9 april 2016: Gisteren ben ik 's morgens gaan wandelen zonder een duidelijk doel, vooral met het gevoel om te genieten van de mooie natuur en plekjes die ik tegen zou komen en openstaand voor wat zich mogelijks zou kunnen aandienen. Kort gezegd ik volg mijn ster en kijk waar ze me brengt. Ik ben een hele andere kant uitgegaan en een weg ingeslagen die ik nog niet gedaan had. Het leek een leuk pad om te volgen en dat werd het ook. De start was al mooi, een brugje over een waterloop met een mooi uitzicht over de goudgele graanvelden. En zo kwam ik onderweg vele mooie plaatjes tegen, mooie bloemen, huisjes, uitzichten, tuintjes en koertjes maar ook een jongen die met twee buffels het veld om ploegde, nog op de oude manier. Ik wandelde een uur lang over dezelfde weg die heen en weer kronkelde. Op een gegeven moment werd het meer bewolkt en vielen er enkele druppels naar beneden. Op dat moment passeerde ik een leuk blauw huisje met een vrouwtje dat onder een afdak zat. Ze riep me en bood me een stoel aan om even te schuilen voor de regen. Ik deed teken dat ik foto's van haar huisje wou nemen en dan bij haar kwam zitten en na een paar foto's ging ik bij haar schuilen voor de regen. Al snel gingen we met elkaar in gesprek. Ze had 3 zonen en 1 dochter. Ze had geen linker arm meer en haar benen wouden ook niet meer echt mee. Ik had in eerste instantie niet gezien dat ze een handicap had, mijn sympathie voor haar groeide. Ze vroeg van waar ik kwam, hoeveel kinderen ik had, enz... Ik deelde familie foto's en we genoten samen van de foto's en het gesprek. Ze had iets bijzonder natuurlijk en spontaan wat me heel erg aansprak. Ik was, naar mijn gevoel, niet voor niets naar hier geleid. Ik deed mijn tas open, nam geld, gaf haar dit en vroeg haar gelijktijdig dit aan niemand te vertellen. Haar ogen waren zo blij verrast wat mij alleen maar het gevoel gaf dat ik dit diende te doen. Ze liet me haar jurk zien die stuk was en gaf aan dat ze nu een nieuwe kon kopen. Ik omhelsde haar als afscheid en voelde haar dankbaarheid. Ik ging met een blij voldaan gevoel weer opweg terug naar huis. Ja mij ster heeft me naar hier geleid, hier moest ik zijn. Ik heb nog uren daarna en zelfs nu ik het neerschrijf een blij gevoel gehad in mezelf. Zo heerlijk als je naar een plek wordt geleid waar je moet zijn om dan te voelen dat je daar iets voor iemand kan betekenen. Het mooie is dat aan twee kanten er geen verwachtingen waren. Alleen zo kan er iets ontstaan, je stemt je af op iets dat groter is dan jezelf, laat alles los en hebt vertrouwen dat het getoond wordt.
Vandaag ben ik alle toiletten afgegaan met opnieuw de hulp van Rattan die vanmorgen gearriveerd is. Ik voel dat ik het eerste deel van mijn project dien af te sluiten om met de nieuwe energie te starten, ook al weet ik niet waar deze me brengen zal. Ik weet niet wat zich vandaag en de volgende dagen gaat aandienen, maar ik vertrouw. Deze keer gaan we met de fiets op stap omdat er geen auto is. Dat alleen al maakt dat we met een andere energie werken. Het geeft zelfs vreugde om te fietsen en ondertussen aan het project te werken. Het genieten en werken lijkt beter samen te gaan. Zo bezoeken we het derde toilet wat helemaal recht staat, alleen het toilet zelf nog, de deur en het dak. Heerlijk om te zien, ons 3de toilet is haast een feit. Ik geef nog een kleine bijdrage voor de laatste kosten wat dankbaar wordt aanvaard. Ze hebben dankzij onze bijdrage en ook eigen bijdrage wat voor hen haalbaar was een toilet kunnen neerzetten. Ik ben ontzettend blij voor de schoondochter, zij kan binnenkort als zwangere vrouw een toilet benutten. Met een blij hart kan ik hier het project definitief afsluiten. Ze nodigen ons uit voor het avondmaal uit dankbaarheid wat we graag aanvaarden. We gaan nog naar de meisjes maar deze zijn op het veld om het graan af te doen. Echt zwaar werk met deze hitte, ik heb enorm veel bewondering voor deze jonge meisjes. Ze zijn om 5u 's morgens begonnen en om half 1 als we het veld passeerde waren ze nog bezig. Onvoorstelbaar gewoon, ik zou dit niet kunnen. De moeder van de kinderen is naar huis gekomen omdat wij er waren. Ze bood ons heerlijke yoghurt aan wat verfrissend is met deze warmte. Ondertussen is het rond de 35° of zelfs meer. Moeder van de meisjes vertelde ons over de vrouw die een beetje verder op woont, getrouwd is met een man die drinkt, kinderen heeft en een huisje dat echt te wensen over laat. Een aantal weken geleden hebben we dit huisje gezien en inderdaad kan je dit moeilijk een huis noemen. Op dat moment was de vrouw niet thuis maar nu zou ze tijd hebben om naar ons te komen en met ons te praten. In eerste instantie verschoot ik een beetje toe ik haar zag omdat ze nog zo jong leek. Ik had een oudere persoon verwacht. Tijdens het gesprek met haar zag ik hoe sterk ze was ondanks de situatie waarin ze zat. We hebben haar gevraagd wat ze nodig heeft om haar leven wat makkelijker te maken en ze vertelde dat ze graag een nieuw dak op haar huisje wou. Ze had al balken om het te doen maar geen geld voor het dak. Als we haar vroegen hoeveel ze precies nodig had was ze zeer bescheiden en vertelde dat wat ze ook kreeg, ze heel blij zou zijn. Hoe meer ik met haar praatte, hoe meer sympathie ik voor haar voelde omdat ik ook zag dat ze een duidelijk doel had om haar leven te verbeteren als die mogelijkheid zich aandient. We hebben haar een bedrag gegeven waardoor ze het dak van haar huis kan vernieuwen en wat nieuwe kledij kan kopen voor haar kinderen. Ze was ontzettend dankbaar en ik voor de moed die ze toonde om ondanks haar situatie iets van haar leven te maken. Ze is sterk genoeg om haar staande te houden ondanks haar dronken man.
Na het gesprek met haar zat er een nieuwe vrouw op ons te wachten om haar verhaal te doen. Ze was weduwe en zou graag haar zieke dochter helpen om de medicijnen en dokters behandelingen te betalen die ze nodig had. De weduwe had enkel geld om te overleven maar niets extra's. Ze woont hier een uur rijden vandaan maar haar dochter woonde in de buurt. Ook haar hebben we de vraag gesteld wat ze zeker nodig zou hebben en hier kregen we een bedrag maar best ook bescheiden. In het luisteren naar haar verhaal hoor ik haar verdriet om het welzijn van haar dochter en het niet kunnen helpen. Tegelijk voel ik de vreugde als dit voor haar mogelijk wordt gemaakt en dit is voor mij voldoende om haar ondersteuning te bieden. Ik wens haar iets te geven om haar dochter te helpen maar ook iets kleins voor zichzelf zodat ze, al is het voor even, weer contact kan maken met de vreugde in haar zelf. Vreugde brengt steeds nieuwe energie en nieuwe mogelijkheden. Ze omhelst me uit dankbaarheid. Toch heb ik hier ook een beetje een ongerust gevoel. Niet met de vrouw op zich maar met het feit dat ze naar me toegekomen is met een vraag naar geld. Het betekent op een of andere manier dat mijn aanwezigheid in deze omgeving steeds meer bekend wordt en blijkbaar gekoppeld wordt aan iemand waar ze geld kunnen vragen. Hier zit mijn angst want ik wens dit niet te zijn. Ik kan niet voor iedereen een antwoord bieden en op deze manier kan ik ook mijn hart niet volgen rond wat ik als persoon in de wereld wil zetten. Ik voel dat ik graag iets meer blijvends en opbouwends in de wereld wil zetten wat ook meer zelfbedruipend is en waarbij meerdere personen meer zelfstandig kunnen leven en een beter leven hebben. Ik heb geen onuitputtelijk zakje waaruit ik geld kan geven. Ik wil niet dat mensen zich tenopzichte van mij afhankelijk opstellen. Ja, materiaal waar ik verder rond kan denken en voelen.
Het was ondertussen goed heet maar toch wou ik graag de 4de en 5de toilet bezoeken om dit mogelijks af te sluiten. Dus met de fiets naar de Bazaar 9 km verder om daar lunch te nemen en te zoeken naar vervoer. Het fietsen is best vermoeiend maar de wind terwijl je fietst is heerlijk. Na de lunch op zoek naar vervoer, de goedkoopste manier is het nemen van de bus maar dan moet je veel geduld hebben omdat de bus het eerste gedeelte haast om de 2 minuten stopt om mensen te laten opstappen. Er zijn officiële bushaltes maar daar wordt geen rekening mee gehouden. Waar mensen ook wensen op of af te stappen, staan ze langs te weg te wuiven of roepen ze in de bus dat ze eruit willen. Een heel nieuw avontuur voor mij om dit te doen, een super goede oefening in geduld en aanvaarden dat het hier nu eenmaal zo is. En ja, het kostte maar 50 NC, een paar eurocent waar je in België niets mee kunt doen. Zo bezochten we toilet 4 waar we aangenaam verrast waren. Het hele gebouw was klaar alleen nog de deur, het dak en de toilet zelf. En dit gezin heeft het keurig gebouwd net zoals wij het hadden voorgesteld. Ook hier hebben ze hetzelfde bedrag gekregen dan de andere toiletten en zij zijn de enige die weinig eigen geld hebben moeten benutten omdat ze niet groter gebouwd hebben dan wij hadden voorgesteld. Leuk voor ons om te zien dat ze ons advies gevolgd hebben dus geld gespaard hebben. Hier waren twee oudere mannen aanwezig welke we spontaan een beetje geld hebben gegeven omdat we van hen hoorde dat ze naar een bruiloft dienen te gaan. Ze hadden helemaal geen vraag gesteld maar we hadden het gevoel dat ze op hun oude dag op deze manier iets leuks voor zichzelf zouden kunnen doen. Beide mannen waren dus ook aangenaam verrast. Hun ogen spraken boekdelen. De ene wou nieuwe kledij kopen voor de bruiloft en de andere had nu de mogelijkheid voor een beter busticket om naar de bruiloft te gaan. Ik zie nog de happy ogen van de mannen als ik eraan denk. Het hoeft niet altijd veel te zijn om mensen blij te maken.
