Wij zijn ondertussen gestart met een derde toilet, nu in Nepal. Je kan het verhaal hieronder lezen. Ik vermeld nog even het rekeningnummer van de rekening die Peter en ik zijn opgestart onder de naam Purity for India and Nepal BE08 6528 4644 4213 . We zijn dankbaar voor elke bijdrage. De rekening is transparant wat betekent dat er altijd kan gevraagd worden om deze in te kijken. Peter zal dit graag aan personen die dit wensen tonen. Alvast bedank lieve mensen. Lucia en Rattan
9 maart 2016: Ik zit nu in Nepal in Shuklaphanta, een guesthouse aan de jungle, dicht bij de grens van India. Toch een hele onderneming voor ik alles van controle gepasseerd ben maar alles is goed gegaan. Eerst aanschuiven om de brug over de Ganges van India naar Nepal over te steken. Nog een oude brug van de Britse periode hier, dus vrij oud en ook maar 1 richting. Dus eerst vervoer van Nepal naar India en dan vervoer van India naar Nepal vandaar aanschuiven. Dan dien ik de immigratie dienst van India te passeren. Controle paspoort en visum en ook checken via online computer. Dan naar grens controle om naar Nepal te gaan. Opnieuw paspoort controle en handtekening en dan naar immigratie dienst van Nepal om opnieuw alles te controleren en voor een aantal stempels maar gelukkig steeds vriendelijke ontvangst en zelfs hulp bij voorstellen naar verblijf in Nepal. Dan nog taksen betalen voor de auto waarmee we rijden en dan kunnen we opzoek naar een verblijf. Heel anders dan in de Europese landen waar de grenzen open zijn en we vrij van het ene land naar het andere kunnen bewegen. Als ik dit nu voel, ben ik alleen maar blij wat wij zonder al dit gedoe in Europa de grenzen over kunnen.
Vandaag zijn we een gezin gaan bezoeken dat als enige ik die buurt nog steeds geen toilet heeft. Het is een gezin met 3 zonen en 2 dochters. De zonen zijn uit huis voor werk. Eentje is getrouwd waarvan de vrouw in het gezin woont. Een dochter is getrouwd en uit huis maar komt nog regelmatig langst, de andere woont nog thuis. Ze hebben een eenvoudig huisje uit leem met twee kamers en een keukentje buiten. De natuur rondom is best mooi. Uitgestrekte velden en in de verte de bergen. Voor mij voelt dit als een bijzonder mooi plekje. Het straalt meer rust uit dan in India. De vrouw des huizes is een fijn klein maar vriendelijk vrouwtje. Ze is blij verrast ons te zien. We nemen onze tijd voor kennismaking en dit verloopt prima. Ze stelt al vrij snel voor om iets te koken maar we hadden ons ontbijt nog maar net achter de rug. Ze wou tchai thee maken maar had er geen en stuurde haar dochter naar de winkel voor tchai en een fles water voor mij. Hier gebeurt dit spontaan uit dankbaarheid voor het bezoek. Ook hier komen buurmeisjes en jongens op bezoek om te kijken wie die vreemde vrouw is. Ze hebben hier nog nooit in levende lijven een blanke vrouw gezien. Ik heb mijn tab bij wat me de mogelijkheid geeft om via foto's te communiceren. Ze vinden het ook altijd super leuk als er foto's van hen gemaakt worden. Vader des huizes is uit huis voor werk en de vrouw weet niet echt waar. Toch besluiten we het gesprek, rond het maken van een toilet voor hen, met haar op te nemen. Ik kijk naar hun gelaatsuitdrukkingen als we hen dit voorstel vertellen. De vrouw des huizes wordt er echt stil van, ze heeft tijd nodig om het voorstel te laten doordringen. Het gezicht van de schoondochter spreekt boekdelen. Ik zie onmiddelijk hoe blij ze is. Ze zei niet veel tot nu toe maar nu wordt ze spraakzaam. Ze woont al 4 jaar in dit huis zonder toilet en heeft haar weg wel gevonden ondanks haar man veel van huis is om te werken, maar dit maakt haar leven zoveel gemakkelijker. Zij is ook de vrouw die haar verdere leven in dit huis dient te leven samen met haar toekomstige kinderen. Dus voor haar betekent het heel veel. Als we naar huis gaan is zij de persoon die aangeeft dat we morgenvroeg dienen terug te komen omdat haar schoonvader dan wel thuis is. De dag nadien in de morgend belt de vader des huizes ons voor een uitnodiging voor ontbijt. We zijn blij met dit voorstel omdat dit wellicht betekent dat hij ervoor wil gaan. Rond 8u komen we aan. We kopen onderweg wat eieren voor iedereen zodat ze dit kunnen klaarmaken. We weten dat ze dit niet hebben. We hebben eerst een serieus gesprek met de vader om te voelen of hij echt zijn verantwoordelijkheid wil nemen om dit voor zijn gezin te bouwen. Hij wordt door ons goed getest in welke mate hij er echt voor wil gaan omdat ik ook wens dat het geld zinvol besteed wordt. Uiteindelijk voel ik dat er voldoende verlangen aanwezig is om de bouw van het toilet voor het gezin waar te maken. Hij en zijn gezin gaan de nodige stappen zetten om zelf het toilet te bouwen. Rattan en ik wensen in de concrete bouw geen praktische dingen op ons te nemen omdat we voelen dat dit ons teveel energie kost. Ik laat de foto's zien van de stappen van de bouw van ons toilet zodat ze een beeld hebben en Rattan maakt een lijstje van wat ze precies nodig hebben. Ik zorg voor het geld zodat ze materialen kunnen aankopen en mensen kunnen vragen om hen te helpen. Wij volgen de werken op en vragen de schoondochter om de uitgaven van het geld op te volgen. Zo draagt ze mee verantwoordelijkheid wat ik merk, ze graag op zich neemt. Zo komen mensen ik hun kracht en ontstaat er beweging zonder dat wij er teveel energie in moeten steken, een les die ik geleerd heb bij de bouw van het tweede toilet. Daar werd er nog iets teveel van ons verwacht bij de start en hebben we dit onderweg moeten duidelijk maken aan dit gezin wat uiteindelijk ook geholpen heeft. We hebben het daar helemaal losgelaten en merken dat het dan ook lukt.
Ondertussen heeft de man des huizes me verteld waar hij zijn toilet wenst te bouwen. Hij dient eerst een hele stapel hout te verplaatsen voor hij aan zijn toilet kan beginnen. Nu, hij heeft tijd, hij kan er vandaag al mee starten. De vrouwen hier gaan vandaag naar de kermis in India. Dit is er maar 1 keer in het jaar en dit wordt door iedereen gevierd. De eerste dagen zijn de prijzen hoog maar de laatste dagen gaan ze naar beneden voor de mensen die minder hebben, zo heeft dit gezin ook de kans om 1 keer in het jaar een leuke dag op de kermis te hebben. Het is een beetje als onze kermis met attracties zoals een reuze wiel en een schommel boot enzo. . maar ook heel wat kraampjes om te verkopen. Mensen sparen een heel jaar om hier naar toe te gaan. Terwijl we met de vader praten zie ik hoe de dochters en schoondochter zich opmaken voor dit feest. Ze nemen zich er de tijd voor en verschijnen in hun beste kleurrijke kledij, mooi opgemaakt. Ik geniet van dit schouwspel en de heuglijke gezichten om te gaan vieren. Ik gun hen het van harte. Ik wuif hen uit bij vertrek.
We regelen nog wat praktische zaken met de vader en gaan verder op weg. Het volgende wordt een bezoek aan het gezin waarvan de grootvader is overleden, ergens familie van Rattan. Ik heb gevraagd om mee te mogen om dit ook te kunnen ervaren. Het is ook een deel van het leven. Daarover meer in mijn volgend verhaal.
Drie dagen geen internet gehad. Dus met vertraging volgend verhaal. Ik hoop dat ik de volgende dagen internet blijf hebben. Hier in Nepal is die niet zo evident. Veel minder mogelijkheden dan in India.
11 maart 2016: Gisteren zijn we onverwachts uitgenodigd op een gebedsceremonie rond het schenken van goede energie en welzijn aan een vader die een jaar geleden overleden is. In Nepal is dit een ritueel dat jaarlijks wordt gedaan op de dag van het overlijden van een ouder. Het is een eerbetoon aan wie hij is en tevens een manier van overbrengen van wensen en het allerbeste aan de ouder die gestorven is. De oudste mannen in het huis kleden zich sober met een doek of handdoek rond hun middel. Zij maken het eten voor het hele gezin en de buren die worden uitgenodigd. Ik was op dat moment bij de buren op bezoek, familie van Rattan toen ook wij werden uitgenodigd. Ik kreeg in eerste instanties zegeningen van de oudste man en een vriendelijk welkom. Ik zag hoe de mannen kookten en alles klaar maakten voor het ritueel. Op een gegeven moment werd ik uitgenodigd in de keuken waar een aantal mannen en vrouwen hadden plaats genomen, ik vermoed de oudste van de familie. Voor mij was dit een hele eer dat ik het ritueel van zo dichtbij mocht meebeleven. Al de anderen stonden aan de deur mee te kijken. Van de plek waar ik zat, had ik een goed zicht op het gebeuren. Er stonden allerlei schalen met lichtjes of eten. De oudste man van de familie mengde een soort rijstpudding met verse melk. Hij maakte hier 5 bollen van die hij in een schaal neerlegde. Daarna kregen we met zijn allen een beetje graan in ons handen welke we op de rijstballen mochten gooien terwijl we wensen deden. Eens dit gedaan kregen we wat rijst in ons handen om hetzelfde te doen. Daarna werden we terug naar buiten geleid. Eens buiten bracht de oude man al de offers naar buiten in het midden van het erf. Met twee mannen werd er een koe naar deze plek gebracht waarvan eerst de poten werden gewassen met water en daarna zijn bek. Zijn hoofd werd gezegend met water en dan kreeg hij uit de handen van de oude man de 5 rijstballen die hij gemaakt had. Een koe is hier een heilig dier en op die manier wordt het heilige geëerd en krijgt de gestorven man de nodige blessings. Vreemd voor mij maar op zich wel een mooi ritueel. Hier wordt het jaaroverlijden samen met heel de familie gevierd op een best vreugde volle manier en dit is mooi om te zien en te ervaren. Eens dit ritueel beëindigd was, mochten we mee-eten van het voedsel dat werd bereid. Er was zowel een hoofdschotel klaargemaakt als een dessert. Gelukkig niet te veel pikante gerechten zodat ik het aankon. Het smaakte best lekker en ik heb er naderhand ook gelukkig geen last van gehad.
