Reis India en Nepal tweede deel februari

Purity for India and Nepal: BE08 6528 4644 4213

Ik wil nog graag vermelden dat een toilet gebouwtje zoals wij dit gemaakt hebben tussen de 250 en 300 euro's kost en een gasvuurtje met leiding tussen de 350 en 400 euro's.  Dan hebben jullie een idee van de kost. Alvast bedankt voor elke bijdrage vanwege Rattan en mij.



12 februari 2016: Gisteren ben ik naar een ceremonie geweest van familie van Rattan.  Het betreft een ceremonie rond een jong volwassen jongen met de betekenis dat hij man wordt en zich zo voorbereid op een huwelijk. Er wordt dan 2 dagen gefeest met eten, dans en rituelen. Heel wat volk samen, voor mij allemaal onbekend.  Ik geef de rechtstreekse familie een knuffel en kus en ook hier merk ik dat dit ten zeerste op prijs wordt gesteld. Ik ontmoet de moeder van de vrouw van Rattan. Ze mist nog steeds haar dochter. De ouders van de jongen verwelkomen me op een vriendelijke manier. Ik word door verschillende mensen aangesproken.  Taal blijft een groot probleem om met de mensen te communiceren.  Rattan is niet altijd bij mij om te vertalen dus zit ik vaak zwijgend naast de mensen. Ik ga dan meestal observeren omdat je zo veel leert. Ik word uitgenodigd om te dansen waar ik op in ga. Ik hou zo wie zo van dansen maar de Indische manier van dansen is net iets anders. Mij niet gelaten, ik maak er mijn verhaal van en het grappige is dat sommige mij proberen te kopiëren. Ik merk dat gewoon meedoen met wat er zich voordoet, maakt dat je 1 van hen wordt en ze je aanwezigheid wetende appreciëren.  Ook hier word ik gevraagd om te blijven slapen wat ik vriendelijk afwijs. Ik heb Manu beloofd om 's avonds weer thuis te komen. Ik zie me ook niet slapen tussen een bende, voor mij vreemde mensen. Heel wat mensen blijven slapen.  Ik heb een eigen plekje nodig, dit heb ik voor mezelf geleerd.
Ik heb deelgenomen aan het ritueel voor de jongen. Er was in de eerste grote kamer van het huis een soort van altaar gemaakt waarin de 5 elementen, water, lucht, vuur, aarde en hout verwerkt waren. Alles uit natuurlijke materialen met een betekenis. Rattan heeft me dit uitgelegd. Best mooi om te horen hoeveel betekenis er schuilt in hun rituelen, iets wat bij ons grotendeels is verloren gegaan. Iedereen gaf om de beurt zegeningen aan de jongen door met je vinger kleuren op zijn voorhoofd aan te brengen, fijne korreltjes suikergoed, vers gras op zijn hoofddoek te steken en geld in zijn handen te stoppen. De dag ervoor heeft de moeder van de jongen zijn haren geschoren. Ik heb hem tevens gezegd en op mijn manier hem een goed huwelijksleven gewenst. Hij vond het een eer op een buitenlandse op zijn ceremonie te hebben. Komt hier dus zeer zelden voor. Ik ben nu 1 maand in India en heb geen enkele westerling gezien en ook mijn eigen taal niet meer gesproken.  Ik ben dus in een absoluut niet toeristische omgeving maar voor mij is dit helemaal ok. Het is een goede manier om helemaal in hen manier van leven te duiken.
De ouders van de jongen en ook nog andere aanwezige familie behoren tot een hogere kast en wonen dus ook in een groot stenen huis met elektriciteit en alle andere faciliteiten.  Zij zijn ook eens op bezoek geweest bij de ouders van Rattan, hebben er iets gegeten maar zijn niet lang gebleven omdat ze zo sober wonen. Nu schamen ze zich en voelen ze zich schuldig omdat ik me wel kan handhaven in die omstandigheden.  Ik ben alleen blij dat deze mensen nu misschien tot inzicht komen dat iedereen respect verdient.
Omdat de muziek zo luid stond zijn we in de omgeving nog andere kennissen van Rattan gaan bezoeken, mensen van een lagere kast die veel soberder leven maar zo oprecht vriendelijk zijn. Ik hou van hun vriendelijkheid en gastvrijheid. Voelt anders dan bij de hogere kast. Ik blijf me veel eerder tot deze mensen aangetrokken voelen. Ook zij vragen of ik niet blijf wat ik vriendelijk weiger maar hier zou ik eerder kunnen slapen dan in de drukte van de hogere kast. Hier voel ik veel meer rust. Ze maken spontaan tchai thee en een avondmaaltijd voor Rattan en mij. Omdat het donker en kouder wordt, maken de mensen een kampvuurtje op de grond. Zo bezorgd om hun gast. Er komt niet elke dag iemand van Europa. Heerlijk om zo van de warmte te genieten van een eenvoudig vuurtje.  Soberheid brengt zoveel diepgang in mijn leven. Je kan pas echt van dingen genieten als eenvoud om je heen is en eenvoud in je denken.  Ik leer hier de kracht van Soberheid kennen.
Zo mooi om te ervaren. We wisselen nog adressen uit om eventueel contact te houden en ik word zelfs uitgenodigd op de trouw van hun zoon, niet dat er al iets concreets is maar voor hen heeft dit veel betekenis. Mocht ik in de mogelijkheid zijn, zou ik dit zielsgraag doen als respect voor deze mensen.
