Reis maart 2020

24 februari 2020: het is bijna weer zover, donderdag vertrek ik met 3 schatten van vrouwen naar mijn geliefd India en Nepal.  Ik kijk er zo naar uit om hen mee te nemen in deze bijzondere cultuur en al haar kleurenpracht. Ik voel me gezegend dat ik dit mag doen. Mensen door deze reis anders naar de wereld laten kijken, nieuwe stukjes van hun zelf ontdekken dat ze niet wisten dat ze deze ook bezitten. Nog 3 nachten slapen en het is zo ver. Heerlijk, ik kan er zo van genieten en gelukkig worden. Ik wens iedereen dit toe. Liefs Lucia

Zo heerlijk om weer met een groep in India te zijn. Het is zoeken om tussendoor wat tijd te vinden om iets op de blog te zetten. Bij deze het eerste stukje.

1 maart 2020:
Ik voel me zo gezegend dat ik deze trip mag doen met 3 lieve vrouwen in een land dat me zo dicht bij mezelf brengt en altijd nieuwe inspiratie geeft. Mijn verlangen is dit over te brengen op mijn medereizigers.  Elke reis is anders en elke reis leert me nieuwe stukjes over mezelf waardoor ik het leven anders leer ervaren, steeds meer vanuit mezelf en hoe ik dit vanuit mezelf vorm kan geven. Hoe meer zicht ik hierop heb, hoe meer ik mijn eigen leven leid en mee kan gaan in een flow die me richting geeft en de weg wijst.  Als mensen denken we vaak het leven te moeten controleren maar hoe meer we controleren hoe moeizamer dit verloopt en hoe meer we meegaan met wat het leven brengt door te aanvaarden, hoe meer inzichten we opdoen en het leven boeiender wordt. Weten dat alles vanuit jezelf start is het begin anders vertoef je in het slachtofferschap en zit je in het overkomen. Van het moment dat je kan zien en voelen dat de verandering IN jezelf start, kan je bewust veranderingen in je leven aanbrengen in je denken, voelen en handelen waardoor je omgeving mee verandert.
Een mooi symbolische beeld hiervan kregen we in het mooie tempelcomplex Ashardam in Delhi, het eerste wat ik met mijn medereizigers bezocht.  Een gekende Swami heeft dit complex laten bouwen als eerbetoon aan de ware betekenis van de schoonheid van het leven. Zowel van buiten als van binnen indrukwekkend.  We startten met beeldende verhalen die we konden aanschouwen over het leven van de Swami en de betekenis die hij aan het leven geeft. Ik ben mee in dit verhaal maar om het zo helemaal uitgebeeld te zien was best rakend tot diep in mijn ziel. Het eerste beeld dat we zagen was dit van een ruwe grote steen waarin een mens al gedeeltelijk was uit gebeeldhouwd en waarin je kon zien dat deze mens nog een hamer en bijtel hanteerde om zich verder uit te houwen en vorm te geven. Zo'n sprekend beeld van het leven van de mens en van wat ik hierboven omschreven het. Verandering creëer je door aan je eigen steen te bijtelen.
De andere taferelen brachten de boodschap van geweldloos met elkaar omgaan, elkaar liefhebben om wie we zijn, liefde brengen en verbinding met elkaar waardoor er een mooiere wereld ontstaat. Ik word hier heel blij van, het bezorgt me letterlijk een warm hart. Kirin dochter van Rattan vergezelde ons in deze uitstap en loodsten ons de dag door via de metro en een tuktuk. Mijn medereizigers genoten van alles wat ze tegenkwamen en waren de eerste dag al zeer onder de indruk van het zo andere leven hier in India.
De dag nadien bezochten we een sikstempel, de ondergrondse Palika bazar in CP , en het grootste winkelcentrum van Delhi. Het verschil tussen de ondergrondse markt en het grootste nieuwe winkelcentrum kon niet groter zijn. De ene gericht op een leeg budget de ander op hogere budgetten, de een sober dicht bij elkaar liggende kraampjes, de ander mooie afgewerkte winkel met overzichtelijke producten.  Je mond valt van beide open van verbazing.

