2 oktober 2017: Het is bijna zover. Over twee dagen vlieg ik weer naar India en Nepal. Deze keer niet alleen maar met 4 medereizigers, mijn nieuwe uitdaging maar wel eentje waar ik echt naar uitkijk. Het lijkt me super spannend om hen een stukje van India en Nepal te tonen, de drukte van Delhi een niet te missen ervaring, de mooie kleuren van de kledij, de veelheid aan winkeltjes, de gastvrije mensen, het lekkere eten, de prachtige natuur, cultuur en nog veel meer bijzonderheden....
Ik hoop hen zoveel ervaringen te laten opdoen dat ze met een gevulde rugzak weer naar huis kunnen, eentjewaar ze nog lang op kunnen teren.
Mijn medewerker in India heeft alvast heel wat werk verzet en zijn steentje ruimschoots bijgedragen om de 4 mensen een onvergetelijke reis aan te bieden.
Na 3 weken reizen met de 4 medereizigers gaan zij naar huis en blijf ik nog 3 weken om verder te werken aan mijn project. Het is nog niet helemaal duidelijk wat dit nu precies gaat zijn, maar ik heb geleerd dat het zich ginder wel zal tonen. Het wordt vast weer iets bijzonders. Het waterpunt van vorige keer is ondertussen volledig gerenoveerd. Ik heb het deels op foto's gezien maar ben zo benieuwd om het in het echt te zien wat zeker gaat gebeuren. Ik zal jullie de foto's zeker bezorgen.
De BBQ benefiet die ik 23 september organiseerde, heeft weer voor wat geld in het laadje gezorgd samen met giften van mensen die de bergbewoners van Nepal tevens een warm hart toedragen. In het begin van het jaar werd ik verrast door een bevriend koppel dat een deel van hun ontvangen cadeau geld vanwege hun huwelijk schonken aan het project. Het roert me echt om te voelen hoe ook andere mensen graag hun steentje willen bijdrage. Het geeft mij de moed om verder te doen en opnieuw een actie te organiseren zoals de benefiet om weer met een mooi bedrag de mogelijkheid te hebben iets moois te kunnen betekenen voor de mensen van Nepal.
De laatste weken zijn voor mij best druk geweest en gevuld met zoveel situaties die naar me toegekomen zijn, een aantal die best niet gemakkelijk waren maar waar ik leer om goed bij mezelf te blijven en altijd te geloven, 'het komt weer goed'. Ik moet eerlijk bekennen dat ik blij ben weer even de drukte van België te kunnen verlaten om me over te geven aan een plek, mensen en cultuur die me los laten komen van de vaste patronen van ons dagelijks leven en me terug bij een laag in mezelf brengen waar er meer stilte maar ook de grote vreugde om te mogen zijn .
Ik ervaar het als een voorrecht om dit te mogen doen, het maakt mezelf zo rijk aan ervaringen wat me een waar gelukkig gevoel schenkt. Ik ben een dankbaar mens en kijk echt uit naar de volgende 6 weken. Aan iedereen die me volgt op mijn blog, dankjewel voor je interesse, ik hoop via deze blog ook iets voor jullie te kunnen betekenen.
Wordt vervolgd....
Maar de afdaling is echt werken. Mijn focus kan ik niet verlagen want dan schuif ik uit wat al 5 keer gebeurt is. Ik voel hoe me dit weer energie kost, ik bengel weer vanachter. Ik merk dat ik mezelf weer tegen kom en frustraties naar boven komen. Ik laat me echter deze keer niet onderuithalen en spreek met mezelf af om gewoon rustig op mijn tempo altijd naar beneden te stappen met de zekerheid dat me dit zal lukken. Het zijn mijn eigen frustraties die me onderuit willen halen, ik ben me hiervan bewust en zorg ervoor dat ik ze op niemand projecteer. Zo blijft mijn energie zuiver, dit is iets wat me tijdens deze trekking zo duidelijk in beeld is gebracht. Het gaat eigenlijk niet om de trekking zelf maar om wat er me jezelf gebeurt. Het is een bijzondere leerrijke ervaring die ik, ondanks de zwaarte van de trekking, niet had willen missen. Ik merk dat bij iedereen op zijn eigen manier er iets gebeurt tijdens de trekking. Heel waardevol als je ervoor openstaat. Nu ik mijn energie gevonden heb, stap ik rustig verder terwijl de anderen een halte houden. Ivan is tevens al verder gestapt dus weet ik dat ik achter hem ben. Zo loop ik op dat moment niet meer als laatste aangezien Rattan, Lien en Walter een halte houden. Op een gegeven moment zie ik een zandweg die wellicht een kortere weg is maar iets in mij geeft aan gewoon het hoofdpad te volgen. Ik stap door zonder te stoppen. Dan komt er een splitsing ik weet ik niet goed welke kant uit maar een vrouw die er net was stuurt me naar rechts. Ik volg haar aanwijzing en kom na een tijdje in het dorp beneden aan. Ik ben verbaasd dat ik Ivan nog steeds niet heb gezien en de anderen me ook niet hebben ingehaald. Ik zet me neer om wat te wachten want in het dorp is de weg niet meer zo duidelijk. Ik wacht ongeveer 10 minuten maar zie nog steeds niemand alleen de dorpsbewoners die me vreemd aankijken. Er ontstaat even twijfel, heb ik dan toch de foute afslag genomen maar anderzijds zie ik het dorp dat we van bovenuit zagen en waar we moeten zijn. Ik vraag aan een vrouw of dit de weg naar een jeep is en dit bevestigd ze. Dan moet het juist zij want we dienen een jeep te nemen naar de hoofdweg. Ik voel nog twijfel maar iets zegt dat ik juist ben. Ik wacht nog even en hoor uiteindelijk iemand van bovenuit mijn naam roepen. Gelukkig, ze zijn in zicht inclusief Ivan. Nu bleek dat iedereen dat zandwegje had genomen dat echter geen verkorte weg was maar een extra langere weg. Ik had dus de juiste genomen en dit verklaarde ook waarom ik Ivan niet was tegen gekomen. Ik was fier op mezelf want na altijd als laatste te hebben gewandeld, kwam ik als eerste onder aan. Best grappig.
Het dorpje waar we doorwandelen tot aan de plek waar we de jeep dienen te nemen was bijzonder idyllisch. Ik kan daar zo blij van worden om die huisjes te zien met het groen er rond en het water.
Na het ontbijt wandelen we naar de bazar op zoek naar nog wat laatste soeveniers of koopjes, de sjaaltjes vallen vooral in de smaak. We vinden winkeltjes waar we warme kledij voor de bergbewoners kunnen kopen wat ik met het geld van mijn project kan bekostigen. Mijn medereizigers hebben nu tevens een idee hoe de mensen leven en wat ze kunnen gebruiken. Het lukt me echter niet om geld af te halen wat maakt dat we ze niet effectief kunnen kopen. Toch was het fijn om de winkels te vinden waar ik het dan de volgende dagen kan aankopen. Ik ga op Manu wachten want die komt binnen 2 dagen. Zij gaat zeker weten wat nodig is. We genieten nog van een biertje in een lokaal, hoe moet ik het noemen, barretje? Ik voel hoe de groep zo hecht aan elkaar hangt en iedereen zichzelf kan zijn. Ik kon me geen beter scenario bedenken. Ik geniet van het samen zijn. Ze vertrekken morgenvroeg en ik ben al zeker dat ik ze ga missen. Stuk voor stuk geweldige mensen. Na ons drankje gaan we naar het hotel zodat iedereen zijn spullen al wat kan pakken. Rattan en ik zorgen voor een heerlïjk laatste avondmaal samen. We kiezen voor gefrituurde kip die gemarineerd is en vinden een restaurantje dat dit voor ons wil klaarmaken. Het wordt een geslaagd dinner dat iedereen weet te appreciëren.
Ik blijf alleen achter om binnenkort aan mijn project te werken. Rattan en ik hebben al een geweldig idee maar meer daarover volgt nog.
Rond 7u30 nemen we afscheid van elkaar. Allemaal bijzondere mensen met mooie kwaliteiten, Walter draagt het niet vellen van een oordeel in zich en positiviteit, Ivan de warme gezelligheid en snel contact leggen met kinderen, Marianne de openheid, durven benoemen en meevoelendheid, Wietse de rust zelve en een immens aanpassingsvermogen. Voor mij een eer om deze groep als eerste mee naar India en Nepal te nemen. Ik kon me er geen betere wensen en naar mijn gevoel voelt de groep dit ook van elkaar.
Dankjewel allemaal voor deze reis die we samen mochten maken, beleven en ervaren, dankjewel Rattan voor alle steun en ontzettend doorzettingsvermogen.
Ik voel mezelf als een bevoorrecht mens om dit te mogen doen en ervaren. Het verrijkt mijn leven zo diep en ik weet zeker dat dit hetzelfde effect zal geven met mijn medereizigers. Mijn droom is verwezenlijkt. Namaste
Lucia
Ik hoop hen zoveel ervaringen te laten opdoen dat ze met een gevulde rugzak weer naar huis kunnen, eentjewaar ze nog lang op kunnen teren.
Mijn medewerker in India heeft alvast heel wat werk verzet en zijn steentje ruimschoots bijgedragen om de 4 mensen een onvergetelijke reis aan te bieden.
Na 3 weken reizen met de 4 medereizigers gaan zij naar huis en blijf ik nog 3 weken om verder te werken aan mijn project. Het is nog niet helemaal duidelijk wat dit nu precies gaat zijn, maar ik heb geleerd dat het zich ginder wel zal tonen. Het wordt vast weer iets bijzonders. Het waterpunt van vorige keer is ondertussen volledig gerenoveerd. Ik heb het deels op foto's gezien maar ben zo benieuwd om het in het echt te zien wat zeker gaat gebeuren. Ik zal jullie de foto's zeker bezorgen.
De BBQ benefiet die ik 23 september organiseerde, heeft weer voor wat geld in het laadje gezorgd samen met giften van mensen die de bergbewoners van Nepal tevens een warm hart toedragen. In het begin van het jaar werd ik verrast door een bevriend koppel dat een deel van hun ontvangen cadeau geld vanwege hun huwelijk schonken aan het project. Het roert me echt om te voelen hoe ook andere mensen graag hun steentje willen bijdrage. Het geeft mij de moed om verder te doen en opnieuw een actie te organiseren zoals de benefiet om weer met een mooi bedrag de mogelijkheid te hebben iets moois te kunnen betekenen voor de mensen van Nepal.
De laatste weken zijn voor mij best druk geweest en gevuld met zoveel situaties die naar me toegekomen zijn, een aantal die best niet gemakkelijk waren maar waar ik leer om goed bij mezelf te blijven en altijd te geloven, 'het komt weer goed'. Ik moet eerlijk bekennen dat ik blij ben weer even de drukte van België te kunnen verlaten om me over te geven aan een plek, mensen en cultuur die me los laten komen van de vaste patronen van ons dagelijks leven en me terug bij een laag in mezelf brengen waar er meer stilte maar ook de grote vreugde om te mogen zijn .
Ik ervaar het als een voorrecht om dit te mogen doen, het maakt mezelf zo rijk aan ervaringen wat me een waar gelukkig gevoel schenkt. Ik ben een dankbaar mens en kijk echt uit naar de volgende 6 weken. Aan iedereen die me volgt op mijn blog, dankjewel voor je interesse, ik hoop via deze blog ook iets voor jullie te kunnen betekenen.
Wordt vervolgd....
Ik heb niet zoveel tijd tussendoor om te schrijven maar hier komt het eerste deel,
7 oktober 2017:
Ik ben ondertussen al de derde dag in India, op weg naar Kathima. De afgelopen 2 dagen bezoek aan Delhi waren naar mijn gevoel bijzonder. Ik heb het genoegen te mogen reizen met 4 fantastische mensen. Moeder en zoon en 2 heerlijke mannen. Na een lange reis van meer dan 18u werden we aan de luchthaven opgehaald door Rattan en attent als hij is, begroette hij ons met een bloemenkrans. Het ochtendverkeer was nog vrij rustig maar toch konden mijn medereizigers al verwonderd rondkijken, een voorproefje van het incredible India. Na inchecken in hotel eerst wat bekomen van de reis. Ik verbleef bij het gezin van Rattan en kon genieten van een blij weerzien. Zoals altijd word ik ontvangen in een super gastvrij gezin. Heerlijk om hier te mogen vertoeven. Na een luch met de groep startten we met een aantal bezienswaardigheden. Het verkeer is al heel wat drukker en chaotischer dan vanmorgen, een ware atrattie op zich. De lunch is hun eerste kennismaking met het Indische eten. Tafel gevuld met verschillende kommetjes zodat er van alles kan geproefd worden. Ik zie ze wat aarzelen en kleine hoeveelheden opscheppen maar na wat proeven weten ze het te appreciëren. Die dag bezoeken we, een tempel die wat trekjes heeft van de thaj Mahal, India Gate, President house, Sikh tempel Bagala Sahib Guru Dwarha en gaan we op dinner ten huize Rattan. Zijn vrouw Parvati verwent ons met een heerlijke maaltijd, natuurlijk beter dan het restaurant eten. Voor iedereen is dit echt genieten. We zitten op het platte dak op een tapijt gezellig te eten in de avondkoelte, heerlijk na een goed warme dag. Zoon Heera komt erbij zitten en al snel ontstaat er een gesprek. Zo bijzonder om te zien hoe snel en makkelijk hij met mensen in gesprek kan gaan en een manier vindt om mensen te leren kennen vanuit een warm enthousiasme. Hij zal ons de dag nadien begeleiden doorheen een ander gedeelte van Delhi en ditmaal met de metro. Delhi is bijzonder groot, aldus Rattan beneemt het een oppervlakte van 70 op 65 km. Na de leuke avond en het lekkere eten van Parvati brengen we mijn 4 medereizigers naar hun hotel voor een weldoende nacht. Iedereen is hieraan toe.
De dag nadien vertrekken we met Heera in eerste instantie naar Conought Place waar we Palika bezoeken, een ondergrondse markt met heel wat diverse kraampjes, winkeltjes. Heerlijk om er de sfeer op te snuiven. Mensen proberen je op allerlei manieren naar binnen te lokken om maar iets te kunnen verkopen. De een al wat meer overtuigend dan de ander. Voor ons lijkt het soms wat opdringerig maar voor hun is dat de manier om te verkopen. Na deze belevenis gaan we met de metro naar Noida 18 waar er een groot modern winkelcentrum is. Je kan het bijna vergelijken met Wijnegem shoppingcentrum in België alleen nu met een Indisch accent. Lekker koel winkelen en snuisteren tussen de mooie dames kledij. Zo fijn om al die vrouwelijkheid en kleuren te zien en ervaren. Wij 2 vrouwen kunnen het natuurlijk niet laten om een aantal mooie kleedjes te passen. Dan snel betalen dachten we maar snel kan je vergeten. Ik denk dat we met ons 2 er bijna een half uur over gedaan hebben. Ook dit is Indisch. Na een lunch in het shoppingcentrum bezochten we Akshardham een heel gekende bijzondere mooi tempel in Delhi met ongelooflijk mooie beeldhouwwerken aan de buitenkant en godenbeelden aan de binnenkant. Ook al duurde het even voor we binnen konden omdat je gsm's en camera's diende af te geven welke via foto ter plekke worden geregistreerd, was het genieten van de schoonheid van de tempel en alles hier rondom. Via metro gingen we weer richting huize Singh om opnieuw te genieten van een heerlijke maaltijd. Om de tijd in de metro wat sneller te laten gaan stelde Heera voor een spelletje te doen. Zo begonnen we aan 'ik ging op reis en neem mee....' een spel dat vooral om onthouden gaat. Onder het toeziend oog van heel wat metroreizigers werd het een leuke bedoeling waarbij heel wat gelachen werd. Heera is best bijzonder in het scheppen van sfeer en samenhorigheid. En natuurlijk diende we deze dag af te sluiten met iets dat altijd bij zal blijven, een ritje met de sjoektsjoek doorheen de smalle drukke steegjes naar het huis van familie Singh. Dit was lachen, genieten, ontdekken, versteld staan, verwonderd zijn en zoveel meer... ja echt om nooit te vergeten. Dankjewel Heera voor wie je bent en het bijzondere dat jij bij elk van ons teweeg kon brengen. Een waar talent dat hij zeker verder in de wereld dient te zetten.