Vandaag heb ik voor mezelf beslist om een aantal dagen naar de bergen te gaan om dieper in mezelf te gaan. Ik wil er gaan mediteren om oude dingen los te laten en mij zo te zuiveren. Ik voel dat ik dit nodig heb ook om verder te voelen welke richting ik uit moet. Het gedacht dat ik dit ga doen maakt me emotioneel en dan weet ik dat ik er iets mee moet. Nu dit verwoorden naar het gezin toe. Gewoon  doen Lucia, angst loslaten en vertellen wat je nodig hebt. Ik neem het op met Manu als eerst en zij toont begrip. Moeder van Manu vindt het moeilijk. Ze wil niet dat ik weg ga. Ik leg haar uit dat het niets met hen te maken heeft maar iets van mezelf is wat ik even nodig heb. Vader vindt dit prima maar maakt zich bezorgt of ik dit aankan. Rattan wil me graag naar de bergen brengen en er voor zorgen dat me niets overkomt. Een prachtman is hij. Ik vertrek wellicht namiddag.
Net vandaag heeft Manu haar maandstonden en het is wellicht geen toeval dat dit samen valt met mijn keuze om een aantal dagen op mezelf te zijn. Als vrouwen hun maandstonden krijgen, mogen ze niet koken,  de was doen en wat dan ook. Niemand mag hen aanraken, ze slapen apart op de grond, eten apart en zitten apart. Het lijkt op eerste zicht heel confronteren met een gevoel van afkeer maar als je erbij stilstaat heeft het best iets moois. Vrouwen krijgen in die periode de kans om aandacht aan zichzelf te besteden en helemaal in zichzelf te gaan. Het is een periode van loslaten van bloed maar ook loslaten van frustraties, boosheid en en wat ook aan emoties. Vrouwen hier krijgen daar echt de ruimte voor. In onze cultuur wordt hier niet naar gekeken  en gewoon verder gewerkt. Wij maken geen contact met ons lichaam of nemen niet de tijd om naar onszelf te kijken of te voelen. Dus de regels rond maandstonden hier hebben best ook een diepe waarde. We dienen alleen ons hier voor open te stellen.
En ja, zo voelt het ook voor mij. Ik dien nu naar binnen te gaan om naar mezelf te kijken en te voelen om zo meer verbinding te maken met mijn ware zelf, want die schuilt in ieder van ons. Het zit vaak verscholen onder een dik deken van emoties. Daaronder zit onze ware ik, onze ziel. Ik wil er naar luisteren, ik heb een groot verlangen om me er helemaal mee te verbinden. Ik volg dit verlangen want het spreekt vanuit mijn hart. Ik weet niet waar ik uitkom. Ik weet alleen dat het nodig is. Ik vertrouw dat het zich wel zal tonen, iets wat ik eerder al geleerd heb.

14 februari: Gisteren een dagje grotendeels in bed moeten blijven omwille van diarree.  Ik voelde al enkele dagen dat er iets op komst was. Ik wou ook naar de bergen om beter contact te maken met mezelf en te voelen hoe ik verder kan, wat ik dien los te laten en hoe ik mijn energie kan behouden. Mijn keuze om te gaan was niets te vroeg. Ik zit nu in een hotelkamer en heb een toilet in de buurt en daar ben ik blij om. Het is tijd om naar binnen te gaan en naar mezelf te kijken. Wat wil die diarree me zeggen, waar verlies ik mijn energie. Het was aanvankelijk moeilijk om te aanvaarden dat ik niet naar buiten kon naar het water wat ik graag wou doen om te mediteren. Toegeven aan een dag in bed was niet gemakkelijk maar wel nodig voor dat ik in mezelf kon voelen wat er aan informatie aanwezig was. Ik voelde hoe ik gevuld was met zwaarte en verwachtingen van anderen waar ik wou aan voldoen maar die niet stroken met wat ik echt wil. Ik voel hoe het hele systeem van India met normen en waarden van wat kan en  niet kan mezelf blokkeert.  Als ik er contact mee maak, kan ik wenen van verdriet. Verdriet omdat ik mijn  weg niet altijd  kan gaan in dit beperkend systeem. Ik zie dat ik me aanpas om niet te kwetsen maar zo kwets ik mezelf. Ik laat de gedachten van de anderen belangrijker zijn dan mezelf. Ik kom niet in mijn eigen kracht en natuurlijk is mijn lichaam dan ook vatbaar voor bacteriën.  Het is nog steeds een oud mechanisme dat in mij schuilt. Ik geef niet voldoende liefde aan mezelf door niet echt mijn weg te gaan en me door anderen tegen te laten houden vooral om niet te kwetsen. Als ik met Rattan hierover praat merk ik dat ook hij het soms moeilijk heeft om voor zijn eigen vrijheid te kiezen uit angst anderen te kwetsen. Er wordt hier in India zoveel beoordeeld en veroordeeld als je niet mooi in het rijtje loopt. Het kost je echter heel veel energie als je, je steeds moet aanpassen. Ik probeer er vanuit afstand naar te kijken omdat ik niet tot inzichten kom als ik in mijn emotie zit. Wat wil deze me vertellen. Ik wil vrij zijn en mijn weg gaan maar aan de buitenkant voel ik een beperking dus weet ik dat ik aan de binnenkant mezelf ook beperk. Wat beperkt me aan de binnenkant? Ik zie dat het de angst is om mensen te kwetsen en zo volg ik nooit mijn eigen gevoel en ontstaat er frustratie in mezelf. Ik hou me in als ik zie dat dingen verkeerd zijn en benoem deze niet altijd. Ik heb met Rattan hier een gesprek rond en hij geeft me vaak goede inzichten door gewoon zijn manier van denken te vertellen. Het is niet dat ik precies hetzelfde voel en denk maar als ik me ervoor openstelt zorgt het voor inzichten.  Zien dat ik me misken door te voorzichtig te zijn en wat fout is niet te benoemen, is een welkom inzicht. Als ook het mezelf forceren om dingen toe te laten, wat ik in wezen niet wens maar doe uit angst om niet te kwetsen. Als ik er voor mensen wil zijn, puur en echt, dan dien ik dit ook te benoemen. Alleen op die manier kom ik echt over, sta ik meer in mijn kracht en kan ik echt iets voor mensen betekenen.  Ik heb dit al voor een deel gedaan om te kiezen voor een aantal dagen voor mezelf ondanks Manu en haar mama dit niet wensen en zelfs emotioneel reageren. Manu is een lieve meid maar kan erg claimend zijn. Ik zie dat ze heel wat tijd van mij vraagt terwijl ik graag nog mensen in de buurt ga helpen wat ook mijn opzet is. Ik wil graag naar de oude dame van over de 100 gaan om haar een bad te geven en dit vanuit onvoorwaardelijke liefde. Ik wil graag een gesprek met de drankverslaafde man van de vrouw in de buurt en ook dit vanuit geen enkel oordeel. Ik merk dat ik blij word van dit idee. Ja, ik moet meer in mijn kracht gaan staan en doen wat mijn hart me aangeeft. Ik ben blij met deze inzichten en voel me al beter. Mijn zwaarte verdwijnt langzaam en liefde voor mezelf komt in de plaats. Ik word blij als ik iets voor anderen kan betekenen. Dat is de weg die ik dien te gaan, dat geeft mij energie. Tegen de avond voel ik me een stuk beter. Mijn diarree is voorlopig gestopt. Ik ben Rattan heel dankbaar voor de zorg die hij vandaag aan mij besteed heeft.
