oudere alleenstaande vrouwen heb ik een gesloten briefomslag met geld gemaakt, hetzelfde bedrag als ik voor de alleenstaande oudere man in spullen gekocht heb. Zij kunnen het besteden aan rijst en meel, dit was hun wens. Voor de man van het gastgezin heb ik tevens een envelop gemaakt met wat geld om hun toilet te renoveren. Door de serieuze regenval tijdens de moesson is hun toilet deels meegespoeld. Hij heeft ze een beetje gerestaureerd met de beperkte middelen die hij had. Nu kan hij ze behoorlijk restaureren. De jongen die de spullen voor de oude man kwam ophalen, heb ik tevens een matras en dekbed gekocht aangezien hij pas in de stad werk gevonden had, een kamer deelde met 3 andere mensen maar niets had om op te slapen. Zo heeft hij een fijne start op zijn nieuwe werk. Hij was heel dankbaar.
Aan de bushalte waar hun jeep hen komt ophalen, nemen we afscheid. De man van het gastgezin was heel geraakt tot tranen toe en vroeg me nogmaals om hen zeker weer te bezoeken. Hij vertelde dat zijn hele gezin de voorbije avond mijn aanwezigheid miste. Dit raakte mij dan weer. Het gaat ook niet om al de spullen die we gekocht hebben, het gaat niet om wat we doen, het gaat om wie we zijn en wat je in een anders hart kan laten ontstaan. Hen een bezoek brengen, hun manier van leven respecteren, met hen leven, samen eten, samen aan een kampvuur zitten, samen praten, vreugde brengen, daar gaat het om.
Ik vind het alleen jammer dat ik hun gezichten niet kan zien als ze de geschenken ontvangen, vooral deze van de oudere man, maar ik kan me er een voorstelling van maken en dat is op dit moment voldoende. Ik ken ze maar sinds kort maar toch voldoende om ze in mijn hart te dragen.
Daarna was het tijd voor een tchai en om alles weer te laten bezinken. Op korte tijd is er heel veel gebeurd. Die namiddag zijn we een tempel gaan bezoeken en een fort in de buurt en hebben we genoten van het uitzicht van de bergen en zelfs deze van de Himalaya. De dag nadien wordt eentje van vertrekken uit Dadeldhura en opweg naar iets nieuw. Het beschikbare budget is ondertussen verdeeld. Er is nog een deel voor de geitjes maar deze kunnen nu nog niet worden aangekocht aangezien het gezin nog niet kan verhuizen. Ze dienen te wachten tot het vorige gezin uit het huis is waar zij dan terecht kunnen. Het vorige gezin heeft nog wat tijd nodig om te verhuizen en dan kunnen zij er gaan wonen. Als ze er wonen kunnen de geitjes aangekocht worden en eentje zal de naam Maria krijgen en eentje Satnam zoals beloofd. Ik kan er momenteel geen foto van nemen maar deze zal later zeker volgen.
De volgende dag kunnen we foto's nemen van de Himalaya omdat deze nu zichtbaar is en dan vertrekken we naar een nieuwe bestemming, eentje om van te genieten na al het verrichtte werk. We kiezen voor onontgonnen gebied wat nog niet echt toeristische is. Het wordt een avontuur omdat we niet weten wat het zal brengen. Het is 2u rijden doorheen de bergen naar de rivier beneden. We hebben ons door de mensen ter plaatse laten vertellen dat dit de moeite is. We gaan dit risico aan en laten ons verrassen en een verrassing wordt het. De natuur toont zich op zijn best met ongelooflijke mooie uitzichten op de terrassen en de rivier. We zien hoe de lokale mensen met hun stieren op het veld werken en passeren zelfs een soort festival waar heel wat meisjes in een stoet stappen met een pot water op hun hoofd. De betekenis hiervan is dat ze na Dewali naar de rivier gaan voor water en dit dragen ze naar een tempel voor voorspoed en geluk voor het komende jaar. Hier in Nepal, maar ook in India wordt er zoveel gevierd wat samenhorigheid creëert. Wij in België hebben nog weinig rituelen en zijn ook weinig verbonden met de Godenwereld. Naar mijn gevoel staan ze hier veel meer stil met wat de natuur hen schenkt en zijn ze veel dankbaarder voor wat er is. Dit tonen ze in de vorm van deze rituelen. Voor ons is alles meer vanzelfsprekend en wordt er ook weinig samen met een heel dorp gevierd. We leven veel meer individueel en delen vreugde in beperktere kringen. Een andere manier van naar de wereld kijken. Ik persoonlijk heb mogen voelen hoe krachtig vreugde kan zijn als dit met een heel dorp mensen kan gevierd worden.
