Vrijdag 1 april 2016: Ja, ik ga de laatste maand in. Over exact 1 maand vertrekt mijn vliegtuig naar huis. Mijn gedachten gaan af en toe naar thuis maar ik voel, ik ben nog helemaal hier. Ik weet niet wat zich nog allemaal gaat aandienen, ik voel, ik ben nog niet klaar. Gisteren ben ik vroeg opgestaan om naar de stad, Bazar te rijden. Ik wil nog een aantal spulletjes kopen zoals muggen crème en extra slippers. Ik heb de mijne al 3 maanden elke dag aan en dat is voelbaar. Ik zat tijdig klaar voor mijn ontbijt om zo rond half 8 te kunnen vertrekken. In de ochtend is het heerlijk buiten, tegen de middag wordt het al serieus warm, over de 30 graden. Ik had deze keer eitjes besteld met toost. Na een kwartier komen ze me vertellen dat ze naar de markt moeten voor brood. Dit betekent dat ik moet wachten en hier in Nepal weet je nooit hoe lang. Heb dan maar gevraagd dat ze me mogen brengen wat ze hebben. Ei en 1 toostje brood. Ik aanvaard dit en eet het met smaak op. Je kan kiezen om te grommelen, je dik te maken of gewoon aanvaarden en er het beste van maken. Ik wens geen energie te verliezen dus ik aanvaard en geniet en besluit niet verder te wachten op meer maar gewoon te vertrekken. Onderweg kom ik mijn brood tegen, iemand van het guesthouse die met brood terug fietst. Zal voor een volgende keer zijn. Het is heerlijk buiten in de vroege ochtend en ik fiets bewust traag om de koelte te voelen. Nu ik alleen ben voel ik hoe ik veel meer in het nu kan leven, er steeds meer rust in mezelf ontstaat en ik veel meer in mezelf aanwezig ben. Mijn hoofd is veel leger, ik kan sneller observeren wat er zich allemaal afspeelt. Vandaag wil ik mezelf een leuke dag schenken en onderweg ben ik aan het voelen wat dit dan kan zijn. En plots komt er een idee. Ik ga voor mezelf noedels kopen voor de lunch maar ditmaal neem ik ook een grote portie mee voor het personeel van het guesthouse. Ik weet zeker dat ze dit heerlijk gaan vinden en dit idee alleen al maakt me blij. Ja ik ga ze ginder bij thuiskomst verrassen met noedels. Ik kijk hier al naar uit. Eerst ga ik op zoek naar slippers, gemakkelijke maar ze mogen ook iets hebben. Ik heb er echt zin in om hier naar op zoek te gaan. Ik parkeer mijn fiets bij de fietsenmaker waar ik hem kocht en wandel zo door de straten van de Bazar. Ik voel me zoveel zelfzekerder dan in het begin, ik voel geen onrust of onzekerheid alleen vreugde om dit te mogen doen. Ik vind de gepaste slippers, de muggencreme en zelfs nog leuke armbanden voor een schappelijke prijs. Ik ben fier op mezelf. Ik wandel nog over de groentenmarkt, een hele belevenis en besluit dan tchai te gaan drinken op mijn gekende plaats. Ze kennen me al en ik word altijd super vriendelijk ontvangen en krijg een heerlijke tchai. Als laatste ga ik noedels kopen, een halve portie niet pikant voor mij en een hele portie pikant voor de jongens. Ook hier kennen ze me al en zijn ze bijzonder vriendelijk. Ja ik voel me hier steeds meer thuis en met het weinige Hindi dat ik ken, kan ik me verstaanbaar maken. Ik ben blij dat mijn fiets een mandje heeft zodat ik alles gemakkelijk kan transporteren. Ik koop onderweg nog verse druiven die ik later ook kan delen met de jongens. Ook in het guesthouse voel ik me steeds meer thuis en word ik ook aanzien als een van hen. Ze springen regelmatig binnen of komen bij me zitten om een babbel te slaan. Ik ben alleen maar voel me hier helemaal niet alleen. En ja de jongens waren nogal verrast met hun noedels en ik werd uitvoerig bedankt. Samen hebben we genoten van de noedels en het is zo heerlijk om te kunnen delen. Het moet niet veel zijn maar het gebaar op zich geeft zoveel vreugde.
Die dag had ik nog een fijne babbel met de kok. Hij vertelde over zijn thuissituatie en het feit dat hij zijn gezin zo weinig ziet. Hij heeft twee dochters, eentje van 10 en 5 jaar. Hij woont hier 16 km vandaan. Hij kan niet alle dagen naar huis omdat hij geen fiets heeft. Hij slaapt hier in het personeelsgebouw. Na dit gesprek ontstond mijn volgend idee, hmm de fiets waar ik nu mee rijdt, heeft misschien een nieuwe eigenaar gevonden na mijn verblijf hier. Zo lijk ik inderdaad de ster te volgen die me aangeeft waar ik moet zijn of wat er nodig is. Ik krijg de mensen op mijn pad waar ik binnen mijn mogelijkheden een verschil kan maken en dat is fantastisch.
Ik leer hier vooral om rustig te zijn, los te laten en te vertrouwen. Deze morgen weer heel voelbaar. Normaal zou ik naar de meisjes gefietst zijn vandaag maar omwille van een uitnodiging van een Amerikaans gezin in het guesthouse zijn mijn plannen gewijzigd en ga ik vandaag op safari met een gids van hier en een degelijke auto van het gezin zelf. We vertrokken rond half 7 en namen ontbijt mee voor onderweg. De gids was eerst zijn boek vergeten, dan zijn verrekijker en tijdens het ontbijt kwamen we tot de ontdekking dat hij ook de koffie vergeten was. Gewoon accepteren en er het beste van maken. We vonden een fantastische plek om te ontbijten met zicht op een meertje en in aanwezigheid van bijzondere vogels. Koffie of geen koffie, het was genieten. Dan verder op weg, hier en daar kwamen we een pauw tegen, wat aapjes en herten. Niet zoveel dieren maar wel mooie natuur zoals prachtige graslanden. Ik heb mooie plekjes op foto kunnen vereeuwigen. En dan begon plots ons waar avontuur toen onze gids besloot ons door het woud te laten rijden zonder duidelijke weg. Het was vaak manoeuvreren met de auto tussen de bomen heen en dan weer tussen riet een weg banen. We kwamen plots in een Marihuana veld, je houdt het niet voor mogelijk hoe veel en de geur was echt bedwelmend. In België strafbaar en hier ligt het voor het grijpen. Ik vond het een geweldige ervaring. Dan kwamen we aan een mooi meer met in de buurt afdrukken van olifanten poten maar ze waren niet vers. De route die we volgde werd steeds onduidelijker en de auto diende heel wat manoeuvres te maken en bewonderenswaardig bleef de bestuurder steeds kalm. Ik stelde me de vraag of de gids wel wist waar we waren en vroeg hem dit uiteindelijk. Hij vertelde dat hij heel graag deze kant uitging omdat hij er nog nooit geweest was en ook nog nooit een bestuurder had gevonden die hier wou rijden. Het betekende dus dat hij niet wist waar we waren en ik moest hier echt om lachen. In België houdt je dit niet voor mogelijk, hier wordt dit gewoon gedaan. De bestuurder Scott vroeg waarom ik zo moest lachen en ik deed hem het verhaal. Ah zo zei hij, ze hebben nog nooit een zot gevonden die dit wou doen en gelukkig kon hij er ook om lachen. Ondanks niet weten waarheen reden we verder het woud in zonder weg. Het werd steeds erger tot we uiteindelijk op een plek kwamen waar we echt niet verder konden of we moesten het water over. De gids ging nog even op prospectie maar kwam terug met de melding dat er niets anders op zat dan de hele weg weer terug te doen, meer dan een uur terug over haast onberijdbare wegen. Ik kon mijn rust bewaren maar was heel benieuwd hoe Scott, zijn vrouw en dochter zouden reageren want tot nu toe was dit heel positief met steeds behoud van enthousiasme en vrolijkheid. En ja ik heb ontzettend veel bewondering voor het gezin en vooral voor Scott die het gegeven gewoon aanvaardde, rustig bleef en probeerde zijn auto te draaien. Dit verliep niet zonder problemen want op een haar na zat de auto helemaal vast. Door zijn geduld en zorgzaamheid is het hem gelukt en stond de auto weer richting huiswaarts. En zo begonnen we weer aan de hele weg terug, terug door de gras- en rietvelden, door het woud, de Marihuana tot we terug bij de weg uitkwamen. En dan nog een heel stuk terug naar de uitgang in totaal 2 uren rijden voor we de jungle verlieten. Om 2u kwamen we weer in het guesthouse aan, stikkapot maar voldaan van avontuur en voor mij met heel veel respect voor Scott. Ik heb hem dadelijk getrakteerd op een welverdiende halve liter bier wat hij niet afsloeg. Tijdens hij dit dronk heb ik hem verteld wat een prachtige kwaliteit hij heeft, om in zulke omstandigheden, de rust te bewaren en naar niemand verwijten te uiten. Daar kunnen veel mensen van leren. Een prachtig mens is hij. Hij heeft dit compliment dankbaar aanvaard. Onze gids kan maar blij zijn dat hij Scott als bestuurder had.