Ik geniet om te zien hoe mijn reizigers genieten en van de ene verbazing in de andere vallen, elk op hun manier, Miet die zo geniet om het verkeer alle kanten te zien uitrijden, Maribel die zo geraakt wordt van het gratis eten dat je krijgt in de Sikstempel en Liesbeth die de gastvrijheid van het gezin van Rattan overweldigend mooi vindt. Ze zijn allen erg geroerd door de manier waarop Rattan ze verwelkomt aan de luchthaven, namelijk met een krans van bloemen die hij om hun nek doet, de heerlijke maaltijd die ze krijgen van zijn vrouw in hun huis, de heerlijke gesprekken die na het avondeten ontstaan,... deze openheid en gastvrijheid maakt in ons allen wakker hoe fijn het is om dit te voelen en hoe we dit als waarde mee naar huis kunnen en mogen nemen. Na een tocht van 8u rijden en lunchen geraken we dankzij onze ervaren chauffeur veilig in Kathima, het platteland waar de ouders van Rattan wonen en ik 6 jaar geleden bijna 2 maanden heb verbleven. De ontvangst hier vergeten we absoluut niet meer. Bij de ingang van hun huis hadden ze welkom en een groot hart op de grond gemaakt met bloemen, kregen we een welkomsceremonie en nadien een lekkere chai. Het raakten ons allemaal, deze oprechte blijheid om ons te mogen ontvangen. Heerlijk om dit te mogen ervaren, echt een voorrecht. 
Mijn medereizigers zijn zo blij en dankbaar dat ze dit mogen beleven en de kans krijgen om dit authentieke huisje te mogen binnengaan. Ze hebben deze reis al vaker gezegd dat dit niet in woorden is uit te leggen,  je dient het te ervaren. Afhankelijk van eigen aankunnen en interesse kunnen/mogen mijn medereizigers aangeven wat ze wensen. Maribel en Miet kozen voor een wandeling doorheen de velden en huisjes naar de heilige tempelboom, Liesbeth koos om met Manju naar het naaiatelier te gaan om samen een mooi Indisch tenue voor haar te maken. Daar droomde Liesbeth al van in België. 😊 Tijdens de wandeling werden we een aantal keer gevraagd voor een selfie.  Voor hen zijn we in dit dorp een behoorlijke attractie aangezien ze hier zelden tot nooit blanken  toeristen zien.  De heilige boom is best bijzonder en tevens enorm groot. Hij straalt zijn kracht uit en verbondenheid met moeder aarde. De natuur is er als spiegel voor al het mooie dat we in ons dragen. Hier respect voor tonen, is gelijk aan respect tonen voor jezelf. Hoe meer respect voor moeder aarde, hoe meer we dat voor onszelf kunnen voelen. Hoe meer we dat voor onszelf kunnen voelen, hoe meer we dit aan een ander kunnen schenken.
Ieder van de medereizigers heeft zijn eigenheid en fysieke mogelijkheden en die liggen best uit elkaar. Een mooie oefening voor mij om hierin balans te houden zodat ieder toch zichzelf kan zijn en een antwoord kan krijgen op eigen noden en behoeftes. Ik voel hoe ik soms voor een ander een beslissing dien te maken met het oog op beleven maar ook eigen grens van mogelijkheden respecteren. Over een grens van eigen fysieke mogelijkheden gaan zorgt er voor dat je komt vast te zitten en dus niet meer mee kan, ook niet de volgende dagen. Eigen grens respecteren is weten tot waar je meekan zodat je geen schade creëert aan jezelf, keuzes maakt voor eigen welzijn zonder verwachtingen te stellen aan anderen of anderen iets in de weg te leggen. Je neemt verantwoordelijkheid voor jezelf. Dit is best voor elk mens niet gemakkelijk omdat we vaak leven vanuit het idee dat we slachtoffer zijn en dus schuld bij anderen leggen. Het vraagt best durf en moed om naar jezelf te kijken en toe te geven slachtoffer te zijn maar de stap te zetten om vanuit eigen kracht hier verandering in te creëren. 
Het is mooi om te zien hoe in deze groep openheid is ontstaan en niemand een ander iets in de weg wenst te leggen. Naarmate de dagen vorderen, voelen de vrouwen zich steeds meer thuis bij elkaar waardoor ze zich veilig voelen om uit te spreken wat er in hen omgaat. Zo waardevol voor ons allemaal want alleen als je uitspreekt, kan de ander je ware gevoelens zien en begrijpen. Het is zo openend en helend voor jezelf maar ook voor de ander om uit te spreken.

De tweede volle dag in Kathima besloten Liesbeth en Miet het alternatief programma te doen dat begeleid werd door Rattan; Maribel, Manju en ik kozen ervoor de tempelberg te beklimmen voor zegeningen aan de Purnagri Tempel, een typisch Indisch godsdienstig ritueel. Je dient ongeveer 45 minuten naar boven te wandelen alvorens je het hoogste punt bereikt waar de tempel is. In de tempel is een gat in de grond wat symbolisch staat voor de buik van moeder aarde, wat op zich weer staat voor alles wat kan ontvangen worden en de innerlijke kracht. Het laatste stukje dien je je schoenen uit te doen in teken van respect. Het is best een pittige klim wat maakt dat Liesbeth en Miet besloten deze niet te doen. Rattan heeft het onderste gedeelte van de tempelberg getoond, samen met hen een haalbare wandeling gemaakt en natuurlijke een lekkere tchai gedronken.  Maribel heeft een goede conditie training gehad door de bergtempel op te wandelen, eentje waar ze enorm van genoot. Onderweg kreeg ze van Manju het verhaal van de Kali God, zij die vernielt of het goede laat groeien, de duivel energie of de goddelijke energie. De Kali God heeft aanvankelijk geen controle over haar vernielende kracht waardoor ze alles wat op haar pad komt opeist en verorbert, zowel mens als dier, ze krijgt uiteindelijk Shiva als man die haar leert om haar vernieling en hebzucht onder controle te krijgen waardoor ze leert contact te maken vanuit respect voor wat is en het goede laat ontstaan door het slechte los te laten. Kali is maar symbolisch want uiteindelijk dragen we allemaal deze Kali energie in ons en dienen we allemaal onze vernielzucht vanuit opeisen onder controle te krijgen waardoor we weer contact kunnen maken met de zachtheid, het liefdevolle en goedheid in onszelf zodat dit ook bij de ander kan ontstaan. Het is een energie die we meenemen in onze zegeningen. Gelukkig was er deze keer geen wachtrij boven waardoor we rechtstreeks bij de tempel kwamen, onze gekochte passaat (offerzakje) konden offeren en van de priester zegeningen ontvangen. Ook voor Liesbeth en Miet hadden we passaat bij om te offeren zodat ook zij hun zegeningen mochten ontvangen. En dan begonnen we aan onze terugtocht nadat we eerste nog een kokosnoot kochten waarvan de kokosmelk over een heilig beeld werd gegoten en wij de kokosnoot terugkregen, als symbool om onze zegeningen kracht bij te zetten. Voor ons niet zo gemakkelijk om die lekkere kokosmelk weg te zien stromen. De afdaling ging natuurlijk heel wat vlugger dan het naar boven gaan maar koste wel meer concentratie om je voeten juist te zetten. Voor Maribel best nog pittig aangezien haar benen niet zo lang zijn en de treden best hoog konden zijn.