Dan met de bus naar het 5de toilet. Ook hier was het mooi om te zien hoe het bijna klaar was maar het gesprek met de vrouw des huizes met de vraag hoeveel ze hadden uitgegeven en eventueel nog nodig zouden hebben, gaf me voor even totaal geen goed gevoel. Ze vroeg heel wat meer dan dat we de anderen hadden gegeven voor het toilet. Ze hadden een groter toilet gebouwd wat niet ons idee of voorstel was en waarvan ik de kosten niet wens te dragen. Maar hoe dit aanbrengen op een vriendelijke maar ook duidelijke manier. Een ding stond vast, ik wens voor elk toilet hetzelfde te geven, alleen dit voelt voor mij eerlijk. Uiteindelijk benoem ik dat we voor elk toilet hetzelfde bedrag geven, wij een voorstel hadden gedaan maar zij ervoor gekozen hebben het groter te maken wat hun verantwoordelijkheid is en dat wanneer ik hen meer zou geven dan anderen, het betekent dat ik minder geld heb om anderen hulpbehoevende mensen te helpen. De vrouw bood onmiddelijk haar excuses aan en gaf aan heel blij te zijn met wat ze gekregen heeft. Ik was blij dat ze tot dit inzicht gekomen was. Zo voel ik dat je niet bang moet zijn je grens aan te geven. Mensen zijn zich vaak niet bewust van wat ze vragen, denken en doen. Hun bewustzijn wat verruimen door een goede uitleg te geven is een manier om mensen iets duidelijk te maken. Ik merk dat ze vaak van goede wil zijn maar soms reageren vanuit niet weten. Alleen door iets te weten of je van iets bewust te zijn, kan ervoor zorgen dat je anders kan kijken, denken en handelen. Mensen zijn niet altijd van slechte wil, ze zijn vaak absoluut niet bewust. Ook dit sluit ik uiteindelijk af met een goed gevoel.
Dan op weg naar huis. Eerst met de bus weer naar de Bazaar en dan met de fiets 6km naar huis. We zijn net voor donker thuis. Moe maar voldaan. Het was een vermoeiende dag omwille van de warmte maar de vreugde om wat we vandaag beleefd hebben maakt veel goed. Toch, morgen doen we het even rustig aan en bekijken we wat we verder kunnen doen met het project. Hoofdstuk toiletten lijkt voorbij. Er lijkt iets nieuw aan te komen, wat nieuwe ideeën maar het is nog niet helemaal duidelijk. Morgen wordt het een dag van wat rusten en brainstormen. Ook hier kijk ik naar uit.
12 april 2016: Gisteren zijn we optijd vertrokken om naar het verste punt te gaan en de oude zieke man met zijn zoon met een beperking op te zoeken en de weduwe die we ondersteuning gaven om haar winkeltje wat uit te breiden. De dag ervoor hadden we een brainstorm dag om te zien wat mogelijk de kwaliteit van het leven van de mensen hier zou kunnen verbeteren. We kwamen uit op naaimachines omdat de vrouwen hierdoor zelf hun kledij kunnen maken en meer zelfbedruipend kunnen zijn maar ook een nuttige fijne bezigheid hebben buiten hun alledaagse ritme. In het gezin van de meisjes hadden we al gezien hoe fijn het is dat 1 van de meisjes Annita kan naaien. Met wat stof kan er goedkoop kledij gemaakt worden. We hebben al wat meer gezinnen in ons hoofd waar dit een mogelijkheid zou kunnen zijn. Ze zouden de naaimachine met elkaar kunnen delen waardoor er meerdere gezinnen eigen kledij kunnen maken. Het idee gaf me een fijn gevoel, hoe meer we er over bezig waren hoe meer het groeide. Vandaag zouden we bepaalde gezinnen kunnen aanspreken rond het idee en in welke mate dit echt iets zou kunnen betekenen. Ik keek er al naar uit om bepaalde vrouwen die we voorheen al ontmoet hadden erover aan te spreken.
Maar eerst naar het verste punt om de oudere zieke man te bezoeken. Het was een heel avontuur om daar te geraken nu we geen auto hebben en vandaag ook maar 1 fiets. Eerst een stukje te voet tot op de hoek van de straat waar we eventueel de kleine bus kunnen nemen of met een bromfiets als deze er zijn. We vertrokken zonder ontbijt omdat de kok net was ontslagen, zo gaat dat hier. Gewoon aanvaarden en er het beste van maken. Op de hoek van de straat was al snel duidelijk, geen bromfiets. Dus wachten op het busje en ondertussen een tchai drinken zodat we iets in ons lijf hadden. Uiteindelijk bijna een half uur later en nog steeds geen vervoer. Rattan had al wat mensen aangesproken maar zonder resultaat. Ik had plots het gevoel dat ik in actie moest schieten. Ik ga op staat staan en houd elke auto, of wat dan ook waar we mee zouden kunnen reizen, tegen. Ik zie wat bromfietsers passeren maar telkens met passagier. Uiteindelijk komt er in de verte een grote bus aan, geen lijnbus maar een touringcar. Ik overtuig mezelf, dat wordt de bus waarmee we naar de Bazaar gaan. Ik maak vanop straat een duidelijk teken dat ik graag mee wil reizen, ik zie de bus vertragen maar ook aarzelen want ze rijdt me voorbij maar na een paar meters stopt ze. En ja, we mogen mee in een bus vol met jonge dames. Yes,Yes, Yes, gelukt.
In de Bazaar gaan we verder naar de hoofdstraat om de lijnbus te nemen, een oude nog net aan elkaar vastzittende bus. Dus eerste km stoppen om de 2 minuten om iedereen op te pikken en dan gaat het wat beter vooruit. Ik zit op een stoel met een zitruimte waar mijn benen haast niet tussen passen. In Nepal zijn de mensen namelijk niet zo groot. Het is goed warm in de bus, je kan alleen een venstertje openzetten voor wat koeling. Maar als je dit kan loslaten, kom je meer in het hier en nu en kan je kijken wat zich allemaal afspeelt in de bus. Op die manier gaat de rit veel sneller en valt het uiteindelijk nog wel mee. 20 km verder stappen we uit en vinden we iemand die we al iets langer kennen, die een bromfiets heeft en ons naar de plek wil brengen waar we moeten zijn. Een echte meevaller en heerlijk om de wind te voelen achter op de bromfiets waar we nu met 3 opzitten. Gelukkig is de bestuurder super handig in het besturen van zijn bromfiets. Zo komen we aan bij de zieke oude man die zoals we ontdekken nog steeds ziek is. Nu ben ik best ongerust aangezien hij serieuze zweren op zijn voeten, benen, handen en armen heeft. Naar mijn gevoel dient hij echt naar een hospitaal te gaan voor verzorging. Hij is alleen thuis met zijn zoon met beperking. Zijn vrouw is gaan werken in een ander dorp. Ze hebben al balken gekocht om het huis hoger te maken maar ik heb echt geen goed gevoel met zijn gezondheid. Uiteindelijk geven we aan dat hij het geld dat wij gaven nu dient te gebruiken om naar het ziekenhuis te gaan. Zonder een betere gezondheid gaat hij zijn huis niet kunnen renoveren. Zijn zoon zou de dag nadien thuiskomen en hij zou hem vragen om hem naar het ziekenhuis te brengen. Ik zie dat hij het geld niet graag spendeert om naar het ziekenhuis te gaan maar nu heeft hij geen keuze. Als we het huis verlaten hopen we beide dat hij zich laat brengen.