Hij is naar de apotheek geweest voor een hydraterend poeder om in water te doen zodat ik niet uitdroog en daarnaast heeft hij gezorgd voor wat yoghurt en bananen. Hij is een bijzonder zorgdragend man, wat ik ook bij zijn vader voel. Ik kan alleen maar dankbaar zijn.
Vanmorgen voelde ik me veel lichter en had ik weer honger. Een goed teken. Ik neem me voor om er een leuke dag van te maken en naar het water te gaan om te genieten en te mediteren. Ik wil met Rattan bekijken wanneer we naar Nepal gaan. Ik voel dat dit eraan komt. Hier is de situatie nog moeilijker dan in het geboortedorp van Rattan. De armoede is groter en de mogelijkheden wat voedsel betreft kleiner. Ik ben benieuwd wat dit me brengen zal.

16 februari 2016: ik ben ondertussen in de Bergen. Gisteren onderweg een super mooie plek gezien met schattige huisjes, terrassen waar granen groeien en op de achtergrond de bergen. Goddelijk mooi met de ronde vormen wat alles zo vloeien met elkaar verbindt.  Het was adembenemend om stil van te worden.  Als ik me ermee verbind, kan ik zoveel liefde voelen dat het bijna pijnlijk wordt. Ik voel hoe ik zoveel jaren te weinig waarden aan mezelf heb gegeven en dat is de pijn. Ik ben blij dat ik wat dagen aan mezelf heb gegund al voelde ik me wat schuldig, ook zo een mechanisme dat me belet om echt te genieten. Schuldig omdat ik dan er even niet voor anderen ben. Maar hoe kan ik er voor anderen zijn als ik niet genoeg tijd neem om te genieten en voedsel te geven aan mijn eigen ziel? Ik ben Rattan dankbaar dat hij me deze bijzondere plek laat zien. Hij weet als geen ander af te wijken van al het gekende toeristische om je het meest bijzondere van India te laten zien. Ik voel de gelukzalige warmte in mijn lichaam en beloof mezelf om deze dagen echt waarden aan mezelf te schenken, te gaan voelen wat ik echt nodig heb om deze warmte te voelen.
Eens ik dit voel, word ik natuurlijk weer uitgedaagd maar zie ik de uitdaging niet dadelijk. In de late namiddag gingen we op zoek naar een slaapplaats. We zochten eerst een plaats dicht bij de bijzondere plek. Het uitzicht was er prachtig maar de slaapplaats had heel wat mankementen.  Rattan vroeg of ik er wou verblijven. Ik zag mezelf twijfelen in, het laat te wensen over maar ik moet ook niet het beste verwachten en anderzijds wil ik dit mezelf echt aandoen? Het duurde even voor ik doorhad in welke situatie ik me echt bevond en ik contact kon maken met het moment dat ik de belofte aan mezelf deed om echt dat aan mezelf te schenken wat me werkelijk blij maakt. Ik kon haast huilen dat ik instaat was me tevreden te stellen met echt iets wat me geen warmte gaf. Dus nu was de keuze duidelijk,  hier blijf ik niet en we zoeken verder tot ik echt voel, hier wens ik te slapen. Ik werd blij van deze gedachte, zo geef ik waarden aan mezelf en kan ik ook waarden ontvangen.  We bezochten nog 3 andere slaapplaatsen en de laatste was het helemaal. Een propere kamer met een heerlijk zacht bed en zelfs een donsdeken, een warme douche en een westers toilet. En ik kan jullie vertellen, ik heb zo genoten, zo ontzettend intens genoten van dit alles dat mijn lichaam spontaan warm werd. Ik geniet nog steeds als ik dit neerschrijven.
's Avonds gun ik mezelf als avondmaal lekker vers klaargemaakte kip met groentjes, rijst en roti en heb ik nog een lange babbel met Rattan rond waarden schenken aan jezelf. Hij vertelt vanuit eigen ervaring hoe hij dit voor zichzelf heeft opgebouwd. Hij heeft in zijn jeugd echt dienen te overleven en vanuit niets hebben en helemaal aan de grond zitten heeft hij nu een eigen auto, is hij een geweldige chauffeur en weet hij als de beste mensen vreugde te brengen.