Nog genoten van een eenvoudige lunch en dan een welverdiende rust. Ik was echt moe en helemaal door elkaar geschut van de woeste trip. Mijn hoofd had letterlijk rust nodig om alles weer op zijn plaats te laten komen. Een anderhalf uur later werd ik wakker met het avontuur in mijn hoofd/hart. Ik heb niet veel dieren gezien maar oh zoveel andere dingen beleefd. Weer een les in geduld, rust en vertrouwen gekregen, in beeld gebracht door Scott. Ik kan alleen maar dankbaar zijn om deze mogelijkheden en lessen die op mijn pad komen. Ja, ik word echt geleid en kom door dit alles steeds meer thuis in mezelf. Ik kijk al uit naar het volgende.....
Zondag 3 april: Ik ben al meer dan 1 week alleen maar helemaal niet eenzaam. Ik ontdek steeds meer de eigen kracht in mezelf, de kracht om mijn eigen leven te creëren en vorm te geven zonder van andere afhankelijk te zijn. Ik ontdek zelfs dat de wereld helemaal niet beangstigend is maar net heel mooi kan zijn met vriendelijke behulpzame mensen, op voorwaarde dat ik zelf zo ook naar de wereld kan kijken. Ik rijd hier rond met mijn veel te kleine fiets in een land waar ik de mensen niet ken en de taal niet spreek maar ik voel me veilig en geborgen in mezelf en weet dat ik geleid word en dat geeft me ontzettend veel vertrouwen en vreugde om stappen in deze wereld te zetten. Ik blijf niet veilig op mijn kamertje zitten of alleen in het guesthouse maar trek met vertrouwen de wereld in. Ik stel me open voor wat er komt en zie dat er ook mooie dingen naar me toe komen. Elke stap geeft me meer moed en vertrouwen om verder te doen. Ik voel me vrij en geliefd en ontzettend dankbaar voor deze lessen. Ik stond er echt niet op te springen om 14 dagen helemaal alleen te zijn, aanvankelijk ontstond er heel wat angst, ga ik dit kunnen, hoe gaat dit gaan, ga ik me niet eenzaam voelen,.....
Maar nu kan ik heel duidelijk zien, het heeft zo moeten zijn. Dankzij heb ik heel wat angst en twijfel kunnen loslaten en kan ik putten uit de kracht die in mij schuilt. Ik voel veel beter wie ik ben en wat in de wereld echt nodig is. Ik voel hoe angst en twijfel je leven zo kan beperken en je helemaal klein houdt. Het dient niemand en ook niet jezelf. Maar ja er is echt moed voor nodig om toch verder te gaan en te vertrouwen dat ondanks de antwoorden wel zullen komen. Maar durven, doen en vertrouwen veranderen jezelf en de wereld om je heen. Alleen op die manier leer je dat je waardevol bent en een verschil in de wereld kan maken ondanks wat anderen hierover denken of doen. Het maakt me steeds minder uit, ik kan het steeds beter loslaten, ik ben wie ik ben en zo toon ik me aan de wereld. Ik schrijf neer wat goed voor mij voelt, ik ga met mensen om op de manier dat ik het ervaar als juist, ook al maak ik nog fouten maar dan leer ik hiervan. Ik wens niemand te veroordelen omdat ik mezelf ook niet wens te veroordelen. Ik wens niemand af te breken omdat ik mezelf ook niet wens af te breken. Ik probeer iedereen te waarderen om wie hij/zij is, los van hoe ze denken omdat ik mezelf ook wens te waarderen. Ja deze afgelopen week heeft een nieuw mens van mij gemaakt, eentje die beter voelt en die ik niet meer kwijt wil. Ik weet zeker dat ik nog moeilijke momenten ga tegenkomen maar ik hoop steeds opnieuw te kunnen putten uit de krachtbron in mezelf die ik steeds meer heb mogen ontdekken.
Gisteren voormiddag ben ik nog een bezoekje gaan brengen aan het gezin met het eerste toilet in Nepal en het gezin met de 6 meisjes. En tot mijn groot genoegen zag ik dat ze ook hier aan de basis van het toilet bezig waren. Het komt vast in orde. De zwangere schoondochter ziet er nog steeds heel gelukkig uit en ik krijg van haar een welgemeende knuffel. In het gezin van de meisjes gaat ook alles prima. Ook hier zijn ze blij me weer te zien en krijg ik een knuffel. Ondanks mijn beperkt Hindi en het beperkt Engels van haar heb ik een fijn gesprek met de tante van de meisjes. Ze is minstens 2u bij me komen zitten en vertelde over haar zoon in Mumbai. Ik zag ook hoe ze tussendoor lief was voor de kinderen van haar schoonzus en de meisjes ook voor haar. De band tussen hen lijkt zachter te zijn en meer verbonden. Ze is ook heel begaan met mij en vraagt of het me allemaal wel lukt zo alleen. Ik krijg tchai aangeboden, koekjes en heerlijke yoghurt met banaan. Daarna vragen ze me voor lunch maar dit heb ik beloofd in het eerste gezin. De oudste dochter is weer naar het ziekenhuis voor haar zieke schoonvader. Ik hoop voor haar dat ze er niet te lang dient te blijven aangezien ze als schoondochter alles voor de schoonvader dient te bekostigen. Zo komt de bouw van haar huisje meer in gevaar. Aangezien ze er niet is kunnen we het niet over haar huisje hebben. Ik hoop dat ze er volgende keer weer is, zoniet dan heeft dit zo moeten zijn en zal er iets anders op mij pad komen. Ik vertrouw erop dat dit wel duidelijk wordt. In het eerste gezin krijg ik een lunch aangeboden van rijst met linzen en shutney. Nu het warm is buiten koelt het eten ook niet echt af en is het echt niet makkelijk om met mijn handen te eten. Ik merk dat zij er geen last van hebben maar mijn vingertoppen zijn aan die hitte niet gewoon. Na de lunch nog even rusten en afkoelen vooraleer ik weer naar huis fiets. Het is inmiddels 2u en meer dan 30 graden. Onderweg laat ik mijn achterste band nog even oppompen en fiets ik naar huis. De wind tijdens het fietsen doet goed maar eens thuis ben ik toe aan een douche en rust. Overdag valt er echt niet te werken, veel te heet. Ik respecteer dit en rust in de namiddag of lees in mijn boek. Rond 5u is het weer wat schappelijk om buiten te komen. Ik ga dan gewoonlijk bij het personeel van het guesthouse zitten, ik noem ze de jongens, om wat te praten. Ik kan hier echt van genieten. Deze keer ging het over geld en de Belgische rupies. Eerst moeten duidelijk maken dat België geen rupies heeft maar euro en dan de waarden ervan uitgelegd. 1 euro is 115 Nepalese rupies. Ik heb hen wat munten laten zien die ze graag als aandenken wensten te houden. Elk 50 cent en ze waren helemaal in de hemel.
Tegen de avond kwam de kok met mij een praatje doen. Hij vroeg me of hij vanavond mijn fiets mocht lenen omdat hij dan naar huis zou kunnen om zijn kinderen nog eens te zien. Hij heeft geen eigen fiets en kan dus niet vaak naar huis. Voor mij geen probleem ik gebruik hem ' s avonds toch niet en hij zou 's morgens om 7 u er weer zijn. Als hij daardoor zijn kinderen kan zien, dan ben ik blij voor hem. Even later komt een van de jongens me vertellen dat hij misschien gaat drinken en niet naar huis. Pfff wat een toestanden soms. Ik blijf in zijn goede bedoelingen geloven, zeg hem wel duidelijk dat hij mij fiets krijgt om naar huis te gaan en niet om te gaan drinken. Hij belooft me dat hij naar huis gaat. 's Morgens rond 7 sta ik op. Ik wil vroeg vertrekken voor het ontbijt naar de Jolenga bridge omdat ik het een fijne route vind om er naar toe te rijden en het een mooie start van de dag is. Ik ga er tchai drinken en mijn ontbijt nemen als ik terug ben.
