Reis India eind april

30 april 2016: Mijn laatste dag in India. Ik vertrek vanacht vanuit Delhi weer naar huis. De laatste 2 dagen heb ik weer mogen genieten van het meer dan welkom zijn in het gezin van Rattan.  Zijn twee zonen zijn thuis alsook Manu  zijn zus. Het was heerlijk om haar weer te zien na 1,5 maand en haar ogen vertelden me dat ze blij en gelukkig is, andere ogen dan toen ik haar voor het eerst hier in Delhi ontmoet heb. De vrouw van Rattan alsook zijn dochter zijn nog steeds in de bergen in Nepal. Ik voel dat ik warm ontvangen wordt en er een diepere band is ontstaan. Ik voel me veel meer thuis in het gezin dan in januari en merk dat de anderen zich ook veel meer thuis voelen bij mij. Ik word aanvaard als een lid van het gezin en dit voelt voor mij als een hele eer. Ik draag dit gezin in mijn hart en ben zo dankbaar dat ik hen mocht ontmoeten. Ook al vertrek ik naar huis, echt verlaten doe ik hen niet. Zij hebben iets in mij achter gelaten wat ik voor altijd zal koesteren.
Gisteren had ik nog een lang gesprek met vader en vooral zoon Heera. Hij vertelde hoe hij naar het leven kijkt en wat hij zelf allemaal al heeft ervaren en geleerd. Hij studeert Spaans en doet daarbuiten een parttime job in Event bureau waar communicatie erg belangrijk is. Hij vertelt hoe belangrijk het is om te werken met je talent aangezien dit vreugde geeft. Hij heeft dit gezien bij een vriend van hem die nu werkt in een cocktailbar waar hij met plezier al goochelend cocktails maakt en hierdoor mensen entertaint. Op die manier verdient hij goed zijn geld. Hij wordt vaak veroordeeld door mensen omwille van dit soort job maar hij voelt zich er perfect gelukkig mee. Heera kan de waarden hiervan zien. Ook hij wenst met zijn talent te werken alleen geeft hij aan tot nu toe nog niet te weten wat zijn talent precies is. Dan doet hij een heel verhaal over zijn parttime job bij een Event bureau, wat hij allemaal is tegen genomen en wat hij geleerd heeft. Voor mij mooi om naar te luisteren hoe hij zichzelf op die manier ontdekt, zelfs zijn kwaliteit maar hier lijkt hij zich niet echt van bewust te zijn. Hij vertelt te hebben geleerd om niet in strijd te gaan en altijd een manier te zoeken waarin je mensen gerust kan stellen. Hij vertelt me verschillende situaties waarin hij dit geoefend en geleerd heeft. Hij weet nu als geen ander om in moeilijke situaties rust te brengen daar zijn eigen creativiteit te benutten en te voelen wat mensen nodig hebben om rustig te zijn. Ik merk dat hij heel communicatief is, goed kan aanvoelen wanneer iets niet eerlijk verloopt, en de toels in zich draagt om chaos om te buigen in rust. Echt een bijzondere kwaliteit waar hij niet veel voor moet doen. Hij kan zonder moeite een gesprek aangaan met een wildvreemde en op die manier vrienden maken. Ik spiegel deze kwaliteit aan hem als zijnde zijn groot talent. Hij geeft aan dat dit hem inderdaad geen moeite kost en dat hij hier echt blij van kan worden. Het geeft hem energie. Hij is ook al gevraagd, omwille van zijn huidige kwaliteiten, om op belangrijke Eventen aanwezig te zijn. Hij heeft ook een speelse, open, optimistische energie wat mensen erg aanspreekt. Ook al heeft hij het soms moeilijk met de mentaliteit  en de cultuur van India, hij vindt vast zijn weg. Hij behoort tot de nieuwe generatie die voor verandering kan zorgen. Nu nog een ruwe diamant maar hij wordt vast steeds meer puur. Voor mij heel bijzonder om zijn openheid in zijn verhaal te mogen ervaren. Vader mag best fier zijn op zijn zoon wat hij ook wel is bij het aanhoren van zijn verhaal, en ook op zijn oudste zoon Virender en zijn dochter Kirin. Elk van hen heeft een bijzonder talent.