Na 2u rijden tot op het verste punt diende we de hele weg weer terug te rijden aangezien er maar 1 weg is die niet verbonden is met een andere. Voor we vertrokken aten we in het stadje lekkere gebakken vis. De terugweg deden we in 1,5u omdat we nu niet meer diende te stoppen om foto's te nemen. Terug aangekomen in Dadeldhura reden we na een tchai terug naar het platte land richting Bardia Nationaal Park een 5u verder rijden. Na 3,5 u rijden werd het bijna donker en had ik het autozitten wel gehad. Pfff een hele opgave om door de bergen te rijden en het verkeer hier is nog gevaarlijker dan in India. Tegenliggers blijven niet op hun rijstrook maar rijden ook op jouwe. Gelukkig is Rattan een goede ervaren chauffeur maar ook hij kreeg er de nodige stress van. In de bergen heb je echt niet veel mogelijkheid om uit te wijken. Tegen de avond vonden we, na heel wat zoeken een hotel maar dat is ook alles wat ik kan zeggen. God, het eenvoudige huisje in de bergen waar ik sliep op een houten plank had meer uitstraling en was properder dan dit hotel. Geen andere keuze omdat doorrijden tot Bardia te veel tijd vraagt en we waren beiden moe van de rit. Voor mij is 1 ding duidelijk, morgen ga ik voor een korte rit. Maar toch kijk ik terug naar de mooie momenten van de dag. Je gedachten positief houden is in een hotel als dit belangrijk. Als je stilstaat met wat je ziet, hou je het niet vol. Gewoon accepteren, het beste ervan maken, je gedachten positief houden en weer uitkijken naar de volgende dag.
5 november 2016: De volgende dag vertrekken we naar Bardia Nationaal Park na eerst een koude douche te hebben genomen en een ontbijt. Ik ben deze keer blij dat we weer kunnen vertrekken. Dit stadje heeft weinig tot niets te bieden. Al snel wordt de omgeving veel mooier en zie ik weer natuur en in de verte de bergen. Ik voel dat ik echt wel van de bergen hou. Het is een heel andere energie dan het platte land zowel wat het uitzicht betreft als hoe de mensen zijn. We dienen een kleine 2 tal uren te rijden en voor mij is dit best een opgave. Ik ben niet echt een mens die gemaakt is om lang in de auto te zitten maar om ergens te komen hoort het erbij. We passeren onderweg een hangbrug die voor de Nepalese mensen best een attratie is maar voor ons iets gekend. Toch is de ligging van de brug met zicht op de bergen best bijzonder. We stoppen er om foto's te nemen en een lunch. We eten gebakken vis die vers gevangen is. Dit is niet zo moeilijk met de rivier in de buurt. Aan de rivier zien we een groep jongens en meisjes die met potten sleuren en zelfs met een muziekinstallatie. Ze hebben een 10-tal levende kippen bij, groenten en rijst en maken aan de rivier hun picknick. Een heel andere manier dan de uitstappen en picknick die de jongeren van België houden. Zij kiezen voor kant en klare dingen of kopen gewoon iets om te eten. Hier wordt het dus door hen zelf klaargemaakt en dienen ze zelfs de kippen nog te slachten. Voor ons onvoorstelbaar. Na de lekkere gebakken vis rijden we door naar Bardia en gaan we opzoek naar een cottage van een vrouw uit Nederland die een koppel vormt met een Nepalese man. Ze is uit Nederland vertrokken en heeft hier in Nepal een gastenverblijfje gebouwd. Ik zelf ben best nieuwsgierig hoe het eruit ziet en hoe ze dit uiteindelijk opgestart is en ervaart. Voor we er geraken rijden we over best een mooie weg tussen het woud. Als we Bardia naderen wordt de weg heel wat miserabeler en dat had ik niet echt verwacht omdat dit gebied toch iets meer toeristisch is. We vragen verschillende mensen of ze de weg weten naar de cottage van de Nederlandse vrouw. Ze sturen ons telkens de richting uit naar een steeds moeilijkere weg. We dienen zelfs weer door een rivier te rijden. Uiteindelijk komen we iemand op een brommer tegen die ons tot bij haar cottage brengt. Hij heeft zelf ook een cottage, gelegen niet ver van deze van haar. En zo komen we bij haar terecht. Ze was net naar de markt maar 10 minuten later verschijnt ze achterop de brommer van haar Nepalese man. Ze laat haar cottage zien en vertelt ons hoe deze is ontstaan. Ze