Reis Nepal maart april

25 maart: Gisteren ben ik weer gestart samen met Rattan om iedereen waar we iets begonnen zijn nog even opnieuw te bezoeken en te kijken naar hun gezette stappen. Ik voel me al stukken beter en heb er zin in. Net voor ik vertrok las ik nog een mailtje van een vriendin in België die iets bij haar thuis organiseert, Open huis voor innerlijke rust in verbinding met gelijkgestemden, een prachtig initiatief op zich maar voor mij met de mooie onverwachte verrassing dat ze de helft van de opbrengst van dit samenkomen aan mijn project schenkt. Het roerde me tot diep in mijn hart en gaf me een extra boost om weer van start te gaan. Voor mij een waar geschenk dat ik graag wens te ontvangen. Dankjewel Germaine. Het gaat vandaag heel anders dan voorheen aangezien Rattan geen auto heeft. De oude is afgeschreven en er was niet voldoende tijd voor een nieuwe maar geen zorgen we zochten andere wegen en vonden deze ook. We vertrokken naar de stad met een super klein busje waar normaal 12 personen in kunnen maar toen wij instapten waren we met 20. Duwen zodat ik nog net kon zitten op 1 bil en Rattan kon vanachter op de bumper staan en zich vasthouden aan het dak. Een heel avontuur maar best een grappige ervaring zeker als je als eerste weer uit de bus stapt en ziet met hoevelen ze eruit komen, je houdt het niet voor mogelijk. Dan op zoek naar een huurauto. Ik word even gedropt bij een vriend, kan niet mee aangezien een blank persoon ervoor zorgt dat de prijs omhoog gaat.  Na een klein half uurtje word ik opgehaald met een klein autootje met chauffeur aangezien ze apart hier geen auto verhuren maar gelukkig was de  prijs schappelijk. Op weg met twee chauffeurs,  eentje die rijdt en eentje die de weg toont. Zo geraken we op elke plek die we wensten te bezoeken. Eerst bezochten we de zieke man met zijn zoon met een beperking waar we ondersteuning gaven om het huis te renoveren. Dit maal was ook de vrouw des huizes thuis. Een klein kranig vrouwtje. De man was nog steeds ziek, had nog wat koorts maar aldus de vrouw ging het een beetje beter. In ieder geval was hij heel blij om ons weer te zien. Hij had nog geen stappen kunnen zetten omwille van zijn ziekte maar zijn kranige vrouw heeft dit voor hem gedaan. Ze is opzoek gegaan naar houten steunbalken om hun huis hoger te bouwen en ze heeft vrienden aangesproken om hen te helpen. Het eindresultaat zal ik tijdens mijn huidig verblijf wellicht niet kunnen bewonderen maar ik heb vertrouwen, het wordt vast gerealiseerd. In hetzelfde dorp zijn we nog een weduwe gaan bezoeken die een eigen shop heeft. Ze probeert zo voor haar gezin de eindjes aan elkaar te knoppen nu haar man er niet meer is. Ze is nog steeds in rouw wat je kan zien aan de witte kledij. Ze vertelt haar verdriet maar ook haar verlangen om haar winkeltje een beetje te renoveren zodat ze wat meer kan aanbieden en misschien dan ook wat meer kan verdienen. Voor haar een kans om beter voor haar gezin te zorgen, alleen het geld ontbreekt haar. Ik ben wellicht naar haar toegeleid om naar haar verhaal te luisteren en in die Zin volg ik mijn hart en geef haar een financiële ondersteuning om haar winkeltje te renoveren. Ze was zo ontroerd en dankbaar dat de tranen in haar ogen schoten. Nu kan ze haar droom verwezenlijken. Haar dankbaarheid is voor mij voldoende om te voelen dat ik inderdaad hier moest zijn.