Uiteindelijk waren we snel beneden en konden we met een lekkere chai naar elkaars verhalen luisteren. Nadien reden we naar de rivier die tevens de Kali rivier wordt genoemd en de scheiding vormt tussen India en Nepal.  Het is er heerlijk vertoeven, vooral om de rust, schoonheid en het geluid van het stromende water. Voor iedereen een waar genot en streling voor het oog. Rattan begon spontaan een toren van stenen te bouwen met het verlangen dat ik zijn stenen toren zou lezen, aangezien de toren laat zien in welk proces jij je bevindt. Voor hem maakte het niet uit dat ik zijn proces vertelde terwijl anderen dit konden horen. Het maakte dat ook zij spontaan een toren begonnen te bouwen die ook zij graag gelezen zagen. Het geeft mij de mogelijkheid om dieper te kunnen voelen in wie die persoon is en wat deze nodig heeft om verder te kunnen.

Zo ontstond er voor mijn 3 medereizigers de mogelijkheid om hun persoonlijk verhaal te beluisteren. Allemaal thema's die ik herken in mezelf omdat ook ik deze stukken in me draag en me hiervan bewust ben. Bewustzijn geeft de mogelijkheid om je eigen stukken in het licht te zetten, te aanschouwen en ze dan te transformeren,  je kan loslaten omdat je de betekenis ervan kent en je het dus niet meer nodig hebt. Ik word zelf blij om zulke Ahaa momenten bij mijn medereizigers te zien ontstaan, de herkenning in hun zelf en de toegevoegde vernieuwing waardoor ze het vanuit andere ogen kunnen bekijken. Het maakt dat ze met een lichter gevoel en warm hart weer verder kunnen. Ze staan dichter bij hun mooie energie wat kracht geeft en blijheid om wie je bent. Van angst naar vertrouwen in jezelf, van boosheid naar zachtheid en liefdevol zijn, van zwaarte naar lichtheid en je eigen kracht voelen. Dit werkt nog even door....

Dag nadien vertrokken we naar Nepal na eerst nog een wandeling te hebben gedaan doorheen het lokale plattelandsdorp waar vriendelijke mensen graag hun huis tonen en je iets lekkers aanbieden, hartverwarmend. 
De overtocht van India naar Nepal heeft uiteindelijk 3 uur in beslag genomen, terwijl we in afstand misschien maar 1 uur hebben moeten rijden. Eerst de Indische immigratiedienst waar ons werd verteld dat het internet uit lag en ze ons voorlopig niet konden verder helpen, dus wachten tot dit zich zou herstellen en hoe lang dit zou duren kon niet gezegd worden. Er waren mensen aanwezig die al 2 uur aan het wachten waren. Niets aan te doen, in dit land kan je deze toestanden op je pad krijgen. Ik deed al snel een gebed aan het universum om ons toch binnen 1 uur hier doorheen te krijgen. Mijn medereizigers konden zich gelukkig amuseren door naar de streken van de apen te kijken en hen proberen op foto te krijgen. Best niet ongevaarlijk aangezien de apen agressief uit de hoek durven komen zeker als ze voedsel ruiken. Gelukkig is er niets gebeurd maar was snel weglopen toch nodig.
Na een 3 kwartier wachten kwam de hoofdambtenaar met zijn motor aangereden. Hij herkent Rattan en mij aangezien wij al vele malen hier de grens over zijn gegaan. Hij bood zijn excuses aan voor de ongemakken, na een kwartier gaf hij de andere ambtenaar de opdracht om de stempels manueel in onze paspoorten te zetten zodat we verder konden. Dankjewel universum, op naar de volgende post, de legerpost waar opnieuw alles in een boek dient geschreven te worden, dit verliep gelukkig iets vlotter, dan verder naar de Nepalese immigratiedienst waar we opnieuw uitgebreid alles moeten opschrijven, een pasfoto afgeven en betalen voor een visum, en als laatste diende we de autotaks te betalen voor het aantal dagen die we in Nepal verblijven. Rattan was al voorop gegaan om dit in orde te brengen en toen we bij zijn auto aankwamen zagen we dat hij een mondmasker droeg. Hij had er ook voor ons gekocht omdat we anders blijkbaar Nepal niet in mochten. Dit had te maken met het Corona virus dat in China is ontstaan en waar hier aan de grens voelbaar angst is rond ontstaan. Aan de Indische grenspost stonden ook al 8 landen vermoed die hier geen visum kregen omwille van het Corona virus. Gelukkig was ons land hier niet bij.
Voor 10 minuten hebben we het mondmasker opgezet tot we van de hoofdbaan af waren en er van deze angst voor het virus niets te merken was. Dit masker zal het virus niet tegen houden maar het is hun manier om hier zo mee om te gaan. Wij hebben er wel goed om kunnen lachen want het dragen van dat zwart mondmasker was echt geen zicht.
Na een klein half uurtje rijden komen we in het resort Shuklaphanta aan, een plek met een mooie tuin, best prima kamers met een buiten terrasje om te genieten en rust te voelen, fijn om hier te vertoeven. Ik zie dat mijn medereizigers dit weten te appreciëren.  We genieten van een heerlijk avondmaal in een prieel en kruipen vroeg in bed.
De volgende dag start met regen waardoor we een tijdje binnen moeten blijven maar niet getreurd,  er ontstaan verhalen waarin heel wat gevoelens naar boven komen.

Het zorgt voor verbondenheid waardoor de tijd snel vooruitgaat. Gelukkig stopt het met regenen en besluiten we een wandeling te maken doorheen het lokale dorp....

