Reis Nepal maart

Ik vertrek binnenkort naar Nepal. Hier gaat de nood aan hulp groter zijn dan de regio waar ik was in India. Mensen hier zijn armen en hebben minder mogelijkheden rond kledij en voedsel. Ik ga ter plekke ontdekken welke hulp hier dringend nodig is. Ik heb samen met Peter een rekeningnummer geopend met als naam Purity for India and Nepal.  Een aantal mensen hebben hier al een bedrag op gestort waarvoor hartelijk dank. Een collega op mijn werk heeft zelfs met een waffelenbak 400 euro's samen gehaald wat gewoon fantastisch is. Het maakt me zo blij als mensen vanuit België op deze manier meehelpen en hulp mogelijk maken. In Nepal gaan we zeker nog een toilet maken (kost 250 euro)  en hopelijk meer maar daarnaast zijn er nog andere dringende noden. Ik probeer dit in beeld te brengen via mijn blog. Dus bij deze lieve mensen we zijn hier blij met elke bijdrage. Het maakt het leven van deze mensen een stukje menselijker en waardevoller. Dankjewel. Lucia en Rattan.
BE08 6528 4644 4213 Purity for India and Nepal.


27 februari 2016: Gisteren is Venus de kleindochter van de oude vrouw van meer dan 100 jaar me komen uithalen om haar te wassen. Ik was heel aangenaam verrast dat ze dit nu echt heeft gedaan. De oude vrouw, Dropati is haar naam, had er zelf naar gevraagd. Dus ben ik blij gezind meegegaan. Haar schoondochter was net haar haren aan het knippen toen ik aankwam. Ik schrok aangezien ze haar helemaal kaal knipte. Het was op vraag van Dropati zelf. Eens het warmer weer is, wenst ze geen haren omdat dan het wassen beter gaat en ze geen knopen heeft. Als dit haar wens is, kan ik dit alleen maar respecteren. Samen met haar schoondochter heb ik haar gewassen met de lekker ruikende zachte zeep die ik voor haar gekocht had. Ze wou geen andere zeep. Dit gebeurt met veel respect. Zo wordt ze gewassen met haar onderrok aan. Haar ondergoed wast ze zelf met water voordat haar schoondochter dit met zeep wast. Ze heeft nog altijd haar fierheid en wat ze kan doen, doet ze zelf. Haar intiem toilet doet ze tevens zelf. Haar schoondochter respecteerd haar hierin.  Mooi om te zien en te ervaren. Er wordt op geen enkele manier druk uitgeoefend. Ze geniet van het warme water en de degelijke wasbeurt. We kleden haar deels weer aan zodat ze terug de zon in kan. Daar smeer ik haar opnieuw in met bodylotion. Haar echte dochter is ook aanwezig en ik zie hoe zij nu ook op een veel zachtere manier en met meer aanrakingen met haar moeder omgaat. Ze ziet zelf dat de crème haar lichaam goed doet. Ik zie hoe Dropati hier weer van geniet. Haar schaamte is weg, alleen nog genieten. Daarna kleed ik haar verder aan. De schoondochter heeft ondertussen weer thee gezet met een koekje. Hier wordt je met zoveel warmte ontvangen. Ik kan er alleen maar van leren.
Namiddag ben ik nog op bezoek geweest met een andere oudere dame. Zij let vooral op haar kleinkind zodat haar moeder het huishouden kan doen. Ook hier merk ik hoe het leven heel anders is dan in België.  De oudere vrouwen, schoonmoeders worden ingeschakeld om voor de kleinkinderen te zorgen. Zij hebben vaak ook het geduld en de tijd om op een rustige liefdevolle manier met de kinderen om te gaan. Het samenwonen heeft zo zijn voordelen. Taken worden veel meer verdeeld zodat er meer tijd is om te genieten. Tijd maken om te praten is altijd mogelijk. Oudere mannen zitten bij elkaar om te kaarten. Het leven gaat hier veel gemoedelijker,  geen stress toestanden.
Ik heb gisteren verschillende gezinnen bezocht,  allemaal even vriendelijke ontvangst en iedereen maakt tijd voor je vrij. Ze vinden het geweldig dat een buitenlandse vrouw hen komt bezoeken. Taal blijft voor mij nog steeds een barrière om in gesprek te gaan. Zonder de vertalingen van Manu kan ik geen kanten uit. Ik ben blij dat ze me altijd vergezeld. Ik merk ook hoe ze er zelf van geniet. Ze is in die twee maanden veel opener geworden. De contacten met de mensen worden steeds gemoedelijker. Zondag is er een bruiloft van een dochter van een gezin in het dorp. Zij  zal dan in een ander dorp gaan wonen bij haar schoonmoeder. Een gedeelte van het feest gaat in dit dorp door en een ander gedeelte in het dorp van de bruidegom. Wij zijn uitgenodigd met de hele familie. Ik zal nu zeker moeten gaan omdat heel wat vrouwen me dit gevraagd hebben. Ik ben benieuwd wat het me brengen zal.
Vanmorgen had ik zin in een lange wandeling omdat mijn lichaam om beweging vraagt. Ik wou alleen gaan wandelen maar dit werd nu niet toegestaan. Bang dat een hond me gaat bijten of voor een dronken man of wat dan ook. Ze zijn hier erg bezorgd om mij. Vandaag wou ik echt gaan wandelen en daarom heb ik niet echt geprotesteerd dat Manu mee zou gaan. Zo leer ik de weg beter kennen en kan ik volgende keer toch alleen gaan. Als ik steeds inga op de bezorgdheid van de mensen kom ik straks het huis niet meer uit. Ik zie hoe bezorgdheid en vasthouden aan structuren me helemaal beperken. Ik wil niet meegaan in angst en steeds dezelfde patronen. Ik doorbreek de morgen nu ook door niet te ontbijten maar eerst te gaan wandelen. Manu wordt hierdoor uit haar vaste structuur gehaald.