Daarna zijn we 25 km verder gereden naar een dorp dat meer in het noorden ligt. Hier leven ook heel wat mensen zonder toilet. We kwamen uiteindelijk terecht in een klein huisje dat wat lager ligt dan de weg. Er woonde een oudere man met zijn jongere vrouw en zoon met een beperking. Hij was op dat moment een beetje ziek en zat op zijn bed. Hij vertelde dat hij ooit een mooi huis had dicht bij het water met een aantal dieren. Ze hadden een eenvoudig maar goed leven. Op een dag is het water uit zijn oevers getreden en heeft alles meegenomen. Hij had alleen nog de tijd om zijn gezin te redden. Ze eindigden met totaal niets meer. Nu heeft hij een klein huisje en een klein stukje land maar het huisje beantwoord niet aan de nodige behoeften. Twee zonen zijn uit huis en werken in een ander dorp om wat geld te verdienen voor eigen gezin, ouders en broer met beperking. Een kleindochter helpt de grootvader en biedt hem de nodige zorg. Ik was wat bezorgd rond de zoon met de beperking, voor mij een gevoelig punt aangezien ik in mijn dagelijks werk, werk met mensen met een beperking en ik bijgevolg hun welzijn erg belangrijk vind. Het zijn ook mensen met gevoelens en behoeften en op hun manier gelijkwaardig zijn aan ieder ander mens. We hebben de vader de vraag gesteld wat zijn wens of droom nog is als hij de kans zou hebben deze te verwezenlijken. Hij vertelde direct dat hij al langer aan het sparen is om zijn huis iets hoger van de grond te maken zodat er tijdens de moesson geen water in zijn huis kan komen en geen slangen of ongedierte. Op die manier kan hij beter voor zijn gezin zorgen. Hij had al wat geld samen maar niet voldoende. Zijn zonen geven hem geld maar dit hebben ze grotendeels nodig om in basisbehoefte te voldoen. Het sparen gaat langzaam. Het idee groeide om dit gezin te ondersteunen in hun wens. Ik was vooral ook geïnteresseerd in wie er voor de zoon met een beperking gaat zorgen als de ouders er niet meer zijn. Dit blijkt de jongste zoon te zijn die dan in dit huis komt te wonen. Zij nemen automatisch deze verantwoordelijkheid op zich. Dit maakte me super blij en deed me nog meer het gevoel geven om dit gezin te ondersteunen maar hoe groot dient deze ondersteuning dan te zijn. Ze hebben ook geen toilet maar de renovatie van het huis is hier belangrijker. Ik zou hier hetzelfde kunnen geven dan wat ik spendeer voor een toilet. Als dit hen de mogelijkheid geeft om hun huis te renoveren vind ik dit zeker een meerwaarde, vooral ook voor de toekomst van de zoon met een beperking. Het bedrag dat we zouden schenken zou het bedrag zijn dat we aan een toilet spenderen. Na wat onderzoekwerk besluiten we deze man het geld te geven om zijn huis te renoveren. We voelen beide hoe blij hij is, zelfs zo blij dat hij uit zijn bed komt en naar buiten gaat. Hij vertelt dat hij mensen gaat aanspreken om hem te helpen om zijn huis hoger te bouwen. Hij gaat nog 3 weken wachten met bouwen omdat hij dan eerst zijn oogst kan binnenhalen. Hij wil dit niet verloren laten gaan wat ik tenzeerste begrijp. Hij vermoedt de werken binnen een maand te kunnen klaren. Als dit zo is, kan ik misschien het eindresultaat bewonderen. In ieder geval ga ik een gedeelte ervan kunnen opvolgen. Eens op weg naar huis heb ik een goed gevoel. Mijn verlangen was vooral gericht op een goede plek voor zijn zoon met een beperking en nog wat zorgenloze jaren voor de oudere man. Ik heb het gevoel dat zijn wens met onze hulp nu wellicht mogelijk is. Het is geen toilet maar iets wat hier dringender is. Zo dien ik me aan te passen aan wat echt nodig is en ook mogelijk is. We kunnen niet alles maar elke beetjes die mensen helpen om weer vreugde te voelen en wat bijdraagt aan meer welzijn, is de moeite waard. Ik ben zo dankbaar dat ik dankzij middelen van mensen uit België dit voor mensen hier mogelijk kan maken. Geweldig gewoon. 9 maart 2016: Ik zit nu in Nepal in Shuklaphanta, een guesthouse aan de jungle, dicht bij de grens van India. Toch een hele onderneming voor ik alles van controle gepasseerd ben maar alles is goed gegaan. Eerst aanschuiven om de brug over de Ganges van India naar Nepal over te steken. Nog een oude brug van de Britse periode hier, dus vrij oud en ook maar 1 richting. Dus eerst vervoer van Nepal naar India en dan vervoer van India naar Nepal vandaar aanschuiven. Dan dien ik de immigratie dienst van India te passeren. Controle paspoort en visum en ook checken via online computer. Dan naar grens controle om naar Nepal te gaan. Opnieuw paspoort controle en handtekening en dan naar immigratie dienst van Nepal om opnieuw alles te controleren en voor een aantal stempels maar gelukkig steeds vriendelijke ontvangst en zelfs hulp bij voorstellen naar verblijf in Nepal. Dan nog taksen betalen voor de auto waarmee we rijden en dan kunnen we opzoek naar een verblijf. Heel anders dan in de Europese landen waar de grenzen open zijn en we vrij van het ene land naar het andere kunnen bewegen. Als ik dit nu voel, ben ik alleen maar blij wat wij zonder al dit gedoe in Europa de grenzen over kunnen.
Vandaag zijn we een gezin gaan bezoeken dat als enige ik die buurt nog steeds geen toilet heeft. Het is een gezin met 3 zonen en 2 dochters. De zonen zijn uit huis voor werk. Eentje is getrouwd waarvan de vrouw in het gezin woont. Een dochter is getrouwd en uit huis maar komt nog regelmatig langst, de andere woont nog thuis. Ze hebben een eenvoudig huisje uit leem met twee kamers en een keukentje buiten. De natuur rondom is best mooi. Uitgestrekte velden en in de verte de bergen. Voor mij voelt dit als een bijzonder mooi plekje. Het straalt meer rust uit dan in India. De vrouw des huizes is een fijn klein maar vriendelijk vrouwtje. Ze is blij verrast ons te zien. We nemen onze tijd voor kennismaking en dit verloopt prima. Ze stelt al vrij snel voor om iets te koken maar we hadden ons ontbijt nog maar net achter de rug. Ze wou tchai thee maken maar had er geen en stuurde haar dochter naar de winkel voor tchai en een fles water voor mij. Hier gebeurt dit spontaan uit dankbaarheid voor het bezoek. Ook hier komen buurmeisjes en jongens op bezoek om te kijken wie die vreemde vrouw is. Ze hebben hier nog nooit in levende lijven een blanke vrouw gezien. Ik heb mijn tab bij wat me de mogelijkheid geeft om via foto's te communiceren. Ze vinden het ook altijd super leuk als er foto's van hen gemaakt worden. Vader des huizes is uit huis voor werk en de vrouw weet niet echt waar. Toch besluiten we het gesprek, rond het maken van een toilet voor hen, met haar op te nemen. Ik kijk naar hun gelaatsuitdrukkingen als we hen dit voorstel vertellen. De vrouw des huizes wordt er echt stil van, ze heeft tijd nodig om het voorstel te laten doordringen. Het gezicht van de schoondochter spreekt boekdelen. Ik zie onmiddelijk hoe blij ze is. Ze zei niet veel tot nu toe maar nu wordt ze spraakzaam. Ze woont al 4 jaar in dit huis zonder toilet en heeft haar weg wel gevonden ondanks haar man veel van huis is om te werken, maar dit maakt haar leven zoveel gemakkelijker. Zij is ook de vrouw die haar verdere leven in dit huis dient te leven samen met haar toekomstige kinderen. Dus voor haar betekent het heel veel. Als we naar huis gaan is zij de persoon die aangeeft dat we morgenvroeg dienen terug te komen omdat haar schoonvader dan wel thuis is. De dag nadien in de morgend belt de vader des huizes ons voor een uitnodiging voor ontbijt. We zijn blij met dit voorstel omdat dit wellicht betekent dat hij ervoor wil gaan. Rond 8u komen we aan. We kopen onderweg wat eieren voor iedereen zodat ze dit kunnen klaarmaken. We weten dat ze dit niet hebben. We hebben eerst een serieus gesprek met de vader om te voelen of hij echt zijn verantwoordelijkheid wil nemen om dit voor zijn gezin te bouwen. Hij wordt door ons goed getest in welke mate hij er echt voor wil gaan omdat ik ook wens dat het geld zinvol besteed wordt.
14 maart 2016: Na een aantal dagen geen internet gehad te hebben kan ik weer aan het werk wat betreft mijn blog. In Nepal is dit helemaal geen evidentie en als je dit hebt, is er nog het probleem van uitvallen van elektriciteit. Niet voor een aantal uren maar soms voor meerdere dagen. Ondertussen al 3 dagen. Je hebt dit te accepteren, niets aan te doen. Zo ook voor de wegen hier. Ze zijn verschrikkelijk slecht, geen enkele Europese auto kan dit aan. Hier heb je echt een auto nodig die hoger van de grond is dan een doorsnede auto in België of je zit binnen de kortste keren vast. Straatnamen of wegwijzers kennen ze hier niet. Je dient je weg te vinden via herkenningsppunten. Het landschap is best mooi met veel tarwe velden en in de verte de bergen. Het straalt meer rust uit dan India.
Ondertussen zijn er weeral 2 dagen gepasseerd. De tijd gaat best snel. We zijn ons derde toilet nog eens gaan bekijken, stand van zaken. Het verloopt niet zo snel als we aanvankelijk hadden gehoopt. Hij heeft een ander idee van bouwen van een toilet, in Nepal denken ze duidelijk niet zoals in India. Hier gaan ze voor een rechthoekige septische put terwijl wij voor een ronde gingen. Hun denken is echt vierkant, ik merk dat ze zich niet soepel kunnen aanpassen. Aan ons om het weer los te laten. Ik wens er geen energie in te verliezen. Ik zie dat hen overtuigen zinloos is. Ja, het denken hier en het leven hier is zo anders. We bezoeken regelmatig gezinnen en vaak krijgen we negatieve verhalen gevuld met pijn en verdriet. Een klaagzang waar ik geen verandering in kan brengen maar vooral kan oefenen om mijn eigen energie niet te verliezen. Ze zitten zo in het overkomen, in hun eigen pijn en in het geven van schuld aan de ander. Heel wat mannen zijn aan de drank en veel vrouwen zijn ongelukkig. Ik slaap de laatste twee dagen bij een gezin met 6 dochters en een zoontje. Ze hebben kinderen gezorgd tot ze een zoon hadden omdat deze later voor een schoondochter kan zorgen die zorg kan dragen voor de ouders. Het zevende kind was een zoon. Ze hebben het zichzelf zo moeilijk gemaakt omdat ze nu voor zoveel monden eten moeten zorgen. De oudste dochter is ondertussen getrouwd en heeft een dochtertje. Ze wonen in hetzelfde huis. Haar man werkt in Mumbai om wat geld samen te krijgen voor een eigen huisje. Hij is dus weinig thuis. Ze hebben samen een stukje grond kunnen kopen.