Gisteren toen ik op de metro zat, voelde ik al hoe India en vooral Delhi aan het veranderen is. In de dorpen zie je nog al de vrouwen met een Saree of traditionele Indische kledij, in de stad zie je dit veel minder. Heel wat jonge meisjes zijn westers gekleed in een T-shirt en jeans en zelfs westerse jurken. Iedereen in de metro zit met een gsm in de hand, er is weinig tot geen communicatie tussen de mensen. In de dorpen zien je dit veel minder en zijn de contacten tussen de mensen veel groter. Delhi zelf is heel druk en zo bebouwd dat je letterlijk nog weinig ruimte hebt. Ik kan hier voor een tijdje vertoeven maar wonen zie ik niet als haalbaar. Geef mij maar de natuur en meer simpelheid, maar ieder zijn keuze en manier van leven. Zelfs het gezin van Rattan snakt vaak naar de bergen of de plek van de grootouders omdat het daar heel anders leven is wat ze allen als heel waardevol ervaren. In tijd van vakantie trekken ze er vaak naar toe. Het brengt het nodige evenwicht in hun leven.
Met Rattan heb ik nog een gesprek gehad rond het project met de geitjes in de bergen. Samen hebben we bekenen hoe we het resterende bedrag nuttig kunnen besteden. Rattan vertrekt na mij thuiskomst vrij snel naar de bergen in Nepal om het gezin dat we ontmoet hebben te bezoeken. Samen met hen gaat hij bekijken  hoe ze hun leven gemakkelijker kunnen maken door geitjes groot te brengen en bij uitbreiding deels weer aan andere families te geven. Hoeveel geitjes er kunnen aangekocht worden is nog niet duidelijk maar 5 geitjes zou al een heel mooi begin zijn. Daarnaast gaat hij de oudere zieke man nogmaals bezoeken om te kijken of hij nog extra ondersteuning nodig heeft bij de verzorging van zijn ziekte en de renovatie van het huis. We hadden op het laatst hier geen tijd meer voor. Ik ben Rattan heel dankbaar dat hij dit alleen wil verder zetten zodat het geld nuttig besteed kan worden. Vanuit België blijf ik met hem in verbinding om het samen op te volgen.
Nee, mijn project is nog niet afgelopen, ik weet niet hoe het zich nog verder ontwikkelt en wat er nog op mijn pad komt, ik weet alleen dat ik me voor nieuwe dingen openstel. Ik sluit mijn blog voorlopig niet af en zal de verdere ontwikkelingen nog weergeven. Ik weet niet hoe het verder groeit maar dit is ook niet nodig. Ik vertrouw dat het zich wel toont.
Als ik iets geleerd heb is het dit wel, vertrouwen dat zich toont wat nodig is. Ik heb meermaals moeten horen dat ik onverantwoordelijk ben door niet te plannen, voor mij is dit net mijn sterkte. Ik ben vertrokken zonder al te veel te hebben gepland omdat op die manier veel kan ontstaan wat uiteindelijk ook is gebeurd. Ik had nooit gedacht een rekening te kunnen openen en zelfs zoveel geld te mogen ontvangen, ik had nooit gedacht dat heel wat mensen iets zouden opstarten in België om het project te ondersteunen, ik had nooit gedacht dat zoveel mensen mijn blog zouden lezen, ik had nooit gedacht zoveel fijne mensen te ontmoeten op mijn pad, ik had nooit gedacht zo zinvol te kunnen samenwerken met Rattan en hier een gemeenschappelijke verlangen te delen om er voor anderen te zijn, om zijn ouderlijk gezin te mogen ontmoeten en er zo lang te mogen verblijven, om zijn huidig gezin te mogen ontmoeten en er te verblijven. Daarnaast heeft deze reis me zoveel innerlijke rijkdom gebracht, ik heb mezelf zoveel beter leren kennen, oude patronen gezien en kunnen loslaten, eigen kracht en schoonheid mogen voelen, me veel meer blootgegeven en getoond en zoveel meer...
Ik heb geleerd mezelf lief te hebben, mijn eigen waarden te voelen en mijn eigen weg te gaan en hier totale verantwoordelijkheid voor te nemen.
Deze reis heeft me als mens rijk gemaakt en dit neem ik mee naar België. Hier bouw ik mijn verdere weg mee. De mensen die hun hart kunnen openen horen bij wie ik ben, deze die dit niet kunnen laat ik los. Het heeft totaal geen zin om hier energie in te stoppen omdat het niet begrepen kan worden. Iemand die zijn hart niet opent kan niet luisteren naar de ander en zal enkel veroordelen aangezien je met een gesloten hart alleen overtuigd bent van je eigen gelijk en al het andere beoordeelt als slecht. Voor alles wat op mijn pad gekomen is ben ik dankbaar, zowel voor de moeilijke al liefdevolle mensen en situaties want ze waren allen mijn leraar.
Bij het einde van mijn reis gaat mijn dankbaarheid vooral uit naar Rattan als gids en bijzondere vriend tijdens mijn reis.