Ik zie hoe ze even worstelt met dit gegeven maar toch kiest om mee te gaan. Het wordt uiteindelijk een heel leuke wandeling van 1,5 uur en kapelletjes van 1,5 u.  We zijn meer dan 3u van huis geweest. Omdat het nog vroeg was in de morgend was de temperatuur heel aangenaam om te wandelen. Onderweg kwamen we haar beste vriendin tegen en diens broer en zijn we in een gezin naar binnen geroepen voor een tasje koffie deze keer. We zijn er 1,5 u blijven plakken. Het was alvast gezellig bij de oudere vrouw en diens twee schoondochters maar daar bleef het niet bij. Buren kwamen ook binnen gevallen en al snel zaten we er met een hele bende. Manu deed haar best om haar verhaal te doen over mij en om te vertalen. Er werd heel wat gelachen om mijn andere manier van zijn en kijken naar. Ze zijn niet gewoon dat een dame niet zo bang is en ook niet zo verlegen. Er was tevens een man aanwezig die probeerde op te scheppen over zijn kennis van Engels maar hoe erg hij zijn best ook deed,  ik verstond hem niet. Zijn vrouw was ook aanwezig en zei hierop, jij maar stoefen dat je Engels kan, nu zie ik hoe verstaanbaar je bent. Dit was genoeg om een algemene lachbui te laten ontstaan. De man heeft nog enkele keren een poging gedaan maar bracht telkens zichzelf meer in de verlegenheid. Er waren vrouwen genoeg om hem dit duidelijk te maken. Het was er echt reuze gezellig zo op een doorsnee zaterdagmorgen. Hier is dit allemaal mogelijk omdat mensen er tijd voor maken. Heerlijk en het kan jezelf zo opladen.
Manu was blij dat ze eens niet haar vaste patroon had gevolgd omdat ze kon zien hoeveel verrassende dingen er nu op ons pad waren gekomen. Als we thuis waren gebleven hadden we dit niet kunnen beleven. Uit dagelijkse patronen stappen, kan zoveel vreugde scheppen. We moeten er alleen de keuze voor maken.

29 februari: Gisteren voormiddag de familie van 2 vriendinnen van Manu gaan bezoeken. Beide zijn van een hogere kast. Manu gaat er maar zelden op bezoek omdat zij van een lagere kast is. De twee vriendinnen komen ook niet zo vaak bij haar. Ze spreken meestal op een neutrale zone af. Een aantal dagen geleden waren zij bij ons op bezoek. Nu zijn wij bij hen uitgenodigd. Dit sla ik niet af omdat ik zo weer een kans krijg om te tonen dat ik geen verschil maak tussen mensen. Manu en ik nemen samen de fiets en dat is al een avontuur op zich. Manu rijdt en ik dien achterop te zitten. Manu heeft net henna op mijn linkerhand gedaan wat dient te drogen en dus betekent dat ik niet kan sturen. We dienen nu op bezoek te gaan want namiddag gaan we naar een bruiloft en dat wil ik zeker niet missen. Iedere vrouw heeft dan henna op haar hand dus ik ook. Ik vind dit best mooi alleen de geur staat me wat tegen. Dus ik achterop met Manu die haast 20 kilo lichter is dan mij. Ze is een kleine fijn gebouwde vrouw maar ze is ervan overtuigd dat ze zo kan fietsen.  Ik twijfel even en geef me dan over omdat er niet voldoende tijd hebben om te voet te gaan. En ja hoor, ze fiets zonder problemen met mij achterop. Daar zit ik dan op een ijzeren fiets rijdend op wegen vol gaten. Je kan je dus voorstellen hoe mijn billen zich voelen maar klagen doe ik niet. 

Het bezoek bij de eerste vriendin was heel open en vriendelijk. Ik voel geen verschil met de mensen van een lagere kast alleen dat ik hier in een huis kom dat iets meer gelijkt op een huis in België.  Ik word geleid naar de mooiste kamer, krijg koekjes en thee, maak kennis met de zussen waarvan er eentje 25 april trouwt. Ze nodigt ons uit. Ik ben benieuwd of dit echt gaat gebeuren omdat dan lagere kast naar een bruiloft gaat van hogere kast. Wie weet. Ook hier komen buurmeisjes en jongens het huis binnen om mij te ontmoeten. Ik ben echt de eerste Europese vrouw die ze ooit in levende lijven gezien hebben. Ze hebben absoluut geen idee hoe de mentaliteit en het leven in Europa is. Het leven hier is niet te vergelijken met het leven in België nu. Het leven hier is meer te vergelijken met de kindertijd van mijn ouders, dus een 60 tot 70 jaar geleden. Er is wel een verschil met Delhi. Daar is er zeker een snellere en hogere evolutie ontstaan. 

En natuurlijk moet ik weer op de foto want ze willen dit gevoel en beeld vereeuwigen. Wat gsm's betreft zijn ze mee, dit heeft haast iedereen tot zelfs Facebook.  

We gaan door het veld om het huis van de tweede vriendin te bereiken. Dus door het graan heen of op kleine smalle paadjes waar je voeten haast niet op passen. Met wat evenwichtsoefeningen geraken we er. Ook hier is de ontvangst super vriendelijk, worden er foto's uitgewisseld en vragen gesteld over mijn thuissituatie en hoe ik India ervaar. Buren komen een voor een en binnen de kortste tijd zitten we er met een hele bende. Best gezellig, ik geniet ervan. Zo fijn om te voelen hoe mensen spontaan tijd maken om met elkaar te praten en te genieten. Het zorgt voor ware vreugde, het werk neerleggen en tijd maken voor elkaar. We konden niet te lang blijven omdat we naar een bruiloft moesten. Na afscheid te hebben genomen met de vraag om snel nog eens langst te komen, fietsen we weer naar huis. 