Vol vertrouwen naar buiten, kijken of mijn fiets er al is. En nee, niets te zien, kok nog niet terug. Ok wachten, meer zit er niet op. Ik blijf geloven dat hij naar huis is gegaan en wel zal opdagen. Ik dien een klein uurtje te wachten, 10 voor 8 komt hij eraan, heel nuchter en inderdaad naar huis geweest. Hij bedankt me voor mijn fiets en vertelt dat zijn dochters heel blij waren hem te zien. Dat hij bijna een uurtje te laat is, is gewoon een feit. Ach ik ben blij dat ik mijn fiets heb, hij zijn dochters weer zag en ik nu weer kan vertrekken. Een uurtje later maar het is zo. Aan de brug had ik een fijn gesprek met een student die toch een beetje Engels spreekt. Daarna mezelf getrakteerd op een tchai en een samosa, iets typische Indische en Nepalees, gefrituurd deeg met groentjes. Dit alles voor 20 rupies, nog geen 20 eurocent. En tijdens mij tchai kwam een policeman naast me zitten die ik vorige keer ook al ontmoet had. Hij nodigde me uit in het politiebureau aan de overkant waar ik een stoel kreeg onder de boom in de schaduw. Het was er heerlijk koel. Al snel was er een tweede politieman die iets meer Engels kon. Ik kreeg wat meer informatie over zijn gezin, waar hij woonde, over zijn kinderen, een leuke sociale babbel. In België kan ik me niet voorstellen dat de politie je uitnodigt op het bureau voor een gezellige babbel. Je kan dit ook helemaal niet vergelijken met België. De taak van de politie hier is heel anders en naar mijn gevoel veel meer relaxed. Het was een leuke morgend met fijne onverwachte verrassingen. Eens thuisgekomen neem ik een verfrissende douche en krijg ik van de kok een heerlijke lunch aangeboden. Zijn manier om het te laat komen weer goed te maken. Ik geniet.
En nog even laten weten dat het tweede toilet in India al een tijdje in gebruik is. Ik heb nog geen foto's omdat ik in Nepal zit maar die komen er later wel aan. Twee van de 5 toiletten zijn in gebruik. Fantastisch voor deze twee gezinnen die nu op een menselijke manier naar het toilet kunnen gaan.
Na 2 dagen geen internet toch mijn verhaal kunnen publiceren. 😉
7 april 2016: Vandaag diende zich iets aan waar ik niets anders kon dan hier gehoor aan te geven. Ik was er mee opgestaan en wist hier moet ik dieper op ingaan. Ik startte met het trekken van een kaart om het voor mezelf duidelijker te maken. Hier volgt het verhaal dat ontstond:
'Zoeken naar de Waarheid zal u brengen tot u ware Zelf en tot God.' Dit is de dagkaart die ik trok. Ja ik zoek naar de waarheid en weet dat ik deze alleen in mezelf kan vinden. Maar soms is dit zo moeilijk. Het is een zoektocht om me steeds meer me met mezelf te verbinden maar het alleen zijn is soms zo moeilijk om dit toe te staan. Je wilt die leegte gewoon niet voelen. Als ik die leegte voel, voel ik angst, angst om dit niet te kunnen invullen en dus projecteer ik dit op de ander door de ander onder druk te zetten om tijd met mij te spenderen. Ik zie hoe ik bij angst anderen letterlijk onder druk zet, vooral die mensen waar ik van houd. Ik denk ze nodig te hebben om mij eigen leegte in te vullen en ik zie dat ik letterlijk beslag op hen leg. Ik stel verwachtingen en eisen omwille van leegte in mezelf. Ik zie zo mijn eigen onafhankelijkheid en tegelijk mijn eigen afhankelijkheid. Het wordt me hier in Nepal heel erg in beeld gebracht. Het moment dat ik wist dat ik lang alleen moest zijn, ontstond de angst. Maar wat is die angst dan, wat wil me deze zeggen hoe kan ik deze loslaten? De angst om alleen te zijn en mijn eigen leven niet in handen te nemen, mijn eigen verantwoordelijkheid, de angst om het niet te kunnen, niet goed genoeg te zijn. Maar ik zie dat hoe erg ik ook projecteer, ik de angst niet kan ontlopen. Het komt steeds opnieuw terug. Afgelopen 2 weken is me dit heel duidelijk geworden omdat ik nu niemand had om te projecteren, ik heb geen andere keuze dan naar die angst te kijken en ze te voelen. Ze is steeds aanwezig in een vorm van onrust. En dan de dag van mijn verjaardag waarop communicatie met de buitenwereld ook onmogelijk gemaakt wordt omwille van uitvallen van internet. Ik word helemaal in dit stuk gezet en kan het dus niet ontwijken.
Rustig blijven en vertrouwen is wat me afgelopen dagen getoond werd. En ja ook verbinding maken met de kracht in mezelf dat ik veel meer aankan dan ik denk en eigen verantwoordelijkheid draag voor mijn leven. Ik heb het recht niet om andere mensen onder druk te zetten of van hen te verwachten dat ze mijn leven invullen. Ik kan natuurlijk mijn leven met iemand delen maar dit is iets anders dan hem of haar echt nodig hebben uit angst dat ik anders niet kan leven. Dan zie ik, ga je claimen en de ander als bezit op eisen maar tegelijk zie ik dat je zelf ook niet vrij bent want de onrust is er steeds van de aanwezige angst om je eigen weg niet te vinden. De ander gaat nooit die onrust kunnen wegnemen en voelt zelf ook onrust omdat hij of zij niet vrij kan zijn.
Ja het gaat om vrij zijn in je hart, blij zijn om wie je bent en om wat je kan. Geloven in je kwaliteiten en vertrouwen op een grotere kracht in jezelf die je de weg wijst. Geloven dat moeilijke situaties zoals alleen zijn een reden hebben om als mens te groeien, om een beter mens te worden. Dit toestaan, je overgeven aan het alleen zijn en niets van een ander eisen of verwachten is een zeer moeilijke stap maar de eerste die er moet genomen worden om verandering te creëren in jezelf en als gevolg daarvan ook in je omgeving. Ik heb mijn angst regelrecht in de ogen gekeken. Ik heb gezien wat angst met me doet, hoe ik mensen vanuit angst haast ga manipuleren om maar niet mijn leegte te moeten voelen of mijn eigen verantwoordelijkheid te moeten nemen voor de invulling van mijn eigen leven. Het zit vaak in kleine dingen zoals aandacht vragen door zagen en klagen, eisen, verwachtingen, invullen wat een ander moet doen, maar ook door ziekte en claimgedrag. Een mens kan heel ver gaan om zijn eigen leegte niet te moeten voelen. Vandaag is dit me heel goed in beeld gebracht, ik ben met dit gevoel opgestaan. Ik wens niet meer te manipuleren, te eisen, onder druk te zetten of wat dan ook. Ik bied oprecht mijn excuses aan aan al de mensen die mijn leegte diende in te vullen. Ik weet nu heel duidelijk dat niemand dit kan omdat het mijn totale eigen verantwoordelijkheid is. Alleen op die manier kan mijn hart echt vrij zij . Alleen door de totale verantwoordelijkheid van mijn eigen leven op te nemen en niemand anders daar de schuld van te geven of wat dan ook, alleen zo ben ik vrij maar ook een beter mens. Als ik mijn eigen leven leid, mijn eigen verantwoordelijkheid neem laat ik ook andere mensen vrij. Ik weet wat het met je doet als je gaat claimen of onder druk zetten of wat dan ook. Het zal altijd voor onrust zorgen en je hart kan nooit vrij zijn. Bij deze vergeef ik mezelf van elke claim of druk die ik bij andere heb gelegd en vergeef ik al de anderen die mij hebben benut om hun leven in te vullen. Ik Lucia probeer vanaf nu een vrij mens te zijn, vrij van claim en verwachtingen door dit niet meer bij andere te doen en andere ook niet meer toe te staan dit bij mij te doen. Ik ben me bewust van dit proces, wens hier mijn eigen verantwoordelijkheid in te nemen en mijn oude patronen los te laten. Ik laat me leiden door de kracht van de liefde en het vertrouwen in het goede van mezelf. Het zal nog oefenen worden en vast maak ik nog fouten maar mijn intentie is duidelijk, ik wil een vrij mens zijn die verantwoordelijkheid neemt voor eigen leven.