Zijn steun en onuitputtelijke hulp zijn voor mij van onschatbare waarde wat ik blijvend zal herinneren.  Daarnaast ben ik dankbaar voor de steun van mij  man Peter die vanuit België er voor me was en daar waar mogelijk het project mee ondersteunde door actie te ondernemen. En natuurlijk alle mensen die via acties of welke manier dan ook het project mee mogelijk gemaakt hebben. Heel wat mensen in India en Nepal hebben dankzij deze ondersteuning de mogelijkheid van een beter leven en toekomst. Niets is zo vreugde gevende dan het delen met mensen waardoor de wereld een beetje mooier wordt. Daar ligt het accent in ieders leven, op welke manier kan ik een bijdrage leveren aan een meer liefdevolle gelijkwaardige wereld? Een mooie vraag om voorlopig mee te eindigen.

Je oogst wat je zaait.

Volg je eigen unieke weg.

Gedeeld verlangen maakt sterk. 

Vertrouw en het word je getoond en gegeven.

Spiegel van puurheid, schoonheid en kracht.

4 mei 2016: Mijn 4de dag terug in België.  De vlucht naar huis was een lange onderneming.  Na afscheid genomen te hebben van het gezin van Rattan bracht Rattan me rond 24u naar de luchthaven van Delhi. Onderweg was het betrekkelijk rustig op de baan zodat de rit vlot verliep. Eens aan de luchthaven gaat het snel aangezien men maar even mag parkeren. Valies eruit, een welgemeende knuffel, nazwaaien en daar stond ik met mijn valies om het vliegtuig te nemen naar huis. Er gaan heel wat gevoelens door me heen maar hier schenk ik geen aandacht aan. Na 4 maanden met iemand te hebben opgetrokken is er een hechte band ontstaan. Afscheid nemen is niet altijd gemakkelijk. Ik focus me op mijn weg naar huis. Eerst inchecken en mij  valies op transport zetten. Enkele dagen voordien vernam ik dat mijn vlucht gewijzigd was. Ik vloog niet meer over Wenen naar Brussel maar over Frankfurt en niet om 1u30 in de morgend maar 2u 45.  Het was 1,5 u wachten in een rij voordat ik de controle passeerde. Heel wat onrust in de rij van mensen die hun vlucht bijna misten door het lange wachten. Regelmatig riepen ze de vluchten af die bijna gingen vertrekken en mochten die mensen gelukkig voor. Eens de controle gepasseerd was het voor mijn vlucht al boarding time. Nog vlug een cappuccino uitgehaald bij Star Bucks want dat had ik echt gemist en dan op weg naar mijn gate. Die was gelukkig niet ver weg. Ook daar was het wachten want de vlucht had al direct een half uur vertraging en toen we uiteindelijk opstegen was dit een uur later dan gepland. Dit betekende dat ik maar 1 uurtje meer had om in Frankfurt mijn vlucht naar Brussel te nemen. Ik heb al geleerd gewoon rustig blijven, het komt wel in orde. De vlucht verliep prima. Een ouder koppel van Frankrijk zat naast me. Zij zouden hun volgende vlucht naar Parijs zeker missen aangezien deze om 8u05 vertrok en we pas landen om 8u25. Zij dienden al zeker om te boeken. Mijn vlucht naar Brussel vertrok 9u 25 en ik weet dat Frankfurt een heel grote luchthaven is. Eens uit het vliegtuig checken of mijn gate nog klopt, inderdaad A36. Ik heb er bijna 3 kwartier over gedaan om er te geraken, een stuk te voet, met metro en weer te voet. Eens aangekomen aan de gate