Thuis gekomen snel wat eten en ons klaarmaken voor de bruiloft. Vandaag trek ik voor het eerst mijn sari aan aangezien dit wel past om naar een bruiloft te gaan. Manu en ik maken ons een beetje opdat dit hier ook zo hoort.  Ik kijk er naar uit. Eens klaar gaan we naar de ouders van de bruid want daar is de ceremonie. Rond 2u komt de bruidegom naar haar huis, ze doen een aantal rituelen, eten er, trekken foto's  en gaan tegen de avond naar het huis van de bruidegom waar het avond feest wordt gehouden. Maar ik trof iets heel anders aan dan dat wij in België gewoon zijn. Een bruiloft is bij ons een blijde gebeurtenis met vreugde, liefde en feestvieren. Hier was het gevuld met verdriet en met moeten met afscheid nemen. Pfff een heel andere energie. De bruid is super mooi gekleed met heel wat blinkende juwelen maar haar ogen spreken een heel andere taal. Ik zie hoe alles in scène wordt gezet en zowel bruidegom als bruid het toneelstuk gedwee volgen. Zoveel kunstmatige situaties maar geen enkele momenten waar ik de verbinding tussen de beide mensen zie. Ik zie twee aparte mensen die naast elkaar staan of zitten maar helemaal niet aanwezig zijn. Vooral de bruid is in een wereld van waar verdriet omdat ze haar ouderlijk huis dient te verlaten. Dit is letterlijk zo. Als ze getrouwd zijn, is er nog weinig verbinding met haar ouders omdat ze bij de ouders van haar man dient te gaan wonen. Haar ouders gaan zelfs niet mee naar het avondfeest bij de bruidegom. Zij dienen thuis te blijven. Een letterlijk afscheid. Tegen de avond wordt de huilende, eerder hysterische bruidegom door haar broer in de auto gezet waar haar man ook in zit, op weg naar het huis van de bruidegom.  Dan start er een hele scène van hysterisch afscheid nemen van moeder, vader, tantes, buren en noem maar op. Het wordt voor de bruid alleen maar moeilijker. Pfff ik kan er naar kijken zonder mee emotioneel te worden wat voor andere vrouwen  niet zo is maar stel mezelf wel de vraag naar de zin van deze scène.  Ik dien dit gewoon los te laten, het is hun manier van leven en beleven en ik ben blij dat dit in België niet op deze manier verloopt. Ik kan me wel verplaatsen in de bruid en voelen dat het voor haar ook niet gemakkelijk is. Ik ben dus begrip voor haar situatie.  Ik hoop alleen dat Manu op een andere wat blijere manier mag trouwen met een man waar ze innig van houdt. 

Vanavond gaan we nog langst in een gezin waarvan we het gevoel hebben dat ze echt een toilet kunnen gebruiken. Een gezin met twee schoondochters, twee kleine kinderen en een derde op komst. In een open gesprek gaan we polsen in welke mate dit hier kan gewaardeerd worden. We vragen een eigen kleine bijdrage en zien verder wat er ontstaat.  Ook hier kan je verandering en hulp niet forceren. Mensen dienen ervoor open te staan en  het te leren ontvangen. Ook geen vanzelfsprekend gegeven hier in India.

EVEN EEN BELANGRIJK BERICHT WAAR IK NIET ZO GELUKKIG MEE BEN. DE BANK HEEFT TIJDELIJK DE REKENING VAN PURITY FOR INDIA AND NEPAL GEBLOKKEERD AANGEZIEN ZE ZOGEZEGD MIJN HANDTEKENING NIET HEBBEN. IK HEB HIER OOK GEEN FAX OF ANDERE MOGELIJKE COMPUTER TOESTANDEN ALLEEN MIJN TABLET OM OP MIJN BLOG TE WERKEN. SAMEN MET PETER MIJN MAN PROBEER IK DIT EUVEL TE VERHELPEN.  DOOR DE BLOKKERING VAN DE REKENING IS AL HET GELD DAT GESTORT WERD WEER TERUG GESTORT NAAR DE MENSEN DIE HET GESTORT HEBBEN. ER IS DUS GEEN GELD OP DE REKENING DOOR DEZE TOESTAND WAT HET HIER VOOR MIJ MOEILIJK MAAKT. IK HEB NET TOEGEZEGD AAN EEN GEZIN OM MET DE BOUW VAN EEN TOILET VOOR HEN TE STARTEN MAAR BEN NU FINANCIEEL NIET IN DE MOGELIJKHEID HET TE FINANCIEREN.  IK HOOP DUS DAT HET SNEL WEER IN ORDE KOMT EN AL DE MENSEN DIE REEDS GESTORT HEBBEN DIT OPNIEUW WENSEN TE DOEN. IK ZOU ONTZETTEND
DANKBAAR ZIJN.  IK LAAT WETEN VIA DEZE BLOG WANNEER DE REKENING IN ORDE IS EN ER DUS OPNIEUW KAN GESTORT WORDEN. BEDANKT VOOR HET BEGRIP vanwege Lucia en Rattan

2 maart 2016: Gisterenmorgen kregen we bezoek van een slangenman die met een fluit een slang in beweging brengt. Plots zat hij op ons erf en deed hij zijn act. Ik weet niet waar hij vandaan kwam. Het is voor hem een manier om geld te verdienen. Hij gaat zo van huis tot huis om geld of rijst samen te krijgen. Ik heb wat geld gegeven en het gezin wat rijst. De jonge man droeg een stok op zijn schouders met aan beide zijde een zak. Eentje voor de rijst en eentje met daarin een mand met de slang. Voor mij voelt het als een manier van geld verdienen dat best ok is. Hij doet de moeite om iets van entertainment te brengen en laat hierbij de mensen vrij in wat ze hem geven. Nuttiger dan de hele dag zitten rond te hangen en tot niets te komen wat je hier vooral tussen de jongeren ziet.