Vandaag zijn we verder gereden naar een dorpje heel dicht bij de Himalaya. Het was een lange tocht van meer dan 6u en half rijden over eerst mooie wegen en het laatste stuk erg moeilijke wegen met onderweg werkzaamheden. Voor Rattan is dit ook nieuw te ontginnen gebied. Hij had al heel wat van het dorpje Munsyari gehoord en wou er ooit eens naar toe. Ik heb hem de opdracht gegeven er nu naar toe te gaan omdat ik het ook zag in kader van waarden geven aan jezelf. Zijn uitleg over deze bijzondere plek wekte bij mij een grote nieuwsgierigheid om het werkelijk te zien. Iets in mij zei me om ervoor te gaan en hier gaf ik nu antwoord aan. Al vrij snel kreeg ik een fantastisch zicht met de Himalaya op de achtergrond en werd ik verder nog getrakteerd op ongelooflijke mooie berglandschappen, leuke huisjes en dorpjes. We zijn heel wat bergen gepasseerd en onderweg moesten we regelmatig de weg vragen omdat er geen wegwijzers zijn. Slechts eenmaal zijn we een stukje de verkeerde richting uitgereden maar later bleek dit een betere weg te zijn geweest en een mogelijkheid om het slechte stuk weg te vermijden. 

We kwamen om 6u aan in een dorpje Tall 75km voor het dorp waar we moeten zijn. Hier besloten we te overnachten om morgen weer verder te gaan. Je haalt in de bergen hooguit een snelheid van 40km per uur wat dus betekent dat je heel wat tijd nodig hebt om 75 km te rijden. Hoeveel we vandaag precies hebben afgelegd weet ik niet, ik vermoed meer dan 200 km, ik vraag het straks aan Rattan. Het was best een vermoeiende rit maar met fantastische uitzichten. Ik ben echt moe en hoop goed te kunnen slapen. We hebben alvast een heerlijke maaltijd van gebakken vis achter de rug. Ook super fijn dat Rattan culinair tips kan geven. Mijn bed ziet er best goed uit. Het is een super grote kamer, wel alleen koud water maar als ik graag een emmer warm water wil, kan ik dit gewoon vragen. Het is koud in de kamer dus ik besluit om snel in bed te kruipen en mijn energie weer op te laden met een heerlijke nachtrust. Ik bel nog even met mijn dochter en kleinkinderen.  Het doet goed hun stem te horen. Ze zijn ver weg maar ook heel dicht bij. Ik voel hen in mijn hart en ben dankbaar dat ze er zijn. Ik voel hoe waardevol het is om een gezin te hebben en mensen die oprecht van je houden. Het is echt voedsel voor mijn ziel. Met die gedachte ga ik slapen en kijk ik uit naar de dag van morgen.

19 februari 2016: ondertussen twee dagen geleden heb ik van vrij dichtbij de Himalaya mogen bewonderen. Onderweg zagen we deze van op afstand en soms weer niet omdat we een berg passeerden. We zijn door zo een fantastisch landschap gereden. We hebben 4u gedaan over een afstand van 75 km gewoon om van elk mooi plekje een foto te nemen en te genieten.  God heeft zo mooie plaatjes voor ons mensen gecreëerd.  We moeten alleen de tijd nemen om er bewust van te genieten. Ik ben zo blij dat ik hier nu voor gekozen heb. Het geeft me extra energie om straks weer met mijn project verder te doen. De schoonheid van de natuur zorgt ervoor dat ik ideeën krijg. Het verlangen om naar Nepal te gaan groeit al weet ik niet precies waarom. Ik geef me die dag over aan alles wat op mijn pad komt. We kronkelen doorheen het landschap en zo voelt het leven ook. Het is nooit recht naar een bepaald doel omdat we onderweg steeds dingen tegenkomen die we niet altijd gepland hebben. Maar je hieraan overgeven, geeft rust en vrijheid. Je moet niets controleren, je weet dat er onverwachte dingen gebeuren met een betekenis want toeval bestaat niet, je dient dit te accepteren wat het moeilijkste is maar eens dit dan geeft het een diep gevoel van vrijheid omdat alles wat je nodig hebt om te leren over jezelf zich ontvouwd op je pad. Dit kan ik voelen als we langs de bergen kronkelen zonder te kunnen weten wat er om de hoek schuilt. Zo ontstaat nieuwsgierigheid voor het leven en zo werd ik plots overweldigd door de pracht van de nabijheid van de Himalaya toen we de draai om een berg reden.  Ik kon haast huilen van de schoonheid en intensiteit om naar dit schouwspel te mogen kijken. God ik hoop dat heel wat andere mensen dit mogen ervaren. Beautiful feeling.
Een uurtje of 2 later zat ik in een kamer met zicht op de Himalaya.  Dit werd mijn plek om te mediteren. Hier werd ik naar toe geleid om me te verbinden met deze onbeschrijfelijke sneeuwbergen.  Als ik er contact mee maak voel ik de puurheid van hun bestaan, de verbinding van moeder aarde met vader hemel. Ik zie onder de lijn van de sneeuw rook uit de bergen komen en voel hoe dit verbonden is met het vuur en de passie van moeder aarde. Ja, er gebeurt veel diep in haar wat wij niet zien en weten maar ze verbindt zich steeds met de schoonheid en puurheid waaruit ze bestaat. Ik voel hoe ze soms strijd met wat de mens haar aandoet. Ze werkt echt om haar vuur en passie te behouden. Door me met haar te verbinden voel ik hoe wij als mens gelijk zijn. We strijden allemaal om het vuur, de passie in onszelf te behouden maar vinden vaak de weg niet. Zij laat me zien dat ik me steeds dien te verbinden met de puurheid en schoonheid van mezelf. Zo eer ik mezelf en moeder aarde en kan ik er voor andere zijn om ook hen in contact te brengen met hun ware zijn. Deze meditatie is waar voedsel voor mijn ziel. Ik voel diep in mezelf mijn eigen schoonheid en het grote verlangen om zo te zijn en dit te delen. Het verlangen naar mijn project krijgt nieuw vuur en daar ben ik ontzettend blij om. Ik geniet deze nieuwe ervaring.