De volgende bestemming was het vierde toilet. Hier was niet veel volk thuis, enkel de vrouw en haar dochter. De man is op zoek naar bakstenen. We zijn even een kijkje gaan nemen naar de vorderingen. Er was al een gat maar nu duidelijk veel beter uitgegraven. Er is dus beweging maar niet zo heel veel. We zijn blij dat de man op zoek is naar de bakstenen en hopen dat bij een volgend bezoek, deze aanwezig zullen zijn. Maar loslaten is de boodschap, ze weten duidelijk dat er alleen extra geld komt als er vorderingen zijn. Dus hier is nog geen extra geld nodig. Een beetje teleurgesteld wandelen we naar een volgend huis waar we ervoor ook al thee gedronken hadden. Hier spreekt de zoon behoorlijk goed Engels en raken we aan de praat. Hij vertelt dat hij in het laatste jaar zit en daarna graag landbouwkunde gaat studeren maar dit niet kan omdat zijn ouders dit niet kunnen betalen. Ondanks zijn talenten dient hij werk te gaan zoeken wat helaas ook niet te rapen ligt.  Zo blijft hij in dezelfde cirkel als zijn ouders en kan hij zijn leven niet echt verbeteren. Jammer dat de overheid hier geen mogelijkheden biedt. Ook een moeilijk verhaal maar ik zie niet echt hoe ik hier iets kan betekenen. Het geld dat ik ter ondersteuning kan geven is een druppel op een hete plaat, niet genoeg om van betekenis te kunnen zijn. Als zijn verlangen echt groot is, zoek hij voor een aantal jaren werk en keert hij terug naar school. Dit is de enige manier om het mogelijk te maken ondanks de moeilijkheden er echt voor gaan.
Daarna bezochten we de mensen van ons vijfde toilet die geen aanliggende weg hebben en bijgevolg alles zelf dienen te dragen, hier in Nepal wil dit zeggen alles op hun hoofd. We waren benieuwd wat we hier zouden aantreffen en dit was de tweede verrassing van de dag. Niet alleen het gat was gegraven maar ook de metszand en bakstenen waren ter plekken, zelfs de keien die ze uit de rivier in de buurt gehaald hebben om de septische put te versterken. Echt ongelooflijk om te zien, dit alles gedragen over smalle paadjes op hun hoofd. Ik kan alleen maar een immens respect voor deze mensen voelen en ja de vreugde om de juiste keuze van hen dit te schenken.  Ze hebben ook gekozen voor een vierkanten septische put maar het zij zo. We hebben hen een kleine bijdrage extra gegeven omdat het geld dat we geschonken hadden al besteed was aan al de materialen en ze nu nog cement nodig hebben om met de bouw te starten. De bouwman zou de dag nadien beginnen. Hier zijn we met een heel fijn gevoel weer vertrokken. Je ziet maar, ook al lijkt het onmogelijk als het verlangen groot genoeg is en de inzet volgt, krijg je resultaat.
Als laatste zijn we het eerste toilet in Nepal gaan bekijken waar het tempo ook niet zo hoog ligt maar gelukkig konden we zien dat ook hier gewerkt werd. De bouw van de septische put was bijna klaar. De vrouw des huizes vertelde dat er meer klaar zou zijn geweest als de bouwman niet weg had gemoeten voor ander werk dat dringend was. Het toilet komt uiteindelijk wel klaar. Ik ga dit zeker kunnen zien.
Daarna zijn we terug naar de stad gereden om er iets kleins te eten en zijn we op zoek gegaan naar het ziekenhuis waar ik een kleine dag verbleven heb. Dit om er deze keer een aantal foto's van te nemen. En ja we vonden het, er was maar 1 gouverment hospital en ik herkende de kamer direct. Ik verbleef blijkbaar op de spoedafdeling. We zijn de rest ook gaan bezoeken. Ze hebben een mannen afdeling, een vrouwen afdeling, een afdeling voor kinderen en een kraamafdeling.  Het hoofdnoodzakelijke is er alleen ver weg van de westerse normen. Ik ben blij dat ik geholpen was met 2 baxters en meer niet nodig was. Voor een serieuze ingreep zou ik hier niet zo graag willen zijn. Ik ben blij dat ik dit hospitaal kan verlaten en hoop dat ik er niet meer moet zijn en het kan achterlaten als een herinnering. En dan op weg naar huis. Het was al 6u gepasseerd wat betekende dat er geen busjes meer reden dus weer een nieuw avontuur, elk met een bromfiets naar huis. Na een warme dag was dit heerlijk met de wind in je haren. Ja geen auto hebben kan ook voordelen hebben, je doet dingen die je voorheen nog nooit gedaan hebt. En zo sluiten we de dag af, moe maar voldaan.