Gisteren is de man van het gezin waarvoor we een toilet willen bouwen, langst geweest. Hij was wat overrompeld met het voorstel. Zijn gezin is momenteel in Nepal naar een bruiloft en komt pas morgen of overmorgen naar huis. Hij heeft het gevoel dat hij alleen geen beslissing kan nemen. Ik zie dat hij erg onzeker wordt. Ik check dit even mijn gevoel bij de anderen en blijkt dat dit ook zo is. Vader gaat een gesprek met hem aan. Hij lijkt te twijfelen aan mijn beweegreden. Ben ik dan een rijke vrouw en doe ik het daarom. Ik leg mijn heel verhaal uit van mijn ware beweegreden, de blog waarmee ik werk, de rekening die is ontstaan en het meeleven van mensen in België die op hun manier mijn project mee willen ondersteunen. Ik doe dit vanuit mijn hart en zeker niet omdat ik rijk ben, wat trouwens ook zo niet is. Na dit gesprek komt er meer opening. Hij geeft aan me morgen een antwoord te geven als hij dit met zijn gezin besproken heeft. Voor mij helemaal ok.
Vanmorgen is hij weer langst geweest. Hij kan nog steeds geen antwoord geven omdat zijn familie morgen pas thuis komt. Nu begin ik te twijfelen aan wat hij precies wil.  Het is helemaal ok dat hij de mening van zijn gezin vraagt maar hij kan alvast starten met een idee hoe hij dit wenst en waar hij het toilet wil, wat er nodig is en wie hij kan contacteren om het  te gaat maken. Zo heeft hij een voorstel om aan zijn gezin voor te stellen en sparen we ook tijd.  Het gezin kan altijd zeggen of ze het zo willen of niet. Er is nog niets concreets gebouwd. Ik pols opnieuw naar zijn gevoel. Ik wil echt voelen dat hij in zijn kracht komt door in beweging te komen en niet gewoon af te wachten want zo gebeurt er niets. Ik wil binnenkort naar Nepal om daar ook werk te verrichten en vertel hem dit ook. Ik vertel letterlijk dat ik verwacht dat hij nu al stappen zet naar een mogelijk toilet. En ja, hij lijkt mijn boodschap begrepen te hebben en vertelt hoe hij het toilet vorm kan geven. Hij komt als een diesel in beweging en is nadien niet meer te stoppen. Dat wil ik voelen, dan weet ik zeker dat het er komen zal. Hij belooft zo snel mogelijk met zijn familie langst te komen als ze er weer zijn.
Vanmorgen zijn we naar een gezin gegaan met de bedoeling te bekijken in welke mate we hulp zouden kunnen bieden. Het gaat hier om een gezin dat een huisje, eerder een hutje heeft dat ingesloten ligt tussen andere. Om een verhaal kort te maken zou dit huisje op een ander stukje grond dienen gebouwd te worden waardoor er meer ruimte komt voor een ander huisje en het voor de 3 huisjes die er nu staan, gemakkelijker leven wordt. Er dient een soort ruil te gebeuren maar de persoon die zijn huisje dient te verplaatsen heeft er het geld niet voor en de anderen willen/kunnen hem niet helpen. We zouden hier bekijken wat wij als mogelijke hulp zouden kunnen bieden. Maar eens daar blijkt dat de ouders niet thuis zijn enkel de kinderen. Dus hier kunnen we niet echt iets doen. Ik ga ervan uit dat er dan iets anders is wat we eerst moeten doen en ja na wat verder gereden te hebben komen we aan een huisje waar we echt moeten zijn. Het dient zich gewoon aan. Een gezin met 3 dochters, een zoon en grootmoeder. De vader leeft voor een aantal weken op de plaats waar hij werkt, de grootmoeder was thuis en de moeder naar de jungle voor hout. De grootmoeder zag er niet gelukkig uit. Ze komt van Nepal en woont nu 15 jaar op deze plek. Ze hebben een huisje, ook eerder een hutje op het land van een grondbezitter dat ze in bruikleen hebben in ruil voor werk op hun velden. Ze krijgen een deel van de opbrengst van de gewassen terwijl de eigenaar niets doet en ook zijn deel heeft. Je kan je dit niet voorstellen hoe dit hier gaat. Even later komt de moeder van de kinderen, de schoondochter van de oude vrouw met een hele bundel hout op haar rug terug van de jungle. Zij ziet er gelukkig heel wat vrolijker uit. Ze is blij met ons bezoek en stelt voor om voor ons te koken. Ze heeft niet veel alleen wat rijst en korianderblaadjes. We accepteren dit omdat dit haar gelukkig maakt maar geven aan dat we eerst even naar de stad Kathima gaan en dan weer terugkomen. We gaan naar de stad om wat nieuwe sarees voor de twee vrouwen te kopen en voor elk kind stof om kledij te maken maar we vertellen dit niet. Ik heb het besluit genomen om geld van de rekening hier te spenderen ook al is de rekening voorlopig geblokkeerd.  Ik vertrouw dat er een oplossing komt, ik schiet het voorlopig voor. We spenderen ongeveer 30 euro aan de sarees en stof voor de kinderen en geven nog 5 euro voor de klerenmaker (hier totaal van 2500 rupies). Met dit besteedde geld maken we een heel gezin gelukkig mezelf inbegrepen. We rijden terug naar het gezin waar ondertussen het eten klaar is. Het eten is sober maar lekker klaar gemaakt. Na het eten komt de oudste dochter thuis van school. Ze is 16 jaar en ook verrast met ons bezoek. De andere kinderen komen een dik uur later thuis van school. We geven na de lunch dat wat we voor hen gekocht hebben en zo heerlijk om te zien hoe gelukkig ze waren. Zelf konden ze hun dit niet permitteren.  Ook de dochter was heel blij en dankbaar en later ook de andere kinderen. We zijn nog een  tijdje in het gezin gebleven en hebben nog een gesprek gehad met de oudste dochter over haar toekomst. Ze wordt momenteel opgevoed om in de voetsporen van haar moeder te gaan maar zo blijft het hele systeem bestaan. Huishouden,  jungle, trouwen en kinderen opvoeden. De oudste dochter geeft aan dat ze dit niet wenst. Ze wil graag dokter worden. Toch heeft ze niet echt het idee hoe ze dit in de wereld zet en wat het dan precies inhoud. Ik leg haar uit dat als ze ergens voor wil gaan, ze heel goed moet voelen wat ze dan echt wenst, zich er een beeld moet van vormen  en dan echt stappen zetten naar wat nodig is om het mogelijk te maken. Ik gaf haar het volgende voorbeeld: als je wil koken ga je ook niet zeggen ik ga koken, ik ga koken, ik ga koken maar weet niet wat en hoe. Dan komt er niets op tafel. Als je zegt ik ga koken en wens dit te koken en kan het daar vinden en zo kan ik het maken, dan krijg je een maaltijd op tafel. Door dit voorbeeld begreep ze echt wat ik bedoelde. Ik hoop echt dat ze de kracht vindt om uit de vaste patronen te stappen.