Er woont ook nog een broer van de vader en diens vrouw in dit gezin. Hij is de eigenaar van het huis waar de twee gezinnen in wonen. Hier zit een groot probleem en grote pijn. Eigenaar van het huis is een welgesteld maar ook dominant iemand. Hij en zijn vrouw hebben een huis in Mumbai en wonen er een gedeelte van het jaar. Ze hebben samen geen kinderen omdat dit niet mogelijk is. En nu het straffe, zijn broer met de 6 dochters en 1 zoon hebben hun eerst geboren zoon aan hen geschonken omdat ze geen kinderen kunnen krijgen. De zoon woont in Mumbai bij zijn onkel en is ondertussen al volwassen. Er heerst voelbaar spanningen tussen het gezin met de kinderen en de broer zonder kinderen. Hij behandelt hen vrij dominant, geeft opdrachten, geeft weinig financiële steun en heeft geen liefdevolle relatie met de dochters. Hij geeft soms ook aan dat ze beter uit zijn huis gaan maar ze hebben echter geen bezit. Een ongelooflijk moeilijke situatie die aan ieder van hen knaagt, zowel vader als moeder als de kinderen. Ik voel deze spanningen letterlijk. De broer zonder kinderen heeft hen de opdracht gegeven mij niet lastig te vallen. Dit heb ik naderhand vernomen, iets wat helemaal mijn vraag niet was maar veel opklaarde toen ik dit vernam. Ik heb twee nachten in dit huis geslapen als de man en vrouw zonder kinderen er ook waren. De vrouw valt best mee maar de man is niet mijn vriend. Te veel opzoek naar aandacht en gezien willen worden. Ik heb een kamer alleen gekregen waar ik heel blij om was omdat ik mezelf dan kan afzonderen als ik dit nodig heb. Ik ben 2 avonden vroeg gaan slapen. De derde dag had ik voorgenomen elders te gaan slapen. Die dag in de voormiddag vertrokken de broer en diens vrouw zonder kinderen naar India voor een bezoek aan een ziek familielid. Ze zouden die avond niet thuiskomen. Van het moment ze vertrokken voelde ik in mezelf al kriebels van blijheid ontstaan en deed ik spontaan de beweging met mijn voet dat we ze uithuis hadden geschopt en deed ik wat dansbewegingen om te laten merken dat ik me nu vrij voelde. De energie in huis veranderde totaal. De meisjes begonnen te lachen, ze begonnen met me te praten in hun taal maar met handgebaren, ze riepen de buurmeisjes vroegen om foto's te zien en sommige van mijn video's. Kortom, het trieste werd vervangen door blijheid. Heerlijk om te zien. Dan kwamen de verhalen van frustratie betreffende de onkel en tante. Ze voelen zich door hem gedomineerd en niet vrij. Ik zie echter dat ze zich te onderdanig gedragen en in een klagen wereld stappen als hij er is. Zo moeilijk voor hen maar ik merk dat ik er naar kan kijken zonder me erin te laten meeslepen. Ik kan hun manier van leven en keuzes maken niet veranderen, ik kan alleen voor mezelf beslissen dat ik in mij happy energie wens te blijven en niet in een trieste zagen klagen wereld. De meisjes vragen me om vanavond weer bij hen te verblijven. Ik stem toe op voorwaarde dat we samen voor een super leuke gezellig avond zorgen. Ik heb hen inmiddels uitgelegd hoe je keuzes kan maken en hoe ik dit voor mezelf doe. Ze beloven er iets leuks van te maken. Het zijn super meisjes, allemaal met zoveel vrolijkheid in hen als ze ervoor kiezen. Ze hebben het niet gemakkelijk ook niet materieel. Ik loop met het idee om ze allemaal samen te zetten en dan hen te vragen wat ze graag zouden hebben wat hen echt blij maakt omdat ze het echt nodig hebben maar het zich nu niet kunnen permitteren.
Ik breng de avond en nacht weer bij hen door. Er is eerst nog wat geklaag van de vader maar dan neem ik het over en amuseren we ons met muziek, foto's en video's met dans. Deze avond ga ik laat naar bed met een voldaan gevoel. De volgende morgend zetten we de meisjes samen en vraag ik hen om in hun zelf te zoeken wat ze echt nodig hebben en hen echt gelukkig maakt. Ik zie hun blije maar ook angstige gezichten. Kan ik echt vragen wat ik graag wil? Ze hebben nog nooit iets gevraagd, alleen aanvaardt wat ze al dan niet kregen. Ik ben benieuwd naar wat er naar boven komt....
Ondertussen zijn we met een vierde toilet gestart bij mensen waarvan de zoon net 2 dagen geleden getrouwd was. Ze hebben een huisje op de grond van familie. Ze verzorgen het huis goed. Ze hebben geen toilet en kunnen dit dus ook niet aan hun nieuwe schoondochter bieden. We hebben uiteindelijk beslist om hen ook te helpen bij de bouw van een toilet. De mensen waren heel dankbaar omdat na de komst van de schoondochter, hen dit overkomt. Dan zal zij hen veel geluk brengen. Fijn voor hen. Ze is ook best een lieve, een beetje verlegen maar vrolijke meid.
Even een tussenstand van de rekening Purity for India and Nepal voor mensen die geïnteresseerd zijn.
Uitgaven van de rekening Purity for India and Nepal.
2500 RS voor kledij
5000 RS start tweede toilet.
6000 RS voor onkosten bouwer en materiaal tweede toilet.
2250 RS voor onkosten materiaal tweede toilet.
15 000 NC voor onkosten van derde toilet is 9 375 RS
15 000 NC voor hogere bouw van een huis, renovatiekosten.
15 000 NC voor onkosten bouw van vierde toilet.
Totaal 12 maart: 608 €
Inkomsten op de rekening Purity for India and Nepal.
Totaal 12 maart: 1621 € - 608 € = 1013 €
Nog te spenderen 1013 €
9 maart 2016: Ik zit nu in Nepal in Shuklaphanta, een guesthouse aan de jungle, dicht bij de grens van India. Toch een hele onderneming voor ik alles van controle gepasseerd ben maar alles is goed gegaan. Eerst aanschuiven om de brug over de Ganges van India naar Nepal over te steken. Nog een oude brug van de Britse periode hier, dus vrij oud en ook maar 1 richting. Dus eerst vervoer van Nepal naar India en dan vervoer van India naar Nepal vandaar aanschuiven. Dan dien ik de immigratie dienst van India te passeren. Controle paspoort en visum en ook checken via online computer. Dan naar grens controle om naar Nepal te gaan. Opnieuw paspoort controle en handtekening en dan naar immigratie dienst van Nepal om opnieuw alles te controleren en voor een aantal stempels maar gelukkig steeds vriendelijke ontvangst en zelfs hulp bij voorstellen naar verblijf in Nepal. Dan nog taksen betalen voor de auto waarmee we rijden en dan kunnen we opzoek naar een verblijf. Heel anders dan in de Europese landen waar de grenzen open zijn en we vrij van het ene land naar het andere kunnen bewegen. Als ik dit nu voel, ben ik alleen maar blij wat wij zonder al dit gedoe in Europa de grenzen over kunnen.
Vandaag zijn we een gezin gaan bezoeken dat als enige ik die buurt nog steeds geen toilet heeft. Het is een gezin met 3 zonen en 2 dochters. De zonen zijn uit huis voor werk. Eentje is getrouwd waarvan de vrouw in het gezin woont. Een dochter is getrouwd en uit huis maar komt nog regelmatig langst, de andere woont nog thuis. Ze hebben een eenvoudig huisje uit leem met twee kamers en een keukentje buiten. De natuur rondom is best mooi. Uitgestrekte velden en in de verte de bergen. Voor mij voelt dit als een bijzonder mooi plekje. Het straalt meer rust uit dan in India. De vrouw des huizes is een fijn klein maar vriendelijk vrouwtje. Ze is blij verrast ons te zien. We nemen onze tijd voor kennismaking en dit verloopt prima. Ze stelt al vrij snel voor om iets te koken maar we hadden ons ontbijt nog maar net achter de rug. Ze wou tchai thee maken maar had er geen en stuurde haar dochter naar de winkel voor tchai en een fles water voor mij. Hier gebeurt dit spontaan uit dankbaarheid voor het bezoek. Ook hier komen buurmeisjes en jongens op bezoek om te kijken wie die vreemde vrouw is. Ze hebben hier nog nooit in levende lijven een blanke vrouw gezien. Ik heb mijn tab bij wat me de mogelijkheid geeft om via foto's te communiceren. Ze vinden het ook altijd super leuk als er foto's van hen gemaakt worden. Vader des huizes is uit huis voor werk en de vrouw weet niet echt waar. Toch besluiten we het gesprek, rond het maken van een toilet voor hen, met haar op te nemen. Ik kijk naar hun gelaatsuitdrukkingen als we hen dit voorstel vertellen. De vrouw des huizes wordt er echt stil van, ze heeft tijd nodig om het voorstel te laten doordringen. Het gezicht van de schoondochter spreekt boekdelen. Ik zie onmiddelijk hoe blij ze is. Ze zei niet veel tot nu toe maar nu wordt ze spraakzaam. Ze woont al 4 jaar in dit huis zonder toilet en heeft haar weg wel gevonden ondanks haar man veel van huis is om te werken, maar dit maakt haar leven zoveel gemakkelijker. Zij is ook de vrouw die haar verdere leven in dit huis dient te leven samen met haar toekomstige kinderen. Dus voor haar betekent het heel veel. Als we naar huis gaan is zij de persoon die aangeeft dat we morgenvroeg dienen terug te komen omdat haar schoonvader dan wel thuis is. De dag nadien in de morgend belt de vader des huizes ons voor een uitnodiging voor ontbijt. We zijn blij met dit voorstel omdat dit wellicht betekent dat hij ervoor wil gaan. Rond 8u komen we aan. We kopen onderweg wat eieren voor iedereen zodat ze dit kunnen klaarmaken. We weten dat ze dit niet hebben. We hebben eerst een serieus gesprek met de vader om te voelen of hij echt zijn verantwoordelijkheid wil nemen om dit voor zijn gezin te bouwen. Hij wordt door ons goed getest in welke mate hij er echt voor wil gaan omdat ik ook wens dat het geld zinvol besteed wordt. Uiteindelijk voel ik dat er voldoende verlangen aanwezig is om de bouw van het toilet voor het gezin waar te maken. Hij en zijn gezin gaan de nodige stappen zetten om zelf het toilet te bouwen. Rattan en ik wensen in de concrete bouw geen praktische dingen op ons te nemen omdat we voelen dat dit ons teveel energie kost. Ik laat de foto's zien van de stappen van de bouw van ons toilet zodat ze een beeld hebben en Rattan maakt een lijstje van wat ze precies nodig hebben. Ik zorg voor het geld zodat ze materialen kunnen aankopen en mensen kunnen vragen om hen te helpen. Wij volgen de werken op en vragen de schoondochter om de uitgaven van het geld op te volgen. Zo draagt ze mee verantwoordelijkheid wat ik merk, ze graag op zich neemt. Zo komen mensen ik hun kracht en ontstaat er beweging zonder dat wij er teveel energie in moeten steken, een les die ik geleerd heb bij de bouw van het tweede toilet. Daar werd er nog iets teveel van ons verwacht bij de start en hebben we dit onderweg moeten duidelijk maken aan dit gezin wat uiteindelijk ook geholpen heeft. We hebben het daar helemaal losgelaten en merken dat het dan ook lukt.
Ondertussen heeft de man des huizes me verteld waar hij zijn toilet wenst te bouwen. Hij dient eerst een hele stapel hout te verplaatsen voor hij aan zijn toilet kan beginnen. Nu, hij heeft tijd, hij kan er vandaag al mee starten. De vrouwen hier gaan vandaag naar de kermis in India. Dit is er maar 1 keer in het jaar en dit wordt door iedereen gevierd. De eerste dagen zijn de prijzen hoog maar de laatste dagen gaan ze naar beneden voor de mensen die minder hebben, zo heeft dit gezin ook de kans om 1 keer in het jaar een leuke dag op de kermis te hebben. Het is een beetje als onze kermis met attracties zoals een reuze wiel en een schommel boot enzo. . maar ook heel wat kraampjes om te verkopen. Mensen sparen een heel jaar om hier naar toe te gaan. Terwijl we met de vader praten zie ik hoe de dochters en schoondochter zich opmaken voor dit feest. Ze nemen zich er de tijd voor en verschijnen in hun beste kleurrijke kledij, mooi opgemaakt. Ik geniet van dit schouwspel en de heuglijke gezichten om te gaan vieren. Ik gun hen het van harte. Ik wuif hen uit bij vertrek.
We regelen nog wat praktische zaken met de vader en gaan verder op weg. Het volgende wordt een bezoek aan het gezin waarvan de grootvader is overleden, ergens familie van Rattan. Ik heb gevraagd om mee te mogen om dit ook te kunnen ervaren. Het is ook een deel van het leven. Daarover meer in mijn volgend verhaal.
Drie dagen geen internet gehad. Dus met vertraging volgend verhaal. Ik hoop dat ik de volgende dagen internet blijf hebben. Hier in Nepal is die niet zo evident. Veel minder mogelijkheden dan in India.