Het wordt een verrassende wandeling waarbij we de gelegenheid krijgen om de typische Nepalese jurk te bewonderen. Een eerste maal spreek ik hiervoor een vrouw aan die buiten aan haar huis stond en waarvan ik wist dat zij tijdens mijn vorig verblijf hier in Nepal, een Nepalese jurk aan het naaien was. Met fierheid liet ze haar jurk zien, een jurk met heel veel gadgets en oh zo kleurrijk. Daarnaast liet ze ons kennismaken met haar home stay, een typische Nepalese verblijfplaats waar vooral Nepalese mensen gebruik van maken als ze ergens verblijven en goedkoop willen overnachten. Op terugweg naar huis passeerden we opnieuw een huis waar wat vrouwen samen zaten en een oudere vrouw die een deel van zo'n typische jurk aan het maken was. Ik nam mijn mensen mee om een kijkje te nemen. Ze nodigden ons uit om erbij te komen zitten, ze zaten rond een vuurtje ergens onderin, super gezellig. Al snel zaten we er allemaal en ontstond er spontaan een gesprek en uitwisseling van foto's.  De mensen van het dorp houden ervan om foto's van ons thuisland te zien en wij om foto's van hen te nemen. De jongere vrouw deed voor ons een typisch jurk aan zodat we deze echt konden bewonderen en er foto's van nemen. Een gezellig fijn moment samen met deze vrouwen, eentje dat ons hart had verwarmd door hun openheid, gastvrijheid en bereidheid om te tonen....
In de namiddag vertrokken mijn 3 vrouwen met de jeep voor een 4 tot 5u durende junglebezoek.  Ik heb dan een beetje tijd om aan mijn blog te werken. Ze komen terug als het bijna donker is. Maribel had de hele tijd buiten achter in de jeep gezeten, Miet en Liesbeth in de jeep, ze waren verschillende keren mogen uitstappen wat een hele ervaring was. Maribel haar ogen glinsterende nog steeds. Liesbeth was zo fier dat ze onderweg een hele klim had kunnen doorstaan. Gelukkig dat ze die dag de jungle bezocht hadden want de dag nadien hadden we de hele dag regen, iets wat we die  ochtend niet hadden voorzien. We waren met droog weer vertrokken voor een bezoek aan het mooie Bedkot meer dat wat hoger op ligt op een berg. Het eerste stuk van de weg was vrij goed maar het laatste stuk niet meer te doen met de auto aangezien deze begon te slippen over de modder die door de regen was ontstaan die vroeg in de ochtend al was gevallen. Dus wij vrouwen te voet naar boven, een heel avontuur zeker voor Miet en Liesbeth maar we zijn er allemaal net op tijd geraakt voor de hemel bakken regen naar beneden liet donderen en we konden schuilen bij een zaakje waar we thee konden drinken. Er was net een groep schoolkinderen die er tevens schuilden voor de regen. In het begin was dit best fijn omdat er gesprekken ontstonden maar op den duur best luidruchtig. Een beetje verder zag ik een huis met overdekt terras en een kampvuur waar wat mensen , werkers die het meer en de omgeving proper houden, rond zaten. Een mogelijkheid om daar te gaan zitten zolang dat het regende omdat het er rustiger is en lekker warm door het kampvuur. Rattan ging even vragen of we mochten aansluiten wat inderdaad het geval was. Blij met deze mogelijkheid, dankjewel universum, en al snel zaten we gezellig rond het vuur. Heerlijk om de warmte te voelen van het vuur maar ook van de Nepalese vrouwen die er zaten. Echt genieten dat moment. Eens de regen stopte konden we het meer wat nader bekijken. De vrouwen hielpen spontaan mijn vrouwen die wat hulp nodig hadden om naar het meer te wandelen. Hun medeleven en hulpvaardigheid is om je hart te laten smelten. Aangezien zichtbaar weer regen op komst was besloten we om terug naar de auto te wandelen gebruikmakend van de hulpvaardigheid van de vrouwen. Aangezien de weg nog meer modderachtig was geworden door de regen gaf het mij een geruster gevoel dat mijn 2 vrouwen hulp kregen met het naar beneden wandelen. Zo konden ook zij zich veilig voelen en verliep alles prima tot aan de auto.

Ik voelde de ongerustheid bij sommige maar  kon in mijn rust en vertrouwen blijven zitten omdat ik weet dat Rattan heel voorzichtig zal zijn en stopt als hij merkt dat er echt gevaar zou zijn. Ik twijfel hier geen seconde over, kon de ongerustheid van sommige niet wegnemen maar dat mag er ook zijn. Later konden ze zelf merken dat de ongerustheid niet nodig was aangezien we heel voorzichtig en zonder problemen weer beneden zijn geraakt. Dankjewel universum, want mijn vertrouwen zit vooral in haar kracht. Hoe meer ik me aan het universum overgeef en hierin vertrouw, hoe meer ik word gedragen, iets wat deze reis steeds meer zichtbaar wordt voor mij. Door de aanhoudende regen bezochten we kort de Linga een heilige muur met natuurlijke gordijnen zoals we dit kennen in een grot maar dan aan de buitenkant. Deze muur is pas een 5-tal jaren geleden ontdekt.
Een warme maaltijd warmde ons weer op daarna kozen we ervoor om terug naar het guesthouse te gaan te genieten van een warme tas koffie de warmte van een bed en het lezen van een boek, opschrijven van ervaringen, contact met het thuisfront,... We hadden nog allerlei activiteiten maar de aanhoudende regen besliste anders. Dag nadien vertrokken we na een warm afscheid van het personeel van Shuklaphanta richting  Dadeldhura,  een stadje met een eerste zicht op de Himalaya. De rit erheen verliep heel rustig met hier en daar opnieuw wat blauwe lucht, yhee wij heel happy om weer een beetje zon te zien. We genoten onderweg van een zeer lekker bord rijstpap gemaakt van buffelmelk. Zo lekker met pittige gedroogde kruiden die ze er apart aan toevoegen. En dan belanden we in het mooie Dadeldhura met een prachtig uitzicht op de bergen en in de ochtend kan je deels de Himalaya bewonderen. Als je vroeg opstaat kan je genieten van een adembenemende zonsopgang.  We maken er gezellige avond van waar veel wordt gelachen, ja zo heerlijk om een groep te zijn waarin ieder zich steeds meer thuis voelt bij elkaar en we er voor elkaar kunnen zijn. We beslissen de volgende dag om al verder te reizen naar het bergdorp, deze keer met de jeep omdat we al weten dat de weg niet goed genoeg is om met de auto te gaan. Die ochtend passeren we eerst de politie om ons te registreren aangezien we in het bergdorp verblijven en zonder registratie men niet weet waar we zijn. Dit verloopt eerst vrij stroef en afstandelijk omdat de eerste politie agent zich helemaal boven ons zet. Ik stel me nederig op omdat dit hier voor de minste weerstand zorgt en leg uit waarom we het bergdorp willen bezoeken en er 3 nachten verblijven. Er is hier vaak argwaan over het waarom maar mijn uitleg werkt, beleven, ervaren en zien hoe de mensen leven omdat dit ons iets als mens brengt. Daarna gaan wij 4 dames naar de bazaar voor wat koekjes, nootjes, sjalen en Khukri rum iets typisch Nepalees dat je kan drinken met cola. In het bergdorp wordt Holi Holi gevierd en wij vrouwen willen dit ook vieren en deze typische rum leek wel een plezierige mogelijkheid.  Iets na de middag vertrekken we met de jeep naar Talphaka het bergdorpje, gepakt met een rugzak met benodigdheden voor 3 dagen, groenten, een extra matras en een warm deken. De rit op zich is een avontuur, wij vrouwen zitten op de achterbank, 3 mannen inclusief de chauffeur en een tv op de voorbank.  Onderweg een hobbelende weg afwisselend modder en droog maar steeds met mooie uitzichten. Ook al zitten we niet echt comfortabel en passeren we stukken met een serieuze helling aan de zijkant en zie ik bij momenten bedenkelijke gezichten, wordt er toch gelachen wat alles weer verlicht. De uitzichten worden steeds mooier en geeft me het gevoel helemaal weer op te gaan in de natuur. Ik hou van deze wijdsheid, hoe de ene berg overgaat in de andere, de bloesem van de bomen, de groene terrassen en de huisjes die ertussenin liggen. Pure schoonheid en rust.

Uiteindelijk komen we aan boven bij de heilige boom en moeten we ongeveer 800 meter wandelen tot aan het dorp, geen gemakkelijke weg en voor 2 van mijn vrouwen een grote uitdaging vooral voor 1 ervan. We dienen daarnaast nog onze bagage mee te nemen plus de extra matras, deken en 2 grote zakken groenten. Degene die goed kunnen stappen dragen het meeste de andere beperkt dit om de klim haalbaar te maken. Ik zie de ongerustheid op haar gezicht en weet wat dit met een mens doet, geef haar vertrouwen en bied iets extra ondersteuning. Ik merk hoe vertouwen en ongerustheid zich afwisselen maar hoe ze rustig doorzet om er te geraken. Heel krachtig van haar en het zorgt ervoor dat ze op de bestemming geraakt weliswaar heel moe, vooral door de emotie, maar ook heel voldaan. Ik merk hoe de vrouwen tijd nodig hebben om alles wat ze zien in zich op te nemen. Het leven hier is zo anders maar ook de standaard van mijn vrouwen hun verblijfplaats hier is heel anders, een heel eenvoudige kamer, eentje slaapt zelfs op de grond maar wel op een dikkere matras, een deuropening die je sluit met een gordijn, een typisch Indische toilet waar je een stukje naar dient te wandelen met  zelfs wat klimmen om er te geraken, alleen koud water om te douchen in een zelfgemaakte douche, eten koken op houtvuur, geen stoelen of tafels.....
Voor mij best spannend want je weet nooit hoe zij dit ervaren en een plaats kunnen geven maar ik zie hun gezichten opklaren en geboeid rondkijken. Ze maken kennis met de twee gezinnen die hier in dit huis wonen installeren hun in hun kamertje en samen snijden we de groenten voor het avondmaal dat op 1 houtvuur wordt gekookt. Een aantal uren later genieten we van de heerlijke maaltijd en daarna van ons eerste glaasje rum, hmmmm zittend rond een kampvuur, haast idyllisch....
Ik merk hoe iedereen best moe is, dus vroeg naar bed....
De volgende ochtend voel ik nog ongerustheid bij een van de vrouwen vooral omwille van haar fysieke mogelijkheden. Na het ontbijt neem ik dit met haar op, voor mezelf is dit tevens belangrijk aangezien duidelijkheid mij gerustheid en veiligheid biedt. Ik heb door de jaren heen geleerd om uit te spreken omdat alleen dit zorgt dat je weer op een lijn geraakt. Binnen deze groep is er openheid genoeg om dingen te benoemen. Het gesprek zorg ervoor dat er weer duidelijkheid en gerustheid ontstaat, zelfs voor ons allemaal. Mooi om te zien hoe we als groep elkaar verstaan wat maakt dat ieders eigenheid wordt gerespecteerd en iedereen op zijn manier toch kan verwezenlijken wat ze nodig heeft. Samen met Miet, Maribel, Manju en ik wandelen we doorheen het dorp, van het ene huis naar het ander. We hebben allemaal iets bij om aan iemand te geven naar eigen goed voelen. We passeren gezinnen met kinderen, oude mensen, een zieke heilige man, maar ook prachtige uitzichten, leuke huisjes, het dagelijkse leven van de mensen hier. Bij het laatste gezin wordt Manju emotioneel en vertelt ze in alle openheid, hoe aangrijpend ze het vindt dat ze binnen een 2-tal jaren haar ouderlijk huis dient te verlaten en zorg dient te dragen voor het huis van haar toekomstige man. In deze cultuur is het zo dat als je als meisje trouwt, je binnen het gezin van de jongen dient te gaan wonen om daar het werk te doen, voor het huis te zorgen, te koken, de was te doen,.... alles wat het meisje normaal bij haar ouders doet, hoe ze haar in haar toekomstige huis voelt, is sterk afhankelijk van de schoonmoeder, deze kan heel begaan en lief zijn of net niet. Schoonmoeder bepaalt in welke mate haar schoondochter vrijheid krijgt om haar leven te leiden. Manju is nu al wat angstig dat ze mogelijks haar opgebouwde vrijheid verliest en het contact met mij, maar dit zie ik niet gebeuren, het komt helemaal goed. Ik zie hoe haar angst nog steeds veel groter is dan haar vertrouwen dat het goed komt. Ik weet zeker dat ons contact niet verloren gaat.
Voor mij is het best bijzonder om met deze vrouwen te reizen en in hun gezelschap te vertoeven.  Ze zijn allemaal een stukje van mezelf wat maakt dat ik het ook herken als deel van mezelf.