Het was een toffe dag met verrassende elementen. Het maakt me echt gelukkig. Ik kijk uit naar wat de dag van morgen me te bieden heeft.

3 maart 2016: Ik heb ondertussen goed nieuws gekregen. Het rekeningnummer van Purity for India and Nepal is weer open. Er kan dus weer gestort worden. Bij deze wil ik graag vragen aan de mensen die gestort hadden om even te checken of het geld weer teruggestort werd op hun eigen rekening. Indien dit het geval is mogen ze het nu weer storten op het rekeningnummer BE08 6528 4644 4213. De mensen die afgelopen dagen een bedrag aan Peter hebben gegeven om te storten, kan ik nu vertellen dat Peter dit vandaag op de rekening heeft gestort. Het komt dus helemaal in orde. Ik ben alvast heel dankbaar voor elke bijdrage en kan ook vertellen dat het geld nuttig besteed wordt. Ik heb al kledij aangekocht voor een gezin dat het echt nodig had en vanmorgen zijn we gestart met de bouw van een tweede toilet. Het gezin is gisteren van Nepal naar huis gekeerd. Vrouw des huizes en de twee schoondochters zijn blij met het idee dat we een toilet voor hen gaan bouwen. De vaders heeft zijn voorstel uitgelegd en dit werd zonder problemen aanvaard. Vanochtend vroeg zijn ze gestart met de metingen voor het toilet en  vervolgens met de graafwerken.  Natuurlijk alles met de hand want machines hebben ze hier niet. In de mate van het mogelijke helpen de vader van Rattan en Rattan zelf omdat zij nu ervaring hebben in het bouwen van een toilet. Ik kan zo genieten als ik de man des huizes nu in actie zie. Mensen kunnen zo veranderen als ze plots een doel hebben om voor te gaan. Zijn hele lijf komt in beweging om voor het doel te gaan. Je ziet nu vreugde en genot op het gezicht in plaats van uitzichtloosheid en niet weten. Ik leer zoveel voor mezelf om dit alleen maar gade te slaan. Eens mensen een duidelijk doel hebben om voor te gaan, komt alles in beweging. Dit is iets wat ik meerdere keren hier heb zien ontstaan en wat ook mij  eigen ervaring is. Zolang iets niet duidelijk is, zonder een gericht doel, ontstaat er niets, alleen verwarring en uitzichtloosheid. Het blokkeert energie en maakt ongelukkig. Op die manier blijft alles hetzelfde en ontstaat er geen verandering. Ik merk en zie dat wanneer je uit vaste patronen wenst te komen en verandering wenst te creëren,  je echt eerst een doel moet zoeken omtrent dat wat je in de wereld wenst te zetten om vervolgens in beweging te komen en ervoor te gaan. Alleen op die manier ontstaat er verandering zowel in als rondom de mens namelijk zijn omgeving. India is een goed voorbeeld van vastzitten in vaste patronen. Het is hier echt hard werken om een klein beetje verandering te creëren maar elke beetjes zijn stappen en maken me ontzettend gelukkig.
Daarnaast zie ik dat uitspreken van dat wat je wenst en dat wat je stoort ook belangrijk is.  Mensen om je heen zijn niet altijd bewust van wat ze veroorzaken. Ze doen en handelen omdat ze dit altijd op die manier doen. Als dit niet wordt uitgesproken ontstaat er tevens geen verandering en blijft de persoon die het niet uitspreekt gefrustreerd en handelt de omgeving steeds op dezelfde manier. Ik zie dit proces in mezelf en herken het daardoor ook bij anderen. Het niet uitspreken komt vooral omdat je bang bent de ander te kwetsen of omdat je denkt dat hij/zij het niet belangrijk zal vinden maar het veroorzaakt zoveel stress en frustratie in jezelf dat je automatisch gaat projecteren op anderen of jezelf en zo is de cirkel rond. Niet uitspreken van wensen of verlangens zorgt voor frustratie in jezelf wat je gaat projecteren op de ander die dan weer gaat boos worden op jou omwille van je reactie en zo blijft het probleem bestaan en steeds gevoed. Heel moeilijk om hier verandering in te brengen als je je niet bewust bent van dit proces en je eigen aandeel. Verandering ontstaat alleen als je naar jezelf kijkt en zelf stappen zet om te verwoorden wat je wenst. Zo geef je gehoor aan jezelf en ontstaat er geen innerlijke frustratie. Als je inzicht hebt in dit proces, brengt het je zoveel meer rust. Ik kan ook meer in mijn eigen rust blijven als ik merk dat mensen hun eigen frustraties op mij projecteren. Het zegt veel meer over hen dan over mezelf. 