Morgen vertrekt Rattan weer naar Delhi voor een geplande toer en blijf ik voor 14 dagen alleen achter. Hij geeft me nog een aantal tips om me te verplaatsen en hoe me alleen te bewegen en gedragen als westerse vrouw hier in Nepal. Hij doet dit uiterst secuur en ik voel zijn bezorgdheid om me alleen achter te laten (wellicht omdat ik de laatste keer dat hij me alleen liet, in het ziekenhuis belandde). Ik moet al goed mijn best doen om zijn bezorgdheid niet over te nemen. Ook al weet ik niet wat ik ga tegenkomen, ik ga mijn weg wel vinden. Ik vertrouw erop dat het zo heeft moeten zijn en ik in het alleen zijn leer wat ik dien te leren. Een nieuwe uitdaging om in een land waar ik de taal niet spreek en maar heel weinige Engels verstaan, letterlijk mijn weg te vinden en mijn mannetje te staan. 

Net nadat hij vertrokken is, kijk ik even op Facebook en lees ik als eerst volgende tekst: 

Angst ontstaat wanneer je

Iets probeert te controleren 

Wat niet te controleren valt....

Accepteren dat het zo is

En vertrouwen

Dat je altijd gedragen wordt

Is een andere gedachte,

En levert een ander gevoel.

Prachtig toch dat ik dit net nu lees. Ik voel me al gedragen. En daarna luister ik naar een super mooi lied dat ik onmiddelijk op Facebook deel; Hou vol hou vast van Ellen ten Damme. En als toemaat schrijft een goede vriendin me de boodschap : you never walk alone,  the Light is always with you! Jij kan dat!  Nu voel ik me gezegend en groeit mijn vertrouwen in 'ik word gedragen'.

26 maart 2016: Vandaag ben ik opgestaan met mijn tweede dochter Debora in mijn gedachten. Ze is vandaag jarig en wordt 27 jaar. Ze is ondertussen een fiere moeder van 2 dochters en zwanger van haar derde kind. Ik kan haar nog niet bellen want in België is het nog geen 4u 's nachts. Ik besluit haar een bericht te sturen en als ik begin te schrijven voel ik haar energie en vloeien de woorden uit mijn hand. Terwijl ik schrijf stromen de tranen over mijn gezicht. Ik voel diezelfde emotie nu nog. Ik zie in beeld haar geboorte, de vreugde van een nieuw leven, ik zie haar als peuter met zoveel spontane vreugde om dingen te doen en te zeggen zonder zich van anderen iets aan te trekken. Als kleuter speelde ze al voor juffrouw en nu is ze er eentje. Ik zie hoe het leven mensen vormt,  hoe gekwetsheden mooie spontane kindenergieën laten verdwijnen en plaats maken voor twijfel en verdriet. Ik zie dit omdat ik het herken in mezelf. Eens gekwetst reageren we vanuit die gekwetsheden en niet meer vanuit ons heel voelen. Dus ik stuur haar hoe mooi ze is, hoe trots ik op haar ben en hoeveel ik van haar houd. Ik wens haar dezelfde fijne open band met haar dochters als ik met haar heb. God ik ben zo dankbaar voor haar en ook mij  twee andere kinderen. Dit is ware rijkdom, daar kan niets anders aan tippen. Nu ik ze alle 3 al een tijdje niet meer heb gezien en geknuffeld, voel dit nog meer.
Dan tijd voor een ochtend douche en een lekker kopje thee. Ik bestel de thee en mijn ontbijt en neem ondertussen een douche. Een douche betekent hier een emmer met water en een plastiek pintje om het water over je heen te gieten. Zo zie je dat je gemakkelijk met een emmer water je hele lichaam kan wassen. Daarna mijn dagelijkse was want dat is ook wel nodig. Ik ben hierin al een ritme gevonden. Tegen dat ik klaar ben staat mijn ontbijt klaar. Ik eet al zittend in de deuropening kijkend naar de natuur en plots zie ik een prachtige specht met rood en gele kleuren aan zijn borst. Dit zie ik voor het eerst en zo ontdek ik het voordeel van alleen zijn. Je neemt je meer de tijd om waar te nemen en zit niet snel in verhalen van mensen. Ik geniet. Vandaag ga ik naar de Bazar zoals ze hier zeggen, dit is naar de stad om te gaan winkelen. Ik heb beslist een fiets te kopen omdat ik zo hier veel meer mogelijkheden heb om me te bewegen en te verplaatsen. Ik heb al 3 mensen hier die deze eventueel wensen over te kopen. Het is goedkoper dan eentje te huren, dus ik ga hier voor. Na ontbijt gepakt met een rugzak met 1 fles water en mijn persoonlijke spullen ga ik te voet op pad. Na een stukje wandelen kom ik op de plek waar ik een busje kan nemen. Ik vraag of er een bus komt. Dit wordt bevestigd,  ik dien alleen te wachten tot ze komt. Wanneer is hier niet duidelijk, gewoon wachten.  Dus wachten en na 25 minuten verschijnt er eentje overvol, ik kan er onmogelijk bij. Opnieuw wachten, hoelang is niet gekend. Na 15 minuten verschijnt de volgende weer super vol, ik kan er weer niet bij. Pfff nu wens ik niet meer te wachten, het begint al warm te worden en ik wil niet nog eens zien dat de derde ook vol is. Dus een brommer, ik kijk om me heen en ja daar komt al iemand aan. Ik herken de man van de vorige keer, een lieve attente man. Ok ik ga met hem naar de Bazar. Heerlijk achterop de bromfiets, de wind in mijn gezicht en haren doet me goed. Hij zet me af in het centrum van de Bazar en ja dit is een eerlijke man, ik betaal hetzelfde dan 2 dagen geleden. Omdat ik blank ben kan de prijs plots omhoog gaan maar bij hem gelukkig niet. Ik ben dankbaar. Dan naar de fietsenwinkel maar de baas was er niet.  Ik ben dan eerst wat fruit gaan kopen en heb wat door de stad gewandeld om dan weer terug te gaan. Baas nog steeds niet daar. Dan beslist om thee te gaan drinken waar ik eerder ben geweest. Ik merk dat ik nog word aangekeken maar minder dan voorheen. Ik stap dan ook heel zelfzeker en dit heeft zichtbaar effect. Waar ik thee drink kom ik de onkel van het gezin van de 6 meisjes tegen. Hij is verrast me alleen te zien. Ik leg uit dat Rattan naar Delhi is voor een geplande trip en ik nu voor 2 weken alleen verder ga. Hij is vriendelijk en bezorgd maar ik stel hem gerust, het gaat goed met me. Ik geef aan morgen of overmorgen bij hen langst te komen. Ik ben benieuwd of de meisjes al aan het naaien zijn gegaan. Daarna weer terug naar de fietsenwinkel en weer is de baas er niet maar wel de zoon. Ik wil de fiets graag vandaag dus ik besluit met hem in zee te gaan. Ik ga voor een tweede fiets vergelijkbaar met de vorige en uiteindelijk heb ik een deal. Een beetje van de prijs kunnen afdoen, wie had dat gedacht, Lucia die gaat onderhandelen voor een prijs. Ben best fier op mezelf. De fiets wordt helemaal in orde gebracht. Ik zie al dat hij wat klein is voor mij maar voor mijn lengte vindt je hier niets. Ik ben al blij, ik kan fietsen. De zadel wordt wat hoger gezet en dat doet al iets. Ondertussen ga ik de shop ernaast binnen en koop me wat klaargemaakte noedels om mee te nemen. In een plastiek zakje, niet mijn ding maar geen andere keuze, is hier nu eenmaal zo. Ik vraag voor een portie niet pikant met ei en dat krijg ik mee. Mijn fiets is klaar, ik heb lunch gekocht water en fruit, ik kan naar huis fietsen. Het wordt een tocht van een half uur. Het is 5 a 6 km fietsen in goed warm weer. Onderweg zijn ze de weg aan het maken en moet ik over keitjes fietsen maar het valt best mee. Heel wat harder trappen dan met mijn fiets thuis, maar ik heb vervoer en ben zelfstandig en dat maakt me blij. Terug thuis is het tijd om te rusten. Eerst genieten van mijn noedels en dan een uurtje rust, te warm ondertussen en moe van de rit. Ik voel dat ik het nodig heb en geef er ook aan toe. Ik bel ervoor nog even met mijn dochter en de kleinkinderen. De oudste Lana mist me en ik mis haar ook. We beslissen te skypen omdat Lana haar omie wenst te zien. De kwaliteit laat te wensen over maar Lana is content, ze heeft omie even gezien.
Dan rust, alles even loslaten en genieten van stilte. Het doet me goed. Ik voel hoe het project en ook de ziekte invloed heeft gehad op mijn lichaam. Ik ben moe maar ook voldaan. Ik merk dat ik alleen veel beter mijn eigen ritme volg en niet meega in het tempo van de ander. De stilte doet me goed, er wordt ook steeds meer duidelijk. Ik heb tijd nodig om alles wat ik tot u toe ben tegengekomen te laten zakken en een plekje te geven. Ik zie de waarde van de stilte en de tijd alleen. Wat aanvankelijk voor mij als een ramp overkwam, voelt nu als een welkom iets. Ik leer me over te geven aan wat is en te vertrouwen dat dit ook goed is. Daarvoor diende ik dit eerst te aanvaarden om het dan te kunnen zien. Ja er schuilt een grotere kracht in alles wat er om ons heen gebeurt. Angst verdwijnt dan en vertrouwen komt in de plaats. En nu kom in weer uit bij mijn tekst van gisteren over angst en vertrouwen. Vertrouwen geeft rust en dit leren geeft me ontzettend veel vreugde.  Ja controle geeft angst en dit wens ik zo weinig mogelijk te voelen.
Nu even naar buiten genieten van de afkoeling. Morgen is er weer een nieuwe dag.