Daarna bezoeken we de weduwe die we ondersteuning gaven om haar shop uit te breiden. Ze was blij ons te zien en ze liet ons een rekening zien van allerlei spulletjes die ze gekocht had om haar shop uit te breiden. Na een aantal dagen zou het haar gebracht worden. Super van haar om zo in actie te schieten en inderdaad haar aanbod op deze manier te vergroten. Met haar zijn we een gesprek aangegaan rond de aankoop van naaimachines en hoe wij dit eventueel zagen. Een aantal vrouwen die kunnen naaien een naaimachine aanbieden die op hun beurt andere vrouwen leren naaien. Wij zorgen voor een aantal machines en wat stof om te naaien en zij zorgen een plek waar dit zou kunnen gebeuren. Zij was mee in het verhaal en had het gevoel dat dit iets zou kunnen betekenen voor de vrouwen van dit dorp. Ze geeft aan eerst een plek te willen zoeken voor ze de machines kan aanvaarden. Ze wil dat dit echt kan lukken. Ze kent een aantal vrouwen die ze kan aanspreken. Ons idee is gelanceerd in dit dorp, nu afwachten of het vorm kan krijgen. We kregen nog een heerlijke lunch die super smaakte want we hadden vandaag alleen nog maar tchai gehad. Na de lunch was het zeker 38° buiten, te heet om iets te doen. Het gezin bood me een bed aan om te rusten. Het was even moeilijk voor mij om hieraan toe te geven omdat het in onze cultuur erg vreemd is om in iemand anders huis een dutje te doen maar uiteindelijk heb ik dit aanvaard en was ik super blij met de kans om een dutje te doen. Dan met de bromfiets weer terug maar nu naar het huis van de bestuurder. We kennen dit gezin iets langer van voorheen maar gaan nu voor eerst op bezoek. Op deze plek woont een moeder met 3 getrouwde zonen en 4 kleinkinderen. Elk gezin heeft zijn eigen huisje. We worden vriendelijk ontvangen, krijgen lekkere tchai en als we wensen ook eten maar dat hadden we net gehad. Ook hier beginnen we over het voorstel van een naaimachine. De mannen geven hun mening over hoe ze erover denken, naar mijn gevoel vrij negatief. Ik omzeil hen en vraag de mening van de vrouwen. Hier kom ik te weten dat ze graag willen leren naaien om zo eigen kledij te naaien. Als ze een naaimachine zouden krijgen zouden ze dit dankbaar aanvaarden. Zij zouden best ook willen delen met buurvrouwen, iets wat de mannen niet zo zagen. Zo voel je dat het bepalen en controleren bij de mannen hier nog erg aanwezig is. Toch probeer ik de vrouwen zoveel mogelijk aan het woord te laten wat me best energie kost maar ze krijgen hierdoor een stem en uiteindelijk zijn de mannen ook mee. We nemen dit gesprek mee naar huis om later te bekijken hoe we dit verder kunnen uitwerken. Dan weer met de bromfiets naar de hoofdweg om daar de lijnbus te nemen. Na wat wachten verschijnt ze en stappen we in. Ditmaal dien ik recht te staan wat echter niet kan omdat ik te groot ben. Dus een trapje lager gaan staan waar de deur is. Gelukkig is er een super vriendelijke jonge vrouw die me haar plaats aanbiedt. Ik ben heel dankbaar dat ik mag zitten. Ze vraagt van waar ik ben en vertelt me dat ze me graag wil verwelkomen in haar land door vriendelijk en gedienstig voor mij te zijn. Heerlijk om zo iemand tegen te komen op een moment dat je moe bent van al de indrukken van afgelopen dag. Ik ben God dankbaar dat hij haar op mijn pad bracht. Zo komen we aan in de Bazaar, kopen we daar eten om mee te nemen aangezien de kok ontslagen is en gaan we met een bromfiets weer naar huis. Het was een intense dag en ook een heel warme dag. Ik ben blij dat ik weer thuis ben en geniet van mijn kamer en de rust die ik er heb. Zo belangrijk voor mij. Morgen weer een rustige dag omdat ik voel dat ik dit ook nodig heb. Ik luister naar mijn lichaam en ga niet over mijn limiet. Morgen bekijken we weer verder wat mogelijk is en hoe we best het verhaal van de naaimachines in de wereld kunnen zetten.
13 april 2016: Vandaag is hier volgens de Hindi kalender nieuwjaar. Dit wordt gevierd in India en Nepal. Gisterenavond was er al wat van te merken in de Bazaar waar mensen een soort tekening op de grond maakten met gekleurd poeder en met kaarsjes. Hier en daar hangt verlichting uit. Ik ben benieuwd wat het vandaag gaat brengen.
Vandaag is mijn man jarig. Ik ben ontzettend blij dat hij mij ondersteunt in deze reis. Hij voelt hoe belangrijk het is mensen hun dromen te laten waarmaken omdat alleen zo mensen zichzelf beter leren kennen en de liefde kan groeien. Liefde kan alleen gedeeld worden als je dit eerst voor jezelf kan voelen. Ik ben dankbaar voor wie hij is en voor wat wij samen kunnen delen. Ik wens dat hij zijn diepste dromen kan waarmaken want ik weet en voel, hij is een goed mens. Hij heeft de wereld zeker iets te bieden ook al is dit niet altijd gemakkelijk in deze soms zo onbegripvolle maatschappij. Maar hij voelt in zijn hart wat nodig is om de wereld een beetje mooier te maken, hoe mensen wensen benadert te worden en zelfs wat mensen nodig hebben om te groeien als mens. Lieve schat, ik heb ontzettend veel respect voor jou als mens. Dankjewel voor wie jij bent en geniet van je verjaardag want je verdient een leuke dag.
Gisteren werd ik heel aangenaam verrast door een mail van mijn werk. In de bakkerij van het dagcentrum 't Weyerke in Beringen doen ze een actie ten voordelen van mijn project. Zij bakken samen met de mensen met een beperking, waar ik ook in mijn werk mee verbonden ben, lekker brood dat ze verkopen. De opbrengst schenken ze aan mijn project. Zo fijn dat er vanuit België en mijn eigen werk verschillende initiatieven zijn genomen om de mensen hier mee te ondersteunen. Zo wordt het een gedeeld project wat mij veel vreugde schenkt. Ik wens bij deze de recente anonieme schenker van 200€ heel erg te bedanken. Dankzij hem of haar kan er meer gedaan worden voor de mensen hier. Oprecht dankjewel aan deze persoon, de mensen op mijn werk en al de mensen die mij op een of andere manier ondersteund hebben. Door er samen voor te gaan, kan hier verandering gecreëerd worden. Ondertussen is er een totaal van meer dan 2000€ geschonken aan het project 'Purity for India and Nepal '. Voor ik vertrok had ik dit niet durven dromen. Ik vertrok zonder veel planning maar met een groot vertrouwen dat ik hier moest zijn en wat nodig zou zijn wel op mijn pad zou komen. Nog steeds ben ik verwonderd van hoe de dingen lopen en zich ontwikkelen. Met vertrouwen, positief denken en respect voor elk mens is er heel veel mogelijk. En alles wat ik onderweg geleerd heb, heeft me als mens veranderd en mooier gemaakt. Dit neem ik mee als bijzondere waarde die ik verder in de wereld wenst te zetten.
Vandaag gaan we naar een aantal gezinnen waar we het gevoel hebben dat een naaimachine echt een meerwaarde zou kunnen brengen. Gisteren zijn we naar de Bazaar geweest om te kijken wat een naaimachine, benodigdheden om te naaien zoals een schaar en een lintmeter, ... en wat stof kost. Uiteindelijk valt het beter mee dan verwacht en kunnen we zeker 5 naaimachines aankopen. Hierdoor kunnen we meerdere gezinnen een naaimachine schenken zodat ze zelfstandig kledij kunnen maken. De kost van stof is heel wat lager dan afgewerkte kledij. Op die manier is er meer mogelijk.
Vanmorgen zijn we naar het eerste gezin gegaan dat we in gedachte hadden. Hier gaat het om een jonge zwangere vrouw. Toen we haar hierover aanspraken was de verrassingen voor ons groot om te horen dat zij kan naaien. Ze had een korte opleiding op school gevolg. Super fijn want op die manier zijn we zeker dat het zal gebruikt worden. Wij gaan wellicht de machine in de Bazaar aankopen en laten de verantwoordelijkheid bij de mensen om het daar op te pikken. We hebben zelf geen auto en dus geen mogelijkheid om het te brengen. De mensen kunnen met de fiets naar de Bazaar rijden om de machine op te pikken en achterop de fiets mee naar huis te nemen. Het zit in een koffer en kan dus achter op een fiets. Het is roeien met de riemen die je hebt en hier leer je dit echt. Terwijl ik dit schrijf zit ik buiten onder een boom met een waterbuffel, een koe voor mij en een stier achter mij. De waterbuffel staat maar 1m van me vandaan. Ik kan hem heel goed in de ogen kijken. Als hij voorit stapt raakt hij mijn voeten. Het is een kolosaal beest maar toch ben ik totaal niet bang. Je ziet dat deze dieren mensen gewoon zijn. Ze leven heel dicht bij de huizen en worden door de mensen van de ene naar de andere plaats gebracht via een touw dat ze rond hun hals hebben. Ik zie dat ze heel gedwee meegaan. Ze staan overdag vaak in het water van het kanaal om af te koelen en te drinken. Hier kijken ze heel anders naar een koe aangezien het een heilig dier is. Eten van een koe is hier dus onmogelijk, het idee alleen al doet hen kokhalzen. Als iets heilig is, ga je dit niet eten maar net goed verzorgen. Je ziet hier overal koeien op de meest vreemde plaatsen. Bij ons in een stal of in de wei, hier op een erf, naast je stoel buiten, op de weg, op de hoofdstraat, waar dan ook. Voor ons onvoorstelbaar maar hier heel gewoon. De buffel is net naast me gaan liggen op een halve meter van mij vandaan. Bij ons kan je je dit niet voorstellen, hier is het heel gewoon.
Dan passeert er een jong meisje met een hele zak graan op haar rug dat ze via een touw om haar hoofd op haar rug houdt. Ik kan dit onmogelijk dragen maar hier leren ze dit van jongs af aan. Ik heb immens respect voor de vrouwen hier.
Ik ben alleen nog een ander gezin gaan bezoeken om te voelen of een naaimachine hier iets zou kunnen betekenen. Ik had een leuk gesprek met de mensen. Het startte met 4 en eindigde met 15 mensen. Er waren 2 dochters die wat Engels verstonden en konden spreken. De man des huizes had geen werk maar naar mijn gevoel wel alles wat hij nodig heeft. Hij leek me eerder lui dan moe wat de vrouw des huizes ook beaamde. Ze vertelt dat haar broer in Australië woont en werkt en hen soms wat geld geeft. Ik voel dat dit gezin niets te kort heeft en in die zin begin ik ook niet over een naaimachine. Als ik voel dat er geen nood is, laat ik het bij een vriendelijk gesprek en ga ik verder op zoek. Hier moet ik niet zijn.