Die dag krijgen we tevens heel wat volk van het dorp op bezoek voor het vieren van Holi Holi. In eerste instantie een hele groep mannen waarvan er eentje op de drum speelt. Ze zingen een typische Nepalese tekst voor Holi Holi en dansen daarbij op het ritme van de drum als teken voor een nieuw jaar, een nieuw begin met geluk en overvloed.  Mooi hoe dit in dit hele dorp met elkaar gevierd wordt. Ze brengen kleuren bij elkaar aan om dit te vieren, het geeft vreugde en zeker samenhorigheid.  Voor mijn vrouwen fijn om te ervaren. Ze gaan van huis tot huis tot iedereen aan de beurt is geweest. Er wordt geld samen gehaald wat in een gemeenschappelijke pot gaat waarvan iedereen in dit dorp op de hoogte is en wat door iedereen van het dorp kan benut worden in de vorm van een tijdelijke gratis lening voor bepaalde persoonlijke werkzaamheden.  Een mooi gegeven waar wij iets van kunnen opsteken.

Ook Rattan, Manju en Mohan die momenteel bij ons in het bergdorp verblijven zijn deel van mezelf. Allemaal dragen we hetzelfde in ons alleen is er bewustzijn nodig om dit te herkennen. Ik zie de bedrijvigheid om goed te willen doen voor de ander en zelfs in die mate dat men het contact met wat jezelf nodig hebt verliest. Men denkt dat de ander dit apprecieert maar jammer genoeg is dit vaak niet zo omdat de ander dit ook niet vraagt. Het kost best veel energie om steeds voor andere te zorgen en jezelf niet te zien. Het kost moed om hier naar te kijken en te kiezen om zorg te dragen voor jezelf in evenwicht met zorg voor een ander. Er hoeft ook niets bewezen te worden omdat iedereen goed is op zijn manier. Gewoon jezelf zijn zonder jezelf aan te passen aan wat je denkt dat anderen nodig hebben om jou te zien en goed te vinden. Dit vraagt om bewuste observatie van jezelf, anderen zijn slechts de spiegel. Deze observatie van jezelf is niet makkelijk omdat dit dient te gebeuren zonder oordeel naar jezelf, en onszelf bekritiseren en naar beneden halen daar zijn we allemaal vaak goed in. Hoe meer we oordeelloos naar onszelf kunnen kijken hoe meer we oordeel naar een ander kunnen loslaten.

De dag nadien besluiten Manju, Maribel en ik om beneden naar de rivier te wandelen, Liesbeth en Miet blijven thuis en worden vertroeteld door Rattan. Maar eerst krijgen wij vrouwen een mooie henna tekening van Manju op onze linker arm. Ik zie hoe de vrouwen hiervan genieten. En dan start onze wandeling naar de rivier, naar beneden gaat betrekkelijk makkelijk maar straks naar boven is een andere zaak. We belanden aan een mooi plekje aan de rivier dicht bij de tempel. Elk van ons geniet op eigen manier van deze plek. Het water is er zo helder dat we het kunnen drinken. Het geluid van het stromen brengt me helemaal bij mezelf. Het gevoel van meegaan met de stroom en niet weten waar je uitkomt maar het volle vertrouwen dat je wordt geleid en elke hindernis geen beletsel is maar net een mogelijkheid om voorbij te stromen. Het water koelt mijn voeten en de zon verwarmt mijn rug. Wat wil een mens nog meer. Ik zie glinsteringen in de ogen van Manju en Maribel, ook zij genieten.
De terugtocht is voor Maribel een uitdaging maar het doet haar goed om deze fysieke inspanning aan te gaan. Voldaan komen we weer aan en horen we van Miet en Liesbeth dat ze tevens een leuke tijd hadden met Rattan. 
Rattan neemt ons nog mee naar beneden om te kijken hoe mannen een hele gekapte stam van een boom naar boven dragen doorheen kleine paden. Onvoorstelbaar om dit zo te aanschouwen en fijn om te zien hoe een heel dorp samenwerkt. De stam dient als nok voor een nieuw huis. Zo helpen mensen hier elkaar verder om iets te verwezenlijken.  Wij kunnen hiervan leren.