,

27 maart 2016: Vandaag weer een nieuwe dag. Thuis is het Pasen maar hier voel ik daar niets van. Bij deze warme temperaturen kan je geen voorstelling van chocolade eitjes maken. Maar later die dag word ik wel verrast door een kip met een aantal kuikentjes, toch een beetje Pasen gevoel.
Als ik wakker word, kijk ik tegen mijn fiets aan. Ja een goede beslissing dat ik hem gekocht heb. Zo kan ik vandaag naar mijn eerste toilet in Nepal gaan kijken en ook een bezoekje brengen aan het gezin met de 6 meisjes. Ik heb de fiets in mijn kamer gezet op aanraden van de mensen van het verblijf. Hij is wel gesloten maar dat zal sommige niet beletten, geven ze aan. Het zekere voor het onzekere gekozen en hem maar op mijn kamer gezet. Een frisse douche, mijn haren wassen en de deur openzetten zodat er nog wat frisse ochtend lucht binnen kan. Ondertussen komt de kok al piepen of ik iets nodig heb. Ik bestel mijn thee en een parata, iets typisch Indisch en Nepalees. Aangezien ik hier nu al een langere tijd verblijf, kennen ze me beter en springen ze spontaan binnen. Voor mij leuk want het geeft een meer thuisgevoel. Ik leer ook hoe belangrijk dit is, in een omgeving te vertoeven waar men zich thuis voelt. Alleen zo kan een mens zich opladen. Door zolang niet thuis te zijn in België leer ik voelen hoe waardevol mijn thuis in België is, een plek waar ik mezelf kan zijn, met dingen rond mij die me warmte en rust bieden en met mensen die me respecteren en van me houden. Zulk een plek is ware rijkdom en door het te ontberen voel je de waarde ervan eens zo sterk. Ja deze reis is een echte ontdekkingsreis, iets wat ik haast niet voor mogelijk had gehouden.  Na ontbijt met de fiets naar de eerste plek een 4 km verder op. De zon zit wat achter de wolken maar toch voelt het zwoel. Het eerste stuk is trappen geblazen en al snel voel ik het zweet ontstaan. Gewoon laten gebeuren, niets aan te doen. Tegen dat ik er ben is mijn rug totaal nat. Ik ben blij dat ik wat kan rusten, deze fiets trapt echt niet zoals de mijne. Stilaan koel ik af. De vrouw des huizes laat me in haar huisje waar het wat koeler is. De eerste vraag is waarom ik alleen ben en dit probeer ik in beperkte taal en gebaren uit te leggen en dit lukt. Tweede vraag is of ik honger heb. Dit wordt verschillende keren gevraagd. Ik probeer heel duidelijk te zijn en leg uit in Hindi dat ik geen honger heb. Gelukkig dit werkt. Mensen hier kunnen ontzettend druk zetten om te eten. Dan ga ik een kijkje nemen van de werkzaamheden en ja er is wat vordering wel eerder beperkt maar de bouwer is vandaag aanwezig dus vandaag zal het wel vooruitgaan. Hij heeft gekozen voor een rechthoekige septische put met een afscheiding in het midden zodat eerst de eerste vol geraakt en dan als reserve de tweede. Ik ken deze techniek niet maar laat begaan. Ik zie dat hij een duidelijk plan heeft en dat is voor mij voldoende . Het toilet komt er wel, alleen heeft hij meer tijd nodig. Ze werken niet zoals in Europa tegen tempo en onder druk. Hier hebben ze letterlijk tijd genoeg, als het vandaag niet is, is het voor morgen. Hij doet ook aan ruil werken wat betekent dat ze eerst de ene helpen en als ze daar klaar zijn komen ze bij de andere werken. Het is een manier om de prijs te drukken en het voor elkaar makelijker haalbaar te maken. Een mooi initiatief.  Ze werken hier op die manier veel meer aan samenhorigheid dan in België waar je vooral ziet, ieder op zich en hoge prijzen vragen voor werkzaamheden. Ik laat mijn fiets hier staan en wandel te voet door het veld naar het gezin met de 6 meisjes. De oudste dochter die naar het ziekenhuis was, kwam ik onderweg tegen. Met haar schoonouders gaat het weer goed. Ze zijn blij dat ze me weer zien en ook hier de vraag waarom alleen en moet je eten. Ook hier krijg ik het uitgelegd. Een gedeelte van de meisjes zijn thuis sommige naar school ook al is het zondag. Dat kan je hier niet volgen welke dagen ze nu naar school moeten en wanneer ze vrij zijn. Ik heb het gevoel dat ze elke dag gaan maar niet voor lang, een paar uurtjes. Tegen de middag zijn ze meestal weer thuis, misschien ook door de warmte. Het is fijn om weer even bij hen te zijn. Ik vraag of ze al kledij genaaid hebben van het stof en ja de tweede dochter die 3 maanden naaischool heeft gevolgd heeft al 2 stuks klaar. Ze laat ze fier zien en ja ze zijn prachtig. Ik ben super blij met het resultaat. Voor het jongere meisje heeft ze zelfs 2 tunieks uit de stof gekregen. Aangezien we niet echt kunnen communiceren doen de meisjes door met hun werk en ik observeer. Je ziet dat ze allemaal hun taken hebben en ze doen dit spontaan. Moeder is uit werken, gras snijden voor de dieren. Deze kinderen hebben echte zelfdiscipline. De oudere zorgen voor de dieren, eentje kookt eten en het jongere meisje zorgt voor de 2 jongste kinderen. Het huis wordt ook regelmatig geborsteld door verschillende meisjes. De twee oudste maken rijst schoon via een windblazer die de schilfertjes scheidt van de rijst. Tussendoor krijg ik een tas thee en komt er af en toe iemand bij me zitten. Tegen dat moeder thuiskomt is al het werk klaar en kan er gegeten worden.  Voor mij hebben ze speciaal een portie pikantloos gemaakt. Ik heb dit niet moeten vragen, dit wisten ze nog. Na het eten wou ik verder gaan en toen sprak de oudste dochter me aan of ik haar nog wens te helpen met de bouw van een klein huisje. Ik was verrast dat ze dit vroeg. Ze heeft vast al haar moed samen gebundeld om het mij te vragen. En ja er kwam een gesprek op gang samen met de andere meisjes en moeder rond de bouw van een klein huisje voor de oudste dochter. Met gebaren en wat Hindi en Engels kon ik verstaan dat ze er voor koos om een klein stenen huisje te zetten met maar 1 kamer. Daar zou ze heel blij mee zijn. Ze kan het later altijd groter maken. Ze was bescheiden en dit sierde haar. Uiteindelijk heb ik haar de vraag gesteld hoeveel ze nodig heeft om het te realiseren. Het bedrag dat ze zei was binnen de mogelijkheden die ik in gedachte had. Ook hier was ze bescheiden. Ze draagt echt een groot verlangen in haar om een eigen stekje te hebben voor haar en haar dochter en haar man die voorlopig in Mumbai werkt. Met het eigen gespaarde geld en het bedrag dat ik haar eventueel kan geven, kan ze haar huisje realiseren. Ik beloof haar erover na te denken en het haar later te laten weten maar mijn gevoel zit nu al goed.
Dan neem ik afscheid van de meisjes, ik spring er binnen een paar dagen weer binnen. Terwijl ik door het veld weer naar de andere kant wandel, wuiven ze me nog achterna. Eens weer in het andere gezin wordt me weer de vraag gesteld of ik heb gegeten maar dit kan ik bevestigen.  Ondanks rijdt de man des huizes met mijn fiets weg en komt 10 minuten later terug met wat druiven. Ik neem ze dankbaar aan. Bij deze zwoele temperaturen smaakt dit heerlijk. Ik ben weer klaar om naar huis te fietsen. Eens aangekomen is het tijd om even te rusten. De warmte en het fietsen kost me energie en ik heb geleerd om naar mijn lichaam te luisteren. Tijd voor wat platte rust op bed en daarna weer even aan mijn blog werken.  Rond 16u mag ik met de gids van mijn verblijf een bezoekje brengen aan zijn dorp wat met de fiets bereikbaar is. Meer hierover in mijn volgend verhaal.