De avondmaaltijd nuttigen we in het dorp in een klein zaakje dat door een super lieve dame wordt gerund. Ze zorgt voor een eenvoudige heerlijke maaltijd wat me deugd doet omdat we de hele dag niet echt de kans hadden om iets te eten. Ik verlangde nadien naar een kopje koffie omdat ik hier zo intens van kan genieten maar deze dame had geen koffie. Wij hadden wat zakjes koffie in de auto en na wat uitwisseling en goedkeuring van de vrouw maakte zij water warm, benutte we onze eigen koffie en kochten we melk om de hoek omdat de dame dit niet had en genoot ik van een tas koffie. Zo fijn dat deze dame zo open was en dit voor ons mogelijk maakte. Zij maakte geen problemen maar gaf een antwoord op onze vraag.  Wij kunnen hiervan leren. Ik heb haar een super knuffel gegeven uit dankbaarheid en ' s ochtends zijn we er ook gaan ontbijten voor we meer dan 200 km in de bergen weer richting naar huis reden naar Champawat waar we kunnen overnachten. De laatste tussenstop naar huis.
De rit van 9u bijna continu naar Champawat rijden was best zwaar vooral omdat de wegen steeds kronkelen en halverwege de toestand van de weg zeer moeilijk was. Mijn nek begon goed pijn te doen van al die schokken maar er was weinig andere keus dan ondergaan. Ik probeerde mijn gedachte positief te houden door me weer te verbinden met de bergen maar in de namiddag voelde ik ondanks mijn energie zakken. Ik kon niet anders dan de pijn en vermoeidheid aanvaarden en koos om te slapen. Niet simpel met al die schokken maar toch, het bracht wat ontspanning. Ik was reuze tevreden toen mijn lichaam het bed raakte en ik het de nodige rust kon geven. Ja, als je iets moois wil zien moet je er soms ook iets voor overhebben.
Ik beloof mezelf om er morgen een rustige dag van te maken met zo weinig mogelijk auto rijden maar ik laat jullie meegenieten van een aantal prachtige foto's.

21 februari 2016: ik ben ondertussen weer aangekomen in het dorp. Het lemen huisje en de mensen voelen echt als thuiskomen. Ik hou ontzettend van hen en word zo blij om ze weer te zien en te knuffelen. Heerlijk om mensen om je heen te voelen die oprecht blij zijn dat je er weer bent. Zo waardevol en echt voedsel voor mijn ziel. Ik ben moe van de reis maar geniet ondanks van hun warmte. Ik krijg thee en er wordt eten gekookt. Ik heb alle tijd om mijn valies op te ruimen en me weer te installeren. Net voor het avondmaal Skype ik met mijn zoon en diens vriendin. Heerlijk om hen na 1,5 maand weer te zien en om deze familie aan hen voor te stellen.  Tijdens het skypen wordt er ook gelachen en voelt het als een wederzijdse kennismaking.  Ja de vooruitgang van de wetenschap heeft soms ook iets goeds. Het geeft ons deze mogelijkheid om te communiceren.  Mijn zoon laat zijn huis aan hen zien en ik laat het huis hier aan hem zien. Ik zie dat de mensen hier er echt van genieten. Het start wat verlegen maar al snel komen ze rond me zitten om mee te kijken. Wij hebben alleen een kaarsje waardoor mijn zoon Kenneth en diens vriendin Jolien maar beperkt kunnen zien. Er wordt een licht van een gsm op me gericht zodat mijn gezicht zichtbaar is. Zo attent van de mensen hier en super genieten voor mij van deze mogelijke communicatie.
Nadien hebben we samen met het gezin naar de foto's van de trip naar de Himalaya gekeken. Ik had ook een aantal video's genomen en kon zien hoe de vader verwonderd keek en ook best fier is op zijn zoon dat hij dit voor andere mogelijk maakt. Ik hoop dat een bezoek aan de Himalaya voor hem (vader) en zijn vrouw ooit ook mogelijk wordt. Als iemand dit verdient, is hij dit wel.
Daarna mijn bed in want ik voelde me super moe maar ook voldaan. Van het moment mijn hoofd het kussen raakte sliep ik tot het weer licht was in de morgend.  Ik heb een heerlijke nacht achter de rug, eentje die me weer nieuwe energie gaf.
De dag nadien hoorde ik dat vader zich wat zorgen maakte om mij. Ik begreep dit niet echt omdat er naar mijn gevoel niets is. Hij had een zorgelijk gevoel omdat hij het huis van mijn zoon had gezien en nu dacht dat hij mij veel te weinig kan bieden. Ongelooflijk dat hij er op die manier naar kijkt maar ik kan het ondanks wel verstaan. Hij en zijn gezin bieden me zoveel wat inderdaad geen materie is maar voor mij zo waardevol. Door hun gastvrijheid en liefdevolle zorgen, door mij toe te laten in hun manier van leven en zijn, kan ik zoveel over mezelf leren omdat ze mij hun spiegel voorhouden. Het is zo totaal verschillend dan ik in België gewoon ben wat er voor zorgt dat ik heel anders ga kijken naar mezelf en wat ik in het leven echt nodig heb. Ik ben zo rijk geworden door hun eenvoud en hierdoor ontzettend dankbaar. Vader probeert dit te begrijpen. Het is voor hem ook niet gemakkelijk omdat ze ook geconfronteerd worden met een heel andere wereld.
Er is ook goed nieuws voor het gezin. Er is ondertussen een elektriciteitspaal geïnstalleerd een eindje van het huis. Nu dienen ze zelf een kabel te bevestigen van de paal naar het huis. Ook dit kost geld maar hier heb ik deels voor een oplossing gezorgd. Ik heb op dit moment ook profijt als er electriciteit is.
Ze hebben, terwijl ik er niet was, een nieuw dak op hun huis gemaakt door er vers riet op te bevestigen. Het mooie is dat er heel wat mensen samen kwamen om dit te realiseren waardoor deze klus in een halve dag is afgewerkt.  Het resultaat is prachtig.