heeft dit 3 jaar geleden opgestart samen met haar Nepalese vriend. Voorheen was ze manager in een verzekeringskantoor en dit heeft ze opgegeven. Ze zijn gestart met 1 kamer maar moesten al snel hun eigen kamer ook verhuren. Uiteindelijk hebben ze nog 2 kamers bijgebouwd en doen ze het beide goed. Ze bieden hun gasten wat avontuur aan in de vorm van een fietstocht of jungle bezoek. De man is al jaren gids in de jungle. Zij leeft nu iets meer dan een half jaar in Nepal en het andere deel van het jaar in Nederland. Ze gaat tijdens de moesson weer naar Nederland omdat er dan geen toeristen zijn en het gebied veel minder toegankelijk is. Zo heeft ze hier een nieuw leven opgebouwd. Het was best fijn om haar verhaal te horen en ik heb haar beloofd dit in mijn blog te zetten met een foto van haar cottage. We konden helaas niet bij haar overnachten omdat ze al volboekt was en dus kozen we voor de cottage van de man die ons tot haar bracht. Best ook een mooie plek om te verblijven ook al heb ik die nacht een muis op bezoek gehad. Ik was niet de enige. De dag nadien ontmoette ik een jong Nederlands koppel dat al een jaar van huis was en die me de vraag stelde of ik 's nachts een muis op bezoek gehad had. Zij dus ook. Ze zijn een jaar naar Australië geweest waar ze een half jaar in een bar gewerkt hebben om wat centen te verdienen. Nu zijn ze voor 3 maanden in Nepal, ze gaan nog naar Thailand en Vietnam en zullen uiteindelijk 2 jaar van huis zijn.Op zich heel knap hoe ze dit doen en een heel ander leven leiden dan een doorsnee Nederlander. Na een kort bezoek aan Bardia, ik kies niet voor een jungle bezoek omdat dit niet zo echt mijn groot verlangen is, rijden we weer verder richting Boudwel, een 340 km verder. Het wordt een hele dag rijden want 340 km in Nepal is een hele afstand en neemt heel wat tijd in beslag aangezien je hier maximum een gemiddelde van 50 km/uur hebt, maar we hebben leuke gesprekken en genieten van de landschappen. Die avond stoppen we in een klein stadje Lamahi iets voor Boudwel waar we overnachten. We ontmoeten een fijne man die het hotel runt en hebben ook met hem fijne gesprekken. Het is ongelooflijk mooi als er mensen op je pad komen met een verhaal. Het maakt je eigen leven zo veel rijker.
Na het ontbijt vertrekken we richting Boudwel met als eindbestemming Tansen een mooi bergdorpje hebben we ons laten vertellen. Na 2 uur rijden komen we in Boudwel aan, best een grote stad. Hier eten we wat en op vraag van mij doen we de winkelstraat. Zo komen we bij een kleermaker terecht omdat ik iets gekocht had wat iets smaller diende gemaakt te worden. Hier in Nepal is dit mogelijk op een half uurtje tijd terwijl je zelf een tchai drinkt en toekijkt hoe hij dit kledingstuk losmaakt en weer in de juiste maat aan elkaar naait. Ook hier krijgen we weer een heel verhaal maar ook het advies om naar Lumbini te gaan, de geboorte stad van Buddha. Een stad die ik 2 jaar geleden ook wilde bezoeken maar toen kozen we ervoor alleen India te doen. Nu ik dichtbij ben, is het best de moeite om dit mee te nemen en volgen we zijn advies. Net voor we vertrekken begint de kleermaker een kostuumsvest uit te tekenen in stof. Er hangen verschillende kostuumsvesten die hij allemaal zelf heeft gemaakt. Wat een talent, dat je dit met zo een eenvoudig naaimachine kan maken.
Tegen de avond bereiken we Lumbini. Na wat hotels te hebben bezocht op zoek naar een behoorlijk betaalbare kamer met ditmaal een zacht bed. Morgen bezoeken we de geboorteplaats van Buddha. Ik ben benieuwd.
Die avond mijmeren Rattan en ik over een volgend project. Beide dragen we het verlangen in ons om iets uit te werken waarbij een heel dorp zoals bijvoorbeeld het bergdorp dicht bij Dadeldhura, betrokken wordt, voordeel heeft en iets kan verdienen. Wat het precies wordt, is nog niet duidelijk maar de doelstelling is dat we een heel dorp willen opliften naar een gemeenschap die iets te bieden heeft, die mag gezien worden, waar iedereen belangrijk is en deel mag nemen, waar vreugde is en oude beperkende gedachten en gewoonte mogen losgelaten worden ....