In de namiddag zijn we uitgenodigd in het huis van de manager van het guesthouse waar ik verblijf. Hij woont in een super mooie omgeving dicht bij de jungle. Hij woont er met zijn jongere vrouw en baby van 6 maanden. Hij heeft een liefdeshuwelijk zoals ze dit hier noemen en geen geëngageerd huwelijk. Een super leuk gezinnetje. We werden hier weer verwend met een heerlijke tchai. Het was een heel aangenaam bezoek. De mensen van Nepal zijn heel gastvrij en vriendelijk. Voor hen is ontvangen van mensen iets waar ze alles voor laten vallen. Je staat nooit 5 minuten recht omdat bij aankomst je direct een stoel wordt aangeboden. Mensen komen bij je zitten en vragen of je tchai wenst of iets te eten. Voor hen is het heel normaal dat je voor bezoek je keuken in gaat om tchai te maken en eventueel zelfs een volledige maaltijd. Wij westerse mensen kunnen hier nog iets van leren.
15 april 2016: Gisteren zijn we met de fiets naar de Bazaar gereden om een aantal naaimachines aan te kopen. We hebben 4 gezinnen in ons hoofd waar de machine een meerwaarde zal zijn. Aangezien er nog steeds geen kok is in het guesthouse is het ontbijt niet optijd klaar. Gisteren ben ik zelf in actie geschoten in de keuken omdat ik zag dat we anders nog lang zouden moeten wachten. Er heerst op dit moment chaos in het guesthouse. Ik zie dat ze er allemaal wat verloren bijlopen, weinig energie hebben en geen vreugde uitstralen. Ze zien er allen moe uit. Ze zijn ook al een tijdje niet naar huis geweest en dat weegt op hen. Ik merk dat de lat voor de jongens te hoog ligt en ze niet aan de eisen van de werkgever kunnen voldoen. In plaats van samen in hun kracht te komen en een gesprek met de baas aan te gaan, zitten ze volledig in de slachtoffer positie. Op die manier gaat er geen verandering gecreëerd worden. Terwijl ik in de keuken ben, ga ik hierover een gesprek met de jongens aan. Ik vertel wat ik zie en voel en zij beamen dit. Het is te zwaar, te veel uren werken, vrouw en kinderen niet zien, vrouw die boos wordt, zij die ziek worden en zo heb je de cirkel rond. Ik geef aan dat zonder hierover met hun baas te spreken er wellicht geen verandering komt. Ze dienen te vertellen wat ze nodig hebben om het voor hen haalbaar te maken en te houden. Ze voelen dat dit inderdaad nodig is en dan in groep. Apart durft niemand de baas aan te spreken. Die keuze ligt bij hen. Dat er iets dient te veranderen is heel duidelijk.
Dus vertrokken we weer wat later dan gepland met de fiets richting Bazaar. Het is al voelbaar warm geworden. We fietsen onderweg eerst langs een gezin waar we graag een naaimachine zouden kopen voor de dochter en wat keukenspulletjes voor het gezin. Het gezin woont in een huis van een groot grondbezitter en probeert er rond te komen door voor hen te werken op het veld om de deel van de opbrengst te krijgen als loon. Op die manier proberen ze hun gezin te voeden en te onderhouden. De grootgrondbezitters doen niets, het graan wordt voor hen gezaaid, verzorgd, afgedaan en aan huis geleverd en dit allemaal door de handen van personeel dat op hun land woont in heel eenvoudige hutten. Dit gezin is er ook eentje van. Op het moment dat we aankwamen was de oudste vrouw van het huis hun stier een soort van healing power aan het geven. Ze prevelde een aantal gebeden en sloeg met takken op de bil van de stier . Op die manier zou volgens hen de linker achterpoot van de stier weer beter functioneren. Of dit echt zo is laat ik in het midden. Geloof kan heel sterk zijn, soms voldoende om inderdaad healing te creëren. Hier bestaat dit al vele jaren en wordt het nog steeds toegepast. Als we het huis bekijken en een gesprek met de mensen hebben wordt ons vermoeden bevestigd dat hier inderdaad nood is aan wat ondersteuning. We geven niet aan wat we voor hen wensen te doen. We houden dit als verrassing. Voor de dochter willen we graag de naaimachine kopen en wat keukengerief voor het gezin.
Daarna fietsen we door naar de Bazaar en vinden we een winkel met naaimachines. We krijgen wat uitleg, vragen wat we als korting krijgen als we er meerdere kopen maar korting in Nepal is erg beperkt. Ik heb het gevoel dat je in India beter kan onderhandelen dan hier in Nepal. Ze gaan niet van hun prijs af en als het iets is dat ze in verminderingbrengen, dan is het super weinig. Uiteindelijk kopen we 4 naaimachines aan en vragen we hem om deze helemaal klaar te maken zodat mensen ze kunnen komen uithalen. We brengen ze niet maar geven een kaartje van de winkel waar ze deze kunnen afhalen. We kopen ook wat stof en stikzijde zodat ze dadelijk aan de slag kunnen. We maken 4 pakketjes voor 4 gezinnen en geven de namen door van de personen die ze komen afhalen. De man verzekerde ons dat dit in orde zou komen. Daarna zijn we een lassi, yoghurt met water en wat fruit gemixd, gaan drinken om wat af te koelen en wat uit te rusten. Het is echt warm en dit kost energie. Na deze verfrissing zijn we wat keuken gerief gaan kopen voor het gezin dat we vanmorgen zijn gaan bezoeken. We kozen voor 6 tali borden, 6 bekers, 6 linzen kopjes een pot om rijst te koken en een wok om groenten klaar te maken. Iets wat ieder gezin echt nodig heeft om een degelijke maaltijd klaar te maken en deze te eten. Ook hier nemen we een aankoopbewijs mee en kunnen de mensen zelf het gaan afhalen. Zo merken andere mensen niet dat we dingen voor mensen kopen, blijven we meer op de achtergrond en kan de rust blijven bestaan. Op weg naar huis zijn we in het gezin van vanmorgen weer binnen gesprongen en hebben we de aankoopbewijzen overhandigd. Zo kunnen ze op hun manier de verrassing gaan uithalen. De dag nadien hoorden we dat ze dit te voet zijn gaan uithalen al dragend op hun hoofd. De andere gezinnen die we dagen ervoor hebben bezocht, hebben we telefonisch op de hoogte gebracht waar ze de aankoopbon kunnen uithalen en in welke winkel ze moeten zijn voor de naaimachine.
Die dag ''s avonds zijn Rattan en ik uit gaan eten voor mijn verjaardag aangezien hier nog geen tijd voor was geweest. Deze keer koos ik voor een degelijk restaurant met heel gevarieerd voedsel omdat ik mezelf eens wou verwennen met lekker eten na meer dan een maand haast elke dag hetzelfde te eten. Ik kreeg van Rattan de opmerking dat ik meer aan andere denk dan aan mezelf en ja wat mezelf verwennen betreft, is dit soms zo. Ik vergeet tijdens het werken vaak dat ik ook het beste verdien maar nu ga ik het mezelf schenken. We kozen voor heerlijk gefrituurde kip, salade, butter chicken, gebakken rijst, heerlijke lemen soda en voor Rattan een biertje. Ik heb zo genoten van elke hap en elke slok en kan voelen hoe echt lekker eten vreugde kan brengen. Super voldaan zijn we in het donker weer naar huis gefietst. Een hele belevenis omdat er geen straatverlichting is en ook geen licht aan mijn fiets. Gelukkig was er weinig verkeer en scheen de maan een beetje waardoor we nog net wat konden zien. Het is echt controle loslaten en vertrouwen dat alles wel goed komt. Na een half uurtje fietsen was ik weer thuis.
Dag nadien zijn we een kijkje gaan nemen bij de mensen die te voet hun geschenken zijn gaan uithalen. Toen we de naaimachine zagen verschoten we toch wel. De houten doos waar het zich in bevond was echt beschadigd, het wieletje om de spoel op te winden stond scheef en het plastieken flesje voor de machineolie was leeg. Dit gaf ons helemaal geen goed gevoel, dit was niet de afspraak. We hebben de machine op onze fiets gezet en opnieuw naar de winkel gereden om daar een serieus gesprek te hebben met de verkoper. Twee machines waren afgehaald, de andere twee stonden er nog. Na een korte discussie werd de houten doos vervangen door een moderne plastieken doos met zelfs een hoes zodat de naaimachine mooi opgeborgen was. Hier was ik al heel wat meer tevreden mee. Het olieflesje werd gevuld en het spoelwieletje werd recht gezet. Op deze manier heb je een mooi afgewerkt product. Ik heb nog een beetje moeten bijbetalen omwille van de hoes maar voor mij geen probleem als het resultaat heel bevredigend is. Al de andere machines werden nu van hetzelfde voorzien. De andere persoon die het is gaan afhalen hebben we weer opgebeld om het weer naar de winkel te brengen voor de afwerking. Daarna zijn we naar een stoffenwinkel gestapt om stof voor de 4 gezinnen te kopen zodat ze direct van start kunnen gaan. Heerlijk om de stoffen te kiezen voor de mensen omdat we ze al wat kennen en zo ook beter een gevoel hadden wat bij hen zou passen. Dit hebben we weer naar de winkel van de naaimachines gebracht, zodat het samen met de naaimachine kan afgehaald worden.
Daarna hebben we ons weer tegoed gedaan aan een lassi en naar huis gereden om te rusten. Bij deze warmte heb ik dit echt nodig. Ik leer luisteren naar mijn lichaam en hier ook zorg voor te dragen.