Terwijl ik in de morgend aan mij  blog werk komen er bij regelmaat weer mensen langst. Ze zien de auto staan en weten zo dat ik er weer ben. Ook dit is een fijn gevoel ondanks het feit dat sommige heel veel nieuwsgierigheid tonen.  Ook hier leer ik dat ik enkel deze informatie geef die ik wens te geven en niet meer. Ik zet mezelf niet onder druk om een gesprek nodeloos langer te houden. Het geeft me vrijheid en een goed gevoel. Ik merk dat ik zo mijn eigen energie kan behouden. Ik kan intens gelukkig worden om dingen die ik voor mezelf ontdek en leer. Het maakt me zoveel rijker als mens. Dit neem ik mee als ik er niet meer ben.
Materie en geld kan je niet meenemen op het einde van je leven.
Ik voel dat het me zoveel energie geeft. Ik ga vandaag naar de oude vrouw van over de 100 om te bekijken wanneer ik haar een bad kan geven. Ik denkt concreet na hoe ik het geld dat vanuit België wordt gesponsord kan benutten in iets waardevol voor de mensen hier. Er zijn hier een aantal mensen die echt een toilet kunnen gebruiken maar hoe doe je dit zonder jaloezie te laten ontstaan. Wanneer ben ik zeker dat ze dit echt gaan benutten en niet terugvallen in een oude gewoonte. Ik voel ook de verantwoordelijkheid om het geschonken geld op een goede manier te investeren dat het echt een meerwaarde brengt. Ik kreeg een goed idee van een Belgische vriendin en ben haar hier alvast dankbaar voor. Ze stelde voor om aan de mensen die een toilet nodig hebben een eigen kleine bijdrage te vragen, een bijdrage wat in hun mogelijkheden ligt. Zo weten we wie echt geïnteresseerd is en het zal benutten, is de kans op jaloezie kleiner en kunnen we meer mensen helpen. Een super idee, naar mijn gevoel kan ik hier iets mee. Mochten er nog andere ideeën komen vanuit België,  laat me dit dan zeker weten. Alle hulp is welkom en zo wordt het nog meer gedragen. Ik ben Marianne trouwnens heel dankbaar voor haar inspanningen om geld in te zamelen. Zij heeft eigen gebakken wafels verkocht en schenkt de opbrengst. Zo voel ik dat het project ook door haar gedragen wordt. Super fijn is dit.
Ik weet al dat in Nepal de vraag naar hulp nog groter is. Binnenkort zal ik dit zelf kunnen zien en ervaren en probeer ik hiervan een beeld te geven in mijn blog.

23 februari 2016: Wat ik niet als mogelijk had gezien dat dit zo snel kon, is gisteren een feit geworden. Sinds gisterenavond hebben we in dit gezin elektriciteit. Toen ik 's avonds voor het eerst het licht in het huis zag branden, voelde ik een immens geluk in mezelf dat dit nu realiteit is. Een voor een de blije gezichten zien als ze het huis binnen stappen omdat er licht is, is waar voedsel voor je ziel. Voor het eerst dineren met licht waardoor we elkaar goed kunnen zien en zelfs onze maaltijd veel beter zien, is gewoon onbeschrijfelijk fantastisch. Wat voor ons in België zo een normaal gegeven is als licht aandoen, is hier op dit moment haast iets magisch. Nooit gedacht dat ik licht en elektriciteit zo zou weten te appreciëren.  De vader is me zo dankbaar maar zonder zijn eigen stappen en hulp van heel wat mensen om me heen was dit niet mogelijk. Ik zie dat als er geloof is, mensen met elkaar verbonden worden en realisatie echt mogelijk is. Er is alleen een vuur in jezelf nodig om stappen te zetten en ervoor te gaan. Naar mijn gevoel ontstaat de rest vanzelf. Ik las net in mijn mail dat mijn directe collega's  Els, Lut en Karen van op mijn werk, een actie starten om geld samen te krijgen. Ik vind dit onvoorstelbaar geweldig dat door mijn verhaal en de stappen die ik zet, dit mogelijk wordt. Het zet me alleen maar aan om er nog meer voor te gaan. Het geeft me zoveel vreugde en energie. Het laat mijn innerlijk vuur branden. Ik voel dankbaarheid.
Vanmorgen heb ik nog een gesprek gehad met het gezin rond de vraag wat we eventueel met het geschonken geld kunnen doen, waar het echt nodig is en waardevol besteed om zo nog meer mogelijkheden te hebben. Ik heb heel wat vertrouwen in de vader en zijn verworven wijsheid. Hij geeft aan mensen te kennen die het echt nodig hebben maar waar we eerst dienen te voelen of ze het wensen te accepteren.  Ook al hebben mensen echt nood, ze hebben vaak ook hun trots wat maakt dat ze het soms niet kunnen toelaten. Voor mij dus extra werk om eerst met vertrouwen te werken en te voelen of er zo een opening ontstaat. Indien er geen opening ontstaat dien ik er niet te zijn en moet ik andere wegen bewandelen. Ik leer dat het zo werkt. Ik uit een wens, een verlangen om het geld goed te besteden en volg dan de weg die me getoond wordt. Ik heb het vertrouwen dat waar ik moet zijn en wat ik nodig heb, me getoond wordt. Ik ontdek dat er een grotere kracht is die alles stuurt en creëert.  Het is fantastisch als je deze kracht ontdekt omdat het je brengt waar je moet zijn. Zo leer ik in overgave te gaan. Ook als ik het moeilijk heb en me plots heel verdrietig voel, laatst bij volle maan, maar dit absoluut niet kan thuisbrengen, leer ik dat ik me hieraan dien over te geven, het te accepteren als een gegeven waarvan de betekenis later duidelijk wordt. En ja dat wordt het ook maar in tussentijd kan het behoorlijk moeilijk zijn omdat je geen grond voelt en echt niet weet hoe het verder moet. Ondertussen voel ik hoe moeilijk het voor Indische mannen is om een vrouw verdrietig te zien. Vader maakt zich dan zoveel zorgen en denkt onmiddelijk dat hij iets verkeerd heeft gedaan wat mij dan weer een vervelend gevoel geeft. Voor mezelf weet ik dat verdrietig zij  een stuk van het leven is en dat je dit niet kan wegcijferen omdat het zich dan in je lichaam vastzet. Maar als andere rond je dit niet kunnen accepteren wordt het moeilijk. Dus heb ik alle moed in mezelf aangesproken en ben ik een gesprek met vader aangegaan waarin ik mijn gevoelens heb uitgelegd en het gegeven dat hij geen verantwoordelijkheid draagt rond wat ik voel. Hij dient alleen te accepteren dat ik niet elk moment happy kan zijn omdat het leven zo niet in elkaar zit. Het blijft moeilijk voor hem maar hij probeert het te begrijpen. Eens dit uitgesproken verdwijnt mijn verdriet, iets wat ik ook leer. Je gevoelens verwoorden zorgen voor heling.