11 maart 2016: Gisteren zijn we onverwachts uitgenodigd op een gebedsceremonie rond het schenken van goede energie en welzijn aan een vader die een jaar geleden overleden is. In Nepal is dit een ritueel dat jaarlijks wordt gedaan op de dag van het overlijden van een ouder. Het is een eerbetoon aan wie hij is en tevens een manier van overbrengen van wensen en het allerbeste aan de ouder die gestorven is. De oudste mannen in het huis kleden zich sober met een doek of handdoek rond hun middel. Zij maken het eten voor het hele gezin en de buren die worden uitgenodigd. Ik was op dat moment bij de buren op bezoek, familie van Rattan toen ook wij werden uitgenodigd. Ik kreeg in eerste instanties zegeningen van de oudste man en een vriendelijk welkom. Ik zag hoe de mannen kookten en alles klaar maakten voor het ritueel. Op een gegeven moment werd ik uitgenodigd in de keuken waar een aantal mannen en vrouwen hadden plaats genomen, ik vermoed de oudste van de familie. Voor mij was dit een hele eer dat ik het ritueel van zo dichtbij mocht meebeleven. Al de anderen stonden aan de deur mee te kijken. Van de plek waar ik zat, had ik een goed zicht op het gebeuren. Er stonden allerlei schalen met lichtjes of eten. De oudste man van de familie mengde een soort rijstpudding met verse melk. Hij maakte hier 5 bollen van die hij in een schaal neerlegde. Daarna kregen we met zijn allen een beetje graan in ons handen welke we op de rijstballen mochten gooien terwijl we wensen deden. Eens dit gedaan kregen we wat rijst in ons handen om hetzelfde te doen. Daarna werden we terug naar buiten geleid. Eens buiten bracht de oude man al de offers naar buiten in het midden van het erf. Met twee mannen werd er een koe naar deze plek gebracht waarvan eerst de poten werden gewassen met water en daarna zijn bek. Zijn hoofd werd gezegend met water en dan kreeg hij uit de handen van de oude man de 5 rijstballen die hij gemaakt had. Een koe is hier een heilig dier en op die manier wordt het heilige geëerd en krijgt de gestorven man de nodige blessings. Vreemd voor mij maar op zich wel een mooi ritueel. Hier wordt het jaaroverlijden samen met heel de familie gevierd op een best vreugde volle manier en dit is mooi om te zien en te ervaren. Eens dit ritueel beëindigd was, mochten we mee-eten van het voedsel dat werd bereid. Er was zowel een hoofdschotel klaargemaakt als een dessert. Gelukkig niet te veel pikante gerechten zodat ik het aankon. Het smaakte best lekker en ik heb er naderhand ook gelukkig geen last van gehad.
Daarna zijn we 25 km verder gereden naar een dorp dat meer in het noorden ligt. Hier leven ook heel wat mensen zonder toilet. We kwamen uiteindelijk terecht in een klein huisje dat wat lager ligt dan de weg. Er woonde een oudere man met zijn jongere vrouw en zoon met een beperking. Hij was op dat moment een beetje ziek en zat op zijn bed. Hij vertelde dat hij ooit een mooi huis had dicht bij het water met een aantal dieren. Ze hadden een eenvoudig maar goed leven. Op een dag is het water uit zijn oevers getreden en heeft alles meegenomen. Hij had alleen nog de tijd om zijn gezin te redden. Ze eindigden met totaal niets meer. Nu heeft hij een klein huisje en een klein stukje land maar het huisje beantwoord niet aan de nodige behoeften. Twee zonen zijn uit huis en werken in een ander dorp om wat geld te verdienen voor eigen gezin, ouders en broer met beperking. Een kleindochter helpt de grootvader en biedt hem de nodige zorg. Ik was wat bezorgd rond de zoon met de beperking, voor mij een gevoelig punt aangezien ik in mijn dagelijks werk, werk met mensen met een beperking en ik bijgevolg hun welzijn erg belangrijk vind. Het zijn ook mensen met gevoelens en behoeften en op hun manier gelijkwaardig zijn aan ieder ander mens. We hebben de vader de vraag gesteld wat zijn wens of droom nog is als hij de kans zou hebben deze te verwezenlijken. Hij vertelde direct dat hij al langer aan het sparen is om zijn huis iets hoger van de grond te maken zodat er tijdens de moesson geen water in zijn huis kan komen en geen slangen of ongedierte. Op die manier kan hij beter voor zijn gezin zorgen. Hij had al wat geld samen maar niet voldoende. Zijn zonen geven hem geld maar dit hebben ze grotendeels nodig om in basisbehoefte te voldoen. Het sparen gaat langzaam. Het idee groeide om dit gezin te ondersteunen in hun wens. Ik was vooral ook geïnteresseerd in wie er voor de zoon met een beperking gaat zorgen als de ouders er niet meer zijn. Dit blijkt de jongste zoon te zijn die dan in dit huis komt te wonen. Zij nemen automatisch deze verantwoordelijkheid op zich. Dit maakte me super blij en deed me nog meer het gevoel geven om dit gezin te ondersteunen maar hoe groot dient deze ondersteuning dan te zijn. Ze hebben ook geen toilet maar de renovatie van het huis is hier belangrijker. Ik zou hier hetzelfde kunnen geven dan wat ik spendeer voor een toilet. Als dit hen de mogelijkheid geeft om hun huis te renoveren vind ik dit zeker een meerwaarde, vooral ook voor de toekomst van de zoon met een beperking. Het bedrag dat we zouden schenken zou het bedrag zijn dat we aan een toilet spenderen. Na wat onderzoekwerk besluiten we deze man het geld te geven om zijn huis te renoveren. We voelen beide hoe blij hij is, zelfs zo blij dat hij uit zijn bed komt en naar buiten gaat. Hij vertelt dat hij mensen gaat aanspreken om hem te helpen om zijn huis hoger te bouwen. Hij gaat nog 3 weken wachten met bouwen omdat hij dan eerst zijn oogst kan binnenhalen. Hij wil dit niet verloren laten gaan wat ik tenzeerste begrijp. Hij vermoedt de werken binnen een maand te kunnen klaren. Als dit zo is, kan ik misschien het eindresultaat bewonderen. In ieder geval ga ik een gedeelte ervan kunnen opvolgen. Eens op weg naar huis heb ik een goed gevoel. Mijn verlangen was vooral gericht op een goede plek voor zijn zoon met een beperking en nog wat zorgenloze jaren voor de oudere man. Ik heb het gevoel dat zijn wens met onze hulp nu wellicht mogelijk is. Het is geen toilet maar iets wat hier dringender is. Zo dien ik me aan te passen aan wat echt nodig is en ook mogelijk is. We kunnen niet alles maar elke beetjes die mensen helpen om weer vreugde te voelen en wat bijdraagt aan meer welzijn, is de moeite waard. Ik ben zo dankbaar dat ik dankzij middelen van mensen uit België dit voor mensen hier mogelijk kan maken. Geweldig gewoon. 9 maart 2016: Ik zit nu in Nepal in Shuklaphanta, een guesthouse aan de jungle, dicht bij de grens van India. Toch een hele onderneming voor ik alles van controle gepasseerd ben maar alles is goed gegaan. Eerst aanschuiven om de brug over de Ganges van India naar Nepal over te steken. Nog een oude brug van de Britse periode hier, dus vrij oud en ook maar 1 richting. Dus eerst vervoer van Nepal naar India en dan vervoer van India naar Nepal vandaar aanschuiven. Dan dien ik de immigratie dienst van India te passeren. Controle paspoort en visum en ook checken via online computer. Dan naar grens controle om naar Nepal te gaan. Opnieuw paspoort controle en handtekening en dan naar immigratie dienst van Nepal om opnieuw alles te controleren en voor een aantal stempels maar gelukkig steeds vriendelijke ontvangst en zelfs hulp bij voorstellen naar verblijf in Nepal. Dan nog taksen betalen voor de auto waarmee we rijden en dan kunnen we opzoek naar een verblijf. Heel anders dan in de Europese landen waar de grenzen open zijn en we vrij van het ene land naar het andere kunnen bewegen. Als ik dit nu voel, ben ik alleen maar blij wat wij zonder al dit gedoe in Europa de grenzen over kunnen.
Vandaag zijn we een gezin gaan bezoeken dat als enige ik die buurt nog steeds geen toilet heeft. Het is een gezin met 3 zonen en 2 dochters. De zonen zijn uit huis voor werk. Eentje is getrouwd waarvan de vrouw in het gezin woont. Een dochter is getrouwd en uit huis maar komt nog regelmatig langst, de andere woont nog thuis. Ze hebben een eenvoudig huisje uit leem met twee kamers en een keukentje buiten. De natuur rondom is best mooi. Uitgestrekte velden en in de verte de bergen. Voor mij voelt dit als een bijzonder mooi plekje. Het straalt meer rust uit dan in India. De vrouw des huizes is een fijn klein maar vriendelijk vrouwtje. Ze is blij verrast ons te zien. We nemen onze tijd voor kennismaking en dit verloopt prima. Ze stelt al vrij snel voor om iets te koken maar we hadden ons ontbijt nog maar net achter de rug. Ze wou tchai thee maken maar had er geen en stuurde haar dochter naar de winkel voor tchai en een fles water voor mij. Hier gebeurt dit spontaan uit dankbaarheid voor het bezoek. Ook hier komen buurmeisjes en jongens op bezoek om te kijken wie die vreemde vrouw is. Ze hebben hier nog nooit in levende lijven een blanke vrouw gezien. Ik heb mijn tab bij wat me de mogelijkheid geeft om via foto's te communiceren. Ze vinden het ook altijd super leuk als er foto's van hen gemaakt worden. Vader des huizes is uit huis voor werk en de vrouw weet niet echt waar. Toch besluiten we het gesprek, rond het maken van een toilet voor hen, met haar op te nemen. Ik kijk naar hun gelaatsuitdrukkingen als we hen dit voorstel vertellen. De vrouw des huizes wordt er echt stil van, ze heeft tijd nodig om het voorstel te laten doordringen. Het gezicht van de schoondochter spreekt boekdelen. Ik zie onmiddelijk hoe blij ze is. Ze zei niet veel tot nu toe maar nu wordt ze spraakzaam. Ze woont al 4 jaar in dit huis zonder toilet en heeft haar weg wel gevonden ondanks haar man veel van huis is om te werken, maar dit maakt haar leven zoveel gemakkelijker. Zij is ook de vrouw die haar verdere leven in dit huis dient te leven samen met haar toekomstige kinderen. Dus voor haar betekent het heel veel. Als we naar huis gaan is zij de persoon die aangeeft dat we morgenvroeg dienen terug te komen omdat haar schoonvader dan wel thuis is. De dag nadien in de morgend belt de vader des huizes ons voor een uitnodiging voor ontbijt. We zijn blij met dit voorstel omdat dit wellicht betekent dat hij ervoor wil gaan. Rond 8u komen we aan. We kopen onderweg wat eieren voor iedereen zodat ze dit kunnen klaarmaken. We weten dat ze dit niet hebben. We hebben eerst een serieus gesprek met de vader om te voelen of hij echt zijn verantwoordelijkheid wil nemen om dit voor zijn gezin te bouwen. Hij wordt door ons goed getest in welke mate hij er echt voor wil gaan omdat ik ook wens dat het geld zinvol besteed wordt.
14 maart 2016: Na een aantal dagen geen internet gehad te hebben kan ik weer aan het werk wat betreft mijn blog. In Nepal is dit helemaal geen evidentie en als je dit hebt, is er nog het probleem van uitvallen van elektriciteit. Niet voor een aantal uren maar soms voor meerdere dagen. Ondertussen al 3 dagen. Je hebt dit te accepteren, niets aan te doen. Zo ook voor de wegen hier. Ze zijn verschrikkelijk slecht, geen enkele Europese auto kan dit aan. Hier heb je echt een auto nodig die hoger van de grond is dan een doorsnede auto in België of je zit binnen de kortste keren vast. Straatnamen of wegwijzers kennen ze hier niet. Je dient je weg te vinden via herkenningsppunten. Het landschap is best mooi met veel tarwe velden en in de verte de bergen. Het straalt meer rust uit dan India.