zie ik weer een vertraging van 20 minuten en eens het vliegtuig vertrok was het meer dan 1 u vertraging. Alles had vertraging, voor mij signaal om zelf in de vertraging te gaan. In Brussel aangekomen had ook de bagage vertraging. Gewoon accepteren, niets anders aan te doen. Eens buiten de bagage zone zie ik niemand in de zone waar familie staat om te ontvangen. Vreemd, dus ik wandel door naar buiten en daar staan ze. Nog een gevolg van de aanval in maart. De mensen die hun familieleden komen ophalen mochten niet meer binnen en diende buiten in de koude te wachten. Dus niet eerst gezellig even een tasje koffie drinken maar direct naar huis. Er staat ook heel wat politie en mensen van het leger, een vreemde gevoel geeft dit, angst en onzekerheid maar ik voel ook boosheid en frustratie, ook bij Peter die lang in de kou heeft moeten wachten. Ik ben weer in een hele andere wereld terecht gekomen maar ik laat de diepte hiervan in mezelf niet naar bovenkomen.  Ik focus me op naar huis gaan. Onderweg krijgen we telefoon van de kinderen die thuis op me wachten. Dit voelt heerlijk en ik voel de vreugde in me opborrelen. Dit laat ik helemaal toe. Ik kijk er zo naar uit om hen weer te zien. En eens thuis staan ze aan de deur te glunderen om hun mama en omie terug te zien. Zo heerlijk om hen te knuffelen en zeker mijn kleindochter Lana die me erg gemist had. Haar lieve armpjes rond mijn nek zeggen zoveel. En ons Amber is zo veranderd in een kleine meid die weet wat ze wil. Op de leeftijd van 2 jaar kunnen 4 maanden heel wat verschil maken. Eens binnen krijg ik een tas aangereikt met daarop,de tekst 'home is where Mum is'. Deze was gevuld met allerlei spulletjes die ik tijdens de 4 maanden heb moeten missen zoals lekkere chocolade,  bad producten en ook grappige dingen zoals toiletpapier.  Heerlijk om te krijgen, we hebben er echt om gelachen. En zo ben ik weer thuis, in een huis dat zo anders voelt dan waar ik afgelopen maanden verbleven heb. Het is veel lichter, ruimer en vooral het is er veel koeler wat nu heel aangenaam voelt na de hitte van de laatste weken. Ik ben thuis maar voel me nog niet helemaal thuis. 

Het lijkt of ik in twee werelden leef, deze die ik net verlaten heb en deze waar ik nu weer ben. Het is ondertussen 4 mei en ik voel de scheiding nog. Ik heb me de laatste dagen bezig gehouden met mijn was en wat huishoudelijke dingen. De eerste week ga ik nog niet werken omdat ik voel dat ik nog niet geland ben. Het heeft nog tijd nodig om alles weer een plekje te geven en om door te laten dringen wat ik afgelopen 4 maanden allemaal beleefd heb. De band met India en Nepal is nog sterk aanwezig. De cultuur, manier van leven en sfeer is zo anders dan hier. Je kan dit haast niet vergelijken. Ik zal voor mezelf een weg dienen te vinden waardoor ik verbinding voel tussen de twee werelden. Ik ben de twee werelden en nu volgt het proces, hoe dit voelen in mezelf om dan weer neer te zetten in mijn thuis oord. Ik gun mezelf de tijd en weet het komt wel goed. Ik las vanmorgen de volgende tekst op de kalender van Happinez:

'Het accepteren van het onacceptabele is de grootste bron van genade in deze wereld'.

Dit dien ik helemaal te doorvoelen, accepteren wat het op dit moment is, dit gewoon omarmen en niet in strijd gaan, alleen zo komt er rust in mijn denken en in mijn lichaam. Vanuit rust zullen de antwoorden wel ontstaan. Ik vertrouw. 

Rattan gaat heel binnenkort voor een weekje op toer met een toerist doorheen Rajasthan. Zijn leven en werk gaat ook gewoon door. Op dit moment is hij bezig met de aankoop van een nieuwe auto welke hij als chauffeur nodig heeft als bron voor zijn inkomsten.  Daarna vertrekt hij naar de bergen omdat het toeristisch seizoen omwille van de hitte even stil ligt. Hij gaat er bekijken hoe het project rond de geitjes best kan verlopen waardoor het voor de mensen ginder een meerwaarde kan geven. Het vervolg komt er dus nog aan. Ik hou jullie verder op de hoogte. 

18 mei 2016: Ik laat even weten dat Rattan nog niet naar de bergen vertrokken is aangezien hij van de trap gevallen is en zijn schouder geblesseerd heeft. Hij is aan de betere hand en hopelijk kan hij binnenkort vertrekken.
Het is voor mezelf nog steeds niet gemakkelijk om de 2 werelden te verbinden, de wereld van India en Nepal en deze van België.  Ze zijn zo hemelsbreed verschillend wat maakt dat het verbinden van raakvlakken haast onmogelijk lijkt. Toch gaat het niet enkel om de plaats waar ik me bevind maar om hoe ik de wereld in mezelf weer kan oproepen. En ja, bij mondjes maat vind ik weer de wereld die ik ginder in mezelf ontdekt heb. Ik dien deze hier weer sterker te maken zodat ik weer kan voelen en ook kan zijn wie ik ginder was. De kracht en het grote vertrouwen dat alles wel getoond wordt komt stilaan terug, voelen dat ik mijn wereld kan creëren die voor mij goed voelt, die vanuit mezelf ontstaat en niet vanuit iets opgelegd in de buitenwereld.
Het geleid worden door een grotere kracht, de kracht van de liefde die nieuwe deuren opent, nieuwe situaties aantrekt, nieuwe mensen aantrekt. Niet meer de wereld van de strijd, van angst, van de controle dat iets zo hoort te zijn, van negatieve energie die je naar beneden haalt maar de wereld van vertrouwen, van vreugde, genieten van het leven, er voor anderen zijn zonder jezelf te verliezen,  de wereld waarin je je eigen waarden voelt en weet dat je een bijdrage kan leveren aan een betere wereld. Dit alles is alleen mogelijk als je liefde voelt voor wie je bent, als jij jezelf waardevol genoeg voelt om je eigen weg te gaan, als jij jezelf het allerbeste schenkt en gelooft dat je dit ook verdient. Alleen dan verandert je leven en komen mooie liefdevolle mensen en situaties op je pad. Wat je over jezelf denkt,  trek je aan. Geloven in jezelf trekt mensen aan die geloven in jou. Ook al is de wereld rondom jou niet altijd zoals je dit wenst, je kan altijd ervoor kiezen om jezelf waardevol te voelen. Niemand kan je afbreken tenzij je dit zelf toelaat. Vul jezelf met mooie waardevolle energie en al het negatieve heeft geen invloed op jou. De kunst is om de focus over jezelf steeds positief te houden.  We zijn vaak zo negatief ingesteld dat het hard werken is om dit positief om te buigen maar als je dit steeds probeert, voel je na een tijd een duidelijk verschil. Je voelt dat je zelfvertrouwen langzaam stijgt en dit zorgt alleen maar voor meer vreugde. Je ontdekt op die manier dat je inderdaad je eigen wereld creëert. Iedereen heeft zijn eigen leven in handen en is er verantwoordelijk voor. Je hebt altijd de keuze om negatief te blijven of om los te laten en dit om te buigen naar iets positiefs.