Ik ben zonet naar de dame van over de 100 gegaan en heb voor haar heerlijke zeep gekocht en bodylotion.  Ze voelde zich wat verlegen om haar door mij te laten wassen.

Ze stond wel toe dat ik haar armen en handen mocht insmeren met de lotion. Ik zag dat ze er heerlijk van genoot en stilaan werd het meer en meer en smeerde ik bijna haar hele lichaam in. Ik probeerde het voor haar zo aangenaam mogelijk te maken. Ze opende zich gaande weg en schaamte verdween. Ze deed zelfs haar bloes en truitjes uit zodat ik haar huid goed kon insmeren. Heerlijk om te zien hoe iemand zich opent. Het is dan voor mij niet alleen geven maar ook ontvangen. Ze is bij geest nog steeds een pientere vrouw. Ze weet precies wanneer ik de vorige keer was langst gekomen. Na het insmeren ben ik gewoon naast haar gaan zitten om samen van de zon te genieten. Meer moet dat echt niet zijn om je echt voldaan en verbonden te voelen. Even erna kwam haar echte dochter langst die ik voor het eerst zag. Ik zag hoe er vragen in haar opkwamen. Zij is die manier van omgaan met haar moeder niet gewend. Haar schoonzus heeft meer voeling met haar  schoonmoeder dan de bloedeigen dochter. Zij zorgt dan ook dag in en dag uit voor haar schoonmoeder. Bij het weggaan vertelt ze dat ze geluk heeft dat ik haar bezoek. Ze moest eens weten hoeveel geluk ik heb omdat ik haar mag ontmoeten. 

Daarnaast wil ik nog even vertellen dat heel wat mensen in India niet weten hoe oud ze zijn en dus hun geboortedatum niet weten. Wij kunnen ons dit niet voorstellen. Ze weten alleen dat de weg werd aangelegd op de dag van de geboorte of dat er een koe was geboren, of dat er iemand was getrouwd of gestorven,..... Het is dus gissen wanneer het was. Daarom zijn verschillende mensen niet echt zeker van hun geboortedatum en hun leeftijd. 

Ik heb wat foto's van het installeren van de electriciteit gemaakt. Je kan je hier ook niet voorstellen hoe dit in zijn werk gaat. Enkele mensen van het dorp komen spontaan helpen om de paal in de grond te krijgen, een elektricien kruipt deels via een ladder en deels als een aap naar boven om de draad te bevestigen. Veiligheidsmaatregelen kennen ze niet. Alleen wordt voor even de stroom afgesloten zodat hij de draad kan verbinden. Een draad het huis in, twee zekeringen en een gloeilamp en we hebben licht. De stopcontacten worden morgen gemaakt. Op een halve dag is dit geklaard wat in België veel langer zou duren alleen al omwille van de autoriteiten. Gewoon een geweldige ervaring om te zien en te voelen. Ik hoop wat over te brengen met foto's.

25 februari 2016: Gisteren was ik toeschouwer van een hele bende vrouwen die samen gingen vis vangen in een vijver dicht bij ons huis. Op dit moment staat er weinig water in de vijver omdat het in dit seizoen weinig regent. De dames kunnen er zo in wandelen omdat het water niet hoger komt dan hun midden. Het zorgt voor heel wat ambiance tussen de kwetterende vrouwen die met manden het water in gaan maar ook voor de mensen rondom de vijver die komen kijken. Het water heeft echt geen fris geurtje en ziet er echt niet uit maar dit houdt de vrouwen niet tegen. Ze scheppen met hun manden water, modder en gras op zoek naar vis. Sommige vissen in een groep en een aantal vrouwen vissen apart. De vis van de vrouwen in de groep wordt verdeeld onder elkaar. De vrouwen die apart vissen behouden hun eigen vis. Zegt natuurlijk ook iets over hen maar dit wordt gewoon geaccepteerd. Er is heel wat jolijt als een van de vrouwen een grotere vis heeft gevangen. Ik voel hoe hier samenhorigheid is tussen de vrouwen wat voor vreugde zorgt. Vrouwen spreken samen af om te vissen, zoeken samen vis en verdelen. Een mooi gegeven hier in India.  Er is zelfs sfeer tussen de mensen die komen kijken. De vrouwen stellen het erg op prijs dat ik foto's neem.  Ze voelen dit aan als een vorm van waardering voor wat ze doen. De vrouwen vissen meer dan een uur in dat niet zo frisse water. Ik denk dat ik zelf deze gevangen vis niet wens te eten. Wij zijn dan natuurlijk ook veel meer verwend wat hygiëne en zuiverheid betreft. Ik vermoed dat mijn lichaam deze vis niet kan verteren. In ieder geval, het was een mooi schouwspel dat ik niet had willen missen.