Ik zie steeds beter in de manier waarop mensen stappen en zich bewegen, hoe ze zich voelen en in het leven staan. Als je goed observeert, kan je dit heel goed waarnemen. Vanmorgen was ik nog op bezoek bij iets oudere mensen waarvan de zoon van 26 jaar thuis was. Hij is nog niet getrouwd en is op zoek naar werk. Hij stelt zich de vraag welk werk hij zou kunnen doen. Ik zag al in zijn manier van stappen en bewegen dat hij met die houding en ingesteldheid niet veel zal vinden. Ik laat hem zien hoe ik hem aanvoel door voor te doen hoe hij stapt. Ik laat ook de manier van stappen en bewegen zien hoe hij wel iets in de wereld kan zetten. Hij kijkt naar mijn twee manieren van stappen en is zelf verbaasd. Hij was zich er niet van bewust dat hij met zo'n energie van onverschilligheid en niet weten stapten en zag duidelijk het verschil met de standvastige zekerwetende manier van stappen van iemand die iets in de wereld zet, welk ik daarna aan hem toonde. Dit was genoeg voor hem om even wakker geschud te worden. Hij zag dat hij met zijn afwachtende houding niet veel kan bereiken. Hij kon volgen dat hij inderdaad niet moet thuis zitten tot er iets naar hem toekomt maar actief op zoek moet gaan door bijvoorbeeld naar de stad Kathima te gaan om rond te vragen en te kijken wat er mogelijk is. Zo ontmoet hij andere mensen en situaties en kan er iets nieuw ontstaan. Door gewoon thuis te zitten blijft alles gelijk en geraakt hij niet uit zijn vaste patronen. Op die manier vindt hij nooit zijn geluk. Hier zijn zoveel jongeren die in dit patroon vastzitten. Echt niet gemakkelijk om die energie om te draaien. Ik ben al blij als deze jongen man er iets mee doet en stappen zet om zijn leven een nieuwe vorm te geven. 

5 maart 2016: Het tweede toilet vordert stilaan. Het gebeurt op een ander tempo en manier dat wij dit deden. Ik kan me erin frustreren maar dit helpt me geen 5 cm vooruit. Ik leer hier echt te aanvaarden wat is, zonder energie te verliezen. Ik kan je verzekeren dat dit soms een hele opgave is omdat je hier in India vanalles kan regelen maar het absoluut niet altijd verloopt zoals je wenst. Mensen reageren heel anders, je hebt situaties niet in de hand, je kan alleen accepteren of je geraakt totaal gefrustreerd.  Het is voor mij hier een grote les in overgave aan wat is, zowel aan de buitenkant als wat er heerst aan mijn binnenkant. Ik zie vaak zoveel frustraties om me heen, projecties van eigen gefrustreerde gevoelens op anderen. Ik heb vaak geprobeerd dit uit te leggen maar zie steeds opnieuw hetzelfde gebeuren en voel nu heel duidelijk dat ik me er niet meer tegen moet verzetten want het frustreert me veel te veel en het kost me hopen energie. Ik ben net terug van een gesprek met een gezin met twee schoondochters.  De schoonvader en eigenaar van het huis vertelt hoe hij naar zijn gezin kijkt en ik voel al dat hij enkel het negatieve ziet. De schoonmoeder vertelt ook haar verhaal en vanuit ieders standpunt begrijp ik hun manier van denken. Ik zie dat er geen echte communicatie is vanuit ware gevoelens met elkaar, alleen overbrengen van eigen gefrustreerde wereld. Ze spiegelen dit aan elkaar. Hoe erg ik ook meeleef en zelfs kan voelen wat nodig is om verandering te creëren,  zo moeilijk vind ik het om een weg te vinden om hier opening en beweging in te krijgen. Ik kan niet zomaar vertellen wat nodig is omdat ze dit gegarandeerd als een oordeel gaan ervaren. Ze kunnen niet kijken naar hun problemen zoals ik dit doe omdat ze helemaal in eigen emoties zitten. Je kan het vergelijken met naar een film kijken of in de film zitten. Als je naar een film kijkt, kan je neutraal naar emoties en situaties kijken. Als je in de film zit beleef je alle emoties en kan je dus ook niet meer neutraal kijken en zie je bijgevolg geen oplossing alleen problemen. Je kan dan ook niet echt naar de ander luisteren. Dus dat besluit neem ik dan omdat dit mogelijk is,  ik ga echt luisteren. Ik voel hoe er zo ook veel meer rust in mezelf ontstaat. Ik moet niets oplossen. Ik merk ook hoe de ander steeds meer vertelt omdat er nu ook wordt geluisterd.  Ik kan zelfs ondertussen kijken naar wat er rondom me gebeurt als interactie. Soms ongelooflijk wat mensen elkaar aandoen waarvan ze zich niet bewust zijn. Op zo'n momenten kan ik echt blij zijn met mijn gezin en de manier waarop wij met elkaar omgaan. Ik weet dit zoveel meer te appreciëren.  Mijn man zoekt mogelijkheden om vanuit België mijn project te ondersteunen omdat hij weet wat dit voor mij maar ook de mensen hier kan betekenen. Ik heb schatten van kinderen en kleinkinderen tot zelfs mijn twee schoonzonen en toekomstige schoondochter.  Ik kan hier alleen maar oprecht dankbaar om zijn.