28 maart 2016: Gisteren rond 16u met de fiets naar het dorp van de gids hier gefietst. Ik had dit eerst aan zijn baas gevraagd want zonder toestemming kan hij niet zomaar gaan. Ik wil niet dat hij omwille van mij problemen krijgt, dus heb ik het beleefd gevraagd en was het antwoord gelukkig ja. Hij vertelde me onderweg dat er een klein festival was in zijn dorp, nog een uitloper van de eerdere Holyholy feesten vorige week. Er wordt dan op de drum gespeeld en mensen dansen op dit ritme. Ze gaan van huis tot huis van noord naar zuid om vreugde te brengen. Bij het huis waar ze op dat moment waren hielden we halt en gingen een kijkje nemen. En ja er werd op een drum een ritme aangegeven terwijl er werd gedanst rond de drum. Een oudere vrouw geeft de dansbewegingen aan en al de anderen volgen haar. Ze zijn allen fleurig en mooi gekleed. Ik zie hoe de gids zelf van het showspel geniet. Hij geeft aan blij te zijn dat hij het nu kan zien en beleven omdat hij anders altijd moet werken. Dus, goed dat ik hem gevraagd heb zijn dorp en thuis aan me te tonen. We rijden verder naar zijn huis. Hij woont in een eenvoudig lemen huisje samen met zijn ouders, 2 zussen, 2 broers, een schoonzuster en haar kindje en zijn vrouw. Heel wat personen in een klein huisje. Hij geeft aan dat hij heel eenvoudig woont maar best tevreden is. Ik zie ook dat hij een fijne relatie heeft met zijn vrouw. Ze zijn nog maar 1 jaar getrouwd maar hij is super lief voor haar en streelt haar haren terwijl ik het zie. Ik ben aangenaam verrast omdat het de eerste keer is dat ik iemand dit zie doen in het bijzijn van anderen. Ik word er echt heel blij van. Wat heb ik dit gemist, het beeld van liefde voor elkaar uiten in aanrakingen. Ik besef nu nog meer hoe belangrijk ik dit persoonlijk vind, wandelen hand in hand of elkaar een zoen geven. Iets zo simpel maar zo waardevol omdat je je zo geliefd kan voelen. Zo moeilijk als dit niet kan of mag geuit worden buitenshuis en nog moeilijker als het binnenshuis ook niet kan omdat iedereen samen slaapt.  Ik ben onlangs nog in een huisje geweest met een pas getrouwd stel dat een bed kado  gekregen had. Het stond gewoon in de 1 kamer woning naast de andere slaapplek van de ouders, zussen en broers. Je kan je dit haast niet voorstellen, geen enkele vorm van privacy.  Zo weinig mogelijkheden om uiting te geven aan liefdesgevoelens. Het kan hier niet stromen, is altijd geblokkeerd aanwezig. Ik kan begrijpen waarom hier zoveel mannen aan de drank zijn en vrouwen diep ongelukkig. En ja, dan word ik blij als ik het eens een keertje zie stromen in een liefkozend gebaar van man naar vrouw. Het geeft me een warm gevoel als iets dat ik herken in mezelf en daar ben ik heel blij om.
Ik krijg weer spontaan een lekker kopje thee en wat uitleg over een altaar voor de Goden dat er was gemaakt. Het was best een mooi altaar. Veel liefde gaat naar hun Goden maar de verbinding met de werkelijke wereld door het zelf te zijn en met elkaar te delen, maken ze niet.
Even later komt de bende dansers het erf op en krijgen we opnieuw een showspel van muziek en dans. Eens dit voorbij is, wordt het tijd om met de fiets terug te keren aangezien het stilaan donker wordt. Met deze wegen heb ik echt licht nodig en mijn fiets heeft dit niet, trouwens geen enkele fiets hier. Is een optie die ze hier niet kennen. Levensgevaarlijk maar dat kennen ze hier ook niet. Ik kan met mijn fiets betrekkelijk veilig rijden overdag als ik de hoofdwegen mijdt. De hoofdweg is een serieus risico aangezien hier het verkeer erg druk is, de weg te wensen over laat en er pure chaos heerst. Verkeersregels kennen ze hier niet. Kans dat ze je er als fietser omver rijden is behoorlijk groot. Dus, ik fiets braaf overdag en alleen op rustige wegen. Morgen ga ik nog een kijkje nemen bij het 4de en 5de toilet. Om hier te geraken kies ik voor een bromfiets aangezien ik een stukje op de hoofdweg moet zijn. Ik ga ervan uit dat de bromfiets bestuurder me veilig kan brengen.
Terwijl ik met de gids naar huis fiets vertelt hij nogmaals blij te zijn dat hij zijn huis kon tonen en ook even thuis kon zijn om van het festival te genieten. Andere jaren is hij aan het werk. Ik stel hem de vraag hoe vaak hij vrij krijgt want de dagen dat ik in het guesthouse ben, is hij er ook en zelfs van 's morgens 7 tot 9u 's avonds.  Hij vertelt dat hij in hoogseizoen maar 1 dagje in de maand vrij is en soms zelfs maar 1 op 3 maanden. Verschrikkelijk voor een jong getrouwd stel. Hij geeft aan soms echt moe te zijn maar uiteindelijk geen keuze te hebben.  Hij heeft op zijn minst werk en dat is goed. Toch doet me dit pijn, echt niet eerlijk en menselijk om zolang te moeten werken zonder 1 dagje vrij. Ik had al gemerkt dat de baas een klassieke baas is die bepaalt en gericht is op geld en niet echt op het welzijn van zijn mensen en hun talenten. Hij heeft nogthans een tof team van jonge mensen waar je echt iets mee kan. De gids vroeg of ik geen guesthouse wou openen, hij wou alvast bij mij komen werken. Ik zou zeker weten dat ik iemand had met een waardevol talent. Hij kan als geen ander over vogels en dieren praten. En ja dat idee sprak me voor even aan. Ik zou veel meer met lokale mensen samenwerken en lokale producten gebruiken en vooral werken aan het welzijn van mijn personeel en de mensen die komen logeren. Ah ja even dromen kan en wie weet....
Vandaag heb ik mezelf een rustige dag gegund, wat zinvolle dingen lezen en al wat al is geweest even te laten bezinken. Ik voel dat dit nodig is om mezelf niet voorbij te lopen. Nu ik alleen ben heb ik de tijd eens goed naar mezelf te kijken. Ik ben een aantal bijzondere inzichten tegengekomen. Vast niet voor niets. Ik deel ze graag, ze luiden als volgt:

Whenever you want to improve anything in your life,  there's only one place to look: inside you.

We are all responsible for everything that we see in our world. By taking full personal responsibility and then healing the wounded places within ourselves, we can literally heal ourselves and our world.

I am the creator not the victum.

And a very important question:
DO YOU CHOOSE BEING RIGHT OR BEING HAPPY?

En de Hawaîaanse manier van vergeving : ho'oponopono genoemd.
I love you
I'm sorry
Please forgive me
Thank you.

Door dit regelmatig uit te spreken, kan je moeilijke situaties transformeren in nieuwe verbindende energie met elkaar. 💚🙏😊

Nepal is zo anders dan België  en zelfs ook dan India. De mogelijkheden om werk en verder studeren zijn zo beperkt. Mensen hebben vaak niet of net voldoende om in hun basisbehoefte te voorzien. Ik probeer te helpen daar waar mogelijk is en met de middelen die ik ter beschikking heb. Ik wil nog graag een jonge vrouw helpen om een huisje te bouwen, een jonge man om te studeren en een vrouw met een dronken man om wat essentiële spullen voor haar te kopen omdat ze echt niets heeft. Ik kan haar geen geld geven omwille van haar dronken man maar een matras om op te slapen en wat keukenspullen om te koken zouden haar een heel eind vooruit helpen. Na 2 weken wil ik nog naar de bergen aangezien hier de hulpvraag het grootst is. Dus lieve mensen in België of waar dan ook, elke financiële hulp is welkom elke euro maakt een verschil in het leven van de mensen hier.
Purity for India and Nepal  BE08 6528 4644 4213
Alvast bedankt want samen maken we een verschil en kan de wereld weer wat mooier zijn.
Lucia en Rattan