Ja ik vind de waarheid in mezelf en het brengt me dichter bij God want door mijn oude patronen los te laten word ik een beetje beter mens. Dit is niet alleen voor mij zo maar voor ieder ander mens die naar zichzelf durft te kijken om daar verandering te creëren. Ja het vergt moed en vertrouwen en ik ben er helemaal voor naar India en Nepal gereisd maar dit is zeker niet voor iedereen nodig aangezien je de antwoorden vind in jezelf. Veranderen van omgeving, uit vaste patronen en structuren stappen kan alleen helpen om je eigen vastzittende patronen te zien.
Ik wens angst mijn leven niet meer te laten bepalen, door angst zet ik geen stappen en zet ik mijn verlangens en creativiteit op slot. Angst zet jezelf in een gevangenis, maakt je somber depressief en maakt je tot slaaf. Het breekt al je mooie en goede kwaliteiten af. Tot op heden ben ik zo blij met mijn keuze om naar India en Nepal te gaan. Het was een verlangen dat al langer klaar lag maar waar angst en onzekerheid altijd een stokje voor staken. Angst voor de wereld was maar een spiegel voor de angst om mezelf met mijn eigen kwaliteiten te laten zien en in de wereld te zetten. Ik heb zovaak angst rond me heen gezien, gezien hoe dit mensen bevriest. Het was de spiegel van de angst in mezelf wat me tevens deed bevriezen. Ik merk dat nu ik dit grotendeels heb losgelaten en met veel meer vertrouwen in de wereld sta, de wereld om me heen veel mooier is en ik vriendelijke mensen tegen kom, leuke verrassingen krijg als ik de wereld in stap met het vertrouwen dat deze goed is. Ik was vanmorgen naar de brug gereden om er in de buurt wat stilte op te zoeken om al schrijvend naar mezelf te kijken. Ik was op een steen gaan zitten met zicht op de brug om zo te denken, te voelen en te schrijven. Schrijven is voor mij een goede manier om naar mezelf te kijken en in contact te komen met de informatie in mezelf. Ik was nog maar even aan het schrijven als een vriendelijke man me aansprak en zegt dat ik bij hem mag zitten een beetje verderop omdat ik dan op een stoel kan zitten in de schaduw. Ik heb dit aanbod met dank aanvaard. Ik had er een mooie plek met een fantastisch zicht op de brug en bovenal was het er heel rustig, net wat ik nodig had. Ja die brug als symbool van de verbinding van de binnenkant met de buitenkant, mijn eigen wereld en de buitenwereld. Hoe verandering in je zelf, je eigen wereld, de buitenwereld mee verandert. Het bange wezen dat ik ooit was, is veranderd in een veel meer zelfzekere vrouw die weet dat alles een reden heeft, die weet dat verandering alleen in jezelf ontstaat en die weet dat je verantwoordelijk bent voor eigen leven en niet voor dat van anderen, die weet dat als je vertrouwt je wordt geleid door een grotere kracht die je de weg wijst. Ik ben niet afhankelijk van andere mensen en zeker niet van hun goedkeuring. Ik ben wie ik ben, opzoek naar mijn ware zelf, en alleen ik kan die weg voor mezelf gaan, alleen ik kan geloven in mijn kwaliteiten en mijn schoonheid. Ik alleen kan mijn ware zelf vinden. Als ik liefde voel voor wie ik ben, als ik mezelf weet te waarderen alleen dan ben ik een vrij mens en kan ik ook andere vrij laten en lief hebben. Het is een proces dat mijn hele leven verder gaat, maar het is helemaal ok. Het is de grote zoektocht naar mezelf, naar God in mezelf want alleen daar kan je God vinden en zo ook zien en herkennen in de buitenwereld. Zo wordt buiten en binnen gelijk en zie je dat we allemaal gelijk zijn en met elkaar verbonden. Iedereen is opzoek naar liefde en geluk, iedereen wenst zijn weg te gaan, gerespecteerd te worden en gewaardeerd. Het start alleen in onszelf voor we het aan anderen kunnen geven. Het proces is geen gemakkelijke weg maar als je deze gaat en steeds meer jezelf leert kennen, geeft het ontzettend veel vreugde en wil je nooit meer voor minder gaan. Dan ontstaat alleen maar dankbaarheid voor het leven, voor alles wat op je pad komt en vooral voor de mensen om je heen omdat je via hen, jezelf kan leren ontdekken. In het delen met mensen ontstaat de grootste vreugde. Amen
Terwijl ik na een heerlijke tchai en samosa weer naar huis fiets rijd ik langst grote graanvelden waar de vrouwen het graan met de hand aan het afdoen zijn. Ik kijk er met veel vreugde naartoe. Het is zo symbolisch voor wat ik nu voel. Als je een heel jaar intens zorg hebt besteed aan een graantje dat is kunnen groeien, dan kan je uiteindelijk oogsten en genieten van dat wat je verdiend hebt. En zo laat de buitenkant het proces van het leven zien als je ervoor open staat en ernaar kan kijken.
Voor het eerst in mijn leven voel ik zoveel liefde voor mezelf dat het me diep raakt. De tranen rollen over mijn wangen terwijl ik fiets. Het gebeurt, ik kan het niet tegenhouden. Het zijn tranen van immens geluk dat ik een verloren stukje van mezelf weer gevonden heb. Ik voel mijn hart warm worden van dankbaarheid. Ik ben echt een goed mens.
En die dag kom ik volgende toepasselijk tekst tegen die ik helemaal herken:
IK WIL VAN JE HOUDEN
ZONDER ME AAN JE VAST TE KLAMPEN
JE WAARDEREN
ZONDER JE TE BEOORDELEN
MET JE SAMENGAAN
ZONDER JE TE BEPERKEN
VAN JE VRAGEN
ZONDER TE EISEN
VAN JE WEGGAAN
ZONDER JE TE VERLATEN
JE KRITIEK GEVEN
ZONDER JE TE BESCHULDIGEN
JE HELPEN
ZONDER JE TE BELEDIGEN
WIL JIJ ME ZO OOK ONTMOETEN?
Die dag had ik nog een fijne babbel met de kok. Hij vertelde over zijn thuissituatie en het feit dat hij zijn gezin zo weinig ziet. Hij heeft twee dochters, eentje van 10 en 5 jaar. Hij woont hier 16 km vandaan. Hij kan niet alle dagen naar huis omdat hij geen fiets heeft. Hij slaapt hier in het personeelsgebouw. Na dit gesprek ontstond mijn volgend idee, hmm de fiets waar ik nu mee rijdt, heeft misschien een nieuwe eigenaar gevonden na mijn verblijf hier. Zo lijk ik inderdaad de ster te volgen die me aangeeft waar ik moet zijn of wat er nodig is. Ik krijg de mensen op mijn pad waar ik binnen mijn mogelijkheden een verschil kan maken en dat is fantastisch.