Gisteren was een schoondochter hier van een broer van de vader van Rattan.  Hier is het zo dat zij een oudere zoon van hun onkel niet mogen aanraken en zelfs geen gesprek mee mogen voeren. Gisteren was ze bij ons op bezoek en hebben we de regel doorbroken. Dit kon omdat we geen toeschouwers hadden, dus geen controle. Schoondochter vertelde dat ze 3 jaar gewacht heeft op een kans om met de oudere broer (eigenlijk neef maar hier spreken ze van broer) te kunnen spreken. Het is uitgegroeid tot een dieper gesprek wat beide ontzettend deugd heeft gedaan. Eigenlijk pijnlijk om te voelen hoe verlangen aan de binnenkant aan banden wordt gelegd door opgelegde regels. En dan weten dat niemand het ontstaan van die regel nog kent. Je kan misschien wel denken als je dit leest, lap die regel toch gewoon aan je laars maar zo simpel is dit hier echt niet. Je wordt er direct ontzettend voor veroordeeld en niet alleen door je familie maar door het hele dorp. Je krijgt dan heel wat te verwerken omdat iedereen op je neerkijkt omdat je niet hebt voldaan aan een algemene regel. Je krijgt kort gezegd een ontzettend moeilijk leven. Vandaar dat de mensen hier zich braafjes aan de regels houden. Ik ben blij dat de mentaliteit in België dan toch iets gemakkelijker is. Ik leer België en wat ik er aan mogelijkheden heb,  meer te appreciëren. Of beter gezegd, door de cultuur hier met zijn vaste regels, leer ik niet alleen naar het negatieve te kijken maar voel ik en zie ik automatisch het positieve van België en dat opzich is geweldig. Ik heb nooit op die manier naar België en alles wat ik er heb, gekeken. Het is een nieuw maar waardevol gevoel omdat ik me hierdoor zoveel rijker voel.
Laatst gaf Manu een omschrijving van hoe ze  naar me kijkt. Het raakte me omdat ik nooit op die manier naar mezelf had gekeken.  Ik probeer hier er voor de mensen te zijn zonder oordeel en met een verlangen om hen te laten voelen dat ze een eigen kracht bezitten. Zijn beschreef me als iemand die elke moeilijke situatie aankan waarvan ze weet dat heel wat vrouwen dit niet kunnen. Dat ik daarnaast, ondanks dat zij, Manu toch wel fouten heeft gemaakt en niet aardig was voor mij, ze voelt dat ik nog steeds van haar houdt en haar telkens kansen geeft door rustig met haar te praten, naar haar te luisteren en in haar te geloven. Daarom heeft ze heel veel respect voor mij en zal ze nooit aan mijn oprechtheid twijfelen. Wat een omschrijving, ik voel hoe dit voedsel is voor mij  ziel en ze geeft me hierdoor een beschrijving van de elementen die nodig zijn om verandering te creëren. En ja, door gewoon te zijn wie ik echt wil zijn, zie ik dat anderen ook in hun kracht komen als ze ervoor openstaan en er ook aan toe zijn. Ook Manu leert te spreken vanuit haar hart en probeert niet meer zo erg vanuit emotie te reageren. Ik ben zielsgelukkig als ik zie dat zij dit voor zichzelf heeft bereikt. Ik kan me dan alleen maar heel voldaan voelen want als zij de stappen voor zichzelf kan zetten verandert de omgeving automatisch met haar mee en creëert ze voor andere de mogelijkheid om ook stappen te zetten. Dat maakt mij ontzettend blij.

7 maart 2016: Gisteren had ik een moeilijke dag. Pfff helemaal geen energie meer. Van een op andere moment niets meer net of iemand de stekker had uitgetrokken. Ik had al een moeilijk nacht achter de rug met een heel misselijk gevoel. Dag voordien voelde ik me prima en nu totaal leeg. Waar komt dit vandaan, ik kon het niet direct plaatsen wat me nog meer frustreerde.  Wat maakt dat ik zoveel energie verloor? Ik keek terug op de dag voordien en kwam zo tot de vermoedelijke reden. Ik had in Kathima een tas koffie gedronken in een andere zaak dan dat we voordien hadden gedaan en wellicht was dit de reden. Ik herinner me de koffiemachine en zelfs mijn gedachten en gevoel, zou dit wel betrouwbaar zijn. Nu zie ik dat ik het eerder wist maar er niets mee gedaan heb met toch wel serieuze gevolgen. Ik heb echt iets opgedaan met die koffie. Wellicht is dat oud ding, wat het was, al een hele tijd niet goed gereinigd. Ik voelde dat ik iets niet wenselijk voor mijn lichaam had opgelopen. Ik liep rond als een zombie op automatische piloot en kon niet veel meer dan op mij bed gaan liggen. Ik was  nogthans uitgenodigd voor een ontbijt bij de mensen waar we kledij voor gekocht hebben. Ik ben er even naar toe geweest maar ben al snel weer naar huis gegaan om te rusten. Eten kon ik al helemaal niet. Ik had plannen voor vandaag maar kon er niets van waarmaken alleen me overgeven aan wat is, ziek zijn. Gelukkig had ik iets vanuit België meegenomen om in te nemen als ik me met iets vergiftigd heb en gelukkig heb ik een goede vriendin die ik altijd om raad kan vragen en beide hebben me geholpen. Ik heb die dag heel goed voor mezelf gezorgd en alleen dit gedaan wat ik aankon. Het hele gezin rond mij was erg bezorgd en probeerde vanalles te doen om me beter te maken. Enerzijds is dit fijn, anderzijds geeft dit druk omdat ze het heel moeilijk hebben als je ziek bent en dit je bijna een schuldig gevoel geeft. Ik zie dat ze rond mij het daardoor niet meer weten en hun eigen ritme verliezen. Ik zie nu ook hoe dit inwerkt op mij, hoe ik hierdoor zelf weer energie verlies om mij  best te doen om mij goed te voelen terwijl ik dit niet ben. En dit geeft me extra informatie rond wat me overkomt. Lucia, wees niet te goed, te aardig ten koste van jezelf. Weer een waardevolle les die ik meeneem en wat mijn inzicht ook was twee dagen geleden. Ik kan mensen niet veranderen maar kan wel luisteren naar hun verhaal en daarnaast dien ik niet te aardig te zijn maar ook aan te geven wanneer het genoeg is voor mezelf. Zo behoud ik mijn energie en kan vandaaruit er voor andere zijn.
Vanochtend gaat het gelukkig al heel wat beter. Ik voel me nog moe maar voel ook nieuwe energie. Ik besluit om een aantal dagen rust aan mezelf te schenken en eventueel weer naar de bergen of de natuur te gaan om weer goed op mijn krachten te komen zodat ik klaar ben om naar Nepal te gaan. Ik heb zo een groot vermoeden dat ik daar goed in mijn kracht dien te staan. De mentaliteit ginder is nog meer vastgeroest dan hier.
Omdat ik me nog wat zwak voel besluit ik om me wat energie te schenken door yoga te doen. Ik was nog maar even bezig toen een buurmeisje kwam en Sounil en spontaan meededen. Ze namen een mat en gingen voor me zitten en deden in de mate van het mogelijke alle oefeningen mee. Super leuk voor mij om te zien hoe blij ze waren om mee te mogen doen. Door hen de oefeningen te zien doen, kon ik ook observeren waar ze blokkades hebben en ja, hoe jong ze ook zijn, je ziet dat ze al in bepaalde mate vast zitten. We sloten af met een meditatie en dit was best verrassend. Ik merkte hoe beide helemaal naar binnen gingen. Ik zag hoe Sounil zich helemaal kon afsluiten van de geluiden van de buitenkant en helemaal naar zichzelf ging en hoe Issica, het buurmeisje tijdens de meditatie haar ademhaling gebruikte om spanning in haar lichaam los te laten. Super om te zien. Ze hebben een klein uurtje me mij meegedaan en dat alleen al is fantastisch voor zo jonge kinderen.
Ik besluit vandaag om alleen maar leuke dingen voor mezelf te doen om zo energie op te bouwen. Ik had nog stof liggen dat ik een aantal dagen geleden gekocht had toen ik naar Kathima was geweest. Ik vond het zo mooi dat ik het gewoon meegenomen had om als ik ergens tijd zou hebben iets leuks te maken. Vandaag zou ik er tijd voor maken. Ik stuur Rattan naar de mensen die een toilet bouwen om het wat op te volgen. Zo heb ik ruimte voor mezelf. Ik besluit om in het huis te naaien zodat ik mijn rust heb. Dat lukte allemaal alleen begon plots iemand door een microfoon te zingen in de tempel 50 meter van ons vandaan. Het waren gebeden omdat het vandaag een speciale dag is rond de Goden Shiva en Parvati.  Daar ging mijn rust. Amaai, hier is dat misschien zingen en bidden maar voor mij is dit irritant lawaai. Pfff in India kan het soms zo moeilijk zijn om echte stilte rondom je te vinden. Zoveel geluiden  in dit land. Het is aan te raden als je een huis bouwt om dit niet in de buurt van een tempel te doen of een school. Nu, we zitten hier heel dicht bij een kleine tempel. Gelukkig is het de eerste keer dat ze in de tempel iets vieren. Ik mag dus nog niet echt klagen. Het overkomt me ook weer niet voor niets. Ik probeer ondanks de geluiden aan de buitenkant me te concentreren op mijn naaiwerk en het voelen van het plezier hierin. Ik merk dat als je je aandacht op een positieve focus legt, het irritant geluid op de achtergrond komt en zelfs niet meer zo erg storend is. Zo kunnen Manu en ik verder naaien en ook genieten. We maken grapjes rond de muziek en de sfeer verandert in iets positiefs.  Ook zij is aan het naaien gegaan. Ik heb haar een aantal dagen geleden stof gegeven om iets leuks te maken voor haarzelf omdat ze zo hard haar best doet in het huishouden. Ze verdient dit echt. Ze is elke morgend rond 6u al bezig om tchai thee te maken, het huis en de keuken schoon te maken en voor een ontbijt te zorgen. Ze maakt bijna altijd al de maaltijden en ze doet dit met veel zorg. Ze kookt steeds apart voor mij zonder pikante kruiden. Ze is erg zorgzaam en best een lieve meid. Ze verdient het echt om iets te ontvangen voor haar dagelijks werk en ik wist dat ze heel blij zou zijn met stof om iets leuks te maken. Dus de hele dag hebben we zitten naaien tot het donker werd. We hebben de mannen de opdracht gegeven om vandaag de afwas te doen zodat Manu ook meer tijd heeft om te naaien en ja, als je dit vraagt doen ze dit ook. Als ik terug kijk op mijn dag, ben ik blij dat ik deze zo heb ingevuld. Het heeft me zeker energie gegeven. De mensen die het toilet aan het bouwen zijn, hebben de vraag gesteld waarom ik er vandaag niet was. Ik voel me er totaal niet schuldig om. Ik ga morgen wel weer even kijken maar vandaag was het mijn dag.
Morgen werk ik mijn kledij af, zet ik nog iets op mijn blog en dan ga ik andere oorden opzoeken. Tijd voor verandering. Ik voel het in mezelf, het verlangen om te veranderen van omgeving is nu sterk genoeg. Ik ga het volgen, de mensen krijgen hun toilet ook neergezet zonder mijn aanwezigheid. Ze hebben de financiële middelen van mij gekregen en praktische hulp van de vader van Rattan en Rattan zelf. Ik heb foto's om het aan jullie te laten zien. Ik ben ervan overtuigd dat het afgeraakt. Hier ben ik niet meer nodig, het vindt zijn weg naar voltooiing wel. Ik kijk nu uit naar het volgende wat op mijn pad komt maar eerst ga ik de natuur in om weer helemaal de rust in mezelf te voelen via meditatie.  Ook hier kijk ik weer naar uit. Het geeft me steeds een bijzondere energie. Ik hoop zo klaar te zijn om naar Nepal te gaan.
En nogmaals dankjewel aan iedereen die iets heeft geschonken aan Purity for India and Nepal. Ik voel me heel vereerd voor elke steun die ik mag ontvangen voor dit project dat ik samen met Rattan mag neerzetten. Het geeft me zoveel vreugde dat dit mee ondersteunt wordt door mensen in België en zelfs Nederland. Ik ben Hans Put heel dankbaar voor het artikel dat hij over mijn project in de Internetgazet van Beringen geplaatst heeft. Super Hans.