De ochtend nadien vertrekken we weer richting Dadeldhura met een jeep die we gereserveerd hebben. We zorgen dat we op tijd vertrekken zodat we rustig de tijd hebben om tot de plek te wandelen waar de jeep ons oppikt. Het is best een stuk wandelen met smalle, steile en met stenen bezaaide wandelpaden. Een uitdaging voor iedereen vooral voor Liesbeth maar ze wordt prima ondersteund door Mohan wat haar de nodige veiligheid geeft. Bewonderenswaardig wandelt ze het hele pad en verloopt het best prima. Ze is trots op zichzelf. Onze gereserveerde jeep komt helaas niet opdagen, iets wat hier in Nepal kan voorvallen. Hij was al volzet en kon ons niet extra meenemen. Gelukkig heeft Rattan telefoonnummers van andere chauffeurs en regelde hij een nieuwe jeep. We dienen er een kleine 3 uur op te wachten. Op dat moment heb je 2 keuzes, of je gaat klagen omdat je moet wachten, of je maakt er het beste van en geniet van het uitzicht en de warme zon. Je kiest niet altijd wat op je pad komt, wel hoe je ermee omgaat. Ik merk dat alle 3 de vrouwen een manier vinden om te ontspannen en te genieten. Mohan heeft zelfs noedels voor ons gemaakt in het dorp en naar ons gebracht. We worden echt in de watte gelegd.

 De rit naar Dadeldhura verloopt prima. We komen later dan gepland aan in Dadeldhura, iedereen wil zichzelf en de kledij die meeging naar het bergdorp wassen met warm water en daar krijgen ze de tijd voor. Alles draagt de geur van kampvuur. Manju is met ons mee naar Dadeldhura en verblijft voor 1 nacht op mijn kamer. Daar kan ze intens van genieten. We ontbijten samen en daarna brengt Rattan haar naar de bushalte zodat ze weer naar Kathima kan reizen. Wij reizen die ochtend door naar Gothalapani een dorp met een prachtig zicht op de Himalaya.  We bezoeken er Jhulaghat een dorpje op de scheiding tussen India en Nepal waar heel wat handelswaren worden verhandeld van India naar Nepal. Altijd de moeite om te bekijken omdat hier ongelooflijke vrachten op de rug worden gedragen maar deze keer is het hier verdacht stil en zien we bijna geen mensen of handelaars. Heel vreemd is dat. Rattan geeft aan dat dit vooral komt omdat er extra taksen worden gevraagd waardoor het minder interessant is voor de handelaars om hier over te steken. Naar mijn gevoel maken ze hun eigen business op die manier stuk. Best jammer omdat de sfeer hier heel anders is dan voorheen. Toch is het nog genieten van de kleine steegjes,  de oude authentieke huisjes, de brug van Nepal naar India,  de rivier en de mooie tempel aan de Indische kant waar we enkel van op afstand kunnen naar kijken omdat wij deze brug niet over mogen. Aan de brug komen we voor het eerst in aanraking met een verpleger die onze temperatuur wilde nemen naar aanleiding van het Corona virus.  Heel de tijd hebben we hier niets van gemerkt maar gisteren hadden we al van een Nederlandse projectwerker gehoord dat in Europa er een hele heisa was ontstaan. Doordat we weer internet hadden en berichten konden ontvangen vielen we van  de ene verbazing naar de andere betreffende strenge maatregelen binnen ons eigen land en hoe angst mensen aanzet tot rare dingen. Een virus draagt een bepaalde trilling met zich mee en dit is altijd een lage trilling. Angst, beperkingen, controle, op slot zetten, is energie met een lage trilling, energie waar een virus zich aan vasthecht omdat het mee kan resoneren. Samenhorigheid, liefde, vreugde, vrijheid zijn energieën met een hogere trilling waar een virus niet mee kan resoneren en dus zich ook niet kan manifesteren. Gelukkig kunnen mijn vrouwen rust blijven voelen en wordt er veel gelachen en plezier gemaakt onder elkaar.  Het is genieten met ons 4 vrouwen wat bij het avondeten nog meer duidelijk wordt. Er wordt in het restaurant waar we ons avondeten nuttigen, Engelstalige muziek gedraaid wat zorgt voor meezingen, dansen en lachen,... Een heerlijke avond waar we de verbondenheid met elkaar kunnen voelen, de openheid waardoor je gewoon kan zijn en super genieten. Ons hart wordt hier zo blij van en wij vrouwen hierdoor zo opgeladen met positieve energie. Er is hier echt niet zoveel voor nodig alleen een open hart en mind. 

Die dag bezoeken we nog 2 tempels, eentje met een hoge schommel wat voor het nodige plezier zorgde en eentje die op een berg ligt en deze bracht iets bijzonders voor 1 van mijn vrouwen. Ze ontdekte dat negatieve emotie van 'niet kunnen', haar belet om vooruit te komen en niet haar fysiek. Het was prachtig om te zien hoe ze de emotie kon loslaten waardoor ze de kracht vond om te vertrouwen op zichzelf.  Ze spiegelde ons allemaal hoe negatieve emotie je vastzet en belet vooruit te gaan om net vreugde te ervaren. Zolang we dit niet van onszelf zien , blijven we erin vastzitten. Ze kon het pakken wat ook de volgende dagen zichtbaar was. De dag nadien was er bewolking wat een mooi zicht op de Himalaya niet mogelijk maakte maar niet getreurd, we hebben van al de rest genoten. We reden weer naar Dadeldhura, aten onderweg heel lekkere oven gebakken roti en maakten in Dadeldhura een wandeling door de steegjes van het dorp en door de bazaar. We genoten van een heerlijke melkchai. De bewolking en regen zorgde voor koude wat het minder gezellig maakte. Mijn vrouwen vroegen of ze geen dag eerder naar Kathima konden omdat het daar heel wat warmer is. Dit was even een spanningsmoment omdat het omgooien van de planning voor Rattan niet zo makkelijk was. Hotels waren geboekt en diende omgeboekt te worden en op 1 plek waren we niet zeker of we wel iets behoorlijks  zouden vinden. 