Ik leer hier vooral om rustig te zijn, los te laten en te vertrouwen. Deze morgen weer heel voelbaar. Normaal zou ik naar de meisjes gefietst zijn vandaag maar omwille van een uitnodiging van een Amerikaans gezin in het guesthouse zijn mijn plannen gewijzigd en ga ik vandaag op safari met een gids van hier en een degelijke auto van het gezin zelf. We vertrokken rond half 7 en namen ontbijt mee voor onderweg. De gids was eerst zijn boek vergeten, dan zijn verrekijker en tijdens het ontbijt kwamen we tot de ontdekking dat hij ook de koffie vergeten was. Gewoon accepteren en er het beste van maken. We vonden een fantastische plek om te ontbijten met zicht op een meertje en in aanwezigheid van bijzondere vogels. Koffie of geen koffie, het was genieten. Dan verder op weg, hier en daar kwamen we een pauw tegen, wat aapjes en herten. Niet zoveel dieren maar wel mooie natuur zoals prachtige graslanden. Ik heb mooie plekjes op foto kunnen vereeuwigen. En dan begon plots ons waar avontuur toen onze gids besloot ons door het woud te laten rijden zonder duidelijke weg. Het was vaak manoeuvreren met de auto tussen de bomen heen en dan weer tussen riet een weg banen. We kwamen plots in een Marihuana veld, je houdt het niet voor mogelijk hoe veel en de geur was echt bedwelmend. In België strafbaar en hier ligt het voor het grijpen. Ik vond het een geweldige ervaring. Dan kwamen we aan een mooi meer met in de buurt afdrukken van olifanten poten maar ze waren niet vers. De route die we volgde werd steeds onduidelijker en de auto diende heel wat manoeuvres te maken en bewonderenswaardig bleef de bestuurder steeds kalm. Ik stelde me de vraag of de gids wel wist waar we waren en vroeg hem dit uiteindelijk. Hij vertelde dat hij heel graag deze kant uitging omdat hij er nog nooit geweest was en ook nog nooit een bestuurder had gevonden die hier wou rijden. Het betekende dus dat hij niet wist waar we waren en ik moest hier echt om lachen. In België houdt je dit niet voor mogelijk, hier wordt dit gewoon gedaan. De bestuurder Scott vroeg waarom ik zo moest lachen en ik deed hem het verhaal. Ah zo zei hij, ze hebben nog nooit een zot gevonden die dit wou doen en gelukkig kon hij er ook om lachen. Ondanks niet weten waarheen reden we verder het woud in zonder weg. Het werd steeds erger tot we uiteindelijk op een plek kwamen waar we echt niet verder konden of we moesten het water over. De gids ging nog even op prospectie maar kwam terug met de melding dat er niets anders op zat dan de hele weg weer terug te doen, meer dan een uur terug over haast onberijdbare wegen. Ik kon mijn rust bewaren maar was heel benieuwd hoe Scott, zijn vrouw en dochter zouden reageren want tot nu toe was dit heel positief met steeds behoud van enthousiasme en vrolijkheid. En ja ik heb ontzettend veel bewondering voor het gezin en vooral voor Scott die het gegeven gewoon aanvaardde, rustig bleef en probeerde zijn auto te draaien. Dit verliep niet zonder problemen want op een haar na zat de auto helemaal vast. Door zijn geduld en zorgzaamheid is het hem gelukt en stond de auto weer richting huiswaarts. En zo begonnen we weer aan de hele weg terug, terug door de gras- en rietvelden, door het woud, de Marihuana tot we terug bij de weg uitkwamen. En dan nog een heel stuk terug naar de uitgang in totaal 2 uren rijden voor we de jungle verlieten. Om 2u kwamen we weer in het guesthouse aan, stikkapot maar voldaan van avontuur en voor mij met heel veel respect voor Scott. Ik heb hem dadelijk getrakteerd op een welverdiende halve liter bier wat hij niet afsloeg. Tijdens hij dit dronk heb ik hem verteld wat een prachtige kwaliteit hij heeft, om in zulke omstandigheden, de rust te bewaren en naar niemand verwijten te uiten. Daar kunnen veel mensen van leren. Een prachtig mens is hij. Hij heeft dit compliment dankbaar aanvaard. Onze gids kan maar blij zijn dat hij Scott als bestuurder had.
Nog genoten van een eenvoudige lunch en dan een welverdiende rust. Ik was echt moe en helemaal door elkaar geschut van de woeste trip. Mijn hoofd had letterlijk rust nodig om alles weer op zijn plaats te laten komen. Een anderhalf uur later werd ik wakker met het avontuur in mijn hoofd/hart. Ik heb niet veel dieren gezien maar oh zoveel andere dingen beleefd. Weer een les in geduld, rust en vertrouwen gekregen, in beeld gebracht door Scott. Ik kan alleen maar dankbaar zijn om deze mogelijkheden en lessen die op mijn pad komen. Ja, ik word echt geleid en kom door dit alles steeds meer thuis in mezelf. Ik kijk al uit naar het volgende.....
Zondag 3 april: Ik ben al meer dan 1 week alleen maar helemaal niet eenzaam. Ik ontdek steeds meer de eigen kracht in mezelf, de kracht om mijn eigen leven te creëren en vorm te geven zonder van andere afhankelijk te zijn. Ik ontdek zelfs dat de wereld helemaal niet beangstigend is maar net heel mooi kan zijn met vriendelijke behulpzame mensen, op voorwaarde dat ik zelf zo ook naar de wereld kan kijken. Ik rijd hier rond met mijn veel te kleine fiets in een land waar ik de mensen niet ken en de taal niet spreek maar ik voel me veilig en geborgen in mezelf en weet dat ik geleid word en dat geeft me ontzettend veel vertrouwen en vreugde om stappen in deze wereld te zetten. Ik blijf niet veilig op mijn kamertje zitten of alleen in het guesthouse maar trek met vertrouwen de wereld in. Ik stel me open voor wat er komt en zie dat er ook mooie dingen naar me toe komen. Elke stap geeft me meer moed en vertrouwen om verder te doen. Ik voel me vrij en geliefd en ontzettend dankbaar voor deze lessen. Ik stond er echt niet op te springen om 14 dagen helemaal alleen te zijn, aanvankelijk ontstond er heel wat angst, ga ik dit kunnen, hoe gaat dit gaan, ga ik me niet eenzaam voelen,.....
Maar nu kan ik heel duidelijk zien, het heeft zo moeten zijn. Dankzij heb ik heel wat angst en twijfel kunnen loslaten en kan ik putten uit de kracht die in mij schuilt. Ik voel veel beter wie ik ben en wat in de wereld echt nodig is. Ik voel hoe angst en twijfel je leven zo kan beperken en je helemaal klein houdt. Het dient niemand en ook niet jezelf. Maar ja er is echt moed voor nodig om toch verder te gaan en te vertrouwen dat ondanks de antwoorden wel zullen komen. Maar durven, doen en vertrouwen veranderen jezelf en de wereld om je heen. Alleen op die manier leer je dat je waardevol bent en een verschil in de wereld kan maken ondanks wat anderen hierover denken of doen. Het maakt me steeds minder uit, ik kan het steeds beter loslaten, ik ben wie ik ben en zo toon ik me aan de wereld. Ik schrijf neer wat goed voor mij voelt, ik ga met mensen om op de manier dat ik het ervaar als juist, ook al maak ik nog fouten maar dan leer ik hiervan. Ik wens niemand te veroordelen omdat ik mezelf ook niet wens te veroordelen. Ik wens niemand af te breken omdat ik mezelf ook niet wens af te breken. Ik probeer iedereen te waarderen om wie hij/zij is, los van hoe ze denken omdat ik mezelf ook wens te waarderen. Ja deze afgelopen week heeft een nieuw mens van mij gemaakt, eentje die beter voelt en die ik niet meer kwijt wil. Ik weet zeker dat ik nog moeilijke momenten ga tegenkomen maar ik hoop steeds opnieuw te kunnen putten uit de krachtbron in mezelf die ik steeds meer heb mogen ontdekken.
Gisteren voormiddag ben ik nog een bezoekje gaan brengen aan het gezin met het eerste toilet in Nepal en het gezin met de 6 meisjes. En tot mijn groot genoegen zag ik dat ze ook hier aan de basis van het toilet bezig waren. Het komt vast in orde. De zwangere schoondochter ziet er nog steeds heel gelukkig uit en ik krijg van haar een welgemeende knuffel. In het gezin van de meisjes gaat ook alles prima. Ook hier zijn ze blij me weer te zien en krijg ik een knuffel. Ondanks mijn beperkt Hindi en het beperkt Engels van haar heb ik een fijn gesprek met de tante van de meisjes. Ze is minstens 2u bij me komen zitten en vertelde over haar zoon in Mumbai. Ik zag ook hoe ze tussendoor lief was voor de kinderen van haar schoonzus en de meisjes ook voor haar. De band tussen hen lijkt zachter te zijn en meer verbonden. Ze is ook heel begaan met mij en vraagt of het me allemaal wel lukt zo alleen. Ik krijg tchai aangeboden, koekjes en heerlijke yoghurt met banaan. Daarna vragen ze me voor lunch maar dit heb ik beloofd in het eerste gezin. De oudste dochter is weer naar het ziekenhuis voor haar zieke schoonvader. Ik hoop voor haar dat ze er niet te lang dient te blijven aangezien ze als schoondochter alles voor de schoonvader dient te bekostigen. Zo komt de bouw van haar huisje meer in gevaar. Aangezien ze er niet is kunnen we het niet over haar huisje hebben. Ik hoop dat ze er volgende keer weer is, zoniet dan heeft dit zo moeten zijn en zal er iets anders op mij pad komen. Ik vertrouw erop dat dit wel duidelijk wordt. In het eerste gezin krijg ik een lunch aangeboden van rijst met linzen en shutney. Nu het warm is buiten koelt het eten ook niet echt af en is het echt niet makkelijk om met mijn handen te eten. Ik merk dat zij er geen last van hebben maar mijn vingertoppen zijn aan die hitte niet gewoon. Na de lunch nog even rusten en afkoelen vooraleer ik weer naar huis fiets. Het is inmiddels 2u en meer dan 30 graden. Onderweg laat ik mijn achterste band nog even oppompen en fiets ik naar huis. De wind tijdens het fietsen doet goed maar eens thuis ben ik toe aan een douche en rust. Overdag valt er echt niet te werken, veel te heet. Ik respecteer dit en rust in de namiddag of lees in mijn boek. Rond 5u is het weer wat schappelijk om buiten te komen. Ik ga dan gewoonlijk bij het personeel van het guesthouse zitten, ik noem ze de jongens, om wat te praten. Ik kan hier echt van genieten. Deze keer ging het over geld en de Belgische rupies. Eerst moeten duidelijk maken dat België geen rupies heeft maar euro en dan de waarden ervan uitgelegd. 1 euro is 115 Nepalese rupies. Ik heb hen wat munten laten zien die ze graag als aandenken wensten te houden. Elk 50 cent en ze waren helemaal in de hemel.