Vandaag heb ik in mijn eentje een lange wandeling gemaakt. Ik voelde dat ik eraan toe was. Ik wou wat duidelijkheid naar mijn volgende stappen. Ik voelde wat onrust in mezelf en wou gaan voelen wat het me te vertellen had. Ik merk dat ik momenteel onvoldoende drive voel om iets neer te zetten. Het lijkt of ik even vastzit en niet in beweging geraak. Dit is de onrust in mezelf. Ik heb een verlangen om meer concreet te gaan werken maar vind mijn weg er nu niet in. Als ik dieper ga voelen, zie ik dat hetgeen ik voor dit dorp en de familie hier kan betekenen in beweging is gekomen en ze hun weg kunnen gaan. Mijn grote uitdaging hier lijkt afgelopen. Ik dien nieuwe stappen te zetten naar een nieuwe  uitdaging. Ik voel de behoefte om andere oorden op te zoeken waar er een grotere vraag naar hulp nodig is. Hoe krijg ik dit klaar? Uit ervaring weet ik dat ik het dien uit te spreken om het in beweging te krijgen.  Ik besluit dit op te nemen met Rattan omdat hij de persoon is die me erheen kan brengen. Ik trek mijn stoute schoenen aan en spreek hem hiervoor aan. Hij stelt zich open voor mijn vraag en bekijkt voor zichzelf wat hij kan bieden. Hij probeert mij  denken en voelen te volgen, maakt voor zichzelf een aantal beslissingen en zo komen we tot een oplossing die mij bevalt. Er ontstaat weer rust in mezelf omdat ik een concreet antwoord heb. We vertrekken naar Nepal van zodra hij zijn eigen zaken in Delhi heeft afgehandeld.  Zondag is er een huwelijksfeest waaraan ik graag wens deel te nemen en nadien naar Nepal.
Ik voel de energie in mezelf weer in beweging komen. Ik besluit nog te gaan voor een late douche, zon gaat al wat onder, met lauw water want warm water is er hier niet. Het geeft me een verfrissend gevoel na de lange wandeling. Daarna was ik de kledij die ik aanhad. Zo heb ik nooit veel was en kan ik het goed bijhouden.
Na de douche kwam de man langst waarover ik eerder vertelde maar dan vanuit zijn vrouw. Zij die haar verhaal deed over de moeilijke relatie met haar man die dronk. Hij wist dat ik graag met hem wou praten en was al eerder langst geweest opzoek naar mij op het moment dat ik in de bergen was.  Hij zag eruit als een heel schuchtere verlegen man, iemand die zichzelf helemaal op de achtergrond zet. Er schuift zoveel verdriet in hem en zo een groot verlangen om iemand te mogen zijn, om lief te hebben en geliefd te zijn. Ik tast voorzichtig af naar een opening.
Hij zet zijn stoel een heel eind van me af wat ik benoem. Hij geeft aan bang te hebben dat  hij niet aangenaam ruikt of niet aangenaam is. Ik zet mijn stoel dichter bij hem. Hij laat dit toe. Hij neemt zijn hand voor zijn mond weg zodat hij duidelijker verstaanbaar is. Ik vertel dat ik zie dat hij zichzelf onder anderen zet omdat hij niet genoeg van zichzelf houdt. Hij heeft geleerd dat hij een slechte jongen is en gelooft nog steeds dat hij dit als man ook is.  Hij vertelt dat hij zijn moeder jong verloren heeft en is opgegroeid bij schoonzusters die niet van hem hielden. Hij kon niets goed doen en heeft het gevoel dat dit nog steeds zo is. Hij is aan de drank geraakt om dit pijnlijke gevoel te kunnen vergeten. Ik vertel hem dat ik een lieve man voor me zie zitten met heel wat kwaliteiten. Wat anderen ooit over hem gezegd hebben, is niet wat hij is en zegt meer over hen dan over hem.  Ik zie zijn verlangen naar liefde en een liefdevolle relatie maar ook hoe hij niet meer weet hoe dit voelt en wat dit kan zijn. Ik leg uit hoe hij terug dient te leren genieten van het leven en een liefde volle relatie met zij  vrouw op te bouwen. Hoe hij vanuit zijn hart met haar kan spreken door echt te vertellen welke pijn hij heeft en welk verlangen maar ook door samen weer leuke dingen te doen. Hij luistert aandachtig en probeert zich van het besprokene een beeld te maken. Ik zie hem zoeken en vraag daarom of ik hem mag laten voelen wat een vrouw graag als aanraking wil voelen.  Hij stemt toe. Ik omhels zijn gezicht met mijn twee handen en kus hem teder op zijn twee wangen, streel zijn aangezicht kus hem in zijn hals en neem hem in mijn armen door hem te omhelzen. Hij ontvangt maar geeft niets terug tot ik zij  armen neem en deze rond mij leg. Op dat moment voel ik hoe zijn hart weer open gaat en hij me stevig omhelst. Hij heeft jaren lang dit moeten missen.  Ik vertel hem dat hij bij thuiskomst zijn vrouw zo dient aan te raken. Hij geeft aan dit te doen en vertelt me dat wanneer ik weer in dit dorp ben, ik naar hem toe moet komen om te zien hoe hij veranderd is. Dit raakt me diep, zo mooi om te voelen dat hij zijn eigen kracht en schoonheid weer gevonden heeft. Ik ben ervan overtuigd, volgende keer is hij een andere man. Ik stel voor om binnenkort op bezoek te komen en te komen eten.  Ik heb zo het gevoel dat dit iets extra aan het gezin zal geven. Hij is inderdaad heel blij met dit voorstel.
Zo sluit is mijn dag af met iets heel positiefs dat me weer energie geeft. Zo fijn te kunnen voelen dat als je zonder oordeel in gesprek gaat, mensen hun hele voelwereld tonen en zich openstellen op ernaar te kijken. Mensen onvoorwaardelijk nemen om wie ze zij  is de basis voor een diepgaand gesprek, voor echte verbinding en voor een mogelijke verandering. Ik ben dankbaar voor het gesprek met deze man en voor de inzichten die hierdoor zijn ontstaan. Ik leef hier echt in een bijzondere tijd.