Ondertussen zijn er weeral 2 dagen gepasseerd. De tijd gaat best snel. We zijn ons derde toilet nog eens gaan bekijken, stand van zaken. Het verloopt niet zo snel als we aanvankelijk hadden gehoopt. Hij heeft een ander idee van bouwen van een toilet, in Nepal denken ze duidelijk niet zoals in India. Hier gaan ze voor een rechthoekige septische put terwijl wij voor een ronde gingen. Hun denken is echt vierkant, ik merk dat ze zich niet soepel kunnen aanpassen. Aan ons om het weer los te laten. Ik wens er geen energie in te verliezen. Ik zie dat hen overtuigen zinloos is. Ja, het denken hier en het leven hier is zo anders. We bezoeken regelmatig gezinnen en vaak krijgen we negatieve verhalen gevuld met pijn en verdriet. Een klaagzang waar ik geen verandering in kan brengen maar vooral kan oefenen om mijn eigen energie niet te verliezen. Ze zitten zo in het overkomen, in hun eigen pijn en in het geven van schuld aan de ander. Heel wat mannen zijn aan de drank en veel vrouwen zijn ongelukkig. Ik slaap de laatste twee dagen bij een gezin met 6 dochters en een zoontje. Ze hebben kinderen gezorgd tot ze een zoon hadden omdat deze later voor een schoondochter kan zorgen die zorg kan dragen voor de ouders. Het zevende kind was een zoon. Ze hebben het zichzelf zo moeilijk gemaakt omdat ze nu voor zoveel monden eten moeten zorgen. De oudste dochter is ondertussen getrouwd en heeft een dochtertje. Ze wonen in hetzelfde huis. Haar man werkt in Mumbai om wat geld samen te krijgen voor een eigen huisje. Hij is dus weinig thuis. Ze hebben samen een stukje grond kunnen kopen.
Er woont ook nog een broer van de vader en diens vrouw in dit gezin. Hij is de eigenaar van het huis waar de twee gezinnen in wonen. Hier zit een groot probleem en grote pijn. Eigenaar van het huis is een welgesteld maar ook dominant iemand. Hij en zijn vrouw hebben een huis in Mumbai en wonen er een gedeelte van het jaar. Ze hebben samen geen kinderen omdat dit niet mogelijk is. En nu het straffe, zijn broer met de 6 dochters en 1 zoon hebben hun eerst geboren zoon aan hen geschonken omdat ze geen kinderen kunnen krijgen. De zoon woont in Mumbai bij zijn onkel en is ondertussen al volwassen. Er heerst voelbaar spanningen tussen het gezin met de kinderen en de broer zonder kinderen. Hij behandelt hen vrij dominant, geeft opdrachten, geeft weinig financiële steun en heeft geen liefdevolle relatie met de dochters. Hij geeft soms ook aan dat ze beter uit zijn huis gaan maar ze hebben echter geen bezit. Een ongelooflijk moeilijke situatie die aan ieder van hen knaagt, zowel vader als moeder als de kinderen. Ik voel deze spanningen letterlijk. De broer zonder kinderen heeft hen de opdracht gegeven mij niet lastig te vallen. Dit heb ik naderhand vernomen, iets wat helemaal mijn vraag niet was maar veel opklaarde toen ik dit vernam. Ik heb twee nachten in dit huis geslapen als de man en vrouw zonder kinderen er ook waren. De vrouw valt best mee maar de man is niet mijn vriend. Te veel opzoek naar aandacht en gezien willen worden. Ik heb een kamer alleen gekregen waar ik heel blij om was omdat ik mezelf dan kan afzonderen als ik dit nodig heb. Ik ben 2 avonden vroeg gaan slapen. De derde dag had ik voorgenomen elders te gaan slapen. Die dag in de voormiddag vertrokken de broer en diens vrouw zonder kinderen naar India voor een bezoek aan een ziek familielid. Ze zouden die avond niet thuiskomen. Van het moment ze vertrokken voelde ik in mezelf al kriebels van blijheid ontstaan en deed ik spontaan de beweging met mijn voet dat we ze uithuis hadden geschopt en deed ik wat dansbewegingen om te laten merken dat ik me nu vrij voelde. De energie in huis veranderde totaal. De meisjes begonnen te lachen, ze begonnen met me te praten in hun taal maar met handgebaren, ze riepen de buurmeisjes vroegen om foto's te zien en sommige van mijn video's. Kortom, het trieste werd vervangen door blijheid. Heerlijk om te zien. Dan kwamen de verhalen van frustratie betreffende de onkel en tante. Ze voelen zich door hem gedomineerd en niet vrij. Ik zie echter dat ze zich te onderdanig gedragen en in een klagen wereld stappen als hij er is. Zo moeilijk voor hen maar ik merk dat ik er naar kan kijken zonder me erin te laten meeslepen. Ik kan hun manier van leven en keuzes maken niet veranderen, ik kan alleen voor mezelf beslissen dat ik in mij happy energie wens te blijven en niet in een trieste zagen klagen wereld. De meisjes vragen me om vanavond weer bij hen te verblijven. Ik stem toe op voorwaarde dat we samen voor een super leuke gezellig avond zorgen. Ik heb hen inmiddels uitgelegd hoe je keuzes kan maken en hoe ik dit voor mezelf doe. Ze beloven er iets leuks van te maken. Het zijn super meisjes, allemaal met zoveel vrolijkheid in hen als ze ervoor kiezen. Ze hebben het niet gemakkelijk ook niet materieel. Ik loop met het idee om ze allemaal samen te zetten en dan hen te vragen wat ze graag zouden hebben wat hen echt blij maakt omdat ze het echt nodig hebben maar het zich nu niet kunnen permitteren.
Ik breng de avond en nacht weer bij hen door. Er is eerst nog wat geklaag van de vader maar dan neem ik het over en amuseren we ons met muziek, foto's en video's met dans. Deze avond ga ik laat naar bed met een voldaan gevoel. De volgende morgend zetten we de meisjes samen en vraag ik hen om in hun zelf te zoeken wat ze echt nodig hebben en hen echt gelukkig maakt. Ik zie hun blije maar ook angstige gezichten. Kan ik echt vragen wat ik graag wil? Ze hebben nog nooit iets gevraagd, alleen aanvaardt wat ze al dan niet kregen. Ik ben benieuwd naar wat er naar boven komt....
Ondertussen zijn we met een vierde toilet gestart bij mensen waarvan de zoon net 2 dagen geleden getrouwd was. Ze hebben een huisje op de grond van familie. Ze verzorgen het huis goed. Ze hebben geen toilet en kunnen dit dus ook niet aan hun nieuwe schoondochter bieden. We hebben uiteindelijk beslist om hen ook te helpen bij de bouw van een toilet. De mensen waren heel dankbaar omdat na de komst van de schoondochter, hen dit overkomt. Dan zal zij hen veel geluk brengen. Fijn voor hen. Ze is ook best een lieve, een beetje verlegen maar vrolijke meid.
Even een tussenstand van de rekening Purity for India and Nepal voor mensen die geïnteresseerd zijn.
Uitgaven van de rekening Purity for India and Nepal.
2500 RS voor kledij
5000 RS start tweede toilet.
6000 RS voor onkosten bouwer en materiaal tweede toilet.
2250 RS voor onkosten materiaal tweede toilet.
15 000 NC voor onkosten van derde toilet is 9 375 RS
15 000 NC voor hogere bouw van een huis, renovatiekosten.
15 000 NC voor onkosten bouw van vierde toilet.
Totaal 12 maart: 608 €
Inkomsten op de rekening Purity for India and Nepal.
Totaal 12 maart: 1621 € - 608 € = 1013 €
Nog te spenderen 1013 €
Ik zal proberen om regelmatig een tussenstand weer te geven. Nogmaals bedankt aan iedereen die iets gestort heeft. Het biedt heel wat mogelijkheden om echt concreet iets te verwezenlijken. Oprechte dank. Lucia en Rattan
17 maart 2016: Gisteren een drukke dag achter de rug maar eerst vervolg verhaal van het gesprek met de 5 meisjes. De oudste dochter is naar India om er te zorgen voor haar schoonvader die in het hospitaal ligt. Ze heeft rijst meegenomen, wat linzen en bonen om ginder in de omgeving van het hospitaal buiten eten te koken voor haar schoonvader. Verse groenten koopt ze ginder. Ze dient dit als schoondochter te doen met haar eigen zuur verdiende centen die ze aan het sparen is om een klein huisje voor haar gezin neer te zetten. In het hospitaal wordt er geen eten geserveerd alleen medische zorg. Een totaal andere wereld als deze die wij kennen. Ik weet dat ze heel graag een eigen plekje wenst voor haar gezin. Een stukje land heeft ze al. Ik denk eraan haar te helpen met de bouw van een hutje omdat dit financieel haalbaar is. Met wat ze gespaard heeft en een beetje hulp van mij is het haalbaar. Voor mij ook een manier om te voelen hoe groot haar verlangen is om alleen te wonen. Wenst ze een stenen huis dan kan ik geen hulp bieden.
Aan de andere meisjes heb ik de vraag gesteld om te gaan zoeken wat ze echt nodig hebben en wat hen echt blij maakt.
Leuk om ze allemaal rond me te hebben maar zo moeilijk voor hen om een antwoord te geven. Ze hebben nog nooit iets gevraagd maar ik blijf bij mijn punt dat ze het me moeten vragen. Zo wens ik hen te laten voelen dat ze best mogen vragen als ze echt iets nodig hebben. Het is voor hen een moeilijk leerproces. Ik geef voorbeelden wat ze kunnen vragen omdat dit het hen iets makkelijker maakt zoals beddengoed (ze slapen echt op de grond zonder matras en kussen), kledij (ze hebben elk maar 1 goed kledingstuk en 1 om te werken), een fiets (er is alleen een herenfiets die wordt gebruikt door de onkel). Ik besluit hen even alleen te laten en als ze het weten, mogen ze me het komen vertellen. Na een 10 tal minuten komen ze naar me toe en ja met elk hun antwoord. Twee meisjes wensen kledij, twee meisjes wensen beddengoed en de tweede oudste wenst een fiets. Ik ben ontzettend blij met het feit dat ze elk instaat zijn om iets te vragen. In dit gezin een belangrijk gegeven met de dominante onkel. Ik leg hen uit dat ze ook aan hem moeten vragen wat ze echt nodig hebben. Door hen onderdanig op te stellen bereiken ze niets, ook geen verandering bij de onkel. Ik hoop vanuit ganser harte dat ze deze les echt gaan toepassen. Dus we zijn naar de Bazar gereden en hebben 2 matrassen gekocht, 2 dekens, 2 overtrekken en 2 kussens, 5 keer stof om voor de meisjes kledij te maken (hun tante heeft een naaimachine), en nog wat kledij voor de kleine zoon en de dochter van de oudste dochter die naar haar schoonvader is. Heerlijk om dit te mogen doen omdat ik zeker weet dat het nodig is en ze heel blij gaan zijn. Het was een hele zoektocht om alles samen te krijgen maar het is ons gelukt. De fiets hebben we in de winkel betaald en kan door hen zelf worden afgehaald. Ik heb er een foto van gemaakt. De dag nadien hebben we hen met het gevraagde verrast en ze waren verrast. Heerlijk om die blije gezichten te zien en de dankbaarheid van vooral 1 meisje te mogen ontvangen. Zij was degene die direct echt vanuit haar hart mij haar dankbaarheid kwam betuigen. De anderen volgde maar zij was degene die dit spontaan en welgemeend deed. Echt mooi om te voelen, dankbaar zijn voor wat je krijgt, is een mooie energie. De andere mochten dit van haar leren.
Ik ben blij dat ik dit voor dit gezin heb kunnen doen. Ik weet dat ze het echt nodig hadden maar ik wou het ook graag doen om aan de onkel te laten voelen dat gemeende zorgdragen om mensen veel belangrijker is dan jezelf rijker maken met geld en bezit terwijl anderen in je naaste omgeving zo weinig hebben. Ik heb 5 nachten in hun huis geslapen en veel gezien. Ik ben op zijn kamer geweest en heb gezien hoe hij controle houdt op eigen spullen door dit in zijn kamer neer te zetten en niet te delen. Ik heb gezien hoe hij zichzelf op de voorgrond zet, hoe hij met zijn vrouw omgaat, weinig liefde veel eigenbelang. Het was voor mij niet altijd even gemakkelijk om er te verblijven. Ik had niet altijd de mogelijkheid om ruimte en tijd voor mezelf te nemen, wat ik voel dat heel belangrijk is om mijn energie te houden. Toen ik de verrassingen aan de meisjes gaf was hij er niet en dit is best goed omdat ik mezelf niet belangrijk wil maken. Net voor hij naar zijn werk vertrok heb ik hem gezegd dat ik zorg dragen voor mensen veel belangrijker vind dan geld verdienen. Dus, als hij terugkomt van zijn werk, zal hij ditmaal verrast zijn, dat een vreemde vrouw meer voor zijn familie doet dan hij zelf. Ik hoop dat hij de boodschap gaat begrijpen maar ik kan het ook loslaten. Ik deed wat binnen mijn mogelijkheden lag, iets voor dit gezin wat hen alvast voor een tijd vreugde geeft. Wat wil ik nog meer.
Zijn vrouw was wel aanwezig en werd stil. We hebben nog een heel gesprek met haar gehad, een goed inzichtelijk gesprek. Ik heb haar verteld wat ik heb gezien en gevoeld maar ook hoe ik zie dat zij zich zo onderdanig gedraagt naar haar man toe en hoe ze zichzelf settelt in haar rol als huismoeder terwijl ze veel meer talenten heeft. Ik zie hoe ze ongelukkig is en onvoldaan. Ze herkende dit allemaal. Ze draagt nog steeds de pijn in haar van het niet hebben van eigen kinderen en daardoor kan ze niet verder met haar leven en vindt ze geen vreugde. Ze heeft zoveel andere mogelijkheden om iets vreugdevol van haar leven te maken maar dit ziet ze niet als ze de pijn blijft dragen. Ze kan fantastisch naaien en heeft goede smaak in het maken van kledij. Ze kan hier echt wel iets mee naar de buitenwereld toe. Ze zou veel meer vreugde voelen omdat ze haar leven dan als veel zinvoller kan ervaren. Ook dit herkent ze allemaal. Ze is blij met mijn advies en geeft aan dat ze zal proberen er iets mee te doen. Ik ben benieuwen en stel mezelf de vraag of ze sterk genoeg gaat zijn om echt voor haarzelf op te komen. Ik hoop het echt voor haar want ze is echt wel een mooie zachte vrouw die voor zichzelf het beste verdient. Ze noemen me didi wat zuster betekend. Ik ben hier heel blij omdat ze alleen iemand zo noemen die ze aanvaarden als één van hen. Ja, dan heb ik mijn missie bereikt.
Ik ben gisteren ook met een vijfde toilet gestart en heb nog een bezoek gebracht aan een zwangere vrouw. Meer daarover in mijn volgend verhaal.
18 maart 2016: Twee dagen geleden zijn we met een vijfde toilet gestart. Ditmaal in een gezin met twee zonen en een dochter. Het is een gezin dat echt al de moeite heeft gedaan om hun leven te verbeteren. Ze hebben 4 jaar geleden een stukje land gekocht en er een leuk huisje op gezet. Voorheen woonden ze op het land van een groot grondbezitter en werkten ze voor hen. Nu zijn ze zelfstandig en werkt hij bij de wegenbouw om zijn gezin te onderhouden. Omdat ze niet zoveel geld hadden, hebben ze een stukje land gekocht dat niet aan de weg ligt. Dit is namelijk goedkoper. Je moet een heel stukje stappen via een smal paadje om bij hun huis te geraken. Je moet zelfs over het bezit van 2 huizen stappen om er te geraken maar als je er bent zie je een mooi en proper huisje met bloemen in hun tuin. Het geeft vreugde als ik dit zie en dat alleen al vertelt me dat deze mensen goed bezig zijn. Ik voel blije energie. De zoon van 19 stelt zich aan mij voor. Hij probeert nog steeds te studeren om een diploma te halen en alzo de kans op een betere job. Ook dit staat me aan omdat ik voel dat ze gaan voor verandering en een beter leven. Dit gezin zit niet in het zagen klagen verhaal maar maakt gebruik van hun innerlijke kracht om iets moois van hun leven te maken. Het is de eerste keer dat ik dit zo duidelijk voel. Echt aangenaam. Ondanks al hun goede stappen hebben ze nog geen toilet. Als we hen voorstellen om hen hierin te ondersteunen zie ik direct de vreugde in de ogen van de vrouw. Voor mij een signaal om er voor te gaan. Ook de man staat er dadelijk voor open en zoekt naar een plek waar ze deze kunnen bouwen. Ze zullen alle materialen moeten dragen omdat er geen weg is naar hun huisje. Het is omringd met velden maar desondanks willen ze er voor gaan. We laten hen de foto's zien van hoe wij een toilet bouwen en merken dat ze helemaal mee zijn. Ik vermoed dat ze hier niet gaan voor een vierkante septische put. Een aantal dagen geleden zijn we een huis gepasseerd waar ze zelf een toilet aan het bouwen waren. We waren benieuwd hoe zij dit doen en zijn een kijkje gaan nemen en wat werd ik verrast. Ik kon mijn ogen niet geloven. Ze hadden een rechthoekige put gegraven van meer dan 2,5 meter diep en haast zo groot als een zwembad en dit was hun septische put. Ik denk dat dit toilet de capaciteit heeft voor een heel leger maar het dient voor een gezin met 7 personen. Ongelooflijk en wat een verspilling van materiaal en energie. Ze hebben meer dan een maand nodig om het toilet te bouwen en het kost meer dan 75000NC. Wij bouwen een toilet op 4 dagen met een kost van minder dan de helft. Nu, in Nepal is 4 dagen niet haalbaar dat is al duidelijk en dat kan ik loslaten. Gelukkig bouwen de mensen waar ik mee werk, niet op die manier een toilet, dat zou ik niet kunnen toestaan. Ik zie steeds meer een verschil in mensen die voor verandering gaan en deze die blijven vastzitten in eigen overtuigingen. Ik kan alleen hulp bieden aan deze die openstaan voor verandering. Naar mijn gevoel de enige manier om echt iets te verwezenlijken. Vandaar mijn keuze om het vijfde toilet in dit gezin op te starten. Ik voel ook de dankbaarheid van de vrouw die haar zoon naar de winkel stuurt voor thee en fruit. Ik aanvaard dit omdat ik dankbaarheid een mooie energie vind. Op een of andere manier word ik gestuurd naar die plekken waar verandering mogelijk is. Ik hoef hier weinig of niets voor te doen alleen uit te spreken dat ik hulp wil bieden daar waar het echt zinvol is en ik word naar de juiste plekken geleid.
In de namiddag zijn we een zwangere vrouw met een klein meisje gaan bezoeken die samen met haar man een klein winkeltje uitbaat. Als ik haar zie, merk ik al snel dat ze niet echt gelukkig is. Ze ziet er moe uit maar is wel blij dat ze ons ziet. Ze nodigt ons uit in haar huisje dicht in de buurt van het winkeltje. Eens we er zijn moet ze terug omdat ze haar sleutel vergeten is. Ik merk hoe weinig geaard ze is. Ze leeft in een eigen chaos wereld waar ze het einde niet van ziet. Als ze terug is met haar sleutel moeten we nog even buiten blijven omdat ze haar huisje snel even wil borstelen. Dat bevestigt mijn beeld van haar en als we binnenstappen wordt dit nog meer waarheid. Ze heeft een klein vierkant huisje maar als je rondkijkt zie ik de chaos overal. Ik weet dat dit een weerspiegeling is van hoe zij haar voelt. Ze geeft ons een papaja van haar eigen boom. Rattan schilt deze terwijl we met haar in gesprek gaan. Ze draagt het verdriet in haar dat ze geen broer heeft, enkel zussen. Het hebben van een broer geeft de mogelijkheid om terug naar je ouderlijk huis te gaan en ook het gegeven dat er voor je wordt opgekomen. Zonder broer is het hier blijkbaar niet zo evident dat je terug naar je thuisbasis gaat. Moeilijk te begrijpen maar het is zo.
Ze geeft aan dat ze verder gelukkig is omdat ze alles heeft, zelfs een toilet maar ik zie iets heel anders. Ze klaagt wel van haar gezondheid, ze is vaak duizelig. Ik kan dit begrijpen omdat ik zie dat ze erg veel in haar hoofd zit. Door zoveel te denken komt ze tot weinig of niets en holt ze zichzelf steeds achterna. Ze is niet geaard en heeft geen structuur. Het denken put haar uit alsook het niet hebben van structuur. Ze verblijft de hele tijd in de winkel samen met haar man en komt 's avond weer thuis. Door de chaos is het moeilijk om eten te koken, ze moet gegarandeerd achter alles zoeken omdat er geen orde en overzicht is. Ik benoem dit alles naar haar en ja ze glimlacht omwille van herkenning. Ze geeft aan dat ze in de winkel moet zijn omdat haar man soms weg moet. Ik leg haar uit dat ze voor zichzelf een structuur dient te maken door eerst orde in haar huis te brengen, twee een vaste structuur te maken in haar keukentje waar alles een vaste plaats krijgt, een structuur te maken in de taken die ze dient te doen door bijvoorbeeld de afwas direct te doe en 's morgens al wat voorbereidingen te treffen voor het eten 's avonds zodat dit 's avonds niet teveel energie vraagt. Ze kan met haar man afspreken wanneer zij de winkel doet en wanneer hij zodat zij wat tijd heeft voor haar huishouden en hij voor zijn zaken. Zo had ze dit nog nooit bekeken. Ze kan volgen dat dit haar mogelijks kan helpen. Ze vraagt me om nog eens terug te komen zodat ze kan laten zien dat ze orde en structuur in haar huisje heeft gebracht. Ik zie aan haar gezicht dat ze dit echt meent, ze straalt al een heel andere energie uit. Ik beloof haar zeker terug te komen. Ik ben zelfs benieuwd naar het resultaat. Zij heeft verder naar mijn gevoel niet zoveel meer nodig dan het advies dat ik haar gegeven heb. Voor mij een aangenaam bezoek waarin ik voor mezelf ook weer kon zien wat chaos in je hoofd teweegbrengt. Elk bezoek en elke mens die ik tegenkom op mijn weg, laat me steeds een stukje zien van hoe we zelf in elkaar zitten. Ik leer hen maar leer zeker zelf ook. Het is een proces dat aan twee kanten werkt, je moet het alleen kunnen zien. Ik merk dat gewoon benoemen wat je ziet zonder oordeel, mogelijk maakt dat mensen dit accepteren zelfs als het confronterend is. Ze accepteren dit omdat ze het herkennen maar ook omdat ze voelen dat je geen oordeel uit. Ik merk zelfs dat ik hierdoor meer respect krijg. Ik dien mijn eigen angst om mensen te kwetsen los te laten en durven te vertellen wat ik vanbinnen voel en te vertrouwen dat het dit is wat ik dien te doen. Alleen zo maak ik een verschil. God ik krijg hier nogal mogelijkheden om te leren en te ontdekken. Mijn blog noemt niet voor niets Lucia ontdekt. 😊
Inkomsten op de rekening Purity for India and Nepal.
Totaal 16maart: 1726 €
Nog te spenderen 1726€ - 874€ = 852 €
17 maart 2016: Gisteren een drukke dag achter de rug maar eerst vervolg verhaal van het gesprek met de 5 meisjes. De oudste dochter is naar India om er te zorgen voor haar schoonvader die in het hospitaal ligt. Ze heeft rijst meegenomen, wat linzen en bonen om ginder in de omgeving van het hospitaal buiten eten te koken voor haar schoonvader. Verse groenten koopt ze ginder. Ze dient dit als schoondochter te doen met haar eigen zuur verdiende centen die ze aan het sparen is om een klein huisje voor haar gezin neer te zetten. In het hospitaal wordt er geen eten geserveerd alleen medische zorg. Een totaal andere wereld als deze die wij kennen. Ik weet dat ze heel graag een eigen plekje wenst voor haar gezin. Een stukje land heeft ze al. Ik denk eraan haar te helpen met de bouw van een hutje omdat dit financieel haalbaar is. Met wat ze gespaard heeft en een beetje hulp van mij is het haalbaar. Voor mij ook een manier om te voelen hoe groot haar verlangen is om alleen te wonen. Wenst ze een stenen huis dan kan ik geen hulp bieden.
Aan de andere meisjes heb ik de vraag gesteld om te gaan zoeken wat ze echt nodig hebben en wat hen echt blij maakt.
Leuk om ze allemaal rond me te hebben maar zo moeilijk voor hen om een antwoord te geven. Ze hebben nog nooit iets gevraagd maar ik blijf bij mijn punt dat ze het me moeten vragen. Zo wens ik hen te laten voelen dat ze best mogen vragen als ze echt iets nodig hebben. Het is voor hen een moeilijk leerproces. Ik geef voorbeelden wat ze kunnen vragen omdat dit het hen iets makkelijker maakt zoals beddengoed (ze slapen echt op de grond zonder matras en kussen), kledij (ze hebben elk maar 1 goed kledingstuk en 1 om te werken), een fiets (er is alleen een herenfiets die wordt gebruikt door de onkel). Ik besluit hen even alleen te laten en als ze het weten, mogen ze me het komen vertellen. Na een 10 tal minuten komen ze naar me toe en ja met elk hun antwoord. Twee meisjes wensen kledij, twee meisjes wensen beddengoed en de tweede oudste wenst een fiets. Ik ben ontzettend blij met het feit dat ze elk instaat zijn om iets te vragen. In dit gezin een belangrijk gegeven met de dominante onkel. Ik leg hen uit dat ze ook aan hem moeten vragen wat ze echt nodig hebben. Door hen onderdanig op te stellen bereiken ze niets, ook geen verandering bij de onkel. Ik hoop vanuit ganser harte dat ze deze les echt gaan toepassen. Dus we zijn naar de Bazar gereden en hebben 2 matrassen gekocht, 2 dekens, 2 overtrekken en 2 kussens, 5 keer stof om voor de meisjes kledij te maken (hun tante heeft een naaimachine), en nog wat kledij voor de kleine zoon en de dochter van de oudste dochter die naar haar schoonvader is. Heerlijk om dit te mogen doen omdat ik zeker weet dat het nodig is en ze heel blij gaan zijn. Het was een hele zoektocht om alles samen te krijgen maar het is ons gelukt. De fiets hebben we in de winkel betaald en kan door hen zelf worden afgehaald. Ik heb er een foto van gemaakt. De dag nadien hebben we hen met het gevraagde verrast en ze waren verrast. Heerlijk om die blije gezichten te zien en de dankbaarheid van vooral 1 meisje te mogen ontvangen. Zij was degene die direct echt vanuit haar hart mij haar dankbaarheid kwam betuigen. De anderen volgde maar zij was degene die dit spontaan en welgemeend deed. Echt mooi om te voelen, dankbaar zijn voor wat je krijgt, is een mooie energie. De andere mochten dit van haar leren.
Ik ben blij dat ik dit voor dit gezin heb kunnen doen. Ik weet dat ze het echt nodig hadden maar ik wou het ook graag doen om aan de onkel te laten voelen dat gemeende zorgdragen om mensen veel belangrijker is dan jezelf rijker maken met geld en bezit terwijl anderen in je naaste omgeving zo weinig hebben. Ik heb 5 nachten in hun huis geslapen en veel gezien. Ik ben op zijn kamer geweest en heb gezien hoe hij controle houdt op eigen spullen door dit in zijn kamer neer te zetten en niet te delen. Ik heb gezien hoe hij zichzelf op de voorgrond zet, hoe hij met zijn vrouw omgaat, weinig liefde veel eigenbelang. Het was voor mij niet altijd even gemakkelijk om er te verblijven. Ik had niet altijd de mogelijkheid om ruimte en tijd voor mezelf te nemen, wat ik voel dat heel belangrijk is om mijn energie te houden. Toen ik de verrassingen aan de meisjes gaf was hij er niet en dit is best goed omdat ik mezelf niet belangrijk wil maken. Net voor hij naar zijn werk vertrok heb ik hem gezegd dat ik zorg dragen voor mensen veel belangrijker vind dan geld verdienen. Dus, als hij terugkomt van zijn werk, zal hij ditmaal verrast zijn, dat een vreemde vrouw meer voor zijn familie doet dan hij zelf. Ik hoop dat hij de boodschap gaat begrijpen maar ik kan het ook loslaten. Ik deed wat binnen mijn mogelijkheden lag, iets voor dit gezin wat hen alvast voor een tijd vreugde geeft. Wat wil ik nog meer.
Zijn vrouw was wel aanwezig en werd stil. We hebben nog een heel gesprek met haar gehad, een goed inzichtelijk gesprek. Ik heb haar verteld wat ik heb gezien en gevoeld maar ook hoe ik zie dat zij zich zo onderdanig gedraagt naar haar man toe en hoe ze zichzelf settelt in haar rol als huismoeder terwijl ze veel meer talenten heeft. Ik zie hoe ze ongelukkig is en onvoldaan. Ze herkende dit allemaal. Ze draagt nog steeds de pijn in haar van het niet hebben van eigen kinderen en daardoor kan ze niet verder met haar leven en vindt ze geen vreugde. Ze heeft zoveel andere mogelijkheden om iets vreugdevol van haar leven te maken maar dit ziet ze niet als ze de pijn blijft dragen. Ze kan fantastisch naaien en heeft goede smaak in het maken van kledij. Ze kan hier echt wel iets mee naar de buitenwereld toe. Ze zou veel meer vreugde voelen omdat ze haar leven dan als veel zinvoller kan ervaren. Ook dit herkent ze allemaal. Ze is blij met mijn advies en geeft aan dat ze zal proberen er iets mee te doen. Ik ben benieuwen en stel mezelf de vraag of ze sterk genoeg gaat zijn om echt voor haarzelf op te komen. Ik hoop het echt voor haar want ze is echt wel een mooie zachte vrouw die voor zichzelf het beste verdient. Ze noemen me didi wat zuster betekend. Ik ben hier heel blij omdat ze alleen iemand zo noemen die ze aanvaarden als één van hen. Ja, dan heb ik mijn missie bereikt.
Ik ben gisteren ook met een vijfde toilet gestart en heb nog een bezoek gebracht aan een zwangere vrouw. Meer daarover in mijn volgend verhaal.
18 maart 2016: Twee dagen geleden zijn we met een vijfde toilet gestart. Ditmaal in een gezin met twee zonen en een dochter. Het is een gezin dat echt al de moeite heeft gedaan om hun leven te verbeteren. Ze hebben 4 jaar geleden een stukje land gekocht en er een leuk huisje op gezet. Voorheen woonden ze op het land van een groot grondbezitter en werkten ze voor hen. Nu zijn ze zelfstandig en werkt hij bij de wegenbouw om zijn gezin te onderhouden. Omdat ze niet zoveel geld hadden, hebben ze een stukje land gekocht dat niet aan de weg ligt. Dit is namelijk goedkoper. Je moet een heel stukje stappen via een smal paadje om bij hun huis te geraken. Je moet zelfs over het bezit van 2 huizen stappen om er te geraken maar als je er bent zie je een mooi en proper huisje met bloemen in hun tuin. Het geeft vreugde als ik dit zie en dat alleen al vertelt me dat deze mensen goed bezig zijn. Ik voel blije energie. De zoon van 19 stelt zich aan mij voor. Hij probeert nog steeds te studeren om een diploma te halen en alzo de kans op een betere job. Ook dit staat me aan omdat ik voel dat ze gaan voor verandering en een beter leven. Dit gezin zit niet in het zagen klagen verhaal maar maakt gebruik van hun innerlijke kracht om iets moois van hun leven te maken. Het is de eerste keer dat ik dit zo duidelijk voel. Echt aangenaam. Ondanks al hun goede stappen hebben ze nog geen toilet. Als we hen voorstellen om hen hierin te ondersteunen zie ik direct de vreugde in de ogen van de vrouw. Voor mij een signaal om er voor te gaan. Ook de man staat er dadelijk voor open en zoekt naar een plek waar ze deze kunnen bouwen. Ze zullen alle materialen moeten dragen omdat er geen weg is naar hun huisje. Het is omringd met velden maar desondanks willen ze er voor gaan. We laten hen de foto's zien van hoe wij een toilet bouwen en merken dat ze helemaal mee zijn. Ik vermoed dat ze hier niet gaan voor een vierkante septische put. Een aantal dagen geleden zijn we een huis gepasseerd waar ze zelf een toilet aan het bouwen waren. We waren benieuwd hoe zij dit doen en zijn een kijkje gaan nemen en wat werd ik verrast. Ik kon mijn ogen niet geloven. Ze hadden een rechthoekige put gegraven van meer dan 2,5 meter diep en haast zo groot als een zwembad en dit was hun septische put. Ik denk dat dit toilet de capaciteit heeft voor een heel leger maar het dient voor een gezin met 7 personen. Ongelooflijk en wat een verspilling van materiaal en energie. Ze hebben meer dan een maand nodig om het toilet te bouwen en het kost meer dan 75000NC. Wij bouwen een toilet op 4 dagen met een kost van minder dan de helft. Nu, in Nepal is 4 dagen niet haalbaar dat is al duidelijk en dat kan ik loslaten. Gelukkig bouwen de mensen waar ik mee werk, niet op die manier een toilet, dat zou ik niet kunnen toestaan. Ik zie steeds meer een verschil in mensen die voor verandering gaan en deze die blijven vastzitten in eigen overtuigingen. Ik kan alleen hulp bieden aan deze die openstaan voor verandering. Naar mijn gevoel de enige manier om echt iets te verwezenlijken. Vandaar mijn keuze om het vijfde toilet in dit gezin op te starten. Ik voel ook de dankbaarheid van de vrouw die haar zoon naar de winkel stuurt voor thee en fruit. Ik aanvaard dit omdat ik dankbaarheid een mooie energie vind. Op een of andere manier word ik gestuurd naar die plekken waar verandering mogelijk is. Ik hoef hier weinig of niets voor te doen alleen uit te spreken dat ik hulp wil bieden daar waar het echt zinvol is en ik word naar de juiste plekken geleid.
In de namiddag zijn we een zwangere vrouw met een klein meisje gaan bezoeken die samen met haar man een klein winkeltje uitbaat. Als ik haar zie, merk ik al snel dat ze niet echt gelukkig is. Ze ziet er moe uit maar is wel blij dat ze ons ziet. Ze nodigt ons uit in haar huisje dicht in de buurt van het winkeltje. Eens we er zijn moet ze terug omdat ze haar sleutel vergeten is. Ik merk hoe weinig geaard ze is. Ze leeft in een eigen chaos wereld waar ze het einde niet van ziet. Als ze terug is met haar sleutel moeten we nog even buiten blijven omdat ze haar huisje snel even wil borstelen. Dat bevestigt mijn beeld van haar en als we binnenstappen wordt dit nog meer waarheid. Ze heeft een klein vierkant huisje maar als je rondkijkt zie ik de chaos overal. Ik weet dat dit een weerspiegeling is van hoe zij haar voelt. Ze geeft ons een papaja van haar eigen boom. Rattan schilt deze terwijl we met haar in gesprek gaan. Ze draagt het verdriet in haar dat ze geen broer heeft, enkel zussen. Het hebben van een broer geeft de mogelijkheid om terug naar je ouderlijk huis te gaan en ook het gegeven dat er voor je wordt opgekomen. Zonder broer is het hier blijkbaar niet zo evident dat je terug naar je thuisbasis gaat. Moeilijk te begrijpen maar het is zo.
Ze geeft aan dat ze verder gelukkig is omdat ze alles heeft, zelfs een toilet maar ik zie iets heel anders. Ze klaagt wel van haar gezondheid, ze is vaak duizelig. Ik kan dit begrijpen omdat ik zie dat ze erg veel in haar hoofd zit. Door zoveel te denken komt ze tot weinig of niets en holt ze zichzelf steeds achterna. Ze is niet geaard en heeft geen structuur. Het denken put haar uit alsook het niet hebben van structuur. Ze verblijft de hele tijd in de winkel samen met haar man en komt 's avond weer thuis. Door de chaos is het moeilijk om eten te koken, ze moet gegarandeerd achter alles zoeken omdat er geen orde en overzicht is. Ik benoem dit alles naar haar en ja ze glimlacht omwille van herkenning. Ze geeft aan dat ze in de winkel moet zijn omdat haar man soms weg moet. Ik leg haar uit dat ze voor zichzelf een structuur dient te maken door eerst orde in haar huis te brengen, twee een vaste structuur te maken in haar keukentje waar alles een vaste plaats krijgt, een structuur te maken in de taken die ze dient te doen door bijvoorbeeld de afwas direct te doe en 's morgens al wat voorbereidingen te treffen voor het eten 's avonds zodat dit 's avonds niet teveel energie vraagt. Ze kan met haar man afspreken wanneer zij de winkel doet en wanneer hij zodat zij wat tijd heeft voor haar huishouden en hij voor zijn zaken. Zo had ze dit nog nooit bekeken. Ze kan volgen dat dit haar mogelijks kan helpen. Ze vraagt me om nog eens terug te komen zodat ze kan laten zien dat ze orde en structuur in haar huisje heeft gebracht. Ik zie aan haar gezicht dat ze dit echt meent, ze straalt al een heel andere energie uit. Ik beloof haar zeker terug te komen. Ik ben zelfs benieuwd naar het resultaat. Zij heeft verder naar mijn gevoel niet zoveel meer nodig dan het advies dat ik haar gegeven heb. Voor mij een aangenaam bezoek waarin ik voor mezelf ook weer kon zien wat chaos in je hoofd teweegbrengt. Elk bezoek en elke mens die ik tegenkom op mijn weg, laat me steeds een stukje zien van hoe we zelf in elkaar zitten. Ik leer hen maar leer zeker zelf ook. Het is een proces dat aan twee kanten werkt, je moet het alleen kunnen zien. Ik merk dat gewoon benoemen wat je ziet zonder oordeel, mogelijk maakt dat mensen dit accepteren zelfs als het confronterend is. Ze accepteren dit omdat ze het herkennen maar ook omdat ze voelen dat je geen oordeel uit. Ik merk zelfs dat ik hierdoor meer respect krijg. Ik dien mijn eigen angst om mensen te kwetsen los te laten en durven te vertellen wat ik vanbinnen voel en te vertrouwen dat het dit is wat ik dien te doen. Alleen zo maak ik een verschil. God ik krijg hier nogal mogelijkheden om te leren en te ontdekken. Mijn blog noemt niet voor niets Lucia ontdekt. 😊
Inkomsten op de rekening Purity for India and Nepal.
Totaal 16maart: 1726 €
Nog te spenderen 1726€ - 874€ = 852 €
23 maart 2016: Al 2 dagen goed ziek geweest. Nu derde dag nog steeds erg zwak. Drie avonden geleden een fles water gekregen dat niet goed voor me was. Deze keer heel ziek en zelfs naar het ziekenhuis moeten gaan voor 2 baxters. Hoge koorts, diarree, pijn in mijn hele lijf, totaal geen energie, zelfs niet om te stappen. Ik verblijf al 4 dagen alleen in een guesthouse aangezien Rattan naar Delhi is voor een ruil van wagen omdat de toeristische goedkeuring van zijn huidige wagen vervallen is. Ik vul mijn tijd nu alleen in en ben gebonden aan 1 plek aangezien ik geen vervoer en vertaler heb. Zonder Rattan is het moeilijk om concreet te werken maar ik maak er het beste van en besluit vooral tijd aan mezelf te schenken door wat extra te rusten, te lezen en met eigen familie te communiceren. De eerste 2 dagen verlopen prima de derde dag heb ik prijs. Goed ziek en niemand die bij me is. Ik probeer mezelf moed in te spreken dat het wel in orde komt maar het tegendeel is waar. Het wordt steeds erger en ik krijg koorts en voel alle kracht uit me lopen. Ik kan nog moeilijk ademhalen en diarree is al een feit. Ik voel dat ik stappen dien te zetten voor hulp want als ik nog lang wacht geraak ik niet meer uit mijn bed. Gelukkig komt de kok op dat moment even langst in mijn kamer omdat het al 10u is en ik nog niet ontbeten heb. Ik geef aan dat ik heel ziek ben en hulp nodig heb. Ik moet naar het hospitaal. Hij haalt hulp en al snel komt er iemand anders die voorstelt om mij met een bromfiets te brengen, er is geen auto ter beschikking. Ik zie dit echter niet als haalbaar omdat ik al teveel verzwakt ben, ik kan me onmogelijk recht houden op een bromfiets. Ik heb echt een auto nodig. Er wordt dan toch naar een auto gezocht maar daar dien ik nog een half uur op te wachten. Mijn ademhaling wordt steeds moeilijker en mijn kracht zakt weg. Ik kan zelfs niet meer stappen. Als de auto er is wordt ik in de auto gedragen en naar het ziekenhuis gebracht weer een half uurtje verder. Eens aangekomen word ik naar binnen gedragen. Direct staat er een dokter bij mij die wat testen doet, niet zo zachthandig als we in België gewoon zijn. Sommige aanrakingen doen echt pijn maar ik onderga aangezien ik geen weerstand kan bieden. Ik krijg gelukkig al vrij snel een baxster toegediend en daar ben ik blij om. Het is er benauwend waar ik ben. Een kleine ruimte met 3 bedden maar gevuld met heel wat mensen. Het is een goverment hospital, geen priveziekenhuis omdat ze dit in deze buurt niet hebben. God het voelt als een hel maar ik probeer mijn focus op mezelf te houden. Ik krijg nu een baxster en dat is goed. De receptionist van mijn guesthouse is nog steeds bij mij en dat is fantastisch. Iemand die er voor me is en zelfs goed voor me zorgt. Hij heeft ijselementen gekregen om zo mijn lichaam af te koelen en dat deed hij goed. Ik had meer dan 39° koorts. Hij is de hele tijd bij me gebleven, heeft op mijn spullen gelet als ik naar het toilet moest. Stilaan kreeg ik weer wat kracht en daalde de koorts. Ik kreeg nog een tweede baxter. Daarna mocht ik naar huis. Hoe lang ik precies in het ziekenhuis was, weet ik niet het was in ieder geval al donker. Deze keer ging ik met de brommer terug gepakt met een zakje medicijnen dat ik meegekregen had, zonder uitleg want ze spreken geen Engels. Ik had voor de brommer gekozen omdat ik dan snel naar huis kon, ik was nu ook in staat om de persoon vast te houden zodat ik niet zou vallen. De frisse buitenlucht deed me goed ook al was ik nog heel zwak. Ik overtuigde mezelf dat ik de rit op de brommer aan zou kunnen. Het lukte maar ik was toch heel blij dat ik er weer was en mijn bed in kon. Daar ben ik voor 2 dagen niet meer uitgekomen enkel om naar het toilet te gaan. Ik was zelfs te zwak om me te wassen. Eten lukte al helemaal niet. Gisterenavond ben ik voorzichtig gestart met toost maar kon ik maar weinig eten of het kwam er weer uit. Ik heb veel geslapen maar ook geprobeerd om emotionele spanningen los te laten die omwille van een moeilijk voorval gelijktijdig aanwezig waren. Soms denk je dat je mensen kent en kan het je erg raken en onderuit halen als blijkt dat het tegendeel waar is. Het heeft me veel energie gekost maar ik heb de kracht gevonden los te laten. Ik kan er niets aan doen als mensen mijn manier van zijn niet kunnen begrijpen maar het zal me niet tegenhouden om mijn werk hier te doen. Ook deze tegenslagen geven me kracht en weer nieuwe energie. In elke tegenslag schuilt de mogelijkheid naar iets nieuw en misschien zelfs beter, als men zich hiervoor tenminstens openstelt. Ik twijfel niet aan mezelf en dat wat ik in de wereld zet ook hebben andere een ander gedacht, ik laat hun vrij. Met oordelen geraak je nergens, kwets je alleen anderen maar ook jezelf. Ik ben niet beter dan een ander maar een ander is ook niet beter dan ik.
Binnenkort zal ik 2 weken alleen mijn werk verder zetten omdat Rattan niet beschikbaar is. Ik weet nog niet goed hoe ik dit ga doen, maar ik vind wel een oplossing. Ik heb geleerd geduldig te zijn omdat tijd raad brengt.
Nu schenk ik mezelf nog wat rust omdat de vergiftiging van het water fysiek heel wat van mijn lichaam heeft gevraagd maar het lijkt of ik samen met dit zoveel heb kunnen loslaten. Ik voel me een ander mens zoveel meer tevreden met wie ik ben. Ik word zelfs emotioneel als ik dit neerschrijf omdat het een diep gevoel is. Het lijkt of ik meer thuis kom in mezelf. Wat mensen hier ook van denken, ik voel me intens gelukkig.
Binnenkort weer meer.
Binnenkort zal ik 2 weken alleen mijn werk verder zetten omdat Rattan niet beschikbaar is. Ik weet nog niet goed hoe ik dit ga doen, maar ik vind wel een oplossing. Ik heb geleerd geduldig te zijn omdat tijd raad brengt.
Nu schenk ik mezelf nog wat rust omdat de vergiftiging van het water fysiek heel wat van mijn lichaam heeft gevraagd maar het lijkt of ik samen met dit zoveel heb kunnen loslaten. Ik voel me een ander mens zoveel meer tevreden met wie ik ben. Ik word zelfs emotioneel als ik dit neerschrijf omdat het een diep gevoel is. Het lijkt of ik meer thuis kom in mezelf. Wat mensen hier ook van denken, ik voel me intens gelukkig.
Binnenkort weer meer.
Nadat mijn vriend van een jaar het met me had uitgemaakt, kon ik nauwelijks praten zonder te huilen. Ik voelde me verblind en wist niet wat ik moest doen. Ik wist niet of ik hem terug kon krijgen en de angst was ondraaglijk. Ik zocht het internet af en na het lezen van talloze artikelen en websites over spreuken, kwam ik Heer Zakuza nummer + 1 (740) 573-9483 tegen. Ik wilde onze relatie terug en daarom wilde ik ervoor zorgen dat ik alle mogelijke begeleiding en middelen had om dat te doen. Heer Zakuza verzekerde me dat mijn vriend bij me terug zou komen. Dus ik volgde de instructies en plannen die Heer Zakuza voor me had opgesteld en binnen 48 uur waren we weer bij elkaar en we zijn zo verliefd! Ik weet dat het niet altijd zo snel gebeurt, maar Heer Zakuza zei dat hij spreuken effectief zijn en dat deed het ook! Ik ben zo dankbaar en ik kan zeggen dat als je het uitgemaakt hebt en die persoon terug wilt krijgen, Heer Zakuza de beste is! Ik zal nooit vergeten hoeveel hij me heeft geholpen! E-mail hem nu via: lordzakuza7@gmail.com
BeantwoordenVerwijderen