Tegen de avond kwam de kok met mij een praatje doen. Hij vroeg me of hij vanavond mijn fiets mocht lenen omdat hij dan naar huis zou kunnen om zijn kinderen nog eens te zien. Hij heeft geen eigen fiets en kan dus niet vaak naar huis. Voor mij geen probleem ik gebruik hem ' s avonds toch niet en hij zou 's morgens om 7 u er weer zijn. Als hij daardoor zijn kinderen kan zien, dan ben ik blij voor hem. Even later komt een van de jongens me vertellen dat hij misschien gaat drinken en niet naar huis. Pfff wat een toestanden soms. Ik blijf in zijn goede bedoelingen geloven, zeg hem wel duidelijk dat hij mij fiets krijgt om naar huis te gaan en niet om te gaan drinken. Hij belooft me dat hij naar huis gaat. 's Morgens rond 7 sta ik op. Ik wil vroeg vertrekken voor het ontbijt naar de Jolenga bridge omdat ik het een fijne route vind om er naar toe te rijden en het een mooie start van de dag is. Ik ga er tchai drinken en mijn ontbijt nemen als ik terug ben.
Vol vertrouwen naar buiten, kijken of mijn fiets er al is. En nee, niets te zien, kok nog niet terug. Ok wachten, meer zit er niet op. Ik blijf geloven dat hij naar huis is gegaan en wel zal opdagen. Ik dien een klein uurtje te wachten, 10 voor 8 komt hij eraan, heel nuchter en inderdaad naar huis geweest. Hij bedankt me voor mijn fiets en vertelt dat zijn dochters heel blij waren hem te zien. Dat hij bijna een uurtje te laat is, is gewoon een feit. Ach ik ben blij dat ik mijn fiets heb, hij zijn dochters weer zag en ik nu weer kan vertrekken. Een uurtje later maar het is zo. Aan de brug had ik een fijn gesprek met een student die toch een beetje Engels spreekt. Daarna mezelf getrakteerd op een tchai en een samosa, iets typische Indische en Nepalees, gefrituurd deeg met groentjes. Dit alles voor 20 rupies, nog geen 20 eurocent. En tijdens mij tchai kwam een policeman naast me zitten die ik vorige keer ook al ontmoet had. Hij nodigde me uit in het politiebureau aan de overkant waar ik een stoel kreeg onder de boom in de schaduw. Het was er heerlijk koel. Al snel was er een tweede politieman die iets meer Engels kon. Ik kreeg wat meer informatie over zijn gezin, waar hij woonde, over zijn kinderen, een leuke sociale babbel. In België kan ik me niet voorstellen dat de politie je uitnodigt op het bureau voor een gezellige babbel. Je kan dit ook helemaal niet vergelijken met België. De taak van de politie hier is heel anders en naar mijn gevoel veel meer relaxed. Het was een leuke morgend met fijne onverwachte verrassingen. Eens thuisgekomen neem ik een verfrissende douche en krijg ik van de kok een heerlijke lunch aangeboden. Zijn manier om het te laat komen weer goed te maken. Ik geniet.
En nog even laten weten dat het tweede toilet in India al een tijdje in gebruik is. Ik heb nog geen foto's omdat ik in Nepal zit maar die komen er later wel aan. Twee van de 5 toiletten zijn in gebruik. Fantastisch voor deze twee gezinnen die nu op een menselijke manier naar het toilet kunnen gaan.
Na 2 dagen geen internet toch mijn verhaal kunnen publiceren. 😉
5 april 2016: Gisteren ben ik het 4de en 5de toilet gaan bezoeken. Ik had het idee om de Mumbai man, onkel van de 6 meisjes, te vragen vervoer te regelen en me te begeleiden tijdens de bezoeken.Dan kon ik met mijn fiets naar de Bazaar rijden en hem in de stad op zijn werk opzoeken. Mumbai man was aanwezig toen ik hem op zijn werk bezocht. Hij was blij me te zien en vroeg wat ik vandaag wou doen. Ik vertelde hem van mijn plannen en de vraag naar hem voor hulp. Zijn houding was eerder gereserveerd wat ik niet direct had verwacht. Hij ontwijkte mijn vraag. Na over koetjes en kalfjes te hebben gesproken stelde ik mijn vraag opnieuw aangezien ik graag een bezoek wou brengen aan de gezinnen van de 2 toiletten. Weer geen duidelijk antwoord wat het voor mij uiteindelijk wel duidelijk maakte. Hij wou me niet helpen. Ok zijn goed recht en dus ging ik verder. Ik zag hem nog even twijfelen maar uiteindelijk liet hij me gewoon gaan. Dus Lucia op zoek naar een andere manier die misschien beter is. Ik trek mijn stoute schoenen aan en ga naar de winkel waar ik mijn fiets kocht, een super vriendelijke man. Ik vraag hem of hij vervoer voor me wil regelen naar de twee dorpjes, Sisaya en Soeda. Hij spreekt direct een man aan om een bromfiets voor me te regelen, geweldig ik heb een oplossing. Nu alleen wachten tot de bromfiets verschijnt en na 15 minuten is dit een feit. De eigenaar van de fietsenwinkel legt de bromfiets bestuurder uit in welke dorpje ik moet zijn en zo vertrekken we, ik achterop een bromfiets van een voor mij totaal vreemde man. Hij rijdt op een andere manier naar de hoofdweg maar ik heb vertrouwen, het komt goed. Op de hoofdweg rijdt hij naar links terwijl ik rechts moet zijn. Ik blijf nog rustig maar mijn alarmsysteem staat op alert. Waar gaat hij in Godsnaam naar toe? Een 50m verder rijdt hij een benzinestation binnen. Oef, dat was de reden dat hij naar links reed. Ongelooflijk hoe een mens van 1 op andere seconde van rust naar hoog alert kan gaan. Niets aan de hand, gewoon vertrouwen. Een volle tank en weer op pad. Onderweg begint hij te praten en tot mijn grote vreugde kent hij een beetje Engels in combinatie met mijn beetje Hindi ontstond er een gesprek. Hij had een diploma boekhouder maar geen werk als boekhouder. Hij had dit een tijdje gedaan maar zijn salaris was veel te laag. Hij verdiende meer door met zijn bromfiets taxivervoer te doen. Terwijl we aan het praten waren hadden we geen van beide de weg gevolgd met als gevolg dat we te ver waren. Het was even zoeken voor ik de juiste afslag herkende maar uiteindelijk is dit gelukt. Ik vraag de man een 20 tal minuten op mij te wachten wat hij ook doet.
Het vierde toilet stond gelukkig al een stukje verder in aanbouw dan toen ik er laatst was. De septische put is klaar en de fundering van het toilet was uitgegraven. De zoon kwam er ook bij en aan zijn houding voelde ik dat hij iets wou vragen. Ik had het snel door, er diende nog wat aangekocht te worden om verder te werken, er was nood aan wat extra geld. Aangezien er goede vorderingen in de werkzaamheden zijn is het voor mij geen probleem om wat extra te geven. Ja ik vertrek hier met een beter gevoel dan vorige keer. Ook dit toilet geraakt af. Op weg naar toilet 5. Hier stuiten we op een weg versperring en geraken we op eerste zicht niet ter plekke. Een man komt naar me toe en vraagt waar ik moet zijn en wat ik kom doen. Zijn toon bevalt me al helemaal niet. Ik antwoord dat ik in de buurt van de tempel moet zijn. Ik wens hem helemaal niet te vertellen waar ik moet zijn. Hij vraagt wie me er naar toe gestuurd heeft en wat ik daar ga doen, erg dominant maar ik laat me door hem niet uit mijn lood slaan. Ik voel mijn eigen kracht en geef aan hem niets te willen vertellen. Hij blijft even aandringen maar ik blijf bij mijn punt. Een beetje geïrriteerd geeft hij aan dat de weg gesloten is en ik dus niet verder kan. Gelukkig is er een klein padje achter de huizen dat we kunnen volgen en zo geraak ik toch op mijn bestemming. Ja vanuit geloof in eigen kracht bereik ik veel meer dan ik dacht. Ik ben best fier op
mezelf dat ik me door hem niet heb laten intimideren. Het 5de toilet stond al helemaal recht alleen het dak, het toilet zelf en de deur dienen nog geplaatst te worden. Na een kleine week is dit toilet gebruiksklaar. Alleen de kinderen waren thuis aangezien de ouders het graan zijn gaan afdoen. Op dit moment gebeurt dit op grote schaal in zowel in Nepal als India. Onderweg terug naar de bromfiets bestuurder riep de vrouw des huizes van een graanveld in de verte. Ik riep terug dat ik binnenkort wel weer langskom en nu verder moet omwille van de wachtende bromfiets.