Tegen de late namiddag zijn we terug naar de Bazaar gereden om de vrouw en dochter van Rattan te ontmoeten. Ze zijn vanuit Delhi vertrokken om in Nepal naar de bergen te gaan omdat er bij de familie van de vrouw van Rattan een huwelijk plaatsvindt. Het is best een zware reis. Ze passeren de stad Mahendranagar waar ik verblijf en dus heb ik een kans hen te ontmoeten. Ik kijk hier best naar uit. Het is lang geleden dat ik haar en haar dochter nog gezien heb, van de eerste week van mijn verblijf in India begin januari. We hebben niet veel tijd om samen door te brengen omdat ze met de bus weer verder dienen te reizen.
Ik heb beslist om niet naar de bergen te gaan. Ik voel dat de hele reis al heel intensief is geweest. In de bergen zijn de omstandigheden moeilijker. Hier kunnen ze me geen bed aanbieden, dien ik op de grond te slapen en bestaat het eten hoofdzakelijk uit noedels omdat er niet veel meer aanwezig is. Ik ga mezelf zo tegen het einde van mij reis dit niet opleggen. Ik wil nog afwerken waar ik mee bezig ben en dan stilletjes uitbollen en wat tijd aan mezelf schenken om al de indrukken en belevenissen van mijn reis te laten zakken en een plekje te geven. De overgang om weer naar België te gaan zal zeker niet gemakkelijk zijn. Dan kom ik terug in een heel ander ritme terecht. Maar ik kijk er ontzettend naar uit om mijn familie weer terug te zien en vooral mijn kleinkinderen. Ja deze heb ik met momenten toch gemist.
Vandaag ben ik alle toiletten afgegaan met opnieuw de hulp van Rattan die vanmorgen gearriveerd is. Ik voel dat ik het eerste deel van mijn project dien af te sluiten om met de nieuwe energie te starten, ook al weet ik niet waar deze me brengen zal. Ik weet niet wat zich vandaag en de volgende dagen gaat aandienen, maar ik vertrouw. Deze keer gaan we met de fiets op stap omdat er geen auto is. Dat alleen al maakt dat we met een andere energie werken. Het geeft zelfs vreugde om te fietsen en ondertussen aan het project te werken. Het genieten en werken lijkt beter samen te gaan. Zo bezoeken we het derde toilet wat helemaal recht staat, alleen het toilet zelf nog, de deur en het dak. Heerlijk om te zien, ons 3de toilet is haast een feit. Ik geef nog een kleine bijdrage voor de laatste kosten wat dankbaar wordt aanvaard. Ze hebben dankzij onze bijdrage en ook eigen bijdrage wat voor hen haalbaar was een toilet kunnen neerzetten. Ik ben ontzettend blij voor de schoondochter, zij kan binnenkort als zwangere vrouw een toilet benutten. Met een blij hart kan ik hier het project definitief afsluiten. Ze nodigen ons uit voor het avondmaal uit dankbaarheid wat we graag aanvaarden. We gaan nog naar de meisjes maar deze zijn op het veld om het graan af te doen. Echt zwaar werk met deze hitte, ik heb enorm veel bewondering voor deze jonge meisjes. Ze zijn om 5u 's morgens begonnen en om half 1 als we het veld passeerde waren ze nog bezig. Onvoorstelbaar gewoon, ik zou dit niet kunnen. De moeder van de kinderen is naar huis gekomen omdat wij er waren. Ze bood ons heerlijke yoghurt aan wat verfrissend is met deze warmte. Ondertussen is het rond de 35° of zelfs meer. Moeder van de meisjes vertelde ons over de vrouw die een beetje verder op woont, getrouwd is met een man die drinkt, kinderen heeft en een huisje dat echt te wensen over laat. Een aantal weken geleden hebben we dit huisje gezien en inderdaad kan je dit moeilijk een huis noemen. Op dat moment was de vrouw niet thuis maar nu zou ze tijd hebben om naar ons te komen en met ons te praten. In eerste instantie verschoot ik een beetje toe ik haar zag omdat ze nog zo jong leek. Ik had een oudere persoon verwacht. Tijdens het gesprek met haar zag ik hoe sterk ze was ondanks de situatie waarin ze zat. We hebben haar gevraagd wat ze nodig heeft om haar leven wat makkelijker te maken en ze vertelde dat ze graag een nieuw dak op haar huisje wou. Ze had al balken om het te doen maar geen geld voor het dak. Als we haar vroegen hoeveel ze precies nodig had was ze zeer bescheiden en vertelde dat wat ze ook kreeg, ze heel blij zou zijn. Hoe meer ik met haar praatte, hoe meer sympathie ik voor haar voelde omdat ik ook zag dat ze een duidelijk doel had om haar leven te verbeteren als die mogelijkheid zich aandient. We hebben haar een bedrag gegeven waardoor ze het dak van haar huis kan vernieuwen en wat nieuwe kledij kan kopen voor haar kinderen. Ze was ontzettend dankbaar en ik voor de moed die ze toonde om ondanks haar situatie iets van haar leven te maken. Ze is sterk genoeg om haar staande te houden ondanks haar dronken man.
Na het gesprek met haar zat er een nieuwe vrouw op ons te wachten om haar verhaal te doen. Ze was weduwe en zou graag haar zieke dochter helpen om de medicijnen en dokters behandelingen te betalen die ze nodig had. De weduwe had enkel geld om te overleven maar niets extra's. Ze woont hier een uur rijden vandaan maar haar dochter woonde in de buurt. Ook haar hebben we de vraag gesteld wat ze zeker nodig zou hebben en hier kregen we een bedrag maar best ook bescheiden. In het luisteren naar haar verhaal hoor ik haar verdriet om het welzijn van haar dochter en het niet kunnen helpen. Tegelijk voel ik de vreugde als dit voor haar mogelijk wordt gemaakt en dit is voor mij voldoende om haar ondersteuning te bieden. Ik wens haar iets te geven om haar dochter te helpen maar ook iets kleins voor zichzelf zodat ze, al is het voor even, weer contact kan maken met de vreugde in haar zelf. Vreugde brengt steeds nieuwe energie en nieuwe mogelijkheden. Ze omhelst me uit dankbaarheid. Toch heb ik hier ook een beetje een ongerust gevoel. Niet met de vrouw op zich maar met het feit dat ze naar me toegekomen is met een vraag naar geld. Het betekent op een of andere manier dat mijn aanwezigheid in deze omgeving steeds meer bekend wordt en blijkbaar gekoppeld wordt aan iemand waar ze geld kunnen vragen. Hier zit mijn angst want ik wens dit niet te zijn. Ik kan niet voor iedereen een antwoord bieden en op deze manier kan ik ook mijn hart niet volgen rond wat ik als persoon in de wereld wil zetten. Ik voel dat ik graag iets meer blijvends en opbouwends in de wereld wil zetten wat ook meer zelfbedruipend is en waarbij meerdere personen meer zelfstandig kunnen leven en een beter leven hebben. Ik heb geen onuitputtelijk zakje waaruit ik geld kan geven. Ik wil niet dat mensen zich tenopzichte van mij afhankelijk opstellen. Ja, materiaal waar ik verder rond kan denken en voelen.
Het was ondertussen goed heet maar toch wou ik graag de 4de en 5de toilet bezoeken om dit mogelijks af te sluiten. Dus met de fiets naar de Bazaar 9 km verder om daar lunch te nemen en te zoeken naar vervoer. Het fietsen is best vermoeiend maar de wind terwijl je fietst is heerlijk. Na de lunch op zoek naar vervoer, de goedkoopste manier is het nemen van de bus maar dan moet je veel geduld hebben omdat de bus het eerste gedeelte haast om de 2 minuten stopt om mensen te laten opstappen. Er zijn officiële bushaltes maar daar wordt geen rekening mee gehouden. Waar mensen ook wensen op of af te stappen, staan ze langs te weg te wuiven of roepen ze in de bus dat ze eruit willen. Een heel nieuw avontuur voor mij om dit te doen, een super goede oefening in geduld en aanvaarden dat het hier nu eenmaal zo is. En ja, het kostte maar 50 NC, een paar eurocent waar je in België niets mee kunt doen. Zo bezochten we toilet 4 waar we aangenaam verrast waren. Het hele gebouw was klaar alleen nog de deur, het dak en de toilet zelf. En dit gezin heeft het keurig gebouwd net zoals wij het hadden voorgesteld. Ook hier hebben ze hetzelfde bedrag gekregen dan de andere toiletten en zij zijn de enige die weinig eigen geld hebben moeten benutten omdat ze niet groter gebouwd hebben dan wij hadden voorgesteld. Leuk voor ons om te zien dat ze ons advies gevolgd hebben dus geld gespaard hebben. Hier waren twee oudere mannen aanwezig welke we spontaan een beetje geld hebben gegeven omdat we van hen hoorde dat ze naar een bruiloft dienen te gaan. Ze hadden helemaal geen vraag gesteld maar we hadden het gevoel dat ze op hun oude dag op deze manier iets leuks voor zichzelf zouden kunnen doen. Beide mannen waren dus ook aangenaam verrast. Hun ogen spraken boekdelen. De ene wou nieuwe kledij kopen voor de bruiloft en de andere had nu de mogelijkheid voor een beter busticket om naar de bruiloft te gaan. Ik zie nog de happy ogen van de mannen als ik eraan denk. Het hoeft niet altijd veel te zijn om mensen blij te maken.
Dan met de bus naar het 5de toilet. Ook hier was het mooi om te zien hoe het bijna klaar was maar het gesprek met de vrouw des huizes met de vraag hoeveel ze hadden uitgegeven en eventueel nog nodig zouden hebben, gaf me voor even totaal geen goed gevoel. Ze vroeg heel wat meer dan dat we de anderen hadden gegeven voor het toilet. Ze hadden een groter toilet gebouwd wat niet ons idee of voorstel was en waarvan ik de kosten niet wens te dragen. Maar hoe dit aanbrengen op een vriendelijke maar ook duidelijke manier. Een ding stond vast, ik wens voor elk toilet hetzelfde te geven, alleen dit voelt voor mij eerlijk. Uiteindelijk benoem ik dat we voor elk toilet hetzelfde bedrag geven, wij een voorstel hadden gedaan maar zij ervoor gekozen hebben het groter te maken wat hun verantwoordelijkheid is en dat wanneer ik hen meer zou geven dan anderen, het betekent dat ik minder geld heb om anderen hulpbehoevende mensen te helpen. De vrouw bood onmiddelijk haar excuses aan en gaf aan heel blij te zijn met wat ze gekregen heeft. Ik was blij dat ze tot dit inzicht gekomen was. Zo voel ik dat je niet bang moet zijn je grens aan te geven. Mensen zijn zich vaak niet bewust van wat ze vragen, denken en doen. Hun bewustzijn wat verruimen door een goede uitleg te geven is een manier om mensen iets duidelijk te maken. Ik merk dat ze vaak van goede wil zijn maar soms reageren vanuit niet weten. Alleen door iets te weten of je van iets bewust te zijn, kan ervoor zorgen dat je anders kan kijken, denken en handelen. Mensen zijn niet altijd van slechte wil, ze zijn vaak absoluut niet bewust. Ook dit sluit ik uiteindelijk af met een goed gevoel.
Dan op weg naar huis. Eerst met de bus weer naar de Bazaar en dan met de fiets 6km naar huis. We zijn net voor donker thuis. Moe maar voldaan. Het was een vermoeiende dag omwille van de warmte maar de vreugde om wat we vandaag beleefd hebben maakt veel goed. Toch, morgen doen we het even rustig aan en bekijken we wat we verder kunnen doen met het project. Hoofdstuk toiletten lijkt voorbij. Er lijkt iets nieuw aan te komen, wat nieuwe ideeën maar het is nog niet helemaal duidelijk. Morgen wordt het een dag van wat rusten en brainstormen. Ook hier kijk ik naar uit.
12 april 2016: Gisteren zijn we optijd vertrokken om naar het verste punt te gaan en de oude zieke man met zijn zoon met een beperking op te zoeken en de weduwe die we ondersteuning gaven om haar winkeltje wat uit te breiden. De dag ervoor hadden we een brainstorm dag om te zien wat mogelijk de kwaliteit van het leven van de mensen hier zou kunnen verbeteren. We kwamen uit op naaimachines omdat de vrouwen hierdoor zelf hun kledij kunnen maken en meer zelfbedruipend kunnen zijn maar ook een nuttige fijne bezigheid hebben buiten hun alledaagse ritme. In het gezin van de meisjes hadden we al gezien hoe fijn het is dat 1 van de meisjes Annita kan naaien. Met wat stof kan er goedkoop kledij gemaakt worden. We hebben al wat meer gezinnen in ons hoofd waar dit een mogelijkheid zou kunnen zijn. Ze zouden de naaimachine met elkaar kunnen delen waardoor er meerdere gezinnen eigen kledij kunnen maken. Het idee gaf me een fijn gevoel, hoe meer we er over bezig waren hoe meer het groeide. Vandaag zouden we bepaalde gezinnen kunnen aanspreken rond het idee en in welke mate dit echt iets zou kunnen betekenen. Ik keek er al naar uit om bepaalde vrouwen die we voorheen al ontmoet hadden erover aan te spreken.
Maar eerst naar het verste punt om de oudere zieke man te bezoeken. Het was een heel avontuur om daar te geraken nu we geen auto hebben en vandaag ook maar 1 fiets. Eerst een stukje te voet tot op de hoek van de straat waar we eventueel de kleine bus kunnen nemen of met een bromfiets als deze er zijn. We vertrokken zonder ontbijt omdat de kok net was ontslagen, zo gaat dat hier. Gewoon aanvaarden en er het beste van maken. Op de hoek van de straat was al snel duidelijk, geen bromfiets. Dus wachten op het busje en ondertussen een tchai drinken zodat we iets in ons lijf hadden. Uiteindelijk bijna een half uur later en nog steeds geen vervoer. Rattan had al wat mensen aangesproken maar zonder resultaat. Ik had plots het gevoel dat ik in actie moest schieten. Ik ga op staat staan en houd elke auto, of wat dan ook waar we mee zouden kunnen reizen, tegen. Ik zie wat bromfietsers passeren maar telkens met passagier. Uiteindelijk komt er in de verte een grote bus aan, geen lijnbus maar een touringcar. Ik overtuig mezelf, dat wordt de bus waarmee we naar de Bazaar gaan. Ik maak vanop straat een duidelijk teken dat ik graag mee wil reizen, ik zie de bus vertragen maar ook aarzelen want ze rijdt me voorbij maar na een paar meters stopt ze. En ja, we mogen mee in een bus vol met jonge dames. Yes,Yes, Yes, gelukt.
In de Bazaar gaan we verder naar de hoofdstraat om de lijnbus te nemen, een oude nog net aan elkaar vastzittende bus. Dus eerste km stoppen om de 2 minuten om iedereen op te pikken en dan gaat het wat beter vooruit. Ik zit op een stoel met een zitruimte waar mijn benen haast niet tussen passen. In Nepal zijn de mensen namelijk niet zo groot. Het is goed warm in de bus, je kan alleen een venstertje openzetten voor wat koeling. Maar als je dit kan loslaten, kom je meer in het hier en nu en kan je kijken wat zich allemaal afspeelt in de bus. Op die manier gaat de rit veel sneller en valt het uiteindelijk nog wel mee. 20 km verder stappen we uit en vinden we iemand die we al iets langer kennen, die een bromfiets heeft en ons naar de plek wil brengen waar we moeten zijn. Een echte meevaller en heerlijk om de wind te voelen achter op de bromfiets waar we nu met 3 opzitten. Gelukkig is de bestuurder super handig in het besturen van zijn bromfiets. Zo komen we aan bij de zieke oude man die zoals we ontdekken nog steeds ziek is. Nu ben ik best ongerust aangezien hij serieuze zweren op zijn voeten, benen, handen en armen heeft. Naar mijn gevoel dient hij echt naar een hospitaal te gaan voor verzorging. Hij is alleen thuis met zijn zoon met beperking. Zijn vrouw is gaan werken in een ander dorp. Ze hebben al balken gekocht om het huis hoger te maken maar ik heb echt geen goed gevoel met zijn gezondheid. Uiteindelijk geven we aan dat hij het geld dat wij gaven nu dient te gebruiken om naar het ziekenhuis te gaan. Zonder een betere gezondheid gaat hij zijn huis niet kunnen renoveren. Zijn zoon zou de dag nadien thuiskomen en hij zou hem vragen om hem naar het ziekenhuis te brengen. Ik zie dat hij het geld niet graag spendeert om naar het ziekenhuis te gaan maar nu heeft hij geen keuze. Als we het huis verlaten hopen we beide dat hij zich laat brengen.
Daarna bezoeken we de weduwe die we ondersteuning gaven om haar shop uit te breiden. Ze was blij ons te zien en ze liet ons een rekening zien van allerlei spulletjes die ze gekocht had om haar shop uit te breiden. Na een aantal dagen zou het haar gebracht worden. Super van haar om zo in actie te schieten en inderdaad haar aanbod op deze manier te vergroten. Met haar zijn we een gesprek aangegaan rond de aankoop van naaimachines en hoe wij dit eventueel zagen. Een aantal vrouwen die kunnen naaien een naaimachine aanbieden die op hun beurt andere vrouwen leren naaien. Wij zorgen voor een aantal machines en wat stof om te naaien en zij zorgen een plek waar dit zou kunnen gebeuren. Zij was mee in het verhaal en had het gevoel dat dit iets zou kunnen betekenen voor de vrouwen van dit dorp. Ze geeft aan eerst een plek te willen zoeken voor ze de machines kan aanvaarden. Ze wil dat dit echt kan lukken. Ze kent een aantal vrouwen die ze kan aanspreken. Ons idee is gelanceerd in dit dorp, nu afwachten of het vorm kan krijgen. We kregen nog een heerlijke lunch die super smaakte want we hadden vandaag alleen nog maar tchai gehad. Na de lunch was het zeker 38° buiten, te heet om iets te doen. Het gezin bood me een bed aan om te rusten. Het was even moeilijk voor mij om hieraan toe te geven omdat het in onze cultuur erg vreemd is om in iemand anders huis een dutje te doen maar uiteindelijk heb ik dit aanvaard en was ik super blij met de kans om een dutje te doen. Dan met de bromfiets weer terug maar nu naar het huis van de bestuurder. We kennen dit gezin iets langer van voorheen maar gaan nu voor eerst op bezoek. Op deze plek woont een moeder met 3 getrouwde zonen en 4 kleinkinderen. Elk gezin heeft zijn eigen huisje. We worden vriendelijk ontvangen, krijgen lekkere tchai en als we wensen ook eten maar dat hadden we net gehad. Ook hier beginnen we over het voorstel van een naaimachine. De mannen geven hun mening over hoe ze erover denken, naar mijn gevoel vrij negatief. Ik omzeil hen en vraag de mening van de vrouwen. Hier kom ik te weten dat ze graag willen leren naaien om zo eigen kledij te naaien. Als ze een naaimachine zouden krijgen zouden ze dit dankbaar aanvaarden. Zij zouden best ook willen delen met buurvrouwen, iets wat de mannen niet zo zagen. Zo voel je dat het bepalen en controleren bij de mannen hier nog erg aanwezig is. Toch probeer ik de vrouwen zoveel mogelijk aan het woord te laten wat me best energie kost maar ze krijgen hierdoor een stem en uiteindelijk zijn de mannen ook mee. We nemen dit gesprek mee naar huis om later te bekijken hoe we dit verder kunnen uitwerken. Dan weer met de bromfiets naar de hoofdweg om daar de lijnbus te nemen. Na wat wachten verschijnt ze en stappen we in. Ditmaal dien ik recht te staan wat echter niet kan omdat ik te groot ben. Dus een trapje lager gaan staan waar de deur is. Gelukkig is er een super vriendelijke jonge vrouw die me haar plaats aanbiedt. Ik ben heel dankbaar dat ik mag zitten. Ze vraagt van waar ik ben en vertelt me dat ze me graag wil verwelkomen in haar land door vriendelijk en gedienstig voor mij te zijn. Heerlijk om zo iemand tegen te komen op een moment dat je moe bent van al de indrukken van afgelopen dag. Ik ben God dankbaar dat hij haar op mijn pad bracht. Zo komen we aan in de Bazaar, kopen we daar eten om mee te nemen aangezien de kok ontslagen is en gaan we met een bromfiets weer naar huis. Het was een intense dag en ook een heel warme dag. Ik ben blij dat ik weer thuis ben en geniet van mijn kamer en de rust die ik er heb. Zo belangrijk voor mij. Morgen weer een rustige dag omdat ik voel dat ik dit ook nodig heb. Ik luister naar mijn lichaam en ga niet over mijn limiet. Morgen bekijken we weer verder wat mogelijk is en hoe we best het verhaal van de naaimachines in de wereld kunnen zetten.