Woensdag 30 maart 2016: Gisteren ben ik een bezoekje gaan brengen aan de gezinnen van het 4de en 5de toilet. Deze keer alleen naar een plek waar ik niet voor 100% de weg weet. Ik kan alleen de namen van de dorpjes en hoop dat ik het dan vind. Ik besluit om met de bromfiets te gaan aangezien het toch 16 km enkel is en een stuk op de gevaarlijke hoofdweg. Net voor ik vertrek lees ik een mail van een goede vriendin die me zegt, Lucia volg 's morgens gewoon de ster net zoals deze van de drie koningen, vertrouw en kijk waar deze je brengt. Een echt Godsgeschenk, net wat ik nodig had. Ja ik volg wat zich aandient en vertrouw dat ik daar geraak waar ik dien te zijn. Ik vertrek om 7u30 omdat ik de grote hitte voor wil zijn. De receptionist van het guesthouse belt voor mij een bromfiets en deze is er na 15 minuten. Het is dezelfde persoon dan vorige keer en dit geeft me al vertrouwen, het komt allemaal goed. Ik leg uit waar ik wil zijn, noem de namen van de twee dorpjes en hij knikt bevestigend. De kok geeft aan dat het eerste dorp zijn thuisplaats is en geeft me de raad om er de tempel te bezoeken. Ok, lijkt leuk, ik volg die ster. En ja de bestuurder brengt me via mooie velden naar de tempel. Een leuke verrassing waar ik mooie foto's kan nemen. Er is zelfs een waterzuiveringssysteem aan de tempel waar het water via waterplanten gezuiverd wordt. Dit had ik hier niet verwacht, een mooi gegeven. En nu naar de plaats waar ik moet zijn en ja ik word geleid naar de juiste plek. Ik vraag de bestuurder om een klein half uurtje op mij te wachten wat hij bevestigd.  Ik vertrouw. Ik bezoek het vierde toilet en ben weer wat teleurgesteld.  Ze hebben hun gat gegraven en de bakstenen zijn nu ook ter plekke maar geen metszand en geen cement. De man des huizes is nergens te bespeuren alleen zijn vrouw en dochter. Ik trek wat foto's zodat ze merken dat ik het goed opvolg en vraag wanneer ze starten. Ik krijg geen duidelijk antwoord wellicht ook door taalgebrek. Ik voel alleen wat klaag en excuses gedrag.  Ik had hier meer initiatief verwacht maar ik laat los. Zolang ze niet meer hebben neergezet, volgt er geen extra ondersteuning. Hier is dit de enige manier om deze mensen in beweging te krijgen, het is de enige taal die ze verstaan. Ik kan me hier alleen maar bij neerleggen en verder het mijn happy zijn niet laten bederven. Ik wens hun klaaggedrag niet over te nemen. Dan op weg naar het vijfde toilet. De bestuurder stond me op te wachten en ja ik vond ook de weg ernaar toe. Opnieuw vroeg ik de bestuurder om een half uurtje te wachten. Ik gaf hem wat geld om thee te gaan drinken. Bij het 5de toilet werd ik super happy. De werkzaamheden van de septische put waren klaar en hier was men al bezig aan de basis van het toilet zelf. Hier wordt er echt gewerkt, ik weet zeker dat na een kleine week, het toilet volledig klaar is. Ook heel vriendelijke dankbare mensen die me een thee aanboden. Dit heb ik mooi aanvaard. De vrouw des huizes was bezig om haar erf te reinigen met klei en koeienuitwerpselen. Voor mij nu niet meer vreemd, het ruikt niet en na afloop is het resultaat echt mooi. Grootmoeder was er ook met de kleindochter op haar arm, super fier en begaan met haar. Mooi om dit gade te slaan. Dit gezin heeft zo een andere energie dan het vorige. Ik leer het verschil heel duidelijk voelen en zien. Hier dien je echt niet met druk te werken,  deze mensen spreken een verstaanbare, begripvolle, dankbare taal. Ja en dit zet zich om in creëren en zetten van stappen. Hier zie je geen slachtoffer gedrag maar het gedrag van een creator die iets in de wereld zet. Alleen op die manier werkt het echt om verandering te creëren.  Het wordt me allemaal zo duidelijk door alleen de twee gezinnen te observeren. Na de thee terug naar mijn bestuurder en ja hij staat er nog. Nu naar de Bazar om nog wat fruit te kopen en wat noedels voor vanmiddag en dan op weg naar het guesthouse.  Ik ben 3u onderweg geweest. Ik vraag wat mijn schuld is en hij verwijst me naar de receptionist. Ik hoor ze onder elkaar onderhandelen maar natuurlijk versta ik niets. Uiteindelijk krijg ik een prijs voorgeschoteld.  Ik ben lang genoeg in Nepal om te weten dat dit echt veel te veel is. Ik blijf rustig en benoem dit. Ik weet dat ik de prijs betaal omwille van mijn blanke huid. Dit is oneerlijk en ik zoek een manier om dit duidelijk te maken. Roepen en tieren is het niet, boos worden ook niet maar dit bedrag betalen ook niet. Dus ik vertel rustig maar met veel zekerheid wat ik voel en met het gegeven dat men mij eerlijk zal behandelen. Ik wens een correcte prijs te betalen, niet meer en niet minder. Ik geef het bedrag wat ik denk dat het waard is, goed betaalt maar eerlijk en kijk in zijn ogen als ik het geef. Hij accepteert op een vriendelijke manier. Ok ik heel blij en best fier op mezelf. Ja dat alleen zijn heeft zijn voordelen, ik leer veel beter in mijn eigen kracht te staan en dat voelt heerlijk. Ik ben zo niet het slachtoffer maar de creator van de wereld die ik wens. Dit wordt me steeds meer duidelijk. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen wereld. Ik heb niet in de hand wat ik tegenkom, maar ik kan altijd kiezen hoe te reageren.
Vanmorgen ben ik met de fiets naar een speciale brug in de buurt gereden. Ik had een plannetje gevraagd (iets zelf getekend) en wist de naam van de brug en ben zo op pad gegaan met de ster voor me, en het vertrouwen dat ik het zal vinden. Ik ben vroeg vertrokken voor het ontbijt om de hitte voor te zijn. Heerlijk om door het landschap van Nepal te fietsen.  Ik kan de schoonheid ervan elke dag meer appreciëren.  Ik ben ook regelmatig afgestapt om wat foto's te nemen. Na een half uur was ik op de plek waar ik moest zijn.  Een speciale ijzeren brug over een rivier die nu droog stond. Je kan via de brug van Nepal naar India rijden. Na het nemen van wat foto's besloot ik deze brug over te steken. Een hele onderneming met de fiets aangezien ze smal is, wiebelt en bergop en af gaat maar fijn om te doen. De brug is 1,5 km lang en ik reed een half uur om deze over te steken met heel wat stoppen om bromfietsers door te laten. Aan de andere kant waren wat winkeltjes en gelukkig ook een fietsmaker.  Mijn achterste band was vrij plat en nu had ik de gelegenheid om deze te laten oppompen. Een super vriendelijke man heeft me gratis bediend. Dan de terugtocht over de brug en eens aangekomen een welverdiende tchai. Ik zet me aan een bankje en al snel komt er een man van het leger goede dag zeggen. Mensen zijn best vriendelijk, ik word niet lastig gevallen. Ik geniet van mijn thee en neem van de gelegenheid gebruik om wat berichtjes van het thuisfront te lezen en te beantwoorden. Altijd leuk om van thuis iets te horen. Dan terug naar huis fietsen om onderweg nog wat foto's te trekken van leuke plekjes. Na een goede 2u was ik weer thuis en bestelde mijn ontbijt. God, het leven kan bij momenten echt heerlijk zijn. Ik ben zo dankbaar voor deze kansen maar zie ook dat ik ze zelf heb gecreëerd. Thuis in de zetel was ik dit alles niet tegengekomen. Dus mensen als ik een goede raad mag geven, volg je dromen en verlangens, het doet je leven en maakt je als mens zo rijk.