Dan terug naar de Bazaar, wat ik wenste te bezoeken is me gelukt. Bijna aan de Bazaar begon de bestuurder over de prijs. Ik vertelde dat ik een eerlijke prijs wens voor mijn rit en niet het dubbele of zelfs 4 dubbele van wat andere betalen. Ik ben maar een gewone vrouw net als al de andere die ook moet werken voor haar geld. Ik ben helemaal geen rijke vrouw wat ze hier aan blanke mensen koppelen. Eens aangekomen stapt de bestuurder met mij naar de eigenaar van de fietsenwinkel om over de prijs te onderhanden. Daar gaan we weer dacht ik maar ook nu was ik heel zeker wat ik hem zou betalen omdat ik wist hoeveel een eerlijke prijs was. Ik was benieuwd wat hij zou vragen. Hij vroeg me 4 keer meer. Ik bleef rustig maar ook heel duidelijk. Ik ben maar 1,5 u met hem weggeweest en weet dat de prijs hiervoor 1 vierde bedraagt van wat hij vraagt. Ik geef hem het juiste bedrag en geef aan dat zelfs dit al goed betaald is. Hij probeert nog even om meer te krijgen maar ik ga niet van mijn standpunt. De eigenaar van de fietsenwinkel geeft toe dat dit een eerlijke prijs is. Zo stopt de vraag naar meer en krijg ik zelfs zijn telefoonnummer voor een volgende keer. Ik leer dat vriendelijk blijven, gaan voor eerlijkheid en niet over je grens heen laten gaan er net voor zorgen dat ze je meer gaan respecteren. Ik geef mezelf een pluim en ben echt blij met wie dat ik ben. Voor mij al meer dan een geslaagde dag. De rest van de dag is het rusten, wat lezen, praten met de mensen hier en puffen. Het wordt hier echt heel warm. Einde april gaan we naar de 40 graden en zelfs meer.
Vanmorgen ben ik met een dubbel gevoel opgestaan, enerzijds wat lastig omwille van het kabaal van een groep meisjes dat is blijven overnachten en wat mijn nachtrust goed verstoord heeft maar anderzijds blij, ik ben vandaag jarig. Ik zet het lastige gevoel uit mijn hoofd en kies voor vreugde. Ik ben wel alleen op mijn verjaardag maar ik ga niet zielig doen, ik maak er een leuke dag van. Ik sta op en ga naar de markt om wat drank te kopen om de jongens hier te trakteren. Daarna vraag ik een heerlijk ontbijt en neem ik daarna een uitgebreide douche. Tijdens het ontbijt vertellen de jongens dat ze voor mij een party willen bouwen. Super. Ik geef aan dat ik al wat drank gekocht heb, ik geef ze nog wat extra geld om wat lekkers te kopen voor vanavond. Ze gaan ook op zoek naar toffe muziek, dus yheee het wordt een echt feestje. Ik ben super blij met deze verrassing. Ik krijg ook een heerlijke lunch en het avondeten gaat vast ook geweldig zijn. Ik kijk er naar uit. De enige tegenvaller vandaag is dat het internet niet werkt en ik dus geen contact heb met het thuisfront. Het is nu al 5u namiddag en ik heb van heel mijn thuisfront nog niets gehoord. Ik hoop dat straks het internet werkt, dan is dit de kerst op de taart.
Maar helaas heel de dag geen internet. Ik geef toe het heeft een tijdje voor irritatie gezorgd. Geen enkel bericht, geen Facebook of telefoontjes en dat op de dag dat je jarig bent. Maar het is zo, zonder internet ben ik nu eenmaal moeilijk bereikbaar. Ik spreek mezelf moed in, als het niet voor vandaag is, is het vast voor morgen. Tegen de avond werken de jongens door om niet te laat aan de party te beginnen. Het is echter full house waardoor ze het druk hebben maar toch maken ze ondertussen de hapjes klaar. Iets na 22u zitten we met ons vijven gezellig rond een tafel met hapjes en wat drank. Het is al snel lachen geblazen als er eentje probeert te dansen en in die poging de grond op gaat. Uiteindelijk worden het 2 gezellige uurtjes met dansen, lachen en plezier. Ik zie hoe de jongens ervan genieten en zich ook echt kunnen laten gaan. Zelf de meest verlegen jongen stond mee te dansen. Ik vond het heerlijk. Het heeft mijn dag zo mooi gemaakt. Een mens heeft echt mensen nodig om plezier te maken en te lachen. Dat kan het leven zo mooi kleuren. Best een bijzondere verjaardag hier in Nepal.
'Zoeken naar de Waarheid zal u brengen tot u ware Zelf en tot God.' Dit is de dagkaart die ik trok. Ja ik zoek naar de waarheid en weet dat ik deze alleen in mezelf kan vinden. Maar soms is dit zo moeilijk. Het is een zoektocht om me steeds meer me met mezelf te verbinden maar het alleen zijn is soms zo moeilijk om dit toe te staan. Je wilt die leegte gewoon niet voelen. Als ik die leegte voel, voel ik angst, angst om dit niet te kunnen invullen en dus projecteer ik dit op de ander door de ander onder druk te zetten om tijd met mij te spenderen. Ik zie hoe ik bij angst anderen letterlijk onder druk zet, vooral die mensen waar ik van houd. Ik denk ze nodig te hebben om mij eigen leegte in te vullen en ik zie dat ik letterlijk beslag op hen leg. Ik stel verwachtingen en eisen omwille van leegte in mezelf. Ik zie zo mijn eigen onafhankelijkheid en tegelijk mijn eigen afhankelijkheid. Het wordt me hier in Nepal heel erg in beeld gebracht. Het moment dat ik wist dat ik lang alleen moest zijn, ontstond de angst. Maar wat is die angst dan, wat wil me deze zeggen hoe kan ik deze loslaten? De angst om alleen te zijn en mijn eigen leven niet in handen te nemen, mijn eigen verantwoordelijkheid, de angst om het niet te kunnen, niet goed genoeg te zijn. Maar ik zie dat hoe erg ik ook projecteer, ik de angst niet kan ontlopen. Het komt steeds opnieuw terug. Afgelopen 2 weken is me dit heel duidelijk geworden omdat ik nu niemand had om te projecteren, ik heb geen andere keuze dan naar die angst te kijken en ze te voelen. Ze is steeds aanwezig in een vorm van onrust. En dan de dag van mijn verjaardag waarop communicatie met de buitenwereld ook onmogelijk gemaakt wordt omwille van uitvallen van internet. Ik word helemaal in dit stuk gezet en kan het dus niet ontwijken.
Rustig blijven en vertrouwen is wat me afgelopen dagen getoond werd. En ja ook verbinding maken met de kracht in mezelf dat ik veel meer aankan dan ik denk en eigen verantwoordelijkheid draag voor mijn leven. Ik heb het recht niet om andere mensen onder druk te zetten of van hen te verwachten dat ze mijn leven invullen. Ik kan natuurlijk mijn leven met iemand delen maar dit is iets anders dan hem of haar echt nodig hebben uit angst dat ik anders niet kan leven. Dan zie ik, ga je claimen en de ander als bezit op eisen maar tegelijk zie ik dat je zelf ook niet vrij bent want de onrust is er steeds van de aanwezige angst om je eigen weg niet te vinden. De ander gaat nooit die onrust kunnen wegnemen en voelt zelf ook onrust omdat hij of zij niet vrij kan zijn.