13 april 2016: Vandaag is hier volgens de Hindi kalender nieuwjaar. Dit wordt gevierd in India en Nepal. Gisterenavond was er al wat van te merken in de Bazaar waar mensen een soort tekening op de grond maakten met gekleurd poeder en met kaarsjes. Hier en daar hangt verlichting uit. Ik ben benieuwd wat het vandaag gaat brengen.
Vandaag is mijn man jarig. Ik ben ontzettend blij dat hij mij ondersteunt in deze reis. Hij voelt hoe belangrijk het is mensen hun dromen te laten waarmaken omdat alleen zo mensen zichzelf beter leren kennen en de liefde kan groeien. Liefde kan alleen gedeeld worden als je dit eerst voor jezelf kan voelen. Ik ben dankbaar voor wie hij is en voor wat wij samen kunnen delen. Ik wens dat hij zijn diepste dromen kan waarmaken want ik weet en voel, hij is een goed mens. Hij heeft de wereld zeker iets te bieden ook al is dit niet altijd gemakkelijk in deze soms zo onbegripvolle maatschappij. Maar hij voelt in zijn hart wat nodig is om de wereld een beetje mooier te maken, hoe mensen wensen benadert te worden en zelfs wat mensen nodig hebben om te groeien als mens. Lieve schat, ik heb ontzettend veel respect voor jou als mens. Dankjewel voor wie jij bent en geniet van je verjaardag want je verdient een leuke dag.
Gisteren werd ik heel aangenaam verrast door een mail van mijn werk. In de bakkerij van het dagcentrum 't Weyerke in Beringen doen ze een actie ten voordelen van mijn project. Zij bakken samen met de mensen met een beperking, waar ik ook in mijn werk mee verbonden ben, lekker brood dat ze verkopen. De opbrengst schenken ze aan mijn project. Zo fijn dat er vanuit België en mijn eigen werk verschillende initiatieven zijn genomen om de mensen hier mee te ondersteunen. Zo wordt het een gedeeld project wat mij veel vreugde schenkt. Ik wens bij deze de recente anonieme schenker van 200€ heel erg te bedanken. Dankzij hem of haar kan er meer gedaan worden voor de mensen hier. Oprecht dankjewel aan deze persoon, de mensen op mijn werk en al de mensen die mij op een of andere manier ondersteund hebben. Door er samen voor te gaan, kan hier verandering gecreëerd worden. Ondertussen is er een totaal van meer dan 2000€ geschonken aan het project 'Purity for India and Nepal '. Voor ik vertrok had ik dit niet durven dromen. Ik vertrok zonder veel planning maar met een groot vertrouwen dat ik hier moest zijn en wat nodig zou zijn wel op mijn pad zou komen. Nog steeds ben ik verwonderd van hoe de dingen lopen en zich ontwikkelen. Met vertrouwen, positief denken en respect voor elk mens is er heel veel mogelijk. En alles wat ik onderweg geleerd heb, heeft me als mens veranderd en mooier gemaakt. Dit neem ik mee als bijzondere waarde die ik verder in de wereld wenst te zetten.
Vandaag gaan we naar een aantal gezinnen waar we het gevoel hebben dat een naaimachine echt een meerwaarde zou kunnen brengen. Gisteren zijn we naar de Bazaar geweest om te kijken wat een naaimachine, benodigdheden om te naaien zoals een schaar en een lintmeter, ... en wat stof kost. Uiteindelijk valt het beter mee dan verwacht en kunnen we zeker 5 naaimachines aankopen. Hierdoor kunnen we meerdere gezinnen een naaimachine schenken zodat ze zelfstandig kledij kunnen maken. De kost van stof is heel wat lager dan afgewerkte kledij. Op die manier is er meer mogelijk.
Vanmorgen zijn we naar het eerste gezin gegaan dat we in gedachte hadden. Hier gaat het om een jonge zwangere vrouw. Toen we haar hierover aanspraken was de verrassingen voor ons groot om te horen dat zij kan naaien. Ze had een korte opleiding op school gevolg. Super fijn want op die manier zijn we zeker dat het zal gebruikt worden. Wij gaan wellicht de machine in de Bazaar aankopen en laten de verantwoordelijkheid bij de mensen om het daar op te pikken. We hebben zelf geen auto en dus geen mogelijkheid om het te brengen. De mensen kunnen met de fiets naar de Bazaar rijden om de machine op te pikken en achterop de fiets mee naar huis te nemen. Het zit in een koffer en kan dus achter op een fiets. Het is roeien met de riemen die je hebt en hier leer je dit echt. Terwijl ik dit schrijf zit ik buiten onder een boom met een waterbuffel, een koe voor mij en een stier achter mij. De waterbuffel staat maar 1m van me vandaan. Ik kan hem heel goed in de ogen kijken. Als hij voorit stapt raakt hij mijn voeten. Het is een kolosaal beest maar toch ben ik totaal niet bang. Je ziet dat deze dieren mensen gewoon zijn. Ze leven heel dicht bij de huizen en worden door de mensen van de ene naar de andere plaats gebracht via een touw dat ze rond hun hals hebben. Ik zie dat ze heel gedwee meegaan. Ze staan overdag vaak in het water van het kanaal om af te koelen en te drinken. Hier kijken ze heel anders naar een koe aangezien het een heilig dier is. Eten van een koe is hier dus onmogelijk, het idee alleen al doet hen kokhalzen. Als iets heilig is, ga je dit niet eten maar net goed verzorgen. Je ziet hier overal koeien op de meest vreemde plaatsen. Bij ons in een stal of in de wei, hier op een erf, naast je stoel buiten, op de weg, op de hoofdstraat, waar dan ook. Voor ons onvoorstelbaar maar hier heel gewoon. De buffel is net naast me gaan liggen op een halve meter van mij vandaan. Bij ons kan je je dit niet voorstellen, hier is het heel gewoon.
Dan passeert er een jong meisje met een hele zak graan op haar rug dat ze via een touw om haar hoofd op haar rug houdt. Ik kan dit onmogelijk dragen maar hier leren ze dit van jongs af aan. Ik heb immens respect voor de vrouwen hier.
Ik ben alleen nog een ander gezin gaan bezoeken om te voelen of een naaimachine hier iets zou kunnen betekenen. Ik had een leuk gesprek met de mensen. Het startte met 4 en eindigde met 15 mensen. Er waren 2 dochters die wat Engels verstonden en konden spreken. De man des huizes had geen werk maar naar mijn gevoel wel alles wat hij nodig heeft. Hij leek me eerder lui dan moe wat de vrouw des huizes ook beaamde. Ze vertelt dat haar broer in Australië woont en werkt en hen soms wat geld geeft. Ik voel dat dit gezin niets te kort heeft en in die zin begin ik ook niet over een naaimachine. Als ik voel dat er geen nood is, laat ik het bij een vriendelijk gesprek en ga ik verder op zoek. Hier moet ik niet zijn.
In de namiddag zijn we uitgenodigd in het huis van de manager van het guesthouse waar ik verblijf. Hij woont in een super mooie omgeving dicht bij de jungle. Hij woont er met zijn jongere vrouw en baby van 6 maanden. Hij heeft een liefdeshuwelijk zoals ze dit hier noemen en geen geëngageerd huwelijk. Een super leuk gezinnetje. We werden hier weer verwend met een heerlijke tchai. Het was een heel aangenaam bezoek. De mensen van Nepal zijn heel gastvrij en vriendelijk. Voor hen is ontvangen van mensen iets waar ze alles voor laten vallen. Je staat nooit 5 minuten recht omdat bij aankomst je direct een stoel wordt aangeboden. Mensen komen bij je zitten en vragen of je tchai wenst of iets te eten. Voor hen is het heel normaal dat je voor bezoek je keuken in gaat om tchai te maken en eventueel zelfs een volledige maaltijd. Wij westerse mensen kunnen hier nog iets van leren.
15 april 2016: Gisteren zijn we met de fiets naar de Bazaar gereden om een aantal naaimachines aan te kopen. We hebben 4 gezinnen in ons hoofd waar de machine een meerwaarde zal zijn. Aangezien er nog steeds geen kok is in het guesthouse is het ontbijt niet optijd klaar. Gisteren ben ik zelf in actie geschoten in de keuken omdat ik zag dat we anders nog lang zouden moeten wachten. Er heerst op dit moment chaos in het guesthouse. Ik zie dat ze er allemaal wat verloren bijlopen, weinig energie hebben en geen vreugde uitstralen. Ze zien er allen moe uit. Ze zijn ook al een tijdje niet naar huis geweest en dat weegt op hen. Ik merk dat de lat voor de jongens te hoog ligt en ze niet aan de eisen van de werkgever kunnen voldoen. In plaats van samen in hun kracht te komen en een gesprek met de baas aan te gaan, zitten ze volledig in de slachtoffer positie. Op die manier gaat er geen verandering gecreëerd worden. Terwijl ik in de keuken ben, ga ik hierover een gesprek met de jongens aan. Ik vertel wat ik zie en voel en zij beamen dit. Het is te zwaar, te veel uren werken, vrouw en kinderen niet zien, vrouw die boos wordt, zij die ziek worden en zo heb je de cirkel rond. Ik geef aan dat zonder hierover met hun baas te spreken er wellicht geen verandering komt. Ze dienen te vertellen wat ze nodig hebben om het voor hen haalbaar te maken en te houden. Ze voelen dat dit inderdaad nodig is en dan in groep. Apart durft niemand de baas aan te spreken. Die keuze ligt bij hen. Dat er iets dient te veranderen is heel duidelijk.
Dus vertrokken we weer wat later dan gepland met de fiets richting Bazaar. Het is al voelbaar warm geworden. We fietsen onderweg eerst langs een gezin waar we graag een naaimachine zouden kopen voor de dochter en wat keukenspulletjes voor het gezin. Het gezin woont in een huis van een groot grondbezitter en probeert er rond te komen door voor hen te werken op het veld om de deel van de opbrengst te krijgen als loon. Op die manier proberen ze hun gezin te voeden en te onderhouden. De grootgrondbezitters doen niets, het graan wordt voor hen gezaaid, verzorgd, afgedaan en aan huis geleverd en dit allemaal door de handen van personeel dat op hun land woont in heel eenvoudige hutten. Dit gezin is er ook eentje van. Op het moment dat we aankwamen was de oudste vrouw van het huis hun stier een soort van healing power aan het geven. Ze prevelde een aantal gebeden en sloeg met takken op de bil van de stier . Op die manier zou volgens hen de linker achterpoot van de stier weer beter functioneren. Of dit echt zo is laat ik in het midden. Geloof kan heel sterk zijn, soms voldoende om inderdaad healing te creëren. Hier bestaat dit al vele jaren en wordt het nog steeds toegepast. Als we het huis bekijken en een gesprek met de mensen hebben wordt ons vermoeden bevestigd dat hier inderdaad nood is aan wat ondersteuning. We geven niet aan wat we voor hen wensen te doen. We houden dit als verrassing. Voor de dochter willen we graag de naaimachine kopen en wat keukengerief voor het gezin.
Daarna fietsen we door naar de Bazaar en vinden we een winkel met naaimachines. We krijgen wat uitleg, vragen wat we als korting krijgen als we er meerdere kopen maar korting in Nepal is erg beperkt. Ik heb het gevoel dat je in India beter kan onderhandelen dan hier in Nepal. Ze gaan niet van hun prijs af en als het iets is dat ze in verminderingbrengen, dan is het super weinig. Uiteindelijk kopen we 4 naaimachines aan en vragen we hem om deze helemaal klaar te maken zodat mensen ze kunnen komen uithalen. We brengen ze niet maar geven een kaartje van de winkel waar ze deze kunnen afhalen. We kopen ook wat stof en stikzijde zodat ze dadelijk aan de slag kunnen. We maken 4 pakketjes voor 4 gezinnen en geven de namen door van de personen die ze komen afhalen. De man verzekerde ons dat dit in orde zou komen. Daarna zijn we een lassi, yoghurt met water en wat fruit gemixd, gaan drinken om wat af te koelen en wat uit te rusten. Het is echt warm en dit kost energie. Na deze verfrissing zijn we wat keuken gerief gaan kopen voor het gezin dat we vanmorgen zijn gaan bezoeken. We kozen voor 6 tali borden, 6 bekers, 6 linzen kopjes een pot om rijst te koken en een wok om groenten klaar te maken. Iets wat ieder gezin echt nodig heeft om een degelijke maaltijd klaar te maken en deze te eten. Ook hier nemen we een aankoopbewijs mee en kunnen de mensen zelf het gaan afhalen. Zo merken andere mensen niet dat we dingen voor mensen kopen, blijven we meer op de achtergrond en kan de rust blijven bestaan. Op weg naar huis zijn we in het gezin van vanmorgen weer binnen gesprongen en hebben we de aankoopbewijzen overhandigd. Zo kunnen ze op hun manier de verrassing gaan uithalen. De dag nadien hoorden we dat ze dit te voet zijn gaan uithalen al dragend op hun hoofd. De andere gezinnen die we dagen ervoor hebben bezocht, hebben we telefonisch op de hoogte gebracht waar ze de aankoopbon kunnen uithalen en in welke winkel ze moeten zijn voor de naaimachine.
Die dag ''s avonds zijn Rattan en ik uit gaan eten voor mijn verjaardag aangezien hier nog geen tijd voor was geweest. Deze keer koos ik voor een degelijk restaurant met heel gevarieerd voedsel omdat ik mezelf eens wou verwennen met lekker eten na meer dan een maand haast elke dag hetzelfde te eten. Ik kreeg van Rattan de opmerking dat ik meer aan andere denk dan aan mezelf en ja wat mezelf verwennen betreft, is dit soms zo. Ik vergeet tijdens het werken vaak dat ik ook het beste verdien maar nu ga ik het mezelf schenken. We kozen voor heerlijk gefrituurde kip, salade, butter chicken, gebakken rijst, heerlijke lemen soda en voor Rattan een biertje. Ik heb zo genoten van elke hap en elke slok en kan voelen hoe echt lekker eten vreugde kan brengen. Super voldaan zijn we in het donker weer naar huis gefietst. Een hele belevenis omdat er geen straatverlichting is en ook geen licht aan mijn fiets. Gelukkig was er weinig verkeer en scheen de maan een beetje waardoor we nog net wat konden zien. Het is echt controle loslaten en vertrouwen dat alles wel goed komt. Na een half uurtje fietsen was ik weer thuis.
Dag nadien zijn we een kijkje gaan nemen bij de mensen die te voet hun geschenken zijn gaan uithalen. Toen we de naaimachine zagen verschoten we toch wel. De houten doos waar het zich in bevond was echt beschadigd, het wieletje om de spoel op te winden stond scheef en het plastieken flesje voor de machineolie was leeg. Dit gaf ons helemaal geen goed gevoel, dit was niet de afspraak. We hebben de machine op onze fiets gezet en opnieuw naar de winkel gereden om daar een serieus gesprek te hebben met de verkoper. Twee machines waren afgehaald, de andere twee stonden er nog. Na een korte discussie werd de houten doos vervangen door een moderne plastieken doos met zelfs een hoes zodat de naaimachine mooi opgeborgen was. Hier was ik al heel wat meer tevreden mee. Het olieflesje werd gevuld en het spoelwieletje werd recht gezet. Op deze manier heb je een mooi afgewerkt product. Ik heb nog een beetje moeten bijbetalen omwille van de hoes maar voor mij geen probleem als het resultaat heel bevredigend is. Al de andere machines werden nu van hetzelfde voorzien. De andere persoon die het is gaan afhalen hebben we weer opgebeld om het weer naar de winkel te brengen voor de afwerking. Daarna zijn we naar een stoffenwinkel gestapt om stof voor de 4 gezinnen te kopen zodat ze direct van start kunnen gaan. Heerlijk om de stoffen te kiezen voor de mensen omdat we ze al wat kennen en zo ook beter een gevoel hadden wat bij hen zou passen. Dit hebben we weer naar de winkel van de naaimachines gebracht, zodat het samen met de naaimachine kan afgehaald worden.
Daarna hebben we ons weer tegoed gedaan aan een lassi en naar huis gereden om te rusten. Bij deze warmte heb ik dit echt nodig. Ik leer luisteren naar mijn lichaam en hier ook zorg voor te dragen.
Tegen de late namiddag zijn we terug naar de Bazaar gereden om de vrouw en dochter van Rattan te ontmoeten. Ze zijn vanuit Delhi vertrokken om in Nepal naar de bergen te gaan omdat er bij de familie van de vrouw van Rattan een huwelijk plaatsvindt. Het is best een zware reis. Ze passeren de stad Mahendranagar waar ik verblijf en dus heb ik een kans hen te ontmoeten. Ik kijk hier best naar uit. Het is lang geleden dat ik haar en haar dochter nog gezien heb, van de eerste week van mijn verblijf in India begin januari. We hebben niet veel tijd om samen door te brengen omdat ze met de bus weer verder dienen te reizen.
Ik heb beslist om niet naar de bergen te gaan. Ik voel dat de hele reis al heel intensief is geweest. In de bergen zijn de omstandigheden moeilijker. Hier kunnen ze me geen bed aanbieden, dien ik op de grond te slapen en bestaat het eten hoofdzakelijk uit noedels omdat er niet veel meer aanwezig is. Ik ga mezelf zo tegen het einde van mij reis dit niet opleggen. Ik wil nog afwerken waar ik mee bezig ben en dan stilletjes uitbollen en wat tijd aan mezelf schenken om al de indrukken en belevenissen van mijn reis te laten zakken en een plekje te geven. De overgang om weer naar België te gaan zal zeker niet gemakkelijk zijn. Dan kom ik terug in een heel ander ritme terecht. Maar ik kijk er ontzettend naar uit om mijn familie weer terug te zien en vooral mijn kleinkinderen. Ja deze heb ik met momenten toch gemist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten