Reis maart 2019

27 februari 2019: Het is weer bijna zover. Ik vertrek morgenvroeg voor 3 weken naar mijn geliefd India en Nepal samen met 3 medereizigers, 2 dames en een heer. Het wordt een fantastische reis daar ga ik al vanuit, met weer veel nieuwe ervaringen. Ik stel me open en nieuwsgierig op en kijk uit naar wat op mijn pad komt. Puur genieten staat voorop.
Nu mijn bedje in want morgen vroeg is het vroeg op en staan we voor een dagreis van 18u. Maar eens vertrokken is het al genieten en uitkijken naar het weerzien van mijn tweede familie. 😍

1maart 2019: Er is al een dag voorbij hier in mijn geliefd India. Na een hele reis van 18u zijn we uiteindelijk in Delhi geraakt. Door de problemen tussen Pakistan en India konden we niet over Pakistan vliegen wat zorgde voor extra wachttijd voor we in Abu Dhabi naar Delhi vertrokken en extra wachttijd voor het aanschuiven voor een vrije gate in Delhi. Blijkbaar op verschillende plaatsen in India zijn er problemen met de vluchten. Van Rattan hoor ik dat er toch de nodige angst is in het land vooral omdat er steeds minder toeristen komen en dit nadeling is voor het toerisme en natuurlijk ook hem en zijn chauffeurs. Daarbuiten is er op dit moment niet zoveel voelbaar.
Vandaag na een ochtend slaap van enkele uren om van de reis te bekomen, was de dag gevuld met bezoek aan het Parlement, de verschillende ambassades, de India gate, een sikstempel, een lokale markt, de Luxmi tempel en een heerlijk avondmaal ten huize van Rattan. Voor mij weer een super fijn weerzien van zijn gezin en fijn om er weer even te vertoeven. De avond was gezellig mede door de openheid en de verhalen van Rattan en zijn vrouw. Voor mij  medereizigers een fijne gelegenheid om zo binnen in een gezin te kunnen vertoeven en van de sfeer te proeven en natuurlijk het overheerlijke eten van Parvati, de vrouw van Rattan.
Voor de groep voelde ik dat het nog effen zoeken is naar een evenwicht tussen elkaar maar veel wordt uitgesproken waardoor er snel klaarheid ontstaat. We hoeven niet dezelfde mening te hebben maar wel elkaars mening te respecteren. Deze basis is belangrijk en die probeer ik goed te bewaken.Hans heeft wat pech dat zijn betaalkaarten en zijn wifi niet werken maar uit ervaring weet ik dat er voor alles een oplossing komt. Toch zorgt het voor de nodige spanning maar dat mag er zijn. Het zorgt altijd voor een nieuw inzicht als je het zijn weg laat gaan en je er niet teveel op focust. Het komt goed is mijn motto. In ieder geval is de sfeer goed en kan ik de verbinding  met iedereen behouden.
Ik kijk al uit wat de volgende dag te bieden heeft.

3 maart 2019: We zijn ondertussen in Kathima aangeland en net als mijn vorige mensen die ik hier naar toe bracht, zijn deze mensen weg van de toch wel bijzondere plek. Niet alleen omwille van de ligging en de omgeving maar tevens omwille van de zo gastvrije mensen. Net als altijd hebben ze gezorgd voor een heerlijke maaltijd en een grote openheid om hun huis  open te stellen en te tonen. Ook al is het sober en eenvoudig, de mensen zijn fier om het met ons te delen. Vader des huizes geniet van deze bezoeken. Het dagdagelijks wordt doorbroken en dit zorgt voor vreugde.
Gisteren hadden we nog een leuke dag in Delhi samen met Heera, de zoon van Rattan.  Hij is zo getalenteerd om mensen te entertainen en kan als geen ander sfeer scheppen. Hij toonde ons de ondergrondse Bazaar Palenka, de tempel Ashardam en een winkelcentrum in Noida. Dit alles deden we met de metro wat al een hele belevenis is. We zijn zo van het ene uiteinde van Delhi naar het andere gereisd en weer teug. Alles werd door ons mensen geapprecieerd alleen het winkelcentrum was voor Hans niet nodig. Toch heeft Heera er voor gezorgd dat hij er een fijne tijd had.
Met de tuktuk hebben we het laatste stukje gedaan tot aan het huis van Rattan waar weer een heerlijke maaltijd op ons wachtte.
Ik merk hoe snel India mensen in processen brengt. Het is zo anders dan ons gekend België waardoor je snel wordt geconfronteerd. De medereizigers kenden elkaar niet voor de reis, ze hebben elkaar maar 1 keer ontmoet voor het vertrek. Door het veel en nauw bij elkaar zijn ontstaat er automatisch een wisselwerking wat wel altijd iets in jezelf in beweging brengt en natuurlijk ook bij mezelf. Ik merk hoe ik steeds de verbinding met hen probeer te voelen om zo te beslissen wanneer ik iets dien toe te voegen of net zijn gang te laten gaan. Focus hierbij is om harmonie te creëren en te bewaren. Dit gebeurt automatisch, lijkt iets te zijn wat haast constant bij mij aanwezig is, een onderdeel van wie ik ben. Ik merk dat er spontaan momenten ontstaan waar het uitspreken wat bij hen roert mogelijk is. Zo krijg ik de laatste dag in Delhi verschillende waardevolle momenten waarin ik de mogelijkheid krijg om een proces van een ander toe te lichten. Ik kan hier ontzettend dankbaar voor zijn om dit voor een ander te mogen betekenen, het vertrouwen te krijgen waardoor ze zich kunnen openstellen om iets diep in henzelf prijs te geven. Zo voel ik hoe diep het verlangen is om eigen essentie te leven. Via de medereizigers herken ik het als een deel van mezelf. Niet meer een ander zijn leven leiden, niet meer beantwoorden aan andermans verlangen maar trouw zijn aan wie we zelf zijn, eigen waarheid, eigen talenten vanuit een gevuldheid van onszelf en een diep weten dat het zo is. Ik kan dit niet verklaren maar weet wel dat het zo werkt. Ik hoef niets meer te verklaren omdat ik mezelf de toestemming geef on te mogen zijn wie ik ben. Dit maakt dat er een enorme vrijheid in me ontstaat en ik me daardoor kan overgeven aan wat is en aan wat op mijn pad komt. Ik MOET niets meer maar MAG werken met dat wat mijn pad kruist. Wat kruist en niet goed voelt, kan losgelaten worden. Zo geef je waarden aan jezelf en ben je meester van jezelf. Macht vanuit de buitenwereld wordt losgelaten omdat je trouw blijft aan jezelf.

 De buitenwereld werkt niet meer zo sterk op me in of beter gezegd haalt me niet meer zo onderuit. De bril waardoor je naar de wereld kijkt, is een weerspiegeling van je eigen gevoel. Voel jij je onveilig, kijk je vanuit dit onveilig gevoel naar de wereld en zal je de wereld als onveilig ervaren. Heb je een sterke basis en voel jij je veilig, zal je van hieruit de wereld ervaren. Alles start dus vanuit jezelf en niet vanuit de buitenwereld. De buitenwereld is slechts een spiegel van de binnenwereld.
3 maart 2019: Op weg naar Kathima. Gelukkig was het zondag wat betekent dat er minder verkeer is. De uittocht uit Delhi verliep vlot. Eens uit Delhi waren er vooral vertragingen op de gedeeltes waar wegenwerken waren. Het is ongelooflijk hoe de wegen in India op de 5 jaar dat ik er kom verbeterd zijn. Ze werken hard aan hun wegennetwerk en dit is zichtbaar. Natuurlijk is er nog veel werk maar dat er stappen gezet worden is duidelijk. De rit tot in Kathima verliep niet voor iedereen even vlot. Het is best een heavy rit met het nodige verkeer en lawaai van auto's en getoeter gedurende de hele rit. De ene is hier gevoeliger voor en verliest sneller energie dan de ander. Energieverlies zorgt steeds voor moeheid. En we verliezen energie als we niet genoeg op onze eigen lijn zitten door onszelf onder druk te zetten, te streng te zijn, vanuit negativiteit te kijken, onszelf lager inschatten,  in het ocharme stuk zitten, ...
Op die momenten kunnen we niet meer genieten van wat er om ons heen gebeurt maar bekijken we de wereld vanuit de bril die we op dat moment dragen, de bril gekleurd door ons denken. Ik zie deze processen tevens in de auto gebeuren op weg naar Kathima.  Voor de ene is het genieten door alles wat er onderweg te zien valt, voor de ander is het moeilijk. Ik heb hier geen oordeel over want ik weet dat ieder op zijn manier ontzettend zijn best doet.  Ik kan de processen zien als deel van mezelf omdat ik ze ook in mezelf herken. Dit betekent dat als ik hierover zou oordelen, ik ook oordeel over mezelf. We zijn allemaal opzoek naar onze essentie en we hebben allemaal stukjes die moeilijk zijn en ontzettend kunnen bijten, alleen kunnen die stukken bij elkaar verschillen maar we hebben ze allemaal. In de groep waarmee ik op weg ben is het fijn om te vertoeven omdat er openheid en zich kwetsbaar opstellen aanwezig is waardoor er over gepraat kan worden en mensen in staat zijn om naar eigen stukjes te kijken wat niet evident is. Het zorgt er wel voor dat we elkaar kunnen dragen wat zeer waardevol is. We zijn nog niet zolang samen onderweg maar stilaan zal de verbinding naar elkaar dichter worden.
Het was weer een zalig weerzien met de familie in Kathima en een fijn gevoel voor mijn medereizigers om deze familie, hun leuk huisje en openheid te leren kennen. Het brengt je direct naar de mooiheid van eenvoud. Een mens heeft niet zoveel nodig om een goed leven te hebben. Het doet je nadenken over ons eigen leven en al de spullen die we denken nodig te hebben om ons goed te voelen. Daarnaast is de openheid en gastvrijheid rakend. Zonder problemen stellen ze hun huis helemaal open en zorgen ze voor een warm welkom gevoel door een kampvuurtje te maken en tchai klaar aan te bieden en nadien een heerlijke maaltijd. Wij als westerse mens kunnen hier alleen maar van leren.
4 maart 2019: We startten de dag met een lekker ontbijt bij de familie genietend op hun terras. Daarna maken we een wandeling door de velden en huisjes met mooie uitzichten wat iedereen een gelukkig gevoel geeft. Zo passeren we een tempel waar een feest van Luksmi bezig is. Vrouwen zitten samen te zingen en in het midden danst een vrouw op de muziek.

Ik kan hier zo van genieten en samen met mijn medereizigers zetten we ons bij de vrouwen. Al snel sta ik mee in het midden te dansen wat de sfeer uitbundiger maakt. Ik voel hoe ik hier schaamte helemaal kan loslaten en me kan overgeven aan het ritme van de muziek. Dat kan zoveel speelsheid en vreugde geven. Het beleven van de vreugde staat op zo'n moment centraal en dit geeft enorme vrijheid. Het maakt dat een andere medereiziger eveneens de stap kan zetten en kan voelen hoe speelsheid ontstaat als ze angst loslaat en gewoon de vreugde van het dansen beleefd.
Namiddag zijn we het dorp gaan ontdekken, werden we uitgenodigd voor tchai en mochten we zelfs hun huis bezichtigen. Voor de medereizigers een fijne mogelijkheid om zich een idee te vormen. Zo passeerden we tevens het naaiatelier dat ik begin december vorig jaar als project ben opgestart. Ik was zo ontroerd als ik het binnentrad. Er heerst een subtiele warme sfeer, fijn om er te vertoeven.  Ze krijgt verschillende opdrachten om te naaien en geeft naailes aan een aantal vrouwen. Ze heeft er een plek van gemaakt dat al door heel wat vrouwen gekend is. Ik ben fier op haar en de moed die ze heeft om voor verandering te gaan. Dankjewel Manju.

5 maart: vandaag staat de Purnagri tempel op het programma maar eerst moet ik nog even naar het politiebureau om me te registeren. Als je lokaal bij de mensen slaapt is dit nodig. Het heeft met wel wat tijd gekost aangezien de politieman niet op post was. In plaats van 10u was hij er pas na elven. Niets aan te doen. Gelukkig ging de registratie zelf wel vlot. Aangezien ze me kennen, worden er geen vragen meer gesteld.
Dan op weg naar Purnagri, een tempel die boven op een berg gelegen is, best uniek om te doen aangezien je dit in India niet vaak tegenkomt. Het is een hele klim en weg er heen, meer dan een uur vooraleer je boven bent, en wat minder om naar beneden te gaan. Het pad kan je vergelijken met het pad van het leven, de weg die je gaat om een volgende stap binnen je evolutie te gaan, een stap dichter bij je essentie en die stap kan voor iedereen anders zijn afhankelijk van wat zich aandient. Wat mij opviel was dat een groot gedeelte van het pad in renovatie was en dus vernieuwd werd. Ja zo voelt het, het oude mag losgelaten worden zodat het nieuwe mag beleefd worden. Toestaan om meer mijn essentie te zijn, daar gaat het om, niet het vechten tegen het oude want dat kost alleen maar energie. Door meer essentie te zijn,  niet door te overtuigen maar te inspireren vanuit zijn, ontstaat de nieuwe energie. Je gaat niet meer in je frustratie om de ander te overtuigen van jouw waarheid maar je kijkt met liefde naar het proces van de ander als zijnde zijn of haar waarheid die er mag zijn. Dan kan je contact maken met de liefde in jezelf, je essentie of ware zijn om vandaar uit te inspireren en los te laten. Iedereen is vrij om zijn eigen weg te nemen en dus eigen keuzes te maken en eigen waarheid te leven. Mijn 3 medereizigers hebben elk hun waarheid en vanuit die waarheid spiegelen we elkaar met het dieper gelegen verlangen om de ware essentie te mogen beleven.
Na de tempel stopten we nog bij de Kali rivier, die de scheiding vormt tussen India en Nepal. Dit werd door iedereen geapprecieerd. Het bracht voor elk van hen opnieuw een verbinding met de natuur, de stroming van het water als de flow van het leven, de ongerepte bergen als de pure kracht in onszelf, de onbewerkte natuur als puurheid in onszelf.
De avond werd weer afgesloten met een lekker avondmaal en een heerlijk voldaan gevoel.

6 maart: Vandaag gaan we de grens over naar Nepal. Bij de start van de dag kwam het thema uitspreken op mijn pad via een gesprek met een medereiziger. Ik herken het als geen ander aangezien ik ben opgevoed vanuit de waarheid ' mond houden en handen in je broekzak'. Goed bedoelt van mijn ouders want ook zij waren vanuit die energie opgegroeid.  Ik neem het hen niet kwalijk want daardoor ben ik gaan zoeken naar de ware versie.

 Het is echter zo'n energievreter als je je mond houdt en alles inhoudt en dus niet uitspreekt wat er in je leeft en wat je eigen noden zijn. Je kan dit pas veranderen als je dit proces bij jezelf kan zien. Het niet uitspreken is nog steeds het leven van het leven van een ander in mijn geval dat van mijn ouders en niet dat van mezelf. Wil ik mijn leven leiden dien ik te leren voelen wat mijn noden zijn om dit uit te spreken, niet vanuit frustratie maar vanuit eigenliefde en liefde voor de ander maar dit laatste is al een volgende stap. Door met liefde je noden uit te spreken kan de ander dit begrijpen en gebeurt er ook bij de ander een proces.  Zwijgen is jezelf te kort doen maar ook niets betekenen voor de ander. Door moed te hebben en uit te spreken, kan de ander ook bij zijn voelen komen en kan je iets betekenen.

Ik voel hoe ik deze reis de inspirator mag zijn en hoe heerlijk dit is om dit te mogen zijn. Het kost me absoluut geen energie maar geeft me net vreugde en kracht om hier steeds meer voor te gaan. Ik kijk al uit naar het volgende dat op mijn pad komt. Na een bezoek aan de bazaar voor stof en kruiden voor een van de medereizigers reden we opnieuw naar Tanakpur richting de rivier om een wandeling te maken en de brug te bezichtigen. Deze laatste wordt goed bewaakt door de politie,  waarom is voor mij ongekend. Ook daar kwam een thema op mijn pad via een andere medereiziger. Een thema tevens herkenbaar voor mezelf. Je kan het alleen herkennen als je het proces zelf hebt beleefd. Zonder een proces echt te hebben beleefd en doorvoeld, kan je niet inspireren want dan zijn het enkel woorden die geen energie dragen en dat is altijd voelbaar voor de ander. Het verlangen om een ware inspirator te zijn is zo groot maar de valkuil is vaak even groot.  Bij de valkuil ga je uitleggen vanuit je denken omdat je het zogezegd weet wat in wezen niet werkt, omdat je wat je uitlegt weet maar niet echt doorvoeld hebt. Je gaat dan meestal uitleggen zonder dat er een vraag gekomen is. Bij het inspiratorschap ga je pas een bijdrage doen als het je gevraagd wordt en ga je alleen dat vertellen wat echt een bijdrage geeft en dit vanuit je voelvermogen en een diep weten in jezelf dat niet te verklaren is of moet verklaard worden omdat het zo is.
Een moeilijk proces als je het nog niet kan pakken omdat je jezelf telkens niet begrepen voelt door de ander en dan uit bescherming kiest voor het je terugtrekken maar daardoor haal je jezelf opnieuw naar beneden waardoor de pijn of het verdriet nog groter wordt.. Het is een spiegel voor het niet begrijpen van jezelf of beter gezegd je hogere zelf die zich zo graag wenst te laten zien maar wat nog niet wordt toegestaan door je gekwetste zelf. Zolang die gekwetstheid er is kan je niet anders dan van hieruit reageren tot je er zicht op krijgt en je stilaan je gekwetstheid kan loslaten maar hier is moed voor nodig.
Na een lunch van allerlei lekkere snacks gingen we op weg naar Nepal, de grens over via de oude Engelse brug. Dat op zich is een hele ervaring. De brug is zo smal dat je enkel in 1 richting kan oversteken. Het betekent dat er tijden zijn dat de Indiërs kunnen oversteken afwisselen met de Nepalesen.  De brug is al zo oud maar hier is er absoluut nog geen enkel denken aan om een bredere brug te bouwen. In onze Westerse maatschappij was er al lang een bredere brug. Beide culturen gaan hier heel anders mee om maar dat is helemaal prima.

 De volgende stap na het oversteken van de brug was stoppen bij de Indische grenspost. Hier krijg ik een vriendelijke ontvangst van een zachte man die ik al meerdere malen gezien heb. Sinds hij er is, is het kantoor steeds meer en meer verbeterd en voel je er een energie van welkom. Leuk om te ervaren. 

Dan dienen we het leger te passeren om ons te registeren en ook hier voel ik zachtheid en welkom.
Dan nog de immigratiedienst van Nepal maar hier verliep het anders. We dienden 2 papieren in te vullen en dan werd er naar een pasfoto gevraagd die we niet bij hadden. Tot op heden is dit nooit een probleem geweest maar nu moesten we plots 2 $ de man betalen voor het maken van een pasfoto. Ik voelde al direct dat hier iets niet klopte en gaf aan dat dit wel heel veel is. Ik kreeg vermindering tot 1,5$ de man. Als ik vroeg os ze een pasfoto gingen maken, kreeg ik als antwoord later. Mijn gevoel werd bevestigd. Twee van ons moesten zogezegd voor een camera gaan staan waardoor ze een foto zouden hebben op hun computer. De camera hing vol spinnenwebben dus als heel lang niet meer gebruikt plus we zagen niets op een computer verschijnen. Ik zag al aan de ogen van de man dat hij loog en dus geld aftroggelde om in eigen zak te stoppen. Toch kon ik weinig omdat ik inderdaad geen pasfoto had maar heb ik hem wel gezegd dat ik weet dat hij liegt. Hij probeerde zich nog sterk te maken maar voor mij was dit overduidelijk, hij is corrupt en zal later ongetwijfeld de gevolgen dragen van zijn eigen gedrag. 
Loslaten die handel maar toch effen moeilijk voor mij om dit onrecht te ervaren. Even verder heb ik een paar stenen op de grond gesmeten om mijn frustratie uit mijn lijf te krijgen.
De tocht doorheen het landschap naar ons verblijf in Shuklaphanta werd door de medereizigers gewaardeerd als even het verblijf. Een open rustiger plek dicht bij de natuur en daar waren ze aan toe.
7 maart 2019: Na het ontbijt hebben we de mogelijkheid gekregen om samen met Kum, iemand die in het guesthouse werk doorheen, zijn dorp te wandelen en zijn gezin te bezoeken. Het is een hele lokale wandeling en een eer dat we dit mogen beleven samen met Kum. In 1 van de eerste huizen was een ceremonie aan de gang, een feest van de jongste zoon des huizes zodat hij klaar is om te trouwen. Via een kort gesprek tussen Kul en iemand van dit huis mochten we het huis betreden en deels deelnemen aan dit feest. Ik kan hier zo van genieten om die openheid en gastvrijheid te mogen voelen. We konden aan de deur van de kamer het ritueel zien en mochten daarna de keuken in waar ze eten aan het voorbereiden waren. We kregen een kommetje fruit, warme melk met suiker en een stukje gefrituurde deegwaar. We mochten foto's nemen en ik deelde foto's van mijn gezin thuis wat ze altijd weten te appreciëren.  Ik voelde hoe ook mijn medereizigers van dit gebeuren konden genieten. Als jij je hart openstelt voor anderen om het te mogen leren kennen, komen die dingen op je pad. Door je hart te sluiten en afstand te nemen, komt er weinig tot niets op je pad.
Zo werden we tevens welkom geheten bij het gezin van Kum dat ons een zouten tchai aanbod, goed om je mineralen aan te vullen. Een open gezin dat graag hun manier van leven met ons deelt. Ook hier was het fijn om te vertoeven. Ik ben dankbaar dat ik Kum als vriend heb want mede door hem gaan er deuren open waar je als toerist niet kan geraken.

Na de lunch zijn we een olifanten reservaat gaan bezoeken. Ze hebben 7 tamme olifanten waarvan 3 net terug waren gekomen uit de jungle.  Ze verzorgen deze olifanten goed.  Ze krijgen dagelijks een portie rijst met suiker en gras van de rijstplant. Er is een mogelijkheid in de ochtend om een olifanten safari te doen. Daarnaast hebben ze verteld over welke dieren je in deze jungle kunt vinden en welke dieren op andere plaatsen in Nepal.
En dan bezochten we de Joulenga brug wat best een fijne ervaring is, dronken we er tchai en konden we zelfs genieten van een zonsondergang.  Wat een dag mochten we vandaag beleven, voor iedereen heel bijzonder.

 Ik mocht nog afsluiten met het thema je waarheid uitspreken door je licht te laten zien, een thema via een medereiziger. Geen verbinding meer maken met de frustratie die ontstaat vanuit gekwetstheid, maar met de mooie zachte kracht waaruit je echt bestaat, de kracht die alles kan dragen omdat ze weet dat ze moeder aarde is die kan dragen en ontvangen zonder te verwachten omdat ze zoveel liefde in zich draagt. Met dit gevoel ga ik slapen, mooi hè om te koesteren.
8 maart 2019: vandaag hebben twee medereizigers gekozen voor een jungle safari.  De 3de reiziger had tevens deze keuze maar dit verliep echter anders. Fysieke pijn aan haar been beletten dat ze mee kon gaan. Door mijn duiding rond het waarom dit op haar pad kwam en fysieke ondersteuning van Rattan door weer stroming te brengen in haar been verdween stilaan de pijn. Terwijl de anderen op safari waren kon ze wat rusten en had ik wat tijd om aan mijn blog te werken. Rond 1u waren de 2 weer terug van hun safari met wat ervaringen rijker en toe aan een rustige namiddag omdat ze meer dan 4 uur in een waggelende jeep hadden vertoefd. Ik merk dat beide door samen te zijn een goede aansluiting hebben met elkaar. Ze kiezen ervoor om de namiddag te vullen met een lunch, wat rusten en een wandeling in de buurt. Wij die al een hele voormiddag in het guesthouse vertoefden, kiezen voor een lunch in de bazaar en een bezoek aan de echte zus van Rattan, de oude zieke man die ik ooit hielp en nog een nonkel van Parvati. Na de lunch stopten we nog even voor de aankoop van een simkaart voor Rattan zodat we in geval van nood internet hebben.  Daar kregen mijn medereiziger en ik elk een ruikertje stoffen bloemen omdat het vrouwendag was. Super fijn was dat om dit te loog en ontvangen, het bracht letterlijk kleur op dat moment. We stopten nog voor sinaasappelen en druiven om niet met legen handen bij zijn zus aan te komen. Het dorp van zijn zus is weer een heel ander dorp met een andere energie. De kinderen staan direct bij je en tevens rond de auto. De mensen kennen elkaar goed en springen bij elkaar binnen. Maar je ziet dat er veel minder is opgeruimd dan in Kathima ook in de huizen. Bedden worden niet opgemaakt, kledij wordt niet opgeruimd, het huis is niet opgeruimd. De mentaliteit van deze mensen is anders, ze zitten meer in het overleven en lijken geen tijd te hebben om op te ruimen. Dit is hun manier van leven en daar kan je alleen maar respect voor hebben.
Het was super fijn om zijn zus weer te zien , mijn medereiziger genoot van wat ze kon ervaren en zien. Kinderen zochten spontaan contact met haar en samen konden we genieten van een citroen thee. Het bezoek aan de 2 oudere mannen was tevens een leuk gegeven ook al waren ze maar kort.  De oude zieke man was wat beter maar tocht nog steeds ziek, de andere had zijn grappige streken nog niet verkeerd en de dame die ik geholpen had met haar winkel, doet het goed. Het was weer een bijzondere ervaring om even in dit dorp te vertoeven. Ik heb de mensen graag ook al is hun leven zo anders dan het mijne.
Met ons 3 kijken we terug op een fantastische avond en van de 2 anderen horen we dat hun dag tevens fantastisch is geweest.

 9 maart 2019: Vandaag reizen we af naar de bergen van Dadeldhura, een van mijn favoriete plekken met verre uitzichten, een zicht op de Himalaya,  frisse lucht, zuiver drinkwater, vriendelijke mensen, ongerepte natuur,.... kort gezegd een plek om gelukkig te zijn. Ik kijk er naar uit hoe mijn medereizigers dit gaan ervaren. Na het ontbijt vertrekken we maar niet zonder een Tika, een stip die ze op je voorhoofd plaatsen met rood poeder en het geven van een bloem, dit om ons een veilige en fijne reis toe te wensen.

De rit duurt ongeveer 6u waarvan 5 u klimmen en zigzag de wegen rond de bergen volgen met steeds mooiere en wijdere uitzichten.  Dit werd door mijn medereizigers zeker geapprecieerd.  Voor hun is het fijn om telkens waar we komen weer een heel andere energie te voelen.
Een goed half uur voor we er zijn stoppen we bij de plek waar ze hemelse rijstpap serveren. Deze wordt langzaam gaar gemaakt op een houtstoof en klaargemaakt met melk van de waterbuffels. Hier worden nog extra dingen aan toegevoegd zoals cocosschilfers, zaadjes en nog andere dingen die ze niet verklappen. Het was hemel om hier van te genieten met als afsluiter een lekker tchai zittend in de zon. Wat wil een mens nog meer hè.  De tijd hier in Nepal verloopt heel anders dan thuis. Hier weet je niet welke dag het is, hoe laat het is en hoe lang een uur duurt. Tijd gaat hier aan je voorbij omdat je veel meer vanuit het moment leeft. We maken niet te veel plannen vooruit en kunnen makkelijk op het moment zelf een beslissing maken rond wat we gaan doen door in te tunen op het moment zelf en zo te voelen wat nodig is. Heerlijk is dit om mee te gaan met de flow en in het gevoel te gaan zitten dat het programma zich wel aandient.
Eens aangekomen aan het hotel krijgen de reizigers hun kamer en kunnen ze genieten van het uitzicht, zich settelen voor 3 nachten en een kleine wandeling om de buurt te verkennen. Het is hier opmerkelijk kouder als de zon ondergaat wat maakt dat het wennen is voor de medereizigers.  Na het avondmaal kruipt iedereen zijn bed in om het weer warm te krijgen want verwarming hebben ze hier niet alleen een warm water fles om je voeten te verwarmen.

10 maart 2019: De zon is weer van de partij en haar stralen verwarmen ons. Tijdens het ontbijt worden we ondergedompeld in een zonnebad en worden we verwarmd tot diep in ons aders. Sommige hebben genoten van de zonsopgang,  anderen hebben wat langer geslapen. Na het ontbijt vertrekken we voor een wandeling naar de Souli bazar via een pad door de natuur.  Het is een wandeling van een kleine 2 uur. We nemen een fles water mee en laten ons verrassen door wat tijdens de wandeling op ons pad komt. Het eerste stukje is een afdaling doorheen de bazaar van Dadeldhura tot aan de busstand waar we een prachtig zicht hebben op de Himalaya, iets wat ze alle 3 weten te appreciëren.  Het staat voor de pure ongerepte energie, de eeuwige witte sneeuw, de hoge verbinding met de hemelenergie, een spiegel voor het verlangen dat we allemaal in ons dragen. Die morgen had ik nog een gesprek met een medereiziger rond het verlangen van het verfijnen van de voelenergie door het loslaten van de innerlijke criticus die wil vasthouden en controleren, vanuit een beredeneerd weten en niet een innerlijk weten. Het innerlijk weten start vanuit het hart en heelheid, het beredeneerd weten start vanuit het denken dat gekoppeld is aan patronen vanuit niet heel zijn.

Men heeft dan het gevoel dat men de ander dient te overtuigen van zijn weten/voelen om zo begrepen te worden door de ander en de verantwoordelijkheid van het zich goed voelen bij de te leggen. Het gaat niet om het overtuigen van de ander over jouw weten, noden of te korten, maar om in je eigen kracht te komen om zo je eigen weten te leven en je eigen noden en tekorten in te vullen, anders gezegd, je eigen verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen leven want alleen dit brengt voldoening en vreugde. 

Na de busstand is het even klimmen maar al snel komen we in de natuur terecht en wordt het vlakker om te wandelen. Het is heerlijk genieten van de stilte, het groen rond ons, de tempeltje die we tegenkomen en de mensen die we ontmoeten. Zo geraken we in de bazar waar Rattan ons opwacht. Met de auto rijden we verder richting Silgadhi om te genieten van uitzichten met fantastische groenen tarwe terrassen. We stoppen even om foto's te maken en wij vrouwen beslissen om beneden naar een dorpje te wandelen om dit te verkennen en dit bleek een super beslissing te zijn. Naast kennis te maken met de mensen besluiten we om de school van dit dorp te bezoeken. Een van de medereizigers is een leerkracht en voor haar zou het een fantastische belevenis kunnen zijn om te ervaren en zien hoe hier de scholen functioneren. Ik vraag aan een lokale leerkracht of we de school mogen bezoeken en vertel tevens dat een van ons een leerkracht is. We zijn zeer welkom om hun school te bezoeken en krijgen de nodige uitleg van een lokale leerkracht. Enkele kinderen zijn nog bezig met hun examens want blijkbaar hebben ze vandaag schriftelijke examens, toch mogen we de klaslokalen betreden. Op een gegeven moment worden we benaderd door de directeur die ons meeneemt naar het lokaal voor de leerkrachten. Daar krijgen we 3 stoelen en zitten we voor een grote tafel van meer dan 10 leerkrachten. In deze school zijn er 18 leerkrachten en 300 kinderen. Er worden een aantal verschillen uitgewisseld tussen Nepal en België en de leerkracht onder ons krijgt de kans om iets neer te schrijven over onze ervaring van het bezoek aan deze school. Daarna worden op vraag van hen nog wat foto's gemaakt en gaan we terug richting de auto waar Rattan en ons staat op te wachten. Voor de leerkracht onder ons was dit een fijne ervaring die haar diep heeft geraakt. Ze is er nog een tijdje in zichzelf over bezig geweest.

In de namiddag zijn we al wandelend naar een tempel gegaan, 1 van de 7 zusters en 1 broer.  Wil je dus alle tempels bezoeken dien je er nog 7 extra te bezoeken. Deze reis bezoeken we nog 2 anderen van de 7 zusters. In de tempel vertelt Rattan het verhaal van Shiva aan de twee vrouwen en ik merk dat ze hier van genieten. Hij kan als geen ander godenverhalen vertellen.

11 maart 2019: vandaag gaan we naar de Gatel tempel die beneden in een dal ligt. De vrouwen gaan er al wandelend heen, voor de man onder ons beslissen we dat hij samen met Rattan met de auto gaat. Hij heeft wat meer tijd nodig om zich aan de bergen aan te passen. Het eerste stuk is een beetje klimmen en wat afdalen maar de route is mooi en afwisselen. Wij vrouwen genieten van onze vrijheid en het avontuur dat we zijn aangegaan.  Ik voel voor hoe ik de omgeving steeds beter leer kennen waardoor ik heel wat alleen kan doen met mijn medereizigers. Het geeft me een gevoel van kracht en vrijheid. Halverwege wacht Rattan en Hans op ons en drinken we samen een tasje tchai bij een gezinnetje dat een winkeltje heeft en familie is van Rattan zijn vrouw. Na de heerlijke tchai vertrekken wij vrouwen te voet verder naar Gatel en komen we onderweg schoolkinderen tegen en vrouwen die de straat proper keren en natuurlijk mooie uitzichten. Aangezien we naar het toilet moeten en we niet echt een plekje in de natuur vinden, vragen we aan een winkeltjes of we hun toilet mogen gebruiken. De vriendelijke man staat ons dit graag toe. Om hem te bedanken wilden we hem wat geld geven maar dit wou hij niet aanvaarden en daarom kochten we wat snoepjes van zijn shop om hem zo te ondersteunen.

Mensen hier kunnen heel vrijgevig zijn en dat is steeds een fijn gevoel om te ervaren. Je leert zo voor jezelf wat de energie van vrijgevigheid met de mens doet zodat je dit in he eigen leven kan integreren.
Uiteindelijk bereiken we Gatel, het is ook hier geen klassieke tempel maar een plek in de natuur met water en een Gatel beeld. De tempel staat voor de tornado, kracht om dingen in beweging te brengen maar deze dien je te beheersen vanuit de stilte die je in het midden van de tornado vindt. Anders is de kracht te vurig en maakt ze stukken onderweg. Het is een beeld waar we ons allemaal mee kunnen vereenzelvigen.  Hoe kunnen we een tornado zijn die haar grote kracht vanuit stilte kan beheersen waardoor we voor onszelf en onze omgeving beweging kunnen brengen die voor harmonie en vreugde zorgt. Een doordenker.
Iedereen geniet op zijn manier van de tempel en de tempeltjes in de buurt en voelt op zijn of haar manier waarmee zij of hij zich kan verbinden. Voor de ene is dit door de energie van de boom te voelen, de ander ziet een kleine kolk in het water, voelt energie bij de tempel als spiegel van zichzelf, geniet al wandelend van de natuur of krijgt een Tika van een priester.  Wat duidelijk is, is dat ieder op zijn manier van deze bijzondere plek geniet.
Ik krijg nog de gelegenheid om een proces uit te leggen waar het gaat om toe te staan dat we goed zijn zoals we zijn en mogen uitspreken wat we voelen en niet verantwoordelijk zijn voor wat een ander denkt. We maken ons zo vaak moe over het feit of we iets juist hebben uitgesproken waardoor we in het analyseren gaan maar zo geraken we er nooit. We mogen onze gevoelens uitspreken en als we het niet weten, mogen we in het vertrouwen gaan zitten dat de antwoorden die nodig zijn wel komen. Zo verbinden we ons met het hogere zelf in ons en komen we los van het analyseren. Het hogere zelf weet wanneer er iets gezegd mag worden en wanneer stilte het antwoord is.
Een van de vrouwen wenst een stuk alleen terug te wandelen. Naderhand vertelt ze hoe blij was met deze beslissing omdat ze voelde hoeveel vrijheid haar dit gaf en hoe ze genoot van dat wat spontaan op haar pad kwam.
We sluiten de dag af met een kort bezoek aan de bazar, een avondmaal en een gezellige klets met een biertje en het nodige gelach.  

12 maart 2019: Vandaag vertrekken we naar het bergdorp. Het weer is een beetje bewolkt wat maakt dat Rattan moeilijk een keuze kan maken tussen met een jeep gaan of met zijn auto, beiden hebben voordelen en nadelen. Ik laat die keuze helemaal bij hem ook al heeft hij mij meerdere malen deze vraag gesteld. Hij dient zich er goed bij te voelen. Uiteindelijk wordt het zijn auto na zich te hebben bevraagd bij de mensen die met de jeep rijden. Deze hebben hem verzekerd dat de staat van de weg prima is voor zijn auto wat maakt dat hij met een gerust gevoel kan vertrekken.
Die ochtend mag ik nog een heling doen. Een moeder heeft een heel belangrijke rol in het leven van kinderen. Als een moeder niet de liefde heeft kunnen meegeven alleen maar strengheid en afwijzing, dan draagt men dit vaak mee tot ver in het volwassen leven. Men blijft de pijn meedragen van het gemis aan moederliefde en moeder warmte wat maakt dat men vanuit dit gemis moeilijk bij eigen liefde kan geraken. Hierdoor probeert men liefde vanuit de buitenwereld te krijgen door extra zijn best te doen om behulpzaam en goed te zijn voor de ander om zo liefde van de ander te ontvangen maar voelt men dat dit niet gebeurt en men vaak weer afgewezen wordt. Het gaat hier om het proces van eigenliefde. Alleen liefde geven aan jezelf, respect hebben voor wie je bent, waarden geven aan jezelf, jezelf goed genoeg vinden zorgt dat je dit ook van de buitenwereld krijgt.

Eerst telt de binnenwereld, alleen daar kan je verandering aanbrengen en zal de buitenwereld mee veranderen. Liefde voor jezelf zal maken dat de ander liefde heeft voor jou, respect voor jezelf zal zorgen dat je respect krijgt van de ander.
De tocht naar het bergdorpje verloopt prima. We hebben voordien groenten en fruit gekocht omdat in het bergdorp weinig voor handen is. Iedereen heeft een kleine rugzak mee voor 3 nachten, de grote bagage blijft in het hotel. Het laatste stuk dienen we al wandelend af te leggen, zo'n 20 minuten klimmen. Best pittig dit stuk, een deftige kennismaking met de bergen. Kinderen waren ons al toegelopen zodat ze mee de groenten konden dragen. Ze zijn zo behendig in het wandelen over de berg terwijl ze spullen dragen, om te bewonderen.
Ieder legt de afstand af op zijn eigen tempo. Ons verblijfplaats wordt door elk geapprecieerd.  Ze krijgen een sobere kamer met een bed. Een van de dames slaapt op een matras op de grond maar dit vindt ze prima. Ik slaap boven op de grond op een dun matje samen met Manju en voor mij is dit prima. Ik heb haar graag en dat is wederzijds. Ze is als een dochter voor mij naast de 2 andere dochters die ik heb. Een jonge vrouw die een mooie zachte energie in zich draagt en zeer zeker 2 handen aan haar lijf heeft, ze ziet werk en neemt spontaan taken op zich. Een meid om te bewonderen. Haar hulp hier in het bergdorp is goud waard en haar relatie met haar broer Rattan is om warm van te worden. Na een lekker avondmaal dat door Rattan en Manju wordt bereid, gaat iedereen op tijd zijn bed in.

13 maart 2019: Het is wat bewolkt vandaag, iets wat ik hier niet vaak zien. Ook hier verandert het klimaat. Ik merk hoe groen het hier op dit moment is, de bomen mooie bloemen en bloesem dragen, de velden groen van het graan, een fantastisch tafereel wat ik voor het eerst op deze plek zie ondanks het feit dat ik hier in dezelfde periode ben dan vorig jaar. De temperatuur is lager vooral overdag maar voor een wandeling is dit perfect. Na een voortreffelijk ontbijt vertrek ik met mijn 3 medereizigers voor een tripje dat ik op het moment improviseer en dit lukt. Ik kies voor een niet te moeilijke wandeling waarbij we kennis kunnen maken met de omgeving en de heilige boom. Het is fijn om de ruimte van de bergen te voelen, het lijkt of het ruimte maakt in jezelf. De medereizigers zijn blij om de energie van de heilige boom te voelen en doen dit elk op hun manier. De plek van de boom is bijzonder mede door het uitzicht wat je daar hebt. Je kan vanaf die plek beneden de rivier zien en voor je de bergen die in elkaar vloeien.  Ik word steeds blij als ik op deze plek ben mede daar het me een intens vrijheidsgevoel brengt. Bij het terug wandelen naar het bergdorp worden we getrakteerd op, laat het me zeggen, een fantastische vogelshow, iets wat ik zelf nog nooit hier gezien heb. Meer dan 10 vogels, grote gieren en arenden vliegen voor ons, rond ons, boven ons, onder ons,... en ongelooflijk dichtbij. We zijn tegen de berg gaan zitten om dit schouwspel te bewonderen, minuten lang. Een groot voorrecht om dit te mogen beleven. In de vooravond bezoeken Monique, Manju en ik een aantal mensen van dit dorp,  vooral de oudere vrouwen omdat ik echt een zwak voor hen heb. De eerste oudere vrouw is een alleenstaande vrouw. Haar man is al verschillende jaren geleden overleden, ze heeft maar 1 dochter die getrouwd is, 4 kinderen heeft en voor haar mentaal zieke man dient te zorgen.

De oudste kleindochter woont voorlopig bij haar om voor haar te zorgen, haar dochter woont met haar gezin een dorp verder op een andere berg. De kleindochter die haar oma helpt, is rond de 10 jaar. Zo gaat dit hier in Nepal, rusthuizen kennen ze hier niet.
We worden bij haar uitgenodigd in haar huisje, ze vertelt dat nu haar andere knie pijn doet, de andere dan toen ik vorige keer bij haar was. Ze heeft er een doek rond gewikkeld met wat kruiden. Hier weten ze wat je in de natuur kan vinden om de pijn te verzachten. Beide zijn we blij elkaar weer te zien.
Dan klimmen we hoger naar een ander oud koppel, hier is enkel de vrouw thuis. Ook bij haar zetten we ons even neer, alleen dit al maakt dat ze zich gezien voelen. Ze appreciëren ten zeerste als je bij hen op bezoek gaat. Al snel komen heel wat kinderen rond ons staan. Voor hen blijven wij blanken nog steeds een enorme attractie.  In dit dorp komen normaal geen blanke mensen. Kleine kinderen hebben soms zelfs bang van ons omdat ze nooit mensen met een blanke kleur gezien hebben. We klimmen nog eentje hoger waar de oude vrouw tevens heel blij is om ons te zien en dan keren we terug naar ons verblijf hier in dit bergdorp aangezien de zon stilaan ondergaat wat maakt dat het snel kouder wordt. Voor Monique was het een hele ervaring te mogen voelen hoe deze mensen leven en hoe welkom je bent als je bij hen op bezoek gaat.

14 maart 2019: Vandaag gaan we een ander bergdorp bezoeken dat voor mijn medereizigers fysiek bereikbaar is. Hier wandelen doorheen de bergen is best een hele inspanning aangezien de lucht ijler is en het klimmen en dalen niet eenvoudig.  Om er naar toe te wandelen kiezen we voor de kortere afstand en dus het sneller afdalen, als we weer terug naar ons verblijf gaan, kiezen we voor het volgen van de weg, dus een langere afstand maar wel met een zachtere manier van klimmen. Het afdalen wordt een echt avontuur waarbij we zelf de paden zoeken om beneden te geraken. Bij momenten is het wat klauteren maar het avontuur op zich is spannend.  Onderweg zien we in de verte een groep gieren die een kadaver opeten. Ik ruik de geur van rottend vlees tot op de plek waar ik sta maar het spektakel is de moeite.
Iets voor we in het dorp aankomen, rusten we uit in de schaduw om dan aan een korte klim te beginnen naar het dorp. Eens aangekomen in het dorpje worden we uitgenodigd bij een gezin dat Rattan kent en worden we getrakteerd op een grote kom heerlijk zelfgemaakte yoghurt.  Ik voel al snel dat dit dorp een totale andere energie heeft dan get dorp waar wij verblijven. Het is meer open en de huisjes vloeien meer in elkaar met toch elk hun eigen privacy.  Dit weerspiegelt zich in de mensen van dit dorp die tevens meer open zijn en vrijgevig in het je iets aanbieden. Het is letterlijk een mooi dorpje dat helemaal verbonden en verweven is met de natuur. Ik word er letterlijk blij van.  Rattan toont ons het huis dat Bani, de heer des huizes waar wij verblijven, helemaal alleen heeft gemaakt, zowel het bouwen van de stenen als de ramen en deuren. Hier word je letterlijk stil van, ongelooflijk talent heeft hij en een ongelooflijk geduld om dit allemaal handmatig te maken, een immens werk.

Voor ons allemaal is het genieten om de sfeer van dit dorp te mogen voelen. Voor we weer  naar huis vertrekken, krijgen we van een jonger koppel een fantastisch lekkere citroen thee.

De trip naar huis verloopt prima ook al kost het best energie om te klimmen. Ik merk hoe Hans en Monique de laatste dagen elkaar goed kunnen vinden om hun verhalen te delen. Het doet beide deugd en dit is fijn om te zien.
Tijdens de terugweg komt het thema 'kijken vanuit de buitenwereld of kijken vanuit de binnenwereld' aan bod.  Wanneer we kijken vanuit de buitenwereld, laten we ons welzijn van de buitenwereld afhangen. We lijken dan slachtoffer te zijn van alles wat zich hierin afspeelt. Ons vreugde gevoel wordt bepaald door wat we rondom ons zien en we hebben het gevoel dat we hier niets aan kunnen veranderen. Als we kijken vanuit onze binnenkant, maken we contact met onze zon aan de binnenkant waardoor we automatisch vreugde voelen om wat we weten namelijk dat alles start vanuit onze binnenkant en we dus vanuit eigen verantwoordelijkheid veranderingen kunnen aanbrengen door de verandering te zijn, zo verandert de buitenwereld mee. Bijvoorbeeld: Vanuit de buitenwereld: ik voel me angstig omdat ik de wereld als onveilig ervaar. Ik durf mezelf niet laten zien uit angst dat ik toch niet begrepen zal worden. Ik doe zo mijn best om gezien te worden door te beantwoorden aan de verwachtingen van de buitenkant (anderen) maar ik word alsnog niet gezien. Het geeft verdriet en teleurstelling. Hier zit ik in een slachtofferrol. Vanuit de binnenkant: Ik heb een talent dat mag gezien worden. Angst houdt me tegen maar ik neem mijn eigen verantwoordelijkheid om mijn angst te aanvaarden en toch een stap te zetten om mijn talent te laten zien. Ik zie mezelf in wie ik ben en leef mijn talent omdat dit mijn verantwoordelijkheid is. Ik verwacht niets van de buitenkant. Ik leef vanuit eigen kracht en dit geeft vreugde. 
Die avond koken wij Belgische vrouwen het avondeten. We voelen al snel hoeveel werk en tijd het vraagt om op een klein houtvuur een hele maaltijd te koken. We kiezen voor aardappelen met ajuin en look en een gemengde groentenschotel. Manju zorgt voor de roti omdat we dit niet kunnen maken. De aardappelen worden gesmaakt, de groentenschotel iets minder omdat we water hadden toegevoegd wat blijkbaar niet mocht. We hebben iets geleerd. 😉

De dag nadien vertrekken we terug naar Dadeldhura,  we hopen vroeg in de ochtend te vertrekken.
15 maart 2019: We kunnen niet vroeg vertrekken aangezien het afgelopen nacht geregend heeft. De weg is nat en met de hellingen van de bergen zijn we niet zeker of de auto boven geraakt. De wegen dienen hiervoor grotendeels droog te zijn. Ik merk dat dit Rattan de nodige stress bezorgd. We maken een ontbijt en kiezen ervoor om alles in dit verblijf op te ruimen zodat we Manju mee naar Dadeldhura kunnen nemen. Als ze dit alleen dient te doen is dit een heel werk, samen gaat dit sneller. Tegen 11u zijn we klaar en vertrekken samen na een Tika die we van de dochter des huizes op ons voorhoofd krijgen, als afscheidsritueel. De familie loopt met ons mee tot aan de auto en wuiven ons na, na verschillende keren te hebben gevraagd om zeker weer terug te komen. Voor mij zal dit zo zijn maar voor mijn medereizigers is dit natuurlijk anders.

Het eerste stuk met de auto naar beneden naar de rivier verloopt goed. De weg is grotendeels droog. Na de rivier is er een steil stuk en dit doet Rattan alleen met de auto, wij wandelen dit stuk en ook dit verloopt goed. Dan is het nog een goed half uur klimmen met toch wat riskante stukken maar Rattan weet hoe met zijn auto deze hindernissen te nemen. Toch voelen we allen zijn spanning en is het stil in de auto. Als we het moeilijke stuk voorbij zijn, is er een grote opluchting bij Rattan en kunnen ook wij ons weer ontspannen.
De rest van de trip verloopt prima. Eens aangekomen in Dadeldhura drinken we tchai voor we naar het hotel gaan. Ik kan echt genieten van zo gezellig samen zijn. Rattan zorgt voor een versnapering waar iedereen van kan genieten. De rest van de dag is het wat uitrusten, een douche nemen en was doen aangezien de kledij die we in het bergdorp droegen,  de geur van rook draagt.
16 maart 2019: vandaag gaan we naar Gothalapani een dorpje dichter bij de Himalaya en dus met een zicht op deze mooie bergen. De trip erheen is wonder mooi aangezien we doorheen de bergen rijden met oh zo groenen terrassen  en mooie gekleurde huisjes, echt idyllisch. Je kan er stil van worden hoe mooi de natuur hier is. Het doet ons wegdromen van een eigen huisje in de natuur als spiegel voor de puurheid in onszelf.
We lunchen onderweg en komen in de late namiddag aan. De medereizigers zijn blij met het guesthouse Apee dat we hebben uitgekozen. Het is een mooi, schoon en iets comfortabel guesthouse en deze 'luxe ' is welkom na de eenvoud van het bergdorp.

17 maart 2019: vandaag bezoeken we mijn favoriete bergtempel, het dorpje Jhulaghat en nog een tempel van de 7 zusters. De bergtempel bereiken we door een stuk naar boven te wandelen vanuit ons guesthouse.  De wandeling op zich is al fijn om te doen omdat je naarmate je hoger komt een beter zicht krijgt op de Himalaya.  Nadat we eerst rond de voet van de tempel gewandeld waren, komt er een jonge man gekleed in de oranje kleur naar ons toe. Hij heet ons welkom en begeleidt ons de tempel in. Hij doet voor ons een gebed en geeft een Tika en een bloem die we symbolisch op ons hoofd leggen als teken van zegening. We mogen ons neerzetten om even te mediteren en nadien gaat hij met ons in gesprek. Super leuk dat hij op ons pad is gekomen omdat dit voor een extra beleving zorgt. Ik ben alvast dankbaar met zijn aanwezigheid, hij lijkt een geschenk uit de hemel. Deze tempel is de broeder van de 7 zusters,  een oude tempel met een bijzondere energie, voor mij de verbinding van hemel met aarde.
We wandelen nog verder naar een platform met een fantastisch uitzicht waar ik even fantastische foto's neem van mijn 2 dames. Het maakt me zelf blij.
We vertrekken daarna naar Jhulaghat een plek waar een rivier doorheen stroom en 1 kant van de rivier Nepal is en de andere kant India. Nepal en India is hier met elkaar verbonden door een voetgangersbrug waar de Nepalesen en Indiërs vrij toegang toe hebben maar wij Westerlingen niet. Ook hier is de weg erheen ongelooflijk mooi

Het extra accent dat hier in het mooie décor is toegevoegd naast dat wat we al gezien hebben, is de rivier. Prachtig hoe zij haar weg vindt doorheen de bergvaleien als teken van de stroom des levens. Met haar natuurlijke flow neemt ze al haar hindernissen en baant ze zich een weg die niet tegen te houden is. Haar kracht is onmetelijk groot als spiegel voor de kracht die wij in ons dragen.
Het kleine dorpje is een attractie op zich vooral doordat het een handelsroute is vooral van India naar Nepal. Je ziet hier mannen sjouwen met grote pakken op hun rug van meer dan 150 kg. Daar valt je mond letterlijk van open. Wij hebben geprobeerd om zo'n pak van de grond te tillen, gewoon een onbegonnen zaak. Wij zijn hier letterlijk niet voor gemaakt. Hier moet je van kinds af aan opgegroeid zijn.
In het dorpje zijn we eerst gestart met een super lekkere maaltijd met vis in een lekkere saus, vis vanuit de plaatselijke rivier. Om je vingers van af te likken.
Daarna wandelden we naar de voetgangers brug beneden aan de rivier en onderweg kwamen we de mannen tegen die immense pakken naar boven sjouwden. Het zijn smalle paadjes naar beneden met aan elke kant winkeltjes. Best gezellig.  Eens helemaal beneden zien we de voetgangers brug waar we vanaf de zijkant een foto kunnen nemen. Buiten Indiërs en Nepalesen mogen er geen andere mensen over de brug, voor ons is de brug dus verboden terrein en dit wordt bewaakt door de politie. We mogen van een politieman voor de brug gaan staan maar er geen foto van nemen. Op dat moment komt er een hond aangelopen die van Nepal over de brug rent naar India.  Ik zeg al grappend dat een hond de toestemming krijgt om de brug over te gaan zelfs zonder controle terwijl wij een verbod krijgen. Een hond mag meer dan wij. De politieman moest er zelf om lachen, maar wetten zijn hier wetten en daar kan je je hier binnen deze cultuur best aan houden. Voor mij op zich ook geen probleem.

Van hieruit wandelen we weer naar boven en rijden verder naar een tempel, 1 van de 7 zusters, die we onderweg terug naar het guesthouse tegenkomen. Ook deze ligt op een berg maar deze keer meer op een plateau.  Voor de tempel is een immense schommel die we eerst uitproberen.  Het kind in ons komt effen naar boven. Daarna bezoeken we de tempel en voelen de energie die deze uitstraalt. Het is een heel andere energie dan de tempel van deze morgen. Het voelt als een speelse energie die op haar manier de weg vindt. Eentje die niet te temmen valt omdat ze is en wil zijn. Heerlijk om deze stroming te voelen. Het lijkt samen te gaan met het speelse gevoel van de schommel.

Die avond leggen we met de hele groep kaarten vanuit de bron waarin we kijken waar we nu staan, wat we als energie nog vasthouden, wat we nog niet kunnen erkennen, de route die we mogen volgen en waar het uiteindelijk naar toe gaat. Het zijn 5 kaarten en we zijn net met 5 personen. Zoals we tijdens het avondmaal zaten rond de tafel, zo trekken we elk een kaart, in die volgorde. De eerste kaart gaat rond het contact maken met onze intuïtie,  daar staan we nu, de 2de kaart gaat rond het laten stromen van geluk in ons zelf, dat houden we nog vast, de 3de kaart is het erkennen van ons hogere zelf, wat we dus dienen te erkennen, de 4de kaart gaat rond het uitspreken van je eigen waarheid en dit is de route die we dienen te volgen en de 5de kaart is het rustig loslaten van oude patronen om zo meer onze essentie te kunnen zijn en die is waar we naar toe gaan. Zo bijzonder hoe elk de kaart trekt die echt bij hem of haar past en hoe dit allemaal een weerspiegeling is van de ganse groep. We worden er allemaal warm van. Daarna spreekt iedereen zijn talent uit en dit is mooi om te ervaren hoe dit bij elk van hen verloopt. Het zegt veel over hoe ze naar zichzelf kijken. Een bijzondere  afsluiting hier in Gothalapani.  Morgen gaan we weer naar Dadeldhura en beginnen we stilaan aan de terugtocht naar Delhi.

 18 maart 2019: Na een lekker zelfbereid ontbijt vertrekken we rustig  terug naar Dadeldhura.  We stoppen onderweg om foto's te nemen en nog een tempel te bezoeken. Een klein uurtje voor Dadeldhura stoppen we ik Kodpia een dorpje op de kam van de berg tussen 2 valleien. Daar drinken we samen tchai en genieten van een somosa of een typische Nepalese lunch. Het dorpje is een straat groot maar toch fijn om hier even te stoppen. Eens in Dadeldhura aangekomen krijgt ieder de tijd om op zijn of haar manier de late namiddag in te vullen. Om 19u komen we weer samen voor het avondmaal. We blijven niet lang zitten nadien omdat we allemaal moe zijn. Dus op tijd naar bed want morgen is er de langere trip  terug de grenspost over naar Kathima.
19 maart 2019: Na samen voor de laatste keer te hebben ontbeten vertrekken we richting India. Vandaag gaat Hans de groep verlaten omdat hij nog 3 weken langer blijft en graag Bardia en Pokara in Nepal gaat bezoeken. We reizen samen de bergen af tot op het vlakke land en het dorp Ataria waar de bussen vertrekken. Daar zetten we Hans af aan de bus richting Bardia. Gelukkig staat er al een man die Engels spreekt en tevens naar Bardia gaat. We zijn blij voor Hans dat dit op zijn pad komt. Hij heeft het best niet gemakkelijk gehad de laatste dagen om de groep los te laten en alleen verder te gaan maar een aantal goede gesprekken met Rattan waarin hij heel wat tips meekreeg en zijn goede gesprekspartner Monique, is er weer wat rust in hem ontstaan .  Hij heeft het verlangen om alleen verder te gaan en op zijn manier nieuwe dingen te ontdekken. We wensen hem het allerbeste toe en kijken al uit naar zijn verhalen als we hem weer terugzien in ons eigen land.
Wij vrouwen reizen verder naar Mahendranagar en dat voelt even vreemd maar we passen ons snel aan. Aangezien we vroeg zien stoppen we in de bazaar van Mahendranagar voor een lassi, een yoghurtdrankje, super lekker. Onderweg hadden we de neef van Rattan meegenomen iets na Ataria omdat hij tevens naar Mahendranagar moest. Hij geniet samen met ons van een lassi.
Onderweg van de bergen kwam het thema relaties en huwelijk op mijn pad. Al de thema's komen op mijn pad via mijn medereizigers.  Het zijn persoonlijke thema's maar eveneens groepsthema's daar we met deze  groep reizen, elk van ons een deel van de groepsenergie is en het dus deels voor ieder van ons van toepassing, ieder kan op zijn manier dit thema in zijn of haar leven bekijken.  Een niet zo gemakkelijk thema aangezien we hier te maken hebben met het instituut huwelijk dat tot op heden in een strakke structuur zit en we binnen de maatschappij zien dat dit precies niet meer werkt. Heel wat huwelijken lopen stuk waardoor er in onze maatschappij heel wat singel mensen zijn of gemengde relaties zijn ontstaan. Ik vind het best boeiend om dit fenomeen te bekijken. Niets is slecht en niets is goed, alles is continue in verandering en dat is een gegeven waar we niet onderuit kunnen. Wellicht behoort het huwelijk hier tevens onder. Ik heb er geen oordeel noch mening over maar ben er alleen  van overtuigd dat we allemaal opzoek zijn naar het beleven van liefde in welke vorm dan ook. Om ware liefde te beleven dienen we deze te voelen. Dit is een heel proces waarbij we de buitenkant nodig hebben om dit in allerlei vormen te kunnen ervaren en voelen om zo bij de binnenkant uit te komen. Het is de ontdekkingstocht naar de overgave van onvoorwaardelijke liefde aan onszelf want alleen dan kunnen we onvoorwaardelijk van de ander houden. Elk oordeel voor de ander is er eentje aan jezelf.  Het gaat dan om een stukje in jezelf dat je nog niet hebt kunnen helen. Het huwelijk is een mogelijkheid om deze onvoorwaardelijke liefde te ontdekken, als beide hier voor open staan en elkaar de vrijheid geven om zichzelf te mogen zijn. Er wordt geen claim op de ander gelegd, geen verwachting, geen oordeel, ... maar een recht om eigen weg te gaan en vandaar uit elkaar te inspireren naar de best versie van zichzelf. De weg hierheen is voor iedereen anders, het doel is hetzelfde. Een bijzonder thema.

De immigratiedienst in Nepal verloopt vlot. Het zijn deze keer 2 lieve dames die ons voort helpen. De man die ons 5 dollar aftroggelde voor de foto's kwam zich maar even laten zien.
Aan de Indische grenspost verliep het tevens vlot alleen dat ik deze keer iets meer werd bevraagd rond het waarom ik deze reis meerdere malen maak. Mensen hier willen dit verstaan en hebben er graag er  uitleg rond. Het zij zo.
En zo belanden we weer in India het land van de vele kleuren en geuren. Die avond kunnen we super genieten van een Manju maaltijd. Hmmm.
Dag nadien besluiten we om met zijn alleen in het huisje van Rattan zijn ouders te slapen. Het is morgen en overmorgen Holi Holi wat maakt dat we niet met de auto kunnen rijden aangezien de wegen gevuld zullen zijn met mensen die kleuren rondstrooien.  Het is het feest van het afsluiten van het oude en het ontstaan van het nieuwe, het frisse, het ontluikende zoals de natuur in de lente. Van 21 op 22 maart is het tevens volle maan en deze keer een super maan waardoor onze groep deze energie mag meedragen en transformeren wat best bijzonder is. Het voelt echt dat we in deze reis, oude stukken hebben kunnen loslaten door alles wat op ons pad is gekomen en we nu klaar zijn om onze nieuwe ontluikende energie toe te staan. Het zijn intense dagen en dat voelen we allemaal maar we zijn er dankbaar voor.
De 2 dames staan hier helemaal voor open, de ervaring te beleven om met 8 mensen in een klein lemen huisje te slapen met 2 kamers. De 2 dames slapen in de aparte kamer waar ik de nacht ervoor sliep samen met Sunil. Deze twee bedden zijn nu voor Marina en Monique. Ik slaap samen met Manju in een bed en de rest van dit gezin op de grond, maar dat zijn ze meer dan gewoon. Vader is blij dat we allemaal samen zijn, hij voelt zich zo meer gerust. Tijdens de Holi feesten zijn er natuurlijk heel wat dronken mannen maar binnen dit gezin zullen we niet gestoord worden.

20 maart 2019: We halen de twee dames op bij het hotel om ze naar ons huisje te brengen. Eerst lopen we nog over de bazar omdat Marina nog graag een stofje voor een Indische broek wenst te kopen en wat heerlijke kruiden voor thuis. Ik heb van de bergen verse timur kunnen meenemen, een kruid dat je alleen in de bergen van Nepal vindt en dat ik ten zeerste weet te waarderen en in de bazar van Kathima laat ik me nog verleiden om wat andere kruiden mee te nemen. Je kan ze thuis zo niet vinden. Daarna gaan we naar ons huisje om de rest van de dag te genieten van de rust, de stilte, de omgeving en de lieve mensen. Thema stilte kwam die dag op mijn pad, stilte is van ongelooflijke waarden.  Alleen vanuit de stilte kan men nieuwe dingen laten ontstaan. Maar die stilte kan men alleen bereiken als we uit ons hoofd gaan dat alles maar zit te bedenken, overdenken, analyseren, overtuigen, controleren, willen, moeten....
Alleen als we kunnen zakken diep in ons bekken, in ons eigen lichaam als een baken van veiligheid en vreugde, komen we bij de stilte waar alles kan gedragen worden vanuit een diep weten dat je niet kan verklaren. Hier kan en mag je zijn vanuit heelheid van dat moment. Al de gekwetsheden van ons leven lossen hier op zodat diepe rust kan ontstaan en een aanvaarden dat het menselijke leven een proces van loslaten en vernieuwing is.
Het wordt een heerlijke dag me rust en niets moet. Deze plek draagt een bijzondere energie en zeker dit huis.

Een mens komt hier automatisch tot rust door het landschap, de mensen en op een of andere manier door de energie die deze plek draagt.
Die avond worden we verrast door een hele groep mensen die op ons terras verschijnen en die worden geleid door een man die op een drum slaat. Het is de vooravond van Holi Holi en in dit dorp weten ze dat wij er zijn. Een groot gedeelte zet zich neer, anderen staan en samen met een aantal vrouwen dansen we op de drum. Super fijn, het brengt direct sfeer. Er worden foto's genomen, video's gemaakt, gelachen en gedanst.  Het is heerlijke genieten van dit festijn. Na een half uurtje begint het te regenen na wat bliksemschichten en dit maakt dat iedereen vrij plots weer vertrekt. Met een warm gevoel van vreugde gaan we ons bed is voor een goede nachtrust. Het is best gezellig met zijn 8 in dit kleine huisje.

21 maart 2019: onze voorlaatste dag in India. Vandaag komen mensen rond met kleurenpoeders om je te zegenen met verschillende kleuren als teken voor het nieuwe dat mag ontstaan. Dit gaat de hele dag door tot een uur of 3 in de namiddag. Dan zijn de mensen weer thuis om daar Holi Holi te vieren. Na het ontbijt komen al snel mensen langst om kleuren op ons gezicht te smeren. Ze wensen je het beste en gaan dan weer verder. Zo gaat dit de hele voormiddag door. Je kan best niet je beste kledij aandoen omdat je snel grotendeels onder de kleuren zit. Het heeft wel iets dit hele kleurenfeest. Het is fijn om de mensen zien langst te komen om ons met kleuren te decoreren en wij hen natuurlijk. Manju heeft ondertussen speciale chips gemaakt voor Holi, Holi, vanzelfsprekend in allerlei kleuren. In de namiddag wassen we onze kleuren weg omdat we rond 3u30 richting Delhi willen rijden. Morgen is het tijd om ons vliegtuig weer te nemen richting België.  Nadat we allemaal gewassen waren stopten nog een groep jongens op  bromfietsen. Zij wilden graag nog wat kleuren aanbrengen en een selfie maken met ons maar hier hadden ze niet gerekend op de duidelijke grens van de moeder van Rattan. Zij ging in de opening van het terras staan zodat ze niet binnen konden en legden de jongens met duidelijke taal uit dat het afgelopen was met kleuren aanbrengen omdat wij nog weg moesten richting Delhi. Wij waren geen attractie zoals de Thaj Mahal zei ze tegen de jongens en daar moesten we inwendig best om lachen. Uiteindelijk vertrokken ze zonder kleuren aan te brengen en zonder selfie.  Best een straffe madam die moeder van Rattan.  Ze kan prima haar mannetje staan.
We sluiten de namiddag af met een heerlijke lunchen met eigen bereiden kip. Hmmm zo lekker.
Dan komt het moment om afscheid te nemen van de familie. Best niet gemakkelijk,  niet voor ons en zeker niet voor dit gezin. Als we vertrekken is het aantal mensen hier weer gehalveerd, van 8 naar 4. Voor dit gezin is dit of ze alleen achter blijven. Ze genieten super van de aanwezigheid van andere mensen wat betekent dat ze best verdrietig zijn als we weer weg gaan. We krijgen nog een Tika voor een goede veilige reis en nemen dan met warme knuffels en tranen in de ogen afscheid. Voor mij is dit een tijdelijk afscheid.  In oktober ben ik er weer.

En zo rijden we richting Delhi, aanvankelijk met stilte in de auto maar na een afstand te hebben afgelegd is de stilte weer snel doorbroken. De weg is vrij rustig doordat de meeste mensen thuis Holi Holi vieren en dat maakt dat we een uur vroeger op onze bestemming zijn wat zeer aangenaam is. Wij vrouwen beslissen om deze keer in de Mc Donald iets te gaan eten, iets wat geen van ons normaal doet maar waar we nu toch zin in hebben. Ondanks dat het fastfood is, smaakt het om deze keer eens iets heel anders te eten. Daarna is het tijd om te gaan slapen, morgen bezoeken we klein Varanasi en rijden we verder naar Delhi om in de avond onze vlucht naar huis te nemen.
22 maart 2019: Onze laatste dag in India voor we naar huis gaan. We genieten samen nog van een lekker ontbijt voor we vertrekken naar klein Varanasi.  Het is maar een klein uurtje rijden als we arriveren. Nadat we een plekje vonden om de auto te parkeren zakken we af naar de rivier, een zijrivier van de Ganges.  Hier nemen we een boot om op de rivier te varen en zo de zijkanten te bekijken en de plekken waar overleden mensen worden verbrand. Vandaag is er geen lijken verbranding,  we zien alleen een hoop hout zachtjes smullen, wellicht van de dag ervoor. Er zijn wel heel wat mennen een bad aan het nemen in dit water. Deze rivier en het water is voor de mensen hier super heilig. Het is de moeite om deze taferelen gade te slaan. Na de boottocht wandelen we langs de rivier.  De sfeer is er best bijzonder. We komen zelfs mensen tegen die bij een jonge vrouw een uitdrijving aan het doen zijn. Hier is dit een vrij normaal gegeven. Voor ons is het vreemd.
Voor we weer vertrekken wandelen we tussen de kraampjes en ontdekken we dat elk kraampje haast hetzelfde aanbod heeft. Het lijkt een beetje op Scherpenheuvel.  Het is best gezellig. Daarna vertrekken we voor onze laatste rit tot in Delhi. Onderweg schuiven we 1u aan omdat ze op 1 plek een nieuwe brug gaan bouwen. Het verkeer moet door een opening van 1 auto groot en dit zorgt voor een grote aanschuivingsfile. Gelukkig eens deze hindernis voorbij, ging het weer prima. Rond 2u komen we aan ten huize van Rattan. Zijn vrouw Parvati heeft voor ons een lekkere rijstpilaw gemaakt en nog wat zoetigheden. We krijgen zelfs een bed aangeboden om te rusten maar hier komt niet veel van in huis. We genieten van zijn familie, gesprekken met zijn vrouw en kinderen en al snel is het tijd om naar de luchthaven te vertrekken. De weg erheen verloopt vlot. Gelukkig. We komen goed op tijd aan in de luchthaven. We nemen afscheid van Rattan, een geweldige chauffeur, gids en vooral mens. Mijn medereizigers vertellen hem hoe ze van hem genoten hebben, hoe ze hem waarderen en hopen nogmaals te mogen ontmoeten. Het doet hem deugd deze mooie woorden te mogen ontvangen. Zonder hem zou de reis niet hetzelfde zijn.

Ook zonder elk van ons zou de reis niet hetzelfde zijn geweest. De juiste personen waren aanwezig om er iets moois van te maken, iets leerrijks, iets avontuurlijks, iets ongelooflijk verrijkends,.... Ik kan hier ontzettend dankbaar voor zijn om het voorrecht te hebben gehad deze mooie groep te mogen begeleiden. We zijn gedragen en geleid geweest door een grotere kracht die net dat op ons pad bracht wat nodig was om inzichten te bekomen over onszelf. We zijn niet meer dezelfde mensen als bij de start van de trip. We zijn weer een stukje dichter bij onze essentie geraakt door vooral los te laten wat niet meer bij ons past. Een ongelooflijk geschenk dat we mogen koesteren en mee naar huis mogen nemen.

Dankjewel Hans, Monique, Marina en Rattan. Dankjewel voor jullie inbreng en voor wie jullie zijn. Ik bewonder elk van jullie voor de moed die jullie hebben om moeilijke stukken die op jullie pad kwamen te bekijken en aan te pakken vanuit respect en liefde. We hebben elk en samen heel wat zwaarte kunnen loslaten waardoor er meer licht dat in ons schijnt, naar buiten kan treden. Dat nemen we mee naar huis en stralen we verder uit zodat onze omgeving hier mee van kan genieten.
Hans ik wens je een diepe verbinding met je intuïtie.
Monique ik wens je contact met het geluksgevoel in jezelf zodat dit mag stromen en je verbinding kan maken met de diepe aardekracht in jezelf.
Marina ik wens je de kracht om steeds je eigen waarheid uit te spreken en deze te leven.
Rattan I wish you the strenght to make connection with the higher level in yourself so you can let go the small thinking of other people.  
Ik wens me zelf nog vele reizen om te mogen inspireren vanuit de Goddelijke bron.

Volgende reis is in oktober 2019.