Dan weer naar het hotel voor een tweede nacht om de dag nadien te vertrekken naar Kathima, een tocht van zeker 6u rijden wat uiteindelijk een stuk meer werd omwille van het druk verkeer.
Na de koffers boven op het dak vast te maken waarbij Rattan letterlijk op het dak staat, vertrekken we 20 na 9 naar Kathima. Een rit met mooi wegen maar ook met gaten en holen, je wilt het niet weten. Mijn 4 mensen kijken hun ogen uit naar alles wat we onderweg tegenkomen. Auto's, fietsen, sjoektsjoeks, koeien, mensen die oversteken, bromfietsen, winkeltjes, ...We zijn er nu 3 dagen maar nog staat hun verstand soms stil van de zo andere cultuur. Nee, je kan je dit niet voorstellen, je dient dit echt te beleven. Het geeft mij een heerlijk gevoel dat het van alles met hen doet. De sfeer in de groep is echt fijn, er wordt gelachen, gepraat, bedenkingen geuit, verhalen uitgewisseld. Me happy.
Onderweg lunchen we in een eenvoudig wegrestaurant maar het eten is opperbest. Een gewone toerist zou hier niet stoppen wellicht om de buitenkant maar dan weten ze niet wat ze missen.
We geraken uiteindelijk bij het hotel als het al donker is. Iedereen krijgt zijn kamer, hier en daar dient er wat verzuiverd te worden of gepoetst maar het uiteindelijk resultaat is ok. Dan naar mijn geliefde plek waar ik ooit 1,5 maand verbleef. Ik zie mijn tweede familie weer terug en het zo bijzonder lemen huisje met rieten dak. Ik ben zo benieuwd hoe de anderen dit gaan ervaren. En ja, ze worden stil als ze het huisje mogen bewonderen. De eenvoud raakt hen en er wordt zelfs een traantje weggepinkt. Ja, ze voelen het ook hoe bijzonder deze mensen zijn en hoe eenvoudig mooi ze wonen. Ook dit kan je niet in woorden vatten. Manu de dochter des huize heeft een super maaltijd bereid op een klein kookvuurtje waar wordt gekookt op brandend hout. We eten in openlucht bedient door dochter Manu en Rattan. Ik ben zo blij dit gezin weer terug te zien en voel dat het wederzijds is. Voor mij voelt het even of ik niet ben weggeweest ondanks er 1 jaar tussen zit. Een aantal verbeteringen zijn nog aangebracht zoals licht om buiten te kunnen zitten en een deur aan hun keukentje.
In zie mijn reizigers genieten en dat maakt me zo blij. Ja mensen laten genieten is echt heel mooi en geeft ontzettend veel vreugde.
Ik blijf achter terwijl de anderen opnieuw naar het hotel gaan. Ik mag 2 nachten slapen in mijn gekende bedje. Mensen ik kan niet uitleggen wat dit met me doet. Ik ben zo dankbaar dit te mogen beleven.
8 oktober 2017
We halen mijn 4 medereizigers weer op aan het hotel om te ontbijten bij het gezin. Ze hebben een goede nacht achter de rug, eentje in een welkome koele kamer en na een warme dag kan dit echt deugd doen. Ik heb tevens een betere nacht achter de rug in het bed dat ik ken. Het lijkt echt thuis komen in een tweede wereld naast mijn wereld thuis. Zo vertrouwd om op deze plek te zijn.
Ons ontbijt werd klaargemaakt door opnieuw Manu. Een schat van een jonge vrouw en ja haar waar talent is koken. Je ziet ze genieten om dit klaar te maken en nog meer om het op te dienen en de terechte complimentjes te ontvangen. Na het ontbijt horen we het halleluja zingen in een huis dichtbij. Het gaat hier om een Christelijke gemeenschap die hun zondagsgebed doen. Ik heb dit al beleefd een vorige keer. Mijn reizigers zijn benieuwd en willen graag een kijkje nemen. We sluiten aan en zijn heel welkom. Er wordt wat voorgelezen maar vooral gezongen. Ik merk opnieuw hoe diep deze mensen met hun geloof bezig zijn. Je kan de ernst ervan op hun gezicht aflezen. Ze bedanken God voor al hun mooie dingen, momenten, mensen en bedanken ons voor ons aanwezigheid.
We wandelen verder door het dorpje waar ik ondertussen al heel wat mensen ken. Fijn om ze weer te ontmoeten en fijn voor mijn mensen om hun manier van leven te zien en ervaren. Ze zien op dit moment vooral hoe de vrouwen hun terrassen weer mooi maken met koeienuitwerpselen en klei na een aantal maanden moesson te hebben gehad. De ene doet dit met haar handen, de andere met een soort borstel. Het resultaat mag er zijn. Mijn reizigers kijken verwonderd toe en maken foto's om het aan hun thuisland te laten zien. Ze vertellen nog steeds hoe dit land zo anders is en dat ze thuis niet in woorden kunnen vatten wat ze hier in levende lijve ervaren. Klopt helemaal, je moet het echt ervaren om het te weten, met alleen een beeld of woorden kom je er niet bij.
We zetten ons met zijn allen op een terras van een gezin dat ons uitnodigde om ons neer te zetten. Een fijne beleving voor mijn mensen alleen jammer dat we niet echt met hen in gesprek kunnen omdat we elkaars taal niet kennen. Toch zie je dat ze echt genieten van onze aanwezigheid. Na het bezoekje aan het dorp gaan we weer naar ons mooi huisje van Kathima waar Sunil klaar staat met de speelkaarten die ik hem kado had gedaan. Ze kennen dit niet dus leerden we hen hier kaarten. Al snel stonden er een paar kinderen klaar om mee te volgen en Mohan de zoon des huizes sloot zich aan. Hij blijkt reuzepienter in het kaartspelen. Het werd een leuk uurtje met intensief kaartspelen, zo fijn om te zien hoe ze ervan genoten. Het kaartspel zorgde voor amusement tussen ons en de mensen hier. Ja een fijne manier om zich met elkaar te verbinden.
Daarna mochten we weer genieten van een heerlijke lunch. De smaken worden enorm geapprecieerd. Wietse is helemaal weg van de Indische keuken maar ook Ivan, Walter en Marianne genieten. Walter beschrijft het als een pure keuken en geniet als enige van ons 5 van de groene pepers. Ivan heeft geen woorden nodig want zijn blik zegt genoeg.
Na de lunch ging ik met de mannen een uurtje wandelen terwijl Marianne wat rustte op mijn bed. Ondanks de warmte konden we toch van de wandeling genieten. We merkten hoe onze aanwezigheid op straat als een vuurtje verspreid werd. Het leek dat iedereen wist dat we eraan gingen komen. We passeerden een winkeltje waar we ons verkoelde aan frisdrank. Iets over de helft van de wandeling bevond zich een heilige boom met tempel, dit blijft heel speciaal. We merkten hoe we hier in dit dorp een attractie zijn. Dit was nog meer voelbaar toen we daarna naar de bazaar van Kathima gingen. Straten en steegjes vol winkeltjes. Wietse werd aanzien als een cricketspeler en kreeg het nodige aanzien. Marianne mocht met mensen op de foto en de hele tijd keken er ogen naar ons. Mij valt dit niet meer op wellicht omdat ik er aan gewoon ben geraakt. Ook de bazaar van Kathima is een ware attractie voor ons en de sfeer is niet in woorden om te zetten. Een ervaring om mee te nemen.
We worden weer verwend op een heerlijk avondmaal afgesloten met een tchai. Een nieuw geslaagde dag die rustiger was dan de helse rit van Delhi naar Kathima. Rattan brengt mijn 4 mensen weer naar het hotel terwijl ik dit schrijf. Ik blijf achter en word vergezeld van moeder, vader en Mohan. Wat heb ik die mensen toch graag. Me so happy. Ik kijk al uit naar de volgende dag.
Als ik terugkijk op de dag voel ik hoe mijn reizigers nadenken, zich bedenkingen maken maar ook openstaan voor deze zo andere cultuur. Het doet hen stilstaan en dat op zich vind ik prachtig. Je begint je dagdagelijkse gewoonten anders te bekijken en op die manier wordt je wereld verbreed. Ieder doet dit op zijn manier. Zo waardevol.
10 oktober
Na weer een goed verzorgd ontbijt vertrekken we naar best een bijzondere tempel, niet door het feit dat er een bijzonder gebouw staat maar eerder door de weg erheen maar meer erover zodadelijk. Voor we er waren stopten we aan de rivier welke een scheiding vormt tussen India en Nepal. Wij staan aan de kant van India terwijl de overkant Nepal is. Als je goed kan zwemmen kan je op die manier de grens over, wat natuurlijk niet de bedoeling is. Het uitzicht heeft echt wel iets en ook deze rivier wordt gezien al een rivier met heilig water. In India is men veel meer verbonden met het belang van een rivier en water voor een mens. Het is letterlijk een stroom dat leven geeft. Zonder de rivier en het water is er geen groei en leven mogelijk op de velden, voor dieren, natuur en mens. Het is best een bijzondere plek waar ik vorige keer via het bouwen van een toren uit stenen betekenis gaf aan de stenen die er gekozen werden. Ook nu bouwde iemand van mij groep een toren en kon ik aan de stenen voelen hoe deze een weergave waren van deze persoon. Zo ook nam iemand anders een heel toepasselijke steen die zoveel betekenis in zich droeg. Het zorgde voor zowel mezelf als de persoon voor de nodige tranen. Ik vind het zo bijzonder dit te mogen voelen en wat de betekenis kan doen ontstaan. Als je ervoor openstaat kan het voor een ware heling zorgen.
Daarna verder op weg naar de bijzondere tempel die hoog op een berg ligt. Zoals ik al zei gaat het hier om de weg ernaar toe en niet het uiteindelijke eindpunt. Een weergave van hoe het leven op zich is. Het gaat niet om het doel waar je naar toe wil, maar om de weg erheen. Het is zo belangrijk om rond te kijken wat er onderweg te zien valt en welke verwonderingen er kunnen ontstaan, dat verrijkt letterlijk je leven. Op weg naar de tempel gebeurt hetzelfde. Het wordt mooi en bijzonder door wat je allemaal ziet en het laatste stukje dien je echt verder te kijken dan de weg zelf want dan zie je prachtige natuur. Je mist dit als je alleen maar naar de weg kijkt. De tempel ligt namelijk op een berg waardoor je fantastische uitzichten kunt hebben als je ze pakt. We kopen met zijn allen een zakje met spulletjes om boven te offeren. Voor ons niet altijd goed te begrijpen maar voor hun iets heel belangrijk. Ik heb geleerd me hieraan over te geven en te genieten van wat er zich voordoet. Ik merk dat ik hier steeds minder oordeel over heb wat een 2 jaar geleden anders was. Mijn groep kijkt de ogen uit en volgt het gebeuren. Voor iedereen is dit vreemd maar toch fijn om te mogen beleven. Boven geven we ons offerzakje, worden er spulletjes uitgehaald en wat eetbare korreltjes die zegeningen brengen weer in gedaan. We zien er de buik van Godin Parvati (een holte in de berg) waar ze een bloem ingooien en zelf mag je voor een zegening vragen. Er wordt duchtig om zegeningen gevraagd. Walter heeft al een ervaring opgedaan dat de zegening is uitgekomen. Dat beloofd dus. Het was een hele weg met een hele beklimming aan trappen wat best vermoeiend was in de warmte maar toch de moeite waard. Dan op weg naar huize Kathima voor een lunch die dit maal werd verzorgd door Indra, de moeder des huizes aangezien Manu met ons naar de tempel is geweest. Ze had lekker gekookt met voelbaar meer zout dan Manu maar best heel smakelijk. Wat worden we hier toch goed verwend. Terwijl wij aten is Rattan de bagage van de andere gaan ophalen want we dienden rond 18u de grens van India naar Nepal over te steken. Samen met de mannen werd de bagage weer op het dak van zijn auto vastgebonden.
Na afscheid te hebben genomen vertrokken we richting grens. We waren tijdig daar en diende in een rij te wachten. De grens gaat elke 2u open en tussen in sluit deze. Je kan maar enkel over de brug wat betekent dat eerst de rij van India naar Nepal kan oversteken en daarna visa versa. We gaan nog over een oude Engelse brug van 1850, niet te begrijpen dat ze hier nog geen nieuwe brug gebouwd hebben. Het zij zo maar het is daardoor een ware attractie. Eens de grens over moeten we naar de grenspost in India voor controle, dan naar de grens zelf voor controle en dan naar de controle in Nepal. Overal dienen ons gegevens schriftelijk neergeschreven te worden, je houdt het echt niet voor mogelijk. Hopelijk komt er geen brand want dan hebben ze geen back-up. Daarna dienen we nog 3 keer taks te betalen voor de auto en krijgen we een Nepaleese nummerplaat. Je houdt het niet voor mogelijk wat ze hier allemaal uitvinden om te laten betalen. Mijn groep hun verstand staat stil. Walter zegt al lachend 'als ik hier een hokje zet met tol betalen, dan verdien ik zo mij geld ' we moesten er met zijn allen erg om lachen.
Uiteindelijk komen we in Shuklaphanta aan, het is donker dus voor een mooi zicht dienen we te wachten tot morgen. Na genieten van weer een lekkere maaltijd zij we blij dat we kunnen gaan slapen. Zo de grens oversteken is best vermoeiend.
De dag nadien krijgen we een lekker ontbijt en vertrekken we naar een bijzondere brug, de Jho Lagay brug. Het is een brug die van ijzerwerk gemaakt is voor bromfietsers, fietsers en voetgangers, in een bijzondere vorm. Hier wandelen we over en zien een vrij droge rivier. De brug beweegt lichtjes op en neer en dit is voelbaar. Daarna genieten we van Somosa een typisch Nepalees gerechtje en dat wordt echt gesmaakt. Fijn om te zien hoe mijn groep zich steeds meer openstelt om op plaatsen iets te proeven waar een doorsnede toerist wellicht niet binnenstapt maar eerder neerbuigend op neerkijkt. Dit is echter hun manier van leven en ze hebben best lekkere dingen te bieden . Als je door het vuil heen kan kijken ontdek je soms een waar paradijs aan smaken. Zo zie je dat je soms buiten je comfort zone dient te gaan om ongekende lekkere dingen te proeven en smaken.
Daarna bezoeken we kort het gezin waar ik mijn eerste Nepalees toilet bouwde en het gezin met de 6 dochter waar we wat spullen voor kochten. Wat raken ze mijn hart toch diep vooral Annita, de tweede dochter van het gezin. Ik merk dat ze haar niet zo gelukkig voelt maar heb geen tijd om langer met haar te praten. Ik draag dit toch nog een tijdje met me mee die dag.
Rond 2u vertrekken de mannen met een jeep naar de jungle op zoek naar een tijger welke ze niet tegenkomen terwijl Marianne en ik gaan shoppen in Mahendranagar, een veel rustiger stad dan Kathima. We hebben met ons twee hier echt van genoten en werden zelfs geholpen door een vriendelijke man. Het naaiatelier, waar ik mij gekochte tuniek lieten kleiner maken en Marianne een setje van tuniek met broek liet naaien, bestond uit een aantal super vriendelijke dames. Ja in Nepal kan je iets laten kleiner maken op 15 minuten en iets laten naaien op 1,5 uur. Super is dat. Wij vrouwen zijn heel tevreden van onze aankopen. We hebben zelfs kunnen afbieden. Voor ons echt een geslaagde belevenis.
De mannen hebben ook genoten van hun gezoek aan de jungle en zo is dit ook weer een geslaagde dag die we hebben afgesloten met een lekkere tali, bord met rijst, roti, groenten, linzen, pekel, en super lekkere garlic naan, hmmmm
Ik voel hoe de groep steeds meer naar elkaar groeit en we allemaal meer en meer onszelf kunnen zijn. Er wordt veel gedeeld en gelachen, gejoked en diepzinnig gepraat zelfs bepaalde zienswijzes uitgelegd. De openheid voor elkaar is groot en dit weet ik ten zeerste te appreciëren.
11oktober 2017
Na het ontbijt vertrekken we naar een lokaal dorp een klein uurtje verder voor de verrassingsactiviteit. Mijn mensen weten van niets en laten het hun overkomen. De weg ernaar toe is al een ervaring op zich. We komen uiteindelijk aan bij de nonkel van Rattan waar een mooie kar klaarstaat. Deze is bedekt met gras, daar zakken op en uiteindelijk een deken. Ons mensen kijken benieuwd. Ja het wordt een soort huifkartocht maar dan met een heel bijzondere lokale kar die vooruitgetrokken wordt door 2 stieren. Voor ons vreemd hoe ze worden vastgemaakt aan de kar aangezien ze met hun nek de kar vooruitduwen. Voor hen echter heel gekend omdat ze op die manier een geladen kar altijd vooruitduwen. We stappen met zijn allen op de kar met het nodige jolijt. De zwaardere personen van voor en de lichter van achter zodat de stieren gemakkelijk de kar vooruit trekken en zo vertrekken we voor een rit van meer dan een uur. De rit verloopt doorheen de rijstvelden en de huisjes. We krijgen een aantal idyllische uitzichten maar er ontstaat ook even een vreemd gevoel. De stieren staan soms stil of lopen niet de juiste richting uit. Ze worden dan bijgestuurd door hen te tikken met een stok. Dit voelt niet voor iedereen fijn. De ene heeft meer moeite met het tikken dan de anderen. Ik zelf vind dit ook niet gemakkelijk maar merk dat we de rit best uitdoen omdat hier zoveel voorbereidend werk is gebeurd, met daarnaast het feit dat voor hen dit hun manier is om de stieren onder controle te houden. Hier op deze plek is er geen andere weg dan deze. Ook al voel ik het anders, toch dien ik dit los te laten omdat het hier nu eenmaal zo is. Naar mijn gevoel staat evenwicht bewaren nu voorop.
We richten onze aandacht naar de omgeving en genieten van wat we zien. Sommige zijn afgestapt en wandelen achter de kar aan. Iedereen zoekt zijn eigen manier om er iets leuks van te maken en dit is zeker gelukt. Terug aangekomen krijgen we nog tchai van de vrouw des huizes en Marianne koopt van haar een zeer speciale zelfgemaakte wapper om jezelf koelte te geven. Ze is er echt blij mee.
Daarna vertrekken we naar Betcootlake, een mooi bergmeertje. Ook de weg hiernaar toe is een waar avontuur. Over stenen, keien, bobbels, heuveltjes, al klimmend naar boven. Oef we geraken boven met de auto zonder al te veel problemen. Het zicht is geweldig. Al snel worden er foto's getrokken terwijl Rattan en ik voor een eenvoudige lunch zorgen samen met een lokale daba, klein restaurantje, dat voor noedels zorgt. Smaken doet het. We wandelen nog rond het meer en rijden daarna opnieuw naar een lokaal dorpje waar Rattan zijn zus woont. Ze is echter niet thuis maar we genieten van de kinderen die er rondlopen.
Daarna gaan we opnieuw naar de bazaar van Mahendranagar omdat ons mannen nog niet konden shoppen. Onze Walter doet zijn best om iets leuks voor zijn vrouw te vinden met deskundige hulp van de vrouwen, Wietse komt tot de ontdekking dat hij te groot is voor de kleren en schoenen van Nepal, hier vind je niemand van zijn grote en dus ook geen kledij, Marianne kon bij de naaister haar tuniek en broek uithalen en vond nog een setje om thuis te naaien, dat risico gaat ze aangaan. Indische vrouwelijke kledij is ook zo verleidelijk en zo mooi, niet aan te weerstaan.
Na een lekkere maaltijd in Shuklaphanta met gefrituurde kip die Gaget, de manager heeft klaargemaakt, wordt er nog gezellig samengezeten met de mensen hier en muziek op de achtergrond. Toch zo heerlijk dat genieten zonder dat er iets moet, vertoeven in een ander land en contacten leggen met de mensen hier.
13 november 2017
Nadat de valiezen deskundig op het dak van de auto werden vastgemaakt door Ivan, die er tevens voor zorgde dat Rattan 2 degelijke touwen bijkocht, en we afscheid hadden genomen van de mensen van Shuklaphanta, startten we aan de lange rit van Mahendranagar naar Dhadeldura. Het was zeker een fijn verblijf in dit jungleresort, veel groen en een rustige omgeving. Dit gaan we inruilen voor bergen en een ander hotel. De weg ernaar toe is best bijzonder vooral door de mooie uitzichten en terrassen van groen die we tegenkomen. Onderweg ontmoet ik Suresh nog, een neef van Rattan, die ik ken van vorige reis en die graag afscheid wou nemen. Fijn om hem te zien, na een knuffel vertrekken we opnieuw.
Na een stuk rijden wil Rattan tanken. Wij maken van de gelegenheid gebruik om naar het toilet te gaan maar hier waren we sneller van af dan erop. Het rook er zeker niet naar javel. Maar ja, ook dat kan je in Nepal tegenkomen. Het haalt de sfeer niet onderuit in tegendeel. We zien een kraampje met verse Somosa en daar kunnen we niet nee tegen zeggen. Hmmm dat kan zo lekker smaken. Iedereen wil proberen om dit in België te maken. Ik moet alleen nog het recept van iemand zien te ontfutselen.
Daarna weer op weg naar Dhadeldura, continu in stijgende lijn naar een stad met in de verte een zicht op de Himalaya. We stoppen af en toe om de mooie uitzichten te vereeuwigen op een foto. Er zijn best mooie plekjes die de moeite waard zijn. Ook de huisjes onderweg in verschillende kleuren zorgen voor een waar plaatje. Wat opvallend is, en we de nodige humor in brengen, is dat we in die afstand zeker 5 keer worden gecontroleerd op papieren en rijbewijs. Heel gek aangezien er maar 1 weg ernaar toe is en dus naar ons gevoel 1 controle voldoende zou zijn. Op een gegeven moment hadden we een controle achter de rug en kregen we 10 meter verder opnieuw een controle. Niet te doen. Ik deed een poging om aan een controlewachter de vraag te stellen waarom dit nodig is, hij deed zijn best iets uit te leggen maar ik begreep de taal niet. Een andere kwam me vertellen terug in te stappen. Dus terug vertrekken zonder uitleg. Het is zo. Ik ga hier niet moeilijk doen. Ik vermoed dat ze zelf niet weten waarom dit nu zo is, gewoon aanvaarden.
We komen nog voor het donker in Dhadeldura aan waardoor we al kunnen genieten van het uitzicht. Iedereen krijgt de tijd om zich te installeren en eventueel naar het stadje te wandelen. We eten die avond noedels om eens iets anders te hebben dan rijst en roti. De mensen hier zijn dit dagelijks gewend, wij echter niet. Zo eens iets anders wordt echt geapprecieerd en smaakt naar meer.
Na het avondmaal, iedereen op tijd zijn bed in om 's morgens op tijd op te staan voor de zonsopgang. Bij helder weer is deze bijzonder mooi.
De ochtend nadien ontmoet ik Walter en Ivan om 5u30 op het terras. We genieten samen van de zon die achter de bergen komt piepen. Het is echter wat bewolkt, wat maakt dat het niet een perfecte zonsopgang wordt. Maar genieten doen we. Na het ontbijt gaan we te voet naar een tempel. Het is gelukkig nog heerlijk van temperatuur, niet zo heet maar onderweg voelen we het warmer worden. De tempel is best mooi en de moeite om te bezichtigen. We kiezen ervoor om weer met de auto naar het hotel te gaan. Dezelfde route terug lijkt niet zo boeiend. Rattan komt ons oppikken en stelt mij voor om namiddag al te vertrekken naar het bergdorp.
Iedereen is hier wel voor te vinden, we maken een rugzak klaar voor 2 nachten want de hele bagage kan niet mee. Een extra tenue, wat ondergoed, handdoek, tandenborstel, tandpasta, zeep en groei wandelschoenen meer moet dat niet zijn. Het is tevens een ervaring om met alleen hoofdnoodzakelijke spullen op weg te gaan. Na de lunch gaan we richting het bergdorp Talphaka, waar we terecht komen in het oude huis van de familie. Manu en Mohan zijn al daar om nog de laatste voorbereidingen te doen voor ik met mijn medereizigers arriveer. De weg erheen is best avontuurlijk. Het eerste stuk is verbeterd ten opzichte van de vorige keer toen ik naar het dorp ging. Het laatste stuk had nog behoorlijke gaten maar gelukkig kon de auto van Rattan dit aan. Opnieuw met de auto door de rivier aangezien je anders niet aan de overkant geraakt. Ik zie dat ze nu een brug aan het bouwen zijn. Ik moet zeggen dat ik best verschiet van het tempo waarop ze werken. Het lijkt hoger te liggen dan in India en dat had ik niet verwacht. Eens de rivier over, stappen we uit aangezien aan de rivier een tempel ligt die Rattan steeds bezoekt. Ik weet dat dit voor hem belangrijk is en daar hebben we allemaal respect voor. We genieten ondertussen van de rivier en het uitzicht op de terrassen, vinden een mooie steen die we symbolisch terug in het water gooien of mee naar huis nemen. Het is nog een klein stukje tot in Talphaka. De auto krijgt het echter moeilijk en we beslissen om uit te stappen zodat het makkelijker gaat en inderdaad dit lukt. We stappen de rest te voet omhoog naar het bergdorp. Best een stevige klim maar het lukt. Iedereen op zich geraakt op eigen tempo in het dorp. We passeren eerst het waterpunt. Ik ben heel tevreden, ze hebben goed werk geleverd en zelfs verschillende pijpleidingen extra gelegd zodat verder gelegen huizen niet zo ver dienen te stappen. Geweldig dat ze het geld goed benut hebben.
En dan komen we aan ons verblijf aan, ik ben blij ze weer allemaal te ontmoeten. De twee kamers worden getoond, ik ben zo onderste boven van wat Rattan, Mohan en Manu hebben gerealiseerd. Ik krijg tranen in mijn ogen want weet hoe het ervoor uitzag. Ze hebben er kleine paleisje van gemaakt. Ik kan voelen hoeveel zorg hieraan gespendeerd is en dit om het ons zo aangenaam mogelijk te maken. Het raakt me diep in mijn hart, ik ben hen heel erg dankbaar om dit voor ons te doen maar ook om dit als mens aan ons te tonen.
Het wordt een fijne avond met genieten van het lekker eten van Manu en het ontvangen van een groep meisjes en jongens die komen zingen voor Dewali. De sfeer is perfect maar ik merk dat mijn mensen diep geraakt zijn door het dorp, de mensen en hun manier van leven. Ieder op zich heeft tijd nodig om dit een plekje te geven. Het is zo anders dan het thuisfront, we zien wat wij niet meer zo kennen, familiegevoel, eenvoud, samenhorigheid, gelukkig zijn met weinig....
We gaan op tijd naar bed met heel wat nieuwe gevoelens, uitziend naar de volgende dag.
De dag nadien zijn we op tijd wakker aangezien het leven hier vaak om 6u al begint. Ik slaap boven bij de mensen en merk dat de rook mijn kamer binnenkomt. Ze zijn al aan het koken, dus opstaan of in de rook liggen. Ik kies voor het eerste.
De zon komt op, voor mij genieten van de ochtend. Al de anderen zien ik tevens snel verschijnen wellicht omdat er al zoveel bedrijvigheid is. Iedereen geniet op zich van de ochtend. We staan te kijken hoe een man met 2 stieren zijn veld omploegd met een ploeg uit hout gemaakt. Daar hebben we natuurlijk de nodige foto's van gemaakt.
Na het ontbijt dienen we naar de controlepost te gaan boven op de berg. Blijkbaar was doorgegeven dat wij in het dorp waren en dient dit geregistreerd te worden. Dus wij met zijn allen met ons paspoort naar boven. Ik dacht dat dit maar een korte klim was en maar even zou duren maar fout gedacht. We hebben serieus moeten klimmen en dit voor 1,5 u, een pittige wandeling. Walter en Ivan waren al van plan om te gaan wandelen maar de anderen hadden op wat rust geteld maar hier was zeker in de voormiddag geen spraken van.
Eens bij de grenspost diende onze paspoorten weer geregistreerd te worden, zo gezegd voor onze veiligheid. We krijgen gelukkig een glas fris water en kunnen even in de schaduw zitten na de gemaakte inspanning. Dat doet deugd. Daarna wandelen we nog een stukje verder waar we iets kunnen eten voor de lunch en hebben we de nodige kijkers rond ons, mensen die vaak nog nooit toeristen gezien hebben. Het heeft best wel iets. Hier en daar spreekt er eentje Engels en anders is het gebarentaal. De lunch smaakt na zo'n inspanning. Walter en Ivan besluiten nog verder te wandelen, Marianne, Wietse, Rattan en ik gaan met de jeep weer terug. De jeep stopt bij de heilige boom waar we even genieten van het uitzicht. Marianne heeft kunnen proeven van de best pittige wandeling maar weet nu ook wat ze ongeveer kan verwachten van de eerste dag trekking in Khapthard wat we binnen 2 dagen gaan doen. Ook al heeft ze nog twijfels over haar fysiek aankunnen, toch besluit ze om mee te gaan met de trekking en dat is best moedig. Haar zoon Wietse is haar grote kracht en biedt haar de zekerheid die ze nodig heeft. Hij is naar mijn gevoel iemand die goed de rust kan bewaren en niet snel zich door een probleem uit zijn lood laat brengen. Ik vind hem een prachtige kerel die voor heel veel openstaat. Heerlijk om met hem te mogen reizen. Ik ben er zeker van dat dit niet zijn laatste reis is. Maar ook mijn 2 andere mannen zijn helden en dragen een mooie zorgzame energie in zich. Ik bof met deze groep.
We wandelen op een rustig tempo weer naar het huis. We nemen ieder om de beurt een warme douche die voor ons werd gemaakt. Een buiten douche en een emmer met water dat warm werd gemaakt op het vuur. Fijn om zo te douche en heerlijk om fris te zijn.
En dan verschijnen ons mannen terug na een voor hen deugddoende wandeling. Fijn om hun gelukkige gezichten te zien. Ook zij zijn toe aan een douche wat dan ook gebeurd.
We genieten allemaal van de rust en het bekijken van de bedrijvigheid voor ons, koken, hout kappen, vuur maken, kinderen die spelen, .....
De dag nadien is het weer tijd om afscheid te nemen van dit bergdorp. Wat gaat de tijd toch snel. Een aantal mensen van het dorp zijn even langst gekomen om mij te zien. Ik ga binnenkort weer terug dus is het voor mij maar een kort afscheid. Voor de anderen is dit anders. Ze hebben het verlangen om weer terug te komen maar weten natuurlijk niet of dit zo gaat zijn. We zingen met zijn allen nog voor Manu die morgen jarig is. Ze stelt dit zeker op prijs. Nog wat knuffels en handen geven en weer op weg naar de auto die een stukje lager geparkeerd staat. Je kan niet met de auto tot aan het dorp omdat er geen weg is die dit toelaat. Deze keer is het gelukkig naar beneden wandelen en dat valt best mee. Manu wandelt mee tot aan de auto en blijft aan de boom zitten waar ze ons lang kan volgen tot voorbij de bocht van de volgende berg, dan zijn we uit haar zicht. Ze is echt een schat die zo hard gewerkt heeft om het ons naar ons zin te maken. Zo vinden we geen tweede. Ze heeft een fijne band opgebouwd met Ivan en dat is mooi om te zien. Die twee gaan elkaar niet snel vergeten. Tot aan de rivier gaat het goed. Wij steken te voet over. Rattan steekt de rivier met zijn auto over en ook dit gaat goed. Hij rijdt verder en met 4 gaan we te voet via een korte weg met de hoop dat hij boven geraakt. De weg is niet zo best maar op die manier lukt ook deze hindernis. De rest van de weg gaat goed en we geraken binnen de 2u in Dhadeldura. Daar staat ons bagage. We hebben een kleine 4u om weer een nieuwe kleine bagage te maken voor de trekking, ons te douchen, wat te rusten en te lunchen.
Het doet ons allemaal goed om weer een douche te pakken en wat te rusten. Rond 3u30 vertrekken we richting Silgadhi om daar te overnachten en van daaruit een trekking te doen naar Khaptad het mooiste natuurpark van West Nepal. De weg erheen is best mooi. We worden getrakteerd op mooie valeien met terrassen, en een rivier in blauwgroene kleuren. Rattan rijdt goed door om voor het donker in Silgadhi te geraken maar we krijgen hem toch overtuigd om te stoppen voor een aantal mooie foto's. Bijna in Silgadhi stijgen we nog een heel stuk en is het uitzicht bijzonder. Zover we kunnen kijken, zien we de glooiing van bergen in een zachte mist gehuld. We worden er als het ware stil van omdat het mooi kleurt door de zon die ondergaat. Net voor het donker komen we in het hotel aan, best een goed verblijf met in ieder geval een mooi uitzicht. We genieten er van een tasje koffie en een avondmaal.
Er is even een spanningsmoment omdat de jeep van morgen ons niet op de afgesproken plek kan brengen. Het programma dient wat aangepast te worden wat niet voor iedereen gemakkelijk is. De jeep kan ons niet zo ver afzetten omdat er aan de weg wordt gewerkt omwille van de voorbije moesson die voor schade heeft gezorgd. Dit betekent dat we meer moeten wandelen wat vooral voor Marianne niet makelijk is. Ze weet dat ze fysiek niet zo sterk is en vreest hierdoor de groep op te houden. Het is soms moeilijk als een programma wijzigt maar ik heb voor mezelf geleerd me hier niet druk om te maken maar mee te gaan met de flow. Iedereen heeft zijn eigen kijk vanuit eigen gevoelens en ervaringen en dat is ok. Iedereen heeft op die manier zijn waarheid, het is de kunst om te zien dat het niet DE waarheid is maar EEN waarheid en de focus te leggen op evenwicht en een oplossing maar dat is niet simpel. Ik doe mijn best om ieders verhaal te begrijpen en geen druk te leggen op mensen. Uiteindelijk zakken de emoties en genieten we van het avondmaal. Het brengt zelfs de groep dichter bij elkaar. In de morgen sta ik optijd op om foto's te maken van de zonsopgang en het mooie uitzicht.
Na het ontbijt vertrekken we met de jeep om hopelijk zo ver mogelijk te geraken en niet te veel te moeten stappen. De totale afstand is 14 km. Na 5 km geraken we vast. De jeep schijnt niet meer verder te kunnen maar bij wonder verschijnt er een bulldozer die de weg vlakker maakt zodat we een eindje verder kunnen. Geweldige verrassing en show is dit. Na ongeveer 1 km verder zitten we opnieuw vast, er zit niets anders op dan te voet verder te gaan. Voor Marianne een tegenvaller maar ze begint er moedig aan.
We wandelen van daaruit 4u30 tot we op de plek komen waar we overnachten in Jing Rana. Het was best een stevige wandeling waar iedereen op zoek ging naar een eigen tempo en uiteindelijk kon uitspreken wat hij of zij nodig had om zich goed te voelen. Ik merk hoe fijn dit is als iemand gewoon zegt wat hij of zij nodig heeft omdat ik op die manier weet wat ik al dan niet kan doen. We komen dicht aan de ingang van het Nationaal park Khaptad aan. Weer met een mooi uitzicht en een simpele slaapplek, voor de ene al makkelijker te accepteren dan de andere maar het is zo. We krijgen een goede warme maaltijd en daar zijn we heel blij om na een dag vooral koekjes te hebben gegeten omdat er geen restaurantje onderweg was. Dan weet je een maaltijd zoveel meer te appreciëren. Die avond maakt Marianne en Wietse de beslissing om de dag nadien terug te gaan naar Dhadeldura omdat de volgende dag nog veel moeilijker zou worden en zij dit fysiek niet ziet aan te kunnen. Een best moeilijk beslissing maar een goede omdat ze echt een keuze maakt voor haar eigen welzijn. Knap van haar.
De dag nadien vertrekt ze terug te voet met Wietse 4u30 wandelen en dan met de jeep naar Dhadeldura. Ik merk dat ze blij is met de keuze en er weer naar uitziet om in Dhadeldura te zijn. Wij vertrekken voor een stijle trekking richting Khaptad. De eerste dag klimmen we van 2250 meter naar 3100 meter serieus hè. Nog voor het ontbijt komt er een jonge vrouw afgewandeld. We zien direct dat ze geen Nepaleese is.
Ze is al 2u aan het stappen en tevens op weg naar Khaptad. Ze is nog maar 19 jaar en komt van Zwitserland. Ze is voor 3 maand en half een rondreis door Nepal aan het maken zo in haar eentje. Een straffe dame. We nodigen haar mee uit voor een ontbijt en daar zegt ze geen nee op. Ze heet Lien en wil later antroposofie studeren. Door het reizen wil ze veel ervaringen opdoen en dit als leerschool benutten. Geweldig vind ik dit aangezien ik reizen tevens de beste leerschool van het leven vind. We vertrekken samen met Lien voor de trekking rond 8u30 en moeten dan eerst ons inschrijven en de inkom betalen. Dat gebeurt op zijn Nepalees wat betekent dat het bijna 1u duurt. Maar ja dat nemen we erbij. En dan vertrekken voor een klim van bijna 1000 meter. Pfff serieus zwaar met nog een rugzak van 7 kg. Heel wat klimwerk dat maar niet lijkt te stoppen. Ik dien bij momenten erg diep te gaan maar ik overtuig mezelf dat ik het kan. Ik probeer mijn focus positief te houden en gewoon mijn tempo te stappen ook al loop ik vaak als laatste. Lien en Walter schijnen geen moeite te hebben, Ivan en ik hebben het zwaarder maar niet getreurd, we doen het ieder op eigen tempo en dat zorgt ervoor dat het lukt. We zijn super blij als we de tussenstop bereiken waar we kunnen overnachten. Een sobere maar lekkere maaltijd wordt ons aangeboden en dat smaakt opnieuw heerlijk na deze serieuze inspanning. Rattan en ik hebben onderweg al een glimp van de Himalaya opgevangen, de anderen schijnen het gemist te hebben.
Ondertussen horen we dat de twee anderen Marianne en Wietse de jeep gehaald hebben maar nog niet weten hoe ze in Dhadeldura geraken. Rattan doet nog wat telefoontjes zodat dit in orde komt. In de late namiddag horen we dat ze er zijn geraakt. We zijn met zijn allen blij dat ze er zonder veel problemen geraakt zijn en verder van deze reis kunnen genieten.
Wij rusten uit van de zware klim maar zijn voldaan omdat het ons gelukt is. Tegen de avond maken we een vuur om ons warm te houden want 's avonds is het best koud in de bergen. We drinken wat whisky om ons tevens warm te houden en maken er een gezellige avond van. Heerlijk is dit kampvuur en ook de verhalen die ontstaan. Op die momenten weet een mens het vuur heel erg te appreciëren. Zelfs een sober bed en een warme maaltijd. We kruipen er allemaal vroeg in want morgen is nog een dagje stappen, gelukkig niet meer de hele tijd klimmen maar toch zeker weer intensief.
18 oktober 2017
Om 6u zijn we weer met zijn allen wakker klaar voor een nieuwe dag. Het is nog koud zo vroeg in de morgen maar Rattan heeft al een vuur gemaakt. Heerlijk om je op te warme en ondertussen een tas koffie te drinken. We maken ons klaar voor de laatste etappe naar Khaptad, eentje dat eerst door het woud gaat en daarna meer open vlakte heeft met mooie uitzichten. We zijn benieuwd en vol enthousiasme beginnen we te stappen. Ik heb gelukkig geen last van mijn spieren na de zware dag gisteren. Al snel komen we in het woud en gaat het ook nu op en neer, de ene klim is al moeilijker dan de andere maar ik laat me niet opjagen en volg mijn tempo ook al ben ik het laatst. Ik voel dat ik nog energie heb maar weet dat ik dit goed moet bewaken. Walter en Lien zijn voorop maar soms kiest Walter er bewust voor om laatst te lopen om zo meer rond te kunnen kijken. Daar gaat het bij mij ook om, alleen maar wandelen en niet de tijd nemen om rond te kijken is voor mij een moeilijke optie maar ik voel hoe ik meegetrokken word in hun tempo en dat kost me energie. Op sommige plekjes stoppen we, eten wat koekjes en nemen foto's. Die momenten laat ik weer op. Ik het begin wordt hier wat tijd voor uitgetrokken maar naar gelang de tijd vordert heb ik het gevoel dat er weer druk ontstaat om verder te wandelen. Rattan is de persoon die graag doorstapt. Ik weet uit ervaring dat hij daar zijn reden voor heeft maar dit is niet altijd duidelijk voor de anderen. Zij voelen het als een vorm van druk.
Ik ben ondertussen al de derde dag in India, op weg naar Kathima. De afgelopen 2 dagen bezoek aan Delhi waren naar mijn gevoel bijzonder. Ik heb het genoegen te mogen reizen met 4 fantastische mensen. Moeder en zoon en 2 heerlijke mannen. Na een lange reis van meer dan 18u werden we aan de luchthaven opgehaald door Rattan en attent als hij is, begroette hij ons met een bloemenkrans. Het ochtendverkeer was nog vrij rustig maar toch konden mijn medereizigers al verwonderd rondkijken, een voorproefje van het incredible India. Na inchecken in hotel eerst wat bekomen van de reis. Ik verbleef bij het gezin van Rattan en kon genieten van een blij weerzien. Zoals altijd word ik ontvangen in een super gastvrij gezin. Heerlijk om hier te mogen vertoeven. Na een luch met de groep startten we met een aantal bezienswaardigheden. Het verkeer is al heel wat drukker en chaotischer dan vanmorgen, een ware atrattie op zich. De lunch is hun eerste kennismaking met het Indische eten. Tafel gevuld met verschillende kommetjes zodat er van alles kan geproefd worden. Ik zie ze wat aarzelen en kleine hoeveelheden opscheppen maar na wat proeven weten ze het te appreciëren. Die dag bezoeken we, een tempel die wat trekjes heeft van de thaj Mahal, India Gate, President house, Sikh tempel Bagala Sahib Guru Dwarha en gaan we op dinner ten huize Rattan. Zijn vrouw Parvati verwent ons met een heerlijke maaltijd, natuurlijk beter dan het restaurant eten. Voor iedereen is dit echt genieten. We zitten op het platte dak op een tapijt gezellig te eten in de avondkoelte, heerlijk na een goed warme dag. Zoon Heera komt erbij zitten en al snel ontstaat er een gesprek. Zo bijzonder om te zien hoe snel en makkelijk hij met mensen in gesprek kan gaan en een manier vindt om mensen te leren kennen vanuit een warm enthousiasme. Hij zal ons de dag nadien begeleiden doorheen een ander gedeelte van Delhi en ditmaal met de metro. Delhi is bijzonder groot, aldus Rattan beneemt het een oppervlakte van 70 op 65 km. Na de leuke avond en het lekkere eten van Parvati brengen we mijn 4 medereizigers naar hun hotel voor een weldoende nacht. Iedereen is hieraan toe.
De dag nadien vertrekken we met Heera in eerste instantie naar Conought Place waar we Palika bezoeken, een ondergrondse markt met heel wat diverse kraampjes, winkeltjes. Heerlijk om er de sfeer op te snuiven. Mensen proberen je op allerlei manieren naar binnen te lokken om maar iets te kunnen verkopen. De een al wat meer overtuigend dan de ander. Voor ons lijkt het soms wat opdringerig maar voor hun is dat de manier om te verkopen. Na deze belevenis gaan we met de metro naar Noida 18 waar er een groot modern winkelcentrum is. Je kan het bijna vergelijken met Wijnegem shoppingcentrum in België alleen nu met een Indisch accent. Lekker koel winkelen en snuisteren tussen de mooie dames kledij. Zo fijn om al die vrouwelijkheid en kleuren te zien en ervaren. Wij 2 vrouwen kunnen het natuurlijk niet laten om een aantal mooie kleedjes te passen. Dan snel betalen dachten we maar snel kan je vergeten. Ik denk dat we met ons 2 er bijna een half uur over gedaan hebben. Ook dit is Indisch. Na een lunch in het shoppingcentrum bezochten we Akshardham een heel gekende bijzondere mooi tempel in Delhi met ongelooflijk mooie beeldhouwwerken aan de buitenkant en godenbeelden aan de binnenkant. Ook al duurde het even voor we binnen konden omdat je gsm's en camera's diende af te geven welke via foto ter plekke worden geregistreerd, was het genieten van de schoonheid van de tempel en alles hier rondom. Via metro gingen we weer richting huize Singh om opnieuw te genieten van een heerlijke maaltijd. Om de tijd in de metro wat sneller te laten gaan stelde Heera voor een spelletje te doen. Zo begonnen we aan 'ik ging op reis en neem mee....' een spel dat vooral om onthouden gaat. Onder het toeziend oog van heel wat metroreizigers werd het een leuke bedoeling waarbij heel wat gelachen werd. Heera is best bijzonder in het scheppen van sfeer en samenhorigheid. En natuurlijk diende we deze dag af te sluiten met iets dat altijd bij zal blijven, een ritje met de sjoektsjoek doorheen de smalle drukke steegjes naar het huis van familie Singh. Dit was lachen, genieten, ontdekken, versteld staan, verwonderd zijn en zoveel meer... ja echt om nooit te vergeten. Dankjewel Heera voor wie je bent en het bijzondere dat jij bij elk van ons teweeg kon brengen. Een waar talent dat hij zeker verder in de wereld dient te zetten.
Dan weer naar het hotel voor een tweede nacht om de dag nadien te vertrekken naar Kathima, een tocht van zeker 6u rijden wat uiteindelijk een stuk meer werd omwille van het druk verkeer.
Na de koffers boven op het dak vast te maken waarbij Rattan letterlijk op het dak staat, vertrekken we 20 na 9 naar Kathima. Een rit met mooi wegen maar ook met gaten en holen, je wilt het niet weten. Mijn 4 mensen kijken hun ogen uit naar alles wat we onderweg tegenkomen. Auto's, fietsen, sjoektsjoeks, koeien, mensen die oversteken, bromfietsen, winkeltjes, ...We zijn er nu 3 dagen maar nog staat hun verstand soms stil van de zo andere cultuur. Nee, je kan je dit niet voorstellen, je dient dit echt te beleven. Het geeft mij een heerlijk gevoel dat het van alles met hen doet. De sfeer in de groep is echt fijn, er wordt gelachen, gepraat, bedenkingen geuit, verhalen uitgewisseld. Me happy.
Onderweg lunchen we in een eenvoudig wegrestaurant maar het eten is opperbest. Een gewone toerist zou hier niet stoppen wellicht om de buitenkant maar dan weten ze niet wat ze missen.
We geraken uiteindelijk bij het hotel als het al donker is. Iedereen krijgt zijn kamer, hier en daar dient er wat verzuiverd te worden of gepoetst maar het uiteindelijk resultaat is ok. Dan naar mijn geliefde plek waar ik ooit 1,5 maand verbleef. Ik zie mijn tweede familie weer terug en het zo bijzonder lemen huisje met rieten dak. Ik ben zo benieuwd hoe de anderen dit gaan ervaren. En ja, ze worden stil als ze het huisje mogen bewonderen. De eenvoud raakt hen en er wordt zelfs een traantje weggepinkt. Ja, ze voelen het ook hoe bijzonder deze mensen zijn en hoe eenvoudig mooi ze wonen. Ook dit kan je niet in woorden vatten. Manu de dochter des huize heeft een super maaltijd bereid op een klein kookvuurtje waar wordt gekookt op brandend hout. We eten in openlucht bedient door dochter Manu en Rattan. Ik ben zo blij dit gezin weer terug te zien en voel dat het wederzijds is. Voor mij voelt het even of ik niet ben weggeweest ondanks er 1 jaar tussen zit. Een aantal verbeteringen zijn nog aangebracht zoals licht om buiten te kunnen zitten en een deur aan hun keukentje.
In zie mijn reizigers genieten en dat maakt me zo blij. Ja mensen laten genieten is echt heel mooi en geeft ontzettend veel vreugde.
Ik blijf achter terwijl de anderen opnieuw naar het hotel gaan. Ik mag 2 nachten slapen in mijn gekende bedje. Mensen ik kan niet uitleggen wat dit met me doet. Ik ben zo dankbaar dit te mogen beleven.
8 oktober 2017
We halen mijn 4 medereizigers weer op aan het hotel om te ontbijten bij het gezin. Ze hebben een goede nacht achter de rug, eentje in een welkome koele kamer en na een warme dag kan dit echt deugd doen. Ik heb tevens een betere nacht achter de rug in het bed dat ik ken. Het lijkt echt thuis komen in een tweede wereld naast mijn wereld thuis. Zo vertrouwd om op deze plek te zijn.
Ons ontbijt werd klaargemaakt door opnieuw Manu. Een schat van een jonge vrouw en ja haar waar talent is koken. Je ziet ze genieten om dit klaar te maken en nog meer om het op te dienen en de terechte complimentjes te ontvangen. Na het ontbijt horen we het halleluja zingen in een huis dichtbij. Het gaat hier om een Christelijke gemeenschap die hun zondagsgebed doen. Ik heb dit al beleefd een vorige keer. Mijn reizigers zijn benieuwd en willen graag een kijkje nemen. We sluiten aan en zijn heel welkom. Er wordt wat voorgelezen maar vooral gezongen. Ik merk opnieuw hoe diep deze mensen met hun geloof bezig zijn. Je kan de ernst ervan op hun gezicht aflezen. Ze bedanken God voor al hun mooie dingen, momenten, mensen en bedanken ons voor ons aanwezigheid.
We wandelen verder door het dorpje waar ik ondertussen al heel wat mensen ken. Fijn om ze weer te ontmoeten en fijn voor mijn mensen om hun manier van leven te zien en ervaren. Ze zien op dit moment vooral hoe de vrouwen hun terrassen weer mooi maken met koeienuitwerpselen en klei na een aantal maanden moesson te hebben gehad. De ene doet dit met haar handen, de andere met een soort borstel. Het resultaat mag er zijn. Mijn reizigers kijken verwonderd toe en maken foto's om het aan hun thuisland te laten zien. Ze vertellen nog steeds hoe dit land zo anders is en dat ze thuis niet in woorden kunnen vatten wat ze hier in levende lijve ervaren. Klopt helemaal, je moet het echt ervaren om het te weten, met alleen een beeld of woorden kom je er niet bij.
We zetten ons met zijn allen op een terras van een gezin dat ons uitnodigde om ons neer te zetten. Een fijne beleving voor mijn mensen alleen jammer dat we niet echt met hen in gesprek kunnen omdat we elkaars taal niet kennen. Toch zie je dat ze echt genieten van onze aanwezigheid. Na het bezoekje aan het dorp gaan we weer naar ons mooi huisje van Kathima waar Sunil klaar staat met de speelkaarten die ik hem kado had gedaan. Ze kennen dit niet dus leerden we hen hier kaarten. Al snel stonden er een paar kinderen klaar om mee te volgen en Mohan de zoon des huizes sloot zich aan. Hij blijkt reuzepienter in het kaartspelen. Het werd een leuk uurtje met intensief kaartspelen, zo fijn om te zien hoe ze ervan genoten. Het kaartspel zorgde voor amusement tussen ons en de mensen hier. Ja een fijne manier om zich met elkaar te verbinden.
Daarna mochten we weer genieten van een heerlijke lunch. De smaken worden enorm geapprecieerd. Wietse is helemaal weg van de Indische keuken maar ook Ivan, Walter en Marianne genieten. Walter beschrijft het als een pure keuken en geniet als enige van ons 5 van de groene pepers. Ivan heeft geen woorden nodig want zijn blik zegt genoeg.
Na de lunch ging ik met de mannen een uurtje wandelen terwijl Marianne wat rustte op mijn bed. Ondanks de warmte konden we toch van de wandeling genieten. We merkten hoe onze aanwezigheid op straat als een vuurtje verspreid werd. Het leek dat iedereen wist dat we eraan gingen komen. We passeerden een winkeltje waar we ons verkoelde aan frisdrank. Iets over de helft van de wandeling bevond zich een heilige boom met tempel, dit blijft heel speciaal. We merkten hoe we hier in dit dorp een attractie zijn. Dit was nog meer voelbaar toen we daarna naar de bazaar van Kathima gingen. Straten en steegjes vol winkeltjes. Wietse werd aanzien als een cricketspeler en kreeg het nodige aanzien. Marianne mocht met mensen op de foto en de hele tijd keken er ogen naar ons. Mij valt dit niet meer op wellicht omdat ik er aan gewoon ben geraakt. Ook de bazaar van Kathima is een ware attractie voor ons en de sfeer is niet in woorden om te zetten. Een ervaring om mee te nemen.
We worden weer verwend op een heerlijk avondmaal afgesloten met een tchai. Een nieuw geslaagde dag die rustiger was dan de helse rit van Delhi naar Kathima. Rattan brengt mijn 4 mensen weer naar het hotel terwijl ik dit schrijf. Ik blijf achter en word vergezeld van moeder, vader en Mohan. Wat heb ik die mensen toch graag. Me so happy. Ik kijk al uit naar de volgende dag.
Als ik terugkijk op de dag voel ik hoe mijn reizigers nadenken, zich bedenkingen maken maar ook openstaan voor deze zo andere cultuur. Het doet hen stilstaan en dat op zich vind ik prachtig. Je begint je dagdagelijkse gewoonten anders te bekijken en op die manier wordt je wereld verbreed. Ieder doet dit op zijn manier. Zo waardevol.
10 oktober
Na weer een goed verzorgd ontbijt vertrekken we naar best een bijzondere tempel, niet door het feit dat er een bijzonder gebouw staat maar eerder door de weg erheen maar meer erover zodadelijk. Voor we er waren stopten we aan de rivier welke een scheiding vormt tussen India en Nepal. Wij staan aan de kant van India terwijl de overkant Nepal is. Als je goed kan zwemmen kan je op die manier de grens over, wat natuurlijk niet de bedoeling is. Het uitzicht heeft echt wel iets en ook deze rivier wordt gezien al een rivier met heilig water. In India is men veel meer verbonden met het belang van een rivier en water voor een mens. Het is letterlijk een stroom dat leven geeft. Zonder de rivier en het water is er geen groei en leven mogelijk op de velden, voor dieren, natuur en mens. Het is best een bijzondere plek waar ik vorige keer via het bouwen van een toren uit stenen betekenis gaf aan de stenen die er gekozen werden. Ook nu bouwde iemand van mij groep een toren en kon ik aan de stenen voelen hoe deze een weergave waren van deze persoon. Zo ook nam iemand anders een heel toepasselijke steen die zoveel betekenis in zich droeg. Het zorgde voor zowel mezelf als de persoon voor de nodige tranen. Ik vind het zo bijzonder dit te mogen voelen en wat de betekenis kan doen ontstaan. Als je ervoor openstaat kan het voor een ware heling zorgen.
Daarna verder op weg naar de bijzondere tempel die hoog op een berg ligt. Zoals ik al zei gaat het hier om de weg ernaar toe en niet het uiteindelijke eindpunt. Een weergave van hoe het leven op zich is. Het gaat niet om het doel waar je naar toe wil, maar om de weg erheen. Het is zo belangrijk om rond te kijken wat er onderweg te zien valt en welke verwonderingen er kunnen ontstaan, dat verrijkt letterlijk je leven. Op weg naar de tempel gebeurt hetzelfde. Het wordt mooi en bijzonder door wat je allemaal ziet en het laatste stukje dien je echt verder te kijken dan de weg zelf want dan zie je prachtige natuur. Je mist dit als je alleen maar naar de weg kijkt. De tempel ligt namelijk op een berg waardoor je fantastische uitzichten kunt hebben als je ze pakt. We kopen met zijn allen een zakje met spulletjes om boven te offeren. Voor ons niet altijd goed te begrijpen maar voor hun iets heel belangrijk. Ik heb geleerd me hieraan over te geven en te genieten van wat er zich voordoet. Ik merk dat ik hier steeds minder oordeel over heb wat een 2 jaar geleden anders was. Mijn groep kijkt de ogen uit en volgt het gebeuren. Voor iedereen is dit vreemd maar toch fijn om te mogen beleven. Boven geven we ons offerzakje, worden er spulletjes uitgehaald en wat eetbare korreltjes die zegeningen brengen weer in gedaan. We zien er de buik van Godin Parvati (een holte in de berg) waar ze een bloem ingooien en zelf mag je voor een zegening vragen. Er wordt duchtig om zegeningen gevraagd. Walter heeft al een ervaring opgedaan dat de zegening is uitgekomen. Dat beloofd dus. Het was een hele weg met een hele beklimming aan trappen wat best vermoeiend was in de warmte maar toch de moeite waard. Dan op weg naar huize Kathima voor een lunch die dit maal werd verzorgd door Indra, de moeder des huizes aangezien Manu met ons naar de tempel is geweest. Ze had lekker gekookt met voelbaar meer zout dan Manu maar best heel smakelijk. Wat worden we hier toch goed verwend. Terwijl wij aten is Rattan de bagage van de andere gaan ophalen want we dienden rond 18u de grens van India naar Nepal over te steken. Samen met de mannen werd de bagage weer op het dak van zijn auto vastgebonden.
Na afscheid te hebben genomen vertrokken we richting grens. We waren tijdig daar en diende in een rij te wachten. De grens gaat elke 2u open en tussen in sluit deze. Je kan maar enkel over de brug wat betekent dat eerst de rij van India naar Nepal kan oversteken en daarna visa versa. We gaan nog over een oude Engelse brug van 1850, niet te begrijpen dat ze hier nog geen nieuwe brug gebouwd hebben. Het zij zo maar het is daardoor een ware attractie. Eens de grens over moeten we naar de grenspost in India voor controle, dan naar de grens zelf voor controle en dan naar de controle in Nepal. Overal dienen ons gegevens schriftelijk neergeschreven te worden, je houdt het echt niet voor mogelijk. Hopelijk komt er geen brand want dan hebben ze geen back-up. Daarna dienen we nog 3 keer taks te betalen voor de auto en krijgen we een Nepaleese nummerplaat. Je houdt het niet voor mogelijk wat ze hier allemaal uitvinden om te laten betalen. Mijn groep hun verstand staat stil. Walter zegt al lachend 'als ik hier een hokje zet met tol betalen, dan verdien ik zo mij geld ' we moesten er met zijn allen erg om lachen.
Uiteindelijk komen we in Shuklaphanta aan, het is donker dus voor een mooi zicht dienen we te wachten tot morgen. Na genieten van weer een lekkere maaltijd zij we blij dat we kunnen gaan slapen. Zo de grens oversteken is best vermoeiend.
De dag nadien krijgen we een lekker ontbijt en vertrekken we naar een bijzondere brug, de Jho Lagay brug. Het is een brug die van ijzerwerk gemaakt is voor bromfietsers, fietsers en voetgangers, in een bijzondere vorm. Hier wandelen we over en zien een vrij droge rivier. De brug beweegt lichtjes op en neer en dit is voelbaar. Daarna genieten we van Somosa een typisch Nepalees gerechtje en dat wordt echt gesmaakt. Fijn om te zien hoe mijn groep zich steeds meer openstelt om op plaatsen iets te proeven waar een doorsnede toerist wellicht niet binnenstapt maar eerder neerbuigend op neerkijkt. Dit is echter hun manier van leven en ze hebben best lekkere dingen te bieden . Als je door het vuil heen kan kijken ontdek je soms een waar paradijs aan smaken. Zo zie je dat je soms buiten je comfort zone dient te gaan om ongekende lekkere dingen te proeven en smaken.
Daarna bezoeken we kort het gezin waar ik mijn eerste Nepalees toilet bouwde en het gezin met de 6 dochter waar we wat spullen voor kochten. Wat raken ze mijn hart toch diep vooral Annita, de tweede dochter van het gezin. Ik merk dat ze haar niet zo gelukkig voelt maar heb geen tijd om langer met haar te praten. Ik draag dit toch nog een tijdje met me mee die dag.
Rond 2u vertrekken de mannen met een jeep naar de jungle op zoek naar een tijger welke ze niet tegenkomen terwijl Marianne en ik gaan shoppen in Mahendranagar, een veel rustiger stad dan Kathima. We hebben met ons twee hier echt van genoten en werden zelfs geholpen door een vriendelijke man. Het naaiatelier, waar ik mij gekochte tuniek lieten kleiner maken en Marianne een setje van tuniek met broek liet naaien, bestond uit een aantal super vriendelijke dames. Ja in Nepal kan je iets laten kleiner maken op 15 minuten en iets laten naaien op 1,5 uur. Super is dat. Wij vrouwen zijn heel tevreden van onze aankopen. We hebben zelfs kunnen afbieden. Voor ons echt een geslaagde belevenis.
De mannen hebben ook genoten van hun gezoek aan de jungle en zo is dit ook weer een geslaagde dag die we hebben afgesloten met een lekkere tali, bord met rijst, roti, groenten, linzen, pekel, en super lekkere garlic naan, hmmmm
Ik voel hoe de groep steeds meer naar elkaar groeit en we allemaal meer en meer onszelf kunnen zijn. Er wordt veel gedeeld en gelachen, gejoked en diepzinnig gepraat zelfs bepaalde zienswijzes uitgelegd. De openheid voor elkaar is groot en dit weet ik ten zeerste te appreciëren.
11oktober 2017
Na het ontbijt vertrekken we naar een lokaal dorp een klein uurtje verder voor de verrassingsactiviteit. Mijn mensen weten van niets en laten het hun overkomen. De weg ernaar toe is al een ervaring op zich. We komen uiteindelijk aan bij de nonkel van Rattan waar een mooie kar klaarstaat. Deze is bedekt met gras, daar zakken op en uiteindelijk een deken. Ons mensen kijken benieuwd. Ja het wordt een soort huifkartocht maar dan met een heel bijzondere lokale kar die vooruitgetrokken wordt door 2 stieren. Voor ons vreemd hoe ze worden vastgemaakt aan de kar aangezien ze met hun nek de kar vooruitduwen. Voor hen echter heel gekend omdat ze op die manier een geladen kar altijd vooruitduwen. We stappen met zijn allen op de kar met het nodige jolijt. De zwaardere personen van voor en de lichter van achter zodat de stieren gemakkelijk de kar vooruit trekken en zo vertrekken we voor een rit van meer dan een uur. De rit verloopt doorheen de rijstvelden en de huisjes. We krijgen een aantal idyllische uitzichten maar er ontstaat ook even een vreemd gevoel. De stieren staan soms stil of lopen niet de juiste richting uit. Ze worden dan bijgestuurd door hen te tikken met een stok. Dit voelt niet voor iedereen fijn. De ene heeft meer moeite met het tikken dan de anderen. Ik zelf vind dit ook niet gemakkelijk maar merk dat we de rit best uitdoen omdat hier zoveel voorbereidend werk is gebeurd, met daarnaast het feit dat voor hen dit hun manier is om de stieren onder controle te houden. Hier op deze plek is er geen andere weg dan deze. Ook al voel ik het anders, toch dien ik dit los te laten omdat het hier nu eenmaal zo is. Naar mijn gevoel staat evenwicht bewaren nu voorop.
We richten onze aandacht naar de omgeving en genieten van wat we zien. Sommige zijn afgestapt en wandelen achter de kar aan. Iedereen zoekt zijn eigen manier om er iets leuks van te maken en dit is zeker gelukt. Terug aangekomen krijgen we nog tchai van de vrouw des huizes en Marianne koopt van haar een zeer speciale zelfgemaakte wapper om jezelf koelte te geven. Ze is er echt blij mee.
Daarna vertrekken we naar Betcootlake, een mooi bergmeertje. Ook de weg hiernaar toe is een waar avontuur. Over stenen, keien, bobbels, heuveltjes, al klimmend naar boven. Oef we geraken boven met de auto zonder al te veel problemen. Het zicht is geweldig. Al snel worden er foto's getrokken terwijl Rattan en ik voor een eenvoudige lunch zorgen samen met een lokale daba, klein restaurantje, dat voor noedels zorgt. Smaken doet het. We wandelen nog rond het meer en rijden daarna opnieuw naar een lokaal dorpje waar Rattan zijn zus woont. Ze is echter niet thuis maar we genieten van de kinderen die er rondlopen.
Daarna gaan we opnieuw naar de bazaar van Mahendranagar omdat ons mannen nog niet konden shoppen. Onze Walter doet zijn best om iets leuks voor zijn vrouw te vinden met deskundige hulp van de vrouwen, Wietse komt tot de ontdekking dat hij te groot is voor de kleren en schoenen van Nepal, hier vind je niemand van zijn grote en dus ook geen kledij, Marianne kon bij de naaister haar tuniek en broek uithalen en vond nog een setje om thuis te naaien, dat risico gaat ze aangaan. Indische vrouwelijke kledij is ook zo verleidelijk en zo mooi, niet aan te weerstaan.
Na een lekkere maaltijd in Shuklaphanta met gefrituurde kip die Gaget, de manager heeft klaargemaakt, wordt er nog gezellig samengezeten met de mensen hier en muziek op de achtergrond. Toch zo heerlijk dat genieten zonder dat er iets moet, vertoeven in een ander land en contacten leggen met de mensen hier.
13 november 2017
Nadat de valiezen deskundig op het dak van de auto werden vastgemaakt door Ivan, die er tevens voor zorgde dat Rattan 2 degelijke touwen bijkocht, en we afscheid hadden genomen van de mensen van Shuklaphanta, startten we aan de lange rit van Mahendranagar naar Dhadeldura. Het was zeker een fijn verblijf in dit jungleresort, veel groen en een rustige omgeving. Dit gaan we inruilen voor bergen en een ander hotel. De weg ernaar toe is best bijzonder vooral door de mooie uitzichten en terrassen van groen die we tegenkomen. Onderweg ontmoet ik Suresh nog, een neef van Rattan, die ik ken van vorige reis en die graag afscheid wou nemen. Fijn om hem te zien, na een knuffel vertrekken we opnieuw.
Na een stuk rijden wil Rattan tanken. Wij maken van de gelegenheid gebruik om naar het toilet te gaan maar hier waren we sneller van af dan erop. Het rook er zeker niet naar javel. Maar ja, ook dat kan je in Nepal tegenkomen. Het haalt de sfeer niet onderuit in tegendeel. We zien een kraampje met verse Somosa en daar kunnen we niet nee tegen zeggen. Hmmm dat kan zo lekker smaken. Iedereen wil proberen om dit in België te maken. Ik moet alleen nog het recept van iemand zien te ontfutselen.
Daarna weer op weg naar Dhadeldura, continu in stijgende lijn naar een stad met in de verte een zicht op de Himalaya. We stoppen af en toe om de mooie uitzichten te vereeuwigen op een foto. Er zijn best mooie plekjes die de moeite waard zijn. Ook de huisjes onderweg in verschillende kleuren zorgen voor een waar plaatje. Wat opvallend is, en we de nodige humor in brengen, is dat we in die afstand zeker 5 keer worden gecontroleerd op papieren en rijbewijs. Heel gek aangezien er maar 1 weg ernaar toe is en dus naar ons gevoel 1 controle voldoende zou zijn. Op een gegeven moment hadden we een controle achter de rug en kregen we 10 meter verder opnieuw een controle. Niet te doen. Ik deed een poging om aan een controlewachter de vraag te stellen waarom dit nodig is, hij deed zijn best iets uit te leggen maar ik begreep de taal niet. Een andere kwam me vertellen terug in te stappen. Dus terug vertrekken zonder uitleg. Het is zo. Ik ga hier niet moeilijk doen. Ik vermoed dat ze zelf niet weten waarom dit nu zo is, gewoon aanvaarden.
We komen nog voor het donker in Dhadeldura aan waardoor we al kunnen genieten van het uitzicht. Iedereen krijgt de tijd om zich te installeren en eventueel naar het stadje te wandelen. We eten die avond noedels om eens iets anders te hebben dan rijst en roti. De mensen hier zijn dit dagelijks gewend, wij echter niet. Zo eens iets anders wordt echt geapprecieerd en smaakt naar meer.
Na het avondmaal, iedereen op tijd zijn bed in om 's morgens op tijd op te staan voor de zonsopgang. Bij helder weer is deze bijzonder mooi.
De ochtend nadien ontmoet ik Walter en Ivan om 5u30 op het terras. We genieten samen van de zon die achter de bergen komt piepen. Het is echter wat bewolkt, wat maakt dat het niet een perfecte zonsopgang wordt. Maar genieten doen we. Na het ontbijt gaan we te voet naar een tempel. Het is gelukkig nog heerlijk van temperatuur, niet zo heet maar onderweg voelen we het warmer worden. De tempel is best mooi en de moeite om te bezichtigen. We kiezen ervoor om weer met de auto naar het hotel te gaan. Dezelfde route terug lijkt niet zo boeiend. Rattan komt ons oppikken en stelt mij voor om namiddag al te vertrekken naar het bergdorp.
Iedereen is hier wel voor te vinden, we maken een rugzak klaar voor 2 nachten want de hele bagage kan niet mee. Een extra tenue, wat ondergoed, handdoek, tandenborstel, tandpasta, zeep en groei wandelschoenen meer moet dat niet zijn. Het is tevens een ervaring om met alleen hoofdnoodzakelijke spullen op weg te gaan. Na de lunch gaan we richting het bergdorp Talphaka, waar we terecht komen in het oude huis van de familie. Manu en Mohan zijn al daar om nog de laatste voorbereidingen te doen voor ik met mijn medereizigers arriveer. De weg erheen is best avontuurlijk. Het eerste stuk is verbeterd ten opzichte van de vorige keer toen ik naar het dorp ging. Het laatste stuk had nog behoorlijke gaten maar gelukkig kon de auto van Rattan dit aan. Opnieuw met de auto door de rivier aangezien je anders niet aan de overkant geraakt. Ik zie dat ze nu een brug aan het bouwen zijn. Ik moet zeggen dat ik best verschiet van het tempo waarop ze werken. Het lijkt hoger te liggen dan in India en dat had ik niet verwacht. Eens de rivier over, stappen we uit aangezien aan de rivier een tempel ligt die Rattan steeds bezoekt. Ik weet dat dit voor hem belangrijk is en daar hebben we allemaal respect voor. We genieten ondertussen van de rivier en het uitzicht op de terrassen, vinden een mooie steen die we symbolisch terug in het water gooien of mee naar huis nemen. Het is nog een klein stukje tot in Talphaka. De auto krijgt het echter moeilijk en we beslissen om uit te stappen zodat het makkelijker gaat en inderdaad dit lukt. We stappen de rest te voet omhoog naar het bergdorp. Best een stevige klim maar het lukt. Iedereen op zich geraakt op eigen tempo in het dorp. We passeren eerst het waterpunt. Ik ben heel tevreden, ze hebben goed werk geleverd en zelfs verschillende pijpleidingen extra gelegd zodat verder gelegen huizen niet zo ver dienen te stappen. Geweldig dat ze het geld goed benut hebben.
En dan komen we aan ons verblijf aan, ik ben blij ze weer allemaal te ontmoeten. De twee kamers worden getoond, ik ben zo onderste boven van wat Rattan, Mohan en Manu hebben gerealiseerd. Ik krijg tranen in mijn ogen want weet hoe het ervoor uitzag. Ze hebben er kleine paleisje van gemaakt. Ik kan voelen hoeveel zorg hieraan gespendeerd is en dit om het ons zo aangenaam mogelijk te maken. Het raakt me diep in mijn hart, ik ben hen heel erg dankbaar om dit voor ons te doen maar ook om dit als mens aan ons te tonen.
Het wordt een fijne avond met genieten van het lekker eten van Manu en het ontvangen van een groep meisjes en jongens die komen zingen voor Dewali. De sfeer is perfect maar ik merk dat mijn mensen diep geraakt zijn door het dorp, de mensen en hun manier van leven. Ieder op zich heeft tijd nodig om dit een plekje te geven. Het is zo anders dan het thuisfront, we zien wat wij niet meer zo kennen, familiegevoel, eenvoud, samenhorigheid, gelukkig zijn met weinig....
We gaan op tijd naar bed met heel wat nieuwe gevoelens, uitziend naar de volgende dag.
De dag nadien zijn we op tijd wakker aangezien het leven hier vaak om 6u al begint. Ik slaap boven bij de mensen en merk dat de rook mijn kamer binnenkomt. Ze zijn al aan het koken, dus opstaan of in de rook liggen. Ik kies voor het eerste.
De zon komt op, voor mij genieten van de ochtend. Al de anderen zien ik tevens snel verschijnen wellicht omdat er al zoveel bedrijvigheid is. Iedereen geniet op zich van de ochtend. We staan te kijken hoe een man met 2 stieren zijn veld omploegd met een ploeg uit hout gemaakt. Daar hebben we natuurlijk de nodige foto's van gemaakt.
Na het ontbijt dienen we naar de controlepost te gaan boven op de berg. Blijkbaar was doorgegeven dat wij in het dorp waren en dient dit geregistreerd te worden. Dus wij met zijn allen met ons paspoort naar boven. Ik dacht dat dit maar een korte klim was en maar even zou duren maar fout gedacht. We hebben serieus moeten klimmen en dit voor 1,5 u, een pittige wandeling. Walter en Ivan waren al van plan om te gaan wandelen maar de anderen hadden op wat rust geteld maar hier was zeker in de voormiddag geen spraken van.
Eens bij de grenspost diende onze paspoorten weer geregistreerd te worden, zo gezegd voor onze veiligheid. We krijgen gelukkig een glas fris water en kunnen even in de schaduw zitten na de gemaakte inspanning. Dat doet deugd. Daarna wandelen we nog een stukje verder waar we iets kunnen eten voor de lunch en hebben we de nodige kijkers rond ons, mensen die vaak nog nooit toeristen gezien hebben. Het heeft best wel iets. Hier en daar spreekt er eentje Engels en anders is het gebarentaal. De lunch smaakt na zo'n inspanning. Walter en Ivan besluiten nog verder te wandelen, Marianne, Wietse, Rattan en ik gaan met de jeep weer terug. De jeep stopt bij de heilige boom waar we even genieten van het uitzicht. Marianne heeft kunnen proeven van de best pittige wandeling maar weet nu ook wat ze ongeveer kan verwachten van de eerste dag trekking in Khapthard wat we binnen 2 dagen gaan doen. Ook al heeft ze nog twijfels over haar fysiek aankunnen, toch besluit ze om mee te gaan met de trekking en dat is best moedig. Haar zoon Wietse is haar grote kracht en biedt haar de zekerheid die ze nodig heeft. Hij is naar mijn gevoel iemand die goed de rust kan bewaren en niet snel zich door een probleem uit zijn lood laat brengen. Ik vind hem een prachtige kerel die voor heel veel openstaat. Heerlijk om met hem te mogen reizen. Ik ben er zeker van dat dit niet zijn laatste reis is. Maar ook mijn 2 andere mannen zijn helden en dragen een mooie zorgzame energie in zich. Ik bof met deze groep.
We wandelen op een rustig tempo weer naar het huis. We nemen ieder om de beurt een warme douche die voor ons werd gemaakt. Een buiten douche en een emmer met water dat warm werd gemaakt op het vuur. Fijn om zo te douche en heerlijk om fris te zijn.
En dan verschijnen ons mannen terug na een voor hen deugddoende wandeling. Fijn om hun gelukkige gezichten te zien. Ook zij zijn toe aan een douche wat dan ook gebeurd.
We genieten allemaal van de rust en het bekijken van de bedrijvigheid voor ons, koken, hout kappen, vuur maken, kinderen die spelen, .....
De dag nadien is het weer tijd om afscheid te nemen van dit bergdorp. Wat gaat de tijd toch snel. Een aantal mensen van het dorp zijn even langst gekomen om mij te zien. Ik ga binnenkort weer terug dus is het voor mij maar een kort afscheid. Voor de anderen is dit anders. Ze hebben het verlangen om weer terug te komen maar weten natuurlijk niet of dit zo gaat zijn. We zingen met zijn allen nog voor Manu die morgen jarig is. Ze stelt dit zeker op prijs. Nog wat knuffels en handen geven en weer op weg naar de auto die een stukje lager geparkeerd staat. Je kan niet met de auto tot aan het dorp omdat er geen weg is die dit toelaat. Deze keer is het gelukkig naar beneden wandelen en dat valt best mee. Manu wandelt mee tot aan de auto en blijft aan de boom zitten waar ze ons lang kan volgen tot voorbij de bocht van de volgende berg, dan zijn we uit haar zicht. Ze is echt een schat die zo hard gewerkt heeft om het ons naar ons zin te maken. Zo vinden we geen tweede. Ze heeft een fijne band opgebouwd met Ivan en dat is mooi om te zien. Die twee gaan elkaar niet snel vergeten. Tot aan de rivier gaat het goed. Wij steken te voet over. Rattan steekt de rivier met zijn auto over en ook dit gaat goed. Hij rijdt verder en met 4 gaan we te voet via een korte weg met de hoop dat hij boven geraakt. De weg is niet zo best maar op die manier lukt ook deze hindernis. De rest van de weg gaat goed en we geraken binnen de 2u in Dhadeldura. Daar staat ons bagage. We hebben een kleine 4u om weer een nieuwe kleine bagage te maken voor de trekking, ons te douchen, wat te rusten en te lunchen.
Het doet ons allemaal goed om weer een douche te pakken en wat te rusten. Rond 3u30 vertrekken we richting Silgadhi om daar te overnachten en van daaruit een trekking te doen naar Khaptad het mooiste natuurpark van West Nepal. De weg erheen is best mooi. We worden getrakteerd op mooie valeien met terrassen, en een rivier in blauwgroene kleuren. Rattan rijdt goed door om voor het donker in Silgadhi te geraken maar we krijgen hem toch overtuigd om te stoppen voor een aantal mooie foto's. Bijna in Silgadhi stijgen we nog een heel stuk en is het uitzicht bijzonder. Zover we kunnen kijken, zien we de glooiing van bergen in een zachte mist gehuld. We worden er als het ware stil van omdat het mooi kleurt door de zon die ondergaat. Net voor het donker komen we in het hotel aan, best een goed verblijf met in ieder geval een mooi uitzicht. We genieten er van een tasje koffie en een avondmaal.
Er is even een spanningsmoment omdat de jeep van morgen ons niet op de afgesproken plek kan brengen. Het programma dient wat aangepast te worden wat niet voor iedereen gemakkelijk is. De jeep kan ons niet zo ver afzetten omdat er aan de weg wordt gewerkt omwille van de voorbije moesson die voor schade heeft gezorgd. Dit betekent dat we meer moeten wandelen wat vooral voor Marianne niet makelijk is. Ze weet dat ze fysiek niet zo sterk is en vreest hierdoor de groep op te houden. Het is soms moeilijk als een programma wijzigt maar ik heb voor mezelf geleerd me hier niet druk om te maken maar mee te gaan met de flow. Iedereen heeft zijn eigen kijk vanuit eigen gevoelens en ervaringen en dat is ok. Iedereen heeft op die manier zijn waarheid, het is de kunst om te zien dat het niet DE waarheid is maar EEN waarheid en de focus te leggen op evenwicht en een oplossing maar dat is niet simpel. Ik doe mijn best om ieders verhaal te begrijpen en geen druk te leggen op mensen. Uiteindelijk zakken de emoties en genieten we van het avondmaal. Het brengt zelfs de groep dichter bij elkaar. In de morgen sta ik optijd op om foto's te maken van de zonsopgang en het mooie uitzicht.
Na het ontbijt vertrekken we met de jeep om hopelijk zo ver mogelijk te geraken en niet te veel te moeten stappen. De totale afstand is 14 km. Na 5 km geraken we vast. De jeep schijnt niet meer verder te kunnen maar bij wonder verschijnt er een bulldozer die de weg vlakker maakt zodat we een eindje verder kunnen. Geweldige verrassing en show is dit. Na ongeveer 1 km verder zitten we opnieuw vast, er zit niets anders op dan te voet verder te gaan. Voor Marianne een tegenvaller maar ze begint er moedig aan.
We wandelen van daaruit 4u30 tot we op de plek komen waar we overnachten in Jing Rana. Het was best een stevige wandeling waar iedereen op zoek ging naar een eigen tempo en uiteindelijk kon uitspreken wat hij of zij nodig had om zich goed te voelen. Ik merk hoe fijn dit is als iemand gewoon zegt wat hij of zij nodig heeft omdat ik op die manier weet wat ik al dan niet kan doen. We komen dicht aan de ingang van het Nationaal park Khaptad aan. Weer met een mooi uitzicht en een simpele slaapplek, voor de ene al makkelijker te accepteren dan de andere maar het is zo. We krijgen een goede warme maaltijd en daar zijn we heel blij om na een dag vooral koekjes te hebben gegeten omdat er geen restaurantje onderweg was. Dan weet je een maaltijd zoveel meer te appreciëren. Die avond maakt Marianne en Wietse de beslissing om de dag nadien terug te gaan naar Dhadeldura omdat de volgende dag nog veel moeilijker zou worden en zij dit fysiek niet ziet aan te kunnen. Een best moeilijk beslissing maar een goede omdat ze echt een keuze maakt voor haar eigen welzijn. Knap van haar.
De dag nadien vertrekt ze terug te voet met Wietse 4u30 wandelen en dan met de jeep naar Dhadeldura. Ik merk dat ze blij is met de keuze en er weer naar uitziet om in Dhadeldura te zijn. Wij vertrekken voor een stijle trekking richting Khaptad. De eerste dag klimmen we van 2250 meter naar 3100 meter serieus hè. Nog voor het ontbijt komt er een jonge vrouw afgewandeld. We zien direct dat ze geen Nepaleese is.
Ze is al 2u aan het stappen en tevens op weg naar Khaptad. Ze is nog maar 19 jaar en komt van Zwitserland. Ze is voor 3 maand en half een rondreis door Nepal aan het maken zo in haar eentje. Een straffe dame. We nodigen haar mee uit voor een ontbijt en daar zegt ze geen nee op. Ze heet Lien en wil later antroposofie studeren. Door het reizen wil ze veel ervaringen opdoen en dit als leerschool benutten. Geweldig vind ik dit aangezien ik reizen tevens de beste leerschool van het leven vind. We vertrekken samen met Lien voor de trekking rond 8u30 en moeten dan eerst ons inschrijven en de inkom betalen. Dat gebeurt op zijn Nepalees wat betekent dat het bijna 1u duurt. Maar ja dat nemen we erbij. En dan vertrekken voor een klim van bijna 1000 meter. Pfff serieus zwaar met nog een rugzak van 7 kg. Heel wat klimwerk dat maar niet lijkt te stoppen. Ik dien bij momenten erg diep te gaan maar ik overtuig mezelf dat ik het kan. Ik probeer mijn focus positief te houden en gewoon mijn tempo te stappen ook al loop ik vaak als laatste. Lien en Walter schijnen geen moeite te hebben, Ivan en ik hebben het zwaarder maar niet getreurd, we doen het ieder op eigen tempo en dat zorgt ervoor dat het lukt. We zijn super blij als we de tussenstop bereiken waar we kunnen overnachten. Een sobere maar lekkere maaltijd wordt ons aangeboden en dat smaakt opnieuw heerlijk na deze serieuze inspanning. Rattan en ik hebben onderweg al een glimp van de Himalaya opgevangen, de anderen schijnen het gemist te hebben.
Ondertussen horen we dat de twee anderen Marianne en Wietse de jeep gehaald hebben maar nog niet weten hoe ze in Dhadeldura geraken. Rattan doet nog wat telefoontjes zodat dit in orde komt. In de late namiddag horen we dat ze er zijn geraakt. We zijn met zijn allen blij dat ze er zonder veel problemen geraakt zijn en verder van deze reis kunnen genieten.
Wij rusten uit van de zware klim maar zijn voldaan omdat het ons gelukt is. Tegen de avond maken we een vuur om ons warm te houden want 's avonds is het best koud in de bergen. We drinken wat whisky om ons tevens warm te houden en maken er een gezellige avond van. Heerlijk is dit kampvuur en ook de verhalen die ontstaan. Op die momenten weet een mens het vuur heel erg te appreciëren. Zelfs een sober bed en een warme maaltijd. We kruipen er allemaal vroeg in want morgen is nog een dagje stappen, gelukkig niet meer de hele tijd klimmen maar toch zeker weer intensief.
18 oktober 2017
Om 6u zijn we weer met zijn allen wakker klaar voor een nieuwe dag. Het is nog koud zo vroeg in de morgen maar Rattan heeft al een vuur gemaakt. Heerlijk om je op te warme en ondertussen een tas koffie te drinken. We maken ons klaar voor de laatste etappe naar Khaptad, eentje dat eerst door het woud gaat en daarna meer open vlakte heeft met mooie uitzichten. We zijn benieuwd en vol enthousiasme beginnen we te stappen. Ik heb gelukkig geen last van mijn spieren na de zware dag gisteren. Al snel komen we in het woud en gaat het ook nu op en neer, de ene klim is al moeilijker dan de andere maar ik laat me niet opjagen en volg mijn tempo ook al ben ik het laatst. Ik voel dat ik nog energie heb maar weet dat ik dit goed moet bewaken. Walter en Lien zijn voorop maar soms kiest Walter er bewust voor om laatst te lopen om zo meer rond te kunnen kijken. Daar gaat het bij mij ook om, alleen maar wandelen en niet de tijd nemen om rond te kijken is voor mij een moeilijke optie maar ik voel hoe ik meegetrokken word in hun tempo en dat kost me energie. Op sommige plekjes stoppen we, eten wat koekjes en nemen foto's. Die momenten laat ik weer op. Ik het begin wordt hier wat tijd voor uitgetrokken maar naar gelang de tijd vordert heb ik het gevoel dat er weer druk ontstaat om verder te wandelen. Rattan is de persoon die graag doorstapt. Ik weet uit ervaring dat hij daar zijn reden voor heeft maar dit is niet altijd duidelijk voor de anderen. Zij voelen het als een vorm van druk.
Ik vind het moeilijk om hem in te tomen en ervoor te zorgen dat er genoeg tijd is om te genieten onderweg omdat ik Rattan zijn beweegreden niet ken. Ik zelf heb deze trekking nog niet gedaan en kan dus ook niet oordelen. Ik merk dat Walter en Ivan vooral wensen te genieten en de rust te nemen wat ik zelf ook voel en wens. Lien is iemand die een hoog tempo aankan maar zo zijn we niet allemaal. Toch zie ik hoe ook zij haar tempo soms verlaagd om te genieten. We zien mooie uitzichten op bergen, wel 5 bergen achter elkaar in de verte, mooie paden tussen het groen en bamboe, een riviertje, mooie begroeide heuvels en op een gegeven moment komen we aan een punt waar 3 waterlopen samenkomen. Er staat een tempel want dit is een heilige plek. Het is er super mooi en al snel staan we met ons blote voeten in het koude water, heerlijk te genieten. Iedereen geniet van deze plek op zijn manier maar ook hier worden we weer met overtuigingskracht van Rattan ertoe aangezet om verder te wandelen. We doen dit uiteindelijk maar later gezien heb ik hier spijt van. Ik maar ook de anderen hadden hier best nog een uurtje kunnen verblijven.
Naar ons gevoel kwamen er geen andere veel mooiere uitzichten meer. Rattan wil graag goed doen voor de mensen en hen zoveel mogelijk bieden maar dit is niet altijd de wens van de anderen. Ik merk dat dit goed willen doen hem tevens energie kost.
Ik voel hoe mijn energie verlaagd is door over mijn grens van fysieke inspanningen te gaan maar dit is mijn eigen verantwoordelijkheid. Ik heb oplading nodig in de vorm van tussendoor te genieten, te lachen en te praten met elkaar wat ik wat gemist heb. Alleen maar wandelen om te wandelen kost me energie. Walter en Lien schijnen hier geen last van te hebben. Beiden hebben een prima conditie en houden van klimmen en dalen. Wanneer we aankomen aan ons tweede slaapplaats voel ik hoe mijn energie op is. We eten met zijn allen noedels en dat smaakt zo goed waardoor mijn energie weer wat stijgt. Walter, Lien en Rattan willen nog een berg op om eventueel een zicht op de Himalaya te hebben. Ik alsook Ivan passen hiervoor. Ik heb rust nodig en daar kies ik voor. Mijn lichaam en geest heeft het nodig. Ik geniet samen met Ivan van het maken van een kampvuur want het wordt weer koud. Heerlijk om die warmte te voelen. Het vult opnieuw mijn energie en de zin om te schrijven. Voor mij een manier om weer in mijn volle energie te geraken. Ik voel hoe ik blij wordt en warm van buiten maar ook van binnen. De wandeling was best mooi en ze heeft me nog meer geleerd wat ik nodig heb om in mijn energie te blijven en wat me eruit haalt. Alleen ikzelf draag hier de verantwoordelijkheid voor. Dankjewel Rattan voor deze spiegel. Het maakt me sterker voor de dag nadien want dan starten we aan de afdaling.
Naar ons gevoel kwamen er geen andere veel mooiere uitzichten meer. Rattan wil graag goed doen voor de mensen en hen zoveel mogelijk bieden maar dit is niet altijd de wens van de anderen. Ik merk dat dit goed willen doen hem tevens energie kost.
Ik voel hoe mijn energie verlaagd is door over mijn grens van fysieke inspanningen te gaan maar dit is mijn eigen verantwoordelijkheid. Ik heb oplading nodig in de vorm van tussendoor te genieten, te lachen en te praten met elkaar wat ik wat gemist heb. Alleen maar wandelen om te wandelen kost me energie. Walter en Lien schijnen hier geen last van te hebben. Beiden hebben een prima conditie en houden van klimmen en dalen. Wanneer we aankomen aan ons tweede slaapplaats voel ik hoe mijn energie op is. We eten met zijn allen noedels en dat smaakt zo goed waardoor mijn energie weer wat stijgt. Walter, Lien en Rattan willen nog een berg op om eventueel een zicht op de Himalaya te hebben. Ik alsook Ivan passen hiervoor. Ik heb rust nodig en daar kies ik voor. Mijn lichaam en geest heeft het nodig. Ik geniet samen met Ivan van het maken van een kampvuur want het wordt weer koud. Heerlijk om die warmte te voelen. Het vult opnieuw mijn energie en de zin om te schrijven. Voor mij een manier om weer in mijn volle energie te geraken. Ik voel hoe ik blij wordt en warm van buiten maar ook van binnen. De wandeling was best mooi en ze heeft me nog meer geleerd wat ik nodig heb om in mijn energie te blijven en wat me eruit haalt. Alleen ikzelf draag hier de verantwoordelijkheid voor. Dankjewel Rattan voor deze spiegel. Het maakt me sterker voor de dag nadien want dan starten we aan de afdaling.
19 oktober 2017
We zijn 's morgens weer op tijd op om vroeg te kunnen starten aan de afdaling. We hebben goed geslapen aangezien we voldoende dekens hadden en maar goed ook want bij het naar buiten kijken merken we dat het gevroren heeft. Vries bedekt het dal, de daken en zitbanken. Het is echt koud buiten. Er wordt gezegd dat het er kan sneeuwen binnen een week. Hebben wij geluk dat het nu niet is. Tijdens het ontbijt komt de zon op en snel wordt het warmer. Op korte tijd kunnen we overgaan van 2 truien naar alleen een t-shirt en starten we aan een afdaling van 1000 meter en een wandeling van 4uur. En ja afdalen doen we, de trapjes blijven maar komen en sommige stukken zijn best moeilijk bewandelbaar door de losse stenen. Het is niet meer zo vermoeiend wat het fysieke betreft maar vooral door de focus die je dient te houden op de weg. Dit is nodig om niet te vallen. Maar we worden verrast op prachtige uitzichten op de Himalaya, zo mooi om haar energie te voelen, zo puur en ongeschonden door de mens, een waar kado om naar te kijken. Ja daar doen we het voor. Dit ervaren we als een echte beloning. Het is zo fijn om regelmatig tijdens de afdaling de Himalaya te mogen bewonderen.
Maar de afdaling is echt werken. Mijn focus kan ik niet verlagen want dan schuif ik uit wat al 5 keer gebeurt is. Ik voel hoe me dit weer energie kost, ik bengel weer vanachter. Ik merk dat ik mezelf weer tegen kom en frustraties naar boven komen. Ik laat me echter deze keer niet onderuithalen en spreek met mezelf af om gewoon rustig op mijn tempo altijd naar beneden te stappen met de zekerheid dat me dit zal lukken. Het zijn mijn eigen frustraties die me onderuit willen halen, ik ben me hiervan bewust en zorg ervoor dat ik ze op niemand projecteer. Zo blijft mijn energie zuiver, dit is iets wat me tijdens deze trekking zo duidelijk in beeld is gebracht. Het gaat eigenlijk niet om de trekking zelf maar om wat er me jezelf gebeurt. Het is een bijzondere leerrijke ervaring die ik, ondanks de zwaarte van de trekking, niet had willen missen. Ik merk dat bij iedereen op zijn eigen manier er iets gebeurt tijdens de trekking. Heel waardevol als je ervoor openstaat. Nu ik mijn energie gevonden heb, stap ik rustig verder terwijl de anderen een halte houden. Ivan is tevens al verder gestapt dus weet ik dat ik achter hem ben. Zo loop ik op dat moment niet meer als laatste aangezien Rattan, Lien en Walter een halte houden. Op een gegeven moment zie ik een zandweg die wellicht een kortere weg is maar iets in mij geeft aan gewoon het hoofdpad te volgen. Ik stap door zonder te stoppen. Dan komt er een splitsing ik weet ik niet goed welke kant uit maar een vrouw die er net was stuurt me naar rechts. Ik volg haar aanwijzing en kom na een tijdje in het dorp beneden aan. Ik ben verbaasd dat ik Ivan nog steeds niet heb gezien en de anderen me ook niet hebben ingehaald. Ik zet me neer om wat te wachten want in het dorp is de weg niet meer zo duidelijk. Ik wacht ongeveer 10 minuten maar zie nog steeds niemand alleen de dorpsbewoners die me vreemd aankijken. Er ontstaat even twijfel, heb ik dan toch de foute afslag genomen maar anderzijds zie ik het dorp dat we van bovenuit zagen en waar we moeten zijn. Ik vraag aan een vrouw of dit de weg naar een jeep is en dit bevestigd ze. Dan moet het juist zij want we dienen een jeep te nemen naar de hoofdweg. Ik voel nog twijfel maar iets zegt dat ik juist ben. Ik wacht nog even en hoor uiteindelijk iemand van bovenuit mijn naam roepen. Gelukkig, ze zijn in zicht inclusief Ivan. Nu bleek dat iedereen dat zandwegje had genomen dat echter geen verkorte weg was maar een extra langere weg. Ik had dus de juiste genomen en dit verklaarde ook waarom ik Ivan niet was tegen gekomen. Ik was fier op mezelf want na altijd als laatste te hebben gewandeld, kwam ik als eerste onder aan. Best grappig.
Het dorpje waar we doorwandelen tot aan de plek waar we de jeep dienen te nemen was bijzonder idyllisch. Ik kan daar zo blij van worden om die huisjes te zien met het groen er rond en het water.
Voor mij bijna evenwaardig aan het gevoel om de Himalaya te zien. Ik kan zo vertederd worden door de huisjes en de mensen die er wonen. Ik neem dan ook voldoende foto's om dit opnieuw te kunnen zien. Voor we de jeep nemen eten we nog super lekkere somosa's. Meer moet dat niet zijn. Na de lunch arriveert de jeep en beginnen we aan een tocht van 18 km doorheen valleien over een weg die een 4x4 jeep vereist. Deze tocht is best ruw maar zo prachtig. We komen van het ene mooie landschap in het andere, steken enkele keren met de jeep de rivier over en komen uiteindelijk beneden aan een grote rivier aan die we via een ijzeren hangbrug te voet dienen over te steken. Een waar avontuur. Zo komen we aan de hoofdweg aan.
Hier wordt het voor Rattan een hele klus om een jeep te vinden die ons naar Dhadeldura wil brengen maar na meer dan een uur lukt het hem. Het is een heel gedoe voor de chauffeur wil vertrekken maar uiteindelijk starten we aan de rit rond half 5. We dachten dat we 85 km zouden rijden over een goede weg en dit ongeveer 3u zou duren maar niets was minder waar. De weg was bij momenten verschrikkelijk en soms zelfs niet meer te zien, het wisselde zich soms af met een stukje asfalt en dan dachten we dat dit zo zou blijven maar ook dit was fout gedacht. We reden uiteindelijk 135 km over een tijd van 5u30. Iedereen was super content weer in het hotel te vertoeven, om een behoorlijke douche te nemen en ons bed in te kruipen. Het was ondertussen al bijna 10u 's avonds. Marianne en Wietse waren blij ons weer te zien. Lien bleef nog een nachtje en kon slapen op het extra bed in de kamer van Marianne en Wietse. Dat wist ze zeker te appreciëren. 's Ochtends nam ze de bus naar haar volgende bestemming. De trekkers hadden super genoten van een koude douche en een nacht slapen in en goed proper bed.
We starten de ochtend met een gezamenlijk ontbijt terwijl Rattan zijn auto in Silgadhi gaat ophalen. Die dag kiezen we ervoor om rustig door te brengen want het is de laatste dag voor ze weer richting Delhi vertrekken voor de vlucht naar huis. Het ontbijt is echt gezellig en we wisselen ons verhalen met Marianne en Wietse uit en zij de hunne met ons. We hebben elk bijzondere ervaringen opgedaan waar we best fier op kunnen zijn. Wij dat we de trekking volbracht hebben en Marianne en Wietse dat ze alleen naar Dhadeldura geraakt zij en de hindernissen onderweg overwonnen hebben. Ik vind dit prachtig. Ik voel hoe iedereen straalt en dat maakt mij ontzettend blij. Ja deze mensen gaan met een mooie bagage aan ervaringen weer naar huis, daar ben ik zeker van. Walter vertelt hoe zijn recente reis naar Portugal al helemaal vervaagd is door de grote hoeveelheid aan indrukken die hij gedurende deze reis heeft mogen opdoen. 
Hier wordt het voor Rattan een hele klus om een jeep te vinden die ons naar Dhadeldura wil brengen maar na meer dan een uur lukt het hem. Het is een heel gedoe voor de chauffeur wil vertrekken maar uiteindelijk starten we aan de rit rond half 5. We dachten dat we 85 km zouden rijden over een goede weg en dit ongeveer 3u zou duren maar niets was minder waar. De weg was bij momenten verschrikkelijk en soms zelfs niet meer te zien, het wisselde zich soms af met een stukje asfalt en dan dachten we dat dit zo zou blijven maar ook dit was fout gedacht. We reden uiteindelijk 135 km over een tijd van 5u30. Iedereen was super content weer in het hotel te vertoeven, om een behoorlijke douche te nemen en ons bed in te kruipen. Het was ondertussen al bijna 10u 's avonds. Marianne en Wietse waren blij ons weer te zien. Lien bleef nog een nachtje en kon slapen op het extra bed in de kamer van Marianne en Wietse. Dat wist ze zeker te appreciëren. 's Ochtends nam ze de bus naar haar volgende bestemming. De trekkers hadden super genoten van een koude douche en een nacht slapen in en goed proper bed.
Na het ontbijt wandelen we naar de bazar op zoek naar nog wat laatste soeveniers of koopjes, de sjaaltjes vallen vooral in de smaak. We vinden winkeltjes waar we warme kledij voor de bergbewoners kunnen kopen wat ik met het geld van mijn project kan bekostigen. Mijn medereizigers hebben nu tevens een idee hoe de mensen leven en wat ze kunnen gebruiken. Het lukt me echter niet om geld af te halen wat maakt dat we ze niet effectief kunnen kopen. Toch was het fijn om de winkels te vinden waar ik het dan de volgende dagen kan aankopen. Ik ga op Manu wachten want die komt binnen 2 dagen. Zij gaat zeker weten wat nodig is. We genieten nog van een biertje in een lokaal, hoe moet ik het noemen, barretje? Ik voel hoe de groep zo hecht aan elkaar hangt en iedereen zichzelf kan zijn. Ik kon me geen beter scenario bedenken. Ik geniet van het samen zijn. Ze vertrekken morgenvroeg en ik ben al zeker dat ik ze ga missen. Stuk voor stuk geweldige mensen. Na ons drankje gaan we naar het hotel zodat iedereen zijn spullen al wat kan pakken. Rattan en ik zorgen voor een heerlïjk laatste avondmaal samen. We kiezen voor gefrituurde kip die gemarineerd is en vinden een restaurantje dat dit voor ons wil klaarmaken. Het wordt een geslaagd dinner dat iedereen weet te appreciëren.
We bekijken nog de foto's van de reis om zo nog eens alles te beleven. Wat is de reis toch snel gegaan, 3 weken tonen lang maar het is hier zo snel voorbij. We lachen nog ontzettend met grappige foto's van Rattan. Echt niet te doen. Hij is een geweldig man die nooit opgeeft en steeds op zoek gaat naar het beste voor zijn reizigers. Ik bewonder zijn doorzettingsvermogen en eindeloze energie. Ik kan me geen betere werkpartner inbeelden. Samen hebben we ons mensen iets moois kunnen aanbieden en ook al liep niet alles zoals het gepland was, het verliep zoals het moest zijn. Dat is iets wat je in Nepal zeker leert, je kan geen controle uitoefenen op je planning of hoe iets dient te verlopen omdat deze energie hier gewoon niet werkt. Hier dien je je over te geven aan wat is en er het beste van te maken. Er zit echt niets anders op of je blijft zitten met een hoop frustraties.
En zo gaan we de laatste nacht samen in. Morgenvroeg vertrekken ze rond 7u30 richting Delhi. Ze hopen dan over de grens naar India te geraken tot in Kathima. De dag nadien reizen ze verder naar Delhi om de dag daarna in de vroege ochtend het vliegtuig naar huis te nemen. Ik blijf alleen achter om binnenkort aan mijn project te werken. Rattan en ik hebben al een geweldig idee maar meer daarover volgt nog.
Rond 7u30 nemen we afscheid van elkaar. Allemaal bijzondere mensen met mooie kwaliteiten, Walter draagt het niet vellen van een oordeel in zich en positiviteit, Ivan de warme gezelligheid en snel contact leggen met kinderen, Marianne de openheid, durven benoemen en meevoelendheid, Wietse de rust zelve en een immens aanpassingsvermogen. Voor mij een eer om deze groep als eerste mee naar India en Nepal te nemen. Ik kon me er geen betere wensen en naar mijn gevoel voelt de groep dit ook van elkaar.
Dankjewel allemaal voor deze reis die we samen mochten maken, beleven en ervaren, dankjewel Rattan voor alle steun en ontzettend doorzettingsvermogen.
Ik voel mezelf als een bevoorrecht mens om dit te mogen doen en ervaren. Het verrijkt mijn leven zo diep en ik weet zeker dat dit hetzelfde effect zal geven met mijn medereizigers. Mijn droom is verwezenlijkt. Namaste
Lucia
Een van deze medereizigers, ikke dus, is reuze benieuwd om wat er allemaal op ons af gaat komen. Ik kijk er enorm naar uit, en barst bijna uit mijn voegen van nieuwsgierigheid :-) Toch ook een klein beetje bang momenteel hoor... groot lawaai, klein hartje hè. Ook Wietse kijkt er enorm naar uit! Hij is er helemaal klaar voor.
BeantwoordenVerwijderenTot morgen
Marianne
Er is eentje in haar element precies! Mooi Lucia, wat jullie daar allemaal meemaken, leuke 'onverwachte' ontmoetingen ook! Hou ons op de hoogte en geniet ervan!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes aan iedereen,
Ulla & Valentijn
BeantwoordenVerwijderen