 De vrouwen namen dit erbij en zo werd er beslist om de dag nadien naar Kathima af te reizen, de grens over naar India.  Wat we toen nog niet wisten, bleek later een dag eerder vertrekken voor nog een andere reden een goede keuze te zijn. Toch mooi om te ontdekken hoe het universum alles regelt zoals het hoort te zijn. We vertrokken met veel mist maar hoe verder we naar beneden reden, hoe meer openlucht er ontstond. Eens op het platte land aten we een heerlijke lunch. Rattan weet als geen ander de plekjes met lekker eten te vinden. Daarna op weg naar de grens, eens we er bijna waren zetten we de mondmaskers weer op, wat natuurlijk voor het nodige gelach zorgde tot we bij de immigratiedienst van Nepal kwamen en men ons vertelde dat de grens gesloten was, direct gedaan met lachen want dit stond niet op ons programma.  We hebben nog geprobeerd om rechtstreeks naar de Indische immigratiedienst te gaan maar ook hier was het dicht. Er werd ons aangeraden om via Kathmandu naar Delhi te vliegen omdat dit de enige manier is om het land te verlaten. Dat betekent 13u continue rijden aangezien Kathmandu 750km bedraagt en de snelheid niet zo hoog is. We waren die ochtend al vertrokken om 9u en hadden al 360 km achter de rug. Plots was de sfeer even anders omwille van de ernst van de situatie waarin we ons bevonden. Ik besloot om samen chai te gaan drinken, het thuisfront te bellen en te kijken hoe we verder zouden gaan. Op dit moment was de luchthaven nog open maar wat de volgende dagen zou brengen was onzeker. Normaal zouden we nog 5 dagen blijven en op donderdag weer naar huis vertrekken maar dat leek moeilijk haalbaar. Na een telefoon met een reisorganisator werd aangeraden om nieuwe vluchten te boeken en het land zo snel mogelijk te verlaten. Mocht de luchthaven sluiten, dan zouden we 1 maand vastzitten en daar had niemand zin in. Mooi om te merken hoe snel we op dezelfde golflengte zaten wij vrouwen onder elkaar en beslisten om nieuwe vluchten te boeken zodat we de dag nadien konden vertrekken vanuit Kathmandu. Op dit moment was geld minder belangrijk dan de zekerheid om thuis te geraken. We kregen vluchten naar Brussel via Bangkok de dag nadien rond 2u. Als we de hele nacht doorrijden, was dit haarbaar. De autotocht duurde 15u, bijna de hele tijd met gietende regen en de hele nacht rijden voor Rattan terwijl hij die dag al vanaf 9u in de ochtend aan het rijden was. Rond 9u de volgende ochtend arriveerden we in Kathmandu aan de luchthaven. Rattan is echt een uitzonderlijke chauffeur,  ik had zo met hem te doen aangezien hij de hele nacht diende te rijden maar hij neemt geen medelijden. Als het nodig is dan zet hij zich er achter en zorgt ervoor dat hij goed wakker blijft door regelmatig een chai te drinken. Dankjewel Rattan voor je goede zorgen, we boffen met iemand als jij.
We krijgen zonder problemen ons tickets naar Bangkok en Brussel en daar zijn we alle 4 heel blij om. We geraken thuis. 😊

Het is een reis om nooit te vergeten op vele vlakken en niet het allerminst door het Corona virus en alles wat hierbij is komen kijken, ik onthou vooral hoe angst zo beperkend werkt en dit zich weerspiegelt in haast elke mens, weliswaar met ieder zijn eigen specifieke thema maar ook wat het met een mens kan doen als je het kan loslaten en vertrouwen op een kracht die veel groter is en start vanuit onszelf. Door daar contact mee te maken, maak je als mens direct contact met de grote kracht van het universum en dien je alleen maar in het vertrouwen te gaan dat alles wordt geregeld en geleid om daar te komen waar je dient te zijn. Controle laat je los omdat je weet dat dit niet kan maar je kiest voor overgave dat het beste op je pad komt. Ik heb het deze reis meerdere malen mogen ervaren en ben hier zo dankbaar om. We wisten niet hoe we zouden thuisgeraken maar al het nodige kwam op ons pad omdat het vertrouwen dat het goedkomt aanwezig was met ons alle vier. Ik ben dankbaar voor mijn 3 vrouwen voor wie ze zijn en wat er tussen ons is mogen ontstaan.

 Ieder naar huis met iets nieuw op zak en verbinding tussen elkaar. Heerlijk om op die manier samen een reis te maken en van elkaar te mogen leren. Dankjewel Liesbeth voor je oeverloze inzet om in je eigen kracht te geloven, te groeien en als een veel lichtere soepeler persoon naar huis te gaan.

 Dankjewel Miet voor je blijheid en humor waardoor je als nog vrijer en geliefd mens naar huis gaat.

Dankjewel Maribel voor je onvoorwaardelijke warmte en vriendelijkheid die je uitstraalde waardoor je als nog mooier persoon naar huis gaat.

Alle 4 dragen we deze mooi ontstane kwaliteiten in ons en dragen we dit in een meer bewustere vorm waardoor we dit meer kunnen zijn.
Dankjewel universum dat je ons hebt samengebracht, dankjewel voor alle leiding die we kregen waardoor ik me steeds gedragen heb gevoeld. Ik voel me geëerd met deze zegeningen.

Dankjewel Rattan voor je goede zorgen en de persoon die jij bent. Zonder jouw toewijding, kan ik dit niet realiseren. Ik ben dankbaar dat ooit onze wegen elkaar kruisten. Ik wens je van harte het allerbeste zeker in deze onzekere tijd van Corona waar mensen hun geboekte trip naar India afzeggen. Ik wens je al het vertrouwen toe dat ook hier het uiteindelijk weer goed komt.

Volgend jaar bied ik 2 reizen aan, in het voorjaar 2021 in maart en in het najaar 2021 in oktober.  Deze van oktober 2021 is reeds volzet maar mocht het bij jou kriebelen om deze ervaringsreis te beleven,  er zijn nog 2 á 3 plaatsen mogelijk in maart 2021.
Voor meer informatie: vangriekenlucia@hotmail.com  of 0032494123652