Ja het gaat om vrij zijn in je hart, blij zijn om wie je bent en om wat je kan. Geloven in je kwaliteiten en vertrouwen op een grotere kracht in jezelf die je de weg wijst. Geloven dat moeilijke situaties zoals alleen zijn een reden hebben om als mens te groeien, om een beter mens te worden. Dit toestaan, je overgeven aan het alleen zijn en niets van een ander eisen of verwachten is een zeer moeilijke stap maar de eerste die er moet genomen worden om verandering te creëren in jezelf en als gevolg daarvan ook in je omgeving. Ik heb mijn angst regelrecht in de ogen gekeken. Ik heb gezien wat angst met me doet, hoe ik mensen vanuit angst haast ga manipuleren om maar niet mijn leegte te moeten voelen of mijn eigen verantwoordelijkheid te moeten nemen voor de invulling van mijn eigen leven. Het zit vaak in kleine dingen zoals aandacht vragen door zagen en klagen, eisen, verwachtingen, invullen wat een ander moet doen, maar ook door ziekte en claimgedrag. Een mens kan heel ver gaan om zijn eigen leegte niet te moeten voelen. Vandaag is dit me heel goed in beeld gebracht, ik ben met dit gevoel opgestaan. Ik wens niet meer te manipuleren, te eisen, onder druk te zetten of wat dan ook. Ik bied oprecht mijn excuses aan aan al de mensen die mijn leegte diende in te vullen. Ik weet nu heel duidelijk dat niemand dit kan omdat het mijn totale eigen verantwoordelijkheid is. Alleen op die manier kan mijn hart echt vrij zij . Alleen door de totale verantwoordelijkheid van mijn eigen leven op te nemen en niemand anders daar de schuld van te geven of wat dan ook, alleen zo ben ik vrij maar ook een beter mens. Als ik mijn eigen leven leid, mijn eigen verantwoordelijkheid neem laat ik ook andere mensen vrij. Ik weet wat het met je doet als je gaat claimen of onder druk zetten of wat dan ook. Het zal altijd voor onrust zorgen en je hart kan nooit vrij zijn. Bij deze vergeef ik mezelf van elke claim of druk die ik bij andere heb gelegd en vergeef ik al de anderen die mij hebben benut om hun leven in te vullen. Ik Lucia probeer vanaf nu een vrij mens te zijn, vrij van claim en verwachtingen door dit niet meer bij andere te doen en andere ook niet meer toe te staan dit bij mij te doen. Ik ben me bewust van dit proces, wens hier mijn eigen verantwoordelijkheid in te nemen en mijn oude patronen los te laten. Ik laat me leiden door de kracht van de liefde en het vertrouwen in het goede van mezelf. Het zal nog oefenen worden en vast maak ik nog fouten maar mijn intentie is duidelijk, ik wil een vrij mens zijn die verantwoordelijkheid neemt voor eigen leven.
Ja ik vind de waarheid in mezelf en het brengt me dichter bij God want door mijn oude patronen los te laten word ik een beetje beter mens. Dit is niet alleen voor mij zo maar voor ieder ander mens die naar zichzelf durft te kijken om daar verandering te creëren. Ja het vergt moed en vertrouwen en ik ben er helemaal voor naar India en Nepal gereisd maar dit is zeker niet voor iedereen nodig aangezien je de antwoorden vind in jezelf. Veranderen van omgeving, uit vaste patronen en structuren stappen kan alleen helpen om je eigen vastzittende patronen te zien.
Ik wens angst mijn leven niet meer te laten bepalen, door angst zet ik geen stappen en zet ik mijn verlangens en creativiteit op slot. Angst zet jezelf in een gevangenis, maakt je somber depressief en maakt je tot slaaf. Het breekt al je mooie en goede kwaliteiten af. Tot op heden ben ik zo blij met mijn keuze om naar India en Nepal te gaan. Het was een verlangen dat al langer klaar lag maar waar angst en onzekerheid altijd een stokje voor staken. Angst voor de wereld was maar een spiegel voor de angst om mezelf met mijn eigen kwaliteiten te laten zien en in de wereld te zetten. Ik heb zovaak angst rond me heen gezien, gezien hoe dit mensen bevriest. Het was de spiegel van de angst in mezelf wat me tevens deed bevriezen. Ik merk dat nu ik dit grotendeels heb losgelaten en met veel meer vertrouwen in de wereld sta, de wereld om me heen veel mooier is en ik vriendelijke mensen tegen kom, leuke verrassingen krijg als ik de wereld in stap met het vertrouwen dat deze goed is. Ik was vanmorgen naar de brug gereden om er in de buurt wat stilte op te zoeken om al schrijvend naar mezelf te kijken. Ik was op een steen gaan zitten met zicht op de brug om zo te denken, te voelen en te schrijven. Schrijven is voor mij een goede manier om naar mezelf te kijken en in contact te komen met de informatie in mezelf. Ik was nog maar even aan het schrijven als een vriendelijke man me aansprak en zegt dat ik bij hem mag zitten een beetje verderop omdat ik dan op een stoel kan zitten in de schaduw. Ik heb dit aanbod met dank aanvaard. Ik had er een mooie plek met een fantastisch zicht op de brug en bovenal was het er heel rustig, net wat ik nodig had. Ja die brug als symbool van de verbinding van de binnenkant met de buitenkant, mijn eigen wereld en de buitenwereld. Hoe verandering in je zelf, je eigen wereld, de buitenwereld mee verandert. Het bange wezen dat ik ooit was, is veranderd in een veel meer zelfzekere vrouw die weet dat alles een reden heeft, die weet dat verandering alleen in jezelf ontstaat en die weet dat je verantwoordelijk bent voor eigen leven en niet voor dat van anderen, die weet dat als je vertrouwt je wordt geleid door een grotere kracht die je de weg wijst. Ik ben niet afhankelijk van andere mensen en zeker niet van hun goedkeuring. Ik ben wie ik ben, opzoek naar mijn ware zelf, en alleen ik kan die weg voor mezelf gaan, alleen ik kan geloven in mijn kwaliteiten en mijn schoonheid. Ik alleen kan mijn ware zelf vinden. Als ik liefde voel voor wie ik ben, als ik mezelf weet te waarderen alleen dan ben ik een vrij mens en kan ik ook andere vrij laten en lief hebben. Het is een proces dat mijn hele leven verder gaat, maar het is helemaal ok. Het is de grote zoektocht naar mezelf, naar God in mezelf want alleen daar kan je God vinden en zo ook zien en herkennen in de buitenwereld. Zo wordt buiten en binnen gelijk en zie je dat we allemaal gelijk zijn en met elkaar verbonden. Iedereen is opzoek naar liefde en geluk, iedereen wenst zijn weg te gaan, gerespecteerd te worden en gewaardeerd. Het start alleen in onszelf voor we het aan anderen kunnen geven. Het proces is geen gemakkelijke weg maar als je deze gaat en steeds meer jezelf leert kennen, geeft het ontzettend veel vreugde en wil je nooit meer voor minder gaan. Dan ontstaat alleen maar dankbaarheid voor het leven, voor alles wat op je pad komt en vooral voor de mensen om je heen omdat je via hen, jezelf kan leren ontdekken. In het delen met mensen ontstaat de grootste vreugde. Amen
Terwijl ik na een heerlijke tchai en samosa weer naar huis fiets rijd ik langst grote graanvelden waar de vrouwen het graan met de hand aan het afdoen zijn. Ik kijk er met veel vreugde naartoe. Het is zo symbolisch voor wat ik nu voel. Als je een heel jaar intens zorg hebt besteed aan een graantje dat is kunnen groeien, dan kan je uiteindelijk oogsten en genieten van dat wat je verdiend hebt. En zo laat de buitenkant het proces van het leven zien als je ervoor open staat en ernaar kan kijken.
Voor het eerst in mijn leven voel ik zoveel liefde voor mezelf dat het me diep raakt. De tranen rollen over mijn wangen terwijl ik fiets. Het gebeurt, ik kan het niet tegenhouden. Het zijn tranen van immens geluk dat ik een verloren stukje van mezelf weer gevonden heb. Ik voel mijn hart warm worden van dankbaarheid. Ik ben echt een goed mens.
En die dag kom ik volgende toepasselijk tekst tegen die ik helemaal herken:
IK WIL VAN JE HOUDEN
ZONDER ME AAN JE VAST TE KLAMPEN
JE WAARDEREN
ZONDER JE TE BEOORDELEN
MET JE SAMENGAAN
ZONDER JE TE BEPERKEN
VAN JE VRAGEN
ZONDER TE EISEN
VAN JE WEGGAAN
ZONDER JE TE VERLATEN
JE KRITIEK GEVEN
ZONDER JE TE BESCHULDIGEN
JE HELPEN
ZONDER JE TE BELEDIGEN
WIL JIJ ME ZO OOK ONTMOETEN?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten